២០. បទកាកគតិ
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី7.វិច្ឆិកា 2020.ម៉ោង 12:58

មន្ដ្រីសេនា សេនីអស់អា- មាត្យគិតខ្វល់ខ្វាយ
តភារភេត្រា រចនាថ្វាត់ថ្វាយ ក្សត្រថ្ងៃពណ្ណរាយ
ឥសូរសិរសា។
ចាត់ចែងដោយងារ ចាំងពត់លើកក្ដារ បោះកុងម្នីម្នា
ឡើងសៀវសិតទ្រង់ ផ្ចិតផ្ចង់រចនា ក្បាលធ្លាក់មុខរាហ៍
នាគនែបសងខាង។
អាណបក្របក្រៅ បិទមាសសន្ធៅ សន្ធោស្អិតស្អាង
ក្ដារពាសសន្ធប់ គ្រប់ៗរវាង ក្ដារខ្ទប់សងខាង
ដាក់ជាកន្លែង។
កន្សៃភេត្រា ទែនទីក្រឡា បន្ទប់ស្ដេចស្ដែង
ធ្វើជាប្រាសាទ ស្អាងស្អាតខ្វាត់ខ្វែង មុខដាច់ត្រឡែង-
កែងគួរស័ក្ដិសម។
មណ្ឌបក្លោងទ្វារ មុខនាគដងក្ដារ ជហ្វាមេលឹម
ត្រីសូល៍រចនា ឆ្លាក់ជាមុខព្រហ្ម ដាសដាំបទុម-
រាគរ័ត្ឋសូរកាន។
ហោជាងដាំពេជ្រ នីលនែបដោយក្បាច់ ភ្ញីញ័រប្រតិយាន
បញ្ចាំងរ័ត្នរាយ ទែនទយពិដាន កែមកែវប្រពាន
ប្រពៃពណ្ណរាយ។
លំហួតក្បាច់ពេជ្រ ដាក់ដាំរំលេច មរកតពិទាយ
ពិទូរ្យមុក្តា ដោយមាលាលាយ ម្លិះលាសារាយ
រស្មីឆាយឆើត។
ក្រឡាបន្ទំ គ្រែគ្រប់ដោយមុំ រូបគ្រុឌស្ទួយស្ទីក
ស្ទាញស្ទបកាងករ ឈានឈរទំទើត ទំទាញចំអើត
ចំអែទ្រូងទ្រ។
ឆ្លូកឆ្លាក់កុម្ភ័ណ្ឌ ឈានឈរករកាន់ ផ្ទប់ផ្ទល់ទៅមក៍
ច្រមុះសឹងសម បន្ទំជាជរ ត្របកឈូកទ្រ
ក្លែបក្លាយជាភ្ញី។
បាតសំពៅពាស ផែទង់ដែងដាស សព្វគ្រប់អស់ក្ដី
ទើបអស់សេនា យោធាមន្ដ្រី រករិក្សនាទី
ឧត្ដមពេលា។
បានបើកទំនប់ ទំលាយទឹកទប់ ចេញតាមជលសា
ជំនោរជោរធំ នានាំភេត្រា បានបោះយុថ្កា
ប្រយ័ត្នជោរនាច។
លើកដងក្ដោងក្បាល ដងក្ដោងកណ្ដាល កញ្ចក់ស្ងាច
បិទមាសឆ្អិនឆ្អៅ សន្ធៅចិញ្ចាច ចិញ្ចែងត្រដាច
ត្រដួចយល់យង់។
អាមាត្យឡើងដាក់ ខ្សែហូតគ្រប់ក្លាក់ មាមេលឹមចុង
ខ្សែឃាត់ខ្សែខារ កង្ហារប្រៀបប្រុង បង្គាប់តៃកុង
ថែទាំចង្កូត។
យុថ្កាស្រោបស្រាក់ ចង្កំដែកដាក់ មិនឲ្យរបូត
ប្រដាប់ស្លាបក្ដោង ខ្សែយោងចង្កូត បង្ហែខ្សែលូត
