ការផ្សាយរបស់មណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
ចុះផ្សាយដោយ កែវ ឈុន
****************************************
រឿងខ្ញុំមានទោសព្រោះអ្វី?
ដោយ ទ្រីញ វ៉ាញ
តំណាងរាស្ដ្រ ជាសមាជិកការិយាល័យរដ្ឋសភា និង
ជារដ្ឋមន្ដ្រីក្រសួងឃោសនាការ នៅសម័យសាធារណរដ្ឋខ្មែរ
រក្សាសិទ្ធិ
ព.ស ២៥០៣ គ.ស ១៩៦០
------------------------------------------------------------------------------
ជំពូកទី២
វគ្គទី៧
ការក្បត់ជាតិរបស់ខ្ញុំ
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី30.មករា 2021.ម៉ោង 12:28
នៅក្នុងការិយាល័យដ៏ធំទូលាយ តុបតែងដោយតុទូយ៉ាងទំនើបៗ ឯកឧត្ដម ឧត្ដមសេនីយ ទេសរដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងការពារប្រទេស កំពុងពិនិត្យសំណុំរឿងផ្សេងៗ ដែលគរជាគំនរនៅលើតុរបស់ឯកឧត្ដម។ មួយស្របក់ ឯឧត្ដមបានចាត់ការអស់ ហើយក្រោកដើរចុះឡើង ក្រពាត់ដៃទៅក្រោយ ដូចជាកំពុងត្រិះរិះគិតសំរេចការអ្វីដ៏ធំមួយ។ ដំណើរដំរីជាសក្ខីភាពនៃសតិ នឹង ន និង ជំហររឹងប៉ឹង... សភាពសក់ខ្មៅរួញ កាត់ឡុងសុងបូរាណ វែកឆោវចំកណ្ដាល ជាគ្រឿងសំគាល់ពូជខ្មែរបូរាណមកពីកម្ពុជ ជាអ្នកចាស់ទុំ។ ថ្ងាសទូលាយ សំគាល់ថា ជាអ្នកប្រាជ្ញមានចិត្ដទូលាយ។ ចញ្ចើមក្រាសហើយធំ សំគាល់ថា ជាអ្នកក្លាហាន។ ភ្នែករង្វង់ព្នាយ សំគាល់ថា ជាអ្នកមានចិត្ដមេត្ដា។ រោមភ្នែកវែងហើយងឡើងលើ សំគាល់ថា ជាអ្នកមានប្រាជ្ញាដោះខ្លួន។ ច្រមុះខ្ពស់រន្ធធំ សំគាល់ថា ជាអ្នកចិត្ដមុត។ រង្វះមាត់មានរឹមជុំវិញ ហើយញញឹមជាប់ សំគាល់ថា ជាអ្នកមានចិត្ដទូលាយ និង ករុណា។ ធ្គាមខ្លា ចង្កាទ្រាយរទេះ សំគាល់ថា ជាជនមានបុណ្យ និង ចិត្ដក្លាហាន។
ដើរចុះឡើងមួយស្របក់ ក៏ត្រលប់ទៅអង្គុយនៅការិយាល័យវិញ ហើយហូតថតតុទាញយកក្រដាសមួយ មកឈ្ងោកពិនិត្យពិច័យ ហាក់ដូចជាមានវត្ថុធាតុអ្វីមួយអាចស្រូបទាញ នូវ សតិអារម្មណ៍ របស់ឯកឧត្ដមឲ្យសំលឹងមើលស្ទើរតែមិនព្រិចភ្នែក។ ក្នុងខណមួយរំពេចនោះ ឯកឧត្ដមក៏បានងើបមុខឡើងដោយការៈអន្ទះអន្ទែង ព្រោះការពិបាកចិត្ដ បែបទន្ទឹងចាំអ្វីមួយ ដែលឯកឧត្ដមបានតំរូវ។
- នាឡិកាបានវាយម៉ោង ១០ ឯកឧត្ដមចុចកណ្ដឹង លោកអនុសេនីយឯក សំរេច បានចូលមកដល់។
- - ឃើញលោក ហង្ស ចំរើន មករឺទេ?(ឯកឧត្ដមបានសួរ)
- - ប្របាទម្ចាស់ លោកវរសេនីយត្រី ហង្ស ចំរើន អញ្ជើញមក ហើយលោកនៅខាងក្រៅ (អនុសេនីយឯកសំរេចបានឆ្លើយ)
- - អញ្ជើញលោកចូលមក។
- លោកអនុសេនីយឯកសំរេច ក៏ចេញទៅអញ្ជើញលោក វរសេនីយត្រី ហង្ស ចំរើន។
