៦. បទពំនោល
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី25.កក្កដា 2020.ម៉ោង 19:10
កាលនោះអស់មហាជនផង ដែលស្គាល់ស្នេហ៍ស្នង នឹងចៅភោគកុលកុមារ។
ដើរទៅរកលេងត្រអាល យល់នាងត្រកាល ស្រីសុខុមាលន្ទា។
ទ្រង់ឆើតឆាយសោភា ដូចព្រះចន្ទ្រា ទិវាពារពេញបូណ៌មី។
នឹងគិតនឹងគន់រកស្រី និត្យនៅផែនដី  ផ្ទាល់ផ្ទឹមប្រៀបត្រឹមមិនមាន។
ប្រកបបញ្ចពិធកល្យា- ណី(1)នៅរួមឋាន នឹងចៅភោគកុលកុមារ។
ជាគូនៅស្នេហ៍ស្នាល សេពសុខសង្សារ នឹងមហាបុរសរូរ័ត្ន។
មហាជនសរសើរគ្រប់មាត់ ពាក្យនោះពុំស្ងាត់ ដឹងដល់ទៅគាមភោជក(2)។
ជាចៅមឿង(3)នៅក្នុងស្រុក  ទៅមើលនាងសុ- ខុមាលន្ទាទេវី។
យល់ល្អលើសលែងនារី ប្រដូចកលស្រី ទិព្វទេពអប្សរសួគ៌ា។
ចាប់ចិត្ដគន់គិតថែថា បើអញយកជា ភរិយាពុំសមសេចក្ដី។
គួរជាព្រះអគ្គមហេសី ក្សត្រាធិបតី​- ធិរាជឥសូរសិរសា។
ទើបគាមជកយាត្រា វិលទៅគ្រឹហា តំបន់លំនៅឋានឋិត។
ហឫទ័យមៃៗគន់គិត កាចកាន់ទុច្ចរិត អធម្មកាម(4)ឫស្សា។
ស្រេចឡើងទៅគាល់ក្សត្រា ក្រួញក្រាបទូលថា បពិត្រអម្ចាស់សិរសី។
ដ្បិតខ្ញុំបានយល់រូបស្រី មួយមិញមានប្ដី កំសត់ទុគ៌តកំព្រា។
នាងនោះមានឆោមឆាយា ដូចស្រីសួគ៌ា ត្រចះដូចចន្ទបូណ៌មី។
កបបញ្ចពិធកល្យាណី ល្អលើសលែងស្រី នៅក្នុងជម្ពូទ្វីបា។
គួរតែអម្ចាស់ថ្លៃថ្លា យកនាងមកជា ដំកល់ជាព្រះមហេសី។
ព្រះបាទព្រហ្មទត្ដចក្រី ស្ដេចស្ដាប់សំដី ពាក្យគាមភោជកក្រាបទូល។
ថ្លែងពីក្សត្រីត្រកូល ទើបក្សត្រឥសូរ មានព្រះបន្ទូលទៅខ្មី។
ហៃគាមភោជកមន្ដ្រី ពាក្យចៅស្រដី គិតនឹងយកភរិយាគេ។
ប្ដីនោះមិនមានទោសទេ ពាក្យចៅស្រាលស្រែ ពុំគាប់ពុំគួរនឹងច្បាប់។
រីគាមភោជកស្ដែងស្ដាប់ ស្ដេចថាពុំគាប់ ពុំគួរនឹងព្រះហឫទ័យ។
ខំឆ្លៀតទូលទៀតវិលវ័យ បពិត្រក្សត្រថ្លៃ ទ្រើសទ្រង់ព្រះគុណពណ្ណរាយ។
ខ្ញុំនឹងរិះរកឧបាយ កលកិច្ចគិតថ្វាយ ឲ្យបាននាងរាជធីតា។
សូមស្ដេចប្រើព្រះរាជអាជ្ញា ត្រាស់ដណ្ដឹងថា បង្គាប់ទៅចៅភោគកុលកុមារ។
ឲ្យរកមាន់មកជាញជល់ លេងលងពាលពល(5)   ចង់ដឹងកំលាំងទីទៃ។
បើមាន់នោះបរាជ័យ ចាញ់មាន់ក្សត្រថ្លៃ សូមស្ដេចប្រើអាជ្ញា(6)។
ឲ្យទៅយកនាងភរិយា មកដំកល់ជា ព្រះអគ្គមហេសីក្សត្រថ្លៃ។
ស្ដេចស្ដាប់សាស័ព្ទសូមៃ(7) ព្រមព្រះហឫទ័យ ត្រេកទ្រង់ព្រះសោមនស្សា។
តាមពាក្យគាមភោជកថា ត្រាស់ប្រើអាជ្ញា ទៅហៅភោគកុលកុមារ។
ថាថ្លែងព្រះរាជឱង្ការ សម្ដេចក្សត្រា ដ៏ជាឥសូរសិរសា។
ទ្រង់ព្រះបង្គាប់មកថា ឲ្យទៅម្នីម្នា រកមាន់បានមួយយកទៅ។
ជល់នឹងមាន់ក្សត្រចមចៅ កុំផ្សងផ្សូរនៅ ឲ្យទៅឥឡូវឆាប់ៗ។
ព្រះពោធិសត្វស្ដែងស្ដាប់ អាជ្ញាប្រាយប្រាប់ អ្នកព្រួយហឫទ័យមហិមា។ 
