ទស្សនៈអ្នកចុះផ្សាយ : រឿងនិទាន នៅក្នុងគតិលោក ឆ្លុះបញ្ចាំង ពីដំណើររបៀបរបប នៃការរស់របស់សង្គមមនុស្សក្នុង​គ្រប់​សម័យ​កាល ព្រោះ «គតិ​លោក» បាន​និយាយ​អំពី​​ការ​ប្រព្រឹត្ដ​ទៅ​របស់​មនុស្ស។ ពីសម័យមួយ ទៅសម័យមួយ មិនថាតែសម័យបច្ចុប្បន្ន មានបច្ចេក​វិជ្ជា​ខ្ពង់​ខ្ពស់ (កុំព្យូ​ទ័រ) សម័យ​​ដើម សម័យ​ព្រះសម្មា​សម្ពុទ្ធ​ចៅ មានមនុស្សត្រាស់ដឹង ព្រះអរហន្ដដ៏ច្រើន យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ជៀស​មិន​ផុត នៅ​តែ​មាន​មនុស្ស​ល្អ មនុស្ស​អា​ក្រក់ មនុស្ស​ឆោត​ល្ងង់ មនុស្សប្លម បោកប្រាស់គ្នាជារៀងរហូតមក។....[អានបន្ដ]

រឿងកន្លង់នឹងគីង្គក់
ថ្ងៃសុក្រ ទី13.ធ្នូ 2013.ម៉ោង 20:16

     មួយទៀតអ្នកមានបញ្ញាវៃ តតបសេចក្ដីយកឈ្នះវិញក៏មាន ដូចនិទានសត្វកន្លង់តបនឹងពាក្យគីង្គក់នោះឯង។ មាន​កន្លង់​១​ហើរ​ក្រេប​​កេ​សរ​ ផ្កា​នា​កណ្ដាល​ផ្លូវ បាន​យល់​គីង្គក់​ ១​លោត​ទៅ​ខាង​គុម្ព​ផ្កា​ទើបសួរ ថា «បងគីង្គក់បងឯងទៅណា »។ គីង្គក់ជាសត្វ​អួត​រិទ្ធិ​គិត​ថា អញ​នឹងប្រាប់​ ​គតិនេះ​អោយ​កន្លង់​ខ្លាច​អញ គិត​ហើយ​ទើប​បា្រប់ថា «យើងទៅកាន់មហាស្រះ ឯព្រៃហេមពាន្ដ ដើម្បីនឹងទៅចង់ស្រី អើ​កន្លង់​ឯង​កោត​យើង​ឬ​ទេ​ហះ​?​។

រឿងធនញ្ជ័យបណ្ឌិតនឹងអ្នកប្រាជ្ញកោះលង្កា

     មានអ្នកប្រាជ្ញមួយទៀតបញ្ញាយ៉ាងល្អិត និមិត្ដតែឃើញអាការខាងក្រៅចេញមក ក៏អាចដឹង អាថិបញ្ហាមនុស្ស​គ​នោះ​បាន ដូច​និទាន​ចៅ​ ធន​ញ្ជ័យ​បណ្ឌិត​កាល​អ្នក​ប្រាជ្ញ​កោះ​លង្កា​ទ្វីប គេចូលមកក្នុងព្រះនគរចោទរកអ្នកប្រាជ្ញនោះសេចក្ដីថា កាលណោះ​ព្រះ​ចៅ​ក្រុង​កោះ​លង្កា​ មាន​ព្រះ​រាជ​សារ​ដល់​មក​ព្រះ​ចៅ​ក្រុងស្រីអយុធ្យាថា អោយរើសរកអ្នកប្រាជ្ញ អាចមានបញ្ញាដឹងលោកិយលោកា​ប្រែ​​បាលី​ភាសា​ឬ​ឆ្លើយ​​អាថិ​ បញ្ហា​ក្នុង​ក្រៅ​បាន នឹង​ត​តាំង​នឹង​អ្នកប្រាជ្ញកោះលង្កា។ ឯព្រះចៅក្រុងអយុធ្យា ក៏ដាក់ភ្នាក់ងារនោះអោយធ​នញ្ជ័យ​ទទួល​ចោទ​ឆ្លើយ​ត​នឹង​​អ្នក​ ប្រាជ្ញ​ក្រុង​លង្កា ទើប​ចៅ​ធនញ្ជ័យទទួលភ្នាក់ងារចេញមកចាត់ចែងអោយចៅភ្នាក់ងារ កាត់ក្ដារតូចធំ យក​សំពត់​រុំ​បន្លំ​ជា​គម្គីរ​បាន​ច្រើន​​ហើយ​ ដាក់​ក្នុង​ទូ ចារឹក​ចំណង​ជើង​ប្រាប់​ឈ្មោះ​ព្រះ​គម្ពីរ​នោះ ប្លែកៗទីទៃៗ។

