គតិលោក ឬច្បាប់ទូន្មានខ្លួន ភាគ២
រៀបរៀង ដោយ ឧកញ៉ាសុត្ដន្ដប្រីជា ឥន្ទ
ចម្លងតាមការផ្សាយរបស់ពុទ្ធសាសនបិណ្ឌត្យ
ព.ស ២៥៣៩
**********************************************
ទស្សនៈអ្នកចុះផ្សាយ :
រឿងនិទាន នៅក្នុងគតិលោក ឆ្លុះបញ្ចាំង ពីដំណើររបៀបរបប នៃការរស់របស់សង្គមមនុស្សក្នុងគ្រប់សម័យកាល ព្រោះ «គតិលោក» បាននិយាយអំពីការប្រព្រឹត្ដទៅរបស់មនុស្ស។ ពីសម័យមួយ ទៅសម័យមួយ មិនថាតែសម័យបច្ចុប្បន្ន មានបច្ចេកវិជ្ជាខ្ពង់ខ្ពស់ (កុំព្យូទ័រ) សម័យដើម សម័យព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធចៅ មានមនុស្សត្រាស់ដឹង ព្រះអរហន្ដដ៏ច្រើន យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ជៀសមិនផុត នៅតែមានមនុស្សល្អ មនុស្សអាក្រក់ មនុស្សឆោតល្ងង់ មនុស្សប្លម បោកប្រាស់គ្នាជារៀងរហូតមក។....[អានបន្ដ]
ពាលវគ្គ
ថ្ងៃអាទិត្យ ទី3.កុម្ភៈ 2013.ម៉ោង 22:16
អន្ដេវាសិកឆ្លើយតបគ្រូវិញទៀតថា សូមទានព្រះតេជគុណ រីអំពើពុតពាលដែលវាតែងប្រព្រឹត្ដបៀតបៀនអ្នកស្រុក នោះតើដោយហេតុ យ៉ាងណាខ្លះ?។
គ្រូប្រាប់ថា ឯមនុស្សពាលនោះ កាលវាបានឱកាស នឹងបៀតបៀនអ្នកស្រុកនោះ ព្រោះហេតុអ្នកស្រុកជាបច្ច័យ គឺពាលនោះគយឃ្លាំចាំស្ដាប់ហេតុរបស់អ្នកស្រុកបាន ព្រោះអ្នកខ្លះបានជំងឺឈឺចាប់ជាក្ដីរំខាន ហើយក៏មានចិត្ដប្រារព្ធចង់បានគ្រូពេទ្យនឹងរក្សារោគ អ្នកខ្លះត្រូវចង់បានខ្ញុំកំដរ នឹងធ្វើស្រែចំការ អ្នកខ្លះត្រូវការឈើព្រៃ នឹងធ្វើផ្ទះ អ្នកខ្លះចង់បានគ្រឿងមាសប្រាក់ជាដើម សេចក្ដីត្រូវការរបស់អ្នកស្រុកនោះក៏ជាហេតុ នឹងកើតឡើងដល់មនុស្សពាល ពាលនោះវាដឹងថា មិនោះ ផ្ទះនោះ ត្រូវការវត្ថុនោះៗ ទើបវាប្រកបការតាមផ្លូវដែលពួកអ្នកស្រុកប្រាថ្នានោះឯង មនុស្សក្នុងលោកនេះកាលបើមានសេចក្ដីប្រាថ្នានូវវត្ថុអ្វីៗ អារម្មណ៍នោះប្រារព្ធប្រព្រឹត្ដទៅរឿយៗ លុះមានអ្នកណាមកនិយាយ ត្រូវត្រង់វត្ថុដែលខ្លួន ប្រាថ្នាប្រារព្ធនេះ ក៏កើតសេចក្ដីគាប់ចិត្ដមួយរំពេចទៅ ដោយសា អារម្មណ៍នោះចាប់មកហើយរឿយៗ ម៉្លោះហើយក៏ភ្លើតភ្លើនទៅជាផ្លូវ អោយមនុស្សពាលបានឱកាសចូលយាយី ដូចនិទានចៅឡុច ធ្វើអោយមនុស្សពាល បញ្ឆោតយកប្រាក់១០០ បាទទៅបាន។
