ស្រមោលស្នេហ៍
ដោយស្រី ប៉ិច សង្វាវ៉ាន
https://pechsangwawann.wordpress.com
©រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង
****************************************
បានទទួលសេចក្ដីអនុញ្ញាតិឲ្យចុះផ្សាយបន្ដ ពីអ្នកនិពន្ធប៉ិច សង្វាវ៉ាន
៣ -ស្នេហ៍តាមលង
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី12.តុលា 2013.ម៉ោង 9:46
ជាងបីរយថ្ងៃកន្លងផុតទៅ យើងទាំងពីរនាក់ ស្រឡាញ់ថ្នាក់ថ្នមចិត្តគ្នាឥតមានមន្ទិលសៅហ្មងអ្វីសោះឡើយ។ ខ្លួនខ្ញុំដែលធ្លាប់ស្គាល់ស្រីបរទេសច្រើននាក់ មិនទាន់មានមនោសញ្ចេតនាខ្ជាប់ខ្ជួនចង់បាននារីណាម្នាក់ជាគូគ្រងសោះ។ គឺទើបតែជាមួយនាង អង់រីយ៉ែត ម្នាក់នេះដែល ខ្ញុំដូចជាមានចិត្តប្លែក។ ប្លែកព្រោះខ្ញុំគិតថា ស្រីរូបល្អដូចអង់រីយ៉ែត គួរតែមានភ័ព្វសំណាងល្អ មានសុភមង្គលក្នុងគ្រួសារ។ ផ្ទុយទៅវិញនាង ពុំដែលស្គាល់សុភមង្គល។ ចំណុចនេះហើយ ដែលបណ្តាលឲ្យខ្ញុំចេះតែអាណិតនាង ហើយចង់ស្វែងរកសេចក្តីសុខផ្តល់ឲ្យនាង និងកូនប្រុស នាងផង។ ខ្ញុំប្រាថ្នាចង់បាននាងមកនៅជាមួយខ្ញុំគ្រប់ពេលវេលា។
- ចេញផ្សាយលើកទី១នៅឆ្នាំ១៩៩០ ក្នុងប្រទេសបារំាង
គំនូររឿងស្រមោលស្នេហ៍ផ្សាយក្នុងសារព័ត៌មាននគរធំនៅសរអា (អំណោយនគរធំចំពោះខ្ញុំ ប៉ិច សង្វាវ៉ាន)
ចំណែកអង់រីយ៉ែតវិញ នាងក៏ស្រឡាញ់ខ្ញុំណាស់ដែរ តែបេះដូងនាងបានត្រូវចែករំលែកសេចក្តីស្នេហាទៅមនុស្សបីនាក់ គឺហង់រី ស្វាមី នាងដែលជាសាសន៍ដូចនាង កូនប្រុសតូចអាយុប្រហែល៥ឆ្នាំ និងរូបខ្ញុំម្នាក់ទៀតជាបុរសខ្មែរ។ អ្នកដែលហួងហែងទាមទារសេចក្តីស្នេហា ច្រើនជាងគេ គឺរូបខ្ញុំនេះឯង។ ខ្ញុំធ្លាប់តែប្រឡែងនិងសេចក្តីស្នេហាសម័យនិយមពីមុនមក ខុសពីខ្ញុំគ្រាឥឡូវ។ ខ្ញុំក្លាយជាមនុស្សអាត្មានិយម ដែលចង់ប្រទាញប្រទង់យកសេចក្តីស្រឡាញ់នេះមកដាក់ពេញបេះដូងតែម្នាក់ឯង។ រៀងរាល់ពេលដែលខ្ញុំបានជួបអង់រីយ៉ែត ខ្ញុំតែងតវ៉ា ៖
- - អង់រីយ៉ែតមិនសូវស្រឡាញ់ខ្ញុំសោះ។
- - ចុះឲ្យខ្ញុំធ្វើដូចម្តេចទៀតសំណាង? ខ្ញុំពិតជាស្រឡាញ់អ្នក។ អ្នកចង់ឲ្យខ្ញុំមកជួបអ្នកញឹ្កកញាប់ ខ្ញុំមកជួបហើយ។ អ្នកចង់ឲ្យខ្ញុំធ្វើយ៉ាងណា ខ្ញុំព្រមធ្វើយ៉ាងនោះ។ តើអ្នកប្រាថ្នាយ៉ាងណាទៀត?
- - ខ្ញុំចង់ឲ្យ អង់រីយ៉ែត ស្រឡាញ់តែខ្ញុំម្នាក់គត់។ ឈប់ស្រឡាញ់ប្តីកំណាចរបស់អង់រីយ៉ែតឯងទៅ?
- - ចុះហង់រី កូនប្រុសខ្ញុំ?
- - យកវាមកនៅជាមួយយើង។ ខ្ញុំអត់រំខានទេ។ ខ្ញុំស្រឡាញ់អង់រីយ៉ែតឯងខ្លាំងណាស់ ជឿខ្ញុំចុះ។
- - ដូចគ្នា តែខ្ញុំមិនទាន់ដាច់ចិត្តលែងលះប្តីខ្ញុំទេ។
- - គិតឲ្យមែនទែនទៅ អង់រីយ៉ែត។ ឯងមានពេលគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់គិត។ ប្រសិនបើឯងពិតជាស្រឡាញ់ខ្ញុំមែន។
- - ខ្ញុំស្រឡាញ់អ្នកណាស់ណ៎ា សំណាង! អ្នកជឿខ្ញុំឬទេ?