- ឯកឧត្ដម បឺតបារី រង់ចាំដោយទឹកមុខញញឹម ដើម្បីទទួលមេក្រុមចារកម្ម ដែលត្រូវនាំនាយទាហានមួយរូបមកជូនឯកឧត្ដមស្គាល់មុខ។
- ក្នុងពេលបន្ទាប់នោះ លោកវរសេនីយត្រីហង្ស ចីរើន ក៏បានចូលមកដោយបាននាំទាំងសហការីរបស់លោកម្នាក់ គឺរូបខ្ញុំ ទៅជួបឯកឧត្ដមទេសរដ្ឋមន្ត្រី។
- លោកឧត្ដមសេនីយ ទទួលសោកវរសេនីយត្រី និង ខ្ញុំយ៉ាងរាក់ទាក់ ដោទឹកមុខញញឹម។ ក្រោយពេលបានគោរពចំពោះឯកឧត្ដម និង អង្គុយក្នុងទីដ៏សមគួរហើយ លោកវរសេនីយត្រី ហង្ស ចំរើន ក៏បានចាប់ផ្ដើមនិយាយជំរាបលោកឧត្ដមសេនីយ ពីគុណសម្ប័ទរបស់ខ្ញុំ។
- - ឯកឧត្ដម (លោកវសេនីយត្រី ហង្ស ចំរើននិយាយ) សហការីខ្ញុំ ប្របាទម្ចាស់មួយរូបនេះឈ្មោះ(ឈ្មោះខ្ញុំ) ដែលខ្ញុំប្រាប់ប្របាទម្ចាស់បានជ្រើសរើសពីចំណោមនាយទាហានជាច្រើន ព្រោះជានាយទាហានដែលបានធ្វើឲ្យខ្ញុំប្របាទម្ចាស់ទុកចិត្ដទុកថ្លើមអស់ពីពោះ។
- - ខ្ញុំក៏បានសង្កេតឃើញដូចលោកដែរ (ឯកឧត្ដមមានប្រសាសន៍ហើយដើរមកអង្អែលស្មាខ្ញុំ) លោកស័ក្ដិពីរ! លោកជាយុវជនខ្មែរមួយរូប ដែលស្ម័គ្រចិត្ដចូលបំរើផែនដី លោកជានាយទាហានដ៏ប្រសើរ មានចរិតទន់ភ្លន់ មានរិកពាដែលគួរឲ្យខ្ញុំទុកចិត្ដ សមដូចពាក្យលោកវរសេនីយត្រីបាននិយាយប្រាប់ខ្ញុំមែន ហើយខ្ញុំសង្ឃឹមថា មានតែលោកម្នាក់ទេដែលអាចបំពេញ នូវ បេសកកម្មដ៏ ពិបាកជូនប្រទេសជាតិឲ្យសំរេចបាន។
- លោកឧត្ដមសេនីយ ដឹកដៃខ្ញុំឲ្យដើរទៅអង្គុយជិតហើយលោកសំលឹងមើលខ្ញុំស្ទើរតែពុំព្រិចភ្នែក។
- - លោក! (លោកឧត្ដមសេនីយមានប្រសាសន៍ ទៅទៀត) រឿងដែលខ្ញុំត្រូវនិយាយប្រាប់លោកអីលូវនេះ ជារឿងមានសារសំខាន់ជាទីបំផុត ដែលលោកត្រូវបិទបាំងឲ្យជិត ព្រោះជារឿងអាថិកំបាំង ដែលទាក់ទង នឹង ជីវិតប្រទេសជាតិមាតុភូមិ។
- គ្រាន់តែលឺប្រសាសន៍លោកឧត្ដមសេនីយដូច្នេះ ខ្ញុំដូចជាភ័យបន្ដិច អរបន្ដិច។ ខ្ញុំអង្គុយនៅស្ងៀម អិតឆ្លើយថាអ្វី។ ឯកឧត្ដមសំលឹងមើលមុខខ្ញុំម្ដងទៀត ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំអោនមុខចុះ ព្រោះពុំហ៊ានឲ្យប៉ះក្រសែភ្នែករបស់ឯកឧត្ដម។
- -លោកស័ក្ដិពីរ! សុំលោកផ្ទៀងត្រចៀកចាំស្ដាប់ខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងសួរលោក នូវ បញ្ហាមួយ ដែលពុំគួរដល់នាយទាហាន ដែលមានរិកពាខ្ពង់ខ្ពស់ សមជាអ្នកទ្រទ្រង់ នូវ សំលៀកបំពាក់ជាឯកសណ្ឋានរបស់កងយោធពលខេមរភូមិន្ទ ចង់លឺ នូវសំនួរយ៉ាងនេះឡើយ.. (ឯកឧត្ដម ឈប់ស្ងៀមបន្ដិចហាក់ដូចជាចង់សង្កេតមើលអាកប្បកិរិយារបស់ខ្ញុំ ហើយក៏ចាប់មានប្រសាសន៍តទៅទៀត) លោកស័ក្ដិពីរ! ខ្ញុំចង់សួរលោកថា តើលោកអាចក្បត់ជាតិមាតុភូមិរបស់លោកបានដែរ រឺ ទេ?