     ឯអ្នកប្រាជ្ញកោះលង្កាមកដល់បានចូលទៅមើលក្នុងមន្ទីរហោត្រៃហ្លួង បានឃើញគម្ពីរចៅធនញ្ជ័យច្រើនដូច្នោះក៏នឹក ខ្លាច​នឹក​រអា​ចិត្ដ​ថា​ ស្រុក​គេ​នេះ​មាន​គម្ពីរ​ច្រើន​ណាស់ ឯងនឹងលេងខាងជើងគម្ពីរនោះយល់ជាមិនឈ្នះអ្នកប្រាជ្ញស្រុកអាយនេះទេ បើ​ដូច្នេះ​ត្រូវ​លេង​ខាង​បញ្ហា​ ក្រៅ​ៗ​វិញ​ចុះ គិត​ហើយ​ក៏​ចេញ​មក​ពី​ហោត្រៃនោះ ហើយអោយទូលព្រះចៅក្រុងស្រីអយុធ្យាថា អោយស្ដេចចាត់​អ្នក​ប្រាជ្ញ​មក​ចោទ​ឆ្លើយ​ គ្នា​ជា​បញ្ហា​វោ​ហារ​ក្រៅ​នៅ​រោង​ក្រៅ​ក្នុង​វេលានេះ។

     ឯងធនញ្ជ័យ បានលឺអាមាត្យនោះសួរអាថិដូច្នោះក៏យល់សេចក្ដីថា ចៅនេះបើបានដឹងអាថិនេះហើយគង់នឹងទៅក្រាបទូល​យក​គាប់​មុន​អញ​ មិន​ខាន បើ​ដូចេ្នះ​អញ​នឹង​ប្រាប់អោយខុសអំពីបញ្ហានេះចេញ អោយបានក្ដីខ្មាស់នាកណ្ដាលជំនុំព្រះចៅជាម្ចាស់ គិត​ហើយ​ធ​នញ្ជ័យ​ក៏​ប្រាប់​ទៅ​ ថា​ឯ​អ្នក​ប្រាជ្ញ​លង្កា​ដែល​គេ​អោបដៃជុំវិញនោះ គឺគេសួរយើងថាអង្រុត ១តើរុតបានត្រីប៉ុន្មាន? យើងលើកកំភួន​ដៃ​ប្រាប់​ទៅ​នោះ គឺ​ថា​បាន​ត្រី​ រ៉ស់​១ រួច​គេ​លើក​ចង្អុល​ដៃ​ឡើង​ទៀត​គឺគេសួរថា ត្រីរ៉ស់១បើធ្វើជាងៀត តើបានប៉ុន្មានចំរៀក? យើងលើកម្រាមដៃទាំង​៥​បង្ហាញ​ទៅ​វិញ​នោះ​ គឺ​ថា បាន​៥​ចំរៀក សេច​ក្ដី​បញ្ហា​យ៉ាង​នេះ ឯង​ចូល​ចិត្ដ​ចុះ​។

