៧ - ព្រាត់ស្នេហ៍ នៅមណ្ឌលគិរី
ថ្ងៃសុក្រ ទី8.ឧសភា 2015.ម៉ោង 20:28
****************************************
មួយខែកន្លងមក ... ។
សូផានបានរៀបការជាមួយកញ្ញាសារុន។ រៀងរាល់ទិវារាត្រី អ្នកតែងតែអង្គុយនឹកមមៃដល់មណ្ឌលគិរី។ ជួនកាលបុរសដេកយំសោកតែអែង។ ទោះបីភរិយាថ្មីលួងលោមជជីកសួរហេតុផលយ៉ាងណា សូផានមិនបានប្រាប់រឿងរបស់គេទេ គេកុហកភូតអោយតែរួចពីមាត់។ មិនយូរប៉ុន្មាន រូបកាយសូផានស្គាំងស្គម ស្បែកលឿង ភ្នែកស្លក់រហូតធ្លាក់ខ្លួនមានជំងឺជាទំងន់។ ថ្ងៃមួយ សូផានអង្គុយហាលក្តៅកុំអោយរងានៅមុខផ្ទះ ឃើញនារីម្នាក់ជិះសេះតំរង់ចូលមករកជិតឡើងៗ។ បុរសយកដៃឈ្លីភ្នែកខំសំលឹងមើល ។
- - អូនសារឿន ! អូនសារឿនមកវិញហើយ !
- -បងផាន! បងផាន! ព្រឹកមិញនេះបងគិរីរៀបការជាមួយកូនលោកមេកន្ទា្រញកោះញឹករួចទៅហើយ!
- - គិរីរៀបការជាមួយកូនលោកមេកន្ទ្រាញកោះញឹក ?
- - ចា៎ ! បងអញ្ជើញអោយលឿនទៅ ជួយយកបងគិរីមកវិញ !។
ភ្លាមនោះ សូផាន ហាក់ជាស្បើយក្នុងខ្លួនអស់រលីង។ បុរសស្លៀកពាក់ឡើងបំផាយសេះជាមួយសារឿនទៅរកភ្នំយុកណាំលៀរ។ អ្នកបំបោលសេះគ្មានបង្អង់ដៃកាត់ព្រៃព្រឹក្សាភ្នំតូចធំ។ បើមើលទៅជើងភ្នំអែនោះវិញ គេលឺតែភ្លេងការ តាមទំនៀមទំលាប់ប្រពៃណីរបស់ពួកភ្នំ។ ស្នូរស្នែងលាយនឹងគងឃ្មោះទ្រហឹងអឺងកង។ រាត្រីយាងមកដល់ ព្រះចន្ទថ្ងៃពេញបូរណ៌មីរះភ្លឺថ្លា។ បណ្ដារាស្ត្រគ្រប់សាសន៍ មានមនស្ទៀង កួយ ភ្នង ជ្រាយ ជាដើមនាំគ្នាស៊ីផឹកសប្បាយពេញបរិវេណគេហដ្ឋាន លោកមណ្ឌល។ នារីម្នាក់ស្លៀកពាក់តាមប្រពៃណីអាពាហ៍ពិពាហ៍ លោតចេញតាមបង្អួចកាត់ស្បៃរាត្រី រត់តំរង់ទៅរកទឹកស្ទឹងដែលនៅឆ្ងាយពីភូមិ។ គិរីនឹកឃើញពាក្យសម្បថជាមួយសង្សារ ក៏លើកដៃសំពះទៅព្រះចន្ទ ដែលរះថ្លាក្រលង់ ហាក់សំលឹងមករករូបនាងស្រស់ស្រីឈរមើលខ្សែរទឹកហូរថ្លាសែនជ្រៅ។ នាងលើកដៃប្រកាសបួងសួងឡើងថា៖
