រឿងកម្មករសេរី
ដោយ ប៉ិច សង្វាវ៉ាន
https://pechsangwawann.wordpress.com
©រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង
****************************************
បានទទួលសេចក្ដីអនុញ្ញាតិឲ្យចុះផ្សាយបន្ដ ពីម្ចាស់អ្នកនិពន្ធប៉ិច សង្វាវ៉ាន
១ -កំលោះសេរី
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី4.ឧសភា 2013.ម៉ោង 0:10
រាល់ថ្ងៃសៅរ៍ និងថ្ងៃអាទិត្យ សេរីកូនប្រុសខ្ញុំតែងតែមកជួបជុំគ្រួសារជា និច្ច។ ប៉ុន្តែប្រហែលជាងបីខែនេះ សេរីបាត់មុខឈឹងគ្មានបញ្ជាក់មូលហេតុ ឬគោលបំណងឲ្យខ្ញុំដឹងបន្តិចសោះ។ ម្ល៉ោះហើយ ការបាត់វត្តមាន របស់កូនប្រុសខ្ញុំនេះ បណ្តាលឲ្យខ្ញុំខ្វាយខ្វល់ជាពន់ពេក។ ខ្ញុំព្រួយបារម្ភ ខ្លាចក្រែងមានគេស្អប់ព្រួតគ្នាបៀតបៀនសេរី ពីព្រោះសេរីមានឫកពា ក្រអឺតក្រទម និងមានចិត្តឆេវឆាវ។ សេរីមាត់ឆៅ ពេលហានិយាយស្តីម្តងៗឥតខ្លាចទើសត្រចៀកនិងមិនខ្លាចចិត្តគេ ឬខ្លាចគេខឹងឡើយ។ ចរិតឫកពារបស់សេរី ដែលខុសប្លែកពីបងប្អូនឯទៀត នេះសុទ្ធសឹងជាកត្តាគ្រប់គ្រាន់បណ្តាលឲ្យខ្ញុំកាន់តែបារម្ភខ្លាំងឡើង។ កាលណា ខ្ញុំកាន់ តែគិតពិចារណា សេចក្តីទុក្ខក៏ទន្ទ្រានឱរាខ្ញុំឲ្យកាន់តែក្រៀមក្រំឡើងកាលនោះដែរ។ ម្យ៉ាងទៀត ខ្ញុំនៅចាំសម្តីរបស់សេរីកូនខ្ញុំដែលបាន ដំណាលប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្មែរៗដែលធ្វើការជាមួយសេរីពីរបីនាក់សុទ្ធតែជាជនកម្រោល អាងតែប្រើកម្លាំងបាយវាយតប់។
ថ្ងៃមួយ នៅអៀលគីលក្រាលហ្វិនស្តាដិន (Illkirch Graffenstaden) ចម្ងាយប្រហែលប្រាំពីរគីឡូម៉ែត្រពីក្រុងស្រ្តាស់បួរ ក្នុងពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែឈរបន្តកន្ទុយចាំគេគិតលុយទំនិញ ខ្ញុំឮស្រ្តីខ្មែរយើងពីរបីនាក់ដែល ឈរនៅពីក្រោយខ្ញុំនិយាយដើមសេរីកូនប្រុសខ្ញុំ និងនាងសម្ជស្សភួង។ ខ្ញុំមិនហ៊ានងាកមើលមុខអ្នកនិយាយរឿងសេរីកូនខ្ញុំទេ ព្រោះខ្ញុំក៏មិនចង់ឲ្យគេស្គាល់មុខខ្ញុំដែរ តែខ្ញុំបានស្តាប់រឿងសេរីកូនប្រុសខ្ញុំល្មមដឹងរឿងហេតុខ្លះៗ ដើម្បីបំបាត់ចម្ងល់ដែលដក់ក្នុងអារម្មណ៍ខ្ញុំប៉ុន្មានខែនេះ។ ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំមិនសប្បាយចិត្តទេ។ ខ្ញុំទ្រាំមិនបានក៏ដាច់ចិត្តហៅទូរស័ព្ទទៅសេរី ដើម្បីសួរដំណើរដើមទងឲ្យច្បាស់លាស់។ ទូរស័ព្ទរោទិ៍ច្រើនដង យ៉ាងយូរធ្វើឲ្យខ្ញុំខកចិត្តជាពន់ពេក ព្រោះប៉ុន្មានខែនេះ ខ្ញុំមិនដែលបានជួប បាននិយាយទូរស័ព្ទជាមួយនឹងសេរីសោះ។ ខ្ញុំតាំងចិត្តថាកាលណា ជួបសេរី ខ្ញុំនឹងស្តីបន្ទាសឲ្យអស់ចិត្ត ដើម្បីឲ្យបានធូរទ្រូងម្តង។ កំពុងតែអង្គុយគិតបែបនេះ ស្រាប់តែកណ្តឹងក្នុងផ្ទះរោទិ៍ឡើង។ ខ្ញុំបើកទ្វារខ្វាក ស្រាប់តែលេចមុខសេរីក្រឡឹមៗ ញញឹមញញែមលួងលោមចិត្តខ្ញុំ ហាក់បីដូចជាញាណដឹងថា ខ្ញុំកំពុងខឹងទោមនស្ស។ សេរីបញ្ចេញវាចា សួរខ្ញុំយ៉ាងរួសរាយជាមួយស្នាមញញឹម៖
- - ជម្រាបសួរម៉ាក់! ម៉ាក់សុខសប្បាយជាទេ?