     ឯអាមាត្យនោះជាមនុស្សឥតសតិបញ្ញា នឹងត្រិះរិះអោយល្អិតល្អន់ គ្រាន់តែលឺចៅធនញ្ជ័យ ប្រាប់ដូច្នោះហើយក៏រត់​ម្នី​ម្នា​ចូល​ទៅ​កាន់​ព្រះ​ រាជ​រោង​ជ័យ​។ ឯ​ព្រះ​ចៅ​ផែន​ដីយល់ហើយក៏ត្រាស់សួរថា ម្ដេចទៅវ៉ីយ អ្នកប្រាជ្ញយើងតើស៊ូនឹងគេបានឬទេ? មួយសោត​បញ្ហា​ដែល​គេ​ចោទ​ ឆ្លើយ​គ្នា​នោះ តើ​មាន​សេច​ក្ដី​យ៉ាង​ណា​ខ្លះ?។ ឯអាមាត្យនោះក៏ក្រាបទូលអាថិបញ្ហាតាមពាក្យ ធនញ្ជ័យប្រាប់នោះសព្វ​ប្រការ​។ ឯ​បរម​ក្សត្រ​ ធិប​តី បាន​ស្ដាប់​ពាក្យ​អា​មាត្យ​នោះ​ទូល​ដូច្នោះ ហើយក៏ត្រាស់ថា «បញ្ហាអ្វីនិយាយពីអង្រុតរុតត្រីធ្វើងៀតងោងដូចជា​ប្រ​ដៅ​កូន​ក្មេង​វា​ចោទ​ គ្នា​លេង​ដូច្នោះ ក៏​ឯ​អ្នក​ប្រាជ្ញ​កោះ​លង្កា​នោះ​ល្បី​ថា​ខ្លួនចេះដឹងក្នុងគម្ពីរសាស្រ្ដបាលី ដឹងហេតុលោកិយលោកា គួរ​តែ​សំដែង​ពី​គតិ​លោក ឬ​គតិ​ ធម៌ ជា​អាថិ​សុខុម​គម្ពីរ​ភាព​នោះ​ទើប​គួរ​សមជាអ្នកប្រាជ្ញរាជបណ្ឌិតបាន នេះហេតុអ្វីទៅយករឿងអង្រុត ថ្នងមកចងជា​បញ្ហា​ចោទ​ឆ្លើយ​គ្នា​យ៉ាង​ នេះ នែ​អា​មាត្យ បញ្ហា​នោះ​ក្រែង​មិន​ដូច​ឯង​យក​មក​សំដែង​នេះ​ទេដឹង?។

     ឯអាមាត្យទូលថា «ពិតមែន ព្រោះបានសាកសួរផ្ទាល់នឹងធនញ្ជ័យនោះប្រាកដហើយ»។ ឯចៅធនញ្ជ័យកាលសូរេច​កិច្ច​ចោទ​ឆ្លើយ​នោះ​ហើយ ក៏​រៀប​អាត្មា​ចូល​ទៅ​គាល់​មហា​ក្សត្រ​នា​ចុង​ព្រះរាជរោង។

     ឯមហាក្សត្រាធិបតី យល់ចៅធនញ្ជ័យមកគាល់ព្រះអង្គដូច្នោះក៏ត្រាស់សួរថា «អើធនញ្ជ័យ រឿងបញ្ហាដែលអ្នកប្រាជ្ញ​លង្កា​គេ​អោប​វង់​ដៃ​ ហើយ​ចៅ​ឯង​លើក​កំភួន​ដៃ​ត​តប​ទៅវិញនោះ មានអាថិសេចក្ដីដូចម្ដេច? មួយទៀតខាងគេលើកម្រាមដៃ១ឡើង ហើយ​ចៅ​លើក​ម្រាម​ដៃ​ទាំង​ ៥​ត​តប​ទៅ​វិញ​នោះ តើ​មាន​សេច​ក្ដី​ដូច​ម្ដេច? ចូរចៅអធិប្បាយទៅមើល!។ ឯធនញ្ជ័យ ក៏អធិប្បាយថ្វាយសេចក្ដីថា «​អ្នក​ប្រាជ្ញ​សង្កា​លើក​ដៃ​ វង់​ជា​រង្វង់​ជុំ​វិញ​នោះ គឺចោទថា ក្នុងចក្រវាឡយើង១នេះមានភ្នំជាទីតាំងសំរាប់លោកតើប៉ុន្មាន? ទូលបង្គំជាខ្ញុំលើកកំភួនដៃ​តប​ទៅ​នោះ គឺ​ប្រាប់​ គេ​ថា​មាន​ភ្នំ​ព្រះ​សុមេរុ​១ ជា​ធំ​ជា​ទី​តាំងសំរាប់លោកយើងនេះ ដល់ក្រោយគេលើកម្រាមដៃ១ ឡើងនោះគឺគេបានចោទ​ថា ក្នុង​ភទ្ទ​កប្ប​យើង​១​ នេះ មាន​ព្រះ​ពុទ្ធ​ត្រាស់​ប៉ុន្មាន​ព្រះ​អង្គ? ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំលើកម្រាមទាំង៥ឡើងឆ្លើយទៅថា មានព្រះពុទ្ធត្រាស់ ៥​ព្រះ​អង្គ ទូល​ព្រះ​បង្គំ​ជា​ខ្ញុំ​លោះ​ ម្រាម​១​ចុះ ប្រាប់​ថា​ព្រះ​ពុទ្ធ​ត្រាស់​បាន​៤ ព្រះអង្គទៅហើយ នៅសល់១ព្រះអង្គ គឺព្រះអរិយមេត្រីព្រះអង្គពុំទាន់ចុះមក​ត្រាស់ សេច​ក្ដី​ចោទ​ឆ្លើយ​ គ្នា​នោះ​មាន​សភាព​យ៉ាង​ដូច្នេះ​សូម​ទ្រង់ជ្រាប»។

     ឯព្រះចៅស្រីអយុធ្យាបានទ្រង់ព្រះសណ្ដាប់ស័ព្ទអាថិបញ្ហានោះហើយ ស្ដេចក៏មានព្រះរាជហរិទ័យត្រេកអរសោមនស្ស ត្រាស់​ថា «​អើ ​សេច​ក្ដីបញ្ហា​យ៉ាង​នេះ​ទើប​សម​គួរ​ជាគតិលោកគតិធម៌បាន ត្រូវលំអានជាគតិបណ្ឌិតគប្បីពោលហើយចុះអាមាត្យ​នេះ​គេ​ចេះ​ពី​ណា​មក​បាន​ ជា​មក​ប្រាប់​យើង​ថា​ទៅ​ជា​អង្រុត​រុត​ត្រី​ធ្វើជាងៀត ៥ចំរៀកផ្ដេសផ្ដាសដូចជា ប្រដៅកូនក្មេងគង្វាលក្របីវាចោទគ្នា​លេង​នោះ សម​គួរ​ឬ​ជា​ ពាក្យ​អ្នក​ប្រាជ្ញ បំណាច់​មក​តាំង​តែ​ពី​កោះ​លង្កា ល្បីថា ជាអ្នកចេះគតិធម៌គតិលោក ទៅយោគយករឿងអង្រុតថ្នងមកជា​បញ្ហា​នោះ គេ​មាន​ ព្រើល​កាល​ឯ​ណា វា​ព្រើល​ឯ​អាមាត្យ​ឯង​នេះ ចេះមកកាច់មួលពាក្យគេ តែផ្ដាសសោះជាម្ដង» ស្ដេចត្រាស់ហើយ​ក៏​ទ្រង់​ព្រះ​រាជ​ទាន​មាស​ ប្រាក់​កែវ​កង សំពត់​អាវ​ស្បៃ​អោយ​ចៅ​ធនញ្ជ័យ​បណ្ឌិត​តាម​ក្ដី​គាប់​។