- ថាហើយយើងប្រឱបរិតគ្នាយ៉ាងត្រេកត្រអាល។ ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំនាំនាងអង់រីយ៉ែត និងហង់រីកូនប្រុសនាងទៅបង្ហាញមាតាបិតាខ្ញុំឯទីក្រុងប៉ារីស។ គាត់យល់ស្របតាមខ្ញុំឥតប្រកែកប្រកាន់អ្វីសោះឡើយ។
◊ ◊
◊
រដូវផ្ការីកចូលមកដល់…។ រឿងមេត្រីស្នេហារបស់ខ្ញុំ ជាមួយអង់រីយ៉ែត ហាក់នាំឲ្យខ្ញុំភ្លេចអតីតកាលមួយអស់រលីង។ ស្រាប់តែថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានទទួលសំបុត្រមួយច្បាប់ដែលមានសេចក្តីដូចតទៅ៖
បាងកក បាំងចិត្ត ថ្ងៃខែ… ឆ្នាំ ១៩៨២
សំណាងប្រុសថ្លៃ! អនុស្សាវរីយ៍ដែលកន្លងទៅ ខ្ញុំនៅតែចងចាំគ្មានភ្លេច។ ខ្ញុំដឹងថា ជីវិតកំលោះរបស់អ្នកពោរពេញ ទៅដោយការសប្បាយរីករាយរហូតអ្នកភ្លេចបុប្ផាក្រៀមដែលអ្នកបានសុំពីខ្ញុំ មិនមែនដូច្នេះទេឬ? ថ្ងៃ៣០ខែនេះ ខ្ញុំនឹង មកប៉ារីសជាលើកទី២ ព្រោះខ្ញុំប្រាថ្នាជួបអ្នកជាថ្មី។ ប្រសិនបើអ្នកនៅនឹកដល់ផ្កាឥតក្លិន អ្នកនឹងមកជួបខ្ញុំមិនខាន នៅ ផ្ទះមាតាអ្នក។
ពីចិត្តរាយមាយឥតព្រំដែន
ប៉ាទីនយ៉ា អង់ហ្សេឡា
មួយឆ្នាំកន្លងទៅយ៉ាងលឿន… បេះដូងខ្ញុំផ្ទុកស្នេហ៍រាប់មិនអស់។ សឹងថាមិនបាច់ធ្វើសេចក្តីអធិប្បាយពីចិត្តកំលោះយ៉ាងដូចរូបខ្ញុំនេះឡើយ។ ក្រោយពីបានអានចុតហ្មាយនេះកាលណា ចិត្តខ្ញុំកម្រើកទៅរកស្នេហ៍ចាស់សាថ្មី។ ខ្ញុំនឹកដល់ភ្នែក ច្រមុះ មាត់ នៃ នារីកូនកាត់សៀមម្នាក់ដែល ខ្ញុំស្រឡាញ់ លាយនឹងការឈឺចាប់។ លុះដល់ថ្ងៃកំណត់ក្នុងចុតហ្មាយរបស់ប៉ាទីនយ៉ា ខ្ញុំមិនភ្លេចហក់ទៅផ្ទះមាតាបិតាខ្ញុំឡើយ។ សេចក្តីស្នេហា ខុសវ័យគ្នាស្រឡះនេះតែងស្ថិតនៅក្នុងអាថ៌កំបាំងជានិច្ចចំពោះប៉ាម៉ាក់ខ្ញុំ។ នៅពេលដែលយើងបានជួបគ្នាជាថ្មី ខ្ញុំបានសារភាពកំហុសខ្ញុំចំពោះ ស្រីប៉ាទីនយ៉ា។
- - ប៉ាទីនយ៉ា! ខ្ញុំនឹកស្តាយនូវអំពើឆ្គាំឆ្គងរបស់ខ្ញុំដែលបានប្រព្រឹត្តទៅលើអ្នកកាលគ្រាមុន ខ្ញុំសូមទោសណ៎ា។ អ្នកដឹងទេ ជាលើកដំបូង ក្នុងជីវិតខ្ញុំដែលខ្ញុំចេះស្រឡាញ់គេ។ ស្រឡាញ់ខ្លាំងពេកទៅ ខ្ញុំចង់បានមកហួងហែងតែម្នាក់ឯង។ តែរឿងយើងជារឿងដែលមានខណ្ឌសីមា។ ពេលខ្ញុំលូកដៃប្រាថ្នាប៉ាទីនយ៉ាវេលាណា វេលានោះហើយដែលខ្ញុំចេះតែឮពាក្យព្រមាន ពាក្យចំអកគ្រប់ទិសទីពេញអារម្មណ៍ខ្ញុំ។ ម្ល៉ោះហើយ ខ្ញុំពិបាកទប់ចិត្តឲ្យស្ងប់បាន។ ខ្ញុំយល់ថា ខ្ញុំក៏បានយល់ខុសប្រព្រឹត្តអំពើមិនសមរម្យចំពោះមនុស្សម្នាក់ដែលជាស្នេហាទីមួយរបស់ខ្ញុំ។
