ស្រមោលស្នេហ៍
ដោយ ប៉ិច សង្វាវ៉ាន
http://pechsangwawann.wordpress.com
©រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង
****************************************
បានទទួលសេចក្ដីអនុញ្ញាតិឲ្យចុះផ្សាយបន្ដ ពីអ្នកនិពន្ធប៉ិច សង្វាវ៉ាន
២ -ភ្លើងស្នេហ៍ខុសគូ
ថ្ងៃអាទិត្យ ទី6.តុលា 2013.ម៉ោង 14:42
ព្រលឹមឡើង ខ្ញុំឃើញ ប៉ាទីនយ៉ា នៅក្នុងផ្ទះមាតាបិតាខ្ញុំ។ ម្ចាស់ថ្លៃ! ខ្ញុំរាំជាមួយនាងដល់យប់រហូតទាល់តែចប់បុណ្យ ហេតុដូចម្តេចក៏ខ្ញុំពុំដឹង ថា នាងស្នាក់នៅផ្ទះយើង?។ នាងឈរនៅមាត់ទ្វារបន្ទប់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំលើកដៃឈ្លីភ្នែក ស្មានថា ខ្ញុំយល់សប្តិ ។ ស្រាប់តែឮវាចាដ៏ស្រទន់របស់ប៉ាទីន យ៉ា សួរខ្ញុំយ៉ាងផ្អែមល្ហែម ៖
- - គេងលក់ស្រួលឬទេ សំណាង?
- នាងហៅចំឈ្មោះខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនដែលប្រាប់នាងសោះ ម្តេចបានជានាងស្គាល់នាមខ្ញុំហ្ន៎?
- - បាទ!
- ខ្ញុំកុហកនាង។ តាមពិតខ្ញុំគេងមិនលក់សោះ គឺស្រមៃទៅនាងពេញមួយរាត្រី។ នាងសើចបញ្ចេញធ្មេញសស្គុសស្មើត្រឹមធ្វើឲ្យរង្វង់ ភក្ត្រនេះរឹតតែស្រស់ល្អជាងបុប្ផាទើបនឹងរីកទៅទៀត។
- - សំណាង ទំនេរទេថ្ងៃនេះ? ខ្ញុំទើបតែមកលេងប្រទេសបារាំងលើកទីមួយ។ តើសំណាងអាចជូនខ្ញុំទៅទស្សនាទីក្រុងប៉ារីសបានឬទេ?
- ឮសំណើរនេះភ្លាម ខ្ញុំស្ទុះពីគ្រែភ្លែត ពីព្រោះមិននឹកសោះថា វាសនាដល់ភ្លាមដូច្នេះ។ ឥតប្រកែក ខ្ញុំស្មគ្រចិត្តមួយរយភាគរយ។
នៅក្នុងរថយន្ត ឆោមស្រស់អង្គុយទន្ទឹមខ្ញុំ។ ព្រឹកនោះឯង ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំក្លាយជាក្សត្រាមួយអង្គដែលទើបនឹងបានឡើងសោយរាជ្យ។ ចិត្តខ្ញុំរំភើបត្រេកអរ បេះដូងខ្ញុំញាប់ញ័រហួសពីក្តីបរិយាយ។ ក្លិនទឹកអប់រសាត់តាមខ្យល់ ជះមកសណ្តំចិត្តខ្ញុំឲ្យកាន់តែឈួលនិងវក់វីក្នុងសេចក្តីប្រាថ្នាឥតព្រំដែន។
ខ្ញុំនាំប៉ាទីនយ៉ា ទស្សនាទីក្រុងប៉ារីស ទួរអេហ្វែល (TOUR EIFFEL) សាក្រេគើរ(Sacré coeur) ម៉ុងម៉ាត្រ(MONTMATRE) ណោតត្រឺដាម ដឺ ប៉ារីស (Notre dame de Paris)…។ល។ តែប៉ាទីនយ៉ា ហាក់ដូចជាមិនយកចិត្តទុកដាក់ចង់ទស្សនារដ្ឋធានីបារីសឲ្យសមនឹងការពឹងខ្ញុំឲ្យជូននាងមកសោះ។ ខ្ញុំឆ្ងល់ដែរ តើនាងពឹងខ្ញុំដើម្បីអ្វី?
- - សំណាង! ប្រាប់ខ្ញុំឲ្យត្រង់មក តើសំណាងធ្លាប់ស្រឡាញ់ស្រីណាទេ?
- ឱ! ព្រះម្ចាស់ថ្លៃ! សួរខ្ញុំធ្វើអ្វីយ៉ាងនេះ? ខ្ញុំនឹកក្នុងចិត្ត។ នាងគ្មានសិទ្ធិអ្វីចង់ដឹងរឿងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំទេ។ មិនបានឮចម្លើយខ្ញុំភ្លាម នាងប្តូរសំណួរថ្មី។
- - សំណាង ស្រឡាញ់ចូលចិត្តអ្វីជាងគេ?