ខ្សែលៀវរៀងរស់។
ទើបស្រាល់ស្រឹតស្រាំង រើសរកបារាំង ប្រសប់ដឹងស្គាល់
មើលត្រីវិស័យ រំពៃគិតការ ដឹងដានពានពារ
គោកកឿងភេត្រា។
ស្រេចទើបសេនីយ សេនាមន្ដ្រី ប្រដាប់ប្រដា
សំពៅអង្គឯង តាក់តែងម្នីម្នា ប្រុងប្រៀបបានហា-
រយរៀបស្រាប់ស្រេច។
នាំគ្នាចរចូល បង្គំក្រោបទូល ថ្លែងសព្វសេចគ្រេច
អញ្ជើញព្រះអង្គ ពីរពង្សស្ដែងស្ដេច យាងយាសយាត្រាត្រាច់
ចរចុះភេត្រា។
កាលនោះព្រះពង្ស ពូជពោធិវង្ស នូវនាងសុខុមា-
លន្ទាស្ដែងស្ដាប់ សារសព្ទអមច្ចា ត្រេកសោមនស្សសា
ទរទើបបង្គាប់។
ទៅលើភ្នាក់ងារ រៀបរកភស្ដុភារ អាហារប្រដាប់
អង្ករស្បៀងទឹក ដោយមុខងារស្រាប់ ហើយឲ្យយកទ្រព្យ
កែវកងមណី។
មាសប្រាក់ពស្ដ្រា ព្រែព្រំកាសា កោសេយ្យពស្ដ្រពី-
ក្នុងឃ្លាំងផ្ទុកទៅ សំពោះបានបី នឹងថ្វាយជននី
ជនកឯនាយ។
ទើបអស់មន្ដ្រី សេនាសេនីយ ធំតូចទាំងឡាយ
តែងតាមបង្គាប់ ប្រដាប់ខ្វល់ខ្វាយ រួសរៀបប្រញាយ
ប្រញាប់ម្នីម្នា។
ស្រាប់ស្រេចបរិបូណ៌ ហៅហោរគន់គូរ ផ្ទឹមផ្ទៀបពេលា
រកឫក្សជ័យជោគ យាមយោគយាត្រា នាទីឆាយា
ឧត្ដមបើកបាន។
ក្សិណក្សត្រទ្រង់គ្រឿង ល្អល្អះរុងរឿង ចេញចាកពិមាន
ទាំងពីរព្រះអង្ក គង់លើព្រះយាន សេនាទាហាន
ហែៗត្រៀបត្រា។
បើកបាំងក្លស់ក្លំ សែងសូរ្យអភិរម្យ(១) រៀបរៀងរាយគ្នា
តូរ្យតន្ដ្រីត្រែ ផ្លុំហែរាជា ចរចុះភេត្រា 
មាសមានរស្មី។
ទាំងពីរព្រះអង្គ លីលាឡើងគង់ លើទែនទិព្វទី
ស្នំស្និទ្ធស្រឹង្គារ(២) បរិពានារី នៅដោយនាទី
សងខាងស្រេចស្រាប់។
មន្ដ្រីយោធា ចរចុះភេត្រា អង្គឯងប្រដាប់
លុះបានពេលា ឆាយាគួរគាប់ ស្រេចស្រែកប្រាមប្រាប់
អោយស្រាវយុថ្កា។
ទើបទូងស្គរធំ គោះគងប្រគំ លន់ឮមហិមា
ពលផងខ្ញារខ្ញៀវ ចុះជៀវនាវា យោងយកភេត្រា
ចេញដល់មាត់ច្រាំង។
ហើយហូតក្ដោងគ្រប់ ភេត្រាសាយសព្វ ច្រើនច្រុះច្រូងច្រាង
បើកកាត់សំដៅ ជម្រៅវេះវាង អស់កោះជ្រោយខាង
ប្រយ័ត្នក្រែងរាក់។
គម្ភីរជលជោរ ជួបជួនជំនោរ ខ្យល់ជូនឥតអាក់
