ការផ្សាយរបស់មណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
ចុះផ្សាយដោយ កែវ ឈុន
****************************************
រឿងខ្ញុំមានទោសព្រោះអ្វី?
ដោយ ទ្រីញ វ៉ាញ
តំណាងរាស្ដ្រ ជាសមាជិកការិយាល័យរដ្ឋសភា និង
ជារដ្ឋមន្ដ្រីក្រសួងឃោសនាការ នៅសម័យសាធារណរដ្ឋខ្មែរ
រក្សាសិទ្ធិ
ព.ស ២៥០៣ គ.ស ១៩៦០
------------------------------------------------------------------------------
វគ្គទី១៦
ជីវិតថ្មី
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី10.មេសា 2021.ម៉ោង 18:13
ខ្ញុំដឹងខ្លួនប្រាណឡើងវិញ ក្នុងខណដែលខ្ញុំដេក នៅលើអិដ្ឋជិតគ្រែក្នុងបន្ទប់ដេករបស់ខ្ញុំ... ខ្ញុំសំឡឹងមើលពិតាន មើលជញ្ជាំង មើលទ្វារបន្ទប់។ ខ្ញុំក៏នៅចាំបានយ់ាងពិតប្រាកដថា បន្ទប់នេះ ជាបន្ទប់ដែលខ្ញុំធ្លាប់ដេកមកតាំងពីដើម... នេះ ខ្ញុំស្រមៃ ឬ យល់សប្ដិ?... វាអាចដូច្នោះបាន ឬ ដែលខ្ញុំសន្លប់បាត់ស្មារតីតាំងពីពេលឡើងជិះរថយន្ដពីចំណតអាកាសយានពោធិចិនតុង?...? នេះជារឿងដែលពុំគួរជឿសោះឡើយ... ខ្ញុំប្រហែលជាស្រមៃ ឬ យល់សប្ដិទេមើលទៅ?...
ខ្ញុំខំធ្មេចភ្នែកទៅវិញ ដោយគិតថា ប្រសិនបើខ្ញុំស្រមៃ ឬ ក៏យល់សប្ដិ ក៏ទុកឲ្យវាស្រមៃ ឬ យល់សប្ដិតទៅទៀតចុះ... ប៉ុន្ដែនេះ ខ្ញុំពុំមែនជាស្រមៃ ឬ យល់សប្ដិអ្វីទេ.. ខ្ញុំកំពុងភ្ញាក់ដឹងខ្លួនហើយបើកភ្នែកស្រស់ៗទេតើ...
ខ្ញុំស្ទុះក្រោកឡើង ហើយពិនិត្យមើលសព៌ាង្គកាយ ក៏ឃើញនៅស្រួលដូចដើម គ្មានស្លាកស្នាមអ្វី... ខោអាវ ដែលខ្ញុំស្លៀកពាក់ទៀតសោត ក៏ស្អាតបាត.. ខ្ញុំពិនិត្យមើលបន្ទប់ម្ដងទៀត ក៏ឃើញថាជាបន្ទប់របស់ខ្ញុំពិតប្រាកដមែន.. តែបន្ទប់នោះឥឡូវនេះ មានការប្លែកពីរយ៉ាងគឺ ម្យ៉ាងបង្អួចដែលពីដើមគ្មានចំរឹងដែក ឥឡូវមានចំរឹងដែកយ៉ាងមាំទាំ ហើយម្យ៉ាងទៀតក្នុងបន្ទប់នោះ ពីមុនមានគ្រឿងតាំងជាច្រើន តែឥឡូវនេះបាត់អស់រលីង ពុំដឹងជាអ្នកណាយកទៅណាអស់...