- - អើ! ម៉ាក់សុខដែរ តែមិនសូវសប្បាយប៉ុន្មានទេ។
- សេរីឥតខ្វល់នឹងចម្លើយកំបុតកំបុយរបស់ខ្ញុំទេ។ គេបែរជាសើចក្អាកក្អាយ ហើយចូលទៅអង្គុយលើកៅអីវែងទម្រេតខ្លួនប្រាណបែបរាងរវើយធ្វើព្រងើយ។ ខ្ញុំសម្លឹងមើលកាយវិការកូនប្រុសខ្ញុំទាំងឃ្នាន់ខ្នាញ់។ ខ្ញុំសួរសេរីចុងមាត់ចុងករ។
- - ម៉េចបានជាបាត់មុខយូរម្ល៉េះលោក?
- ខ្ញុំប្រើពាក្យលោក សម្រាប់បញ្ជោះបន្សោក។
- - សូមទោសណ៎ាម៉ាក់ ខ្ញុំរវល់ពេក។ កិច្ចការក្នុងរោងចក្រច្រើនហួស។ គេបង្ខំកម្មករឲ្យបញ្ចេញផលច្រើន តែគេដកកម្មករចេញខ្លះ។ ខ្ញុំនឿយហត់ពេកឡើងបាក់កម្លាំង។ ធ្វើការរបៀបនេះ បែបរស់មិនបានយូរទេ។ ម៉ាក់អើយ! នេះហើយជីវិតកម្មម៉ាក់មិនអាណិតកូនទេឬ? ការរោងចក្រ។ ខ្ញុំនឿយណាស់ម៉ាក់!
- - បើហត់នឿយម្លឹងៗ ម៉េចក៏ឯងមិនព្រមនៅផ្ទះសម្រាកយកកម្លាំងថ្ងៃសៅរ៍ថ្ងៃអាទិត្យខ្លះទៅ បែរជារវល់តែចេញចូលត្រុកៗ ក្នុងហ្វ័រយេឲ្យគេនិយាយដើម គេមើលងាយម្លឹងៗ។
- - ម៉ាក់មានប្រសាសន៍រឿងអីហ្នឹង ខ្ញុំមិនយល់ទេ?
- - អ្នកណាគេ ឈ្មោះសម្ជស្សភួង?
- - អូហ៍ សម្ជស្សភួង! នាងហ្នឹងទើបតែមកដល់ស្រ្តាស់បួរប្រហែលជាបីខែប្លាយនេះណាម៉ាក់។
- - ឯងស្រឡាញ់គេឬ? បានជា? ឱ! អីចឹងទេតើបានជាបាត់ដំណឹងឈឹងប៉ុន្មានខែនេះ។ ស្អាតល្អប៉ុណ្ណាទៅ បានជាធ្វើឲ្យឯងងប់ងុលដល់ម្លឹង។ ឃើញស្រីមិនបានទេ ឯងស្រឡាញ់ទាំងអស់។ មិនដែលឃើញប្រុសណាអីចឹងទេ។ តើឯងកាត់រកអ្នកណា បានជាមានចិត្តខុសគេឆ្កុយតែម្នាក់ ឯងអ៊ីចឹង?
- - ម៉ាក់! ខ្ញុំជម្រាបម៉ាក់តាមត្រង់ នាងសម្ជស្សភួង និងគ្រួសារនាងនៅហ្វ័រយេសូណាកូត្រា(Foyer SONACOTRA)។ គ្រួសាររបស់នាងគ្មាន អ្នកណាម្នាក់ចេះបារាំងទេ។ ខ្ញុំអាណិតក៏ជួយរត់សំបុត្រស្នាមផ្សេងៗ និងជួនគ្រួសារនាងទៅបើកប្រាក់ជំនួយ ដែលរដ្ឋាភិបាលបារាំងផ្គត់ផ្គង់ជន ភៀសខ្លួន…
- - ក្រែងនៅហ្វ័រយេ មានលេខាធិការដែរឬ? ជឿម៉ាក់ចុះ ល្មមឈប់ខាតពេលទៀតទៅ។ ថ្ងៃមុន នៅផ្សារ ម៉ាក់ឮស្រ្តីខ្មែរពីរបីនាក់និយាយដើម ឯងថា នាងសម្ជស្សភួងមិនត្រូវការឯងទេ តែឯងចេះតែត្រុកៗមុខក្រាស់ទៅរកនាង។ គេថានាងសម្ជស្សភួងហ្នឹង ឃើញមុខឯងម្តងៗ ចង់តែ ដេញទម្លាក់ដី ហើយជះបាយលើក្បាលឯងទៀត ម៉ាក់ឮច្បាស់ នឹកសម្តីនេះឡើង ម៉ាក់ខឹងញ័រសាច់ មិននឹងស្មានថា ឯងនេះឫកថោកដល់ម្លឹង សោះ ធ្វើឲ្យស្រីៗដែលទើបតែមកដល់មិនទាន់ស្គាល់ទិសតំបន់ស្រុកបារាំងផង មើលងាយមើលថោករបៀបនេះ។
- - ម៉ាក់! អ្នកណានិយាយរឿងនេះ?