រឿងចៅឡុច នឹងចៅប្រាក់
ឯរឿងចៅឡុចនោះថា កាលនោះមានមនុស្សពាលម្នាក់ឈ្មោះចៅប្រាក់ នៅស្រុកបាត់ដំបង ចៅប្រាក់នោះជាខ្ញុំលោកសុភាទេស ថ្លៃខ្លួនវា ២០០បាទ លុះនៅយូរមក ក៏លោកសុភាទេសប្រើអោយទៅឃ្វាលក្របី នឹងក្មេងម្នាក់ទៀត ឃ្វាលនៅឯវាលស្រែក្រៅ ចៅប្រាក់នោះ លុះឃ្វាលបន្ដិចទៅក៏និយាយ នឹងក្មេងនោះថា យើងនៅឃ្វាលក្របីទាំងពីរនាក់នេះ ឃើញព្រួយការពេកណាស់ វិស័យក្របី១ ក៏ដូចក្របី១០ ក៏យប់ដូចគ្នា បើដូច្នេះអញគិតទៅឃើញថា នៅឃ្វាលទាំងពីរនាក់នេះក៏ព្រួយលំបាកណាស់ ព្រោះពុំមានអ្នកណា នឹងរកអាហារស្បៀង បញ្ចូនមកអោយ បើដូច្នេះ ចូរឯងនៅឃ្វាលតែម្នាក់ឯងចុះ អញនឹងទៅរកស៊ីឈ្នួលពាត់គេ ក្រែងបានប្រាក់កាស ក៏នឹងទិញស្បៀងមកលៀងចញ្ចឹមគ្នាទៅតាមជាតិជាអ្នកកំសត់ កុំអោយអត់ឃ្លានពេក។
ឯក្មេងនោះ លុះបានស្ដាប់ចៅប្រាក់ថាដូច្នោះក៏ព្រមតាមទើបទទួលការ ឃ្វាលក្របីនោះនៅតែម្នាក់ឯង បើកអោយចៅប្រាក់ ទៅរកស៊ីឈ្នួលគេ ឯភូមិស្ទឹង ឯចៅប្រាក់ដើរមករកធ្វើការស៊ីឈ្នួលគេ ក៏រកធ្វើពុំបាន ដើរទៅៗ បានជួប នឹងមនុស្សពាលម្នាក់ឈ្មោះនាយជា នាយជានោះ ជាតិជាជ្វាចាម បានសូមគ្នាជាមិត្ដភក្ដិនាំគ្នាទៅសំណាក់ នឹងផ្ទះនាយអ៊ូ ជាបងធម៌នាយជា លុះថ្ងៃ១ នាយជានិយាយជាមួយ នឹងចៅប្រាក់ថា យើងនឹងគិតប្រកបការរកស៊ីតាមគេអ្នកស្រុកនេះ ឃើញជាពុំបាន ព្រោះពុំមានដើមទុនអ្វីសោះ បើដូច្នេះយើងគិតលក់ខ្លួនយកថ្លៃចែកគ្នា ឯចៅប្រាក់ឆ្លើយថា ត្រូវមែន ហើយសំលាញ់គិតនោះ បើដូច្នេះសំលាញ់ឯងធ្វើជានាយចៅហ្វាយអញ អញធ្វើជាខ្ញុំឯងយកអញទៅលក់ចុះ នាយជា លឺចៅប្រាក់ព្រមចិត្ដដូច្នោះ ក៏ត្រេកអរពេកណាស់ ទើបនាំគ្នាទៅឯភូមិចុងក្ដុល ដើរស្ដាប់ហេតុអ្នកស្រុក គឺផ្ទះណាចង់បានតួរាង លុះស៊ើបហេតុទៅ ក៏ដឹងថា ផ្ទះចៅឡុចត្រូវការរកមនុស្សនឹងច្រូតស្រូវ ទើបចៅប្រាក់និយាយថា មែនហើយអ្នកឡុចនោះគាត់ក៏ស្គាល់អញដែរ ព្រោះ ពីដើមអញធ្លាប់នៅជិតខាងគាត់ ប្រសិនជាយើងទៅរកប្រាក់គាត់ គង់គាត់លោះយើងមិនខាន ឯនាយជាក៏យល់តាម ទើបនាំគ្នាទៅកាន់ផ្ទះចៅឡុច ដល់ហើយ ក៏ឡើងទៅសំពះសួរចៅឡុចតាមការសមគួរ ឯចៅឡុចក៏សួរថា អើជីប្រាក់ ឯងសព្វថ្ងៃនេះទៅនៅ នឹងអ្នកឯណា ចៅប្រាក់ក៏ឆ្លើយថា បាទខ្ញុំបាទសព្វថ្ងៃនេះនៅនឹងអ្នកជា ដែលមកផងនេះអី ឥឡូវនេះគាត់ថា នឹងទៅស្រុកគាត់គឺស្រុកបន្ទាយភ្នំពេញវិញ គាត់នឹងយកខ្ញុំបាទទៅផង ខ្ញុំបាទពុំចង់ទៅព្រោះស្រុកឆ្ងាយ គឺរកប្រាក់ជូនគាត់វិញ គាត់ក៏ព្រមតាមចិត្ដ ហេតុនេះខ្ញុំបាទចូលមករកប្រាក់អ្នក សូមអោយអ្នកមេត្ដាលោះខ្ញុំបាទផង។
ឯចៅឡុចបានស្ដាប់ពាក្យចៅប្រាក់ដូច្នោះ ក៏សួរទៅនាយជាថា អើអ្នកឯងជានាយជីប្រាក់ លោះគ្នាមកថានឹងនៅស្រុកនេះហើយ ហេតុដូចម្ដេចក៏វិលទៅស្រុកបន្ទាយភ្នំពេញវិញ នាយជាតបថា កាលដើមខ្ញុំបាទថាប្រុងនឹងនៅស្រុកនេះពិតហើយ បានជាលោះជីប្រាក់នេះ ដើម្បីជាកំលាំងជួយរកទទួលទាន ឥឡូវនេះ បងខ្ញុំបាទមានសំបុត្រប្រាប់មកថា ម្ដាយខ្ញុំបាទឯស្រុកនាយនោះមានជំងឺឈឺជាទំងន់ អោយខ្ញុំបាទវិលទៅស្រុកជាឆាប់ ហេតុនេះខ្ញុំបាទទាល់គំនិតប្រាជ្ញាចំណែកជីប្រាក់ គេក៏មិនព្រមទៅជាមួយផងគេថារកប្រាក់ជូនខ្ញុំបាទវិញ ខ្លួនខ្ញុំបាទម្នាក់ឯង បានជាដើរតាមមកផងនោះ ឯចៅប្រាក់ឆ្លើយសារឡើងថា អ្នកចូរអាណិតខ្ញុំបាទផង បើអ្នកមិនសង្រ្គោះខ្ញុំបាទ ខ្លួនខ្ញុំបាទឃើញជាគេយកទៅស្រុកបន្ទាយមិនខានឡើយ ឯចៅឡុចក៏ទទួលថាជួយ ទើបយកប្រាក់១០០បាទ រាប់អោយទៅដៃនាយជា ហើយទារយកសំបុត្រដើមនោះ អំពីនាយជា នាយជាក៏កែងកោងកុហកថា បាទទេកាលពីខ្ញុំបាទលោះចៅប្រាក់ពីម្ចាស់ដើមនោះ ទើបបាន ៤-៥ថ្ងៃពុំទាន់បានធ្វើសំបុត្រទេ ថានឹងធ្វើហើយចៅប្រាក់អង្វរខ្ញុំបាទថា ណាៗគង់តែនឹងចេញឆាប់ទេ នឹងធ្វើសំបុត្រអោយបង់ថ្លៃសំបុត្រនោះថ្វី ហេតុនោះបានជាគ្មានសំបុត្រដើមនោះ អ្នកកុំរង្កៀសចិត្ដឡើយ មិនអីទេ យើងខ្ញុំមិនអាចនឹងមក ឆអ្នកផ្ដេសផ្ដាសឯណាបាន ស្រុកមានធ្នឹម មានប្រមេទេអ្នកៗ កុំសង្ស័យឡើយ។