ខ្ញុំដើរតម្រង់ទៅមាត់ទ្វារ ដើម្បីបើកចេញទៅខាងក្រៅ តែទ្វារនោះត្រូវបិទសន្ធប់ជិតជាប់ ដែលមើលទៅដូចជាមានចាក់សោ ឬ ដាក់កន្លឹះភ្ជាប់ពីខាងក្រៅ។ ខ្ញុំដើរទៅត្រង់មាត់បង្អួច ហើយសំឡឹងមើលសួនច្បារនៅក្នុងបរិវេណផ្ទះ ក៏ឃើញមានលក្ខណដូចដើម។ នេះជាអ្វី? ជាផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ឬ ពុំមែនទេ? នេះពិតជាផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ផ្ទះរបស់ឪពុកម្ដាយខ្ញុំ តែអ្វីគ្រប់បែបយ៉ាង មើលទៅដូចជាមានសភាពទ្រុឌទ្រោមជាងមុន។ ដើមឈើដែលខ្ញុំធ្លាប់ឃើញ តូចៗពីមុនមក ឥឡូវនេះវាក៏ស្ទុះធំសន្ធឹក។ សភាពយ៉ាងនេះ ដូចជាពុំជឿថា គ្រាន់តែពេលជាងបីឆ្នាំដែលខ្ញុំពុំនៅប៉ុណ្ណោះ ផ្ទះនេះក៏ទ្រុឌទ្រោមហើយដើមឈើក៏ធំដល់ប៉ុណ្ណោះសោះឡើយ។
- ខ្ញុំក៏ដើរទៅរកមាត់ទ្វារម្ដងទៀត។ ខ្ញុំគោះទ្វារប៉ូកៗ ច្រើនដង ហើយក៏ចាំស្ដាប់មើលថា មានអ្នកណាមកបើកទ្វារដែរ ឬ គ្មាន។
- - ប៉ា! ប៉ា! សំលេងនេះ ជាសំលេងក្មេងស្រី តែខ្ញុំក៏ពុំដឹងថា ជាសំលេងអ្នកណា ហៅអ្នកណាឡើយ លោកពូគោះទ្វារទៀតហើយ!...
- - ស្រេច នឹង វាទៅចុះ (នេះជាសំលេងឆ្លើយឡើង ជាសំឡេងដែលខ្ញុំល្មមនៅចាំបានថា ជាសំលេងបងប្រុសរបស់ខ្ញុំ) កុំរវល់អី នឹង វា!..
- ខ្ញុំគោះប៉ូកៗ ម្ដងទៀត ហើយម្ដងនេះ ខ្ញុំគោះខ្លាំង នឹង យូរជាងមុន។
- - ប៉ា! ប៉ា! (ខ្ញុំបានលឺសំលេងដដែលនោះទៀត)។ មួយសន្ទុះក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានលឺសំលេងបងប្រុសរបស់ខ្ញុំដែលនិយាយប្រប នឹង មាត់ទ្វារថា៖
- - គ្រាន់បើបួនដប់ថ្ងៃមកហើយ ចុះឥឡូវវាយ៉ាងម៉េចទៀតហើយ...
- - ខ្ញុំគោះទ្វារទៀត។ បងប្រុសរបស់ខ្ញុំក៏ចាក់សោបើកទ្វារចូលមក។
- នេះជាបងប្រុសរបស់ខ្ញុំពិតប្រាកដមែន តែដូចជាចាស់ជាងមុន លោកឈរនៅត្រង់មាត់ទ្វារសំឡឹងមើលមុខខ្ញុំ មួយសន្ទុះទើបនិយាយថា៖
- - ហ៎ ចុះក្បាលអូនឯងទៅប៉ះ នឹង ស្អីទៀតហើយ?
- តាមពិតខ្ញុំក៏ដូចជាដឹងថា ឈឺត្រង់ក្បាលបន្ដិចៗដែរ តាំងពីពេលភ្ញាក់ពីដេក។ លុះបងប្រុសខ្ញុំនិយាយដូច្នោះ ខ្ញុំក៏យកដៃស្ទាបក្បាលមើល ឃើញមានឈាមប្រឡាក់ដៃ។
- - ឯងបានគ្រាន់បើបួនដប់ថ្ងៃហើយ (បងប្រុសខ្ញុំនិយាយឡើងទៀត) ចុះឥឡូវយ៉ាងម៉េចទៀតហើយ...