- - សូមសំណាងកុំរលឹករឿងអ្វីដែលនាំឲ្យយើងមានវិប្បដិសារី! យើងត្រូវគិតតែម្យ៉ាងបានហើយថា យើងស្រឡាញ់គ្នា នឹករកគ្នា មែនទេសំណាង?។
- - ហាស៎! ហាស៎! ហាស៎!…
- យើងសើចព្រមគ្នា ហើយក៏លូកហត្ថាទាំងគូចាប់កាន់គ្នា ស្រវាឱបរឹតគ្នាដោយស្វ័យប្រវត្តិ។ ខ្ញុំបាននាំស្រីស្នេហ៍មកមើលកន្លែងដែល ខ្ញុំរស់នៅក្នុងប្រទេសស្វីស។ យើងបានឆ្លៀតនាំគ្នាទៅលេងនៅ LUZERN ដើរលេងតាមមាត់ទន្លេជិះកាណូតម៉ាស៊ីនកម្សាន្តលើដងនភាជា មួយគ្នាភ្លេចអស់ទុក្ខកង្វល់បានមួយគ្រា។ ប៉ាទីនយ៉ាញញឹមដាក់ខ្ញុំជានិច្ច។ នាងថ្លែងវាចាមកកាន់ខ្ញុំ៖
- - ឱ! ប្រទេសក្នុងអឺរ៉ុបសប្បាយណាស់ហ្ន៎! ចំពោះខ្ញុំកន្លែងនេះរឹតតែបានក្លាយជាទីមនោរម្យ ពីព្រោះ ខ្ញុំបានដើរលេងជាមួយសំណាង។ ចុះសំណាងវិញយ៉ាងម៉េចដែរ?
- - ដូចគ្នា តែខ្ញុំចង់ទៅលេងបាងកកវិញ ទោះបីជាខ្ញុំធ្លាប់ស្គាល់បីបួនដង!
- - កុំទៅធ្វើអី ប្រទេសអាស៊ីអាគ្នេយ៍គ្មានអ្វីសប្បាយប៉ុន្មានទេ… មានឧបសគ្គច្រើនណាស់ យើងមិនអាចដើរលេងជាមួយគ្នាដូចអីចឹងទេ។
- - ឱ! មែនហើយ! ខ្ញុំទើបនឹកឃើញ។
- ថារួចខ្ញុំលូកដៃឱបចង្កេះនារីកូនកាត់សៀម។ ចំពោះខ្ញុំ នាងនៅជានារីដែលមានក្លិនជាដរាប គឺដូចជាកូលាបក្រពុំមួយទង។
sss
s
- ប៉ាទីនយ៉ាត្រឡប់ទៅបាងកកវិញបាត់ទៅហើយ។ បាងកក បាំងចិត្តពិតជាត្រូវ។ មួយឆ្នាំបានជួបគ្នាម្តង ដូចជាយូរពេកណាស់។ ពេលខ្លះ ខ្ញុំចោទ សួរខ្លួនឯងថា តើខ្ញុំត្រដរផ្សងព្រេងក្នុងសេចក្តីស្នេហាដែលជាស្រមោលដូច្នេះដល់ពេលណាទៀត? សព្វថ្ងៃ ខ្ញុំបានស្គាល់នាង អង់រីយ៉ែត។ រឿង ក្រោយនេះមានលំនាំប្រហាក់ប្រហែលគ្នានឹងរឿងមុនជាមួយប៉ាទីនយ៉ាដែរ។ ខ្ញុំរង់ចាំការសម្រេចចិត្តរបស់អង់រីយ៉ែតច្រើនខែហើយ។ នាង ដូចជាគ្មានបានគិតអ្វីទាំងអស់។ គ្រប់ពេលដែលខ្ញុំសួរនាងៗឆ្លើយតែពាក្យដដែលៗ។
- - ខ្ញុំពិតជាស្រឡាញ់សំណាងណាស់។
- - ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យនាងនិយាយដដែលៗប្រាប់ខ្ញុំឯណា។ ខ្ញុំចង់បាន ការសម្រេចចិត្តចុងក្រោយរបស់នាងថាសុខចិត្តរួមរស់ជាមួយខ្ញុំ ឬក៏…
- - សំណាង ទុកពេលឲ្យខ្ញុំគិតបន្តិចទៀត!
- - មួយឆ្នាំហើយ គិតមិនទាន់ចប់ទេឬ?
- - ចុះឲ្យខ្ញុំធ្វើម៉េច? ខ្ញុំបានធ្វើសព្វគ្រប់ហើយទេតើចំពោះសំណាង!
- - ឬមួយក៏ស្មានថា ខ្ញុំគ្មានលទ្ធភាពរកសុភមង្គលឲ្យឯងបាន ដោយសារខ្ញុំជាប្រុសខ្មែរ។
- - មិនមែនរឿងហ្នឹងទេ! បើសំណាងជាខ្ញុំវិញនោះមិនដឹងជាពិបាកយ៉ាងណា?
