ការផ្សាយរបស់មណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
ចុះផ្សាយដោយ កែវ ឈុន
****************************************
រឿងខ្ញុំមានទោសព្រោះអ្វី?
ដោយ ទ្រីញ វ៉ាញ
តំណាងរាស្ដ្រ ជាសមាជិកការិយាល័យរដ្ឋសភា និង
ជារដ្ឋមន្ដ្រីក្រសួងឃោសនាការ នៅសម័យសាធារណរដ្ឋខ្មែរ
រក្សាសិទ្ធិ
ព.ស ២៥០៣ គ.ស ១៩៦០
------------------------------------------------------------------------------
វគ្គទី៣
ចួនជាជួប
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី19ធ្នូ 2020.ម៉ោង 21:40
យប់នេះខ្ញុំទទួលទានដំនេកពុំលក់សោះ បើទុកជាខ្ញុំខំធ្មេចភ្នែកយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ខ្ញុំចេះតែស្រមៃឃើញវង់ភ័ក្ដ្ររបស់សុភាពស្ដ្រី ដែលខ្ញុំបានជួបនៅអែអង្គតាសោមកាលពីថ្ងៃដែលហាក់ដូចជាមានអ្វីមកជំរុញចិត្ដខ្ញុំអោយគិតថា នាងប្រហែលជាមានការអាថិកំបាំងអ្វីមួយនៅក្នុងខ្លួន... ខ្ញុំបាននឹកឃើញជំលោះកាលពីថ្ងៃ ... ខ្ញុំដណ្ដឹងសួរខ្លួនអែងថា ខ្ញុំជាប់ចិត្ដ ជាប់ថ្លើមស្រលាញ់នាងឬ? ខ្ញុំពុំអាចឆ្លើយខ្លួនអែងបានឡើយ ប្រសិនបើខ្ញុំឆ្លើយថា ខ្ញុំស្រលាញ់នាង ក៏ដូចជាពុំសម ព្រោះខ្ញុំគ្រាន់តែបានឃើញមុខនាងម្ដងប៉ុណ្ណោះ ពុំទាន់បាននិយាយស្ដីជាមួយគ្នាផង តែបើឆ្លើយថាពុំស្រលាញ់ ក៏ដូចជាពុំសមដែរ ព្រោះខ្ញុំចេះតែស្រមៃឃើញនាងនៅជាប់ នឹង ភ្នែកជានិច្ច...
ខ្ញុំភ្ញាក់ពីដំណេក នៅពេលដែលខ្ញុំបានលឺសំលេងនាឡិកាភ្លេងវាយម៉ោង ៧។ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំទើបតែ នឹង ធ្មេចភ្នែកលក់តែមួយស្រឡេតប៉ុណ្ណោះ ក៏ស្រាប់តែដល់ពេលថ្ងៃរះខ្ពស់ណាស់ទៅហើយ... ខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវស្ទុះក្រោកឡើងពីដំណេកយ៉ាងឆាប់រហ័ស ដើម្បីរៀបចំខ្លួនប្រាណទៅធ្វើការ ព្រោះថ្ងៃនេះយឺតពេលបន្ដិចទៅហើយ...
ក្នុងខណដែលរថយន្ដហ្សីបរបស់ខ្ញុំកំពុងតែលូនយ៉ាងលឿនតាមរុក្ខវិថីព្រះសីហនុ ខ្ញុំក៏ដូចជានឹកស្រមៃដល់សុភាពស្ដ្រីកាលពីម្សិលមិញនោះទៀត។ ខ្ញុំហាក់ដូចជាភាំងស្មារតីមួយភ្លែតៗ ព្រោះតែនឹកស្រមៃនោះ។
នៅពេលដែលរថយន្ដឆ្លងផុតមហាវិថីព្រះមុនីវង្ស ហើយសំដៅទៅទិសខាងកើត តាមដងវិថីព្រះសីហនុដដែលនោះ ខ្ញុំហាក់ដូចជាធ្លាក់ថ្លើមក្ដុក ដោយរំភើបចិត្ដ ក្នុងពេលដែលខ្ញុំចោលភ្នែកក្រលេកមើលតាមផ្លូវខាងត្បូង... ខ្ញុំបានជួបប្រទះ នឹង នារីដែលខ្ញុំស្រមៃឃើញ ហើយដែលខ្ញុំពុំបាននឹកនាថា នឹង បានជួប!... ខ្ញុំបានឃើញនាងឈរនៅត្រង់ហោណាំងផ្ទះខាងមុខ សំលឹងមកខាងផ្លូវ... ខ្ញុំដូចជាពុំចង់ជឿភ្នែកខ្លួនអែង... ខ្ញុំគិតថាក្រែងច្រលំទេពុំដឹង ព្រោះមនុស្សមានមុខមាត់ស្រដៀងៗគ្នានោះច្រើនណាស់។ ខ្ញុំពុំច្រលំទេ ព្រោះភ្នែករបស់ខ្ញុំនៅភ្លឺល្មមតែស្គាល់ច្បាស់ មិនតែប៉ុណ្ណោះសោត រង្វង់មុខ និង រាងរៅរបស់នាង ខ្ញុំនៅចាំបានពិតប្រាកដណាស់ ព្រោះតាំងពីបានឃើញនៅអង្គតាសោមមកនោះ ខ្ញុំចេះតែស្រមៃឃើញនាងជាប់ នឹង ភ្នែកជានិច្ច ដែលជាហេតុល្មមតែធ្វើអោយខ្ញុំច្រលំពុំកើត...
ខ្ញុំខំចំណាំផ្ទះរបស់នាងទុក... ខ្ញុំជឿជាក់ថា ខ្ញុំអាចត្រលប់មករកផ្ទះនាងនេះឃើញដោយអិតពិបាក...