- ខ្ញុំពុំឆ្លើយអ្វី! ព្រោះខ្ញុំឋិតនៅក្នុងសភាពសង្ស័យ ដែលមើលទៅដូចជាឃើញលាំងៗថា ហេតុការណ៍ដូចម្ដេចខ្លះ?... ខ្ញុំអាចក្លាយខ្លួនទៅជាមនុស្សវិកលចរិតអស់ពេលច្រើនឆ្នាំក៏ពុំដឹង? ខណនោះ បងប្រុសខ្ញុំបានយកថ្នាំ និង សំឡីមកលាបហើយបិទឲ្យខ្ញុំ។
- - បង! (ខ្ញុំមិយាយដោយខំធ្វើសំឡេងឲ្យបានដូចធម្មតា) ខ្ញុំកើតអី ឬ បង?
- - ក្បាលរបស់ឯងបែក! (បងខ្ញុំឆ្លើយ) អូនឯងប្រហែល ជាយកក្បាលទៅជល់ នឹង គ្រែហើយមើលទៅ បានជាវាបែកអញ្ចឹង
- - ចុះប៉ាអញ្ជើញទៅណា?
- - ចេះតែសួរដដែលៗ ប្រាប់ស្ទើររេចមាត់ហើយថា លោកប៉ាស្លាប់យូរណាស់ហើយ នៅតែសួរទៀត
- - លោកស្លាប់ប៉ុន្មានឆ្នាំហើយ?
- - ចុះបងឯងយកខ្ញុំមកពីបាងកកប៉ុន្មានឆ្នាំហើយ?
- លុះខ្ញុំសួររឿងនេះ បងប្រុសខ្ញុំ ក៏សំឡឹងមើលមុខខ្ញុំ ហើយលើកដៃមកអង្អែលស្មាខ្ញុំ។
- - អូន! អូនឯងជាហើយ ឬ?
- - ចុះខ្ញុំមានឈឺអីបង?
- - អូនឯងឆ្កួតអស់ពេលបីឆ្នាំមកហើយ
- - ចាប់ផ្ដើមឆ្កួតតាំងពីពេលណាបង?
- - តាំងពីពេលចុះពីយន្ដហោះ ពេលនោះអូនឯងដួល ប៉ះក្បាលទៅ នឹង ទ្វារឡាន ហើយសតិក៏វិបល្លាសផ្ដេសផ្ដាសអស់ ប៉ា និង បងព្រមទាំងប្អូនៗទាំងអស់ខំមើលអូនឯងយ៉ាងណាក៏ពុំជា ចុះឥឡូវម៉េចក៏អូនឯងបានជាដូចដើមវិញអញ្ចឹង?
- - ពុំដឹងជាយ៉ាងម៉េចទេបង ប្រហែលដោយសារខ្ញុំដួលប៉ះក្បាលទៅ នឹង គ្រែ សរសៃខួរក្បាលក៏ត្រឡប់ចូលទៅកន្លែងដើមវិញមើលទៅ
- - អើ! ប្រហែលជាអញ្ចឹងមែនហើយមើលទៅ
- ខ្ញុំជឿពិតប្រាកដថាដូច្នេះមែន បានជាខ្ញុំជាសះស្បើយ។ ខ្ញុំធ្លាប់បានអានសៀវភៅផ្សេងៗ ហើយខ្ញុំធ្លាប់បានចួបប្រទះ នឹង ករណីយដូចគ្នា នឹង ខ្ញុំ។ មនុស្សជាលាធម្មតា បើក្បាលទៅប៉ះទង្គិច នឹង អ្វីខ្លាំង ឬ ក៏ត្រូវគេវាយខ្លាំង សរសៃខួរក្បាលក៏កំរើកឃ្លាតចេញពីកន្លែងដើម ហើយមនុស្សនោះក៏ឆ្កួតល្ងីល្ងើលែងដឹងអ្វី ក្លាយទៅជានុស្សមានសតិវិបល្លាស ប៉ុន្ដែបើក្បាលអ្នកនោះទៅប៉ះទង្គិចអ្វីម្ដងទៀត ហើយគាប់ចួនវាប៉ះទង្គិចត្រូវត្រង់កន្លែងចាស់នោះ ក៏អាចធ្វើឲ្យសរសៃខួរក្បាលដែលកំរើកឃ្លាតចេញទៅនោះ ត្រឡប់ចូលមកត្រង់កន្លែងដើមវិញ ហើយអ្នកនោះក៏ត្រឡប់ជា បានជាលាដឹងខ្លួនប្រាណតាមធម្មតា ឬ ក៏មានសភាពជាប្រក្រតីដូចដើមវិញ។ ឯព្រិត្ដិការណ៍របសខ្ញុំក៏មុខជាដូច្នោះដែរ។
- - ចុះសំឡេងក្មេងស្រីដែលស្រែកហៅបងអម្បាញ់មិញនេះជាសំឡេងអ្នកណា?