- - ខ្ញុំដូចជាភ្ញាក់ខ្លួនព្រើត។ បេះដូងរបស់ខ្ញុំ ស្ទើរតែឈប់លែងធ្វើការ។ ទឹកមុខរបស់ខ្ញុំឡើងស្លេកស្លាំងមួយរំពេច។ ខ្ញុំគិតបន្ដិចទើបដាច់ចិត្ដសួរទៅឯកឧត្ដមវិញ៖
- - សូមលោកមេត្ដាអភ័យទោសទានប្រោស! ខ្ញុំប្របាទម្ចាស់ដូចជាពុំទាន់យល់ន័យ នៃ សំនួរ របស់ប្របាទម្ចាស់សោះទានប្រោស...
- លោកឧត្ដមសេនីយ និង លោកវរសេនីយសំលឹងមើលមុខគ្នាទៅវិញទៅមកដោយញញឹម ហាក់ដូចជាពេញចិត្ដ នឹង សភាពដែលខ្ញុំពុំយល់ដល់សំនួរនោះ។
- - លោកស័ក្ដិពីរ (លោកឧត្ដមសេនីយមានប្រសាសន៍ ដោយអាការម៉ឺងម៉ាត់) លោកបានលឺសំនួររបស់ខ្ញុំហើយមែនទេ? ការដែលលោកវរសេនីយ និង ខ្ញុំ ហៅលោកមកជួបនេះ ក៏ដើម្បីសួរបញ្ជាក់លោកយ៉ាងខ្លីថា លោកអាចក្បត់មាតុភូមិលោកបានដែរ រឺ ទេ តែប៉ុណ្ណោះ...
- ដោយសារខ្ញុំនៅស្ងៀប ពុំដឹងជាឆ្លើយដូចម្ដេច លោក ឧត្ដមសេនីយក៏មានប្រសាសន៍ផ្ទួនទៀតថា ក្បត់ដើម្បីបំរើប្រទេសជាតិ ឲ្យបានប្រសើរជាងមុខការរបស់លោកសព្វថ្ងៃ...
- - សូមមេត្ដាអត់ទោសដល់ខ្ញុំប្របាទម្ចាស់ផងចុះទានប្រោស! (ខ្ញុំឆ្ឡើយដោយទឹកមុខដែលសំដែង នូវ ការពុំយល់) ខ្ញុំប្របាទម្ចាស់ពុំដែលចួបប្រទះ នឹង សេចក្ដីស្នើយ៉ាងនេះសោះទានប្រោស ខ្ញុំប្របាទម្ចាស់ពុំដែលគិតគូរពីរឿងក្បត់ប្រទេសជាតិយ៉ាងនេះសោះ...
- - លោកស័ក្ដិពីរ! (ឯកឧត្ដមមានប្រសាសន៍ដោយទឹកមុខញញឹម) ការចួបប្រទះ នឹង បញ្ហាចំលែកបែបនេះ ជាការនាំឲ្យលោកងឿងឆ្ងល់មែនហើយ តែសុំលោកចាំស្ដាប់សេចក្ដីរាយការណ៍ របស់ខ្ញុំឲ្យបានច្បាស់លាស់ តាមស្ថានការណ៍ពិត... ខ្ញុំ នឹង បំភ្លឺលោកត្រង់ចំណុចសំខាន់ខ្លះ នៃ បេសកកម្មដែលខ្ញុំតំរូវឲ្យលោកបំពេញ... រួចហើយត្រូវលោកប្រាប់មកខ្ញុំវិញថា តើលោកអាចបំពេញ នូវ បេសកកម្មនោះបាន រឺ ក៏ពុំបានតែប៉ុណ្ណោះ...