រំភាយរំភើយ រំហើយត្រជាក់ ត្រសាយត្រសាក់
ត្រសៀកវាតា(៣)
សំពៅលឿនលន់ ក្សត្រថ្លៃមានបុណ្យ ស្ដេចដោយជលសា
បើកកាត់រំលង កោះផងត្រៀបត្រា ទើបដល់នគរា
សត្ដកូដបុរី។
ចូលចងភេត្រា បានបោះយុថ្កា ទើបប្រើមន្ដ្រី
ឡើងទូលព្រះមហា- ក្សត្រាធិបតី ជាព្រះជននី
ជនករាជា។
ឲ្យជ្រាបពត៌មាន ក្រោយនោះក្សត្រក្សាន្ដ នូវនាងជាយា
ស្ដេចទ្រង់គ្រប់គ្រឿង រុងរឿងរចនា ចុះចាកភេត្រា
ឡើងលើរាជយាន។
មន្ដ្រីសេនា សេនីយយោធា ហែៗក្សត្រក្សាន្ដ
បើកបាំងក្លស់ក្លំ អភិរម្យថ្កើងថ្កាន ទៅទៀបពិមាន
រាជវាំងក្សត្រា។
ស្ដេចចុះចាកយាន យាងព្រះបាទបាន ឡើងលើប្រាង្គប្រា-
សាទសុខគួរគង់ ឱនអង្គអភិវាទ បង្គំបិតា
មហាក្សត្រី។
ពីរព្រះមហាក្សត្រ យល់រាជបុត្ររត្ន ពីរពង្សពិសី
ពិសេសមកដល់ មណ្ឌលទិព្វទី សោមនស្សបេតី
អរឥតឧបមា។
មានព្រះបន្ទូល សំណេះមធូរ(៤) សាកសួរថែថា
ហៃបុត្រសំឡាញ់ កាលយាត្រាចេញ ទៅនគរា
ពារាណសី។
ហេតុម្ដេចបាបាន ជាមហាក្សត្រក្សាន្ដ គ្រប់គ្រងបុរី
ព្រហ្មត្តពាលា មាហោតិរិ្ថយ វាក្ស័យជីវី
ឬរត់ទៅណា។
ព្រះពោធិសត្វ ក្រួចក្រាបប្រណិប័តន៍ ទូលព្រះបិតា
ពីព្រះព្រហ្មទត្ដ ជាក្សត្រពាលា និងមេស្រុកវា
មកចោមព្រះអង្គ។
ពុំបានដូចចិត្ដ ក្សិណក្ស័យជីវិត វិនាសបាត់បង់
ទូលកាលស្ដេចបាន ពិមានភិម- ង្គលគាប់គួរគង់
សេពសោយរាជា។
ទូលស្រេចព្រះអង្គ ប្រាប់ចតុរង្គ ពលពាលអាសា
ជញ្ជូនកែវកង ទ្រព្យផងនានា ពីការភេត្រា
ឡើងទៅថ្វាត់ថ្វាយ។
ព្រះវរបិតា មាតាថ្លៃថ្លា ពីរពង្សពណ្ណរាយ
ទ្រង់អំណរណាស់ សោមនស្សាសាយ ព្រួចព្រឺព្រះកាយ
ស្ញប់ស្ញែងចេស្ដា។
ទើបពោធិសត្វ នូវនារីរត្ន បង្គំលុតលា
មកនៅពិមាន ខាងឋានក្សត្រា ដែលព្រះរាជា
ស្ដេចគង់ពីមុន។
អស់មុខមន្ដ្រី ព្រាហ្មព្រឹទ្ធសេដ្ឋី រាស្ដ្រប្រជាជន
មូលមកបង្គំ ជួបជុំច្រើនលន់ ស្ដេចឲ្យទ្រព្យធន
ប្រទានគ្រប់គ្នា។
ហើយស្ដេចតែងទៅ បង្គំគាល់ហ្វៅ ព្រះវរបិតា