- ខ្ញុំឆ្លើយភ្លាម មិនបានគិត។
- - ខ្ញុំស្រឡាញ់ផ្កា គឺផ្កាកូលាបក្រហមដែលលោកស្រីសៀតសក់យប់មិញ។
- - ខ្ញុំស្មានមិនខុសមែន។ ស្តាយណាស់ ផ្កានោះស្រពោនទៅហើយ។ ខ្ញុំបានបោះវាចោលយប់មិញ។
- ខ្ញុំសើចដោយដឹងថា នាងមានបំណងបំពេញចិត្តខ្ញុំ។
នៅម្តុំ Arc de Triomphe ប៉ាទីនយ៉ាបង្គាប់ខ្ញុំឲ្យថតរូបនាង ។ រួចយើងបណ្តើរគ្នាទៅមុខៗគ្មានគោលដៅ។ លុះមកដល់កន្លែងលក់ផ្កា ប៉ាទីន យ៉ាឈប់។ នាងទិញផ្កាកូលាបក្រហមមួយបាច់កាន់យកមកតាម។ ខ្ញុំសង្កេតឃើញនាងដូចជាមិនសូវចាប់អារម្មណ៍ និងទស្សនាក្រុងបារីសសោះ។
មួយរាត្រីទៀតកន្លងផុតទៅ។ នៅពេលដែលខ្ញុំត្រឡប់មកពីធ្វើការវិញ ខ្ញុំភ្ញាក់ព្រើត កាលបើឃើញផ្កាកូលាបដែលលោកស្រីប៉ាទីនយ៉ា ទិញពីម្សិលមិញនៅក្នុងថូលើតុក្បាលដំណេកខ្ញុំ និងសំបុត្រមួយតូចមានសេចក្តីថា៖
ខ្ញុំចង់ជួបសំណាងនៅកន្លែងដែលយើងបានដើរលេងពីម្សិលមិញ។ សំណាងមកទីនេះកុំខាន។ ខ្ញុំជិតត្រឡប់ទៅបាងកកវិញហើយ។
ប៉ាទីនយ៉ា
ខ្ញុំបត់សំបុត្រដាក់ក្នុងហោប៉ៅខោ ហើយក៏ប្រញាប់ទៅជួបនាង។ គឺនៅពេលនោះឯងហើយ ដែលប៉ាទីនយ៉ា និងខ្ញុំបានរួមរក្សជាមួយគ្នា។ ជីវិតកំលោះរបស់ខ្ញុំក៏បានជួបនឹង ប៉ាទីនយ៉ា ស្រីកូនកាត់សៀមដែលស៊ីវីល័យក្នុងរឿងស្នេហាមិនចាញ់នារីអឺរ៉ុប ឬស្រីអាមេរិកកាំង។ ខ្ញុំហាក់ ដូចជាយល់ថា ប៉ាទីនយ៉ា មិនមែនស្រឡាញ់រូបខ្ញុំទេ តែនាងប្រហែលជាចង់សាកល្បងភ្លក្សរសជាតិស្នេហ៍ ជាមួយបុរសក្មេងដែលទើបអាយុ បានម្ភៃបីឆ្នាំ ដូចជារូបខ្ញុំមើលទៅ។ ចំណែកខ្ញុំវិញ ខ្ញុំពិតជាស្រឡាញ់នាងយ៉ាងខ្លាំង។ គឺជាសេចក្តីស្នេហាចំពោះនារីម្នាក់ដែលមានម្ចាស់ថែរក្សា ឃុំគ្រងរួចទៅហើយ។ ស្វាមីនាងនៅឯបាងកកប្រទេសថៃ ជាមិត្តភក្តិដ៏ជិតស្និទ្ធម្នាក់របស់លោកប៉ាខ្ញុំ ។
@@@@@ @@@@@
@@@@@
@@
- ខ្ញុំកាន់យកខ្សែកមាសបារាំងមួយខ្សែទៅគ្រវាត់ឲ្យលោកស្រីប៉ាទីនយ៉ាវិញ ដោយបញ្ចេញវាចាទ្រគោះបោះបោកបន្ថែមថា៖
- - សូមលោកស្រីប៉ាទីនយ៉ាយកខ្សែកនេះទៅវិញចុះ។ លោកស្រីមិនអាចយកគ្រឿងទាំងនេះមកទិញចិត្តខ្ញុំទេណ៎ា។ បើទោះជាខ្ញុំបានរួមរក្សជា មួយប៉ាទីនយ៉ា ក៏ព្រោះតែខ្ញុំស្រឡាញ់ មិនមែនខ្ញុំសម្លឹងទ្រព្យសម្បត្តិមាសពេជ្រលោកស្រីទេ សូមកុំច្រឡំ។
- ឮពាក្យគ្រោតគ្រាតជាលើកដំបូងរបស់ខ្ញុំ ទឹកភ្នែកលោកស្រីប៉ាទីនយ៉ាហៀរហូរមកច្រោកៗ។ លោកស្រីថ្លែងទាំងអួលអាក់ ៖
- -ម៉េចសំណាងយល់ឃើញអ៊ីចឹងទៅវិញ? ខ្ញុំពិតជាស្រឡាញ់សំណាង… បើខ្ញុំជាមនុស្សអាងទ្រព្យសម្បត្តិ សម្បត្តិប្តីខ្ញុំគគោក… ខ្ញុំអាចទិញ សេ្នហាបានយកមិនអស់… ហើយបើខ្ញុំចេះចំណាយប្រាក់សម្រាប់ទិញស្នេហ៍ ឬទិញចិត្តគេនោះ… ខ្ញុំមិនយកត្រឹមខ្សែកមួយខ្សែនោះទៅទិញ ស្នេហ៍ពីគេទេ…។ ខ្ញុំជូនវាជាអនុស្សាវរីយ៍យ៉ាងស្មោះចំពោះអ្នកទេតើ។
- -បានហើយៗ សូមលោកស្រីកុំបោកបញ្ឆោតចិត្តប្រុសក្មេងដូចយ៉ាងរូបខ្ញុំទៀត។ ស្រឡាញ់? ស្អីហៅថា ស្រឡាញ់? ស្រឡាញ់ម៉េចបានៗត្រឹម ដូចលើកមុននោះឬ? បន្តិចទៀតលោកស្រីវិលទៅបាងកកទៅជួបស្វាមីវិញ។ ចុះខ្ញុំដែលជឿពាក្យលោកស្រីថា ស្រឡាញ់ នៅតែដេករង់ចាំសេចក្តី ស្នេហាឥតសង្ឃឹមនោះមួយជាតិទៅឬ?