- -ប្របាទម្ចាស់
- - លោកអស់ជាងមួយខែហើយ ដែលអគ្គសេនាធិការយោធពលខេមរភូមិន្តយើង បានទទួលដំណឹងថាពួកដាប ឈួន រួមគំនិតជាមួយ សមសារី និង សឹង ង៉ុកថាញ់ ក្បត់ប្រទេសជាតិ ដោយមានអាមេរិក យួន និង សៀមក្រោយខ្នង ពួកខ្មាំងបានប្រុងប្រៀបបំបែកប្រទេសជាតិជាពីរ តាមគំរោងការរបស់អាមេរិកកាំង ដោយដណ្ដើមយកខេត្ដសៀមរាប កំពង់ធំ និង បាត់ដំបង ឲ្យនៅក្នុងការត្រួតត្រារបស់វា ហើយប្រកាសខ្លួនធ្វើជាខ្មែរសេរី ដើម្បីវាយលុកចូលភ្នំពេញ ក្រុមចារកម្មរបស់វា មានវត្ថុបំណងដ៏មុះមុត ដើម្បីលួចយកផែនការសំងាត់របស់យើងឲ្យបាន ពួកក្បត់បានទិញជនខ្លះឲ្យធ្វើការឲ្យវា ដោយធ្វើពលិកម្មក្នុងរឿងនេះ អីលូវខ្ញុំទើបបានទទួលដំណឹងពីចារកម្មរបស់យើង ដែលបានតាមដានពួកក្បត់ថា មាននាយទាហានខ្មែរម្នាក់ បំរុង នឹង លក់ផែនការសំងាត់របស់យើងឲ្យពួកក្បត់តំលៃ សាមសិបម៉ឺនរៀល។
- - បើអញ្ចឹង អ្នកប្របាទម្ចាស់ នឹង តំរូវឲ្យខ្ញុំប្របាទម្ចាស់ដើរតួជាជនទុរយសនោះ រឺ ទានប្រោស?
- ឯកឧត្ដមទេសរដ្ឋមន្ដ្រី ងាក់ក្បាលញញឹម ដោយអាការពេញចិត្ដ ហើយមានប្រសាសន៍ថា៖
- - ត្រូវហើយ! លោកស័ក្ដិពីរ! ... ជនដែលក្បត់ជាតិនោះ ពុំមែនក្រៅពីមនុស្សដែលយើងទុកចិត្ដទុកថ្លើមនោះទេ វាសនា នៃ ប្រទេសជាតិបានតំរូវឲ្យយើងទុកចិត្ដលើរូបលោក ដែលស្រលាញ់ប្រទេសជាតិពិតប្រាកដ... ជនក្បត់ជាតិដែលយើងត្រូវគិតដល់នេះ គឺរូបលោក.. លោកស័ក្ដិពីរ លោកពុំចាំបាច់មកជួប នឹង ខ្ញុំទៀតទេ ការទាំងអស់ខ្ញុំបានប្រគល់ឲ្យលោកវរសេនីយត្រីរួចអស់ហើយ បើលោកបញ្ជាយ៉ាងណា សុំឲ្យធ្វើតាមចុះ ខ្ញុំជឿថា រូបលោកហ្នឹងអែងហើយ ដែលត្រូវបានទទួលប្រាក់សាមសិបម៉ឺនរៀល ជាថ្នូរ នឹង ផែនការសំងាត់របស់យើង ការក្បត់របស់លោក នឹង ប្រែក្លាយទីជាកិច្ចប្រសើរបំផុត ក្នុងការបំរើប្រទេសជាតិមាតុភូមិ... ម៉េចលោកយល់ រឺ ទេ?
- - ខ្ញុំប្របាទដូចជាពុំយល់ ហើយខ្ញុំប្របាទម្ចាស់ ដូចជាធ្វើពុំកើតផង..
- - ខ្ញុំក៏យល់ដល់ចិត្ដថ្លើមលោកណាស់ដែរ (លោកវរសេនីយត្រី និយាយកាត់ឡើង) សុំលោកអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំរំលឹកលោកបន្ដិចចុះ លោកធ្លាប់បានដឹងហើយថា ទាហានមានកាតព្វកិច្ចត្រូវតែទទួលប្រតិបត្ដិតាមបញ្ជារបស់នាយចៅហ្វាយដោយគ្មានការជជែក...
- - រឿងនោះខ្ញុំប្របាទ (ខ្ញុំនិយាយ នឹង លោកវរសេនីយពុំមែនជាមួយឯកឧត្ដមទេ) ខ្ញុំបាទដឹងហើយ តែទាហានត្រូវតែស្មោះត្រង់ នឹង ប្រទេសជាតិ...
