អក្សរសិល្ប៍ខ្មែរ
គុកនយោបាយ
ប៊ុណ្ណចន្ទ ម៉ុល
អារម្ភកថា
ថ្ងៃអាទិត្យ ទី12.មករា 2014.ម៉ោង 9:40
រឿង «គុកនយោបាយ» ដែលអស់លោកអ្នកកំពុងកាន់អាននៅពេលនេះ នឹងថាជារឿងផ្ទាស់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំក៏ថាបាន ព្រោះខ្ញុំបានរ៉ាយរាប់ពីព្រឹត្ដិការណ៍ទាំងឡាយដែលខ្ញុំនេះឯងជាអ្នកប្រលូកផ្ទាល់ក្នុងព្រឹត្ដិការទាំងនោះផង។
ប៉ុន្តែការសំខាន់បំផុត គឺត្រង់ការដែលអស់លោកអ្នកនឹងបានជ្រាបអំពីកិច្ចការរបស់វរជនយើងមួយក្រុមនោះទៅវិញទេ ដែលផ្ដើមធ្វើការតស៊ូឡើងតាំងពីឆ្នាំ១៩៣៦ និងផ្ដើមបដិវត្ដន៍ឡើងនៅឆ្នាំតៗមកទៀត។ ពេលនោះយើងទាំងអស់គ្នាខិតខំធ្វើការតស៊ូដើម្បីដោះខ្លួនពីអាណានិគមបារាំងយ៉ាងស្វិតស្វាញ។
ហេតុដែលយើងរំលឹកឡើងវិញនូវអតីតកាលរបស់យើង ដែលស្ថិតនៅក្រោមការជិះជាន់របស់បរទេស ដ៏ពោរពេញដោយការឈឺចាប់ខ្លោចផ្សាទាំងផ្លូវចិត្ដ ផ្លូវកាយមកលាតត្រដាងនៅគ្រានេះ គឺប្រយោជន៍ដើម្បីនឹងទាញសតិស្មារតីយុវជនយើងសម័យនេះ និងតទៅអនាគត អោយចេះមានចិត្ដគិតរឿងជាតិគ្រប់ៗគ្នា។ អោយមានចិត្ដគំនិតជាតិនិយម សតិសម្បជញ្ញៈជាតិ ស្រលាញ់ទឹកដីខ្មែរ ពូជពង្សខ្មែរ ប្រពៃណីខ្មែរ អោយជួញចិត្ដគិតរឿងជាតិខ្មែនេះ អោយបានស្មើរៗគ្នាទាំងអស់ កុំអោយមួយប្រចាំមួយផ្ដេកវេរគ្នាអោយសោះ។ អោយមានចិត្ដមោះមុតក្លៀវក្លា រឹងប៉ឹងស្វាហាប់ កុំអោយទន់ខ្មូរមូរមុខញាប់ញ័រ សស្លន់សស្លោអោយសោះ ត្រូវមានឯកភាពសាមគ្គីភាពរឹងប៉ឹងដូចផ្ទាំងសិលា វេញត្របាញ់ស្អិតល្មួតចូលសាច់ឈាមគ្នា ជាសាច់ឈាមតែមួយ ទើបអាចនឹងរក្សាបូរណភាពទឹកដីបានដោយប្រសើររុងរឿង គ្មានជាតិណាប្រមាថបាន។
យើងរាល់គ្នាជាខ្មែរ គប្បីដឹងអោយបានច្បាស់ថា យើងជាជាតិច្បងគេ នៅចុងអាស៊ីអាគ្នេយ៍នេះ។ យើងមានជាតិមានអម្បូរ មានប្រទេស មានវប្បធម៌ អរិយធម៌ឧត្ដុងឧត្ដមណាស់ សឹងមានប្រាសាទនគរវត្ដជាតឹកតាងស្រាប់។ យើងត្រូវយល់អោយច្បាស់ថា វឌ្ឍន៍ភាពរបស់យើងពីបុរាណកាលនោះមិនមែនកើតឡើងដោយទេពនិម្មិតបង្កក់ប្រសិទ្ធិទេ គឺប្រាកដជាកើតឡើង ដោយសារវីរភាពដូនតាយើងយ៉ាងជាក់ស្ដែង ដែលលោកខិតខំធ្វើ ខិតខំកសាង រចនាប្រកបដោយវីរភាពខ្ពស់បំផុត។
យល់ដំណើរយ៉ាងនេះហើយ ត្រូវតែខ្មែរយើងរាស់គ្នា ខិតខំថែរក្សាតំលៃនៃកេរ្ដិ៍ឈ្មោះពិរោះល្បី របស់យើងអោយស្ថិតនៅដរាបតទៅផង។ គ្រប់សម័យទាំងអស់ត្រូវតែខ្មែរយើងបណ្ដុះបណ្ដាលចិត្ដស្នេហាជាតិអោយបានមុតមាំ។
សម័យនេះទំព័រនៃប្រវត្ដិសាស្រ្ដបានបើកហើយ របបរាជានិយម លទ្ធិផ្ដាច់ការ រលុបរលាយហើយ យើងចូលមកជារបបសាធារណរដ្ឋ ដែលខ្មែរយើងមិនដែលមានម្ដងណាឡើយ នាំអោយបងប្អូនរួមឈាមខ្មែរទាំងអស់ បានសប្បាយចិត្ដនឹងជោគវាសនាដ៏ឧត្ដុងឧត្ដមនេះណាស់។
ដូច្នេះយើងរាល់គ្នាត្រូវតែថែរក្សាទ្រទ្រង់របបថ្មីនេះអោយមានជំហរស្ថិរភាពតទៅ ហើយនិងជួយរក្សាផែនដីយើង «ដ៏តូច» នេះអោយបានគង់វង្ស នៅក្នុងផែនទីសកលលោកតទៅកុំអោយសាបសូន្យអោយសោះ!
ចំពោះរឿងទឹកដីសូមជ្រាបថា តាំងតែពីសតវត្សទី១៣រៀងមក ប្រទេសយើងចេះតែរៀវរួញរហូតសព្វថ្ងៃ ដោយសារតែយើងចេះតែជឿ
និងផ្ញើវាសនាតែទៅលើបុគ្គលម្នាក់ បណ្ដោយអោយបុគ្គលនោះដឹកនាំ ចង់ដឹកនាំយើង និងប្រទេសអោយទៅរកផ្លូវមរណ ក៏ចេះតែនៅ
ស្ងៀម ផ្សងសំណាងគ្មានគិតភ្ញាក់រលឹកអ្វីទាំងអស់ គឺដូចជាស្លាប់ទាំងជំហរតែម្ដង។ ការនោះហើយ ជាហេតុនាំអោយសត្រូវបានចិត្ដរឹតតែ
ប្រមាថមើលងាយ បានដៃលើកគ្នាចូលមកលុកលុយដណ្ដើមយកផ្ទៃដីយើងបន្ដិចម្ចង ៗរហូតមកនៅសល់ «ប៉ុនបាតដៃ» សព្វថ្ងៃនេះ។
យើងត្រូវចងចាំឡើងវិញថា កាលពីមុននេះឆ្នាំ១៩៤១ សៀមប្រវ័ញ្ចយកដីបាត់ដំបង។ សៀមនិយាយខ្មែរនៅស្រុកសៀមថា អោយពួកខ្មែរ ដែលរស់នៅនឹងស្រុកសៀមទាំងប៉ុន្មានជួយចេញមុខវាយបារាំង ដើម្បីដោះជាតិខ្មែរអោយរួចពីការជិះជាន់បារាំង ស្រេចទៅសៀមយកដីបាត់ ដំបងក្រអេះ។ ងាកទៅខាងខ្មែរកម្ពុជាក្រោមវិញពួកយួនយៀកមិញបានបោកប្រាស់ដែរថា អោយខ្មែរកម្ពុជាជួយយួនក្នុងការដេញបារាំងអោយ ផុតស្រលះពីកម្ពុជាក្រោមទៅ យួននឹងអោយកម្ពុជាក្រោម គឺកូសាំងស៊ីន ទាំងមូលមកខ្មែរកាន់កាប់ថែរក្សា។ សំរេចទៅមានឯណា? យួនមានអោយមកខ្មែរឯណា?។
គិតទៅយើងចាញ់បោកសៀម យួន នេះច្រើនលើកច្រើនគ្រាណាស់មកហើយគួរឈឺចាប់ណាស់។
រហូតដល់បច្ចុប្បន្នកាលនេះទៀត យួនយៀកកុងយៀកណាមខាងជើង បាននិយាយឃោសនាប្រាប់អ្នកស្រុកយើងថា អោយជួយរំដោះស្រុកខ្មែរពីក្រញាំចក្រពត្ដិអាមេរិកាំង យកទៅអោយស្ដេចស៊ីហនុវិញ។ ខ្មែរល្ងង់ខ្លៅខ្លះតាំងជឿវា ជួយវាវាយទ័ពជាតិខ្មែរគ្នាឯងគ្មានពិចារណាអ្វីបន្ដិចសោះ។
យើងត្រូវពិចារណាថា សីហនុនេះពីដើមជាស្ដេចជាតិយួនឬស្ដេចជាតិខ្មែរ? ឆ្លើយថាគាត់ជាស្ដេចរបស់ខ្មែរទេ! ចុះបើស្ដេចនេះជារបស់ ខ្មែរទេ ហើយខ្មែរលែងត្រូវការអោយកាន់ចង្កូតផែនដីតទៅទៀត ម្ដេចក៏យួននោះជួយយកចិត្ដទុកដាក់ឧបត្ថម្ភ ស្ដេចនេះខ្លាំងម៉្លេះ? ចំណែក ស្ដេចយួនឈ្មោះបាវដាយដែលធ្លាប់សោយរាជ្យនៅអណ្ណាមនោះ ម្ដេចក៏យួនមិននាំគ្នាតំកើងផង? ម្ដេចក៏ជាតិយួននាំគ្នារំលំចោលចេញ? រំលំស្ដេចឯងហើយក៏តំកើងស្ដេចគេនោះ យួនវាមិនឆ្កួតទៅហើយឬ?
