ជីវិតឥតន័យ
ដោយ សុទ្ធ ប៉ូលីន
©រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង
****************************************
២ -សុភមង្គលស្ត្រី ស្ថិតនៅលើប្ដី
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី30.មិថុនា 2018.ម៉ោង 11:24
រថយន្ដម៉ាកស្ហីវ្រួឡេតរាងសំប៉ែតមួយពណ៌ផ្ទៃមេឃរត់ត្រសៀកតាមផ្លូវកំពត។ កញ្ញារ័តនា កាន់ចង្កូតយ៉ាងស្ទាត់ជំនាញ។ ភ្នែកនាងទាំងគូសំលឹងគ្មានប៉ព្រិចទៅលើដងមាគ៌ា។ នាងពុំហ៊ានក្រលេកមើលទេសភាពដ៏ស្រស់ប៉ប្រឹមនៃធម្មជាតិនាសងខាងផ្លូវនោះទេ ដោយនាងនឹកខ្លាចគ្រោះថ្នាក់ចរាចរផ្សេងៗ ដែលអាចកើតឡើងបាន។ កញ្ញាម្នាក់ទៀតដែលអង្គុយនៅក្បែរនាង គឺ កញ្ញាស៊ុនណារី។ ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃទំនេរ រ័តនា នាងនាំមិត្ដនីជាទីគាប់ចិត្ដនេះទៅលេងចំការកាហ្វេឳពុកនាងអែកែប។ នេះជាមធ្យោបាយដែលអនុញ្ញាតអោយនាងជៀសគេចរួចពីសភាពអាប់អួ ច្របូកច្របល់នៃទីក្រុង។ ការធ្វើដំណើរចាប់ផ្ដើមឡើងពីព្រលឹម នាងមានបំណងវិលត្រលប់នៅវេលាល្ងាច។
ស៊ុនណារីមានសុភមង្គលធំអនេក ដោយបានរ័តនាជាមិត្ដនី។ នារីនេះជាបុត្រី គហបតីម្នាក់ដែលមានភោគសម្បត្ដិគួរអោយស្ញែង ប៉ុន្ដែនាងគ្មានរិកពាឆ្មើងឆ្មៃបន្តិចសោះ។ ស៊ុនណារីដែលជាកូនអ្នកក្រខ្សត់ រ័តនាស្រលាញ់នាងដូចជាប្អូនបង្កើត។ កញ្ញាទាំងគូជាសិស្សនៅថ្នាក់ទី ៤ ទំនើបជាតិនៃអនុវិទ្យាល័យនរោត្ដម។
- - រ័តនា! លោកចំរើនគេមិនអន់ចិត្ដទេឬ បើរ័តនាអែងបើកឡានទៅណាមកណាបានតាមចិត្ដទាំងអស់?
- បើអន់ចិត្ដក៏អន់ទៅចុះ យើងមិនទាន់ជាប្ដីប្រពន្ធគ្នាអែណា!
- រ័តនា នាងកាន់ចង្កូតរថយន្ដបណ្ដើរនាងគិតបណ្ដើរ
នាងនឹកព្រួចទៅចំរើន ដែលបានបង្ខំអោយឳពុកម្ដាយមកស្ដីដណ្ដឹងនាងជាយូរយារមកហើយ។ នាងមិនដែលព្រមសោះ... ទើបតែនៅវេលាថ្មីៗនេះទេ ដែលនាងយល់ព្រមយកគេជាគូអនាគត ប៉ុន្ដែនាងបានដាក់កំរិតមួយយ៉ាងដាច់ខាត គឺ នាងសុខចិត្ដរៀបការជាមួយគេ តែនៅក្នុងរយៈវេលាបីឆ្នាំទៅមុខទៀតប៉ុណ្ណោះ។ ការយល់ព្រមនេះគ្មានន័យទេ ព្រោះដួងចិត្ដនាងគ្មានស្ម័គ្រលើរូបឆោមចំរើនបន្ដិចសោះ! គេធ្លាប់និយាយច្រើនគ្នាព្រមទាំងមាតាបិតានាងផងដែរ ថាចំរើនជាបុរសមានរូបសម្បត្ដិឆើតឆាយកម្ររកបាន។ តែចំពោះរូបនាងតែម្នាក់អែងវិញ នាងសម្លឹងទៅឃើញរូបចំរើនគ្មានសោភ័ណសោះ។ សោភ័ណឋិតនៅក្នុងដួងចិត្ដនាងទេតើ។ បើនាងកញ្ញារ័តនាជាអ្នកទទួលចំរើន ជាគូប្រចាំជីវិត ការដែលសំខាន់បំផុតនោះ គឹបេះដូងរ័តនាទេ ដែលត្រូវទទួលស្គាល់ថា ចំរើនមានរូបសម្បត្ដិល្អ មិនមែនបេះដូងអ្នកអែទៀតឡើយ។ នាងនឹកទ្រាន់ក្នុងចិត្ដអិតឧបមា។ នាងយកប្ដីមិនមែនសំរាប់រូបនាងសោះ គឺសំរាប់មាតាបិតានាង។ តើនាងនៅខ្វះសេរីភាពរឺ? តើឳពុកម្ដាយនាងបានបង្ខំនាងយ៉ាងដាច់អហំ អោយនាងយកចំរើនធ្វើស្វាមីរឺ? ទេ ! ទេ ! នាងមានសេរីភាពពេញលេញ នឹងឆ្នៃព្រេងវាសនានាងអោយស្របទៅតាមចំណង់ តាមចង្វាក់នៃបេះដូងនាងដែរ...។
រ័តនាទន្ទេញតិចៗ នៅក្នុងមាត់ «អញមានសេរីភាពពេញលេញហើយ ម្ដេចក៏អញធ្វើដូច្នេះ? ម្ដេចក៏អញធ្វើដូច្នេះ?? ម្ដេចក៏អញសុខចិត្ដយល់ព្រមទទួលចំរើនជាអនាគតស្វាមី?? ឳពុកម្ដាយអញគ្រាន់តែអង្វរអញអោយស្រលាញ់គេទេតើ! គាត់មានប្រសាសន៍ដែរថា បើអញមិនយល់ព្រមទេ ក៏ស្រេចតាមតែចិត្ដអញទៅចុះ។ ហ៊ី! អញមិនយល់ខ្លួនអញសោះ។ អញដឹងដែរថា ស្រីយកប្ដីបានតែម្ដងប៉ុណ្ណោះ យកប្ដីជាព្រឹត្ដិការណ៍ដ៏សំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតនារី។ សុភមង្គល រឺ អពមង្គល ឋិតនៅលើតែរូបប្ដីប៉ុណ្ណោះ។ ចុះបើអញគ្មានស្រលាញ់ចំរើនបន្ដិចផង ធ្វើម្ដេច នឹង អញមានសុភមង្គលកើត? រ័តនាខាំធ្មេញក្រឹកៗ នឹកដល់ប្រយោគមួយរបស់មាតាបិតានាង «បើកូនអែងយកគ្នាជាប្ដីប្រពន្ធទៅ ទុកជាមិនស្រលាញ់គ្នាក៏ដោយ យូរៗទៅគង់តែស្រលាញ់គ្នាជាមិនខាន»។
- - រ័តនា កើតអីហ្នឹង បានជាធ្វើមុខស្ងួតដូច្នេះ រឺមួយក៏នឹកអន់ចិត្ដ នឹង ខ្ញុំអំបាញ់មិញ ដែលនាំនិយាយអំពីរឿងលោកចំរើននោះ?