ប្រែប្រាប់ទៅថ្កានភរិយា ហៃប្អូនពុំងា សំឡូតសំឡាញ់ស្នេហ៍ស្និទ្ធ។
នេះសមមេស្រុកកាចក្ដាត់ មកយល់ប្អូនរ័ត្ន ទ្រង់ឆោមប្រសើរស្រស់ស្រី។
ទើបទៅទូលក្សត្រធិបតី រិះរកកលក្ដី ឧបាយនឹងយកប្អូនភ្ងា។
ឯនាងសុខុមាលន្ទា ស្ដាប់ហើយឆ្លើយថា បពិត្រអ្នកជាស្វាមី។
ទុកងារនេះលើប្អូនស្រី រកមាន់កុំបី អម្ចាស់ព្រួយព្រះចិន្ដា។
ទើបនាងទៅខាងចំការ ដែលទីឥន្ទ្រា ស្ដេចដាក់ថង់ស្បែកនៅនិត្យ។
នាងថ្វាយបង្គំតាំងចិត្ដ អធិដ្ឋានគិត ដល់គុណព្រះឥន្ទ្រាទ្រង់។
ស្រេចនាងចូលទៅក្នុងថង់ ស្បែកទិព្វបញ្ចង់ ក៏បានមាន់ចែឈ្មោលមាន។
កំលាំងខ្លាំងក្រៃហាវហាន(8)  នាងនាំមកថ្កាន ឲ្យព្រះស្វាមីចមចៅ។
ថាអ្នកយកមាន់នេះទៅ ជាញជល់ភ្នាល់នៅ នឹងមាន់ក្សត្រាធិបតី។
កាលនោះព្រះពង្សពោធី សោមនស្សបេតី អ្នកបីមាន់ចែទៅថ្វាត់។
ឡើងលើព្រះរាជរោងរដ្ឋ ក្រួញក្រាបប្រណិប័តន៍ បង្គំប្រណម្យនិត្យនៅ។
ទើបមហាក្សត្រាចមចៅ ព្រះអង្គទតទៅ យល់ចៅភោគកុលកុមារ។
បីមាន់ចែចូលត្រកាល ស្ដេចមានឱង្ការ បង្គាប់ទៅមេស្រុកថា។
ឲ្យចៅភោគកុលកុមារ ទៅអង្គុយនា- ឋានទីដែលនឹងជល់មាន់។
អ្នកប្រើអាមាត្យខ្មីខ្មាន់ ឲ្យទៅយកមាន់ ព្រះរាជទ្រព្យមកថ្វាត់។
មាន់នោះមានរូបធំធាត់ មានកំលាំងក្ដាត់ ក្រៃលែងនឹងមាន់នានា។
ទើបស្ដេចបន្ទូលត្រាស់ថា ហៃចៅកុមារ យើងនឹងជល់មាន់លេងលង។
ភ្នាល់គ្នាកាលគ្រានោះម្ដង មុខមន្ដ្រីផង អង្គុយមីមើលពាសពេញ។
ថាបើមាន់ចៅជល់ចាញ់ បរាជ័យមាន់អញ អញឲ្យទៅយកភរិយា។
នៃចៅមកទុកធ្វើជា ខ្ញុំក្នុងគ្រឹហា បំរើអង្គអញប្រក្រតី។
ទើបស្ដេចឲ្យលែងមាន់ខ្មី ចូលទៅក្នុងទី ឋានស្នាមដែលនឹងជាញជល់។
កាលនោះមាន់ចៅភោគកុល រមិលមើលយល់  នូវមាន់មហាក្សត្រច្បាស់ច្បង។
ទទះស្លាបនោះបីដង រងាវរំពង រំពៃរំពឹងចង់ជល់។
ហើរហាទទាទៅដល់ វិលវៃកិច្ចកល ចាំចឹកនៃមាន់ក្សត្រា។
ខ្វាក់ភ្នែកទាំងសងសោះសា ងងឹតអន្ធការ ចាលចាញ់រួចរត់ចេញថ្វាត់។
អស់មហាជនជុំច្រើនក្ដាត់ សេនាបរិស័ទ យល់ជាអស្ចារ្យគួរស្ញែង។
សឹងគន់សឹងគិតកោតក្រែង ខ្សឹបខ្សៀវគ្នាឯង ថាអ្នកនេះមានសិល្បសាស្ដ្រ។
ឯមហាក្សត្រាស្ដេចខ្មាស ប្រជានុរាស្ដ្រ ពុំចេញព្រះសូរសាសង។
ភោគកុលដឹងដើមទង លាក្សត្រច្បាស់ច្បង វិលទៅលំនៅអាត្មា។

(១) លំអស្ដ្រីមាន ៥ប្រការគឺ កេសកល្យាណ ល្អសក់១ មំសកល្បាណ ល្អសាច់១ អដ្ឋិកល្យាណ ល្អឆ្អឹងគឺធ្មេញ១ ឆវិកល្យាណ ល្អសម្បុរស្បែក១ វយកល្យាណ ល្អវ័យ‌១។ (២) មេស្រុកចៅហ្វាយស្រុក។ (៣) មឿង ពាក្យសៀម =ទីក្រុង។ (៤) ប្រាថ្នាមិនត្រូវធម៌ ចង់បានខុសច្បាប់។ (៥) លងពាសពល= លាកល្បងកំលាំង។ (៦) អ្នកទទួលបង្គប់ អ្នកបំរើ។ (៧) សូមៃ= ពាក្យសំដី។ (៨). ហាវហាន= កាចគួរស្ញប់ស្ញែង។