- ថារួច ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្កាកូលាបពីក្នុងថូបោះចោលទៅលើកម្រាលឥដ្ឋ។ ខ្ញុំឆ្លៀតបោះពាក្យមួយប្រយោគបន្ថែម៖
- - អរគុណលោកស្រី ដែលបានស្រឡាញ់រូបខ្ញុំ!
នាងឥតឆ្លើយតបមកខ្ញុំវិញទេ គឺអង្គុយយំសសឹកយ៉ាងខ្លោចផ្សា។ ខ្ញុំដើរចេញទៅក្រៅឥតរវីរវល់នឹងទឹកភ្នែកស្រីស្រស់ដែលខ្ញុំយល់ថា ជាទឹកភ្នែកមាយារបស់នារីល្មោភតណ្ហា។
ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃចុងក្រោយបំផុតនៃការស្នាក់អាស្រ័យរបស់នាងក្នុងផ្ទះមាតាបិតាខ្ញុំ។ ខ្ញុំបណ្តើរនារីក្មេងម្នាក់ដែលមានវ័យស្រប៉ាលខ្ញុំមកផ្ទះ ដើម្បីបញ្ឈឺចិត្តលោកស្រីប៉ាទីនយ៉ា។ ស៊ីលវេត(Sylvette) ជានាមរបស់យុវមិត្តនារី ខ្ញុំ។ នាងមានរូបស្អាត សក់ពណ៌មាស ភ្នែកខៀវថ្លា រាងស្តើង កម្ពស់ប្រហាក់ប្រហែលខ្ញុំដែរ។
នៅចំពោះមុខលោកស្រី ប៉ាទីនយ៉ា យើងប្រកៀកប្រកើយកៀកកិតគ្នាឥតរំខាន។ ខ្ញុំដឹងថា ប៉ាទីនយ៉ាប្រចណ្ឌ ព្រោះនាងពុំអាចអង្គុយ មើលឆាកស្នេហារបស់ខ្ញុំ និងស៊ីលវេតបានទេ។ ខ្ញុំលួចមៀងកន្ទុយភ្នែកទៅឃើញប៉ាទីនយ៉ាកំពុងតែយំយែក។ មួយនាទីក្រោយមក នាង ក៏ដកខ្លួនថយចេញពីទីនោះចូលទៅក្នុងបន្ទប់នាងបាត់ទៅ។
ខ្ញុំប្រើគ្រប់មធ្យោបាយដើម្បីធ្វើឲ្យស្រីឈ្មោះ ប៉ាទីនយ៉ា ឈឺចាប់ខ្លោចផ្សា ។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តនឹងឃើញទឹកភ្នែកនាង ព្រោះតែចង់ជឿថា តើនាងពិតជាស្រឡាញ់ខ្ញុំមែនឬយ៉ាងណាដែរ? តាំងពីពេលនោះមកយើងមិននិយាយរកគ្នាមួយម៉ាត់ណាទេ។ ទោះបីខ្ញុំដឹងថា ប៉ាទីនយ៉ា ត្រូវត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតនាងវិញក៏ដោយ។ ខ្ញុំនឹកថា ខ្ញុំមុខជាបាត់កើតទុក្ខខ្លះ កាលណានាងចេញបាត់ពីមុខមាត់ខ្ញុំទៅ។ ពីព្រោះការ ឃើញរូបនាង និងភក្រ្តារបស់នាងរាល់ថ្ងៃ នឹងបណ្តាលឲ្យខ្ញុំវិលវល់ក្រៀមក្រំ ព្រោះតែសេចក្តីស្នេហា ដែលពោរពេញទៅដោយ បន្លាច្រូងច្រាងជាឧបសគ្គ។
- នៅក្នុងបន្ទប់ ខ្ញុំអង្គុយសញ្ជប់សញ្ជឹងក្តាប់ដៃទាំងពីរវាយគក់លើភ្លៅទាំងសង្ខាងជាច្រើនដង។ ខ្ញុំឮសំឡេងមាតាខ្ញុំនិងប៉ាទីនយ៉ា និយាយឆ្លើយឆ្លងគ្នារងំនៅខាងក្រៅបន្ទប់ខ្ញុំ ។ មាតាខ្ញុំស្រែកហៅខ្ញុំ។
- - សំណាង! កូនត្រូវប្រញាប់រៀបចំខ្លួន ជូនលោកស្រីប៉ាទីនយ៉ាទៅអាកាសយានដ្ឋាន។ លោកស្រីលាយើងត្រឡប់ទៅបាងកកប្រទេសថៃវិញថ្ងៃនេះហើយ។
- ខ្ញុំឮ ប៉ាទីនយ៉ា ឆ្លើយទៅមាតាខ្ញុំ។
- - មិនអីទេ លោកស្រី! ខ្ញុំជិះតាក់ស៊ីបានហើយ។
ខ្ញុំមិននិយាយស្តីអ្វីច្រើនទេ តែស្ទុះចេញពីបន្ទប់សំដៅទៅយួរវ៉ាលីសរបស់ប៉ាទីនយ៉ា ដែលតម្រៀបនៅក្នុងផ្លូវដើរក្នុងផ្ទះ (Couloir) យកមក ដាក់ក្នុងរថយន្តខ្ញុំ។ ខ្ញុំជញ្ជូនអស់ហើយ ក៏នៅអង្គុយចាំនាងនៅក្នុងឡានមុនជាស្រេច មិនខ្ចីបញ្ចេញវាចាមួយមាត់។ តើនរណាគេអាចមើល និងស្មានចិត្តខ្ញុំធ្លុះ? ខ្ញុំនៅស្ងៀមកាច់ចង្កូតរថយន្តយ៉ាងព្រងើយកន្តើយ។ ថ្វីត្បិតតែពេលនេះ ខ្ញុំមិនបានឃើញមុខរបស់នាង ព្រោះខ្ញុំមិនចង់ មើល ឬចង់មើលដែរតែខំបង្គាប់ចិត្តកុំឲ្យមើលឃើញ ប៉ុន្តែខ្ញុំអាចស្មានបានថា ទឹកមុខនាងស្រពោន។ នាងផ្តើមនិយាយទម្លុះសភាពស្ងប់ស្ងៀម ហើយលូកដៃឆ្វេងរបស់នាងមកកាន់ស្មាស្តាំខ្ញុំ។