- - ខ្ញុំគ្មានមួហ្មង នឹង ស៊ុនណារីអែងបន្ដិចទេ តែខ្ញុំនឹកតូចចិត្ដនឹងវាសនាខ្ញុំបន្ដិច។
- ស៊ុនណារីនឹកក្នុងចិត្ដ៖ «រ័តនាជាកូនក្រមុំអ្នកមានស្ដុកស្ដម្ភ រូបសម្បត្ដិក៏ល្អ លើសកញ្ញានានានៅភ្នំពេញ ហើយនៅត្អូញត្អែ នឹង ព្រេងវាសនាខ្លួនទៀត ចំនែកសង្សាររបស់រ័តនាគ៏ជាបុរសប្រកបដោយរូបសម្បត្ដិល្អឆើតឆាយកម្ររកបាន»
- - ស៊ុនណារីអែងមើល! ខ្ញុំជាកូនអ្នកមានទ្រព្យសម្បត្ដិ... ខ្ញុំពិបាកយល់ចិត្ដចំរើនណាស់... តើធ្វើម្ដេច នឹង ដឹងថាគេស្រលាញ់រូបខ្ញុំ រឺ ក៏ស្រលាញ់ទ្រព្យសម្បត្ដិខ្ញុំ...
- - រ័តនាអែងមិនបាច់ខ្វល់ទេអំពីរឿងនោះ លោកចំរើនក៏ជាអ្នកមានដែរ គេមិនមែនផ្ដេកផ្ដួលចិត្ដទៅលើទ្រព្យសម្បត្ដិរ័តនាអែងប៉ុន្មានទេ គេដៅតំរង់តែរូបសម្បត្ដិរ័តនាអែងប៉ុណ្ណោះទេតើ។
- ធ្វើម្ដេចអោយខ្ញុំអាចដឹងបាន? ចំរើនជាអ្នកគ្រាន់បើពិតមែន តែទ្រព្យសម្បត្ដិរបស់ឳពុកម្ដាយចំរើន តិចជាងទ្រព្យសម្បត្ដិឳពុកម្ដាយខ្ញុំដប់ដង ហ្នឹងទីមួយ ចំនែកទីពីរ ខ្ញុំគ្មានស្រលាញ់ចំរើនសោះ ណ៎ាស៊ុនណារី... តែបន្ដិចក៏គ្មានដែរ... ខ្ញុំដើរបាត់ៗ ពីផ្ទះរាល់ថ្ងៃ ដើម្បីកុំអោយតែជួបមុខចំរើនប៉ុណ្ណោះ ព្រោះគេឧស្សាហ៍មកលេងផ្ទះខ្ញុំណាស់។
- - បើអញ្ចឹងរ័តនាអែងស្អប់ចំរើនណាស់ទៅរឺ?
- - ទេ! ស្អប់ក៏មិនស្អប់! ស្រលាញ់ក៏មិនស្រលាញ់...ប៉ុន្ដែអីលូវនេះ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមស្អប់បន្ដិចៗហើយ...។
- - ខ្ញុំដូចជាឆ្ងល់ដែរ បើរ័តនាអែងមិនស្រលាញ់ នៅពេលដែលគេមកស្ដីដណ្ដឹង ម្ដេចក៏រ័តនាអែងមិន... ព្រោះតាមខ្ញុំស្មាន លោកអ៊ុំគាត់ទុកសេរីភាពអោយរ័តនាអែងទាំងអស់ បើរ័តនាអែងគ្មានសេរីភាព នឹង រើសប្ដីដោយចិត្ដអែង ក៏រ័តនាអាចប្រកែកមិនព្រមរៀបការជាមួយប្រុសដែលមិនត្រូវចិត្ដដែរ...
- - មែនហើយស៊ុនណារី ឳពុកម្ដាយខ្ញុំគាត់ទុកសេរីភាពអោយទាំងអស់ ក៏ប៉ុន្ដែមានមនោសញ្ចេតនាមួយដែលមកគ្របសង្កត់សេរីភាពរបស់ខ្ញុំមិនអោយកំរើកបាន គឺសេចក្ដីអាណិតឳពុកម្ដាយនេះអែង។ គាត់មានចិត្ដវិសេសណាស់ស៊ុនណារី គាត់ថ្នមចិត្ដខ្ញុំមកពុំអោយមានឃ្នើស តាំងពីតូចមកម៉្លេះ គាត់ស្រលាញ់ខ្ញុំណាស់! ខ្ញុំក៏ស្រលាញ់គាត់ណាស់!! ម៉្លោះហើយបានជាខ្ញុំចង់អោយគាត់សប្បាយចិត្ដ ដោយទទួលយកចំរើនជាគូសង្សារ ព្រោះតាមខ្ញុំស្មានមើលទៅ គាត់ស្រលាញ់ចង់បានចំរើនជាកូនប្រសានោះខ្លាំងពេកណាស់...។
- - លោកចំរើនជាបុរសស្អាតស្ទើរស្លាប់ ម្ដេចក៏រ័តនា អែងមិនស្រលាញ់? ។
- «តាំងមួយទៀតហើយ! រ័តនានឹកក្នុងចិត្ដ! នែ៎ស៊ុនណារី ពីព្រោះខ្ញុំយល់ថា ចំរើនមិនល្អហើយ បានជាខ្ញុំមិនស្រលាញ់»
- - ម្យ៉ាងទៀត រូបរ័តនាអែងល្អដូចទេពកញ្ញា ចំរើនមិនមែនស្រលាញ់ទ្រព្យសម្បត្ដិរ័តនាអែងទេ... គឺស្រលាញ់រូបឆោមរ័តនាអែងតែម្ដង... ហ៊ី! ប្រុសណាមួយដែលមិនស្រលាញ់រូបឆោមរ័តនាអែង គឺប្រុសនោះឆ្គួតតែម្ដង! ហា ! ហា !.ហា.!.
- រ័តនាពេបមាត់ដោយសេចក្ដីគ្នាន់ក្នាញ់។
- - ស៊ុនណារីអែងច្រលំហើយ ខ្ញុំដឹងថាមានបរុសម្នាក់ដែលមិនស្រលាញ់រូបខ្ញុំសោះ (រ័តនាមានទឹកមុខស្រងូតដោយនឹកទៅបុរសដែលមិនស្រលាញ់នាង) ។
- - រ័តនាអែងធ្លាប់ស្គាល់គេរឺ? បានជាដឹងថាគេមិនស្រលាញ់?...
- - គឺបងប្អូនជីដូនមួយរបស់ចំរើននេះអែង។ ប៉ុន្ដែខ្ញុំស្គាល់ត្រឹមតែឈ្មោះ ពុំដឹងជាមុខមាត់គេនោះយ៉ាងដូចម្ដេចទេ...
- - យី! នរណាអញ្ចេះ?? ខ្ញុំ់ដូចស្គាល់បងប្អូនចំរើនខ្លះដែរ គេឈ្មោះអីទៅ?..