នូវវរជននី បានបីមាស ទៀងទើបទូលថា
បរពិត្រអម្ចាស់។
ទាំងពីរព្រះអង្គ វរវិសេសទ្រង់ ព្រះគុណក្រៃក្រាស់
សូមស្ដេចសន្ដោស អត់ទោសខ្ញុំម្ចាស់ ហាក់ខ្ញុំរហ័ស
រហួនដោះដៃ។
ដ្បិតស្រុកពារា- ណសីមិនមាន អ្នកណាគ្រងផ្ទៃ
ក្រោមក្រែងកង្វល់ អំពល់ភិតភ័យ ពុំចេរក្សត្រថ្លៃ
ទ្រង់ព្រះមេត្ដា។
ខ្ញុំទូលព្រះអង្គ គន់គិតចិត្ដចង់ អង្វរក្រាបលា
នាំនាងនារី បុត្រីក្សត្រា ទៅគ្រងសីមា
ពារាណសី។
មាតាបិតា ស្ដាប់បុត្រទូលលា នឹងវិលវឹងខ្មី
ព្រមព្រះហរិទ័យ ក្សត្រថ្លៃទាំងពីរ បើកបុត្រភ្ងាប្រីយ
តាមព្រះចិន្ដា។
ព្រះបាទសត្ដកុដ- រាជាវិសុទ្ធ វិសេសត្រាស់ថា
ហៃកូនសំឡាញ់ ចង់ចេញឃ្លាតឃ្លា ទៅនគរា
ពារាណសី។
អាពុកបើកតាម ចិត្ដពុំឃាត់ហាម កូនស្ងួនប្រិមប្រីយ
ចូរបាផ្គត់ផ្គង់ តម្រង់ស្មារតី គ្រប់គ្រងធណី
នានាំរាស្ដ្រផង។
តាមដោយទសពិធ រាជធម៌សុចរិត កុំឲ្យមានហ្មង
រដ្ឋរាស្ដ្រសព្វឋាន ឥតមានភ័យផង តាមដោយគន្លង
ធម៌ព្រះទូន្មាន។
មួយគឺធម៌ថា ឲ្យសង់សាលា ជីកស្រះសង់ស្ពាន
ឧស្សាហ៍ខ្វល់ខ្វាយ ចែកចាយធនធាន ធ្វើបុណ្យឲ្យទាន
សព្វថ្ងៃប្រក្រតី។
គំរប់ពីរចាំ រក្សាសីលប្រាំ លុះថ្ងៃអដ្ឋមី
ថ្ងៃឧបោសថ ស្រគត់ឥន្ទ្រីយ៍ សូមសីលប្រាំបី
កាន់កុំខាតខាន។
ជាគំរប់បី ចូរបាប្រណី ដាក់ព្រះរាជទាន
ចិញ្ចឹមយោធា សេនាទាហាន បរិពារគ្រប់ប្រាណ
ថែទាំរក្សា។
ជាគំរប់បួន ចូរចិញ្ចឹមខ្លួន តាមដោយសម្មា
សមានបរិភោគ អធ្យោគអធ្យា កុំគិតបំពារ
បំពានទ្រព្យគេ។
ជាគំរប់ប្រាំ ចូរចងចិត្ដចាំ កុំកាន់វៀចវេ
គិតដោះទុក្ខរាស្ដ្រ ទាំងផ្ដាស់ឲ្យថែ ឲ្យធួនប្រើប្រែ
ព្រះទ័យឲ្យទន់។
ជាប្រាំមួយមាន តបៈឲ្យបាន ឈ្នះចិត្ដលោភលន់
លះលែងទោសា មោហាទុជ៌ន បានបរិបូណ៌បុណ្យ
បំបាត់បាបបង់។
ជាប្រាំពីរសោត កុំឲ្យក្រេវក្រោធ ឆុះឆាបឲ្យរង់
ឲ្យរិះរំពឹង ជញ្ជឹងគិតក្នុង ហរិទ័យឲ្យត្រង់
ឲ្យត្រូវធម្មា។
គរប់ប្រាំបី កុំបៀតបៀនជីវិត ជីវិតហឹង្សា