- - ចុះបើដឹងថាពិបាកស្រឡាញ់ខ្ញុំធ្វើអ្វី? ចិត្តស្រីសាសន៍អ្នកឯងដូច្នេះទេឬ? គឺគ្រាន់តែចង់ឲ្យគេសរសើរថាខ្លួនស្អាត មានជោគជ័យ មានប្រុសចោមរោមស្នេហ៍រាប់មិនអស់ ខ្ញុំដឹងហើយ…
- - ទេ! ទេ! មិនបាច់សំណាងនិយាយពាក្យនេះឲ្យខ្ញុំទេ។
- វាចាបានត្រឹមនេះ អង់រីយ៉ែត អង្គុយខ្ទប់មុខយំ បែរខ្នងដាក់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំដើរទៅឈរពីក្រោយនាង ហើយដាក់ដៃទាំងពីរកាន់ស្មាស្រី រួចស្រដីសម្រួល។
- - ឈប់យំទៅ អង់រីយ៉ែត ខ្ញុំមិនបង្ខំទេ។ ខ្ញុំទុកពេលឲ្យអង់រីយ៉ែត គិតមួយខែទៀត។ ខ្ញុំជិតដល់ថ្ងៃចប់កាតព្វកិច្ចធ្វើទាហានហើយ… គិតទៀតចុះ អង់រីយ៉ែត គិតឲ្យអស់ចិត្តចុះ កុំឲ្យស្តាយក្រោយ។
- អង់រីយ៉ែត នៅស្ងៀម ឥតស្រដីអ្វីទាំងអស់។ ស្រីស្ទុះមកឱប.កខ្ញុំ ហើយលួងលោមខ្ញុំ។
- - ខ្ញុំស្រឡាញ់អ្នកណាស់ កុំខឹងនឹងខ្ញុំណ៎ា។
- មួយខែបន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានវិលត្រឡប់មកនៅជាមួយប៉ាម៉ាក់ខ្ញុំវិញ ដើម្បីរកការងារធ្វើនៅឯទីក្រុងប៉ារីស។ យើងទាំងពីរតែងតែផ្ញើដំណឹងចំពោះគ្នានិងគ្នាតាមរយៈអក្ខរាដែលជាទូតដួងចិត្ត។
យូរៗម្តង យើងបានទទួលទូរសព្ទទៅវិញទៅមក។ លិខិតថ្មីៗរបស់អង់រីយ៉ែតបានបញ្ជាក់ប្រាប់ខ្ញុំថា នាងកំពុងធ្វើសំបុត្រ ហើយទាក់ទងមេ ធាវីរបស់នាង ដើម្បីធ្វើពាក្យសុំលែងលះគ្នាជាមួយស្វាមីនាងដែលប្រើអាកប្បកិរិយាកម្រោលដាក់នាងឥតឈប់ឈរ។ នាងពុំអាចទ្រាំទ្រត ទៅទៀតកើតឡើយ។ ក្នុងរយៈពេលនៃការរង់ចាំការលែងលះរវាងអង់រីយ៉ែត និងស្វាមីនាង ខ្ញុំបានស្គាល់នាងម្នាក់ដែលជាបុត្រីសម្លាញ់ជិត ដិតរបស់លោកប៉ាខ្ញុំ។ តារាវី ជានារីខ្មែរយើង។ នាងមានរូបរាងតូចច្រឡឹងសម្បុរស្រអែម សក់វែងអន្លាយ។ ភក្រ្តមានអំណោយទានគួរឲ្យ ស្រឡាញ់ណាស់។ នាងមានវាចាមួយៗពិរោះទន់ភ្លន់ផ្អែមល្ហែម ឫកពាស្លូតបូតសុភាពរាបសាថ្លៃថ្នូរ។ យើងឧស្សាហ៍បានជួបគ្នាញឹកញាប់រៀង រាល់ថ្ងៃចុងសប្តាហ៍ ព្រោះតារាវីជាមិត្តនារីរបស់ប្អូនស្រីខ្ញុំ។ ពេលវេលាបាននាំឲ្យខ្ញុំបានស្គាល់ចំណូលចិត្តរបស់តារាវី។មានចំណុចជាច្រើនមិន ស្របទៅតាមចំណង់ចំណូលចិត្តខ្ញុំឡើយ។ នាងមិននិយមរាំរញាក់រញ័រ មិននិយមស្តាប់ចម្រៀងបរទេសក្រៅពីបទចម្រៀងខ្មែរយើង។ ពេលមួយ ខ្ញុំសាកល្បងបបួលតារាវី។
- - យើងគិតនាំទៅស្រូបខ្យល់នៅព្រៃវ៉ាំងសែន (Bois de vincennes) ម្តងឬ?
- - តើបងសំណាងគិតទៅប៉ុន្មាននាក់?
- - តែពីរនាក់យើងប៉ុណ្ណោះណាតារាវី!
- - យី! អីក៏ស្រួលម្ល៉េះ ខ្ញុំខ្មាសគេណាស់។
- - ខ្មាសរឿងអី?
- - ខ្មាសរឿងប្រុសនិងស្រីដើរតែពីរនាក់អីចឹង វាមិនសម។ ខ្ញុំមិនធ្លាប់ទេ!
- - បើមិនធ្លាប់ត្រូវទម្លាប់ខ្លះទៅណ៎ានៅស្រុកគេ!
- - ទេ! ខ្ញុំមិនទម្លាប់ផ្តេសផ្តាសទេ ទោះបីខ្ញុំរស់នៅក្នុងទ្វីបអឺរ៉ុប។ ខ្ញុំប្តេជ្ញាថា ខ្ញុំនឹងដើរតែជាមួយបុរសណាដែលជាគូដណ្តឹងរបស់ខ្ញុំ។
- - អីចឹង! ចុះបើខ្ញុំសុំធ្វើជាពួកម៉ាក់របស់តារាវី ថាម៉េចដែរ?