- - គេហ្នឹង.. ឈ្មោះ «សារ៉ាក់»
- - សារ៉ាក់ ! សារ៉ាក់ ! (ស៊ុនណារីផ្ទួនពាក្យ) អូ..ឈ្មោះសារ៉ាក់នេះត្រូវជាបងជីដូនមួយរបស់ខ្ញុំដែរណ៎ា...អញ្ចឹងហើយ បងសារ៉ាក់ ត្រូវជាបងប្អូនជីដូនមួយរបស់លោកចំរើនហ្នឹង ខ្ញុំទើបតែនឹកឃើញ..
- - ឱ! ស៊ុនណារីអែងនេះជាប្អូនជីដូនមួយរបស់សារ៉ាក់? យី! ខ្ញុំគ្មានដឹងសោះតែម្ដង។ បើអញ្ចឹងស៊ុនណារីអែងមិនជាប់សាច់ញាតិ នឹង លោកចំរើនដែរ?
- - ទេ! ខ្ញុំ និង លោកចំរើនគ្មានជាប់សាច់ឈាមគ្នាមួយដំណក់ទេ ព្រោះខ្ញុំត្រូវជាប្អូនជីដូនមួយបងសារ៉ាក់ខាងម្ដាយ ចំនែកចំរើនត្រូវជាបងជីដូនមួយរបស់សារ៉ាក់ខាងឳពុក។ គ្រួសារខ្ញុំ និង គ្រួសារបងសារ៉ាក់នៅរាប់អានគ្នាខ្លាំងណាស់...
- - សារ៉ាក់នេះជាអ្នកក្រីក្រលំបាកពិតមែនឬ?...
- ហ្នឹងហើយ! បងសារ៉ាក់ជាកូនអ្នកក្រខ្សត់ខ្សោយធនធានតាំងពីដើមមក...
រ័តនា នឹកក្នុងចិត្ដ «សារ៉ាក់ជាអ្នកក្រតែមិនស្រលាញ់រូបអញដែលជាអ្នកមាន បើដូចសារ៉ាក់ហ្នឹងទើបសមនឹងចិត្ដអញ! នេះបានជាគេមិនរវល់ នឹងទ្រព្យសម្បត្ដិអញមែន។ ប៉ុន្ដែគួរអោយចង់សើចណាស់... ដល់ពេលអែងដឹងច្បាស់ថា គេមិនស្រលាញ់ទ្រព្យសម្បត្ដិអញហើយ,,, អែងក៏ដឹងច្បាស់ជាបន្ទាន់គ្នាថា គេមិនបេតីរូបអែងដែរ... ហើយបើសិនជាផ្ទុយទៅវិញអញដឹងថា សារ៉ាក់មានចិត្ដប្រតិព័ទ្ធលើរូបអញនោះអញលែងទុកចិត្ដគេអស់រលីង,, ហើយបែរជាចោទថា គេស្រលាញ់ទ្រព្យសម្បត្ដិជាជាងស្រលាញ់រូបអញ... ឱ! ព្រេងវាសនា ព្រេងវាសនា!... ការចំអកនៃព្រេងវាសនា»
- - រ័តនាអែងប្រាប់ខ្ញុំបន្ដិចមើល!... តើបងសារ៉ាក់ធ្លាប់ស្គាល់រ័តនាដែររឺ? រ័តនាអែងបាននិយាយនេះត្រូវពិតប្រាកដតែម្ដងអំពីចិត្ដបងសារ៉ាក់ គឺជាបុរសគ្មានស្នេហា... ប្រុសបេះដូងដែក... ប្រុសដែលពុំអាចប្រតិព័ទ្ធនារីណាម្នាក់ជាដាច់ខាត។
- បេះដូងកញ្ញារ័តនា ត្រូវរបួស ហើយកញ្ជ្រោលឡើងហាក់ដូចជាអស្សពាហ៍។ គឺបេះដូងមួម៉ៅក្ដៅក្រហាយដោយពុំបានបង្ក្រាបបេះដូងមួយទៀត ដែលជាបេះដូងដែក...។ រ័តនាមានអារម្មណ៍មួហ្មងជាសំងាត់ដោយមិនដឹងខ្លួន... មួហ្មងនឹងកំលោះសារ៉ាក់... «ហ៊ី!. លោកអើយប្រុសដូច្នេះហើយដែលខ្ញុំស្រលាញ់... ដែលខ្ញុំចង់ជំនះ... ចង់បានជាស្វាមី»។
- រឿងនេះរឿងកំសត់របស់ខ្ញុំ តាមពិតសារ៉ាក់មិនដែលឃើញរូបខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏មិនដែលឃើញមុខសារ៉ាក់ដែរ? ប៉ុន្ដែកុំអាលនិយាយរឿងហ្នឹង... ស៊ុនណារីអែងនិយាយប្រាប់ខ្ញុំបន្ដិចមើលអំពីសារ៉ាក់... ខ្ញុំចង់ដឹងណាស់នូវចរិយានៃមនុស្សម្នាក់នេះ...?
- ស៊ុនណារីក៏ចាប់អធិប្បាយត្រួសៗអំពីរឿងសារ៉ាក់។
បងសារ៉ាក់មានអាយុប្រហែលម្ភៃមួយឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ! គាត់ជាមនុស្សធ្លាប់វេទនាតាំងពីដើមមក។ គ្រួសារគាត់ក្រលំបាកខ្លាំងណាស់ ម៉្លោះហើយគាត់ជាតួកំសត់ពេញលក្ខណៈ សារ៉ាក់ជាមនុស្សគិតច្រើនហួសប្រមាណ។ អីលូវនេះគាត់វេទនាអីទៀត? ជាប់បាក់ពីរជាន់ទៅហើយ ប៉ុន្ដែគាត់នៅតែកើតទុក្ខដដែល។ សំរេចសំរួលទៅបងសារ៉ាក់ជាមនុស្សខ្ពើមជីវិត... ខ្ពើមការរស់នៅ។ រ័តនាអែងដឹងទេថ្ងៃមុនគាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា «ជីវិតគាត់គ្មានន័យទេ» គាត់ថា «បំណងដ៏ស្ដួចស្ដើងរបស់គាត់ គឺការរកស៊ីចិញ្ចឹមបងប្អូនប៉ុណ្ណោះ ក្រៅពីនោះគាត់ដេករង់ចាំតែពេលស្លាប់...» ហ៊ី! គាត់និយាយនេះគួរអោយព្រឺខ្លាច.. គាត់ជាមនុស្សកើតទុក្ខហួសនិស្ស័យ។ មិត្ដគាត់ទាំងអស់ដាក់ងារគាត់ថា ៖ «បញ្ញវ័ន្ដដ៏ក្រខ្វក់»។ ស្រីណាក៏ដោយ ដែលបានខ្លួនគាត់ធ្វើប្ដីប្រាកដជាគ្មានសុភមង្គលអ្វីប៉ុន្មានទេ...មើលទៅ។