មនុស្សសត្វឥតទោស សន្ដោសមេត្ដា អាសូរករុណា
ជួយជនជីវី។
ជាប្រាំបួនបទ ឲ្យមានអំណត់ អំណរខន្ដី
សច្ចំបរមត្ថ កាន់កតវេទី គិតគុណជននី
ជនកប្រធាន។
គំរប់ដប់ដោយ ធម៌ផ្ដែផ្ដាំឲ្យ មហាក្សត្រក្សេមក្សាន្ដ
ត្រេកទ្រង់សណ្ដាប់ តាមច្បាប់បូរាណ កុំឲ្យបំពាន
បំពារក្រៅក្រិត្យ។
បើក្សត្រឯណា គិតកាន់សីលា តាមដោយទសពិធ
រាជធម៌ទូន្មាន នឹងបានសម្រឹទ្ធ សម្រចដូចចិត្ដ
ដូចក្ដីប្រាថ្នា។
ក្នុងលោកិយគាប់ កើតគេគំនាប់ គំនិតថ្លៃថ្លា
បរលោកនឹងបាន ឋិតឋានសួគ៌ា ដល់តុសិតា
សោយសម្បត្ដិបុណ្យ។
ទើបព្រះជននី ទូន្មានបុត្រី ថាកូនស្ងួនតន់
ចូរចេះចាំចិត្ដ គំនិតឲ្យធ្ងន់ ឲ្យគិតឲ្យគន់
ឲ្យគួរដោយធម៌។
ចូរនាងចងចាំ រក្សាសីលប្រាំ សព្វថ្ងៃរៀងរាល់
ខែដាច់អដ្ឋមី បូណ៌មីឲ្យស្គាល់ ឲ្យដឹងកិច្ចការ
កាន់សីលប្រាំបី
ព្រះពុទ្ធប្រទាន ទេសនាទូន្មាន អស់អង្គស្រិលស្រី
ប្រាំពីរប្រការ សព្វសារពើពី ក្រិត្យក្រមនារី
ចូរនាងស្ដែងស្ដាប់។
មួយស្មោះពិជ្ឈឃាដ- ភរិយាប្រមាថ ស្វាមីក្រៅច្បាប់
ចិត្ដបួនប្រការ ឥតសារឥតស័ព្ទ ឥតសីលពុំគាប់
ពុំគិតកេរ្ដិ៍កោះ។
មួយចិត្ដរឹងរូស ប្រទះប្រទូស្ដ ប្រតប់ឆ្លៀតឈ្លោះ
សម្លក់សម្លឹង មុខរឹងបោកបោះ ពោលពាក្យទ្រគោះ
ឲ្យប្ដីអៀនអាក់។
មួយចិត្តស្រើបស្រាល ស្រើបស្រួលស្នេហ៍ស្នាល ស្នំស្និទ្ធរួមរ័ក្ស
នឹងប្រុសដទៃ អាល័យស្មោះស្ម័គ្រ ប្រើប្រុសឲ្យដាក់
សិស្បសាស្ដ្រធ្វើប្ដី។
មួយចិត្ដមិនកោត មិនមានកំណោត គម្ដែងស្វាមី
រំលើកតិះដៀល ដំនៀលជេរស្ដី មើងាយស្រដី
ពោលពាក្យពុំក្រែង។
មួយចិត្ដកំណាច គំនិតគិតកាច ចរចេញចាយចែង
និយាយស្រដី ដើមប្ដីសំដែង ទោសស្វាមីឯង
ឲ្យអស់គេស្ដាប់។
ចោរីភរិយា មានចិត្ដប្រាំប្រា- ការគត់ត្រងត្រាប់
មួយមិនចង់ធ្វើ សារពើការគាប់ ពុំចង់ប្រដាប់
ប្រដាឲ្យប្ដី។
មួយចិត្ដចង់ចាយ ទ្រព្យប្ដីពុំស្ដាយ គិតតែទិញឆី
លួចលាក់បាំងបិទ ឲ្យមិត្ដភ្ងាប្រិយ បង្ហិនទ្រព្យប្ដី