ចៅឡុចក៏ស្ងៀម ពុំមានថាអ្វីឡើយប្រគល់ប្រាក់ ១០០បាទអោយទៅនាយជា ៗបានប្រាក់ក៏វេចម្នីម្នា ហើយលាចៅឡុចចុះមក ប្រើតែមុខសំលក់អោយចៅប្រាក់ជាសញ្ញាថា ព្រឹកស្អែកនេះសឹមចែកប្រាក់គ្នា ឯផ្ទះអ្នកអ៊ូចុះ ហើយនាយជា ដើរមកភូមិមាត់ស្ទឹងជាទីសំណាក់ខ្លួន នាយជាកើតលោភចេតនាប្រាថ្នាចង់បានប្រាក់នោះតែឯង ទើបកើតមិត្រទ្រុស្ដ ដល់ចៅប្រាក់ជាភឿនសំលាញ់ គិតថាអញបានប្រាក់ហើយ គួរអញវិលទៅស្រុកជាឆាប់ នឹងដោយយឺតយូរទៅក្រែងហេតុនោះនឹងកើតដល់ខ្លួន នាយជាគិតដូច្នោះហើយ ក៏ដើរទៅកាន់ផ្សារស្វាយប៉ោ ប្ដូរប្រាក់បាទបានជាប្រាក់រៀលធំ ចំនួនបាន ១៦រៀល ហើយក៏ទិញបាយចំណីបារីស្លាជាស្បៀងតាមផ្លូវ ពេលយប់នោះនាយជា ក៏ចុះកប៉ាល់សាលុប ទៅឡើងកប៉ាល់ធំនៅស្ទឹងបាក់ព្រា បានវេលានាយជាទៅដល់ស្រុកឃ្លាំងស្បែកចែកចាយប្រាក់នោះតាមអំពើពុតពាលទៅ។
ឯចៅឡុចនោះលុះព្រឹកឡើងនិយាយ នឹងចៅប្រាក់ថា ចាំពេលរួចបាយព្រឹកនេះនឹងនាំគ្នាទៅធ្វើសំបុត្រឯសាលាក្នុងកំពែង ចៅប្រាក់នោះ តាំងតែពីនាយជាយកប្រាក់ថ្លៃខ្លួនអស់មកនៅមិនសុខឡើយ ចង់តែតាមមកយកប្រាក់នោះអំពីដៃនាយជា ទើបនិយាយកុហកចៅឡុចថា អ្នក នឹងនាំខ្ញុំបាទទៅធ្វើសំបុត្រនោះ រឿងប្រាក់ថ្លៃសំបុត្រនោះកុំចាំអ្នកចេញឡើយ ប្រាក់ខ្ញុំបាទមានហើយ តែខ្ញុំបាទផ្ញើទុកនឹងបងខ្ញុំបាទឯភូមិមាត់ស្ទឹងឯនោះ ចាំខ្ញុំបាទទៅយកពីគាត់សិន ទំរាំបាយឆ្អិនខ្ញុំបាទបានមកដល់ រួចបាយសូមទៅធ្វើសំបុត្រឯសាលាក្នុងកំពែង ខ្ញុំសូមលាអ្នកទៅយក ប្រាក់ពីបងសិន ចៅឡុចក៏ជឿតាម បើកអោយចៅប្រាក់ទៅភូមិមាត់ស្ទឹង ចៅប្រាក់បានអោកាស ក៏ខំដើរស្រូតត្រង់ទៅផ្ទះអ្នកអ៊ូ សួររកតួនាយជា អ្នកអ៊ូក៏ប្រាប់ថា នាយជាបាត់ខ្លួនទៅតាំងពីថ្ងៃម្សិលមិញ ពុំឃើញមកដេកដូចកាលពីមុនៗនោះទេ ចៅប្រាក់ធ្លាក់ទឹក ចិត្ដគិតថាអេះ អាជា នេះ បានប្រាក់ច្រើនហើយ ទំនងជាគេចវេះ មិនចង់ចែកអញទេដឹង ចៅប្រាក់គិតហើយតាំងដើរ ស៊ើបសួរដំណឹងនាយជាតៗទៅ មានគេដឹងលឺ ខ្លះគេក៏ប្រាប់ថា នាយជានោះ ចុះកប៉ាល់ទៅស្រុកហើយ ចៅប្រាក់លឺថានាយជាទៅស្រុកដូច្នោះ ក៏កើតទោមនុស្សតូចចិត្ដ គិតខេរខឹងនឹងនាយជា ជ្វាឃ្លាំងស្បែកក្រៃពេក ព្រោះពុំសមដូចសេចក្ដីប្រាថ្នារបស់ខ្លួន ម៉្លោះហើយចៅប្រាក់ក៏ដើរវេះពាត់គេចវេះ មិនអោយចៅឡុចជានាយនោះ ឃើញឡើយ។