រ័តនា នឹកភ្នកទៅដល់ប្រយោគចុងក្រោយរបស់ស៊ុនណារី... «ឱ! បើដូច្នេះស៊ុនណារីអែងនឹកស្មានថាសុភមង្គលស្រី ឋិតនៅលើតែការចាំទទួលសេចក្ដីសប្បាយអំពីប្ដីប៉ុណ្ណោះទេរឺ? ស៊ុនណារីអែងសម្លឹងទៅឃើញថាគ្រាន់តែប្ដីធ្លាក់ខ្លួនទៅក្នុងការកើតទុក្ខ ទៅក្នុងក្ដីអស់សង្ឃឹម ប្រពន្ធអស់មានសុភមង្គលទៅតាមនោះដែរ ព្រោះប្ដីពុំមានគិតគូរ នឹង ផ្ដល់ការរីករាយអោយខ្លួននោះ? យោបល់មិនគ្រប់គ្រាន់សោះ។ ពិតប្រាកដហើយ សោភ័ណនៃជីវិតស្ដ្រី គឺឋិតនៅលើការសប្បាយដែលប្ដីប្រគល់អោយមកច្រើនអន្លើ... ប៉ុន្ដែសោភ័ណដ៏ធំធេងសុភមង្គលដ៏ក្រអូបជាងគេ មិនគឺឋិតនៅលើការស្រលាញ់ប្ដីទេរឺ? ការស្រលាញ់ប្ដីអាចលុបចោលនូវក្ដីសៅហ្មងទាំងឡាយ...ស្រលាញ់ប្ដីមិនមិនមែនត្រឹមតែជាករណីកិច្ចប៉ុណ្ណោះទេ.. ស្រលាញ់គឺសោភ័ណថែមទៀត... ស្រលាញ់ប្ដី! ថ្នាក់ថ្នមប្ដី... បេះដូងយើងទន់រលាយចូលគ្នាដ៏សែនសុខ កាលណាលឺសូរសំលេងប្ដី... បបូរមាត់ដែលច្រៀងត្អូញត្អែ តែសេចក្ដីស្នហាប្ដី នេះហើយជាសុភមង្គលស្ដ្រីដ៏ ពិតប្រាកដ គួរចាត់ទុកជាស្រីមានសំណាងវិញទេតើ!។
ឱ! ខ្ញុំមានសេចក្ដីសប្បាយនឹងលួងលោមបុរសកំសត់របៀបនេះណាស់។ នារីអែទៀតមានការសប្បាយចិត្ដក្នុងការទទួល.. ។ ចំនែកនារីខ្ញុំនេះ គឺមានការសប្បាយចិត្ដក្នុងការធ្វើអោយគេសប្បាយចិត្ដ!!,
ចំរើនជាសង្សារខ្ញុំមែន តែចំរើនគ្មានត្រូវការអ្វីពីរូបខ្ញុំប៉ុន្មានទេ។ ចំរើនជាអ្នកមានទ្រព្យសម្បត្ដិស្ដុកស្ដម្ភដែរ។ ឳពុកគេជាអ្នករាជការធំណាស់។ តើគេត្រូវការអ្វីពីខ្ញុំទៀត? បើទ្រព្យសម្បត្ដិ និង កិត្ដិយសគេមានគ្រប់គ្រាន់ហើយ តើគេត្រូវការសេចក្ដីអាណិតពីខ្ញុំរឺ?..
ទេ! ទេ! គេទៅជាមនុស្សសប្បាយហ៊ីហាគ្រប់ពេលវេលា តើគេយកសេចក្ដីអាណិតរបស់ខ្ញុំទៅធ្វើអ្វី? ចំនែកសេចក្ដីស្នេហាវិញ! សេចក្ដីស្នេហាដ៏បរិសុទ្ធផុសចេញពីបេះដូង ខ្ញុំផ្ដល់អោយគេពុំបានទេ? ព្រោះអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំគ្មានលំអៀងទៅរករូបគេបន្ដិចសោះ។ ខ្ញុំពុំអាចបង្ខំបេះដូងខ្ញុំបានឡើយណ៎ាស៊ុនណារី។ បើសិនជាចំរើននេះជារូបសារ៉ាក់វិញ .. ខ្ញុំប្រាកដជាមានសុភមង្គលធំលើសលប់ក្នុងជីវិត... ខ្ញុំមានវត្ថុច្រើនណាស់ផ្ដល់អោយគេ! បើគេមិនសប្បាយចិត្ដ នឹង ទទួលទ្រព្យសម្បត្ដិខ្ញុំក៏ហីទៅចុះ... ប៉ុន្ដែគេប្រាកដជាសប្បាយចិត្ដ នឹងទទួលការថ្នមលួងលោមរបស់ខ្ញុំមិនខាន... ឱ ! ស៊ុនណារី ខ្ញុំចង់ធ្វើអោយដួងព្រលឹងគេជ្រះស្អាតអំពីការសៅហ្មង... អោយជ្រះស្អាត ពី សំណាមខ្មៅក្រខ្វក់...សំណាមនៃការអស់សង្ឃឹម..»។
កញ្ញារតនា ស្រមៃទៅឃើញទេសភាពមួយល្អជាពន្លឹកនៅលើកំពូលភ្នំបូកគោ។ ព្រឹក្សាលតាវល្លិពណ៌បៃតងខ្ចី និង ចាស់ដុះត្រសងប្រជ្រៀតគ្នាស្អេកស្កះ តាំងពីលើកំពូលភ្នំរហូតដល់ជើងភ្នំ... នាងបៀងមើលទៅឃើញជ្រោះជ្រៅលន្លង់លន្លោច ដែលជាចន្លោះពីកំពូលភ្នំមួយ។ ផ្សែងពពកសស្កុងរសាត់មកមួយដុំ... ត្រជាក់ស្រួលក្រៃពេក។ អ្នកកំលោះម្នាក់ដែលនាងកញ្ញាស្រលាញ់អង្គុយសណ្ដូកជើងលើស្មៅចិញ្ចៀន... សើមជោគទៅដោយគ្រាប់ត្បូងកណ្ដៀងភ្លឺផ្លេកៗ... ដៃអ្នកច្រត់ទៅក្រោយ...នាងកញ្ញាសម្លឹងភ័ក្ដ្រគេយូរទៅ កាន់តែស្រលាញ់គេទ្វេឡើង។ មុខអ្នកកំលោះស្រងូតស្រងាត់ដោយការព្រួយចិត្ដផ្សេងៗ។ កញ្ញារ័តនាដើរលបទៅពីក្រោយគេ នាងលុតជង្គង់ហើយដៃនាងដ៏ស្រលូនទាំងគូស្រវាឱបចង្កេះគេ
... នាងក្រសោបអង្គកាយអ្នកកំលោះយ៉ាងខ្លាំង ដើម្បីធ្វើអោយគេដឹងថា ដួងព្រលឹងរបស់នាងមិនបោះបង់ចោលដួងព្រលឹងរបស់គេឡើយ... នាងថើបបំពង់កប្រុសសំលាញ់ថ្នមៗ ហើយទាញសក់ក្បាលមកក្រោយទើបថើបគេញក់ញី អ្នកកំលោះងាកមកញញឹមរកនាងភ្លេចអស់ការសៅហ្មង
... ឱ! នាងកញ្ញាសែនសប្បាយ! សប្បាយ និង ឃើញទឹកមុខស្រស់ញញឹមរបស់ប្រុសសំលាញ់នាង... គេសើចមករកនាងធ្មេញសស្គុសដូចភ្លុក... គេលើកនាងបីក្រកង... គេបង្អោននាសាថើមភក្រ្ដានាង...