- - អាឡា! (បងប្រុសរបស់ខ្ញុំឆ្លើយ) ក្មួយរបស់អូនឯងហ្នឹងណ៎ា!
- - មើល៍! សុំមើលមុខបន្ដិចមើល៍។
បងប្រុសខ្ញុំ បាននាំខ្ញុំចេញទៅខាងក្រៅ ខ្ញុំបានចួប នឹង មនុស្សជាច្រើន ដែលខ្ញុំអាចស្គាល់បានភ្លាមថា ជាក្មេងដែលខ្ញុំធ្លាប់បានឃើញកាលពីនៅតូចៗ។ ខ្ញុំវិកលចរិតអស់ពេលបីឆ្នាំ។ ខ្ញុំគិតថា បើពួកក្មេងៗ ដែលត្រូវជាក្មួយរបស់ខ្ញុំ វាធំប៉ុណ្ណេះទៅហើយ ម៉្លេះសមកូនរបស់ខ្ញុំ ក្នុងពេលនេះក៏ធំក្រែលដែរ ព្រោះបើគិតមកដល់ថ្ងៃនេះ យូរ៉ា ត្រូវមានអាយុបីឆ្នាំប្រាំបីខែហើយ។ ឯយូរ៉េត ដែលខ្ញុំនឹកដល់មុនគេ នៅពេលដែលខ្ញុំបានដឹងខ្លួនប្រាណឡើងវិញនោះ ឥឡូវនេះនាងមានអាយុ ២៧ឆ្នាំ។ ការនេះដូចជាពុំគួរជឿថា នឹង ប្រព្រឹត្ដទៅដូច្នេះសោះឡើយ ព្រោះខ្ញុំដូចជានៅចាំថ្មីៗថា ពីម្សិលមិញនេះឯង ដែលឪពុកខ្ញុំ និង បងប្រុសខ្ញុំ បានបង្ខិតបង្ខំខ្ញុំឲ្យឡើងជិះយន្ដហោះ ហើយបានអានសារព៌តមាន ដែលផ្សាយ នូវ ដំណឹង នៃ ការស្លាប់របស់ខ្ញុំ ដែលខ្ញុំនៅចាំយ៉ាងជាក់ច្បាស់។
- - ឆ្នាំនេះ គ.ស. ប៉ុន្មាន? (ខ្ញុំសួរ)
- - ឆ្នាំ ១៩៦២ (បងប្រុសខ្ញុំឆ្លើយ) ឆ្នាំនេះសមាគមអ្នកនិពន្ធខ្មែរកំពុងតែប្រកាសបើកសម័យប្រឡង ប្រជែងអក្សរសាស្ដ្រ ឈ្មោះរង្វាន់អីទេ?