- - មិនដឹងអ្នកណាទេ។ បើក្រៅពីសាមីខ្លួន តើនរណាគេអាចដឹងរឿងនេះ?
- - មិនពិតទេម៉ាក់! ខ្ញុំទៅហ្វ័រយេម្តងៗ ក្រុមគ្រួសារគេរាក់ទាក់អបអរទទួលខ្ញុំកក់ក្តៅណាស់។ គេរៀបបាយទឹកឲ្យខ្ញុំញ៉ាំ។ គេអរណាស់ថា បានខ្ញុំជួយគេឡានទៅលិចទៅកើត កុំអីគេមិនដឹងទិសតំបន់ឯណាទេ។ គេថា ខ្ញុំជួយសម្រួលកិច្ចការសព្វសារពើ។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តព្រោះខ្ញុំបានធ្វើអំពើល្អ។
- - អំពើល្អ ដែលបានទទួលពាក្យរមិលគុណត្រឡប់មកវិញអីចឹងឬ?
- - ក្រែងមិនមែនពាក្យរបស់សាមីខ្លួន! គេចាក់រុកឲ្យម៉ាក់ខឹងខ្ញុំទេដឹង?
- - ថាគេចាក់រុកអុជអាលម៉ាក់? វាហាក់ដូចជាមិនទំនង។ ម៉ាក់ធ្លាប់ប្រាប់ឯងឲ្យបានដឹងញយដងហើយថា គ្រួសារយើងទាំងមូលតាំងពីនៅស្រុក ខ្មែររហូតមករស់នៅស្រុកបារាំង យើងមិនដែលមើលងាយថោកជនណាម្នាក់ទេ។ ដូច្នេះយើងក៏មិនអាចទ្រាំទ្រការប្រមាថរបស់អ្នកផងដែរ។ ម្យ៉ាងទៀត ឯងមិនត្រូវភ្លេចទេថា គ្រួសារយើងធ្លាប់មានមុខ មានមាត់មានកិត្តិយសកិត្តិនាម ត្រូវឯងចេះរក្សាកេរ្តិ៍ឈ្មោះវង្សត្រកូលកុំឲ្យគេ បន្ទាបបន្ថោកងាយៗពេក។ សុខចិត្តក្រទ្រព្យចុះកុំក្រកេរ្តិ៍ឈ្មោះកិត្តិយស។ ចូរចាំបណ្តាំម៉ាក់ណ៎ាសេរី។
- - ខ្ញុំទៅវិញហើយម៉ាក់។
- - ទៅណាទៀតហើយ?
- - ខ្ញុំទៅហ្វ័រយេទៅរកសខ្មៅ រកខុសត្រូវ ទើបខ្ញុំសុខចិត្ត។
- - តាំងចិត្តឲ្យធ្ងន់កុំឆេវឆាវពេក។ អំពើល្អមិនសាបសូន្យទេកូន។ មនុស្សអាក្រក់គង់តែត្រូវព្រះបរាមុខថ្ងៃណាមួយមិនខាន។
- - ខ្ញុំមិនយល់ទេ។ ខ្ញុំស្មានមិនដល់សោះ។ បើពាក្យដែលម៉ាក់បានឮពិត ជាចេញពីបបូរមាត់ក្រុមគ្រួសារសម្ជស្សភួងមែននោះ ខ្ញុំយល់ថា គ្រួសារនេះមានចិត្តសាមាន្យជួរជាតិ គ្មានដឹងខុសត្រូវអាក្រក់ល្អសខ្មៅបន្តិចសោះ។ នេះពិតជាអំពើរមិលគុណមួយគួរឲ្យឈឺចិត្តមែន។
- -កុំឈឺចិត្ត។ ឯងគង់បានទទួលអំពើល្អពីអ្នកដទៃក្រៅពីអ្នកដែលឯងធ្លាប់ជួយធុរៈ។ ឯអ្នកដែលរមិលគុណឯងនោះ គេគង់តែបានទទួល អំពើបែបនេះពីអ្នកណាម្នាក់ផ្សេងទៀតមិនខាននៅក្នុងជាតិនេះតែម្តង ។ ឯងចាំសម្គាល់មើលចុះ ពីថ្ងៃនេះទៅ។