- - ត្រូវហើយលោកស័ក្ដិពីរ! (ឯកឧត្ដមទេសរដ្ឋមន្ដ្រី មានប្រសាសន៍កាត់ឡើង) តែពេលនេះជាបេសកកម្ម មានប្រយោជន៍ធំជាងកិច្ចការអែទៀតៗទាំងអស់ ពិតណាស់ហើយខ្ញុំក៏បានទទួលស្គាស់ថា ការក្បត់ជាតិជាការខុស នឹង ផ្លូវច្បាប់ហើយសំខាន់បំផុត គេក៏ពុំដែលបញ្ជាក់ទាំងបង្ខំឲ្យនាយទាហានម្នាក់ក្បត់មាតុភូមិរបស់ខ្លួនទេ ទោះបីកិច្ចការនោះប្រសើរយ៉ាងណាក៏ដោយ... ខ្ញុំដឹងហើយថា ទាហានទាំងអស់ សុទ្ធសឹងតែស្ម័គ្រចិត្ដធ្វើពលិកម្មចេញទៅប្រយុទ្ធ នឹង ខ្មាំងនៅសមរភូមិមិនខ្លាចស្លាប់ ព្រោះគេយល់ថា ជាការប្រសើរជាងការក្បត់ជាតិ តែពលិកម្មពិសេសដែលខ្ញុំតំរូវឲ្យលោកបំពេញនេះ ក៏ព្រោះយល់ឃើញថា មានតែលោកម្នាក់ប៉ុណ្ណោះទេ ដែលជាវរជន អាចបំពេញ នូវ ពលិកម្មបែបនេះ ឲ្យសំរេចបាន...
- បរិយាកាសស្ងប់ស្ងាត់មួយសន្ទុះ ដោយខ្ញុំពុំដឹងជាធ្វើដូចម្ដេច។ លោកឧត្ដមសេនីយបានចាប់ផ្ដើមមានប្រសាសន៍ឡើងទៀត ដោយពាក្យសំដីបង្គាប់បញ្ជាយ៉ាងដាច់ខាត៖
- - លោកស័ក្ដិពីរ! លោកត្រូវធ្វើតាមខ្ញុំ... លោកត្រូវពុះពារការពិបាកនេះ ដើម្បីឲ្យគ្រោងការយើងបានសំរេចផល ខ្ញុំសុំបញ្ជាក់ប្រាប់លោកថា យើងត្រូវការបំភាន់ខ្មាំង គឺយើងចង់ធ្វើឲ្យឯកសារ នៃ ផែនការសំងាត់ ដូចជាត្រូវលបលួចយកបាន ដោយការប៉ិនប្រសប់ នៃ នាយទាហានម្នាក់តែប៉ុណ្ណោះ រូបខ្ញុំ និង លោកវរសនីយត្រី បានគិតគ្រោងការនេះឡើងហើយ យើងបានគិតដល់រូបលោកមុនគេ ខ្ញុំសង្ឃឹមហើយជឿជាក់ថា លោក នឹង ពុំធ្វើឲ្យយើងស្ដាយ នូវ ការជ្រើសរើសរបស់យើងទៅលើរូបលោកនេះទេ...
- សភាពស្ងប់ស្ងៀម បានកើតឡើងទៀត... ខ្ញុំបានដកដង្ហើមវេងៗ ហើយសំលឹងមើលផ្ទៃអិដ្ឋពណ៌ក្នុងការិយាល័យ ដោយសភាពចិត្ដ ដែលពោរពេញដោយការកន្ទះរាតាមមនោសញ្ចេតនាពីរចំណែកគឺ មួយចំណែក ខ្ញុំនឹកត្រេកអរព្រួច ព្រោះគិតថា នាយចៅហ្វាយបានទុកចិត្ដលើរូបខ្ញុំ មួយចំណែកទៀត ខ្ញុំនឹកស្អប់ខ្ពើមចំពោះពាក្យថាក្បត់ជាតិនេះជាខ្លាំង ថ្វីបើការក្បត់នេះ ជាការធ្វើតាមបង្គាប់បញ្ជាពីចៅហ្វាយនាយក៏ដោយ...