ថ្ងៃនេះពេញមួយថ្ងៃ ខ្ញុំអង្គុយធ្វើការអន្ទះសាក្នុងចិត្ដ។ ខ្ញុំចេះតែស្រមៃឃើញនាង ហើយចេះតែចង់ទៅរកនាង ចង់ទៅរកនាងធ្វើអ្វី? មានការអ្វី? ខ្ញុំពុំអាចឆ្លើយ នឹង ខ្លួនអែងរួច។ ទីបំផុត ខ្ញុំបានសំរេចចិត្ដថា ត្រូវតែទៅរកនាង ទៅរកដើម្បីសុំទោសសុំពៃរ៍នាងចំពោះហេតុការណ៍ដែលកើតឡើងកាលពីម្សិលមិញ។ ខ្ញុំគិតថា ការដែលខ្ញុំទៅសំទោសនាងដូច្នេះ ពុំមែនប្រែសេចក្ដីថា ខ្ញុំ រឺ មិត្ររបស់ខ្ញុំ មានកំហុសអ្វីឡើយ តែខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ទៅសុំទោសនាងថា ពុំគួរជាមានការឈ្លោះទាស់ទែងគ្នារបៀបនេះកើតឡើងសោះ ព្រោះជាការគួរខ្មាសគេជាទីបំផុត។
នៅពេលដែលខ្ញុំកំពុងអង្គុយធ្វើការដោយចិត្ដអណ្ដែតអណ្ដូងនោះ ខ្ញុំទទួលដំណឹងពិសេសមួយពីសុខ សម្បូរ មិត្រសំលាញ់របស់ខ្ញុំ ដែលពុំដឹងជាគេទៅស៊ើបសួរដឹងពីណាមក។ គេបាននិយាយទូរស័ព្ទមកប្រាប់ខ្ញុំថា បុរសដែលមានរឿងឈ្លោះទាស់ទែងគ្នា ជាមួយ នឹង គេកាលពីម្សិលមិញនោះ ឈ្មោះ ស៊ឺ ជាអនុសេនីទោ ហើយជាសេនាជំនិតរបស់ ដាប ឈួន មែន អែសុភាពស្ដ្រីនោះឈ្មោះយូរ៉េត ជាកូនចៅរបស់អ្នកស្រុកពួក ដែលដាប ឈួន បានបញ្ជាអោយស៊ឺ ចាប់ទាំងអំណាចយកមកធ្វើប្រពន្ធចុង តែគាប់ចួនជាពេលនោះ ដាប ឈួន មានជំងឺជាទំងន់ ត្រូវដេកព្យាបាលរោគអែមន្ទីរពេទ្យ (ពេលនោះ ដាប ឈួន ធ្វើជារដ្ឋមន្ដ្រីក្រសួងសន្ដិសុខជាតិ) បានជា ស៊ឺ នាំនាងយូរ៉េតមករង់ចាំង ដាប ឈួន ចេញពីមន្ទីរពេទ្យ។
កាលបើបានទទួលដំណឹងដូច្នេះហើយ ខ្ញុំក៏ចេះតែគិតដល់សុភាពនារីនោះខ្លាំងឡើងៗ...
ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំ នឹង ទៅរកនាងដោយពុំប្រាប់អោយមិត្ដរបស់ខ្ញុំដឹង ព្រោះប្រសិនបើខ្ញុំប្រាប់ គេមុខជាសុំទៅជាមួយដែរ ហើយនាងក៏ នឹង ពុំពេញចិត្ដ នឹង ជួបបុរសដែលឈ្លោះទាស់ទែងគ្នា នឹង បុរសដែលនាងដើរជាមួយ ខ្ញុំពុំច្បាស់ថា នាងត្រូវជាអ្វី នឹង ស័ក្ដិពីរ ស៊ឺ នោះដែរ។ ខ្ញុំជឿជាក់ថា ខ្ញុំអាចទៅជួប នឹង នាងបានយ៉ាងងាយ ដោយធ្វើអោយហេតុការណ៍ទាំងអស់ប្រព្រឹត្ដទៅដោយសុវត្ថិភាព។
ល្ងាចថ្ងៃនោះខ្ញុំបានជិះត្រីចក្រយានទៅផ្ទះដែលនាង យូរ៉េត សំណាក់នៅ។ ស្រីបំរើម្នាក់បានចេញមកអញ្ជើញខ្ញុំអោយចូលទៅក្នុងបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវ ដែលជាបន្ទប់តូចតែស្អាតស្អំ។ មួយស្របក់ក្រោយមកស្ដ្រីចាស់ម្នាក់ បែបភាពជាមនុស្សមានអធ្យាស្រ័យល្អចេញមក តែពុំមែនជាស្ដ្រីចំណាស់ ដែលខ្ញុំបានឃើញអែអង្គតាសោម កាលពីម្សិលមិញនោះទេ។ ស្ដ្រីនេះបាននិយាយរាក់ទាក់មកខ្ញុំ ហាក់ដូចជាធ្លាប់បានស្គាល់គ្នាមកជាយូរហើយ។
- - លោកអញ្ជើញមកមានការអី?
- - បាទ! ខ្ញុំមករកនាងយូរ៉េត
- - យូរ៉េត បានសន្យាឲ្យលោកមកឬ?
- - បាទទេ! ពុំបានសន្យាអីទេ គឺខ្ញុំមកដោយខ្លួនអែង ព្រោះមានការចង់ជួបបន្ដិច
- - លោកធ្លាប់ស្គាល់គ្នាយូរហើយឬ?
- - បាទពុំដែលស្គាល់គ្នាទេ គឺខ្ញុំទើបតែបានឃើញនាងប៉ុណ្ណោះ
- - សុំទោសលោក យូរ៉េត នៅខាងក្នុង សុំលោករង់ចាំបន្ដិច ចាំខ្ញុំចូលទៅហៅ..
- (ស្ដ្រីចំណាស់បែប ងឿងឆ្ងល់ ក្រោយដែលបានលឺខ្ញុំថា ទើបតែបានឃើញតែម្ដងប៉ុណ្ណោះ)
និយាយផុតពាក្យ ក៏ក្រោកដើរចូលទៅខាងក្នុងផ្ទះ។ ខ្ញុំអង្គុយចាំពុំយូរប៉ុន្មាន នាង យូរ៉េត ក៏ដើរចេញមកជាមួយ នឹង ស្ដ្រីចំណាស់អម្បាញ់មិញនេះ។ នាងដូចជាភ្ញាក់ព្រើត ក្នុងពេលដែលបានក្រលេកមើលមកឃើញខ្ញុំ។ ខ្ញុំក្រោកឡើងពីកៅអី សំដែងការគោរពចំពោះនាង។ នាង។លើកដៃសំពះខ្ញុំ ខ្ញុំក៏លើកដៃសំពះតបទៅវិញ។ នាងញញឹមញញែមដោយទឹកមុខស្រស់បស់។ ខ្ញុំពុំបានបង្អង់យូរឲ្យ ខាតពេល ពុំចង់ឲ្យនាងពិបាកសាកសួរខ្ញុំមុន ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្ដើមនិយាយឡើងប្រាប់នាងភ្លាមថា ខ្ញុំមកសូមអភ័យទោសចំពោះរឿងហេតុដែលកើតឡើងកាលពីម្សិលមិញនោះ។
- - រឿងនេះជាកំហុសរបស់ពួកនាងខ្ញុំទេ (នាងនិយាយយ៉ាងសុភាព) ខ្ញុំក៏ពុំពេញចិត្ដ នឹង មាយាទអាក្រក់របស់លោកស័ក្ដិពីរហ្នឹងដែរ។
- - លោកស័ក្ដិពីរនោះត្រូវជាយ៉ាងម៉េច នឹង នាង?
- - ច៎ាស! អិតត្រូវជាយ៉ាងម៉េច នឹង នាងខ្ញុំទេ គ្រាន់តែជាអ្នកជូនខ្ញុំទៅលេងកែបប៉ុណ្ណោះ។
- - ខ្ញុំដឹងថា អ្នកនាងនៅសៀមរាប តែពុំដឹងជាពិត រឺ ពុំពិតទេ
- - ច៎ាសលោក! ខ្ញុំនៅសៀមរាបមែន សៀមរាបដែលពោរពេញដោយការអាភ័ព្វ
- - អត់ទោសអ្នកនាង! (ខ្ញុំសួរដោយប្លែកក្នុងចិត្ដ ខណដែលបានលឺពាក្យសំដី និង អាការរបស់នាងដែលសំដែងថា នាងពេញចិត្ដនិយាយជាមួយខ្ញុំ) អ្នកស្រុកសៀមរាបអាភ័ព្វយ៉ាងម៉េចទៅ?