បន្ដិចក្រោយមករ័តនានិយាយឡើងថា៖
- -ប្រហែលជាសារ៉ាក់ស្រលាញ់ស្រីណាម្នាក់ហើយ ហើយនារីនោះគេមិនស្រលាញ់តបមកវិញទេដឹង បានជាកើតទុក្ខដូច្នេះ?...
- - ប្រហែលជាអញ្ចឹងដែរ... តែដូចជាមិនសូវសមព្រោះបងសារ៉ាក់គាត់និយាយជារឿយៗថា គាត់សប្បាយពុំរួចទេ... ជីវិតគាត់អិតខ្លឹមសារ។ នែ៎! រ័តនា... ដល់វេននិយាយរឿងប្រាប់ខ្ញុំម្ដងវិញហើយរឺ?
- - កុំអាលសិន! ចាំខ្ញុំសួរអោយអស់ចិត្ដសិនស៊ុនណារី!.. សារ៉ាក់ជាអ្នកក្រលំបាក... ម្ដេចបានជាគេខ្ពើមកូនក្រមុំអ្នកមានម៉្លេះ?...! ព្រោះតាមខ្ញុំស្មានសារ៉ាក់ដែលមិនស្រលាញ់រូបខ្ញុំ... គឺមិនមែនខ្ពើមរូបខ្ញុំទេ... គឺគេស្អប់ខ្ញុំក្នុងនាមជាកូនក្រមុំអ្នកមានតែម្ដង... ព្រោះគេមិនដែលឃើញរូបខ្ញុំផង... មិនអញ្ចឹងរឺ ស៊ុនណារី? ខ្ញុំមានសេចក្ដងឿងឆ្ងល់ណាស់ស៊ុនណារី ខ្ញុំបានឃើញកូនកំលោះអ្នកក្រជាច្រើន ដែលខំស្វែងរកដណ្ដឹងកូនអ្នកមានធ្វើប្រពន្ធ... អ្នកខ្លះដែលបានធ្វើកូនប្រសាអ្នកមានសប្បាយស្ទើរអណ្ដែតខ្លួន ចុះសារ៉ាក់ម្ដេចក៏ស្អប់កូនក្រមុំអ្នកមានម៉្លេះ?... បើប្រសិនជាគេបានធ្វើកូនប្រសាអ្នកមានគេមិនអាចជួយស្ទួយគ្រួសារគេបានថ្កុំថ្កើងរុងរឿងទេរឺ?
- - ហ៊ី! បងសារ៉ាក់មិនមែនស្អប់កូនក្រមុំអ្នកមានទេ... គាត់ស្អប់អ្នកមានទូទៅ...
- - បើអញ្ចឹងសារ៉ាក់ហ្នឹងមិនមែន ជាសុភាពបុរសចិត្ដល្អស្លូតត្រង់ទេ! ស្អប់អ្នកមានទូទៅ ព្រោះខ្លួនក្រ នេះបានសេចក្ដីថាខ្លួនច្រណែនគេ មានអិច្ឆាឈ្នានិសទៅលើរូបគេដែលមានទ្រព្យសម្បត្ដិ មកដោយសារការខំរកស៊ីហូរហៀរញើស។
- - ខ្ញុំមិនដឹងដែររ័តនា ។ ប៉ុន្ដែតាមខ្ញុំស្មាន គឺបងសារ៉ាក់ស្អប់ខ្ពើមអ្នកមានទូទៅមិនមែនមកពីសេចក្ដីច្រណែនទេ... គឺមកពីសេចក្ដីឈឺចាប់ ដោយត្រូវទទួលការជិះជាន់ ការមើលងាយរបស់អ្នកមានខ្លះ ដូចតួយ៉ាងចំរើនជាដើម... រ័តនាអែងមិនដឹងទេរឺ? ចំរើនជាមនុស្សមើលងាយមើលថោកគេសំបើមណាស់!... បើសិនជាអ្នកមានទាំងអស់មានចិត្ដល្អបរិសុទ្ធដូចរ័តនាអែង មាននរណាគេថាអី?... ម្យ៉ាងទៀតអំពីរឿងសារ៉ាក់នេះ! ហ៊ី! ពិបាកនិយាយណាស់... គាត់ជាមនុស្សមានអារម្មណ៍ច្រើនជំពូកពេក.. គាត់បាននិយាយប្រាប់ម្ដាយគាត់ថា៖ គាត់មិនយកកូនក្រមុំអ្នកមានធ្វើប្រពន្ធជាដាច់ខាត... គាត់ថាមិនលក់ខ្លួនមិនលក់ចំណេះអ្នកមានទេ... គាត់អាចរកស៊ីចិញ្ចឹមគ្រួសារបានដោយសមរម្យហើយប៉ុណ្ណេះ! ... នែ៎! រ័តនា អាល័យតែគិតទៅណាហ្នឹង?... ម៉េចល្មមនិយាយប្រាប់ខ្ញុំម្ដងហើយរឺ? ម្ដេចបានជារ័តនាអែងដឹងថាបងសារ៉ាក់មិនស្រលាញ់រ័តនាអែងនោះ? បើបងសារ៉ាក់ហើយ និង រ័តនាអែងមិនដែលស្គាល់គ្នាផងសោះ!
- - រឿងហ្នឹងវាអញ្ចេះ! ជីទួតសារ៉ាក់ខាងឳពុកនោះស្ដាប់អោយយល់ហ្ន៎ា ស៊ុនណារី ព្រោះរឿងនេះវារញ៉ឹមរញ៉ាំបន្ដិច។ ជីទួតសារ៉ាក់ខាងឳពុកហ្នឹង ធាប់បានធ្វើគុណដល់គ្រួសារខ្ញុំកាលពីដើម។ យូរយារណាស់មកហើយ! ម៉្លោះហើយឳពុកខ្ញុំស្រលាញ់ពូជហ្នឹងណាស់ គាត់ចង់ភ្ជាប់ខ្ញុំទៅក្នុងពូជនោះ... ច្បាស់រឺទេប៉ុណ្នឹង?...។ ឳពុកខ្ញុំហើយនិងជីតាសារ៉ាក់ សព្វថ្ងៃនេះរាប់អានគ្នាណាស់.. ចំនែកឳពុកម្ដាយចំរើនទៀតសោតក៏ឧស្សាហ៍មកលេងផ្ទះខ្ញុំជាញឹកញាយដែរ... ទេតែគ្រួសារសារ៉ាក់មួយប៉ុណ្ណោះ។
ឱ! ប្រហែលជាគេក្រគេមិនហ៊ានមកលេងទេដឹង។ កាលពីឆ្នាំទៅ ជីតាសារ៉ាក់ធ្លាប់និយាយអួតសរសើរអំពីចរិយារបស់សារ៉ាក់ជារឿយៗ គាត់ថាជាក្មេងថ្លៃថ្នូរ ចេះដឹងការខុសត្រូវច្រើន គួរទុកចិត្ដ រួចគាត់សួរឳពុកខ្ញុំថា៖ «រ័តនាអាយុប៉ុន្មានហើយ? អីលូវនេះពេញរូបរាងស្អាតបាតតែម្ដង»។ ចំនែកឳពុកខ្ញុំវិញចេះតែដេញដោលសួរគាត់ញយៗថា៖ «សារ៉ាក់រៀនពូកែរឺទេ? សារ៉ាក់រៀនដល់ណាហើយ» ជីតាសារ៉ាក់ក៏ចេះតែអួតថា៖ «គេហ្នឹងរៀនពូកែណាស់... ខំតស៊ូណាស់ ទុកណាជាគ្រួសារក្រលំបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ...» រួចគាត់ចេះតែចំអន់ខ្ញុំលេង! «រ័តនាអីលូវស្អាតមែនទែនតែម្ដង...ស្អាតរកគ្មានក្នុងដែនខ្មែរ»។ ឃើញទេ! តែពេលណាគាត់ចំអន់លេងនឹងរូបខ្ញុំ គាត់និយាយសរសើរពីគុណសម្បត្ដិរបស់សារ៉ាក់ផងដែរ។ ចំនែកលោកប៉ា និង លោកម៉ាក់វិញ ឧស្សាហ៍និយាយសរសើរពីគុណសម្បត្ដិរបស់សារ៉ាក់ នៅចំពោះមុខខ្ញុំណាស់ទៀត។ តែប៉ុណ្ណោះទៅខ្ញុំដឹងតម្រួយស្រេចទៅហើយ។ ជីតាសារ៉ាក់ចង់បានខ្លួនខ្ញុំជាចៅប្រសា ប៉ុន្ដែគាត់មិនហ៊ាននិយាយទេ ព្រោះគាត់មិនទាន់ដឹងចិត្ដសារ៉ាក់នោះយ៉ាងដូចម្ដេច។
ចំនែកលោកប៉ាលោកម៉ាក់វិញ ខ្ញុំដឹងច្បាស់ថាគាត់ចង់លើកខ្លួនខ្ញុំទៅអោយសារ៉ាក់ដែរ ព្រោះពេលណាគាត់និយាយអួតសរសើរពីចរិយាសម្បត្ដិសារ៉ាក់ គាត់តែងសំលឹងមើលមុខខ្ញុំដោយក្រសែភ្នែកស្រទន់... ខ្មៅស្រងាត់។ ខ្ញុំនិយាយប្រាប់អោយត្រង់ទៅចុះ... ចំពោះស៊ុនណារី អែងមួយ ខ្ញុំគ្មានសេចក្ដីអៀនខ្មាស នឹងនិយាយទេ... ខ្ញុំស្រលាញ់គេបន្ដិចបន្ដួចដែរណ៎ា... ទុកជាខ្ញុំមិនដែលឃើញរូបរាងគេនោះម្ដងសោះក៏ដោយ... ហើយខ្ញុំចេះតែស្រមៃយ៉ាងភ្លើតភ្លើនឃើញរូបគេ... ឃើញភ័ក្ដ្រគេអញ្ចេះ... ឃើញរាងរៅគេអញ្ចុះ... ខ្ញុំនឹកឆ្ងល់នឹងខ្លួនអែងណាស់ ម្ដេចបានជាអារម្មណ៍ខ្ញុំចេះតែរវើរវាយទៅរករូបគេម៉្លេះ... រូបគេដែលខ្ញុំមិនដែលឃើញម្ដងផង... ហ្នឹងហើយអារម្មណ៍ស្នេហានោះ? ខ្ញុំដូចជាមិនសូវយល់ មិនសូចដឹង ជាស្នេហាអីរបៀបយ៉ាងហ្នឹងទេ នេះគឺជាស្នេហាសំលេង! ស្នេហាស្រមោល! ស្នេហាខ្យល់!... អារម្មណ៍ខ្ញុំមានការទាក់ទង នឹង ស្រមោលសារ៉ាក់រាល់ពេលរាត្រី... តាំងតែពីលោកប៉ាខ្ញុំនិយាយអួតសរសើរអំពីគុណសម្បត្ដិនៃបុរសនេះមក ខ្ញុំចេះតែមានការព្រឺព្រួចជានិច្ចរកថាមិនត្រូវ។ ឱ!. កាលនោះប្រហែលជាបេះដូងខ្ញុំនៅក្រមុំ... នៅបរិសុទ្ធនៅឡើយ ស៊ុនណារីអែងនឹកស្មានថា ខ្ញុំនេះជានារីសម័យ ជានារីស៊ីវិល័យអស្ចារ្យហើយមែនទេ? តាមពិតមិនមែនដូច្នេះទាំងអស់ទេ...ខ្ញុំនៅជាប់សំណាញ់ប្រពៃណី និង ទំនៀមទំលាប់នៅឡើយ... ថ្ងៃមុនខ្ញុំបានស្ដាប់រឿងល្ខោនចៅស្រទបចេកតាមវិទ្យុ ខ្ញុំយករឿងនោះមកប្រៀបប្រដូចនឹងរឿងខ្ញុំឃើញថាប្រហែលគ្នាអីម៉្លេះទេ ខ្ញុំនឹកស្រណោះខ្លួនលុះដល់ស្រក់ទឹកភ្នែក ស៊ុនណារីអែងមើល!. កូនក្រមុំមហាសេដ្ឋីស្រលាញ់ចៅស្រទបចេកអស់ពីដួងចិត្ដ គ្រាន់តែដឹងថា គេជាគូសង្សារខ្លួនប៉ុណ្ណោះ ដែលឳពុកម្ដាយបានរៀបចំទុកដាក់អោយតាំងពីមុនមក... លុះដល់នាងឃើញលោកមហាសេដ្ឋីឳពុកនាង ប្រែចិត្ដធ្វើបាបចៅស្រទបចេកវិញ នាងនិយាយប្រាប់ឳពុកនាងថា ចៅស្រទបចេកជាប្ដីរបស់នាង!