ពុំចេះផ្គត់ផ្គង់។
មួយបើប្ដីបាន កាសប្រាក់ធនធាន រក្សាពុំគង់
ពុំគិតដាក់ទុក ទំនុកបំរុង អម្រស់ឲ្យបង់
ឲ្យបាត់ពុំស្ដាយ។
មួយចេះតែស្អាង បញ្ចើរូបរាង ពព្រើមពព្រាយ
ពព្រើតដើរលេង ជាល្បែងសប្បាយ ចង់មានសហាយ
ស្អប់ប្ដីអាត្មា។
មួយបើស្វាមី ស្រឡាញ់មេត្រី ស្ម័គ្រស្មោះចិន្ដា
រឹងធ្វើចិត្ដធំ ពិតពុំនាំពា នាំពាក្យចរចា
ឲ្យអាក់ចិត្ដប្ដី។
សត្រូវភរិយា មានប្រាំមួយប្រា- ការកាចអប្រិយ
មួយចិត្ដពុំចង់ បំរុងស្វាមី ពុំតាមចិត្ដប្ដី
យកតែចិត្ដឯង។
មួយខ្ជិលកាន់ការ ខ្ជិលរៀបអាហារ អណ្ដាប់តាក់តែង
បើបានចំណី សោតឆីតែឯង ពុំគិតពុំក្រែង
ពុំទុកឲ្យប្ដី។
មួយចិត្ដចង្រៃ ចង់ជាធំក្រៃ លើសលែងស្វាមី
ពោលពាក្យថ្នាំងថ្នាក់ ឲ្យអាក់ចិត្ដប្ដី មិនមានមេត្រី
ចងចិត្ដស្នេហា។
មួយចិត្ដកំណាច ប្រច័ណ្ឌកោងកាច ប្រចាំរិស្សា
បន្ទោសផ្ដងប្ដី ឥតបីមេត្ដា ប្រទេចផ្ដាសា
ពុំគិតបាបកម្ម។
មួយប្ដីមានទុក្ខ មានទោសពុំសុខ សឹងមើលបំណាំ
បើប្ដីឈឺថ្កាត់ ដើរបាត់ពុំចាំ ពុំចង់រកថ្នាំ
រកទ្រព្យមើលប្ដី។
មួយប្ដីប្រដៅ សារពើរាក់ជ្រៅ ក្រិត្យក្រមច្បាប់ស្រី
ចិត្ដចោរខេខឹង ទៅនឹងស្វាមី ពុំយកពាក្យប្ដី
ចងជាទោសា។
ភរិយាទាំងបី នេះកាឡកណ្ណី ចិត្ដចោររិស្សា
ជាស្រីទុរលក្ខណ៍ អប្បល័ក្ខណ៍មោហា អស់អង្គទេវតា
បៀនបរាមុខ។
លុះលែងជាតិពី កំណើតលោកិយ ធ្លាក់ទៅនរក
ទុរាទុរន់ ពេកពន់ពុំសុខ រងទោសរងទុក្ខ
នៅនាអវចី។
លង់លុះមួយកល្ប ទៀងទើបរួចរាល់ មកកើតជាស្រី
ផ្កាមាសអប្បលក្ខណ៍ ជាយក្ខិនី កំព្រាឥតប្ដី
ប្រាំរយជាតិជាក់។
បើស្រីនោះបាន ធ្វើបុណ្យឲ្យទាន គង់តែថ្លស់ធ្លាក់
ទៅទីនរក ទល់ទុក្ខឥតអាក់ ឥតឯមានអ្នក
ណានឹងប្រោសប្រាណ។
ទោសព្រះបញ្ញា ធិកសាងសទ្ធា វិរិយាញេយ្យាញាណ
ត្រាច់ត្រាស់ទ្រទ្រង់ ស្រោចស្រង់ពុំបាន ហេតុស្រីនោះមាន
ចិត្ដចៀសក្រៅធម៌។
កូនអើយចូរចាំ ចូរចេះចៀសកម្ម ចៀសកាចអំបាល
នេះនឹងបានសុខ ទៅមុខរៀងរាល់ រៀងរួចទៅដល់