- - រង្វាន់ឥន្ទ្រទេវី លើកទី២
- ខ្ញុំដូចជាព្រឺខ្លួនខ្ញាក ព្រោះខ្ញុំចង់សរសេររឿងរ៉ាវរបស់ខ្ញុំយកទៅប្រឡងប្រជែង។
- - បង (ខ្ញុំនិយាយ) ខ្ញុំដូចជាចង់សរសេររឿងរ៉ាវរបស់ខ្ញុំយកទៅប្រឡងប្រជែង នឹង គេដែរ!...
- - ល្អហើយអូន បងជឿជាក់ថា បើអូនសរសេរដាក់បាន មុខជាបានទទួលរង្វាន់លេខ១ ខាងផ្នែកប្រលោមលោកជាពុំខាន។
- - តែក្រែងពុំដល់គេណ៎ាបង! ព្រោះអ្នកនិពន្ធដែលមានឈ្មោះល្បីច្រើនណាស់។
- - ទេ! មិនមែនទេ! បងជឿជាក់ថា អ្នកទាំងនោះសរសេរមិនឈ្នះអូនទេ ព្រោះគេគ្រាន់តែជាអ្នកនិពន្ធ ដែលប្រឌិតរឿងរ៉ាវឡើងតែប៉ុណ្ណោះ ឯអូនវិញ ពុំមែនរឿងតាមមនោគតិទេ អូនសរសេរទៅតាមរឿងរ៉ាវពិត នៃ ជីវិតរបស់អូនឯង បងជឿជាក់ថា រឿងរបស់អូនឯងមុខជាឈ្នះគេទាំងអស់យ៉ាងពិតប្រាកដ ព្រោះអូនមានឈ្មោះល្បីខាងសរសេរ ពីរោះហើយមានន័យ សូម្បីតែអត្ថបទកាសែត «ឈាមខ្មែរ» «កម្ពុជា» សង្គមរាស្ដ្រនិយម អ្នកជាតិនិយម។ល។ ដែលអូនបានសរសេរផ្សាយ ក៏មហាជនទូទៅ និយមអាន ហើយសសើរពុំដាច់មាត់ ហើយម្យ៉ាងទៀត អូនធ្លាប់មានថ្វីដៃផង ដូចជាកាលឆ្នាំ ១៩៥៧ ក្នុងឱកាសពិធីបុណ្យរំលឹក ២៥០០វស្សា នៃ ព្រះពុទ្ធសាសនា អូនបានប្រឡងជាប់ បានរង្វាន់ម្ដងរួចទៅហើយ។ សរសេរទៅអូន។
- ខ្ញុំអង្គុយគិត ខ្ញុំបានសំរេចចិត្ដថា ត្រូវសរសេររឿងនេះយកទៅរួមការប្រឡងប្រជែង ប៉ុន្ដែដើម្បីឲ្យរឿងនេះមានសភាពច្បាស់លាស់ពីរោះពិសា ខ្ញុំត្រូវទៅរកប្រពន្ធ និង កូនរបស់ខ្ញុំសិន ដើម្បីបន្ថែមឲ្យបានចប់ចុងចប់ដើម។
- - ខ្ញុំគិតថា ឥឡូវនេះប្រពន្ធ និង កូនរបស់ខ្ញុំ ពុំដឹងជាយ៉ាងណាទៅហើយ។ តាមព្រឹត្ដិការណ៍ក្នុងគ្រួសារ ឃើញថាមានសភាពស្រួលជាងមុន តាមសេចក្ដីសង្កេតរបស់ខ្ញុំ ឃើញថា ពេលនេះ បងប្រុសខ្ញុំ ក៏មានចិត្ដអាណិតអាសូរចំពោះខ្ញុំជាខ្លាំង។ នៅពេលដែលខ្ញុំបានដឹងខ្លួនប្រាណឡើងវិញ លោកបាននិយាយប្រាប់ខ្ញុំថា ឪពុកខ្ញុំបានចែកទ្រព្យសម្បត្ដិឲ្យខ្ញុំជាច្រើន ហើយបងខ្ញុំបានកាន់កាប់ថែរក្សាជំនួសខ្ញុំរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ។