គតិលោក ឬច្បាប់ទូន្មានខ្លួន ភាគ៥
រៀបរៀង ដោយ ឧកញ៉ាសុត្ដន្ដប្រីជា ឥន្ទ
ចម្លងតាមការផ្សាយរបស់ពុទ្ធសាសនបិណ្ឌត្យ
**********************************************
ទស្សនៈអ្នកចុះផ្សាយ :
រឿងនិទាន នៅក្នុងគតិលោក ឆ្លុះបញ្ចាំង ពីដំណើររបៀបរបប នៃការរស់របស់សង្គមមនុស្សក្នុងគ្រប់សម័យកាល ព្រោះ «គតិលោក» បាននិយាយអំពីការប្រព្រឹត្ដទៅរបស់មនុស្ស។ ពីសម័យមួយ ទៅសម័យមួយ មិនថាតែសម័យបច្ចុប្បន្ន មានបច្ចេកវិជ្ជាខ្ពង់ខ្ពស់ (កុំព្យូទ័រ) សម័យដើម សម័យព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធចៅ មានមនុស្សត្រាស់ដឹង ព្រះអរហន្ដដ៏ច្រើន យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ជៀសមិនផុត នៅតែមានមនុស្សល្អ មនុស្សអាក្រក់ មនុស្សឆោតល្ងង់ មនុស្សប្លម បោកប្រាស់គ្នាជារៀងរហូតមក។....[អានបន្ដ]
រឿងចចក នឹងទុង
ថ្ងៃសុក្រ ទី3.កក្កដា 2015.ម៉ោង 22:10
និទាននេះមានដំណាលក្នុងក្បួនបារាំងសេសមានសត្វចចក១ ទៅសុំទុងជាមិត្រ ទុងនោះសោតក៏មានចិត្ដស្រលាញ់ ចចកជាមិត្រមេត្រី ប៉ុន្ដែសត្វទាំងពីរនោះ ជាសត្វស្រលាញ់គ្នាតែកិរិយាខាងក្រៅ ឯក្នុងចិត្ដនោះគិតតែកោងគ្នា ដោយក្ដីមច្ឆរិយៈកំណាញ់រៀងខ្លួន។ ថ្ងៃមួយចចកនិយាយបបួលទុងថា «មិត្រអើយ! ថ្ងៃនេះខ្ញុំសូមអញ្ជើញមិត្រឯង ទៅស៊ីលៀងនៅផ្ទះខ្ញុំតាមកាល» ទុងក៏ព្រមទៅ។ មុននឹងរៀបភោជនាហារលៀងនោះ ចចកគិតថា «អញនឹងមិនអោយអាទុងវាចឹកស៊ីរបស់អញបាន «គិតហើយចចករៀបបាយ ចំណី ដាក់ក្នុងភាជនៈមានផ្ទៃរាបប្រៀបដូចថាសរាប ហើយប្រាប់ទុងថា « អញ្ជើញមិត្រពិសាអោយសប្បាយ» ឯទុងជាសត្វចំពុះវែង ចឹកចំណីអាស្រ័យពុំបានដោយទើស នឹងថាសរបរឹង ម្លោះហើយក៏ឈប់ឈរនៅស្ងៀមទៅ ឯចចកមាត់វាទាលវាស៊ីបាន ស៊ីបណ្ដើរនិយាយបណ្ដើរថា «សំលាញ់មិនពិសាទៅ» ទុងស៊ីពុំបាន ឯចចកក៏ចេះតែស៊ីទាស់តែឆ្អែតហោង។