- - ពួកម៉ាក់? ពួកម៉ាក់យ៉ាងម៉េច បែបខ្មែរ ឬបែបបរទេសនិយម?
- - បែបខ្មែរយ៉ាងម៉េច បែបបរទេសយ៉ាងម៉េច?
- - កុំធ្វើពើច្រើនពេក ខ្ញុំដឹងរឿងរបស់បងសំណាងឯងអស់ហើយ!
- - ដឹងរឿងអស់ហើយ បើខ្ញុំសុំធ្វើពួកម៉ាក់បែបមិនសុខចិត្តទេមើលទៅ?
- - ចុះយើងមានជាសត្រូវនឹងគ្នាពីកាលណា?
- - តែ! នែ! ចុះបើដឹងរឿងខ្ញុំខ្ទេចខ្ទីយ៉ាងហ្នឹង តារាវីឯងស្អប់ទេប្រុសដូចខ្ញុំ?
- - ដឹងអី? សួរខ្ញុំអីយ៉ាងនេះ។ ខ្ញុំមិនដែលគិតដល់រឿងនេះផង?
- - ខ្ញុំចង់ដឹងចិត្ត តារាវីឯងដល់ហើយ។ ឧបមាថា បើតារាវីមានស្វាមី អ��ហ៍សូមទោស ឬគូដណ្តឹងដែលមានប្រវត្តិដូចខ្ញុំ។ តើតារាវីយល់ឃើញដូចម្តេច?
- - យីដូចជាប្លែកណាស់ហ្ន៎! បងសំណាង ថ្ងៃនេះ។ តាំងពីយើងស្គាល់គ្នា បងពុំដែលសួរខ្ញុំដូច្នេះសោះ។ បងហាក់ដូចជាចង់បានចម្លើយខ្ញុំខ្លាំងណាស់មែនទេ បានប្រយោជន៍អ្វី?… អតីតកាលរបស់បុរសមិនសំខាន់ គួរយកមកលាយឡំនឹងបច្ចុប្បន្នកាលទេ។ រឿងដែលកន្លងហួសទៅហើយ បើបងចេះកែចិត្តគំនិត វានឹងរឹតតែប្រសើរទៅវិញទេតើ!
- - ប៉ុន្តែ វាអាចមានទម្ងន់ខ្លះមកលើបច្ចុប្បន្នកាលដែរណ៎ា តារាវី!
- - បងសំណាងឯងមិនមែនជាមនុស្សគិតច្រើន ស្រាប់តែថ្ងៃនេះ លោតែចេះគិតគូរសាកសួរអ្វីច្រើនម្ល៉េះ?
- - មែន! តាំងពីខ្ញុំស្គាល់ តារាវី ខ្ញុំចេះតែមានចិត្តប្លែកៗ ប្លែកច្រើនណាស់។ ខ្ញុំចង់ស្គាល់តារាវីឲ្យច្បាស់ជាងនេះ។ ខ្ញុំសុំរូបថតមួយសន្លឹកបានឬទេ?
- - យី! យករូបខ្ញុំទៅធ្វើអី? យកទៅអួតបង្ហាញគេថា ខ្ញុំជាសង្សាររបស់ខ្លួនហើយមើលទៅ។ បើយ៉ាងហ្នឹងមែន ខ្ញុំអត់ឲ្យដាច់ខាត កុំសង្ឃឹមឲ្យសោះ!
- - ទេ! ខ្ញុំយកមកលាក់ទុកម្នាក់ឯងដាក់ក្នុងកាបូបមិនឲ្យអ្នកណាឃើញទេ។ ខ្ញុំទុកមើលតែម្នាក់ឯងគត់…
ខ្ញុំបានជូនរថយន្ត តារាវីទៅផ្ទះនាងវិញ។ នៅតាមដងផ្លូវ ខ្ញុំគិតមិនឈប់។ កាលពីគ្រាមុន ខ្ញុំនឹកថា អ្វីៗដែលស្ថិតជាប់ក្នុងអារម្មណ៍ពុំមាន គ្រារសាយនោះ គឺស្រមោលស្នេហ៍របស់ ប៉ាទីនយ៉ា ដែលតែងតែអន្ទោលតាមរូបកាយខ្ញុំជានិច្ច។ ខ្ញុំហាក់ជឿខ្លួនឯងថា ទោះបីខ្ញុំត្រូវរៀប ការជាមួយនារីណាម្នាក់ទៀតក៏ខ្ញុំពុំអាចបំភ្លេច ប៉ាទីនយ៉ា នារីកូនកាត់ថៃបានងាយៗដែរមើលទៅ។ រីឯការនឿយណាយក្នុងការរង់ចាំចាប់ យកសេចក្តីស្នេហាមួយទៀតជាមួយអង់រីយ៉ែតដែលជាស្រមោលស្នេហ៍ថ្មី ដែលចាប់ផុត ចាប់ពុំបាន វាប្រហែលជាជិតដល់ទីបញ្ចប់ដែរ។ ខ្ញុំពុំអាចរង់ចាំផ្សងព្រេងធ្វើជាសាហាយរបស់អង់រីយ៉ែត តទៅទៀតទេ។ ម្តងនាងបញ្ជាក់ថា នាងបានប្តឹងលែងលះគ្នា។ ក្រោយមកទៀត នាងទូរសព្ទមកខ្ញុំថា ស្វាមីនាងអង្វរលន់តួនាងៗក៏ដកពាក្យនោះ ចេញហើយក៏បានកំណត់ពេលជាថ្មីសម្រាប់ឲ្យខ្ញុំគេងរង់ចាំ។
នៅទីបំផុត ខ្ញុំសម្រេចចិត្តជម្រាបប៉ាម៉ា់ក់ខ្ញុំឲ្យចូលស្តីដណ្តឹង កញ្ញាតារាវី។ យើងក៏បានកំណត់ពិធីភ្ជាប់ពាក្យភ្លាមៗ។ ក្នុងថ្ងៃភ្ជាប់ពាក្យរបស់ខ្ញុំ និងអូន តារាវី មានគេមកហៅខ្ញុំឲ្យទៅទទួលទូរសព្ទមួយពីនារីម្នាក់ គឺអង់រីយ៉ែត។ នាងបាននិយាយប្រាប់ខ្ញុំទាំងទឹកចិត្តរីករាយ។
- - ខ្ញុំបានលែងលះគ្នាដាច់ស្រឡះហើយជាមួយប្តីខ្ញុំ។ តើសំណាងឯងសប្បាយចិត្តទេ!