។ ស៊ុនណារីអែងឃើញទេ? ចិត្ដកូនក្រមុំមហាសេដ្ឋីដែលនៅស្អាតបរិសុទ្ធ គ្រាន់តែដឹងថាគេជាគូសង្សារខ្លួន ក៏ទោរទន់ទៅរកសង្សារនេះភ្លាម ចំនែកចិត្ដខ្ញុំក៏ដូច្នោះដែរ។ ស៊ុនណារី! នៅពេលដែលខ្ញុំបានដឹងថាជីតាសារ៉ាក់ចង់ដណ្ដឹងខ្ញុំអោយសារ៉ាក់ ហើយដឹងថាលោកឳពុកខ្ញុំចង់លើកខ្ញុំទៅអោយគេដែរនោះ ខ្ញុំស្រមៃឃើញគេ ជាគូសង្សារខ្ញុំទៅហើយ... ខ្ញុំសំលឹងទៅឃើញសារ៉ាក់ហ្នឹងហើយជាប្ដីរបស់ខ្ញុំ! នេះបើសិនជាស្រីស៊ីវិល័យហួសខ្នាតនោះ ខ្ញុំគ្មានពេញចិត្ដនឹងគេមកដណ្ដឹង... ខ្ញុំគ្មានពេញចិត្ដនឹង ឳពុកម្ដាយទុកដាក់ខ្លួនខ្ញុំអោយទៅគេនោះទេ ប៉ុន្ដែនេះគឺចិត្ដខ្ញុំនៅក្រោមឱវាទក្រោមអំណាចប្រពៃណីនៅឡើយ។ ឈ្មោះសារ៉ាក់នេះហើយជាឈ្មោះបុរសដំបូងបំផុត ដែលធ្វើអោយបេះដូងខ្ញុំជ្រួលច្របល់ ដែលធ្វើអោយខ្ញុំនឹកភ្នកថា បុរសហ្នឹងហើយជាស្វាមីរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំដែលបានឃើញបុរសរាប់រយរាប់ពាន់មកហើយ... នៅតាមផ្លូវ... នៅផ្សារ រឺ នៅលីសេស៊ីសុវត្ថិ,,, ប៉ុន្ដែខ្ញុំមិនដែលប្រៀបធៀបបុរសណាមួយជាស្វាមីរបស់ខ្ញុំទេ! មិនដែលសោះ! ទើបតែឈ្មោះសារ៉ាក់ទេ ដែលធ្វើអោយខ្ញុំនឹកភ្នករបៀបនេះ។ ខ្ញុំតែងស្រមៃរវើរវាយទៅឃើញ បុរសម្នាក់ឈ្មោះសារ៉ាក់ជាស្វាមីខ្ញុំ ជាម្ចាស់ជីវិតរបស់ខ្ញុំ ហើយឃើញគេបណ្ដើរខ្ញុំដើរលេងតាមផ្សារចាស់ ទៅញ៉ាំគុយទាវទា ទៅមើលកុននៅអាកាស៊ីណូ រឺ អាកាពីតូល។ ចំនែកអ្នកអែទៀតគេលែងហៅខ្ញុំថារ័តនាៗហើយ គេហៅខ្ញុំថាលោកស្រីសារ៉ាក់! ឱ! ពីរោះអីម៉្លេះទេ! កាលណោះបេះដូងខ្ញុំទូងស្គរលឺតែសារ៉ាក់! សារ៉ាក់! សារ៉ាក់! ...។ ខ្ញុំជានារីម្នាក់ដែលមានសេចក្ដីស្នេហាទៅលើស្រមោល... ហើយខ្ញុំស្រលាញ់ស្រមោលនោះទ្វេឡើង ជារៀងរាល់ថ្ងៃ... រូបរាងកាយសារ៉ាក់ គឺខ្លួនខ្ញុំនេះអែងហើយជាអ្នកឆ្លាក់ឆ្នៃនៅក្នុងការស្រមៃ... ម៉្លោះហើយរូបកាយគេចេះតែលេចល្អឡើងៗ នៅក្នុងសតិវិញ្ញាណខ្ញុំ។ ឱ! ភ្នែកគេខ្មៅស្រទន់យ៉ាងគួរអោយមានស្នេហ៍។
កញ្ញារ័តនានាងឈប់និយាយមួយស្របក់ ដោយនាងមានសេចក្ដីរកាំក្នុងចិត្ដ។ ចំនែកកញ្ញាស៊ុនណារីនាងស្ដាប់រឿងដ៏ពីរោះនេះទាល់តែចំហមាត់ភ្លេចខ្លួនតែម្ដង។ ស៊ុនណារី នឹកក្នុងចិត្ដ... «ហ៊ី! នេះគឺមិនមែនរ័តនាទេជាអ្នកនិយាយ... គឺជាដួងព្រលឹងរបស់រ័តនាដ៏សុទ្ធសាធតែម្ដង... វត្ថុសំងាត់ដ៏សក្ការៈទាំងប៉ុន្មានដែលនាងខំលាក់ទុកក្នុងបេះដូង ក៏ត្រូវលាតត្រដាងចេញអស់គ្មានសល់... វត្ថុទាំងនេះបានធ្វើអោយនាងតឹងទ្រូងយូរយារណាស់មកហើយ... អីលូវនេះនាងទប់ពុំជាប់ ទើបបានជាប្រេះធ្លាយចេញមកអស់យ៉ាងដូច្នេះ... ប្រេះធ្លាយហាក់ដូចជាទឹកដែលធ្លាយចេញពីទំនប់។ គួរអោយអាណិតរ័តនាណាស់... អែងធ្លាប់តែឃើញមុខញញឹមស្រស់ ពុំដឹងជាគេមានលាក់បង្កប់ទុកនូវវិបត្ដិស្នេហ៍មួយដ៏ធំដូច្នេះសោះ!... ហ៊ី! បងសារ៉ាក់ហើយ និង រ័តនា បើសិនជាបានគ្នាជាគូស្វាមីភរិយា ម៉្លេះសមអ្នកទាំងពីរស្រលាញ់គ្នាយ៉ាងណាទៅ? អ្នកទាំងពីរមាននិស្ស័យប្រហែលៗគ្នា ចិត្ដស្លូតស្រទន់ដូចគ្នា...។
ដោយឃើញរ័តនានៅស្ងៀមយូរបន្ដិច ស៊ុនណារីក៏ជជីកសួរតទៅទៀតថា៖
-ចុះហេតុយ៉ាងម៉េចបានជារ័តនាអែងដឹងថា បងសារ៉ាក់គេមិនប្រតិព័ទ្ធរូបរ័តនាអែង?