ឯទុងនោះ កាលរួចការស៊ីលៀងហើយ ក៏ហើរមកកាន់លំនៅនៃអាត្មា កើតក្ដៅនឹងចចករៀបអាហារដាក់មិនអោយខ្លួនស៊ីបាន ទើបគិតថា «ចាំអញទៅបបួលអាភឿនកោងមកស៊ីលៀងនៅផ្ទះអញវិញ អញនឹងរៀបអាហារចំណី ដាក់កុំអោយអាចចកនោះវាស៊ីបាន» គិតហើយទៅបបួលចចកមកស៊ីលៀងនៅផ្ទះអាត្មា ចចកក៏មក ទុងក៏រៀបអាហារចំណីនោះដាក់ក្នុងដបមានមាត់តូច ដែលខ្លួនអាចបញ្ចូលចំពុះទៅក្នុងដបចឹកយកចំណីស៊ីបាន ហើយហៅទៅចចកថា «អញ្ជើញមិត្រចូលពិសាជាមួយគ្នាទៅ» ឯចចកនោះមាត់ធំលូកមិនចុះទៅក្នុងដបនោះឡើយ រកឱកាស នឹងស៊ីពុំបាន ក៏អង្គុយស្ងៀមនៅ គិតឃើញថាទុងគេកែខ្លួនគេហើយ ព្រោះថ្ងៃមុនឯងក្លែងដាក់អាហារនឹងថាសរាប មិនអោយវាស៊ីបាន ឥលូវវាក្លែងដាក់អាហារក្នុងដបមាត់តូចមិនអោយឯងស៊ីរបស់វាបានវិញ។ ចចកគិតដូច្នោះហើយ ដល់រួចលៀង ក៏លាទុងវិលទៅកាន់លំនៅនៃខ្លួនវិញហោង។ រឿងនិទាននេះមានគតិប្រៀបដូចម្ដេច ចូរឯងប្រៀបប្រាយទៅមើល។
កូនសិស្សតបថា រឿងនេះបានគតិខាងមិត្ដតែមាត់ ចិត្ដមិនបានជាមិត្ដឡើយ ឯកិរិយាក្លែងពុំចង់អោយភឿន រឺភ្ញៀវ អាស្រ័យនោះ ដូចអ្នកខ្លះរៀបបាយ អោយភ្ញៀវបរិភោគ ដាក់ស្វាយទុំទាំងមូល តែកាំបិតពុំបានដាក់អោយចិតឡើយ រឺមួយដាក់ហឹបស្លាអោយស៊ី ដាក់ស្លាស្លឹងទាំងមូល តែប្រណាកពុំដាក់ យ៉ាងនេះអោយចូលចិត្ដថាដូចតំរាទុង និងចចកនេះឯង។
ចប់តំរាមិតកោងមិត្រ៨
រឿងសត្វទុងនឹងត្រី
និទាននេះមានដំណាលក្នុងក្បួនបារាំងសែស មានសត្វទុង១ ជាសត្វកាន់សក្កាយទិដ្ឋិ ថ្ងៃមួយចេញស្វែងរកចាប់ត្រីជាអាហារ លុះហែលទៅបានឃើញត្រីក្អិត១ ហែលទៅខាងមាត់ខ្លួន ទុងនោះក៏ចឹកត្រីក្អិតនោះបានទើបមកគិតថា អាត្មាអញនេះជាបក្សីរូបធំ ត្រូវតែបរិភោគត្រីធំៗយ៉ាងត្រីរ៉ស់ ត្រីឆ្ដោ ត្រីប្រាជាដើមនោះទើបសមនឹងស័ក្ដិយសរូបអ ញនេះ អាត្រីក្អិតរូបតូចមួយនេះ មិនសមនឹងរូបអញឡើយ គិតហើយទុងក៏លែងត្រីក្អិតនោះបង់ ហើយហែលទៅមុខទៀត លុះដល់ទី១ បានយល់ត្រីចង្វា១ ហែលមកខាងមុខ ទុងនោះចឹកបានលើកឡើងគិតទៀតថា ត្រីចង្វានេះក៏តូចណាស់ពុំសមគួរនឹងអញជាបក្សីធំនេះឡើយ គិតហើយក៏លែងត្រីចង្វានោះចោលបង់ ហើយហែលទៅមុខទៀតបានយល់ត្រីចង្វាភ្លៀង១ ទុងចឹកបានលើកឡើងនឹងស៊ី ក៏គិតថាត្រីចង្វាភ្លៀងនេះ រូបតូចពេកណាស់ ពុំគួរនឹងរូបអញជាធំ គិតហើយក៏លែងត្រីនោះចោលបង់ ហើយខំហែលទឹកស្វែងទៅមុខទៀត ស្វែងទៅៗ រកត្រីពុំបាន ពេលសោតក៏ទាបល្ងាចនឹងផុតពេលស្វែង ទុងនោះឯងកើតក្ដីឃ្លានអាហារមហិមា