- ប៉ុន្ដែវិន័យ ទាហានបានតំរូវឲ្យប្រតិបត្ដិតាមបញ្ជារបស់នាយចៅហ្វាយ.. គិតដូច្នេះទ្រូងខ្ញុំឡើងតឹងណែនស្ទើរប្រែះ... ខ្ញុំនឹកក្នុងចិត្ដថា ខ្ញុំត្រូវតែទទួលគោរពតាមបង្គាប់បញ្ជានាយចៅហ្វាយទាំងពីររូបនេះ បើពុំដូច្នោះទេ ខ្ញុំ នឹង ត្រូវទទួលទោសព្រោះប្រកែក...
********************
************
*******
បរិយាកាសតានតឹង ហាក់ដូចជាបានធូស្រាលបន្ដិចក្នុងខណដែលលោកវរសេនីយត្រី លាឯកឧត្ដមទេសរដ្ឋមន្ដ្រី ហើយនាំខ្ញុំត្រលប់ទៅការិយាល័យទី ២វិញ ។ ប៉ុន្ដែខ្ញុំក៏ចាប់ព្រួយចិត្ដមួយជាន់ទៀត ព្រោះលោកវរសេនីយត្រីបានហៅខ្ញុំឲ្យអង្គុយទល់មុខ នឹង លោក ហើយដកថតតុទាញយកកញ្ចប់ក្រដាសសមួយកញ្ចប់ហុចមកឲ្យខ្ញុំ ព្រមទាំងពាក្យបញ្ជាយ៉ាងដាច់ខាតថា៖
- លោកស័ក្ដិពីរ! នេះ ប្រាក់ដប់ម៉ឺនរៀល... លោកត្រូវយកប្រាក់នេះទៅលេងល្បែងឲ្យទាល់តែចាញ់អស់ក្នុងថ្ងៃនេះ ហើយស្អែកលោកត្រូវមកចួប នឹង ខ្ញុំនៅពេលរសៀល តែបើមិនទាន់ចេញអស់ប្រាក់ទេ កុំអាលមកចួប នឹង ខ្ញុំ...
- ព្រះតែជគុណ! ខ្ញុំបាទពុំហ៊ានទទួលយកទេទានប្រោស (ខ្ញុំឆ្លើយឡើងទាំងភ័យ) ព្រោះមួយជាតិនេះខ្ញុំបាទពុំចេះលេងល្បែងទាល់តែសោះទានប្រោស...
- ហ៎យកទៅ (លោកវរសនីយត្រីបញ្ជាដោយបង្ខិតបង្ខំ) នេះជាបញ្ជាការដាច់ខាតរបស់ខ្ញុំ...
ខ្ញុំត្រូវទទួលយកប្រាក់ដប់ម៉ឺនរៀលនេះទាំងប្រថុយ ហើយក៏គំនាប់លាលោក វរសេនីយត្រី ចេញពីការិយាយល័យ ត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ...
ខ្ញុំដូចរកគិតពុំយល់ថា ហេត្វអ្វីក៏ឯកឧត្ដម ទេសរដ្ឋមន្ដ្រី និង លោកវរសេនីយត្រីបញ្ជាឲ្យខ្ញុំក្បត់ជាតិ? មិនតែប៉ុណ្ណោះសោត លោកវរសេនីយត្រីបានឲ្យប្រាក់ខ្ញុំដប់ម៉ឺនរៀលយកទៅលេងល្បែងស៊ីសង ដោយបញ្ជាថា បើមិនទាន់ចាញ់អស់កុំអាលត្រលប់ទៅចួបលោកវិញ។ រឿងនេះ ប្រែសេចក្ដីថាដូចម្ដេច? បើខ្ញុំប្រតិបត្ដិតាមបញ្ជានេះទៅ តើកិត្ដិយសនាយទាហាននៅឯណា? ប៉ុន្ដែវិន័យទាហានបានតំរូវឲ្យទាហានប្រតិបត្ដិតាមបង្គាប់បញ្ជារបស់នាយចៅហ្វាយ...។
ល្ងាចនៃថ្ងៃនេះ ខ្ញុំបានចូលទៅក្នុងវង់ល្បែងស៊ីសង ក្នុងគេហដ្ឋានមួយដោយសំលៀកបំពាក់ស៊ីវិល។ តាំងពីកើតមក ខ្ញុំពុំដែលលេងល្បែងស៊ីសងទាល់តែសោះ តែខ្ញុំត្រូវតែប្រថុយលេងតាមបញ្ជារបស់នាយចៅហ្វាយ... ពាក្យថាល្បែងស៊ីសង ដូចសមសួនណាស់ ព្រោះវាមានស៊ីមានសង... ខ្ញុំបានរើសល្បែងមួយបែបដែលស្រួល