     ឯអាមាត្យនោះ ត្រូវស្ដេចបន្ទោស បានសេចក្ដីខ្មាស់គេនាកណ្ដាលជំនុំធំ គិតខឹងនឹងចៅធនញ្ជ័យជេរពោលតែ​ក្នុង​ពោះ​ថា ខ្មោច​អា​ជៃ​ចង្រៃ វា​ប្រាប់​ឯង​យ៉ាង​នោះ​ពិត​ៗ ហើយ​ដល់​វា​មក​វា​ប្រែសេចក្ដីទៅឯទៀតវិញ អាណាជឿស្ដាប់បាន ខ្មោចអាព្រើលយ៉ាងនេះ វា​ចង់​ថា​ដូច​មេ្ដច ក៏​ថា​ទៅ​ធ្វើអោយ​អញ​បាន​សេច​ក្ដី​ខ្មាស់​គេ​នា​កណ្ដាល​ប្រជុំជនយ៉ាងនេះ។

ចប់រឿងបញ្ហាដៃ

     សេចក្ដីក្នុងរឿងធនញ្ជ័យមានអាថិបញ្ហាពិស្ដារទៀតនៅមានច្រើនណាស់ ក្នុងទីនេះយើងទាញយកតែបញ្ហាមួយមក​សំ​ដែង​អោយ​ឃើញ​សេច​ក្ដី​ថា អ្នកមានប្រាជ្ញាហើយអាចស្គាល់ក្នុងការលើកដៃ អោបដៃ ឬ ឃើញតែកិរិយាក្រៅ​របស់​អ្នក​ដទៃ​ក៏​អាច​ដឹង​សេច​ក្ដី​នោះ​បាន​។

     មួយទៀតអ្នកមានបញ្ញានោះប្រៀបដូចប្រទីបបំភ្លឺ ឆ្លុះមើលនូវទីងងឹតទីកំបាំងបាន។ មួយទៀត អ្នកមានចំនេះវិជ្ជា​សព្វ​សារ​ពើ​ហើយ តែ​បើ​ពុំ​មាន​បញ្ញា​នឹង​ពិចារ​ណា​ត្រិះ​រិះ តាម​សម័យ​ផង សព្វវិជ្ជានោះក៏ពុំអាចរុងរឿងថ្លាទៅបាន លុះតែ មានបញ្ញាសតិ​សម្ប​ជញ្ញៈ​ផង ទើប​ធ្វើ​វិជ្ជា​នោះ​អោយ​រុង​រឿង​បាន​មាន​និទាន​ប្រៀប​ដូច​យ៉ាង​រាជ​អាមាត្យព្រះបាទពិម្ពិ សារទាំង៣ពួកនោះឯង។

