ការផ្សាយរបស់មណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
ចុះផ្សាយដោយ កែវ ឈុន
****************************************
រឿងខ្ញុំមានទោសព្រោះអ្វី?
ដោយ ទ្រីញ វ៉ាញ
តំណាងរាស្ដ្រ ជាសមាជិកការិយាល័យរដ្ឋសភា និង
ជារដ្ឋមន្ដ្រីក្រសួងឃោសនាការ នៅសម័យសាធារណរដ្ឋខ្មែរ
រក្សាសិទ្ធិ
ព.ស ២៥០៣ គ.ស ១៩៦០
------------------------------------------------------------------------------
វគ្គទី១៧
ខ្ញុំមានទោស
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី17.មេសា 2021.ម៉ោង 11:55
ចំណែកខាងរឿងប្រពន្ធកូនរបស់ខ្ញុំនោះ បងប្រុសខ្ញុំបាននិយាយប្រាប់ខ្ញុំថា លោកពុំដែលបានទទួលដំណឹងអ្វីសោះឡើយ។ ខ្ញុំជំរាបបងខ្ញុំថា ជាការចាំបាច់ណាស់ ដែលខ្ញុំត្រូវទៅរក។ ប៉ុន្ដែខ្ញុំបានសន្យាជាមួយបងខ្ញុំថា ខ្ញុំ នឹងពុំបង្ហាញខ្លួនឲ្យអ្នកណាឃើញ ឬ ដឹងថា ខ្ញុំនៅមានជីវិតរស់នៅឡើយ ដែលជាហេតុធ្វើឲ្យមានការសើរើដល់រឿងឃាដកម្ម កាលពីបីឆ្នាំកន្លងមកហើយនោះ សាជាថ្មីឡើងទៀតទេ ព្រោះរឿងឃាដកម្មមានអាយុដល់ទៅម្ភៃ(២០) ឆ្នាំទើបរលត់។ ខ្ញុំបានជំរាបបញ្ជាក់ថា សូមឲ្យលោកជឿខ្ញុំចុះ ក្នុងការដែលខ្ញុំត្រូវតាមទៅរកប្រពន្ធ កូនវិញនោះ ខ្ញុំ នឹង ត្រូវធ្វើដោយការប្រយ័ត្នប្រយែងជាទីបំផុត ដើម្បីកុំឲ្យមានការសើរើរឿងចាស់ឡើងវិញ។
លុះបានទទួល នូវ សេចក្ដីអនុញ្ញាតពីបងប្រុសខ្ញុំរួចហើយ ខ្ញុំក៏បានធ្វើដំណើរចេញទៅប្រទេសសៀមម្ដងទៀត ហើយទីបំផុតខ្ញុំក៏បានទៅដល់ទីក្រុងបាងកក។
រឿងដែលខ្ញុំត្រូវបិទបាំងពុំឲ្យអ្នកណាដឹងថា ខ្ញុំនៅមានជីវិតរស់នៅឡើយនោះ ជាការសំខាន់ និង ចាំបាច់បំផុតសំរាប់រូបខ្ញុំ ព្រោះប្រសិនបើខ្ញុំសំដែងខ្លួនឲ្យគេឃើញ គេក៏អាចដឹងភ្លាមថា ខ្មោចដែលត្រូវភ្លើងឆេះរោលស្លាប់នៅក្នុងរថយន្ដនោះ ពុំមែនជារូបខ្ញុំឡើយ ហើយរឿងរ៉ាវនោះ នឹង ចូលទៅក្នុងឃាដកម្ម ព្រោះហេតុការណ៍បែបនេះ ពុំមែនជារឿងរ៉ាវថ្មីដែលទើបមានម្ដងពីរដងឡើយ។ រឿងរ៉ាវរបៀបនេះ ធ្លាប់មានរឿងពិតនៅអឺរ៉ុបរួចមកហើយ។ រឿងពិតនោះគឺមានបុរសម្នាក់ បានទៅធានាជីវិតខ្លួនទុកក្នុងក្រុមហ៊ុនមួយជាប្រាក់ដ៏ច្រើន។ បុរសនោះបានប្រើកលឧបាយ បើករថយន្ដរបស់គេទៅបុកមនុស្សស្លាប់ ហើយក៏លើខ្មោចនោះដាក់លើរថយន្ដរបស់គេ រួចហើយក៏ក្លែងធ្វើជាបើករថយន្ដនោះទៅបុកគល់ឈើ។ តពីនោះ ក៏គូសឈើគូសដុតរថយន្ដនោះចោល ដើម្បីឲ្យភ្លើងឆេះទាំងរថយន្ដ ទាំងមនុស្ស។ ឯរូបគេក៏គេចខ្លួនបាត់ទៅ ដោយទុកឲ្យប្រពន្ធទៅបើកយកប្រាក់សំណងពីក្រុមហ៊ុនធានាជីវិត។ លុះបើកប្រាក់បានហើយ នាងជាប្រពន្ធនោះ ក៏ធ្វើដំណើរទៅជួប នឹង ប្ដីនៅត្រង់កន្លែងណាមួយដែលគេបានសន្យា នឹង គ្នា ដើម្បីនាំគ្នារត់ទៅនៅឯបរទេស ដោយជឿជាក់ថាប្រាក់ដែលក្រុមហ៊ុនធានាជីវិតសងមកនោះ មានចំនួនច្រើនល្មមចិញ្ចឹមជីវិតបាន ស្រួលនៅបរទេស តែទីបំផុតគេក៏ចាប់បាន។ វិធីការដែលបងប្រុសខ្ញុំបានធ្វើនោះ មើលទៅក៏ប្រហែលជាចម្លងយកបែបរឿងនោះមកប្រើ ព្រោះមានសភាពដូចគ្នាបេះបិទ។ ខ្ញុំបានធានាជីវិតទុកបីសែនបាទ។ ឥឡូវនាង យ៉ូរ៉េត ប្រហែលជាទៅបើកយកប្រាក់នោះរួចទៅហើយ។ ប្រសិនបើការនេះលេចលឺឡើងថា ខ្ញុំនៅមានជីវិតនៅឡើយទេនោះ មនុស្សទីមួយដែលប៉ូលិសត្រូវចាប់ គឺរូបខ្ញុំហ្នឹងឯង ព្រោះខ្ញុំមុខជាពុំហ៊ានឆ្លើយដាក់បងប្រុសខ្ញុំឡើយ ហើយខ្ញុំក៏ត្រូវជាប់ទោស។ ដូច្នេះការធ្វើដំណើរក្ដី ការសំណាក់នៅក្រុងបាងកកក្ដី ខ្ញុំត្រូវតែធ្វើយ៉ាងលាក់លៀមជាទីបំផុត។
ឯរឿងឆ្លងដែនពុំជាអ្វីទេ ព្រោះខ្ញុំធ្លាប់បានដឹងដល់កិច្ចការ នៃ ស្ថានទូតយ៉ាងច្បាស់លាស់ណាស់ ដោយខ្ញុំធ្លាប់បានហែលម្ដងរួចមកហើយ។ ដូច្នេះខ្ញុំនៅមានការសំខាន់តែម្យ៉ាង គឺត្រូវសម្ងំខ្លួនពួនអាត្មានៅក្នុងទីស្ងាត់ ដើម្បីកុំឲ្យចួប នឹង មនុស្សដែលធ្លាប់ស្គាល់គ្នា។
