អក្សរសិល្ប៍ខ្មែរ
រឿងមហាចោរនៅទល់ដែន
ដោយសាង សាវាត
©រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង
****************************************
២២ - បាត់ខ្លួនទៅណា
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី15.តុលា 2016.ម៉ោង 9:31
ក្នុងហ្វូងអ្នកស្រុកដែលកំពុងអ៊ូអរ មានជនប្រាំនាក់ដើរបន្លំជាមួយគេអែង តែភ្នែករវៀសប្រុងមើលឆ្វេងស្ដាំជានិច្ច។ ជនចំលែកទាំងប្រាំនាក់គឺ មហាកាល អារុណ វីរ នាកត និង នាយឡំ។
ក្រោយពីពេលដែលនាយកត និង នាយឡំបានរួចពីអណ្ដូងមរណភាពមក ជនទាំងពីរបានត្រលប់ទៅកាន់បន្ទាយវិញ។ ថ្វីត្បិតតែរឿងធ្លាក់អណ្ដូងនេះកន្លងទៅបានមួយឆ្នាំមកហើយ តែជនទាំងពីរនៅនឹកឃើញរឿងនេះហាក់ថ្មីជានិច្ច។ ហេតុនេះហើយបានជាក្នុងអោកាសបុណ្យរបស់ព្រះកំពុតនេះ ជនទាំងពីរប្រុងស្មារតីជាងគេ ព្រោះរអានឹងរឿងអណ្ដូងចង្រៃដែលគេចេញសឹងពុំរួចនោះ។ លុះដល់កន្លែងមួយឆ្ងាយពីមនុស្សបន្ដិចមហាកាលចាប់ស្មាមិត្ដទាំងបួននិយាយខ្សឹបៗថា :
- - រកលោកគ្រូមិនឃើញទេ
- អារុណសើចរួចថា
- -ខ្លាចក្រែងគាត់ក្លែងខ្លួនជាអ្នកស្រុកដូចយើងទេដឹង?
- វីរកាត់ភ្លាម
- - ទេ ! លោកគ្រូមិនដែលក្លែងខ្លួនទេ !
- រួចមិត្ដទាំងប្រាំដាក់គូថអង្គុយលើស្មៅដោយអស់សង្ឃឹមថា នឹងរកមានន្ទឃើញ។ មហាកាលអង្គុយកណ្ដាលវង់មិត្ដទាំងបួន ដកដង្ហើមធំពិគ្រោះថា
- - គាត់ប្រហែលទៅណាហ៎? ធ្វើម៉េចអោយបានដឹងរឿងនេះឆាប់ៗ? គិតទៅជាងមួយអាទិត្យមកហើយដែលគាត់អញ្ជើញមកបាត់ពីកន្លែង។ អែងសុំគាត់មកជាមួយផង ក៏គាត់មិនអោយ។ គិតទៅលោកគ្រូហ៊ានពេកតែម្ដង។
- - វីរឆ្លើយថា
- - យ៉ ! បើមិនហ៊ានធ្វើកូនប្រុសម្ដេចកើត?
- អារុណបញ្ចេញគំនិតថា
- - មើល៍! អ្នកណាគ្រាន់បើ ធ្វើយ៉ាងណាអោយឃើញលោកគ្រូទាំងយប់នេះ?
- មហាកាលងក់ក្បាល
- - អឺៗ មែន ! មើល៍ យើងគិតយ៉ាងណា?
- នាយកតលើកដៃភ្លែត
- - យើងដើរទៅមើលក្នុងហ្វូងស្រីណាដែលល្អៗ មិនលែងឃើញលោកគ្រូទៅលបមើលគេទេ!
- អ្នកទាំងអស់គ្នាសើចគឹលឡើង។ មហាកាលដែលសើចដែរក៏រាដៃថា
- - ឆ្កួត ! គេនិយាយមែន អែងគិតតែពីលេង
- នាយឡំនិយាយយ៉ាងស្ងួតថា
- - ខ្ញុំបាទនឹកឃើញហើយ តោង . . . តោងនាំគ្នាទៅដេក
- អារុណសួរភ្លាមថា
- - ម៉េចអីចុះវិញ ?