- - លោកគិតមើលចុះ សម័យដែលប្រទេសខ្មែរបានឯករាជ្យដោយសារព្រះបាទសម្ដេចព្រះនរោត្ដមសីហនុប្រជារាស្ដ្រខ្មែរទួទាំងប្រទេស គេមានសិទ្ធិសេរីភាពគ្រប់ៗគ្នានោះ អ្នកស្រុកសៀមរាប គ្មានសិទ្ធិសេរីភាពអ្វីទាល់តែសោះ អ្នកទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែត្រូវដាំដើមគ។
- សូម្បីការសន្ទនាគ្នាយ៉ាងសោះអង្គើយ ហើយគ្មានខ្លឹមសារអ្វីក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំពេញចិត្ដណាស់ ព្រោះខ្ញុំបានទទួល នូវ បដិសណ្ឋារយ៉ាងប្រពៃ ពីនាង យូរ៉េត ។ ខ្ញុំបានសុំអភ័យទោសនាងអំពីរឿងហេតុកាលពីម្សិលមិញម្ដងទៀត តែនាងឆ្លើយថា នាងគ្មានគិតអ្វីវែងឆ្ងាយដល់រឿងនោះឡើយ។
- - អ្នកនាងប្រហែលជានៅលេងភ្នំពេញយូរទៅទៀត? (ខ្ញុំសួរ)
- - ច៎ាសលោក! ខ្ញុំជិតត្រលប់ទៅស្រុកវិញហើយ
- - ទេសភាពសៀមរាប អីលូវប្រហែលល្អណាស់មើលទៅ?
- នាងសើចពុំឆ្លើយថាអ្វី។ ខ្ញុំប្រែសេចក្ដីនៃសំណើចរបស់នាងថា ប្រហែលជានាងពុំចង់និយាយច្រើនពេកទេមើលទៅ,
- - ខ្ញុំខានបានឃើញសៀមរាបពីរឆ្នាំមកហើយ (ខ្ញុំនិយាយតទៅទៀត ដោយសង្ឃឹមថា នឹង ធ្វើឲ្យការសន្ទនាគ្នាបានវែងតទៅទៀត)។
- - ច៎ាស! អីលូវនេះមានការប្លែកជាងពីរដើមខ្លះដែរ
- - ខ្ញុំចង់ទៅលេងសៀមរាបណាស់ដែរឆ្នាំនេះ ហើយ បើមានវាសនា ខ្ញុំមុខជាបានជួប នឹង អ្នកនាងទៀតពុំខាន។
- នាងសើចម្ដងទៀត ហើយពុំឆ្លើយថាអ្វី។ សំណើច និង ការគ្មានឆ្លើយអ្វីនេះ បានសេចក្ដីយ៉ាងណានោះ ខ្ញុំក៏ពិបាក នឹង យល់បាន។ ប៉ុន្ដែយ៉ាងណាក៏ដោយចុះ ខ្ញុំបានពិនិត្យមើលនាង តាំងពីដើមមកហើយ គឺតាំងពីឃើញនាងនាងនៅអង្គតាសោម ឃើញថានាងមានអាថិកំបាំងអ្វីម្យ៉ាងនៅក្នុងខ្លួនជាពុំខាន...
- - អ្នកនាង នឹង ត្រលប់ទៅសៀមរាបវិញថ្ងៃណា?
- - ច៎ាស ប្រហែលពីរអាទិត្យទៀត
- - អ្នកនាង! ប្រសិនបើខ្ញុំមកជួប នឹង អ្នកនាងម្ដងទៀត មុនពេលដែលនាងត្រលប់ទៅស្រុកវិញ តើមេត្ដាបានឬទេ?
នាងសើចទៀត ហើយពុំឆ្លើយថាអ្វីដូចមុន។ ខ្ញុំគិតថា កិច្ចការរបស់ខ្ញុំក្នុងថ្ងៃនេះ មុខជាពុំបានសំរេចលទ្ធផលអ្វីឡើយ។ ប៉ុន្ដែទោះបីយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំក៏គួរអរគុណ នឹង នាង ក្នុងការដែលខ្ញុំបានមករកនាង ហើយបានទទួល នូវ ការរាក់ទាក់ពីនាង។ ខ្ញុំគិតថា ជាការធម្មតាដែលខ្ញុំពុំគួរ នឹង សង្ឃឹមអ្វីឲ្យជ្រុលពេកទេក្នុងគ្រាដំបូងនេះ។ ខ្ញុំបានលានាងត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ។ ក្នុងពេលនោះ ស្រាប់តែរថយន្ដមួយបានមកឈប់នៅមុខផ្ទះហើយបុរសម្នាក់បានចុះពីរថយន្ដដើរចូលមកក្នុងផ្ទះ។
ខ្ញុំនៅចាំច្បាស់ថា បុរសនេះហើយដែលទាស់ទែងគ្នា នឹង មិត្រសំលាញ់របស់ខ្ញុំនៅអង្គតាសោម។ ខ្ញុំមើលចំមុខរបស់គេ ឃើញស្នាមជាំនៅត្រង់រង្វង់ភ្នែកស្ដាំនៅឡើយ ហើយស្នាមជាំនេះហើយ ដែលមិត្រសំលាញ់របស់ខ្ញុំបានដាក់មេរៀនឲ្យគេ (លទ្ធលផល នៃ ស្នូរផាច់លើកទី២)។
- នាងយូរ៉េត បាននិយាយណែនាំបុរសនេះឲ្យស្គាល់ខ្ញុំ។
- - ខ្ញុំមកសុំទោសក្នុងការទាស់ទែងខ្វែងគំនិតគ្នារបស់ពួកម៉ាកខ្ញុំកាលពីម្សិលមិញ។
- - ខ្ញុំមិនចង់មានរឿងអីដែរ បើខ្ញុំទប់មិនបាន ប្រហែលជាខ្ញុំសំលាប់ពួកម៉ាកលោកចោលទៅហើយ។
- ខ្ញុំគិតថាបុរសនេះ ដូចជាអួតអាងសម្បើម។ សំដីដែលគេនិយាយ បែបភាពដែលគេសំដែងចេញមក សុទ្ធតែជាការអួតអាងទាំងអស់។ ខ្ញុំប្រមាណមើលទៅថា បុរសនេះដូចជាពុំសូវត្រូវនិស្ស័យគ្នា នឹង ខ្ញុំ។
- - លោកធ្វើការអ្វី? (បុរសនោះសួរខ្ញុំ)