- សំណាង! ខ្ញុំមិនយល់សោះ អ្នកខឹងខ្ញ ំពីរឿងអ្វី ឬមួយអ្នកយល់ថា ខ្ញុំបានប្រើរូបសម្ផស្សខ្ញុំសម្រាប់បោកបញ្ឆោតចិត្តអ្នក? ប្រសិនបើអ្នក អាចមកនៅក្នុងដួងចិត្តខ្ញុំវិញ… នោះអ្នកនឹងដឹងថា ខ្ញុំស្រឡាញ់រូបអ្នកប៉ុណ្ណា? ខ្ញុំដឹងថា សេចក្តីស្នេហារបស់ខ្ញុំចំពោះអ្នកជាស្នេហាដែលមាន ឧបសគ្គ។ ។ វ័យយើងទាំងពីរក៏ខុសគ្នាឆ្ងាយ… សំណាងអាយុម្ភៃបីឆ្នាំ ខ្ញុំសាមសិបមួយ… សំណាងទំនេរ ខ្ញុំមិនទំនេរ… តែខ្ញុំមិនយល់ចិត្តខ្ញុំ នៅពេលដែលខ្ញុំឃើញអ្នកជាលើកដំបូង មិនខុសគ្នាកាលអ្នកឃើញខ្ញុំដំបូងដែរ។យើងទាំងពីរហាក់ដូចជាមានវត្ថុ ឬមេដែកអ្វីមួយមកស្រូប កាយ និងចិត្តយើងទាំងពីរឲ្យឆក់រកគ្នា….
- ខ្ញុំស្តាប់សំនៀងប៉ាទីនយ៉ាដោយស្ងៀមស្ងាត់។ ខ្ញុំគ្រាន់តែនឹកថា នាងជានារីទំនើបមែនហ៊ាននិយាយ ឬប្រព្រឹត្តអំពើនេះឥតខ្មាសអៀន។ ខ្ញុំសួរក្នុងចិត្តថា តើមាននារីខ្មែរណាម្នាក់ហ៊ានធ្វើដូចនាងដែរឬទេ? នៅពេលជិតបែកគ្នា ប៉ាទីនយ៉ា ឆ្លៀតនិយាយរកខ្ញុំទាំងជលនេត្ររហាម។
- - សំណាង! ខ្ញុំសង្ឃឹមថា រឿងរ៉ាវរវាងយើងទាំងពីរមិនបែកសុសសាយនៅក្នុងគ្រួសារអ្នកទេ។ ខ្ញុំនឹងមកស្រុកបារាំងរៀងរាល់ឆ្នាំ។ បើពុំនោះទេ យើងអស់បានជួបគ្នាហើយ។ តើសំណាងចង់ឲ្យខ្ញុំវិលមកជួបអ្នកឬទេ?
- ខ្ញុំនៅតែរក្សាភាពស្ងប់ស្ងៀមដដែល។ ប៉ាទីនយ៉ាស្រដីបន្ត៖
- - នៅនាទីចុងក្រោយនៃការជួបស្គាល់គ្នារបស់យើង ខ្ញុំដូចជាមិនចង់និយាយពាក្យដដែលក្នុងន័យតែមួយប្រាប់សំណាងទៀតទេ។ សូមសំណាងទទួលយកអំពីខ្ញុំ នូវផ្កាកូលាបក្រហមដែលខ្ញុំសៀតសក់កាលយប់បុណ្យខួបលោកប៉ារបស់អ្នកចុះ។ ខ្ញុំបានភរសំណាងថា បានបោះវាចោលហើយ។ តាមពិត ខ្ញុំខំរក្សាទុកជូនសំណាង។ យកទៅចុះសំណាង។ ផ្កានេះ ពុំមែនជាផ្កាក្រពុំមែន គឺជាផ្កាស្វិតស្រពោន អស់ក្លិន។ ខ្ញុំលាហើយណ៎ា ឆ្នាំក្រោយខ្ញុំនឹងត្រឡប់មកជួបសំណាងជាថ្មី ប្រសិនបើសំណាងឈប់ខឹងខ្ញុំ…
វាចានេះញ៉ាំងឲ្យខ្ញុំរំជួលចិត្តឥតប្រៀបបាន។ ប៉ាទីនយ៉ា ដាក់ផ្កាកូលាបក្រៀមមកលើបាតដៃខ្ញុំ។ ខ្ញុំចាប់ហត្ថាដ៏ស្រឡូនរបស់នាងមកថែថើប យ៉ាងសែនរំភើបដោយមិនដឹងខ្លួន។ មួយពព្រិចភ្នែក ស្រីបង្វិលកាយចេញពីភ្នែកខ្ញុំ ហើយក៏ដើរសំដៅឡើងទៅកាន់កន្លែងរង់ចាំឡើងយន្ត ហោះ ឥតងាកក្រោយមើលមកខ្ញុំដែលកំពុងស្រែកដង្ហោយហៅក្នុងបេះដូងសម្ងាត់ម្នាក់ឯងថា «ប៉ាទីនយ៉ា ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យអ្នកឃ្លាតឆ្ងាយពីខ្ញុំទេ … ខ្ញុំពិតជាស្រឡាញ់អ្នក»។ ឱ! នេះឬសេចក្តីស្នេហា!!??