ព្រោះដូច្នេះស៊ុនណារី។ ថ្ងៃក្រោយមកជីតាសារ៉ាក់ស្រាប់តែលែងមានប្រសាសន៏អំពីរឿងសារ៉ាក់សោះតែម្ដង។ ចំនែកឳពុកម្ដាយខ្ញុំក៏ដូច្នោះដែរ ឈប់ដេញដោលសួរអំពីចរិយាសម្បត្ដិនៃបុរសម្នាក់នេះឈឹង។ មានកាលមួយនោះលោកម៉ាក់ និង លោកប៉ានៅក្នុងសាឡុងពុំដឹងថាខ្ញុំនៅក្បែរនោះឡើយ។ លោកកំពុងសន្ទនាគ្នាពីរឿងសារ៉ាក់។ ឱ! ស៊ុនណារីទុកណាជារន្ទះបាញ់ធ្លាក់ក្បែររូបខ្ញុំ ខ្ញុំក៏គ្មានភ្ញាក់ផ្អើល ស្រឡាំងកាំងដូចថ្ងៃនោះដែរ... ។ខ្ញុំបានដឹងថា ជីតាសារ៉ាក់បានបញ្ចុះបញ្ចូល អោយសារ៉ាក់ស្រលាញ់ខ្ញុំ តែសារ៉ាក់ប្រកែកដាច់ខាត។ គេថាគេមិនយកប្រពន្ធជាដាច់ខាតក្នុងជាតិនេះ។ ដូច្នេះហើយបានជាខ្ញុំថា សារ៉ាក់ គេគ្មានបេតីស្នេហាមកលើរូបខ្ញុំសោះ។ ខ្ញុំគេងតូចចិត្ដជាច្រើនអាទិត្យ ជាច្រើនខែ។ ចំនែកបេះដូងខ្ញុំវិញ! ស៊ុនណារី បេះដូងខ្ញុំក្លាយទៅជាបុប្ផាបាត់គន្ធពិដោរ! ទៅជាផ្កាស្រពោន។ ខ្ញុំមានខ្លួនជាក្រមុំណា៎ ស៊ុនណារី ប៉ុន្ដែបេះដូងខ្ញុំមិនមែននៅក្រមុំទេ មិនមែនស្អាតបរិសុទ្ធដូចដើមឡើយ។ បេះដូងខ្ញុំមានចៅហ្វាយម្ចាស់ត្រួតរួចហើយ អែចៅហ្វាយម្ចាស់នោះគឺរូប សារ៉ាក់ដែលខ្ញុំបានឃើញនៅក្នុងការស្រមៃ នៅក្នុងការយល់សប្ដិនោះអែង។ បេះដូងនារីអែទៀតជាបេះដូងក្រមុំ តែងតែពោរពញទៅដោយទឹកដម តែបេះដូងខ្ញុំដែលត្រូវម្ចាស់បោះបង់ចោល ក៏ក្លាយទៅជាបេះដូងស្ងួតហែង... បេះដូងទទេ។ សំរេចសំរួចទៅគឺជាបេះដូងស្រេកឃ្លាន ធម្មតាតែបេះដូងណាស្ងួតហែង តែងតែស្រេកឃ្លានដូច្នេះហើយ...។ ចំនែកបេះដូងខ្ញុំ គឺស្រេកឃ្លាន នឹង ចៅហ្វាយវា វាមិនចង់បាននរណាទៀតធ្វើម្ចាស់វាគំរប់ទី២ ទេ ... វាស្រេកឃ្លានទាំងខ្ញុំមិនដឹងខ្លួនផងណា៎ ស៊ុនណារី...។ (ស្ងៀមមួយស្របក់)
- លុះដល់ក្រោយមក ជីតាសារ៉ាក់មកដណ្ដឹងរ័តនាអែងទៅអោយចំរើនម្ដងអញ្ចឹងរឺ? (គឺសំលេងស៊ុនណារីដែលទំលុះការស្ងៀមស្ងាត់របស់រ័តនា)។
- មិនមែនទេ! ស៊ុនណារី គឺឳពុកម្ដាយរបស់ចំរើនតែម្ដង ដែលមកដណ្ដឹងរូបខ្ញុំអោយគេ... ឳពុកម្ដាយមានបុណ្យសក្ដិធំណាស់ ហើយជាអ្នកមានទ្រព្យសម្បត្ដិទៀតផង... ចំរើនទៀតក៏មានចំណេះលើសសារ៉ាក់។ ឳពុកខ្ញុំអង្វរចិត្ដខ្ញុំច្រើនខែណា៎ស៊ុនណារី ទើបខ្ញុំទទួលយល់ព្រមយកចំរើនជាគូសង្សារ។ តាមពិតឳពុកខ្ញុំស្រលាញ់សារ៉ាក់ជាងចំរើន គាត់តែងនិយាយថា «គាត់មិនត្រូវការកូនប្រសាអ្នកមានប៉ុន្មានទេ លុយកាក់ចាយមិនអស់ទៅហើយ» គំនិតគាត់ គឺចង់បានកូនប្រសាណា ដែលមានចំណេះជ្រៅជ្រះ ហើយមានរិកពាសុភាពរាបសាដូចសារ៉ាក់នេះជាដើម គឺបុរសណាដែលអាចផ្ដល់សុភមង្គលមកខ្ញុំពេញលេញនោះ... ។ ប៉ុន្ដែថ្ងៃក្រោយប្រហែលគាត់ប្រែចិត្ដវិញពុំដឹង គាត់ត្រលប់ជាស្រលាញ់ចំរើនស្ទើរលេបបាន... ។ ហ៊ី! ស៊ុនណារី ចំរើនមិនមែនដូចសារ៉ាក់ទេ ខ្ញុំឧស្សាហ៍ឃើញមុខគេណាស់។ កាលពីដើមគេមកលេងផ្ទះខ្ញុំ ជាមួយឳពុកម្ដាយគេ... អីលូវគេមកលេងតែម្នាក់អែង... ប៉ុន្ដែទាស់តែប៉ុណ្ណេះ៖ ខ្ញុំគ្មានជំពាក់ចិត្ដទៅលើចំរើនបន្ដិចសោះ... បេះដូងខ្ញុំដែលធ្លាប់លំអៀងទៅលើសារ៉ាក់ទៅហើយ ពុំស្គាល់នរណាទៀតជាម្ចាស់វាឡើយ... ខ្ញុំសុខចិត្ដរៀបការជាមួយចំរើន គឺដោយសោះអង្គើយ ដោយនឹកចង់បំពេញចិត្ដឳពុកម្ដាយប៉ុណ្ណោះ...។ ខ្ញុំស្ដាយក្រោយណាស់អំពីការសំរេចចិត្ដនេះ ប៉ុន្ដែវាជ្រុលទៅហើយ...
- - រ័តនាខ្ញុំសូមទោសណ៎ា ខ្ញុំសូមសួរបន្តិច... ហ៊ី! ខ្ញុំដូចជាឈ្លានពានចូលទៅក្នុងបេះដូងរ័តនាអែងបន្ដិចហើយ
- - និយាយមកចុះស៊ុនណារី!
- - តើអីលូវនេះ រ័តនាអែងនៅតែជាប់ជំពាក់ចិត្ដនឹងរូបបងសារ៉ាក់ទៀត
- - អីលូវហ្នឹងរឺ?... ខ្ញុំមិនដឹងដែរស៊ុនណារី ! ពិបាកនិយាយណាស់! ចំនួនជាងមួយឆ្នាំហើយ ខូរក្បាលខ្ញុំភ្លេចឈ្មោះគេឈឹង... ខ្ញុំភ្លេចទាំងរូបទាំងស្រមោលដែលខ្ញុំធ្លាប់ស្រមៃឃើញ... ខួរក្បាលខ្ញុំលែងនឹកនាហើយ... ប៉ុន្ដែបេះដូងខ្ញុំនៅចាំឈ្មោះនេះពុំមានភ្លេច... បេះដូងខ្ញុំនៅចាំរូបគេដោយមិនដឹងខ្លួនផង។ ខ្ញុំធ្លាប់ពិបាកចិត្ដញយដងណាស់ ធ្លាប់រសាប់រសល់ក្នុងខ្លួនរកថាមិនត្រូវ ហាក់ដូចជាខ្វះវត្ថុអ្វីមួយ ដែលវិញ្ញាណខ្ញុំត្រូវការជាទីបំផុត... ខ្ញុំរកហេតុនៃការតប់ប្រមល់នោះមិនឃើញសោះ។ អីលូវនេះគឺដូច្នេះ ខ្ញុំទើបនឹងដឹងថា ខ្ញុំនៅរលឹកឈ្មោះសារ៉ាក់ដោយមិនដឹងខ្លួន។ វិញ្ញាណខ្ញុំនៅតែស្រែករកឈ្មោះគេជានិច្ចនិរន្ដរ៍... នេះបានសេចក្ដីថា ពេលហ្នឹងក៏ដូចពេលណាដែរ ខ្ញុំនៅតែជាប់ចិត្ដ នឹង សារ៉ាក់ជានិច្ច។