- - ពីព្រោះបើយើងអាល័យតែដើរ លោកគ្រូក៏ដើរ កាលណាជួបគ្នា? វាទាល់តែយើងនៅស្ងៀមទើបវាជួប
- គេសើចគឹលឡើង។ មហាកាលទះក្បាលនាយឡំមួយផូងដែលធ្វើអោយនាយកតភ្ញាក់តាំងឃុមខ្ញង់
- អារុណនិយាយនឹងនួនថា
- - យើងតោងបំបែកគ្នាដើររក រួចសន្យានឹងគ្នាថាពេលណាសឹមជួបគ្នាទៅ !
- មហាកាលថា
- - អើ អារុណនិយាយត្រូវ! យើងដើរជុំៗគ្នា គឺធ្វើម៉េចរកលោកគ្រូឃើញ !
- វីរដែលនៅស្ងៀមសញ្ជឹងគិតយូរមកហើយ សើចក្អាកក្អាយននៀលដកអាវុធកាប់ដីផូងៗ លោតស្រែកថា
- - នឹកឃើញហើយ ! នឹកឃើញហើយ !
- មហាកាលឃើញដូច្នោះ ស្ទុះទៅឃាត់ថា
- - ឆ្កួត ! នៅអោយស្ងៀមៗគេលឺ !
- តែវីរកាប់មហាកាលផូងៗ ធ្វើអោយអ្នកទាំងអស់គ្នាស្រលាំងកាំងរួចឃើញវីរផ្ដួលខ្លួនននៀល ក្រោកឡើងចាប់ដៃគេអែងមករួមគ្នាស្ដីថា
- - ខ្ញុំនឹកឃើញហើយ !
- អារុណ
- - យ៉ាងណា ? យ៉ាងណា?
- - ស្ដាប់ខ្ញុំអ្នកទាំងអស់គ្នា ! យើងទៅឡោមព័ទ្ធចាប់និលពេជ្រ ឈ្លេចសួរវា ទើបដឹងច្បាស់ ពីព្រោះនិលពេជ្រវាជាសេនារបស់...អ្នកទាំងអស់គ្នាញញឹមញញែម ទះស្មាវីរដោយសរសើរគំនិតនេះក្រៃពេក។
- នាយកតឡើងក្អេងឡើងដែរ
- - មែន ! ខ្ញុំឃើញវាទៅដេកជិតជង្រុក។ វាប្រហែលមានស្រីផងក៏មិនដឹង !
- មហាកាលត្រេកអរក្រៃលែងបន្ទរថា
- - មែនហើយ! មែនហើយ! កនយើងៗ ទៅឡោមព័ទ្ធចាប់វាអោយបាន! ហ៊ឹស! នឹកឃើញអាចង្រៃហ្នឹងឡើងចង់តែស៊ីសាច់ហុតឈមវាទាំងស្រស់ៗ។ ទៅកនយើងលបៗទៅ។
- នាយអារុណទាញដៃសហការីថយក្រោយខ្សឹបៗថា
- - ប្រយ័ត្ន ! វាមានទាហានច្រើនណាស់ណ៎ា !
- មហាកាលបញ្ជាក់ថា
- - យ៉! កុំខ្លាច យប់ថ្ងៃបុណ្យយ៉ាងនេះ អាសត្វនេះវាធ្វេសខ្លួនហើយ
- ក្រោយពីពេលដែលខ្សឹបខ្សៀវគ្នាអស់ពេលយ៉ាងយូរ ជនទាំងប្រាំនាក់ក៏ដើរលបៗ ទៅជិតផ្ទះមួយដែលនៅឆ្ងាយដាច់ពីគេ
- មហាកាលគ្រាន់តែបញ្ជាក់ឡើងវិញ
- - កតអែងប្រាកដជាវាដេកផ្ទះនោះមែនរឺ?
- - ខ្ញុំតាមជាប់នឹងភ្នែក។ ប្រាកដជាវាដេកក្នុងផ្ទះនោះអែង
- អារុណញាក់ស្មាដើរទៅមុខអិតរួញរា ដោយពោលពាក្យថា
- - ទៅចាប់ធ្វើការឡើង កុំបង្អង់អោយយូរ
- វីរចាប់ស្មាអារុណ
- - ធ្វើការយ៉ាងណា ? ចូលតាមណា ? ធ្វើម៉េច ?
- មហាកាលនិយាយឡើងថា
- - អញ! ទុកអោយអញ អញចង់សងសឹកនឹងវា! អញរកតែមុខវាអោយឃើញនេះអែង។ ទុកអោយអញសំលាប់វា!