បក្សាយន្តស្លាបដែកបានស្រូបយកអ្នកដំណើរទាំងឡាយ ហើយបញ្ចេញស្នូរខ្ទរខ្ទារ រួចលូនរំកិលខ្លួនបន្តិចម្តងៗនៅលើផ្លូវយន្តហោះ ហើយ ក៏បណ្តែតខ្លួនសន្សឹមៗហោះពីទីលានឡើងបន្តិចម្តងៗក្នុងលំហវេហាស៍។ ខ្ញុំហាក់ឮប៉ាទីនយ៉ាស្រែកល្វើយៗ រសាត់តាមវាយោមកប៉ះសោតា ខ្ញុំថា «ខ្ញុំបានយកជាមួយខ្ញុំនូវសេចក្តីស្នេហារបស់អ្នកទៅបាងកក»។
ថ្ងៃមួយ មាតាខ្ញុំមានប្រសាសន៍មកកាន់ខ្ញុំ។
- សំណាង! ម៉ាក់ដឹងថា ឯងបានសប្បាយអស់ចិត្តហើយក្នុងយុវវ័យរបស់ឯង។ តាំងពីកូនតូចមក ឯងធ្លាប់តែសេពគប់ជាមួយមនុស្សបារាំង។
ម៉ាក់ដឹងដែរថា នេះមិនមែនជាកំហុសរបស់ឯងទេ។ គឺមកពីម៉ាក់ និងប៉ាដែលបញ្ចូនឯងឲ្យរៀនសាលាបារាំងតាំងពីតូច។ គ្រួសារយើងក៏និយម
តែរបៀបបារាំងដែរ លុះយើងមកដល់ស្រុកបារាំង គ្រួសារយើងមិនសូវមានទំនាក់ទំនងជាមួយ ជនជាតិខ្មែរយើងសោះ…។ តែណ្ហើយ! អ្វីៗក៏
មិនទាន់ហួសប៉ុន្មានដែរបើយើងដឹងខ្លួនថាខុសឆ្គងហើយកែប្រែចិត្តគំនិតទាន់។ ម៉ាក់ចង់ដឹង ក្នុងចំណោមមិត្តនារីបារាំងរបស់ឯងទាំងប៉ុន្មាន
ដែលកូនឯងធ្លាប់បណ្តើរយកមកបង្ហាញម៉ាក់នោះតើឯងបានគិតចង់បានអ្នកណាម្នាក់ជាគូអនាគតឬទេ? ម៉ាក់យល់ថា នាងស៊ីលវេតនៅក្មេង
សមនឹងឯង។ នាងជាស្រីបារាំងមែន តែឬកពារសុភាពដូចស្រីខ្មែរយើង។ ចរិយានាងក៏ដូចជាសមរម្យជាងអ្នកឯទៀត។
- ខ្ញុំឆ្លើយកាត់ផូង ៖
- - ជម្រាបម៉ាក់តាមត្រង់ ស្រីក្មេងៗជាមួយខ្ញុំដូចជាមិនត្រូវគ្នាសោះ!
- - បើមិនត្រូវគ្នា ម៉េចក៏ឯងទាក់ទងគេ។ ឯងនិយាយនេះចំពោះតែស្រីបារាំងទេដឹង? ចុះនារីខ្មែរ កូនរបស់ពួកម៉ាកប៉ាឯង?។ កូនគេ ស្អាតនិងថ្លៃថ្នូរណាស់។ បើបានភ្ជាប់ជាសាច់ញាតិគ្នាឯងបែបកាន់តែជិតស្និទ្ធឡើង។
- - ហ៊ឺ! គិតទៅ ម៉ាក់និងបងសុជាតាដូចគ្នាដល់ហើយ។ ថ្ងៃណាក៏ដូចថ្ងៃណាដែរ និយាយជាមួយខ្ញុំតែរឿងមួយនេះ។ ខ្ញុំសុំចិត្តកុំឲ្យម៉ាក់ ព្រួយពីខ្ញុំឲ្យសោះ។ កាលណាខ្ញុំស្រឡាញ់ពេញចិត្តអ្នកណា ម្នាក់ ខ្ញុំមុខជានៅជាប់ជាមួយនាងនោះហើយ។
- - យី! គិតនៅជាមួយគ្នាអត់រៀបការយ៉ាងម៉េចកូននេះ ?
- - ម៉ាក់កុំខ្វល់រឿងរៀបការ វាចង់ហួសសម័យទៅហើយ។ នាងស៊ីលវេត នាងក្លូឌីន នាងប៉ាទីស្យា គេមិនដែលនិយាយរឿងរៀបការទេ។ ម៉ាក់មិនទាន់ជ្រាបទេ ខ្វះអីស្រីខ្មែរយើងឥឡូវនេះមានគគោក។ គេមានគំនិតជឿនលឿនរហ័សណាស់។ នៅប៉ារីស ខ្ញុំប្រទះខ្លះហើយ ស្រីខ្មែរ ជក់បារីក្នុងតៀមកាហ្វេ។ ស្រីខ្មែរចូលឌីស្កូរាំរែក ឱបកៀកកើយប្រុស។ ស្រីខ្មែរដើរប្រឱបប្រកៀកប្រុសតាមដងវិថី ឬទីប្រជុំជន…។ ណ្ហើយ! រាប់មិនអស់ទេម៉ាក់ នៅតែក្នុងផ្ទះ ម៉ាក់មិនឃើញទេ។ សតវត្សរ៍ទី២១ណ៎ាម៉ាក់!