- - បាទគ្មានការអ្វីទេ ខ្ញុំជាអ្នករកទទួលទានធម្មតា (ខ្ញុំឆ្លើយកុហក ព្រោះខ្ញុំគិតថា ពុំចង់ឲ្យបុរសនេះដឹងដល់មុខការរបស់ខ្ញុំ ហើយពេលនោះខ្ញុំក៏ស្លៀកពាក់ជាជនធម្មតាសាម័ញ្ញ ដែលល្មមគេជឿបាន)។
- ខ្ញុំស្មានពុំខុស។ បុរសរូបនេះ ពុំត្រូវនិស្ស័យគ្នា នឹង ខ្ញុំសោះឡើយ ព្រោះគ្រាន់តែជួបគ្នាមួយភ្លែតប៉ុណ្ណោះគេហ៊ានសួរដល់មុខការរបស់ខ្ញុំទៅហើយ។
- ខ្ញុំត្រេះត្រុះចង់លាគេ តែនាង យូរ៉េត និយាយប្រាប់បុរសនោះថា ខ្ញុំចង់ទៅលេងសៀមរាបដែរ។
- - បបួលពួកម៉ាកលោកទៅលេងផង ហើយលោកចាំមើលថា តើគេអាចត្រលប់មកវិញបានឬមិនបាន ប្រសិនបើគេហ៊ានឈានជើងទៅជាន់សៀមរាបមែន គេមុខជាស្គាល់ស្នាដៃយើងវិញហើយ។
- គ្រានេះខ្ញុំសើច... ការដែលខ្ញុំសើចនេះ គឺសើចបន្លប់ដោយពុំឆ្លើយថាអ្វី។ ខ្ញុំក្រោកឈរឡើងងក់ក្បាកគោរពគេហើយលាគេ តែគេអិតមានគោរពខ្ញុំវិញសោះឡើយ គេអង្គុយធ្វើព្រងើយដូចដើម។ បែបភាពរិកពាររបស់គេយ៉ាងនេះ ខ្ញុំនឹកក្នុងចិត្ដថា ជាការសមមុខវាណាស់ហើយដែលមិត្ដសំលាញ់ខ្ញុំ បានដាក់មេរៀនឲ្យវាទាល់តែនៅមានស្នាមជាំភ្នែកនោះ។
- នាងយូរ៉េត បានជូនខ្ញុំចេញមកដល់មាត់ទ្វារ។
- - សុំឲ្យមានវាសនាជួប នឹង នាងម្ដងទៀត(ខ្ញុំនិយាយតិចៗ ដោយជឿជាក់ថា ពុំលឺដល់បុរសនោះឡើយ)។
- នាងញញឹមហើយងក់ក្បាលដាក់ខ្ញុំ។
- - ខ្ញុំអាចមកជួបពេលណា?
- - ច៎ាស!.. ល្ងាចស្អែក
- ខ្ញុំដូចជានឹកអរព្រួច។ សេចក្ដីសង្ស័យកាលអម្បាញ់មិញថា កិច្ចការរបស់ខ្ញុំក្នុងថ្ងៃនេះ ពុំបានលទ្ធផលអ្វីនោះ អីលូវមើលទៅដូចជាមានសង្ឃឹមខ្លះឡើងវិញ ព្រោះនាងព្រមឲ្យខ្ញុំមកជួបម្ដងទៀត។
- ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ។ ក្នុងពេលត្រលប់ទៅផ្ទះវិញនេះ ខ្ញុំចេះតែគិតសាំញ៉ាំក្នុងចិត្ដថា ខ្ញុំគួរប្រាប់មិត្ដរបស់ខ្ញុំឲ្យដឹងឬទេ អំពីការដែលខ្ញុំបានទៅជួបនឹងនាង យូរ៉េត នោះ? ខ្ញុំគិតពុំដាច់ស្រេចទាល់តែត្រីចក្រយានបាននាំខ្ញុំទៅដល់ផ្ទះ។ ប៉ុន្ដែខ្ញុំដូចជានឹកត្រេកអរជាខ្លាំងថាខ្ញុំដូចជាមានសង្ឃឹមអ្វីម្យ៉ាងនៅក្នុងចិត្ដ។
- លុះគិតយូរៗទៅ ខ្ញុំបានសំរេចចិត្ដថា គួរតែប្រាប់រឿងនេះ ឲ្យមិត្ដសំលាញ់របស់ខ្ញុំបានដឹង ក្រែងគេចង់ទៅស្គាល់ផ្ទះរបស់នាងដែរ ហើយម្យ៉ាងទៀតខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំដូចជាកំពុងបានជួបប្រទះ នូវ រឿងរ៉ាវអាថិកំបាំងបិទមុខអ្វីម្យ៉ាងទៀត។
- គាប់ជួនពេលនោះ សុខ សម្បូរ ក៏បានមកលេងផ្ទះខ្ញុំ។ ខ្ញុំបាននិយាយរឿងរ៉ាវនោះប្រាប់គេទាំងអស់។
- - គ្នាត្រេកអរណាស់ដែលអែងចេះទៅរកឃើញ។
- - ការដែលគ្នាពុំបបួលអែងទៅនោះ មកពីគ្នាគិតថា អែជាមនុស្សចិត្ដខ្លាំង ក្រែងលោទៅមានរឿង នឹង គេទៀត។
- ខ្ញុំពុំបានប្រាប់អំពីពាក្យសំដីដែលស័ក្ដិ២ ស៊ឺ និយាយដល់មិត្ដសំលាញ់ខ្ញុំឡើយ ព្រោះក្រែងមានរឿងធំដុំកើតឡើងទៀត។ ខ្ញុំគ្រាន់តែប្រាប់ថា ខ្ញុំ នឹង ទៅជួបនាងយូរ៉េត នៅល្ងាចថ្ងៃស្អែកទៀតប៉ុណ្ណោះ។ ដំបូងខ្ញុំគិតក្រែងគេសុំទៅដែរ តែគេមានសុជីវធម៌ល្អល្មមតែពុំធ្វើដូច្នោះ...
- ពេលល្ងាចនៃថ្ងៃមួតទៀត ខ្ញុំបានទៅដល់ផ្ទះនាងយូរ៉េត ដោយរថយន្ដ។ ខ្ញុំគិតថាប្រសិនបើខ្ញុំអាចបបួលនាងដើរលេងបាននោះ ក៏ជាលាភដ៏ប្រសើររបស់ខ្ញុំ។
- ខ្ញុំពុំនឹកស្មានថា ខ្ញុំ នឹង បានសំរេចបំណងដល់ទៅម៉្លោះឡើយ... ខ្ញុំដូចជានឹកប្លែកក្នុងចិត្ដជាខ្លាំង.. ពេលដែលខ្ញុំទៅដល់ នាងយូរ៉េតអង្គុយចាំខ្ញុំនៅខាងមុខផ្ទះ ជាមួយនឹង ស្ដ្រីចំណាស់ដែលខ្ញុំបានឃើញពីម្សិលមិញ។
- - លោកមានការទៅណាទៀតដែរឬ? (នាងសួរខ្ញុំ)
- - បាទ! គ្មានទេមករកនាងប៉ុណ្ណោះ។
- - បើអញ្ចឹងយើងគិតជិះឡានលេងបន្ដិច...
- ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំយល់សប្ដិទេដឹង... ខ្ញុំមានវាសនាដល់ទៅពុំគួរជឿ... អម្បាញ់មិញនេះ ខ្ញុំនឹកថា ប្រសិនបើខ្ញុំអាចបបួលនាងដើរលេងបាននោះ ក៏ជាលាភដ៏ប្រសើររបស់ខ្ញុំ... អីលូវនេះ លាភនោះបានមកដល់មែន ដោយខ្ញុំពុំបាននឹកស្មានថា នឹង ដល់ម្ល៉ឹងសោះ... ខ្ញុំបានប្រាប់នាងតាមហូរហែហើយបន្ថែមថា ខ្ញុំត្រេកអរណាស់ក្នុងការដែលខ្ញុំមានវាសនាបានដើរលេងជាមួយនាង..
- យើងនាំគ្នាឡើងជិះរថយន្ដ។ ពេលនេះ ខ្ញុំនឹកសរសើរវាសនាខ្លួនអែងម្ដងទៀតថា ខ្ញុំមានវាសនាល្អណាស់.. នាងយូរ៉េត បើកទ្វាររថយន្ដខាងមុខ ហើយចូលមកអង្គុយទន្ទឹមនឹងខ្ញុំ ហើយស្ដ្រីចំណាស់នោះអង្គុយនៅខាងក្រោយ។
- រថយន្ដរបស់យើងបានលូនចេញពីទីនោះ សំដៅទៅទិសខាងកើត។ នាងបានសួរខ្ញុំថា៖
- - យើងគិតទៅលេងអែណា?
- គិតទៅលេងតាមផ្លូវទៅកំពង់ស្ពឺ ព្រោះកន្លែងនោះមានទេសភាព និង អាកាសល្អ។
- - លោកចូលចិត្ដទេសភាព និង អាកាសល្អដែររឺទេ?
- - ខ្ញុំបូជារបស់បល្អបរិសុទ្ធណាស់ ពុំថាជាទីកន្លែង ឬ ជាមនុស្សទេ។
- នាងពុំនិយាយថាអ្វីតទៅទៀត។ ខ្ញុំចេះតែបើករថយន្ដទៅមុខ ដោយបត់តាមមហាវិថីព្រះបាទនរោត្ដម ហើយចេញតាមផ្លូវពោធិចិនតុង។
- - ខ្ញុំបានសន្យាឲ្យលោកមកជួបថ្មើរនេះ (នាង យូរ៉េត និយាយក្នុងខណដែលរថយន្ដបានលូនចេញផុតពីទីក្រុង) ព្រោះពុំចង់ឲ្យលោកជួប នឹង លោកស័ក្ដិពីរ បើជួបទៅយើងមុខជាដើរលេងពុំបានទេ។
- - ការនេះ ជាវាសនាល្អរបស់ខ្ញុំណាស់ហើយ។ ខ្ញុំគិតថា ការដែលខ្ញុំសង្ឃឹមហើយដែលធ្វើអោយខ្ញុំសប្បាយចិត្ដជាទីបំផុតនោះ គឺនាង យូរ៉េត ពេញចិត្ដជួប នឹង ខ្ញុំ ដោយពុំចង់អោយលោកស៊ឺឃើញ ការនេះមានសារសំខាន់ ព្រោះនាងបានអោយកិត្ដិយសដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ដល់រូបខ្ញុំ... សំដីសំដៅសុភាពរម្យទម និង សេចក្ដីក្លាហានរបស់នាង ដែលហ៊ានជិះរថយន្ដជាមួយខ្ញុំ នៅពេលដែលនាងទើបតែស្គាល់ខ្ញុំក្នុងវេលាពីរបីថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ បានបញ្ជាក់អោយឃើញថា នាងយូរ៉េត មានគំនិតចាស់ទុំ... ខ្ញុំពិបាកស្មានថា នាងមានអាយុប៉ុន្មាន? ប៉ុន្ដែពាក្យសំដី និង កិរិយារិកពារបស់នាង បានបង្ហាញអោយខ្ញុំគិតថា នាងជាមនុស្សម៉ត់ចត់ល្អិតសុខុម... ខ្ញុំគិតថា ការដែលនាងហ៊ានដើរលេងជាមួយនឹងខ្ញុំនេះ ក៏ប្រហែលជានាងបានសំគាល់ថា ខ្ញុំជាមនុស្សរម្យទមទុកចិត្ដបាន ហើយម្យ៉ាងទៀតប្រហែលជានាងជឿជាក់ខ្លួនអែងថា មុខជាគ្មានបុរសណាមួយហ៊ានប្រព្រឹត្ដល្មើសលើសលស់លើរូបនាងបានឡើយ។
- យើងបានទៅដល់ខាងលិចបែកចាន... យើងបានបញ្ឈប់រថយន្ដនៅទីនោះ..
- មេឃស្រឡះអាកាសល្អ... នាងយូរ៉េត ក៏ល្អប្រហែលគ្នានឹងបុប្ផា ដែលទើប នឹង រីកឡើងសម្បុរស សាច់ម៉ដ្ឋអាចបញ្ចេញនូវលំអរស្រស់បំព្រង ដើយពុំចាំបាច់តុបតែងប៉ុន្មាន នាងស្លៀកពាក់សមសួន នឹង រិកពាសុភាពរបស់នាង សភាពសម៉ដ្ឋ នៃ ពណ៌របស់នាង បានធ្វើអោយខ្ញុំទ្រាំពុំសំលឹងមើលពុំបាន...
- ព្រះអាទិត្យកំពុងរៀបអស្ដង្គតនៅទិសបស្ចឹម ដោយបញ្ចេញរស្មី នូវ ពណ៌ក្រហមឆ្អៅ មកប៉ះត្រូវរាងកាយរបស់នាងយូរ៉េត... ពណ៌សម្បុរសាច់របស់នាងក្នុងពេលនេះ មើលទៅហាក់ដូចជា មានដួងព្រះអាទិត្យជ្រែកចូលទៅក្នុងរាងកាយរបស់នាង ស្ទើរតែ នឹង ឆ្លុះអោយឃើញ នូវ សរសៃទាំងអស់ ដែលកំពុងតែមានឈាមរត់ចុះឡើងពេញសព៌ាង្គកាយ...
- - ខ្ញុំគិតថា ទេសភាពអង្គរនៅពេលថ្មើរនេះល្អជាងនេះទៅទៀត (ខ្ញុំផ្ដើមនិយាយឡើង) បើខ្ញុំមានវាសនា ខ្ញុំមុខជាបានជួបអ្នកនាងនៅទីនោះពុំខាន។
- - ខ្ញុំគិតថា បើទុកជាលោកអញ្ជើញទៅ ក៏ខ្ញុំពុំអាចជូននូវការសប្បាយរីករាយដល់លោកបានដែរមើលទៅ។
- - អ្នកនាងគិតថា ខ្ញុំគួរមានវាសនាបានទៅលេងដែរ រឺ ទេ?