- វីរសួរទៀតថា
- - ចុះបើវាសំលាប់កាលអែងវិញ តើធ្វើយ៉ាងណា?
- មហាកាលសើច :
- - អែងសងសឹកអោយអញទៅទៀត
- អារុណងក់ក្បាល
- - ប្រាកដហើយ ! កុំយូរពេក ! ទៅសង្រ្គាម ! ជយោសង្គ្រាម វីរចងចិញ្ចើមគំហកថា
- - ជយោសន្ដិភាព ! តែចូលយ៉ាងណា ?
- អារុណឆ្លើយភ្លាមអិតបង្អង់
- - ហ៊ឹ! ទៅឆោតអី ដើរចូលត្រង់ៗ រួចទៅគោះទ្វារហៅវាមកបានហើយ! យើងមានដាវគ្រប់ដៃ។ កាលណាវាបើទ្វារចេញមកយើងកៀបកវា ចងវាដូចជាវាចងបងកាលអែង កាលជាប់គុកដូច្នោះ!
- មហាកាលសើចនឹងអនុស្សាវរីយ៍ ដែលអារុណរំលឹកក្នុងពេលជិតមានអាសន្ននេះ
- នាយឡំសួរថា
- - ចូលតាមណាលោកគ្រូ?
- មហាកាលឆ្លើយ
- -ដើរព័ទ្ធមួយជុំផ្ទះសិន ក្រែងមានឆ្កែ
- ជនទាំងប្រាំដើរមួយជុំផ្ទះយ៉ាងអង់អាច បីដូចអិតមានរឿងអ្វីឡើយ។
- អែអារុណវិញអិតធ្វើតាមអ្នកអែទៀតឡើយ។ អារុណលោតចូលតាមបង្អួចរួចហួចលឺវើតៗ រីអែអ្នកទាំងបួនអែទៀត ក៏រត់ស្រចូលតាមអារុណអិតបង្អង់។
- ជនទាំងប្រាំបានដល់ទៅក្នុងផ្ទះ។ ចង្កៀងមួយឆេះផ្លុងៗ។ នៅសងខាងគ្រែដែលនិលពេជ្រដេកឃើញមានតុ និង ទូត្រៀបត្រា។
- អារុណបិទបង្អួចដោយខ្សឹបថា
- - ក្រែងវារត់តាមបង្អួចរួច គិតតែខ្ទប់វាដូចយើងខ្ទប់ត្រចៀកដូច្នោះអែង
- មហាកាលលាន់មាត់ថា
- - យី ! ផ្ទះនេះចំនាប់ចំនួនមែន! ប្រយ័ត្ន!
- ជនទាំងប្រាំហូតដាវវិបដំណាលគ្នា។ នាយឡំ និង នាយកតគេចទៅខាងឆ្វេងមាត់ទ្វារត្រៀមចាំលោតទៅចាប់និលពេជ្រ កាលណានិលពេជ្រមកដល់មាត់ទ្វារនេះ។ វីរអែបខ្លួននឹងជញ្ជាំងខាងស្ដាំមាត់ទ្វារ។ មហាកាល និង អារុណ ក្រោយពីពេលចោលកន្ទុយភ្នែកយ៉ាងលឿនទៅលើវត្ថុនានាដែលនៅក្នុងផ្ទះហើយ ក៏ចូលស្លុងទៅរកចំណីដោយវាត់ដាវម៉ាំងលើគូថនិលពេជ្រដែលកំពុងដេកលក់។ អារុណស្រែកថា
- - អ្ហេ៎ ! លោកសំលាញ់ចាស់ ! ក្រោកឡើងឆាប់ៗ
- និលពេជ្រជូតភ្នែកល្ងីល្ងើ ស្រាប់តែភ្ញាក់ដូចគេកន្ដ្រាក់ ព្រោះឃើញមហាកាល រហ័សដូចខ្លា និលពេជ្រគេចខ្លួនផាំងចំងាយបីម៉ែត្រដកដាវវីត!