រឿងអាមាត្យព្រះបាទពិម្ពិសាររាជ នឹងអជាសត្រូវ

     ដំណើរថា កាលព្រះអជាសត្រូវរាជកុមារស្ដាប់ពាក្យទេវទត្ដត្ថេរ ញុះញង់អោយសំរលាប់ព្រះបាទពិម្ពិសារ ជាព្រះបិតា នឹង​យក​រាជ​សម្បត្ដិ​ ថៃ្ង​មួយ​អជា​សត្រូវ​កុមារ សៀត​កាំ​បិត​គ្រឿងប្រហារចូលទៅក្នុងព្រះរាជវាំង ដើម្បីនឹងពិឃាត ព្រះវររាជបិតា។ ឯ​ពួក​រាជ​អា​មាត្យ​នាយ​តំរួត​ រក្សា​អង្គ បាន​ឃើញ​ព្រះ​រាជ​កុមារ​ចូល​ក្នុងព្រះមន្ទីរខុសកាលដូច្នោះ ក៏ហាមឃាត់មិនអោយចូល ឯព្រះរាជកុមារ​ចេះ​តែ​ចចេស​ចូល​ទៅ ​ទើប​ នាយ​តំរួត​នាំ​គ្នា​ចាប់​ត្រួត​មើល​ក្នុង​អង្គ​កាយ បានឃើញកាំបិតគ្រឿងប្រហារព្រះរាជកុមារសៀតមកដូច្នោះ ក៏ចាប់ចង​ដាក់​ទោស​តាម​រាជ​ បញ្ញាត្ដិ ហើយ​នាំ​គ្នា​ពិភាក្សា​ទោស​ព្រះ​រាជ​កុមារ ព្រះរាជកុមារក៏អោយការតាមខ្លួនគិតសំលាប់បិតានោះ។ ឯនាយតំរួត​ទី១ ឆ្លើយ​ឡើង​ថា​ «ទោស​ក្បត់​នេះ​ត្រូវ​សំលាប់​ព្រះ​រាជ​កុមារ​ផង ត្រូវសំលាប់ព្រះទេវទត្ដត្ថេរ និងលោកសង្ឃបណ្ដាជាពួកគប់គិតចូលគំនិត​គ្នា​ទាំង​អស់​ផង​។​ ឯ​នាយ​តំរួត​ទី​ពីរ​ឆ្លើយ​ឡើង​ថា ទោស​ក្បត់​នេះ​ត្រូវ​សំលាប់តែព្រះរាជកុមារ និងព្រះទេវទត្ដតេ្ថរទើបគួរ ឯបណ្ដាលោកសង្ឃឯ​ទៀត​ៗ​នោះ​មិន​ ត្រូវ​សំលាប់​ទេ ព្រោះ​លោក​ពុំ​បាន​ដឹង​លឺ​ផង​។ ឯ​នាយ​តំរួត​ទី៣ ជាមន្រ្ដីមានសតិសម្បជញ្ញៈឆ្លើយឡើងថា «លោកអ្នករាល់គ្នាកាត់​ទោស​យ៉ាង​ នេះ​មិន​ត្រូវ​ទេ ឯ​ទោស​នេះ​បើ​រូប​អ្នក​ដទៃ​ឯ​ទៀត​នោះ គួរ​ហើយ តែនេះព្រះរាជកុមារជាព្រះរាជបុត្រារបស់លោក ព្រះទេវទត្ដ​សោត​ជា​វង្ស​ សាក្យ​បុត្ដិយ៍ ព្រះ​ចៅ​ជា​ម្ចាស់​ក៏​រាប់​អាន​គោ​រព​ប្រតិ​បត្ដិ យើង​នឹង​កាត់ទោសពិឃាតឯងថា កាចឯណាបាន ទោសនេះហួសវិស័យ​យើង​ជា​ មន្រ្ដី​​ពិភាក្សា គួរ​តែ​នាំ​គ្នា​ឡើង​ក្រាប​ទូល​អោយ​ទ្រង់​ជ្រាប បើ​ជា​ទ្រង់​ប្រោសយ៉ាងណាៗ ក៏តាមតែព្រះអង្គលោកចុះ ព្រោះកូនគេ អាពុកគេថា យ៉ាង​ណា​សឹម​យើង​ធ្វើ​តាម​ជា​ក្រោយ»។ ឯ​នាយ​តំរួត​ទាំង​៣​ពួក​ពិគ្រោះ​គ្នាឃើញផ្លូវរៀង ខ្លួនយ៉ាងនេះ ទើបនាំគ្នាចូលទូល​ព្រះ​បាទ​ពិម្ពិ​សារ​ រាជ​​បិតា​តាម​ដំនើរ​ដែល​ព្រះ​អជា​ត​សត្រូវ​រាជ​កុមារ ប្រតិ​បត្ដិ​ការ​ខុស​ប្រ​ពៃណី កន្លងព្រះរាជបញ្ញាត្ដិនោះសព្វប្រការ។ ឯព្រះបាទ​ពិម្ពិ​សារ​ស្ដេច​ ជ្រាប​ហើយ ទើប​ត្រាស់​ថា «អើ​ទោស​យ៉ា ង​នេះ អ្នក​ទាំង​ឡាយ​ពិភាក្សា​ទៅ​តើយល់​ដូច​ម្ដេច​?​។