គីធូ... ខ្ញុំពុំបានបង្អង់ឲ្យខាតពេលឡើយ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមចាក់ដៃដំបូង ប្រាំម៉ឺនរៀល ... ពួកអ្នកលេងទាំងអស់សំលឹងមើលមុខខ្ញុំដោយការកោតក្រែង តែវាជាគ្រោះល្អសំរាប់ខ្ញុំ ព្រោះមេបានស៊ីខ្ញុំអស់ប្រាំម៉ឺនរៀលនេះ ... ការដែលខ្ញុំចាញ់ហើយខ្ញុំថាជាគ្រោះល្អនោះ ក៏ព្រោះខ្ញុំពុំចង់លេងទាល់សោះ ដើម្បីឲ្យឆាប់បានត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ។
នៅដៃទីពីរ ខ្ញុំចាក់ប្រាំម៉ឺនរៀលទៀត។ គ្រោះអាក្រក់បានកើនឡើងដល់រូបខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំត្រូវចំកៅឪ ហើយមេត្រូវសងខ្ញុំ ដប់ប្រាំម៉ឺនរៀល... អីលូវខ្ញុំមានប្រាក់ម្ភៃម៉ឺនរៀល គឺច្រើនជាងមុនមួយជាពីរ។ ខ្ញុំបានសួរមេថា អាចឲ្យខ្ញុំចាក់ទាំងអស់ដែររឺអ្វី? គេឆ្លើយថា គេអនុញ្ញាតឲ្យដាក់តែ ដប់ម៉ឺនរៀលប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះខ្ញុំត្រូវនៅសល់ប្រាក់ពាក់កណ្ដាល។ នៅដៃទីបីនេះ មេស៊ីអស់...
នៅដៃទីបួន និង ទីប្រាំ ខ្ញុំបានរំលែកប្រាក់ដែលនៅសល់ចាក់ម្ដងប្រាំម៉ឺនរៀល តែត្រូវមេស៊ីអស់ ដែលមើលទៅសម នឹង ពាក្យដែលគេឲ្យឈ្មោះថាមេមែន...
ខ្ញុំបានត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ ក្រោយសញ្ញាថា ចាញ់ធូ។ ថ្ងៃនេះពេញមួយថ្ងៃ ខ្ញុំដូចជារសេះរសោះអស់កំលាំងជាខ្លាំងរកធ្វើអ្វីពុំកើត។ ក្នុងចិត្ដ ខ្ញុំគិតមួយម៉ឺនមួយសែនជំពូក តែដូចជាគ្មានបានការអ្វីសោះ ព្រោះខ្ញុំនៅតែពុំយល់ដល់បញ្ជាការរបស់ឯកឧត្ដម ឧត្ដមសេនីយ និង លោកវរសេនីយត្រីហង្ស ចំរើន ថា ហេតុអ្វីក៏លោកទាំងពីរបញ្ជាឲ្យខ្ញុំធ្វើដូច្នេះ?...
- លុះពេលព្រឹកថ្ងៃមួយទៀត ខ្ញុំក៏បានរៀបចំខ្លួនប្រាណចូលទៅចួប នឹង លោកវរសេនីយត្រី ហង្ស ចំរើន។
- ក្រោយពេលបានធ្វើគារវកិច្ចរួចហើយ ខ្ញុំក៏បានរាយការណ៍ ជំរាបលោកវរសេនីយត្រីថា៖
- - ព្រះតេជគុណ! ខ្ញុំបានប្រតិបត្ដិតាមបញ្ជាការរបស់ព្រះតេជគុណ រួចស្រេចអស់ហើយទានប្រោស...។
- - ល្អហើយលោកស័ក្ដិពីរ .. (លោកវរសេនីយត្រី និយាយដោយទឹកមុខញញឹម) ដែលលោកចេះប្រតិបត្ដិតាមបញ្ជាការរបស់ខ្ញុំ ឲ្យបានសំរេចដោយរៀបរយយ៉ាងនេះ សុំអញ្ជើញអង្គុយលោកស័ក្ដិពីរ...
- - ខ្ញុំបានសំរុតខ្លួនចុះអង្គុយលើកៅអីមួយ ដែលឋិតនៅទល់មុខ នឹង លោក។ លោកបានដកយកស្រោមសំបុត្រមួយហុចមកឲ្យខ្ញុំ ព្រមទាំងនិយាយថា៖
- - លោកស័ក្ដិពីរ! នេះជាឯកសារពិសេស ដែលលោកត្រូវមានបេសកកម្មបំពេញមួយទៀត...