- - មើលទៅដូចជាគ្មានទាស់ខុសអ្វីដែរ តែក្រែងខ្ញុំពុំអាចជូននូវការសប្បាយរីករាយដល់លោកបាន។
- - រឿងនេះពុំជាសំខាន់អីទេ ខ្ញុំត្រូវការតែម្យ៉ាង គឺចង់ទៅជួប នឹង អ្នកនាង ហើយនាំគ្នាដើរមើលទេសភាពលេងតែប៉ុណ្ណោះ។
- - ចាំមើល ខ្ញុំគិតមើលបន្ដិចសិនលោក។
- - មានបញ្ហាស្មុគ្រស្មាញពិបាកអីឬ?
- - ប្រសិនបើមាន ក៏ជាបញ្ហាផ្ទាល់ខ្លួនខ្ញុំតែប៉ុណ្ណោះ។
- ជោគវាសនាបានជួយខ្ញុំ... ខ្ញុំគិតថា ការដែលនាងយូរ៉េត បាននិយាយដោយទឹកមុខញញឹមយ៉ាងនេះ ជាការសំដែងឲ្យឃើញថា នាងបានបើកផ្លូវឲ្យខ្ញុំសាកសួររឿងរ៉ាវក្នុងជីវិតរបស់នាង។
- - ខ្ញុំសង្កេតឃើញថា អ្នកនាងដូចជាមានអាថិកំបាំងអីម្យ៉ាងកប់ក្នុងខ្លួនមែនឬទេ?
- - ស្អីដែលធ្វើអោយលោកសង្កេតឃើញយ៉ាងហ្នឹង?
- - ខ្ញុំសង្កេតឃើញអ្នកនាង តាំងពីពេលបានជួបអ្នកនាងជាគ្រាដំបូង មើលទៅបែបភាពអ្នកនាង ដូចជាពុំសូវមានការសប្បាយរីករាយក្នុងជីវិតសោះ!
- - លោក! ពិភពលោក ជាកន្លែងដែលយើងពុំគួរសប្បាយរីករាយសោះ ពុំដូច្នោះឬលោក?
- - ខ្ញុំធ្លាប់បានគិតមកថា ពិភពលោកទុកដូចជាផ្ទាំងកញ្ចាក់មួយសំរាប់ឆ្លុះមើលមុខយើង បើយើងសើច ពិភពលោកក៏សើចតាម បើយើងយំ ពិភពលោកក៏យំតាមយើងដែរ។
- - ខ្ញុំធ្លាប់បានគិតមកថា អញ្ចឹងដែរ តែចួនកាលខ្ញុំខំត្រដរសើចពុំកើតសោះ ព្រោះអីជីវិតជាធម្មជាតិពិបាកណាស់។
- - បាទអញ្ចឹងមែនហើយ រឿងជីវិតជារឿងដែលយើងកើតមកហើយយើងត្រូវតែតស៊ូទៅទៀត ទាល់តែដល់ពេលស្លាប់ ធម្មជាតិបានឲ្យទាន នូវ កំលាំងរបស់យើង ឲ្យនូវ ការចេះដឹងដល់យើង ក៏ពុំមែនដើម្បីប្រយោជន៍អីដែរ គឺដើម្បីការតស៊ូតែម្យ៉ាងប៉ុណ្ណោះមិនថាអញ្ចឹងឬ?
- - តែក្នុងការតស៊ូនោះ ចួនកាលយើងត្រូវទទួលបរាជ័យដែរ មែនទេលោក?
- - ចួនកាលយើងត្រូវចាញ់មែន តែយើងត្រូវតែចេះវិធីការតស៊ូ យើងត្រូវរកកំលាំងជាជំនួយ គឺយើងត្រូវរកកល្យាណមិត្ដ..
- - ច៎ាស! មិត្ដល្អហ្នឹងអែងហើយ ពុំងាយរកបានទេលោក។
- - បាទរកបានដោយកម្រណាស់ តែក៏ពុំមែនប្រែថា យើងពុំអាចរកបានសោះនោះទេ ព្រោះការនេះត្រូវអាស្រ័យនូវភ័ព្វវាសនាផង ចួនកាលជួបមិត្ដល្អ ដោយពុំបានជានឹកនាក៏មាន ចួនកាលយើងបានជួបហើយ តែយើងពុំបានគិតថា ជាមិត្ដល្អពិតប្រាកដរបស់យើងក៏មាន ខ្ញុំជឿជាក់ថា យើងមុខជាបានជួប នឹង អ្នកណាម្នាក់ដែលជាមិត្ដល្អ ដែលសុខចិត្ដជួយយើង សុខចិត្ដលះបង់អ្វីៗ គ្រប់បែបយ៉ាង ដើម្បីយើងក្នុងថ្ងៃណាមួយពុំខាន។
- - តែជាគ្រោះអាក្រក់របស់ខ្ញុំ ដែលខ្ញុំពុំដែលបានធ្វើអ្វីល្អឲ្យអ្នកណាម្នាក់ ល្មម នឹង ឲ្យគេមកសុខចិត្ដលះបង់អ្វីៗដើម្បីខ្ញុំវិញសោះ។
- - អ្នកនាង! អ្នកនាងជឿចំពោះមិត្ដភាពរបស់ខ្ញុំ តាំងពីពេលដែលខ្ញុំបានឃើញអ្នកនាងនៅគ្រាដំបូងដែរឬអី? ការនេះ ខ្ញុំពុំសំដៅដល់ការវែងឆ្ងាយពេកទេ គឺខ្ញុំចង់និយាយថា មានមិត្ដភាពតាំងពីពេលឃើញគ្នានៅគ្រាដំបូងមកម៉្លេះ!
- - លោកជឿដែរឬទេ ចំពោះមិត្ដភាពបែបនោះ?
- - បាទ! សំរាប់រូបខ្ញុំៗជឿ ព្រោះវាធ្លាប់កើតមានឡើងក្នុងខ្លួនរបស់ខ្ញុំ។
- នាងចោលកន្ទុយភ្នែកមើលមកខ្ញុំ ហើយក៏បែរទៅវិញ។ អាការបែបនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំសង្កេតឃើញនូវសភាពមុតនៃភ្នែករបស់នាង ដែលស្រូបទាញ នូវ ទឹកចិត្ដបុរសភាគច្រើនបាន ហើយចួនកាលអាចរួមបញ្ចូលរូបខ្ញុំមួយទៅផងក៏ពុំដឹង។ នាងនៅស្ងៀម តែកន្ទុយភ្នែករបស់នាងបានបង្ហាញលក្ខណឲ្យខ្ញុំយល់ថា ភ័ព្វវាសនាបានជួបខ្ញុំម្ដងទៀត។
- - ខ្ញុំគិតថា ទ្វារមិត្ដភាពបានបើកចំហទទួលខ្ញុំហើយ នៅសល់តែបញ្ហាម្យ៉ាងទៀតថា ខ្ញុំហ៊ានឈានជើងដើរចូលទៅតាមទ្វារនោះដែររឺក៏ពុំហ៊ានតែប៉ុណ្ណោះ។
- - មិត្ដភាពក្នុងពេលឃើញនៅគ្រាដំបូង (ខ្ញុំនិយាយផ្ទួនបញ្ជាក់ម្ដងទៀត) បានកើតឡើងដល់ខ្ញុំ!