- - ហាសៗ បងកាល អ្នកណាមិនស្គាល់និលពេជ្រ
- អារុណភ្លែតកាប់និលពេជ្រម៉ាំងៗ ផូងៗ ជាប់ញាប់ដូចកង្ហារ។ និលពេជ្រកាត់ប៉ាំងៗ យ៉ាងញាប់ដែរ។ ផូងទៅផូងមកៗ ញាប់ៗល្អមើលជាទីអស្ចារ្យ។ មហាកាលឈរមើល ញញឹមយ៉ាងស្រស់ រួចក៏ស្ទុះទៅច្រានអារុណចេញ ចូលកាប់និលពេជ្រប៉ាច់ៗ ៗ។ និលពេជ្ររងគេចថយ មហាកាលវាយរន្ថើនរន្ដំគ្នា សូរយ៉ាងពីរោះដោយនិយាយថា
- - អញចង់យូរហើយ! អញនឹកមិនភ្លេចទេ កាលអញជាប់គុក! ហ៊ឹស! អញហុតឈាមអាអោយបានក្នុងពេលនេះ
- មហាកាលវាត់ដាវវឹងចំកនិលពេជ្រ ស្រាប់តែមានដាវមួយទៀតមករងចែសទាន់។ និលពេជ្រលេបទឹកមាត់ក្អឿកៗ។ មហាកាលខឹងយ៉ាងខ្លាំងស្ទុះវឹងទៅរកមនុស្សថ្មីនេះ។ អារុណស្ទុះវឹងចូលទៅទៀត។ វីរៈ នាយកត នាយឡំ ក៏អិតនៅព្រងើយស្ទុះវឹងទៅដែរ ដាវនៅដៃ។ បុរសថ្មីកាត់ដាវជនទាំងប្រាំយ៉ាងខែង ហាក់ដូចគ្មានប្រឹងអ្វីដល់តិចតួចសោះ។ អារុណដោយខឹងខ្លាំងពេក ចាក់គេមិនត្រូវស្រែកថា
- - អាណា ?
- បុរសមិនស្គាល់មុខសើច
- - ហ៊ឹស ៗ ៗ
- - អារុណលុតជង្គងគ្រឹប
- - លោកគ្រូ ! លោកគ្រូ !
- ជនទាំងប្រាំឈប់ដូចម៉ាស៊ីន ស្ទុះទៅអោបបុរសថ្មីនេះអិតបង្អង់ឡើយ។ គឺ មានន្ទ ។ និលពេជ្រដែលឈរមើលគេជួបគ្នា ភ័យរឹតតែខ្លាំងឡើង គិតរត់ តែមានន្ទចោលកន្ទុយភ្នែកទាន់ យកដាវរាំងទ្វារជាប់ ធ្វើអោយនិលពេជ្រឈរស្ងៀមមួយកន្លែង។
- មហាកាលសួរថា
- - លោកគ្រូអញ្ជើញទៅណាបាត់យូរម៉្លេះ ?
- - ខ្ញុំអិតទៅណាទេ !
- - លោកគ្រូសុខសប្បាយជាទេ ?
- - ជាធម្មតា
- -អារុណនិយាយប្រជែងថា
- - លោកគ្រូអើយ ! ពួកយើងចាំមើលតែផ្លូវលោកគ្រូ។ ដល់បាត់យូរពេក ទើបពួកយើងមកតាមនេះអែង
- មានន្ទទះស្មាអារុណសើច រួចច្រានជនទាំងប្រាំអោយមករួមគ្នាខ្សឹបថា
- - ទៅសិនចុះ ! ភ្លាមទៅស្កាត់ភ្នំស្វាយ ។ ព្រឹកនេះជិតភ្លឺបក្សីវានាំមាសពេជ្រទៅដាក់ក្នុងរូងភ្នំស្វាយ
- អ្នកទាំងអស់គ្នាបើកភ្នែកធំៗ ។ មានន្ទបន្ដទៅទៀតថា
- - គឺមាសពេជ្រអូវពុកខ្ញុំ បក្សីវាលួចបួនដប់ថ្ងៃមកនេះអែង។ គ្នាវាម្ភៃនាក់។ វាយយកអោយបាន។ យើងបានមាសពេជ្រនោះយើងយកទៅធ្វើសឹកសង្រ្គាមយើងទៀត! ប្រយ័ត្ន! កុំអោយអ្នកណាដឹងអោយសោះណ៎ា! ទៅៗ កុំនៅយូរ។
- អារុណមកកាន់ដៃមានន្ទនិយាយថា
- - ខ្ញុំនឹកលោកគ្រូណាស់ !
- មានន្ទសើច
- - ខ្ញុំអរគុណអារុណណាស់ !