- - ព្រះតេជគុណ! ការដែលព្រះតេជគុណបានឲ្យកិត្ដិយសដល់រូបខ្ញុំបាទ ដោយនឹកឃើញរូបខ្ញុំបាទមុនគេ ក្នុងការបំពេញ នូវ បេសកកម្មដ៏ពិបាកនោះ តើព្រះតេជគុណឲ្យខ្ញុំបាទនាំយកឯកសារពិសេសនេះទៅណាទានប្រោស...?
- - ចាំស្ដាប់ខ្ញុំ លោកស័ក្ដិពីរ ខ្ញុំ នឹងអធិប្បាយប្រាប់លោកពីបេសកកម្មនេះ (លោកបឺតបារីហើយនិយាយតទៅទៀត) នៅពេលដែលលោកចេញពីទីនេះទៅ លោក នឹង ឃើញឡានហ្សីបមួយពណ៌ប្រផេះដែលមានលេខ ១០០.០១៤ ចតនៅស្ងៀម ដោយមានអ្នកបើកបរម្នាក់អង្គុយកាន់ចង្កូតចាំ អ្នកបើកបរនេះ ជាភ្នាក់ងារសំងាត់លេខ ៨ របស់យើង ហើយដែលក្រុមយើងបានប្រគល់ឲ្យកាន់ការសំងាត់ដែរ ពេលដើរទៅដល់ លោកត្រូវឡើងជិះឡានភ្លាមដោយមិនបាច់សាកសួរអីពីវា វានឹងនាំលោកធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅកាន់ខេត្ដសៀមរាបភ្លាមដែរ លោកទៅនៅសៀមរាបចាំស្ដាប់ទូរលេខបញ្ជាការអំពីខ្ញុំ ដែលតំរូវឲ្យលោកត្រលប់មកភ្នំពេញវិញ កាលបើបានទទួលនៅតាមផ្លូវពីសៀមរាបមកកំពង់ធំ លោកនឹងត្រូវចួប នឹង ចារបុរសរបស់ដាប ឈួន ម្នាក់នៅត្រង់កន្លែងណាមួយមិនកំណត់ ដែលអ្នកបើកបរឡានហ្សីបរបស់លោក បានដឹងសញ្ញារួចស្រេចអស់ហើយ លោកគ្រាន់តែចាំធ្វើតាមពាក្យណែនាំរបស់អ្នកបើកឡាននេះ ក៏ជាការស្រេចទៅហើយ តែសុំលោកកុំភ្លេចខ្លួនថា លោកត្រូវដើរតួជានាយទាហានម្នាក់ដែលអស់សង្ឃឹម ហើយបានសំរេចចិត្ដស្រេចថា នៅរង់ចាំតែឱកាល្អហុចឲ្យប៉ុណ្ណោះ លោកហ៊ានធ្វើការអ្វីគ្រប់បែបយ៉ាងរហូតដល់ហ៊ានក្បត់ជាតិដើម្បីប្ដូរយកប្រាក់ណ៎ាលោក...
- ខ្ញុំបានយកស្រោមសំបុត្រពណ៌ស ដែលមានបោះត្រាបិទផ្ជិតដោយកាកអាចម៍ល័ក្ខ ដើម្បីបង្កប់ឯកសារពិសេសដែលមានតំលៃ ស្មើ នឹង ប្រទេសមួយនៅខាងក្នុងនោះ សៀតនៅក្នុងហោប៉ៅអាវ ហើយក៏បិទឡេវអាវជិតទៅវិញ។
- - សុំគោរព! សុំលាព្រះតេជគុណសិនហើយទានប្រោស...
- - អើ! អញ្ជើញទៅចុះលោកស័ក្ដិពីរ! (លោកវរសេនីយត្រី ហង្ស ចំរើន និយាយដោយទឹកមុខញញឹម ព្រមទាំងចាប់ដៃខ្ញុំរលាក់យ៉ាងណែន ដែលជាសញ្ញាមួយប្រាប់ឲ្យដឹងថា លោកផ្ញើនូវសេចក្ដីទុកចិត្ដលើរូបខ្ញុំយ៉ាងធំ) សុំលោកអញ្ជើញទៅឲ្យបានសំរេចគ្រប់យ៉ាង ប្រទេសជាតិត្រូវការផ្ញើ នូវ សេចក្ដីទុកចិត្ដទាំងស្រុងលើរូបលោក សុំឲ្យលោកមានជោគជ័យក្នុងបេសកកម្មពិសេសនេះ...។