សួគ៌និព្វានពិត។
ហៃបុត្រពន្លក ចូរនាងរៀនយក ក្រិត្យក្រមសុចរិត
ភរិយាទាំងបួន ស្រីស្ងួនចងចិត្ដ ចាំចេះគន់គិត
តាមដោយធម៌ថា។
ច្បាប់មួយហៅមាតុ៍ ភរិយាជាអាទិ៍ មានចិត្ដប្រាំប្រា-
ការកលមួយមាន ចិត្ដក្សាន្ដរក្សា ទុកដាក់ទ្រព្យា
ពុំឲ្យបង់បាត់។
មួយចិត្ដឈឺឆ្អាល ស្វាមីគាប់កាល មានទោសទ័ណ្ឌទាត់
កាលកើតរោគា ជរាឈឺថ្កាត់ ថែទាំប្រយ័ត្ន
ប្រយោជន៍រក្សា។
មួយចេះបំរើ រណ្ដាប់សារពើ ភ័ស្ដុភោជនា
ទើបបានអាហារ ត្រកាលឧជា ពុំឃ្លានភោក្ដា
ទុកឲ្យស្វាមី។
មួយមករបស់ អម្រអម្រស់ បំរុងឲ្យប្ដី
តាក់តែងជួញប្រែ ធ្វើស្រែរកស៊ី ធ្វើការប្រក្រតី
ចិញ្ចឹមអាត្មា។
មួយចេះសង្វាត រាប់អានសាច់ញាតិ រៀមច្បងមេបា
បើបានភស្ដុភារ អាហារពិសា ចែកជូនគ្រប់គ្នា
មិនមានកំណាញ់។
នានាមភគិនី- ភរិយាលក្ខណ៍ស្រី បួនប្រការមិញ
មួយចេះចាំចិត្ដ គន់គិតស្រឡាញ់ ស្វាមីអស់អញ
ដូចបងអាត្មា។
មួយមានអំណត់ អំណរអាចអត់ ចិត្ដចាំស្នេហា
មែនមានមេត្រី ឥតបីក្រោធា ទាសីទាសា
ពុំចងទោសទុក្ខ។
មួយមានសីលវត្ដ បំរើប្រណិប័តន៍ ស្វាមីជាសុខ
មិនមានខឹងខាន់ ប្រច័ណ្ឌញ៉ិកញ៉ុក អាចឲ្យស្រណុក
ចិត្ដប្ដីសព្វថ្ងៃ។
មួយមានមារយាទ ការកេរអង្កអាត្ម មានខ្មាសប្រពៃ
បើយល់បុរស ប្រាណប្រុសដទៃ មិនមានមូលមៃ-
ត្រីត្រេកស្រើបស្រាល។
នានាមាមិត្ដ ភរិយាសុចរិត មានបីប្រការ
មួយមិនប្រទូស្ដ រឹងរូសបណ្ដាល រកហេតុរង្គាល
ឲ្យអាក់ចិត្ដប្ដី។
មួយមានគំនិត គំនាប់ស្នេហ៍ស្និទ្ធ ស្នេហ៍ស្នាលមេត្រី
ស្រឡាញ់ស្មោះស័្មគ្រ រាក់ទាក់នឹងប្ដី ដូចយល់មិត្ដពី
ចម្ងាយមកដល់។
មួយមានអនុកូល ផ្ដេកផ្ដិតមិត្រមូល ជាសុខសាន្ដសល់
នែបនិត្យស្វាមី ឥបីមានកល មានកិច្ចអំពល់
អំពីអ្វីៗ។
ទាសីភរិយា មានលក្ខណ៍បីប្រា- ការគួរជាស្រី
មួយមានពាក្យស្មោះ ពីរោះស្រដី ផ្ញើខ្លួនលើប្ដី
ឲ្យប្ដីអាណិត។
មួយបើស្វាមី ស្រឡាញ់អស់ស្រី បរិពារស្នំស្និទ្ធ