សូមព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ ទេព្តាទាំងមួយម៉ឺនលោកធាតុ អារក្សព្រៃព្រឹក្ស សូមជួយធ្វើជាសាក្សីនៃនាងខ្ញុំផង។ នាងខ្ញុំសំលាប់ខ្លួនវេលានេះ គឺគោរពតាមពាក្យសម្បថនៅវត្តកម្ពី កាលនាងខ្ញុំ នឹងសូផានស្រលាញ់គ្នាដំបូងសច្ចាថា មិនបែកចិត្តចោលគ្នាឡើយ។ ឥលូវមាតាបិតាបានរៀបការនឹងគូថ្មី នាងខ្ញុំសុខចិត្តពីក្ស័យប្រល័យជីវិតតាមខ្សែជលសានេះហើយ។ សូមព្រះអង្គជួយនាំព្រលឹងនាងខ្ញុំទៅចាប់ភពជាថ្មី រង់ចាំបងសូផានកុំបីខាន។
នារីបួងសួងរួចសង្រួមកាយវាចាចិត្ត វិញ្ញាណ លោតប្រូងសំលាប់ខ្លួនទៅក្នុងជលសាដ៏សែនជ្រៅ។ ខ្សែទឹកកួចត្រលប់ត្រលិនកាយស្រីផ្តាច់សង្ខារក្នុងវេលានោះឯង។ មិនយូរប៉ុន្មានរូបកាយស្រីអណ្ដែតទៅកឿងជាប់មាត់ជ្រោះមួយ ក្រោមដើមជ្រៃធំក្បែរទីទួលដ៏ខ្ពស់។ រីអែអ្នកស្រុកជើងភ្នំយុកណាំលៀរ កាលបើបាត់សាមីខ្លួនស្រីក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍ហើយ ក៏ចាត់មនុស្ស កងកំលាំងដើររកទាំងយប់ជ្រៅ។ ខ្លះចុះរាវក្នុងអណ្ដូង ស្រះ ខ្លះរកគ្រប់ដើមឈើក្រែងនាងចងកសំលាប់។ ទោះបីខំរាវរកយ៉ាងណា ក៏ពុំបានទទួលលទ្ធផលឡើយ។ មួយយប់ទាល់ភ្លឺ គេរកប្រសេច ប្រសាចពេញព្រៃភ្នំ។ ព្រះអាទិត្យរះភ្លឺច្បាស់ បំភ្លឺពេញចក្រវាឡ។ ខ្សែជីវិតទារុណទាំងទ្វេ បំផាយអាជានេយ្យដល់ម្លប់ដើមជ្រៃ ដើម្បីសំរាកកំលាំងលុបមុខ លាងភ្នែកអោយជ្រះស្រលះ។ សូផានចងសេះអោយឈរ អ្នកចុះទៅក្បង់ទឹកលុបមុខ។ ស្រាប់តែប្រទះសាកសពគិរី។
- - អូនគិរី ! អូនគិរី ! ហ៊ី ... ហ៊ី ... ហ៊ី អូនគិរីស្លាប់ចោលបងហើយ !។
- សារឿនភ្ញាក់រន្ធត់ចិត្តស្ទុះទៅមើលឃើញសូផានត្រកងសពគិរីឡើងគោក។ សារឿនស្រែកយំង៉ោងៗ ជួយត្រកងសពបងថ្លៃ។ គេយករូបកាយគិរីដាក់ផ្តេកក្រោមដើមជ្រៃ ទឹកភ្នែកហូរហៀរជោកថ្ពាល់។
- - អូនសារឿន អោយលឿនទៅអូន ជំរាបលោកមេកន្ទ្រាញអោយជ្រាប។
- - ចា៎ ! បងនៅថែសពចុះ ខ្ញុំទៅហើយ ។