- - ណ្ហើយ! ណ្ហើយ! បានហើយៗ ម៉ាក់មិនចង់ឮទេ ឈឺក្បាលណាស់។ ទោះជាយ៉ាងនេះក៏ដោយ ម៉ាក់ជឿថា នាងៗកូនរបស់ពួកម៉ាកប៉ាឯង មិនទាន់ដើរដល់ថ្នាក់ហ្នឹងទេ។
- - ខ្ញុំស្របតាមម៉ាក់។ គ្រួសារដែលមានការអប់រំ ឬមានពូជអម្បូរល្អ មិនងាយធ្វើផ្តេសផ្តាសបានភ្លាមៗទេ។ ប៉ុន្តែដូចម៉ាក់ធ្លាប់ជ្រាបស្រាប់ ហើយ ខ្ញុំដូចជាគ្មាននិស្ស័យជាមួយស្រីក្មេងៗសោះ មើលទៅដូចជាពិបាកផ្គាប់ចិត្តណាស់ ងង៉ក់ច្រើន… មិនដឹងចិត្តគេ ចង់ធ្វើអ្វី ចង់បាន អ្វីឲ្យពិត។ ខ្ញុំធុញស្លាប់ហើយ នៅជាមួយស្រីប្រភេទនេះ បើធ្វើការហត់នឿយជិតស្លាប់នោះ?
ការពិភាក្សារវាងមាតាខ្ញុំនិងខ្ញុំហាក់ដូចជាមិនសូវចុះសម្រុងគ្នាសោះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក្តីក៏មាតាខ្ញុំធ្លាប់ផ្តល់សេរីភាពឲ្យខ្ញុំយ៉ាងបរិបូរណ៍ មិនដែលប្រកាន់យកគំនិតផ្តាច់ការមកអនុវត្តម្តងណាឡើយ។ ចំណែករូបខ្ញុំវិញ ខ្ញុំជាមនុស្សម្នាក់ដែលចូលចិត្តបណ្តែតវាសនាទៅរកការផ្សង ព្រេង។ ខ្ញុំក៏បានសម្រេចចិត្តចាកចេញពីដំបូលគ្រួសារទៅរស់នៅម្នាក់ឯងក្នុងឋានៈជាទាហានម្នាក់នៅក្នុងប្រទេសស្វីស ក្នុងនាមជាជនជាតិ បារាំងគ្រប់អាយុបំពេញការតព្វកិច្ចយោធា។
នៅក្នុងកន្លែងធ្វើការ ខ្ញុំជាជនជាតិខ្មែរតែម្នាក់ឯងគត់។ ខ្ញុំធ្លាប់ស្គាល់អស់ហើយភាពឯកាត្រម៉ង់ត្រម៉ោច។ ជួនកាលពេលខ្លះ ខ្ញុំស្នាក់នៅក្នុង បន្ទាយលើភ្នំស្ងាត់ជ្រងុំ។ ខ្ញុំឮសូរតែសំឡេងធម្មជាតិ និងបក្សាបក្សីស្រែកយំខ្ញៀវខ្ញា។ ពេលខ្លះ ខ្ញុំអង្គុយសម្លឹងមើលមែកឈើបក់រវិចៗហាក់ មានវិញ្ញាណចេះនិយាយឆ្លើយឆ្លងជាមួយខ្ញុំ។ ពេលខ លះទៀតខ្ញុំហាក់ដូចជានឹកថា ខ្ញុំចេះភាសារបស់បក្សីបក្សាអាចនិយាយឆ្លើយឆ្លងជាមួយ សត្វស្លាបទាំងនោះបាន។ ទោះបីជាមានការលំបាកតឹងរ៉ឹងយ៉ាងណានៅក្នុងកន្លែងរស់នៅ ក៏ខ្លួនខ្ញុំមិនដែលតូចចិត្តសោះ។ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំហាក់ ដូចជាមានសំណាងទៅវិញ ដែលមានឱកាសបានយល់បានដឹង បានស្គាល់ជីវភាពមួយដែលមនុស្សទូទៅមិនមែនបានស្គាល់គ្រប់ៗគ្នានោះទេ។ ខ្ញុំនឹកថា ខ្ញុំមានសំណាងដូចឈ្មោះខ្ញុំ ថ្វីត្បិតតែជីវិតខ្ញុំមានការផ្សងព្រេងខ្លះពិតមែនក៏ដោយ។
ជារឿយៗ តាំងពីមកនៅក្នុងប្រទសស្វីស ខ្ញុំតែងតែឧស្សហ៍ចូលមកលេងក្រុងស្ត្រាស់បួរនៅចុងសប្តាហ៍។ នៅទីនោះ ខ្ញុំស្គាល់មិត្តបារាំង ខ្លះដែលធ្លាប់ជា Enfant de troupe ជាមួយខ្ញុំដែរ។ ជីវិតជាកំលោះរបស់ខ្ញុំរីករាយជានិច្ច ដោយសារការនិយមរាំរែក។ ម៉្លោះហើយខ្ញុំចំណាយ ប្រាក់រៀងរាល់ល្ងាចថ្ងៃសុក្រ ដើម្បីចូលកំសាន្តក្នុងកន្លែងរាំ (discothèque)។ ខ្ញុំជាយុវជនទាន់សម័យម្នាក់ដែលយល់ច្បាស់ថា ដល់ខ្ញុំចូលវ័យ ចាស់ជរា ខ្ញុំនឹងមិនសោកស្តាយជីវិតដែលមិនបានឆ្លៀតកេងសប្បាយឲ្យអស់ចិត្ត។