ឯចៅឡុចជាម្ចាស់ប្រាក់លុះដល់ពេលបាយទឹកពុំឃើញរូបចៅប្រាក់មក នៅរង់ចាំអស់ពេលយប់ពេលថ្ងៃក៏ពុំឃើញ ចៅឡុចកើតសេចក្ដី ក្ដៅក្រហាយ ក៏ដើរស៊ើបសួររកពួកចៅប្រាក់នោះរាល់ថ្ងៃរាល់វេលា កន្លងទិវារាត្រីជាយូរថ្ងៃទៅ។
ថ្លែង ពីក្មេងជាបាវលោកសុភាទេស ដែលចៅប្រាក់អោយឃ្វាលគោក្របីនៅជួស ជាជំនួសខ្លួននោះលុះយូរថ្ងៃមកពុំឃើញចៅប្រាក់វិលទៅ វិញដូច្នោះ ស្បៀងអាហារក៏អស់ទៅ ថ្ងៃ១នោះក្មេងដែលទទួលបញ្ញើឃ្វាលក្របីនោះក៏ទៅផ្ទះ ដើម្បីនឹងយកស្បៀងអាស្រ័យ ទើបជំរាបលោកសុភាថា ចៅប្រាក់នោះវាប្រាប់ខ្ញុំថាមកស៊ីឈ្នួល គេបាន២-៣ថ្ងៃអោយ ខ្ញុំបាទនៅឃ្វាលក្របីចាំវា ឥឡូវនេះបាត់ខ្លួនចំនួន១៥ថ្ងៃនេះហើយ ពុំឃើញវិលទៅវិញឡើយ ពុំដឹងជាទៅតំបន់ណា ខ្ញុំបាទនៅឃ្វាលតែម្នាក់ឯងទេ លំបាកពេកណាស់ លោកសុភាទេសលឺថា ចៅប្រាក់វេះរត់បាត់ ខ្លួនជាយូរដូច្នោះហើយ ក៏ចាត់ប្រើអ្នកបំរើអោយដើររកតួចៅប្រាក់ អ្នកបំរើដើរស៊ើបរកទៅ ក៏បានទៅជួបនឹងចៅប្រាក់នៅតៀមចិន ទើបគេចាប់តួចៅប្រាក់មកជូនលោកសុភា លោកសុភាក៏អោយដាក់ច្រវាក់លៀមចៅប្រាក់ប្រើអោយជំរះស្មៅ បោសសំរាមផ្ចាលមុខផ្ទះលោកសុភា ។
ឯចៅឡុចដើរតាមរកតួតែសព្វៗថ្ងៃ លុះថ្ងៃ១ចៅឡុចដើរទៅស៊ើប រកឯផ្សារស្វាយប៉ោលុះមកដល់ភូមិផ្ទះលោកសុភា បែរមើលទៅ ស្រាប់តែឃើញចៅប្រាក់ជាប់ច្រវាក់លៀម បោសសំរាមនៅមុខផ្ទះលោកសុភា ចៅឡុចក៏នឹកថា ចៅប្រាក់នេះ មានទោសអ្វីអេះ បានលោក ដាក់ច្រវាក់វានេះ គិតហើយ ក៏ដើរចូលទៅរកលោកសុភា ដល់ហើយក៏អង្គុយលុតជង្គង់សំពះ ដោយខ្លួនជាអ្នកតូចធ្លាប់កោតខ្លាចអ្នកធំ ជំរាបសួរថា «សូមមេត្ដាអត់ទោសចុះចៅប្រាក់នេះកើតហេតុអ្វី បានជាព្រះតេជគុណដាក់ច្រវាក់វា?» លោកសុភាប្រាប់ថា «ឱអ្នកអើយខ្ញុំមិនចង់និយាយទេ អាប្រាក់នេះពេញជាខូចខិលណាស់ ខ្ញុំឯងអោយទៅឃ្វាលក្របីឯវាលស្រែក្រៅ វាមិននៅឃ្វាលក្របីឡើយ វាចេះតែដើរវេះពាត់ ផ្ដេសផ្ដាសវរណាស់ ហេតុនេះបានជាខ្ញុំឯង អោយដាក់ច្រវាក់វានេះ» ឯចៅឡុចលឺដូច្នោះហើយក៏ដឹងរឿងចៅប្រាក់ នោះវាជាខ្ញុំលោកសុភាពិតប្រាកដ ខ្លួនទៅលោះវានោះខុសច្បាស់ហើយ ចៅឡុចទាល់ប្រាជ្ញាក៏អង្គុយស្ងៀមនៅ លោកសុភាក៏សួរថា ចុះអ្នកឯងត្រូវការអ្វីបានជាមកសួររឿងអាប្រាក់នោះ។ ចៅឡុចក៏ជំរាបតាមរឿងខ្លួន មិនដឹងជាចៅប្រាក់ខ្ញុំគេ ខ្លួនបានលោះវាបង់ប្រាក់១០០បាទ តាំងពីដើមដល់ចុង ជំរាបលោកសុភាសព្វប្រការ លោកសុភាក៏សើចហើយថា «មិនអីទេអ្នកឡុច ខ្ញុំឯងបើកអោយ ចូរអ្នកយកប្រាក់២០០បាទ មកលោះយកវាទៅចុះ»។ ចៅឡុចក៏ទាល់គំនិតឆ្លើយថា «ខ្ញុំបាទជាអ្នកក្រ នឹងបានប្រាក់ពីណា២០០បាទនោះមកថែមលោះវាទៀត តែប្រាក់១០០ បាទដែលបង់មុននោះគឺខ្ចីគេ ខ្ចីឯងផ្សំផងទេ»។ លោកសុភាថា បើដូច្នោះប្រាក់ដែលបង់នោះមិនខូចទៅហើយហៈ នឹងចាំទារពីវានោះកាលណា នឹងបានខ្ញុំឯងមិនចេញទៀត ទេថ្លៃហួសកំណត់ហើយ អោយអ្នកឯងចេញយកវាទៅចុះ សូមធ្វើសំបុត្រដាក់ជា៣០០ បាទទៅ។ ចៅឡុចក៏ទាល់ទញ់ចិត្ដណាស់អង្គុយគិតៗ ទៅក៏យល់ការ ទើបសួរទៅចៅប្រាក់ថា «អើចៅប្រាក់ អាដែងដែលវានាំឯងទៅលក់នោះតើឈ្មោះអី វានៅឯណាសព្វថ្ងៃនេះ? ចៅប្រាក់ប្រាប់ថា អានោះឈ្មោះអាជា ជាតិជាជ្វានៅស្រុកបន្ទាយភ្នំពេញ ឥឡូវវារត់ទៅស្រុកវាហើយ ប្រាក់នោះវាយកទាំងអស់ទៅពុំបានចែកអោយខ្ញុំបាទ ទេ។ ចៅឡុច សួរសាំទៅទៀតថា «ចុះកាលវាមកនៅស្រុកយើងនេះ តើវាសំណាក់នៅផ្ទះអ្នកណាឯង? «បាទទាន វាសំណាក់នៅផ្ទះអ្នកអ៊ូ នាងជា ភូមិផ្ទះនៅក្រោមភូមិលោកមហាថៃ។
ចៅឡុចលឺដូច្នោះហើយ ក៏លាលោកសុភា ចុះម្នីម្នាទៅភូមិក្រោមស៊ើបទីសំណាក់នាយជា និងមេស្រុកភូមិនោះ បានដឹងច្បាស់ថា អ្នកអ៊ូជា មនុស្សគប់គិតនឹងមនុស្សអាក្រក់ យកមនុស្សអាក្រក់អោយសំណាក់នៅផ្ទះ ចៅឡុចក៏ធ្វើរឿងរ៉ាវប្ដឹងអ្នកអ៊ូ ហើយទៅប្ដឹងឯសាលាក្នុងកំពែង។ ឯចៅក្រមទទួលពាក្យបណ្ដឹងនោះមើលដឹងសេចក្ដីហើយ ក៏អោយ ទៅកោះយកនាយអ៊ូមកជំនំជំរះពិភាក្សាតាមពាក្យចោទ។ អ្នកអ៊ូអាចអោយការកាត់បណ្ដឹង