ខ្ញុំបានលបទៅមើលផ្ទះ ដែលខ្ញុំធ្លាប់នៅរួមរស់ជាមួយនាងយូរ៉េត។ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំពុំគួរ នឹង ចូលទៅបង្ហាញខ្លួនឲ្យនាង យូរ៉េតឃើញភ្លាមៗទេ ព្រោះប្រសិនបើខ្ញុំធ្វើដូច្នោះទៅ នាងមុខជាភ័យភិត ហើយទំរាំនិយាយគ្នាស្ដាប់បាន នោះក៏មុខជាលេចលឺ ដល់អ្នកដទៃជាពុំខាន។ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំគួរចូលទៅចួបនាងនៅពេលស្ងាត់ ដែលគ្មានអ្នកណានៅជាមួយនាង ឬ ក៏ពេលដែលអ្នកបំរើដែកលក់។
ដោយហេតុថា ខ្ញុំមានការចាំបាច់ត្រូវលាក់ខ្លួនពួនអាត្មានៅក្នុងបន្ទប់សណ្ឋាគារ ដ៏តូចក្នុងពេលថ្ងៃនោះ ខ្ញុំត្រូវទៅលបមើលនាង យូរ៉េត តែក្នុងពេលយប់ៗ។
ខ្ញុំបានពួននៅទីកំបាំងលបមើលនាងពីខាងក្រៅ។ ខ្ញុំបានឃើញនាង យូរ៉េត ដែលខ្ញុំនៅចាំច្បាស់ ឃើញស្រីចំណាស់ម្នាក់ ដែលខ្ញុំពុំធ្លាប់ស្គាល់ ប្រហែលជាស្រីបំរើដែលទើបមកនៅថ្មី។ ខ្ញុំពុំអាចចូលទៅចួបនាង ក្នុងផ្ទះនៅពេលនេះបានឡើយ ព្រោះក្រែងនាងភ័យភិតហើយស្រែកឡូឡាឡើង។ ខ្ញុំគិតថា គួរទៅរកកន្លែងណាសរសរសំបុត្រសិន តែចិត្ដមួយទៀតគិតថា គួរចាំលបមើលបន្ដិចទៀតសិន ព្រោះខ្ញុំដូចជានឹកនាង និង កូនយ៉ាងខ្លាំង។
មួយសន្ទុះក្រោយមកខ្ញុំឃើញនាងបិទទ្វារផ្ទះ ហើយដើរចេញមកខាងក្រៅ។ ខ្ញុំធ្លាក់ថ្លើមក្ដុក ក្នុងខណដែលបានឃើញនូវព្រឹត្ដិការណ៍ដូច្នេះ។ ខ្ញុំនឹកឆ្ងល់ថា នាងយូរ៉េត ទៅណាក្នុងពេលយប់ស្មើនេះ? ហេតុអ្វីក៏នាងទៅតែម្នាក់ឯង ពុំយកកូនទៅជាមួយផង? នាងយូរ៉េត ប្រហែលជាមានគូសង្សារថ្មីហើយទេដឹង ឬ មួយក៏នាងដើររកស៊ីក្នុងផ្លូវពុំល្អ។
ដោយសារមានការងឿងឆ្ងល់យ៉ាងនេះ ខ្ញុំក៏ចេះតែចាំលបមើលប្រពន្ធខ្ញុំទៅទៀត ឬ បើនិយាយម្យ៉ាងទៀតថា ប្រពន្ធខ្មោចខ្ញុំ។
តែនាងពុំបានទៅណាទេ។ នាងដើរទៅជ្រុងខាងជើងផ្ទះ សំដៅទៅរករានទេព្ដា។ រានទេព្ដានេះ ខ្ញុំបានធ្វើឡើងដោយដៃខ្លួនឯង កាលពីពេលដែលខ្ញុំទៅជាមួយនាង។ លុះទៅដល់ហើយ នាងដុតទៀនធូបដោតលើរានទេព្ដានោះហើយលុតជង្គង់លើកដៃប្រណម្យ ហើយសូត្រធម៌ ឬ ក៏ថាអ្វីដែលខ្ញុំលឺរអ៊ូៗ តែស្ដាប់ពុំច្បាស់។ ពេលនោះខ្ញុំយល់ដល់កិច្ចវត្ដ នៃ ប្រពន្ធសំឡាញ់របស់ខ្ញុំថា នាងមកសូត្រធម៌បួងសួងចំពោះគុណទេព្ដា និង គុណបុណ្យព្រះរតនត្រ័យ ដើម្បីគោលបំណងអ្វីមួយ។ លុះពិនិត្យឃើញថា ជាឱកាសល្អ ដោយគ្មានអ្នកណានៅជិត ខ្ញុំក៏ដើរចូលទៅរកនាង។ នាងបែរមុខមកមើលខ្ញុំ ក្នុងខណដែលបានលឺស្នូរជើងរបស់ខ្ញុំចូលទៅទៅជិត។
- - យូរ៉េតអូន! (ខ្ញុំហៅឈ្មោះនាងតិចៗ ដើម្បីកុំឲ្យនាងខ្លាច ឬ ភ័យភិត ហើយស្រែកឡូឡាឡើង) យូរ៉េត! បងមកវិញហើយ បងពុំទាន់ស្លាប់ទេ ឥឡូវបងត្រឡប់មករក យូរ៉េតវិញហើយ។
- ពេលនោះជាគ្រោះល្អរបស់ខ្ញុំ នាងយូរ៉េតគ្រាន់តែ ស្រឡាំងកាំង ពុំបានស្រែកឡូឡាឡើងឡើយ... នាងញ័ររន្ធត់អស់ទាំងខ្លួនប្រាណ តែឥតនិយាយស្ដីថាអ្វី...
- - បងទេតើ យូរ៉េត (ខ្ញុំប្រញាប់និយាយតទៅទៀត) បងពុំមែនជាខ្មោចបិសាចអីទេ បងជាប្ដីរបស់យូរ៉េត ឯមនុស្សដែលស្លាប់នៅក្នុងឡាននោះ ពុំមែនរូបបងទេ យូរ៉េត កុំខ្លាច កុំភិតភ័យអី ចាំងបងនិយាយរឿងរ៉ាវឲ្យ យូរ៉េតស្ដាប់។
- - បង ! (នាង យូរ៉េត និយាយដោយសំលេងញ័រៗ ព្រោះរំភើបចិត្ដ) បងទេឬ?
- - ហ្នឹងហើយ យូរ៉េតអូន! ប្ដីរបស់អូនដែលធ្លាប់បានប្ដេជ្ញាជាមួយអូនថា នឹង ពុំព្រមឲ្យអំណាចអ្វីមួយក្នុងលោកមកពង្រាត់ បង្រាសយើងចេញពីគ្នា ក្រៅពីសេចក្ដីស្លាប់។
- ប្រហែលជាដោយសារការដែលខ្ញុំនិយាយដល់ពាក្យត្រង់នេះហើយ ដែលធ្វើឲ្យនាង យូរ៉េត ជឿជាក់ថា ជារូបខ្ញុំពិតប្រាកដ ព្រោះអ្នកដទៃពុំអាចដឹង នូវ ពាក្យប្ដេជ្ញានោះឡើយ។ នៅពេលដែលខ្ញុំបានពោលពាក្យនោះចប់ នាងយូរ៉េត ក៏ស្ទុះចូលមកអោបខ្ញុំហើយយំខ្សឹកខ្សួល។ ក្នុងពេលនោះ ខ្ញុំក៏ក្លាយខ្លួនទៅជាកូនក្មេងទន់ខ្សោយ ព្រោះខ្ញុំពុំអាចទប់ទឹកភ្នែក ពុំឲ្យស្រស់ជាមួយនាងបាន។
- ខ្ញុំអោបនាង ថើបនាង ដោយពុំចាំបាច់និយាយអ្វី នឹង គ្នា។ នាងយូរ៉េត គ្មានអ្វីផ្លាស់ប្ដូរប្រែប្រួល សូម្បីតែក្លិនក្រអូបដោយធម្មជាតិរបស់នាងក៏នៅដូចដើម ដែលខ្ញុំនៅចាំបាន។ យើងអង្គុយនិយាយគ្នាត្រង់កន្លែងនោះ និយាយគ្នានៅចំពោះមុខរានទេព្ដាដែលនាងដំកល់ថូធាតុខ្មោចខ្ញុំ។