នៅក្នុងកន្លែងរាំនេះ ខ្ញុំបានប្រទះឃើញនារីបារាំងពីររូប។ ខ្ញុំបានចាប់អារម្មណ៍ទៅលើនារីម្នាក់មាឌធំខ្ពស់ សក់ខ្លីពណ៌សក់ពោត ភ្នែកខៀវថ្លា ដែលជាសម្រស់ល្អឯកសម្រាប់ជនជាតិស្បែកស។ ខ្សែភ្នែកយើងទាំងពីរចេះតែត្របាញ់រកគ្នាជារឿយៗ។ ដូចជាចង់បានគូរាំនឹងគេ ខ្ញុំមាន សេចក្តីក្លាហានចូលទៅរកនារីនោះ។ យើងនិយាយពីនេះពីនោះបានប្រហែលមួយស្របក់ស្រាប់តែត្រូវរ៉ូវគ្នា។ ខ្ញុំសុំឲ្យនារីមិនទាន់ស្គាល់ ឈ្មោះ បង្រៀនខ្ញុំរាំចង្វាក់រ៉ុក។ នារីស្បែកសស្មគ្រចិត្តជួយបង្ហាត់ខ្ញុំដោយរីករាយ។ មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំក៏ចេះរាំចង្វាក់រ៉ុកនេះនឹងគេដែរ។ ពីបទ ភ្លេងមួយទៅបទភ្លេងមួយ ខ្ញុំនិងនារីបារាំងមិនទាន់ស្គាល់នាមនេះតែងតែរាំជាមួយគ្នាឥតចន្លោះមួយបទណាឡើយ។ យើងអាចសាសងគ្នា បានខ្លះនៅពេលសម្រាករាំម្តងៗ។ ខ្ញុំផ្តើមវាចាសួរនាង។
- - ខ្ញុំដូចជាមិនទាន់ស្គាល់ឈ្មោះអ្នក! ចំណែកខ្ញុំឈ្មោះ សំណាង!
- - ខ្ញុំឈ្មោះ អង់រីយ៉ែត (Henriette)
- - អង់រីយ៉ែត! ឈ្មោះពីរោះណាស់ហ្ន៎!
- - សំណាងឈ្មោះអ្នកឯងអ្នកឯងក៏ពីរោះប្លែកដែរណ៎ា។ ខ្ញុំដូចជាពិបាកហៅណាស់ ព្រោះខ្ញុំមិនធ្លាប់។
- - មិនមែន សំាណង់ ទេ ខ្ញុំឈ្មោះ សំណាង។ ឈ្មោះខ្ញុំសរសេរនឹងអក្សរ S-A-M-N-A-N-G ។ S-A-M ខ្មែរមិនអានថាសំាទេ។ N-A-N-G ខ្មែរក៏មិនអានថា ណង់ដែរ។ គេអានថា ណាងទៅវិញ។
- អង់រីយ៉ែត! ញាក់ស្មាហើយសើចកក្អិកនៅពេលស្តាប់ខ្ញុំពន្យល់ពីសូរស័ព្ទឈ្មោះខ្ញុំ។ ខ្ញុំឆ្លៀតស្នើសំណួរថ្មីមួយ ។
- - អង់រីយ៉ែត! តើល្ងាចថ្ងៃសុក្រក្រោយ អ្នកអាចមកជួបខ្ញុំនៅទីនេះបានទេ?
- - ថ្ងៃសុក្រក្រោយ ខ្ញុំពុំអាចមកបានទេ!
- - ហេតុអ្វីទៅ?
- - ពីព្រោះ…
- ខ្ញុំប្រញាប់សារភាពប្រាបនារីបារាំង៖
- - ខ្ញុំដូចជាឆ្ងល់ណាស់ថា ខ្ញុំមានអ្វីមួយដែលខ្ញុំមិនយល់ខ្លួនឯងសោះ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែដឹងច្បាស់ថា ខ្ញុំចង់ជួបអ្នកស្រីទៀតណ៎ា Henriette…
- - សំណាង (នាងខំហៅឈ្មោះខ្ញុំដោយពិបាក) ខ្ញុំមិនលាក់និងអ្នកទេ ខ្ញុំមានប្តីមានកូនប្រុសមួយហើយ។ ខ្ញុំមិនមែននៅទំនេរទេណ៎ា។ ខ្ញុំយល់ចិត្តអ្នកដែលចង់ជួបខ្ញុំហើយ តែខ្ញុំមិនអាច… ទេ!
- - មិនអីទេ! ទោះមានប្តីនិងមានកូន រឿងនេះពុំមែនជាឧបសគ្គចំពោះខ្ញុំឡើយ។ រូបរាងខ្ញុំជាបុរសខ្មែរមែន តែចិត្តគំនិតខ្ញុំមិនខុសពីចិត្តគំនិតរបស់ជនជាតិអ្នកទេណ៎ា អង់រីយ៉ែត។ អ្នកឆ្លៀតមកជួបខ្ញុំកុំខាន ល្ងាចថ្ងៃសុក្រក្រោយ។
- - ខ្ញុំប្រាកដជាមិនអាចមកបានទេ សំណាង។ ខ្ញុំប្រាប់អ្នកតាមត្រង់ទៅចុះ រៀងរាល់ខែ ខ្ញុំអាចចេញដើរលេងម្នាក់ឯងតែម្តងទេ។
- វាចានេះញ៉ាំងឲ្យខ្ញុំងឿងឆ្ងល់អស្ចារ្យ។ ខ្ញុំសម្លឹងមើលមុខនារីឈ្មោះ អង់រីយ៉ែត។ ភក្រ្តនាង ចក្ខុនាងដូចជាលាក់អាថ៌កំបាំងអ្វីមួយ ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំចង់ដឹងជាពន់ពេក។ ស្រាប់តែអង់រីយ៉ែតសួរខ្ញុំ។
- - អ្នកកំពុងឆ្ងល់នឹងពាក្យខ្ញុំឬ?