សារឿនចេញផុតទៅ សូផានអោបថើបសាកសពយំបង្ហូរននៀលលើកាយអសុភ។ បន្ទាប់មកគេប្រវ៉ាឡើងដើមជ្រៃ សួរទៅរកម៉ែកយ៉ាងខ្ពស់មួយ ឈរសំលឹងមកសាកសពសង្សារខាងក្រោមខ្ពស់ស្រលូង។ បុរសលើកដៃបួងសួងប្រកាសដល់ទេព្តា ព្រះអិន្ទ ព្រះព្រហ្មរួចលោតសំលាប់ខ្លួនមកក្រោមប្រាវ។ រាងកាយបុរសធ្លាក់បាក់កខ្ទេចខ្ទីឆ្អឹងជំនីរដេកស្តូក ស្តឹងទន្ទឹមគ្នាខ្មោចលង់ទឹក។ ឈាមក្រហមហូរចេញពីមាត់ពីច្រមុះ ដល់ក្តីមរណគ្រានោះអែង។
ប���រា���នាទីក្រោយមកលោកមេកន្ទ្រាញមណ្ឌល នឹងបរិវារត់មកដល់។ ឈរគោរពវិញ្ញាណក្ខណអ្នកទាំង២ ដោយស្ងៀមស្ងាត់។ បន្ទាប់មក គេលុតជង្គង់វន្ទាសពព្រមៗ គ្នា លើកដៃសំពះទៅលើសូត្រធម៌ ផ្លុំស្នែងវាយគងរគាំងប្រកាសថា មានមនុស្សស្លាប់។ ពិធីធ្វើបុណ្យបញ្ជូនវិញ្ញាណក្ខន្ធដល់គូសង្សារ ក៏ចាប់ផ្តើមនៅលើទីទួល ក្រោមដើមជ្រៃ ប្របមាត់ស្ទឹងអស់រយៈ ៣ថ្ងៃ ។ គេកប់ខ្មោចទាំង២ ក្នុងរណ្ដៅផ្នូរតែមួយ។ ខណះនោះគេឃើញលោកមណ្ឌល និងកញ្ញាសារឿនស្លៀកពាក់តាមប្រពៃណីកាន់ទុក្ខដល់គូភរិយាចិត្តស្មោះត្រង់ដែលរំលាយខន្ធទៅចាប់ភពថ្មី នាជាតិខាងមុខ។ ពិធីបុណ្យបញ្ជូនមក្គផលក៏បានចប់សព្វគ្រប់ គេដកខ្លួនថយចេញពីផ្នូរខ្មោចសន្សឹមៗ យ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់។ បក្សាបក្សីហើរទាំងគូៗ ញីឈ្មោល ចេញពីទ្រុងដែលគេដាក់លែង អោយហើរនៅក្បែរផ្នូរខ្មោច។
*............*..............*..............*..............*..............*.............*.............*.............*
ពេលនោះ លោកតាខ្មៅនិទានរឿងចប់ហើយ ព្រះសុរិយាក៏ចាប់ចតចុះរករូងភ្នំ។ ខ្ញុំបាទជាភ្នាក់ងារទាហានមួយរូបក្រោកឈរគោរព ពរវិញ្ញាណក្ខន្ធផ្នូរខ្មោច រួចសំពះលាបងប្អូនខ្មែរលើវិលទៅរកជំរំកងវិញ។ ខ្ញុំដើរបណ្ដើរគិតបណ្ដើរ គិតថា នឹងយករឿងដ៏ខ្លោចផ្សារ ប្រហែលរឿងទុំទាវដែរនោះ មកចងក្រងជាកំរងរឿងឡើងទុកជូនដល់មិត្តអ្នកអានទូទៅអោយបានជ្រាប រឿងដ៏ល្អនៅមណ្ឌលគិរីជំនាន់ដើម។ ដូច្នេះ ទោះបីការចងក្រងនិពន្ធរបស់ខ្ញុំបាទ ក្នុងរឿងពា្រត់ស្នេហ៍នៅមណ្ឌលគិរី ពុំក្បោះក្បាយ ខុសឆ្គងត្រង់ណាសូមអស់លោកអ្នកនាងអាន មេត្តាអភ័យទោសអោយទាន ! ។ សូមអរគុណ ! ។
សរសេរចប់នៅមណ្ឌលគិរី ថ្ងៃ ១៨ កក្តដា ១៩៦៥