ការណ៍នេះ យួនយៀកកុងយៀកណាមខាងជើង វាពុំឆ្កួតទេគឺវាពិតជាមានគំនិតគ្រប់គ្រាន់។ វាធ្វើជាកាន់ជើងស្ដេចសីហនុ យកឈ្មោះស្ដេច សីហនុមកដាក់ពីមុខ គឺប្រយោជន៍ដើម្បីនិងវាយដណ្ដើមទឹកដីខ្មែរ បំផ្លាញជាតិខ្មែរយ៉ាងច្បាស់ប្រាកដតែម្ដង យើងមិនត្រូវជឿពាក្យសំដីជាតិ នេះទេ! វាមានពុតណាស់ វាជាសត្រូវនឹងយើងតាំងពី៣០០ឆ្នាំមកហើយ!។ ម្យ៉ាងទៀត ខ្ញុំសូមបងប្អូនរួមជាតិពិចារណាគិតនូវរឿងមួយ។ សព្វ ថ្ងៃនេះប្រទេសខ្មែរយើងស្ថិតនៅចំកណ្ដាលប្រទេសទាំងពីរ គឺយួននៅខាង កើត និងសៀមនៅខាងលិច។ ប្រទេសយើងមានទំហំតូចជាងគេ មានមនុស្សតិចជាងគេថែមទៀត។ យួនមានចំនួនប្រជាជន ដល់ទៅ៤០លាននាក់ ឯសៀមវិញមាននុស្សដល់ទៅ៣០លាននាក់ ចំណែកខ្មែរ យើងវិញមានតែ៧លាននាក់ប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងសកលលោកទាំមួលមនុស្សលោកចេះតែកើតឡើងកើនចំនួនជាលំដាប់ ក្នុងរយៈកាល៣០ឆ្នាំត ទៅមុខទៀត យួនត្រូវកើនឡើងយ៉ាងតិច ៨០លាននាក់ ហើយសៀមយ៉ាងតិច៧០លាននាក់ ចំណែកខ្មែរវិញកើនឡើងយ៉ាងច្រើនត្រឹម១៥ លាននាក់ប៉ុណ្ណោះ។
យើងគិតមើល ដល់មានហេតុកើតឡើងតើយើង១៥លាននាក់បានអ្វីទប់ទល់ចំពោះគេ ដែលមានមនុស្សដល់ទៅ១៥០លាននាក់ ហើយដែលនៅកៀបយើងទាំងសងខាងនោះ?