- ខ្ញុំបាននិយាយរឿងរ៉ាវទាំងអស់ប្រាប់នាង ចាប់តាំងពីកាលដែលឪពុករបស់ខ្ញុំ បានបង្ខំឲ្យខ្ញុំឡើងជិះយន្ដហោះ ហើយខ្ញុំក៏វិកលខួរឆ្កួតអស់រយពេលបីឆ្នាំ។ ខ្ញុំបានអង្វរករនាងថា សុំកុំឲ្យនាងខឹងសម្បាអ្វី នឹង ឪពុកក្មេកនាង ព្រោះឥឡូវលោកបានអនិច្ចកម្មទៅហើយ។ ឯរូបខ្ញុំវិញនោះ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា នាងយូរ៉េតមុខជាគ្មានការសង្ស័យថា ខ្ញុំបែកចិត្ដពីនាង ឬ ក៏ធ្វើខុសពាក្យប្ដេជ្ញាឡើយ។
- - អូនសង្ស័យខ្លះដែរ ថាមុខជាមានអាថិកំបាំងអីម្យ៉ាងនៅក្នុងរឿងនេះជាពុំខាន..
- - ចុះមានហេតុអ្វីដែលធ្វើឲ្យអូនសង្ស័យថាអញ្ចឹង?
- - ព្រោះកាលបើមានរឿងរ៉ាវកើតឡើងថា រូបបងត្រូវភ្លើងឆេះរោលស្លាប់នៅក្នុងរថយន្ដនោះ ក្នុងថ្ងៃជាមួយគ្នានោះ ក៏មានមនុស្សបាត់ខ្លួនម្នាក់ដែរ គឺបាត់សូន្យឈឹងគ្មានលេចលឺដំណឹងអ្វីសោះ។
- - ចុះពួកតម្រួតដែលហៅអូនទៅសាកសួរដែរឬ?
- - ច៎ាស! ធ្លាប់ហៅទៅសួរបីដងដែរ ក្នុងពេលសាកសួរនោះ អូនសង្កេតឃើញថា តម្រួតសង្ស័យជាខ្លាំងថា មនុស្សអ្នករងគ្រោះស្លាប់នោះពុំមែនរូបបងទេ គេសង្ស័យលើរូបមនុស្សបាត់ខ្លួននោះ តម្រួតបានសួរអូនថា ការនេះអាចប្រព្រឹត្ដទៅយ៉ាងនោះបានឬទេ? ថាបងបើកឡានទៅបុកមនុស្សនោះស្លាប់ ហើយលើកខ្មោចនោះដាក់លើឡានយកទៅដុតចោលជាមួយនឹងឡាន ដើម្បីធ្វើឲ្យអូនជឿជាក់ថាបងស្លាប់ពិតប្រាកដមែន ហើយបងក៏រត់ចោលអូន ឬ បើមិនអញ្ចឹងទេ ក៏ជារឿងដែល បង និង អូន រួមគំនិតគ្នា ដើម្បីទៅឆបោកយកប្រាក់ពីក្រុមហ៊ុនធានាជីវិត។
- - ចុះអូនប្រាប់គេថាម៉េច?
- - អូនប្រកែកដាច់ខាតថា ពុំមែនអញ្ចឹងទេ ព្រោះបងស្រឡាញ់អូនណាស់ តែតម្រួតក៏ឆ្លើយមកវិញថា រឿងរបៀបនេះធ្លាប់មានច្រើនមកហើយ...
- - ចុះសំរាប់យូរ៉េតវិញ តើអូនយល់យ៉ាងម៉េច?