ខំស្វែងរកអាហារពុំបានឡើយ ម្លោះហើយទុងកើតទុក្ខមុខសុបសៅ កើតក្ដៅចិត្ដគិតស្ដាយអាហារដែលខ្លួនរកបានអំពីព្រឹកនោះថា ស្ដាយអឺយសែនស្ដាយត្រីក្អិត១ នោះបើប្រសិនជាបរិភោគមកល្មមកល់ខ្លះ ស្ដាយត្រីចង្វា បើប្រសិនណាជាស៊ីមកក៏ជាការកល់ឡើងរួម នឹងត្រីក្អិតជាន់មុននោះ ស្ដាយត្រីចង្វាភ្លៀងមួយ បើប្រសិនណាជាស៊ីមកទៀត ក៏ជាការផ្សំគ្នានឹងត្រីជាន់មុនបានកល់ឡើងច្រើនល្មមបន្ទោរបង់ក្ដីឃ្លាននេះបាន អីលូវនេះដល់ពេលឃ្លានក៏ខ្លាំង ពេលថ្ងៃនឹងស្វែងទៀត ក៏ផុតតែត្រឹមនេះ អញនេះហើយពេញជាគិតខុស មិនសន្សំត្រីតូចៗ ស៊ីផ្សំគ្នាគិតប្រមាថថា អាតូចៗ មិនសមនឹងខ្លួន ចាំរកត្រីធំៗ អោយសមស័ក្ដិយសខ្លួន ដល់មិនបានត្រីធំក៏អត់ទៅ តំរានេះគឺអាធំក៏ខូច អាតូចក៏ខាត បានក្ដីទុក្ខវេទនាដោយអត់អាហារនោះហោង។ អើរឿងនេះបានជាគតិប្រៀបប្រាយទៅយ៉ាងណា ឯងថាទៅមើល។
កូនសិស្សតបថា គតិនេះបានដូចកូនអ្នកកាន់ត្រកូលទៅរៀនវិជ្ជាចេះមកអំពីប្រទេសក្រៅ ហើយចូលមកប្រទេសខ្លួន រាជការបានតាំងអោយធ្វើការបើកប្រាក់ខែអោយត្រឹម១០-២០រៀលជាដើម ខ្លួនមិនទទួលធ្វើ កាន់ខ្លួនថា ខ្លួនជាកូនត្រកូលធំ ប្រាក់ខែប៉ុណ្ណឹងមិនសមនឹងចំណេះ នឹងត្រកូលខ្លួន គិតចាំយកប្រាក់ខែដល់ ៨០-៩០ រឺ១០០ ជាទុនធំតែម្ដង ដូចទុងចាំយកត្រីរ៉ស់ ត្រីឆ្តោ ពោ ប្រា តែម្ដង ដល់រកមិនបានកើតខាតខាន កើតស្ដាយទុនតូចដែលគេបំរុងអោយ ក្នុងកាលមុននោះឯង។
មួយទៀត បានដូចលោកចៅអធិការ រឺ លោកមហាអាចារ្យកាន់ខ្លួនថាធំ គិតថាអាត្មានេះសមតែគេនិមន្ដឡើងគ្រែទេសនាសង្គាយនា រឺ ឆាកមហាបង្សុកូលទស់បន្លុង គ្រងកថិន ក៏ឯការតូចៗ ដូចយ៉ាងគេនិមន្ដសូត្រមន្ដ រឺ បង្សុកូលខ្មោចជាដើមនេះ មិនសមគួរដល់អាត្មាជាធំឡើយ កាន់ដូចយ៉ាងទុងនោះឯង។
ចប់តំរាគតិរកស៊ីមិនសន្សំពីវត្ថុតូចៗទី៨
រឿងសត្វកណ្ដូបនឹងដើមសង្កែ