- អារុណសើច
- - ចុះហេតុម៉េច បានជាលោកគ្រូមិនអោយពួកយើងសំលាប់និលពេជ្រចោលទៅ ?
- - ពីព្រោះ បើអារុណអែងសំលាប់ ធ្វើម៉េចខ្ញុំបានសំលាប់។ ខ្ញុំបានសន្យាជាដាច់ខាតថា ខ្ញុំនឹងសំលាប់និលពេជ្រដោយដៃខ្ញុំ
- វីរ នាយកត នាយឡំ មហាកាល អារុណ ស្រែកដំនាលគ្នា
- - អោ ! បើដូចនោះ សូមលាលោកគ្រូហើយ
- មហាកាលបន្ថែមខ្សឹបទៀតថា
- - យើងទៅលួចសេះព្រះកំពុតជិះ ទៅសិរីសោភ័ណបានទាន់
- នាយកតនិយាយកខិបកខុបថា
- - ខ្ញុំបានស្គាល់កន្លែងពួកវាបំរុងយកមាសទៅលាក់ហើយ គឺលាក់ក្នុងភ្នំដែលឆ្នាំមុនខ្ញុំធ្លាក់អណ្ដូងនោះអែង
- វីរ តបថា
- - បើដូច្នោះ យើងទៅចាំវានៅមាត់ច្រកភ្នំបានហើយ
- អារុណច្រានគេច្រានអែង
- - ជយោ ! ទៅកុំនៅយូរវាខូចការ លាហើយលោកគ្រូ !
- និលពេជ្រដែលនៅឆ្ងាយពីគេ ឃើញគេអោនខ្សឹបគ្នាក៏រឹតតែភ័យទៅទៀត ដោយមិនដឹងជាគេនិយាយពីរឿងអ្វីឡើយ។ ជនទាំងប្រាំគោរពមានន្ទ រួចចេញដំណើរទៅ។ មានន្ទងាកទៅរកនិលពេជ្រនិយាយយ៉ាង នឹង នួនថា:
- - បងនិល
- - ព្រះបាទទាន !
- - បងនិលអែងចង់សំលាប់ខ្ញុំ អីលូវមកសំលាប់ចុះ
- - ខ្ញុំរង់ចាំពេលក្រោយបន្ដិចទៀតសិន !
- - អញ្ចឹងក៏បាន ! អិតទាស់អ្វីទេ អែខ្ញុំចង់សំលាប់បងនិលអែងដែរ ហើយខ្ញុំចង់តែសំលាប់ពេលនេះអែង !
- - សូមលោកគ្រូកុំភ័យ ប្រាកដជាយើងបានជួបគ្នាទាន !
- - មិនទៀងទេ !
- - លោកគ្រូនឹកស្មានថា ខ្ញុំមិនហ៊ានជាមួយលោកគ្រូរឺ ?
- - ទេ! ទេ! ខ្ញុំទុកបងនិលអែងជាមនុស្សក្លាហានទៅហើយ។ ប៉ុន្ដែ បានជាខ្ញុំចង់ពេលនេះ ពីព្រោះខ្ញុំអាចស្លាប់ នឹង ដៃអ្នកអែទៀតមុនពេលដែលខ្ញុំសំលាប់បងអែង។
- និលពេជ្រញញឹម
- - បើពីអីលូវទៅដល់ពេលដែលយើងណាត់ជួប លោកគ្រូស្លាប់ គឺជាសេចក្ដីស្ដាយមួយយ៉ាងធំរបស់ខ្ញុំ
- - បើដូច្នោះ តើអ្វីដែលបង្គាប់មិនអោយបងអែងមានចិត្ដចង់អោយស្លាប់ក្នុងពេលនេះ?