- - អូនជឿជាក់ថា បងស្លាប់ពិតប្រាកដមែន អូនពុំដែលគិតថា បងរត់ចោលអូនសោះ ប្រសិនបើបងរត់ចោល បងមុខជាពុំធ្វើរបៀបនេះទេ។
- - ខ្ញុំបានប្រាប់នាង យូរ៉េត ថា ខ្ញុំបានសំណាក់នៅក្នុងសណ្ឋាគារមួយ ហើយខ្ញុំមានលិខិតឆ្លងដែនថ្មី ប្រែឈ្មោះថ្មី។ តែបើទុកជាយ៉ាងនេះ ក៏នាងយូរ៉េត នៅតែយល់ថា ពុំអាចរួចខ្លួនបាន ព្រោះមានគេស្គាល់ខ្ញុំច្រើនណាស់។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ នៅពេលកើតហេតុនោះ សារព៌តមានបានដាក់រូបភាពរបស់ខ្ញុំផ្សាយផង។ ដូច្នេះយើងត្រូវតែចេញពីក្រុងបាងកកយ៉ាងរួសរាន់ ហើយក្នុងចន្លោះពេលដែលយើងត្រូវរៀបចំចេញដំណើរនេះ ខ្ញុំត្រូវតែលាក់ខ្លួនពួនអាត្មាកុំឲ្យអ្នកណាឃើញ
- - ចុះរឿងក្រុមហ៊ុន ធានាជីវិតនោះ យ៉ាងម៉េចទៅ? គេបានសងប្រាក់ដល់អូនឬទេ?
- - សងហើយ! សងគ្រប់តាមចំនួនដែលបងបានធានាជីវិតទុក
- - ចុះកូនយើងយ៉ាងម៉េចខ្លះអូន?
- - ស្រួលបួលទេ តែវាស្អាតគួឲ្យស្រឡាញ់ណាស់។
- - ធ្វើម៉េចបានចួបមុខកូនបន្ដិច?
- - កុំអាលចួបធ្វើអី
- ជារៀងរាល់រាត្រី ខ្ញុំបានលបទៅចួបនាង យូរ៉េត ហើយពិភាក្សាគ្នាពីការដែលយើងត្រូវរត់ចេញពីក្រុងបាងកក។ នៅយប់ក្រោយនាង យូរ៉េត បានឲ្យដំណឹងពុំល្អដល់ខ្ញុំថា មានមនុស្សឃើញនាង និង ខ្ញុំអង្គុយនិយាយគ្នាងត្រង់កន្លែងនេះ។ ពិតណាស់ការដែលខ្ញុំលបទៅចួប នឹង នាង យូរ៉េត រាល់យប់នោះ ក៏ជាការពិបាក នឹង ឆ្លងផុតពីការសង្កេតរបស់អ្នកដទៃណាស់ តែក៏ជាគ្រោះម្យ៉ាងដែរ ព្រោះអ្នកទាំងនោះយល់ថា រូបខ្ញុំនេះជាខ្មោចបិសាច ហើយដំណឹងនេះក៏បានលេចលឺខ្ចរខ្ចាយទូទៅជារឿងប្លែកពីរឿងធម្មតា។
- នាង យូរ៉េត បានយកសារព៌តមានមកបង្ហាញខ្ញុំ ឲ្យខ្ញុំមើលរឿងរ៉ាវរបស់ខ្ញុំ ឬ បើនិយាយម្យ៉ាងទៀតថា រឿងបិសាចរបស់ខ្ញុំ ដែលក្លាយទៅជារឿងធំដុំក្នុងទំព័រកាសែត។ នាងយូរ៉េតបានប្រាប់ខ្ញុំថា ពួកកាសែតចេះតែមករុកគួននាង ដោយមកសុំធ្វើសម្ភាសន៍ សាកសួរនាង នាងបានឲ្យយោបល់ថា រឿងនេះបើទ្រាំនៅយូរបន្ដិចទៅទៀត ក្រែងបិសាចនោះវារលត់ទៅ វាមុខជាលេចរឿងដ៏ពិតប្រាកដរបស់ខ្ញុំវិញមិនលែង។