នេះជារឿងមួយដែលត្រូវបងប្អូនរួមឈាម ត្រិះរិះគិតអោយបានឃើញជាមុនអោយហើយផង។ បើឧបមាថា មនុស្ស១៥០ លាននាក់រំលោភប្រុងរំលាយមនុស្ស ១៥លាននាក់នោះតើមនុស្ស១៥លាននាក់នោះត្រូវគិតយ៉ាងណា ត្រូវមានវិធីណានិង ទប់ទល់? ការនេះត្រូវយើងភ្ញាក់រលឹកគន់គិតអោយបានម៉ត់ចត់ ហើយត្រូវគិតតាំងពីព.ស២៥១៤ គ.ស១៩៧១ នេះតទៅទើ បបាន។
តាមយោបល់ខ្ញុំ ខ្ញុំយល់ថា ត្រូវរកពិធីពន្យល់កូនចៅខ្មែរយើងទាំងអស់អោយយល់ពីរឿងជាតិ រឿងប្រទេសនេះអោយបានច្បាស់ អប់រំ បំផុសទឹកចិត្ដស្នេហាជាតិអោយកើតឡើងតាំងពីនេះតរៀងទៅ។ ក្នុងវត្ដ ក្នុងសាលារៀនគ្រប់ទិសទី ត្រូវរៀបចំកម្មវិធីសិក្សា អោយមានរឿង ជាតិនិយមគ្រប់ពេល អោយក្មេងចេះចាប់តាំងពីថ្នាក់ទី១២(1)ឡើងទៅ អោយចេះស្រលាញ់ជាតិ ស៊ូប្ដូរស្លាប់និងជាតិធ្វើការដើម្បីអោយជាតិបានចំរើនគ្រប់វិស័យ។
សរុបសេចក្ដីទៅ យើងគិតអប់រំកូនចៅយើងធ្វើម៉េចអោយតែយល់ច្បាស់ថា ខ្លួនអញជាខ្មែរធ្លាប់មានឈ្មោះរាប់ពាន់ឆ្នាំ មានអរិយធម៌រុង រោចន៍អស្ចារ្យមានឈាមជ័រជាអ្នកច្បាំងយ៉ាងរហ័យ..កាលបើយើងរាល់គ្នាបំផុសស្មារតីជាតិនិយមតាំងពីឥឡូវនេះទៅ រហូតដល់គ.ស២០០០ និងតៗទៅទៀតនោះ យើងប្រាកដជានឹងអាចការពារអាយុជីវិតប្រទេសជាតិយើងបានអង់អាច។ ព្រោះការសំខាន់ស្ថិតនៅលើចិត្ដគំនិតមិនមែនស្ថិតនៅលើចំនួនប្រជាជននោះឡើយ។
កាលបើយើងរាល់គ្នា យល់នូវតំលៃនៃពូជពង្សខ្មែរដូច្នេះគ្រប់គ្នាហើយ ហើយជួយអប់រំពន្យល់កូនចៅខ្មែរអោយយល់តៗ គ្នាគ្រប់ជំនាន់ហើយ នោះពូជពង្សខ្មែរប្រពៃណីខ្មែរនឹងគង់វង្សជាដរាប ហើយ សាធារណរដ្ឋខ្មែរ គ៏នឹងបានរីកចំរើនសាយ ភាយទូលំទូលាយទៅ សមតាមសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងគ្រប់គ្នាពុំខាន។
សរសេររឿងនេះ គឺខ្ញុំមានគោលបំណងចង់បញ្ចាក់នូវសន្ដានចិត្ដខ្ញុំ ដែលចង់តែពោលនូវពាក្យទាំងប៉ុន្មានឃ្លានេះឯង។ ហើយគឺព្រោះតែ ចង់ពោលបញ្ជាក់នូវន័យទាំងនេះហើយ ទើបសៀវភៅគុកនយោបាយ ត្រូវដាក់តំលៃជាវចុះមកយ៉ាងតិចបំផុត (គឺគ្រាន់តែអោយរួចចំណាយ ក្នុងការបោះពុម្ពប៉ុណ្ណោះ គ្មានចំណេញអ្វីទាំងអស់) ដើម្បីអនុគ្រោះចំពោះអ្នកអានដែលពុំសូវមានប្រាក់កាសនោះ អោយអាចទិញសៀវភៅ នេះមួយបានដែរ យកទៅអានផ្សព្វផ្សាយ បន្ដៗគ្នាទៅទៀត ជាកិច្ចដាស់សតិ ស្មារតីយើងខ្មែរទាំងអស់គ្នាអោយ យល់រឿងជាតិមាតុភូមិនេះកាន់តែទូលំទូលាយឡើង។
សូមមិត្ដអ្នកអានគ្រប់មជ្ឈដ្ឋាន ទទួលនូវសេចក្ដីគោរពរាប់អានដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់អំពីខ្ញុំ។
ភ្នំពេញ ថ្ងៃទី១ ខែមិនា ឆ្នាំ ២៥១៤, ១៩៧១
ប៊ុណ្ណចន្ទ ម៉ុល
ប្រធានពុទ្ធិកសមាគម សំណាក់វត្ដ ឧណ្ណាលោម
វរសេនិយត្រី ឧត្ដមបញ្ជាការដ្ឋាន ជូនក្បួន និងអភិបាល
(1) ថ្នាក់ទី១២ គឺថ្នាក់ក្មេងចូលរៀនដំបូង ថ្នាក់ទី១។