- - ពីព្រោះខ្ញុំមានមិត្ដបួន គឺខ្ញុំនេះមួយ អែកនេះពីរ មហារន្ទះនេះបី និងលោកកាមានេះបួន។ យើងទាំងបួនបានសន្យា នឹង គ្នាថា សំលាប់លោកគ្រូអោយបានជាមួយគ្នា។ បើក្នុងពេលនេះ ខ្ញុំសំលាប់លោកគ្រូម្នាក់អែងទៅ គឺខ្ញុំក្បត់មិត្ដខ្ញុំទាំងបីនាក់ទៀត។
- - សំលាប់ខ្ញុំយ៉ាងណាទៅ ដល់ទៅបួននាក់ បើខ្ញុំម្នាក់អែង
- - ងាយណាស់ ។ ខ្ញុំកាត់ក្បាលលោកគ្រូ អែកគេវះយកថ្លើមប្រមាត់ រន្ទះគេកាត់ដៃ និង ជើង លោកកាមាគេហុតឈាមលោកគ្រូ
- និលពេជ្រប្រហែលជាខឹងណាស់ ពីព្រោះគេលឺសូរធ្មេញដែលសង្កៀតគ្នា រួចនិយាយទៅទៀតថា
- - ហេតុនេះ សូមលោកគ្រូរង់ចាំបន្ដិចទៀតចុះ រង់ចាំពេល គឺថ្ងៃដែលយើងទាំងបួននាក់ដាក់ដៃលើលោកគ្រូនោះអែង!
- - ខ្ញុំប្រឹងរង់ចាំថ្ងៃនោះប្រាកដ ប៉ុន្ដែខ្ញុំបារម្ភខ្លាចក្រែងខ្ញុំមិនបានរស់ដល់ថ្ងៃដែលយើងត្រូវជួបគ្នានោះ។ ខ្ញុំគិតឃើញថា ពេជ្រអែងត្រូវតែឆ្លៀតអោកាសល្អដែលយើងបានជួបគ្នានេះ។
- - ទេ !
- - អែងខ្លាចស្លាប់រឺ? ហាសៗ និលពេជ្រខ្លាចស្លាប់ ! មិនអីទេចាំពេលក្រោយក៏បាន!
- ថាតែប៉ុណ្ណោះ មានន្ទលោតផ្លោតតាមបង្អួចចូលបាត់ក្នុងគុម្ពចេកទៅមនុស្សចាស់ម្នាក់ស្ទុះមកចាប់ដៃមានន្ទ ដែលឆ្លើយថា
- - បាទ ! អញ្ជើញលោកគ្រូ !
- គឺតាគិរីសុមេរុដែលចំនួនមួយអាទិត្យមកហើយបានដើរតាមមានន្ទ
- - ទៅចៅ ! ចេញពីទីនេះអោយឆាប់ៗ ត្បិតខ្យល់នៅទីនេះមិនល្អចំពោះយើងទេ។ មិនអីទេ! គង់យើងបានជួបនឹងពួកវាមិនខាន
- - លោកតាបានលឺខ្ញុំនិយាយនឹងនិលពេជ្រទេ ?
- - លឺទាំងអស់ តាចាំស្ដាប់ក្រោមផ្ទះនេះអែង។
- ជនទាំងពីរចាប់ដៃគ្នា ដើរយ៉ាងលឿនចេញទៅទិសខាងសិរីសោភ័ណវិញ បីដូចពួកម៉ាកពីរនាក់ដែលស្រលាញ់គ្នាជីវិតមួយ។ ចំនែកខាងនិលពេជ្រកាលណាបានឃើញមានន្ទចុះបាត់ហើយក៏ស្ទុះរត់ចុះដល់ដីបោលទៅអែកងទ័ព ហៅបានមិត្ដគេទាំងបួនមកមួយរំពេច។ មិត្ដទាំងបួននេះដេញតាមមានន្ទធ្លាយចូលតាមច្រកគុម្ពចេក ដែលមានន្ទភៀសខ្លួនទៅ។ និលពេជ្រសួរអ្នកស្រុកម្នាក់ថា
- - វាទៅណាហើយ ?
- - ខ្ញុំមិនដឹងជាគេទៅខាងណាទេ ប៉ុន្ដែដែលខ្ញុំដឹង គឺគេទៅបាត់ទៅហើយ ហើយប្រហែលជាមិនជិតឡើយ !
- មិត្ដទាំងបួនបញ្ចូលដាវក្នុងស្រោមវិញ ដោយពោលថា
- - គង់តែយើងជួបនឹងវាទេ ថ្ងៃក្រោយ ! អានេះវាចូលដៃនឹងខ្មាំងទៀត រួចមិនប្រាប់អែង
- ពិតមែន មិត្ដទាំងបួនបានប្ដេជ្ញា ថានឹងសំលាប់មានន្ទដោយបែបខាងលើនោះអែង ហើយសន្មតគ្នាថា មិនសំលាប់មានន្ទម្នាក់អែងឡើយ។