និទាននេះមានដំណាលក្នុងក្បួនបារាំងសែស មានកន្ដូប១ ហើរទៅទំស៊ីស្លឹកនូវផ្លែផ្កានៃដើមសង្កែដុះនៅវាលស្រែក្រៅ១ លុះបរិភោគឆ្អែតហើយ ក៏ហើរទៅព្រៃភ្នំ ចុះទំលើមែកសង្កែភ្នំ១ ដុះនៅក្រោមឈើធំទាំងឡាយ លុះដល់ពេលឃ្លានអាហារក៏ហើរឆ្វៀលដើមសង្កែភ្នំ ដើម្បីរកមើលស្លឹក មើលផ្លែផ្កានឹងបរិភោគ ហើររកពុំឃើញមានស្លឹកនូវផ្លែផ្កា ឃើញមានតែដើមខ្ពស់ដូច្នោះ កន្ដូបនោះក៏និយាយថា ដើមសង្កែដែលដុះឯវាលស្រែនោះ គេមានមែកត្រសុំត្រសាយ បរិបូណ៌ដោយផ្លែផ្កា មានស្លឹកស្រោបជិតជុំដើម ជាទីប្រជុំនៃសត្វកន្លង់ កន្ដូប អណ្ដើកមាសទាំឡាយអាស្រ័យបរិភោគបាន អើប្រស្ដែងសង្កែភ្នំនេះ ហេតុអ្វីក៏ពុំមានស្លឹកបែកផ្លែផ្កាដូចគេ មានតែដើមដុះលូតខ្ពស់រៀវចុងយ៉ាងនេះ រកតែស្លឹកនឹងស្រោបខ្លួនគ្មាន។
ឯសង្កែនោះ ក៏ប្រាប់ថា «អោអ្នកអើយ! ដើមខ្ញុំនេះដុះនៅក្រោមឈើធំ ក៏វិស័យឈើធំទាំងឡាយមានដើមផ្ចឹករាំង ឈើទាលជាដើមនោះ គេជាជាតិឈើភ្នំប្រកបដោយខ្លឹមខាងក្នុង គេលូតបែកមែកត្រសាយត្រសុំ ដោយភាពគេជាឈើភ្នំ តែខ្ញុំឯងនេះជាជាតិឈើអិតខ្លឹម ហើយមកដុះនៅខាងគេ តាំងលូតតាមគេទៅ ទាល់តែរកស្លឹកពុំបានយ៉ាងនេះឯង។
ឯកន្ដូប ក៏និយាយតិះដៀលដើមសង្កែនោះផ្សេងៗ ហើយសរសើរដើមសង្កែដែលដុះនៅតាមវាលស្រែផុតអំណាចឈើធំនៅគ្របសង្កត់ពីខាងលើ ពុំបានលូតតាមត្រាប់តាមឈើធំអោយបង់ស្លឹកផ្លែផ្កាដុះតាមធម្មតាខ្លួនឯង តាមតែចិត្ដចង់បំបែកមែកតូចធំតាំងស្លឹកផ្កាផ្លែបិទបាំងខ្លួនយ៉ាងណាៗ ក៏អិតមានទើសទល់អ្វីមួយឡើយ កន្ដូបពោលពាក្យដូច្នោះហើយក៏ហើរទៅកាន់លំនៅនៃខ្លួនវិញហោង។ ចុះរឿងនេះ បានសេចក្ដីជាគតិយ៉ាងណា ចូរអត្ថាធិប្បាយទៅមើល?។
កូនសិស្សតបថា ឯដើមផ្ចឹករាំងឈើទាលនោះ ជារុក្ខជាតិមានខ្លឹម ដុះឡើងក៏លូតខ្ពស់តាំងបែកមែកតូចធំ ព្រមទាំងស្លឹកផ្លែផ្កាបានសមដោយជាតិជាឈើធំ នេះបានគតិដូចមនុស្សអ្នកមានសម្បត្ដិ មានយសស័ក្ដិ មានប្រាក់ខែបរិបូណ៌ បើគេស្លៀកពាក់គ្រឿងតែងខ្លួន រឺ គេបរិភោគភោជនាហារ យ៉ាងឧត្ដមក៏សមរបស់គេអិតមានក្ដីខាត់ខាត ឯជាតិដើមសង្កែ រឺ ប្របួយលាជផ្ទះ ជាដើមនោះ ជាជាតិឈើស្រែ ឈើក្រៅ សមគួរតែដុះនៅវាលស្រែក្រៅ ដែលផុតពីម្លប់ឈើធំ ទើបអាចតាំងមែកស្លឹកផ្លែផ្កាបរិបូណ៌ទៅបាន បើទៅដុះនៅខាងឈើធំហើយ ក៏ពុំអាចតាំងមែកស្លឹកផ្លែផ្កាបានឡើយ នេះបានជាគតិដូចមនុស្សអ្នកអិតចំណេះ អិតទ្រព្យសម្បត្ដិ ហើយត្រាប់តាមអ្នកមានសម្បត្ដិ មានយស ទិញគ្រឿងតែងខ្លួន រឺអាហារខ្ពស់ ប្រើកិរិយាយ៉ាងអ្នកធំលូតតាមអ្នកធំ ម្ល៉ោះហើយក្ដីក្រ ក្ដីលំបាក ក៏កើតដល់ប្រាណ មានឧបមេយ្យដូមដើមសង្កែត្រាប់តាមឈើធំនោះឯង។