- (ខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលស្ទើរតែមិនជឿពាក្យទាំងនោះទាល់តែសោះ។)
- - ថាម៉េច? លែងគ្នាដាច់ហើយ? ឯងនិយាយលេងឬអង់រីយ៉ែត?
- - ពិតណ៎ា សំណាងមិនជឿខ្ញុំទេឬ?
- - ល្អ! ឥឡូវនេះខ្ញុំមានការបន្តិច ចាំខ្ញុំហៅទូរសព្ទទៅវិញ។ ថ្ងៃក្រោយ យើងនិយាយគ្នាម្តងទៀត។ សូមទោស ថ្ងៃនេះខ្ញុំកំពុងតែជាប់រវល់ខ្លាំងណាស់!
- - រវល់អីខ្លះ?
- - មានបុណ្យទាននៅផ្ទះខ្ញុំ! ពុទ្ធោអើយ! តើមានអ្វីដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំពិបាកចិត្តស្មើនឹងបានទទួលដំណឹងនេះ។ ខ្ញុំខំរៀបទឹកមុខខ្ញុំឲ្យស្រួលបួល ដើម្បីកុំឲ្យភ្ញៀវនិងក្រុមញាតិខ្ញុំសង្ស័យ។ ចុះហេតុអ្វីក៏ បណ្តឹងលែងលះរបស់អង់រីយ៉ែត មិនសម្រេច នៅមុនពេលខ្ញុំស្គាល់តារាវី ហើយទើបនឹងសម្រេចនៅពេលនេះ?។
s s
s
- តារាវីរង់ចាំខ្ញុំនៅចំណតអាកាសយាន ORLY CHARLES de GAULLE ។ ខ្ញុំដើរឆ្ពោះទៅរកនាងយ៉ាងលឿន។ ក្នុងចិត្តនឹកអាណិតចិត្តស្រី ដែលខំជិះរថយន្តក្រុងមកចាំទទួលខ្ញុំ ។ តារាវីនារីតូចតន់សម្លឹងភក្ត្រខ្ញុំយ៉ាងពិនិត្យពិច័យមួយស្របក់ធំទើបហ៊ានផ្តើមវាចាសួរ ។
- - មុខបងសំណាង ដូចជាស្លេកស្លាំងម្ល៉េះ បែបមិនស្រួលខ្លួនក្នុងពេលធ្វើដំណើរទេដឹង?
- - បងអត់ឈឺអីទេ ប្រហែលមកពីបងដើរលេងច្រើនពេក។
- - ប្រហែលជាបងបានសប្បាយណាស់។ បងបានជួបនាងអង់រីយ៉ែតសម្លាញ់ចិត្តបងទេ?
- - កុំនិយាយរឿងហ្នឹងអី បងសុំចិត្ត។ បងប្រញាប់ត្រឡប់មកវិញឲ្យទាន់ថ្ងៃបុណ្យខួបរបស់អូនតារាវី!
- - បងនឹកដល់ថ្ងៃបុណ្យខួបកំណើតខ្ញុំមែនឬ? ខ្ញុំស្មានតែបងភ្លេចឈឹងទៅហើយ។
- - ភ្លេចឯណាបាន ម្ចាស់ថ្លៃអើយ!