- ខ្ញុំបានព្រមព្រៀងជាមួយនាងថា ខ្ញុំត្រូវធ្វើដំណើរចេញទៅចាំនាងឯអូរជ្រៅមុន ដោយនាងសន្យាថា នាង នឹង លបធ្វើដំណើរទៅតាមក្នុងរវាងពីរបីថ្ងៃក្រោយ។
- លុះដល់ពេលកំណត់ នាង យូរ៉េត បាននាំកូនមកតាមខ្ញុំមែន។ ក្នុងពេលនោះ ខ្ញុំរកនិយាយអ្វីពុំរួច ព្រោះភ័យផងអរផង។ ការដែលខ្ញុំភ័យនោះ ក៏ព្រោះក្រែងមានគេឃើញគេដឹង ឯការដែលខ្ញុំអរនោះ ក៏ព្រោះបានចួបមុខកូនសំឡាញ់។ តែក្នុងពេលចួបនោះ យូរ៉ា កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំសំឡឹងមើលមុខខ្ញុំឡឹងឡង់ៗ ដោយការខ្លាច ព្រោះវាពុំដែលស្គាល់មុខមាត់ វាស្អាតដូចម្ដាយវាបេះបិទ។ ម្ដាយវាលើកវាហុចមកឲ្យខ្ញុំ ខ្ញុំទទួលយកមកបីថើប ហើយពេលនោះ ក៏ជាពេល ដែលយើងទាំងអស់គ្នាចាប់ប្រើបទបាត នៃការសម្រក់ទឹកភ្នែក។ ខ្ញុំ និង នាង យូរ៉េត ស្រក់ទឹកភ្នែក ក៏ព្រោះនឹកស្រណោះដល់រឿងកំសត់ នៃ ជីវិត ឯយូរ៉ា យំនោះ ក៏ប្រហែលវាមិនដែលស្គាល់ខ្ញុំ ហើយខ្លាចខ្ញុំ។
- ខ្ញុំគិតថា ក្នុងការដែលខ្ញុំចួបជុំប្រពន្ធកូនក្នុងគ្រានេះ ជាការបិទឆាកបញ្ចប់ នូវ រឿងរ៉ាវដ៏កំសត់ក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំហើយ...
- ខ្ញុំមានបំណងតទៅអនាគត តែម្យ៉ាង គឺ សូមឲ្យខ្ញុំមានឱកាស បានធ្វើដំណើរការ នៃ ជីវិតយ៉ាងស្ងប់ស្ងាត់ ប្រាសចាកការរុកគួន នៃ អ្នកដទៃ...
- ខ្ញុំបាននាំប្រពន្ធកូនកំសត់ទៅនៅត្រង់កន្លែងមួយស្ងាត់ ដែលខ្ញុំយល់ថាល្មមរួចខ្លួនពីការដែលមានគេស្គាល់... តែដោយសារការដែលខ្ញុំត្រូវការបិទបាំងអាសយដ្ឋានរបស់ខ្ញុំនោះ បានជាខ្ញុំនៅពុំទាន់ជំរាបឲ្យដឹងពិតប្រាកដថា សព្វថ្ងៃនេះខ្ញុំណៅឯងណា
- ខ្ញុំគ្រាន់តែសូមជំរាបថា ខ្ញុំតែងគិតថា រូបខ្ញុំសព្វថ្ងៃនេះជាអ្នកមានទោសឧក្រិដ្ឋ តែខ្ញុំដូចជារកគិតខ្លួនឯងពុំយល់ដែរថា ការដែលខ្ញុំមានទោសនេះ តើខ្ញុំមានទោសព្រោះអ្វី? បើអ្នកដទៃក្រៅពីរូបខ្ញុំ តើគេប្រព្រឹត្ដទៅយ៉ាងណា? តើអាចចៀសវាងនូវគន្លង ដែលខ្ញុំបានត្រេចមកនេះបានឬទេ?
- -
---- ចប់ ----