ឯដើមសង្កែ ដែលដុះដោយវាលស្រែ បរិបូណ៌ដោយមែកស្លឹកផ្លែផ្កានោះ បានគតិដូចមនុស្សអ្នកអិតចំណេះវិជ្ជាការ ខ្សត់ក្រតែទៅប្រព្រឹត្ដដោយការរកស៊ីធ្វើស្រែចំការជួញប្រែលក់ដូរ ឧស្សាហ៍សន្សំទ្រព្យសម្បត្ដិ ទុកដាក់ពុំហ៊ានចែកចាយ ដោយការពុំគួរចាយនោះទ្រព្យសម្បត្ដិកើតមានឡើង ដូចដើមសង្កែដុះដោយវាលស្រែនោះឯង។ អ្នកស្រែចំការមានទ្រព្យសម្បត្ដិ ជាទីអោយមហាជនសរសើរ។ អ្នកក្រុងពិតតែអិតទ្រព្យសម្បត្ដិ ប៉ុន្ដែប្រឹងលូតតាមអ្នកធំដូចដើមសង្កែដុះក្បែរភ្នំជាទីអោយកន្ដូបមេអំបៅ អណ្ដើកមាសតិះដៀលនិន្ទា។ អ្នកមានបញ្ញាគួរពិចារណាយកជាគតិលោក យោគអោយឃើញមនុស្សត្រាប់អ្នកធំមាននៅក្នុងសម័យអីលូវនេះ។
ចប់គតិអ្នកលូតអស់ស្លឹកទី៩
រឿងសត្វក្អែកនឹងខ្មោចឆ្កែ
មានក្អែក១ បានឃើញខ្មោចឆ្កែ១ អណ្ដែតទឹកក៏ចុះទំចឹកស៊ីបណ្ដែតទៅតាមខ្សែទឹក ចេញទៅដល់កណ្ដាលសាគរក្អែកនោះភ្លើនភ្លេចស្មារតី ពុំបានគិតហើរវិលមកកាន់ទីគោកឡើយ។
លុះស៊ីឆ្អែតហើយ ក្អែកនឹងគេចហើរមកទីគោកពុំបានព្រោះខ្មោចឆ្កែនោះ អណ្ដែតទៅកណ្ដាលមហាគង្គា ផុតមើលត្រើយពុំយល់ ក្អែកនោះហើរមិនដល់គោក ក៏តាំងស្លាប់អស់កំលាំងធ្លាក់លិចចុះក្នុងគង្គាដល់នូវក្ដីមរណៈសូន្យជីវិតហោង។ រឿងនិទាននេះ បានគតិប្រៀបប្រាយអត្ថាធិប្បាយដូចម្ដេច? កូនសិស្សតបថា រឿងនេះបានគតិដូចនិទានសត្វចចកដែលលោភខ្លាំង ចូលទៅស៊ីគ្រឿងក្នុងពោះនៃខ្មោចដំរីសារ បាននូវសេចក្ដីទុក្ខវេទនា ព្រោះអិតសតិបញ្ញានឹងពិចារណាអោយយល់ហេតុផល ហៅថាមិនដឹងប្រមាណក្នុងការបរិភោគភោជន អ្នកប្រាជ្ញគប្បីចូលចិត្ដហោង។
ចប់តំរាគតិលង់ដោយលោភទី១០
រឿងចៅអធិការនឹងកូនសិស្សពីរនាក់