- - ចេះតែថាហើយ នៅចំពោះមុខខ្ញុំ បងថាអីចឹង។ពេលបងជួបអង់រីយ៉ែតមុខជាផ្អែមជាមួយគេ…
- - កុំលើកឈ្មោះនេះមករម្លឹកឲ្យបងឮទៀតអូនតារាវី បងសូមអង្វរ។
- - សូមទោស បងសំណាង។
- - គ្មានទោសពៃរ៍អ្វីទេ អូនតារាវី។ គ្មានអ្នកណាអាចខឹងអូនបានទេ! ទិវារាត្រី សប្តាហ៍ និងខែទាំងឡាយដែលបានផ្តុំច្របល់និងផ្ទុកក្តីអំពល់ ភាព តានតឹង លាយឡំជាមួយ វិប្បដិសារីនៃអតីតកាល ឬបច្ចុប្បន្នកាលនៅក្នុងដំណើរជីវិតផ្សងព្រេងមួយរបស់ខ្ញុំ វាត្រូវតែមានពេលបញ្ចប់ នាកាលៈទេសៈមួយ គឺនៅថ្ងៃ ខ្ញុំសម្រេចចិត្តរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ជាមួយអូនតារាវីនារីខ្មែរប្រចាំជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ រឿងមួយដែលខ្ញុំមិនដែលនឹក នាដល់សោះបានកើតមានឡើង គឺនៅក្នុងពិធីមង្គលការរបស់យើង។ ខ្ញុំបានបណ្តើរអូនតារាវីសំដៅទៅរថយន្ត ស្រាប់តែយើងឃើញ…
- - អង់រីយ៉ែត!!
- ខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលហៅឈ្មោះនេះភ្លាត់សំឡេង។ អង់រីយ៉ែតឈរឱបកញ្ចប់អំណោយអពាហ៍ពិពាហ៍មួយ ធំកំប្រោនៗ ក្រោមគ្រាប់ព្រិលដែលធ្លាក់មករពុយដណ្តប់លើផែនពសុធា។
- - ច៎ាះ! គឺខ្ញុំ… ខ្ញុំដឹងថាសំណាងមិនចង់ឃើញមុខខ្ញុំ ទេ។ ខ្ញុំដាច់ចិត្តមកទីនេះ មិនមែនមានបំណង ឆាឆៅធ្វើឲ្យល្អក់កករអារម្មណ៍និងសុភមង្គល របស់សំណាង និងភរិយាអ្នកទេ។ ខ្ញុំកាត់ចិត្តមកទាំង អាម៉ាស់ក្នុងឱកាសនេះដើម្បីជូនពរគូស្វាមីភរិយាថ្មីថ្មោង និងសុំឃើញមុខសំណាងចុង ក្រោយ ហើយយើងលាបែកគ្នា កម្ទេចអនុស្សាវរីយ៍របស់យើងឲ្យរលាយក្នុងថ្ងៃនេះតែម្តង…។ ខ្ញុំស្រឡាំងកាំង អណ្តាតខ្ញុំខ្ទាស់ រកពាក្យណា មួយមកនិយាយឆ្លើយតបនាងអង់រីយ៉ែតវិញពុំបាន។ ខ្ញុំមើលមុខតារាវី នាងដាក់ទឹកមុខជ្រុប។ ខ្ញុំរឹតតែពិបាកចិត្តតឹងទ្រូងខ្លាំងឡើងៗ។ អង់រីយ៉ែត ឃើញអាកប្បកិរិយាមិនប្រក្រតីរបស់ខ្ញុំ ក៏ប្រញាប់បញ្ចេញសូរសៀងបន្ថែម ៖
- - ណេះ សូមសំណាងទទួលយកអំណោយដំណាងដួងចិត្តស្មោះ និងអស់សង្ឃឹមមួយដោយរីករាយផងចុះ។ ទោះបីជាសំណាងស្អប់ខ្ញុំ យ៉ាងណាក្តី សូមអ្នកទទួលយកវត្ថុនេះទៅ។ ខ្ញុំបានជ្រើសរើសសម្រាំងសម្រាប់ជាចំណងដៃអ្នក និងភរិយាដ៏ល្អស្អាតប្រិមប្រិយ៍របស់អ្នកណា៎។ ខ្ញុំលាហើយសំណាង លាអ្នកលុះអវសានជីវិត…
ថារួចនាងរត់ចេញទៅ រត់ទៅមុខ… តើនាងទៅណា? នាងមកជាមួយអ្នកណា? ឬមួយនាងត្រូវត្រឡប់ទៅស្រ្តាសបួរវិញទាំងអធ្រាត្រ? នៅក្នុងរថយន្ត តារាវីឥតនិយាយស្តីអ្វីទាំងអស់។ នាងរក្សាភាពស្ងៀមស្ងាត់នេះតាំងពីភោជនីយដ្ឋានរហូតដល់បន្ទប់ដំណេកយើងផ្ទាល់។ ស្ថិត ក្រោមអាវរាត្រីពណ៌សប៉ាក់ជរយ៉ាងស្អាត ដែលជាពណ៌ដំណាងភាពបរិសុទ្ធ តារាវីភរិយាពេញច្បាប់របស់ខ្ញុំឈរបែរខ្នង សម្លឹងមើលទិដ្ឋភាព ខាងក្រៅផ្ទះដែលលម្អព្រិលដែលកំពុងធ្លាក់។ ខ្ញុំបោះជំហានមួយៗទៅជិតនាង ហើយ ឱបក្រសោបកាយស្រីពីក្រោយថ្នមៗ។
- - តារាវីម្ចាស់ជីវិតបង កុំខឹងអូនណាអូន។ បងសូមទោស បង… បងស្តាយណាស់។ បងគ្មានបំណងធ្វើឲ្យអូនល្អក់កករចិត្តដោយសាររឿងកន្លងទៅនេះទេ។
- តារាវីហាក់ទោរទន់នឹងពាក្យអង្វររបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំស្គាល់ចិត្តនាងច្បាស់ថា នាងជានារីម្នាក់ដែលមានបេះដូងសម្រាប់តែអាណិតជួយឈឺឆ្អាល និងមេត្តាសន្តោសប្រោសប្រណី។ នាងមានបេះដូងដែលពោរពេញទៅដោយសប្បុរសធម៌និងមនុស្សធម៌។ បញ្ចពិតកល្យាណី បង្ហូរវាចា ស្រាលទន់ត្រជាក់តបខ្ញុំវិញ៖
- - អូនគ្រាន់តែសោកស្តាយបន្តិច ប្រសិនបើអូនមិនព្រមរៀបការជាមួយបងនោះ ម្ល៉េះសមអង់រីយ៉ែតនិងបងមិនបែកគ្នាទេ។ តើនាងនឹងត្រូវគ្រាំគ្រាចិត្តប៉ុណ្ណា…។ អូនមិននឹកស្មានថា នាងស្រឡាញ់បងដល់ម្លឹង?