ចេះជួយស្រឡាញ់ បំពេញតាមចិត្ដ តាមដោយគំនិត
ស្វាមីស្ម័គ្រស្មោះ។
មួយបើស្វាមី ខេខឹងស្រដី រំលើកបោកបោះ
ជេរពោលប៉ុន្មាន ពុំហ៊ានឆ្លើយឈ្លោះ សាសងទ្រគោះ
តតបវាចា។
ច្បាប់ស្រីទាំងបួន ចំពូកចូរស្ងួន រៀនរិះរក្សា
ក្នុងលោកិយគាប់ គំនាប់ថ្លៃថ្លា ឥតគេនិន្ទា
ដៀលដល់មកម្ដាយ។
អស់អង្គទេវព្រ័ក្ស មហាមហេស័ក្ខ ទេវតាទាំងឡាយ
ជ្រោមជ្រែងឲ្យពរ បវរពណ្ណរាយ សួស្ដិ៍សុខសប្បាយ
សក្ដាក្ដិត(១)។
លុះលែងជាតិបាន សោយសុខពិមាន ពិភពតុសិត
សក្ដិសម្រិទ្ធី សិរីវិវិធ វិវេតវោនឋិត
ប្រាង្គប្រាសាទសួគ៌។
សុទ្ធសឹងកែវកើត សម្រាប់ត្រឆើត ត្រឈៃស្រោងស្រួល
ស្រីទេពកញ្ញា រៀបគ្នាជាជួរ គង់គាល់គាប់គួរ
ក្រាស់ក្រៃត្រៀបត្រា។
លុះអស់កំណត់ សួគ៌សោតច្យុត មកកើតនៅនា
ត្រកូលក្សត្រក្សាន្ដ មែនមានប្រាជ្ញា ល្អដូចទេវតា
ជាស្រីគ្រប់លក្ខណ៍។
នឹងបានជាមហា- មហេសីក្សត្រា បរមចមចក្រ-
ពត្រាធិរាជ អំណាចឯកអគ្គ ឯកឯងឥតអ្នក
ណានឹងផ្ទឹមបាន។
ទោះបីប្រាថ្នា នឹកនឹងចង់ជា កន្សៃពុញ្ញាណ
សឹងបានដូចចិត្ដ គន់គិតរិះធ្យាន ហេតុស្រីនោះមាន
មារយាទគួរគាប់។
ស្ងួនសង្សារសាច់ កុំភ្លាំងភ្លាត់ភ្លេច ចូរចេះចាំចាប់
រួសរករៀនរិះ ត្រេកត្រិះត្រងត្រាប់ ធម៌នេះជាច្បាប់
ប្រសើរឯកស្រី។
ពីរព្រះរាជបុត្រ ពិសេសលំអុត អង្គឱនសិរសី
ទទួលបណ្ដាំ ចងចាំពាក្យពី ព្រះវរជននី
ជនកទូន្មាន។
សេចគ្រេចគ្រាន់គ្រប់ អរឱនអង្គអ- ភិវាទក្សត្រក្សាន្ដ
លុតលាចេញទៅ ដល់ក្រៅវាំងបាន ឡើងគង់រាជយាន
មាសមៃយល់យង់។
មន្ដ្រីសេនា សេនីយយោធា រៀបរៀងរាយរង់
តូរ្យតន្ដ្រីត្រែ ផ្លុំហែព្រះអង្គ យាត្រាត្រាប់ត្រង់
ដល់ឆ្នេរជលសា។
ចុះចាកយានយាង ព្រះបាទនាំនាង ឡើងលើភេត្រា
អស់មុខមន្ដ្រី សេនីយសេនា ប្រដាប់ប្រដា
ប្រុងប្រៀបស្រេចស្រាប់។

១ អភិមេយ្យ=រីករាយក្រៃលែង គ្រឿងលំអមានរំយោលសំរាប់ហែក្សត្រ។ ២ ស្រឹង្គារ=អ្នកហែជាកិត្ដិយស។ ៣ វាតា ឬ វាគ=ខ្យល់។ ៤ មធូរ=សំដីផ្អែមពីរោះ។