មានលោកសង្ឃ១អង្គ ជាចៅអធិការ នាំក្មេងពីរនាក់ជាកូនសិស្សចេញចាកអារាមទៅព្រៃ ដើម្បីនឹងទិញឈើធ្វើកុដិ កូនសិស្សក៏ស្ពាយកញ្ចប់ចង្ហាន់យកទៅ ដើម្បីឆាន់ពេលថ្ងៃត្រង់។ លុះទៅដល់ត្រពាំងមួយ មានទឹកដ៏ថ្លាស្អាតមានរុក្ខជាតិដុះជិតជុំ ម្លប់ត្រសុំសប្បាយ ជួនពេលថ្ងៃត្រង់លោកសង្ឃនោះ ចូលឈប់ប្រារព្វនឹងឆាន់បាយ ទើបក្មេងទាំង២នាក់ ក៏ចាត់ចែងយកចង្ហាន់កញ្ចប់នោះប្រគេន ឯម្ហូមនោះមានតែត្រីកន្ត្រប់អាំង១។ លោកចៅអធិការក៏តាំងឆាន់ ឯក្មេងទាំង២នាក់វាអង្គុយគាល់លោកឆាន់ វានឹកក្នុងចិត្ដវាថា លោកគ្រូប្រហែលជាឆាន់ត្រីកន្រ្ដប់នេះ តែមួយចំហៀង ខាងលើ ឯចំណែកខាងក្រោមសោត គង់តែលោកនឹងទុកអោយយើងកូនសិស្សពីរនាក់ ក្មេងគិតដូច្នោះហើយ វាក៏ខ្សឹបប្រាប់គ្នាវាអោយដឹងជាសញ្ញា។
ឯលោកចៅអធិការ លុះឆាន់បាយអស់ត្រីអាំង១ចំហៀងហើយក៏នៅឆ្ងាញ់ ទើបប្រែត្រលប់ត្រីកន្ត្រប់ឆាន់ខាងចំហៀងក្រោមទៀត។ កូនសិស្សឃើញលោកគ្រូត្រលប់ត្រីអាំងឆាន់ចំណែកខ្លួនវាដូច្នោះ អីលូវនេះផែនដីប្រែហើយ នៅផងពុំបានទេអាដែង។
ក្នុងខណៈនោះមានក្របីព្រៃ១ វាក៏បោលចូលមកនឹងវ័ធ។ កូនសិស្សទាំងពីរនាក់ បានឃើញក្របីព្រៃបោលដេញមកដូច្នោះ ទើបវានាំគ្នារត់ចោលលោកគ្រូហើយឡើងដើមឈើត្រាតែដល់ចុង ផុតអន្ដរាយនឹងក្របី ឯលោកចៅអធិការកំពុងតែឆាន់ឆ្ងាញ់ស្រាប់តែក្របីមកជិត ក៏ភិតភ័យតក់ស្លុតក្រោកឡើងនឹងរត់ ហើយស្រែកហៅកូនសិស្សអោយជួយដោយរួសរាន់ណាស់។
ឯកូនក្មេងនៅលើចុងឈើ វានាំគ្នាស្រែកទៅថា ផែនដីប្រែហើយ នរណាឡើយនឹងទៅជួយ ត្រីកន្រ្ដប់តូចមួយឆាន់អស់នៅសល់តែឆ្អឹង ចូរលោកគ្រូខំប្រឹងរត់ទៅតែឯងតាមយថាកម្មរៀងខ្លួនចុះ យើងមិនចុះទៅជួយទេ។ ឯលោកនោះរត់មិនរួចពីក្របីៗ ក៏វ័ធដល់នូវមរណកាលកណ្ដាលព្រៃនោះហោង។ រឿងនិទាននេះ បានជាសេចក្ដីជាគតិយ៉ាងណាចូរថាទៅមើល?។
កូនសិស្សតបថា រឿងនិទាននេះ បានគតិដូចពាក្យសុភាសិតច្បាប់ចាស់ថា «បានស្ករនិងទឹកឃ្មុំពួនក្នុងផ្ទះស៊ីម្នាក់ឯង» បុគ្គលទាំងឡាយក្នុងលោកនេះ សឹងមានអាហារជាថ្នាំកែរោគឃ្លាន គឺគំលាននេះជារោគធំបំផុត បុគ្គលណាចង់រស់តែឯង មិនគិតដល់អ្នកដទៃផង បុគ្គលនោះ លុះមានក្ដីភ័យឯណាមួយមកដល់ខ្លួនហើយ នឹងស្រែករកអោយគេជួយ គេក៏ពុំមកជួយឡើយ ហៅថាពុំដឹងប្រមាណក្នុងការបរិភោគ។ អ្នកមានបញ្ញាគួរត្រិះរិះគិតតទៅទៀតចុះ។
ចប់តំរាគតិបរិភោគអាហារមិនគិតគេទី១១
តំរាប្រែផែនដីក្របីវ័ធស្លាប់ អញ្ជើញអ្នកស្ដាប់ កុំត្រាប់យកជាគតិ។
ចំនួនអ្នកចូលទស្សនា