- - ត្រូវហើយ នាងទើបនឹងលះលែងប្តីដាច់ស្រឡះហើយសង្ឃឹមថា បានជួបបង… តែណ្ហើយអូន កុំគិតគេអី។ ស្រីបរទេសដូច អង់រីយ៉ែតធ្លាប់មានប្តី មិនយូរមិនឆាប់ នាងនឹងបានជួបបុរសណាម្នាក់ទៀតមិនខាន។ នេះក៏ដូចគ្នាដែលនាងបានមកជួបស្គាល់បងកាលពីដំបូងដូច្នេះដែរ។
- តារាវីនារីតូចច្រឡឹងស្តាប់ខ្ញុំនិយាយចប់ ទើបនាងស្រដីតបថា៖
- អាណិតដែរ! ចិត្តស្រីគេស្រីខ្ញុំ ថ្វីត្បិតតែអូនមិនធ្លាប់មានវិបត្តិមនោសញ្ចេតនា តែអូនយល់ចិត្តមនុស្សស្រីទូទៅ ទោះជាសាសន៍ណាក៏ ដូចសាសន៍ណាដែរ តែងមានមនោសញ្ចេតនាទន់ជ្រាយនៅចំពោះហេតុការណ៍អាក្រក់ដែលធ្លាក់មកលើខ្លួន ជាពិសេសក្នុងបញ្ហាស្នេហា។
- ឈប់នឹកនារឿងនេះទៅ ណ៎ាពៅមាសបង។ អូននេះហើយជាឧត្តមភរិយាតែមួយគត់ដែលបងស្រឡាញ់មួយជីវិត។ ជំនួសចម្លើយដួងចិត្ត តារាវីងាកភក្ត្រាដ៏ស្រស់ហើយញញឹមដាក់ខ្ញុំ។ កល្យាណីដាក់កេសាផ្តេកលើទ្រូងខ្ញុំស្តាប់ចង្វាក់បេះដូងខ្ញុំ ដែលកំពុងលោតញាប់ញ័ររន្ធត់ខុសពី ធម្មតា។ បេះដូងនេះកំពុងតែទន្ទេញពាក្យមួយមាត់ដដែលៗថា «ខ្ញុំស្នេហ៍តែតារាវីដួងចិត្តខ្ញុំ» និងស្រែកសុំអរគុណដល់ «វាសនាដែលបានដឹកដៃផ្សាភ្ជាប់និស្ស័យស្នេហ៍» នេះដូចសេចក្តីប្រាថ្នា។
ថ្ងៃអាទិត្យ ខែមករា ខ្ញុំនិងភរិយាម្ចាស់ស្នេហ៍ ខ្ញុំបានមកប្រាកដខ្លួនបម្រុងឡើងយន្តហោះធ្វើដំណើរកម្សាន្តចន្ទទឹកឃ្មុំ នៅទីក្រុងញ៉ូវយ៉ក សហរដ្ឋអាមេរិកដូចដែលយើងបានគ្រោងទុក។ ទោះបីជាខំបំភ្លេចក៏ពិតមែន តែស្រមោលស្នេហ៍អតីតកាលចេះតែលេចធ្លោចេញមកម្តងៗ យ៉ាងលាក់លៀមក្នុងដួងអារម្មណ៍ខ្ញុំ។ ជាពិសេសគឺនៅអាកាសយានដ្ឋានCHARLES de GAULLE នេះ។ ទីកន្លែងតែមួយគត់ ដែលខ្ញុំបានជូនប៉ា ទីនយ៉ាឡើងកប៉ាល់ហោះទៅក្រុងបាងកកប្រទេសថៃ និង ធ្លាប់ជិះចុងក្រោយបង្អស់ទៅស្ត្រាស់បួរ៍ជួបអង់រីយ៉ែតក្នុងពេលថ្មីមុនថ្ងៃអពាហ៍ ពិពាហ៍មហាទិវានៃជីវិតខ្ញុំជាមួយអូនតារាវី នារីខ្មែរភរិយាកំពូលដួងចិត្តខ្ញុំ ៕
ស្រ្តាស់បួរ៍ ថ្ងៃទី ១ វិច្ឆិកា ១៩៨៤
កែសម្រួលចុងក្រោយនៅម៉ុងទីញីប្រទេសបារាំង ថ្ងៃទី១៤ ខែកក្កដា ឆ្នាំ២០១២