     ឯអាមាត្យទាំងបីពួក ក៏ក្រាបទូលតាមដំនើរដែលខ្លួនគិតយល់ផ្សេងៗគ្នានោះឯងទើបព្រះបាទពិម្ពិសាររាជស្ដេច​ទ្រង់​ត្រាស់​ថា «​អើ​ពួក​នាយ​ តំរួត​ទី១​ ពិភាក្សា​ថា ត្រូវ​សំលាប់ ទាំង​ទេវ​ទត្ដ​ត្ថេរនិងសង្ឃទាំងពួងព្រមទាំងព្រះរាជកុមារផងនោះ ពាក្យវិនិច្ឆ័យនោះ​យល់​កើន​ហួស​ណាស់​ ត្រូវ​អោយ​ដក​ងារ​បន្ថយ​យស​សក្ដិ ក៏ឯអាមាត្យទី២ ពិភាក្សាថាត្រូវអោយសំលាប់ព្រះរាជកុមារ ព្រមទាំងទេវទត្ដ​ត្ថេរ​នោះ ពាក្យ​វិនិច្ឆ័យ​នោះ​ ត្រូវ​បន្ថយ​ប្រាក់​ខែ​បៀ​វត្ស ឯ​អាមាត្យ​ទី៣ ពិភាក្សាថាត្រូវឡើងក្រាបទូលសិននោះ ពាក្យវិនិច្ឆ័យនោះត្រូវឡើង​យស​សក្ដិ​ប្រាក់​ខែ​បៀ​វត្ស​ថែម​ ព្រោះ​ជា​អ្នក​មាន​សតិ​សម្ប​ជញ្ញៈ​ចេះ​ពិចារ​ណា​ត្រូវតាមវត្ថុ តាមសម័យកាល»។

     រឿងនិទាននេះ មានសេចក្ដីពិស្ដារនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសុត្ដន្ដបិដកឯណោះ ឯងស្ដាប់មើលចុះលោកអ្នកមានសតិសម្ប​ជញ្ញៈ ពិចារ​ណា​មើល​វត្ថុ​ មើល​សម័យ​កាល​គួរ​ដល់​កាល​នេះ​សឹងចំរើននូវយសសក្ដិបរិបូណ៌បាន អ្នកមានសតិស្មារតីនេះ មិនដែលភ្លាត់ភ្លើទៅ​ក្នុង​ការ​ភ្នាក់​ងារ​ដែល​ខ្លួន​ ធ្វើ គឺ​នឹង​ដើរ​ក្ដី អង្គុយ​ក្ដី ដេក​ក្ដីឈរ​ក្ដី លើក​ដៃ​លើកជើងលាតបត់ដៃបត់ជើងក្ដី ឬបរិភោគភោជនាហារជាវត្ថុទន់ឬរឹងក្ដី កាល​ទំពា​ស៊ី​ក្ដី​កាល​ លេប​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ពោះ​ក្ដី តែ​បើពុំមានសតិ ស្មារតី នឹកជាមុនហើយ ការអស់នោះសឹងភ្លាត់ទៅផ្សេងៗមាន ដួលឬប៉ះត្រូវ​បន្លា​ជា​ដើម បើ​ខាង​ បរិ​ភោគ​ផឹក​ស៊ី​សោត មាន​ស្លាក់​ឆ្អឹង​ត្រី ត្រូវម្ទេសហើរជាដើម អ្នកគ្មានសតិបញ្ញានោះ លោកថា ជាមនុស្សប្រមាទ សេចក្ដី​ប្រ​មាទ​មួយ​នេះ​ មាន​នៅ​លើ​បុគ្គល​ណា​ហើយ​បុគ្គល​ទាំងនោះ នឹងតាំងខ្លួនអោយមាំមួនពុំបាន បើធ្វើការអ្វី ការនោះខូចបង់វិញ ដូចនិ ទាន​ស្មៀន​កាន់​ភ្នាក់​ងារ​ រក្សា​ឈើ​រាជ​ការ​របស់​ព្រះ​បាទ​ពិម្ពិ​សារ​រាជនោះឯង។