- - កើតឡើងតាំងពីពេលណា?
- - តាំងពីពេលដែលខ្ញុំឃើញអ្នកនាង នៅអែអង្គតាសោម គ្រាន់តែខ្ញុំបានឃើញអ្នកនាងភ្លាម ខ្ញុំចង់ធ្វើជាមិត្ដភ័ក្ដិ នឹង អ្នកនាងភ្លាមដែរ ខ្ញុំគិតថា ប្រសិនបើអ្នកនាងរើសយករូបខ្ញុំធ្វើជាមិត្ដភ័ក្ដិនោះ មើលទៅក៏ដូចជារើសមនុស្សពុំខុស ហើយអ្នកនាងមុខជាបានឃើញ នូវ មិត្ដភាពដ៏ល្អពិតប្រាកដរបស់ខ្ញុំ។
- - ប៉ុន្ដែក្រែងយើងគ្មានវាសនាស្គាល់គ្នាយូរ។
- - ប្រសិនបើមានការចាំបាច់ ដែលត្រូវធ្វើប្រយោជន៍ដល់មិត្ដភ័ក្ដិបាន ខ្ញុំគិតថា យើងអាចស្គាល់គ្នារហូតដល់ថ្ងៃស្លាប់បាន។
- - តែលោកដូចជាគ្មានបានទទួលលទ្ធផលអី ក្នុងការដែលលោកមកស្គាល់ខ្ញុំនេះសោះ។
- - បើទុកណាជាគ្មានបានប្រយោជន៍អី ក៏ខ្ញុំចេះតែពេញចិត្ដក្នុងការដែលខ្ញុំបានបំពេញប្រយោជន៍ដល់មិត្ដភ័ក្ដិជានិច្ចអ្នកនាង! សុំអ្នកនាងមានប្រសាន៍មកចុះ បើអ្នកនាងយល់ថា រូបខ្ញុំអាចធ្វើប្រយោជន៍អីដល់អ្នកនាង ក្នុងផ្លូវណាបាន ក៏សុំឲ្យអ្នកនាងប្រើខ្ញុំតាមសេចក្ដីត្រូវការមកចុះ។
- - ខ្ញុំសូមអរគុណលោកណាស់ហើយ តែខ្ញុំគិតថាជាការពុំគួរសមសោះ ដែលធ្វើឲ្យលោកពិបាកដោយសារខ្ញុំ ព្រោះយើងទើប នឹង ស្គាល់គ្នាត្រឹមពីរបីថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ។
- - តែចួនកាល ខ្ញុំជាមិត្ដភ័ក្ដិដ៏ល្អរបស់នាង គ្រាន់បើជាជាងមនុស្សដែលអ្នកនាងធ្លាប់ស្គាល់មកយូរហើយក៏មាន។
- - ខ្ញុំពុំគិតអញ្ចឹងទេ! ខ្ញុំគិតថា រូបខ្ញុំពុំគួរមានសិទ្ធិទៅយកមនុស្សដែលទើប នឹង ស្គាល់គ្នាថ្មីៗ ហើយដែលរូបខ្ញុំនៅពុំទាន់ដែលបានធ្វើប្រយោជន៍អ្វីឲ្យគេសោះនោះ មកឲ្យពិបាកដោយសាររឿងខ្ញុំទេ។
- - នេះយើងពុំមែននិយាយគ្នាដល់រឿងសិទ្ធិអីទេ យើង និយាយគ្នាតែពីរឿងមេត្រីចិត្ដទេតើ។
- - ច៎ាសនុ៎ះអែងហើយ ខ្ញុំគិតពុំយល់ថា ហេតុអីក៏លោកខំយកមេត្រីចិត្ដ របស់លោកមកប្រើប្រាស់ជាប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំ ក្នុងផ្លូវដែលលោកត្រូវទទួល នូវ ការលំបាកអញ្ចឹង?
- - រឿងនោះពិបាកប៉ុណ្ណា? (ខ្ញុំសួរដោយចង់ដឹង)
- - នាងយូរ៉េត ពុំឆ្លើយថាអ្វី។ ខ្ញុំយល់ដល់ចិត្ដថ្លើមរបស់នាង ព្រោះបើនាងឆ្លើយ នឹង សំនួរនេះ ក៏ទុកដូចជានាងនាំយករឿងរ៉ាវ នៃ ជីវិតរបស់នាង មកបរិយាយឲ្យខ្ញុំស្ដាប់វែងពេក ម្យ៉ាងទៀតងាយអែណា នឹង ឲ្យនាងហ៊ាននិយាយរឿងពិបាកចិត្ដប្រាប់មនុស្សដែលនាងទើបបានស្គាល់ថ្មីៗ ដូចរូបខ្ញុំនេះបាន។
- - អ្នកនាង! (ខ្ញុំនិយាយ) ខ្ញុំយល់ដល់ចិត្ដនាងហើយក្នុងការដែលអ្នកនាងឲ្យកិត្ដិយសដល់រូបខ្ញុំ ដោយមកលេងជាមួយខ្ញុំ ហើយបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានឱកាសសាកសួរពីរឿងផ្សេងៗ យ៉ាងនេះ តែជាការធម្មតាទេ ដែលអ្នកនាងពុំអាចទុកចិត្ដទុកថ្លើមលើមនុស្ស ដែលអ្នកនាងទើប នឹង បានស្គាល់ ខ្ញុំគិតថា បើខ្ញុំមានវាសនាបានជួបអ្នកនាងម្ដងទៀតនោះ ខ្ញុំ នឹង ពិសោធឲ្យអ្នកនាងឃើញ ថារូបខ្ញុំជាមនុស្សដែលអ្នកនាងគួរទុកចិត្ដជឿបាន។
- ព្រះអាទិត្យបានលិចបាត់ទៅទិសខាងលិចហើយ។ យើងបាននាំគ្នាត្រលប់មកផ្ទះវិញ។ ខ្ញុំដូចជាពុំបានជឿថា នាងយូរ៉េត ដាច់ចិត្ដនិយាយរឿងរ៉ាវរបស់នាងប្រាប់ខ្ញុំឡើយ តែខ្ញុំមានសង្ឃឹមខ្លះដែរថា ប្រសិនបើយើងបាននិយាយគ្នាយូរបន្ដិចទៀត រឺ ក៏បានជួបគ្នាម្ដង រឺ ពីរដងទៀតនោះ មុខជាបានស្ដាប់រឿងរ៉ាវរបស់នាងហើយ។
- - អ្នកនាង! (ខ្ញុំចាប់និយាយ ដើម្បីទំលាយ នូវ បរិយាកាសស្ងប់ស្ងៀម) ខ្ញុំ នឹង មានវាសនាចួបនាងទៀត នៅពេលណា?
- - ល្ងាចៗ លោកមានពេលទំនេរជានិច្ចរឺ?