- - ប្រាកដមែន។ ប្រសិនបើអ្នកអាចប្រាប់ខ្ញុំឲ្យច្បាស់លើសពីនេះ ខ្ញុំសែនត្រេកអរ។
- - បើអ្នកយកចិត្តទុកដាក់នឹងរឿងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំណ៎ា សំណាង!
- ថារួច នាងស្ងៀមមួយស្របក់ហាក់ដូចជាខំប្រមូលរឿងរ៉ាវទាំងប៉ុន្មានមកលាតត្រដាងប្រាប់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំប្រញាប់និយាយ ៖
- - ខ្ញុំចាំស្តាប់រឿងអ្នកដោយរីករាយជាទីបំផុត។
- - ខ្ញុំមានដើមកំណើតអាល់សាស់ស៊ីយែន (Alsacienne)។ គ្រួសារខ្ញុំមានច្បាប់ទម្លាប់តឹងតែងណាស់ ។ ខ្ញុំបានរៀបការតាំងពីអាយុ ដប់ប្រាំបីឆ្នាំ។ ក្រៅពីពេលម៉ោងធ្វើការ ខ្ញុំជាមនុស្សស្រីម្នាក់ដែលនៅតែក្នុងផ្ទះ ធ្វើកិច្ចការផ្ទះ និងមើលកូនប្រុសខ្ញុំ។
- - អ្នកឯងមិនអផ្សុកទេឬ? ចុះប្តីអ្នកឯងមិនដែលនាំអ្នកឯងដើរខ្លះទេ?
- - ប្តីខ្ញុំ? ប្តីខ្ញុំជាអ្នកបើកបរឡានទំនិញ។ គាត់មិនដែលនៅហ្នឹងមួយកន្លែងទេ គឺតែងតែទៅឆ្ងាយពីផ្ទះជានិច្ច។ ពេលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ម្តងៗ ក៏ខ្ញុំគ្មានស្គាល់សេចក្តីសុខសុភមង្គលសោះ ព្រោះប្តីខ្ញុំចូលចិត្តផឹកស្រាណាស់។ ពេលស្រវឹងម្តងៗ គាត់តែងតែប្រើកម្លាំង បាយវាយទះតប់ខ្ញុំឥតឈប់ឈរ។ យូរៗទៅ ខ្ញុំមិនខុសពីអ្នកទោសម្នាក់ដែលនៅតែក្នុងផ្ទះហើយខ្វះការយកចិត្តដាក់ពីប្តី… ធ្វើឲ្យខ្ញុំ នឿយណាយមែនទែន…
- - តើអ្នកចេះទ្រាំទ្របានដែរឬនូវអំពីឃោរឃៅកាចសាហាវរបស់ប្តីអ្នក?
- - ព្រោះតែយ៉ាងដូច្នេះហើយបានជាខ្ញុំទាមទារចេញក្រៅផ្ទះដើរលេងម្នាក់ឯងម្តងគត់ក្នុងមួយខែៗ គឺនៅល្ងាចថ្ងៃសុក្រ។
- - អ្នកដូចជាស្លូតពេក ។ ចម្លែកណាស់ បើក្រៅពីអ្នក ស្រីដទៃច្បាស់ជាឈប់រស់នៅជាមួយប្តី សុំបែកផ្លូវហើយ។
- - ខ្ញុំដឹងដែរ ប៉ុន្តែខ្ញុំមានបញ្ហាស្មុគស្មាញច្រើនណាស់ ដែលខ្ញុំពុំអាចសម្រេចធ្វើបានងាយៗ។ បើអ្នកមានអំណត់បន្តិច ទាល់តែថ្ងៃសុក្រខែក្រោយទើបខ្ញុំអាចមកជួបអ្នកជាថ្មីម្តងទៀត។
- - យល់ព្រម យើងជួបគ្នានៅកន្លែងនេះដដែលណា៎!
ខ្ញុំច្របាច់ដៃស្រីបារាំងថ្នមៗ។ ភ្នែកនិងភ្នែកសម្លឹងរកគ្នាទាំងរំភើបខុសពីធម្មតា។
ថ្ងៃនិងខែចេះតែពូនគ្នាជាច្រើន។ ទំនាក់ទំនងរវាងរូបខ្ញុំ និងអង់រីយ៉ែតក៏កាន់តែជិតស្និទ្ធទៅតាមពេលវេលា។ មិត្តភាពនេះខុសពីមិត្តភាពខ្មែរ
យើងស្រឡះ ព្រោះយើងទាំងពីរបានរួមរស់ជាមួយគ្នាដោយឥតរំខានអ្វីឡើយ។ ចំពោះអង់រីយ៉ែត ថ្វីត្បិតតែនាងមានប្តី មានកូនក៏ពិតមែន
តែក្នុងសង្គមជឿនលឿនរបស់គេ រឿងនេះជារឿងធម្មតា ដែលសង្គមខ្មែរយើងពុំទាន់ទទួលស្គាល់ ឬអត់ឱនម្តងណាទេ ចំពោះនារីណាដែល
មានរឿងរ៉ាវដូចនាងអង់រីយ៉ែតគូកំណាន់របស់ខ្ញុំនេះ។
◊ ◊
◊