- - បើអញ្ចឹងល្ងាចស្អែកបាន រឺ ទេ?
- - ណ្ហើយ! ស្អែកយើងកុំអាលជួបគ្នាធ្វើអ្វី ចាំខានស្អែកវិញទៅ ព្រោះបើជួបគ្នាញឹកពេកយ៉ាងនេះ នាំឲ្យគេសង្ស័យ។
- - សុំទោសអ្នកនាង ខ្ញុំមានឱកាសតែស្អែកមួយថ្ងៃទៀតប៉ុណ្ណោះ ព្រោះខានស្អែកខ្ញុំត្រូវចេញទៅប្រតិបត្ដិការ នៅកំពុងធំអស់ ៥ថ្ងៃ។
- - បើអញ្ចឹងចាំលោកត្រលប់ពីកំពុងធំវិញសិនទៅ។
- - អ្នកនាងជឿរឺ ថាយើងនៅមានឱកាសអាចជួបគ្នាបានទៀត?
- - ច៎ាស! ខ្ញុំជឿជាក់ថា យើងអាចបានជួបគ្នាទៀត។
- ក្នុងខណដែលខ្ញុំបានជូននាងទៅដល់ផ្ទះនោះ គាប់ចួនជារថយន្ដរបស់លោកស៊ឺ បានលូនចូលទៅដល់ដែរ។ ខ្ញុំសង្កេតឃើញថា នាងយូរ៉េតមានទឹកមុខពុំស្រួល ដែលជាការបង្ហាញឲ្យដឹងថា នាងខ្លាចបុរសនោះជាខ្លាំង។
- ក្រោយពីបានជូននាងទៅដល់ផ្ទះហើយ ខ្ញុំបានបើករថយន្ដទៅរកមិត្ដសំលាញ់របស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបាននិយាយរឿងដែលខ្ញុំបាននាំនាងយូរ៉េត ដើរលេងប្រាប់គេ។
- - ការនេះបានសេចក្ដីថា អែងកំពុងតែធ្លាក់ខ្លួនចុះទៅក្នុងអន្លង់ស្នេហាមែន រឺ? (សុខ សម្បូរនិយាយ)
- - ពុំមែនអញ្ចឹងទេ គ្នាគ្រាន់តែចង់ដឹងរឿងអាថិកំបាំងបិទមុខតែប៉ុណ្ណោះ។
- - តែនាងយូរ៉េតល្អណាស់ ល្អគួរឲ្យស្រលាញ់
- - ការល្អ និង ការបិទមុខច្រើនជាគូ នឹង គ្នា តែបើគ្នាខ្វល់ខ្វាយ នឹង ស្រីនេះ ក៏ពុំមែនដោយសារលំអររបស់នាងទេ។
ខ្ញុំបានបណ្ដោយពេលវេលា ឲ្យកន្លងផុតទៅយ៉ាងស្ងប់ស្ងៀម។ ពីដើមខ្ញុំបាននឹកថា អគ្គសេនាធិការយោធពលខេរភូមិន្ទ ក្រុង នឹងបញ្ជូនរូបខ្ញុំ ឲ្យទៅប្រតិបត្ដិការនៅខេត្ដកំពុងធំ តែអីលូវនេះ បែរជាបញ្ជូនអ្នកដទៃទៅវិញ។ ខ្ញុំបានជាប្រាប់នាងយូររ៉េតជ្រុលទៅហើយ បើខ្ញុំទៅរកនាងក្នុងចន្លោះពេលបីបួនថ្ងៃនោះ នាងមុខជាយល់ថា ខ្ញុំកុហកនាង។ ដូច្នេះខ្ញុំខំទ្រាំរង់ចាំឲ្យគ្រប់ ៥ថ្ងៃទើបទៅជួបនាង។
ខ្ញុំនឹកឆ្ងល់ជាខ្លាំង ព្រោះពុំដឹងជាហេតុអ្វី ក៏បានជាភាពនៃរូបនាង យូរ៉េត ចេះតែប្រាកដឡើងដល់ភ្នែករបស់ខ្ញុំជានិច្ច។ ពាក្យដែលគេនិយាយថា បុរសដែលស្រលាញ់ស្ដ្រីបើទុកណាជាពុំបានឃើញរូប ក៏សុំឲ្យបានឃើញត្រឹមដំបូលផ្ទះ ក៏អស់ចិត្ដដែរនោះ ជាពាក្យត្រូវពិតណាស់។ ខ្ញុំនៅពុំព្រមទទួលខ្លួនថា ខ្ញុំស្រលាញ់នាងយូរ៉េត តែខ្ញុំក៏ធ្លាក់ចុះទៅក្នុងសភាពដូចពោលខាងលើដែរ គឺក្នុងកំឡុងពេលពីរបីថ្ងៃនោះ ខ្ញុំបានបើករថយន្ដកាត់មុខផ្ទះនាងរាប់ដងពុំអស់ ហើយចេះតែគិតមួយពាន់មួយម៉ឺនជំពូក។ ចួនកាលខ្ញុំគិតទៅក្នុងផ្លូវពុំល្អ គឺគិតថា នាងយូរ៉េត អាចធ្លាក់ខ្លួននៅក្រោមអិទ្ធិពលរបស់បុរសនោះក្នុងផ្លូវណាមួយពុំខាន។ គំនិតបែបនេះ រឹងរិតធ្វើអោយខ្ញុំរំពៃគិតដល់នាងយ៉ាងខ្លាំងថែមទៀត។
ខ្ញុំគិតថា រូបខ្ញុំដូចជាផ្ដេសផ្ដាសហើយ... បើពុំទាន់ផ្ដេសផ្ដាស ក៏ដូចជារកកលផ្ដេសផ្ដាសដែរ ព្រោះខ្ញុំចេះតែស្រមៃឃើញនាង យូរ៉េតជានិច្ច។ ប្រសិនបើឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានដឹងរឿងនេះ លោកមុខជាពិបាកចិត្ដមិនតិចឡើយ។ អ្វីជាហេតុធ្វើឲ្យខ្ញុំជាប់ចិត្ដ នឹង ស្រី ដែលទើប នឹង ស្គាល់គ្នាថ្មីៗនេះ ខ្ញុំក៏ដូចជារកឆ្លើយពុំរួច។ ចួលកាលខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំប្រហែលជានៅក្មេងពេក រឺក៏ធ្លាប់ឃើញស្ដ្រីតិចពេកក៏ពុំដឹង បានជាគ្រាន់តែមកឃើញស្ដ្រីដូចនាងយូរ៉េតប៉ុណ្ណោះ ក៏យល់ថាល្អ ហើយបានបណ្ដោយខ្លួនឲ្យធ្លាក់ចុះទៅក្នុងអន្លង់ស្នេហាភ្លាម។ តែក៏ជាការពិតណាស់ ខ្ញុំនៅពុំដែលបានឃើញស្ដ្រីអែណាដែលល្អដូចនាងយូរ៉េតសោះ។
ចំនួនអ្នកចូលទស្សនា