ព្រោះចោទអាងមេស្រុកជាបន្ទាល់សំខាន់ ទាល់ប្រាជ្ញាក៏សារភាពថា ខ្លួនអោយសំណាក់គប់គិតពិតមែន។ ទើបចៅក្រម កាត់ក្ដីនោះអោយ អ្នកអ៊ូសងប្រាក់អ្នកដើមចោទជាប្រាក់ ១០០បាទអ្នកអ៊ូសូមសន្យា៣ថ្ងៃ នឹងយកប្រាក់នោះមកបង់ ហើយទៅផ្ទះតាមរៀងខ្លួន លុះដល់កំណត់អ្នកអ៊ូយកប្រាក់ ១០០បាទ ទៅបង់សាលា ប្រគល់អោយទៅដៃលួងស្រីអញ្ជិត លួងស្រីអញ្ជិតនោះ ជាអ្នកជក់អាភៀន ពុំមាន សេចក្ដីអៀនខ្មាស ក៏យកប្រាក់នោះចាយ ទិញស្រាអាភៀនជក់ស៊ីទៅតាមអំណាចខ្លួនពាល។ លុះដល់ពេលល្ងាចចៅឡុចឡើងទៅចាំទទួលប្រាក់នោះតាមសញ្ញា ឯលួងស្រីអញ្ជិត ឃើញចៅឡុចមកចាំយក ក៏និយាយថា ប្រាក់នោះនាយអ៊ូគេយកមកបង់អោយហើយ តែខ្ញុំយកទៅ ទុកឯផ្ទះខ្ញុំឯនោះហើយ ឥឡូវនេះខ្ញុំឯងធុរ នឹងការលោកម្ចាស់រវល់ពេកណាស់ នឹងទៅយកអោយអ្នកឯងពុំបាន ចាំថ្ងៃខានស្អែកចុះសូមមកយក ចៅឡុចក៏ទាល់សំដីនៅស្ងៀមទើបលាលួងស្រីអញ្ជិតមកផ្ទះវិញ លុះកន្លងទៅបានពីរថ្ងៃចៅឡុចឡើងទៅផ្ទះលួងស្រីអញ្ជិតនោះ ឃើញចៅ ឡុចមកដល់ផ្ទះខ្លួន ក៏វេះគេចពួនលាក់ខ្លួនពុំអោយជួបនឹងចៅឡុច ៗ នៅចាំអស់ចិត្ដតាំងពីព្រឹកដល់ល្ងាចក៏ពុំជួប ចៅឡុចរឹងរិតតែរំខានពេក ណាស់មិនបានវិលត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ។ លុះនៅយូរថ្ងៃទៅ ចៅឡុចក៏ឧស្សាហ៍ឡើងមកយកប្រាក់នោះទៀត ក៏ពុំបានស្រីអញ្ជិតចេះតែនិយាយ កុហកទៅផ្សេងៗ ចៅឡុចទារយកប្រាក់ពុំបានរឹងតែព្រួយចិត្ដខ្លាំង ទញ់គំនិតក៏គិតធ្វើរឿងរ៉ាវក្លាយទោសលួងស្រីអញ្ជិតនោះ ប្ដឹងលោកកថា ថនៗ លោកក៏ខឹងនឹងលួងស្រីអញ្ជិតព្រោះកោងឆរាស្រ្ដ ទើបលោកអោយឃុំខាំងដាក់ទោសស្រីអញ្ជិតនោះ។ ឯចៅឡុចសោតក៏ពុំអាចប្ដឹង ទារយកប្រាក់នោះទៀតឡើយ ព្រោះស្រីអញ្ជិតនោះត្រូវក្ដីហើយ ប្រាក់នោះក៏សាបសូន្យអសារឥតការទៅហោង។
រឿងពាលនេះឯងស្ដាប់មើលចុះ ចៅឡុចខូចប្រាក់នោះព្រោះពុំមានសតិសម្បជញ្ញ ត្រិះរិះអោយល្អិតល្អ ការដែលឆោតលុះអំណាចពាលនោះ ព្រោះតែសេចក្ដីប្រាថ្នាប្រារព្ធនូវវត្ថុរឿយៗ ទើបង្កើតជាផ្លូវមនុស្សពាលវាដើរចូលមកបាន បុរាណលោកថា៖
ឯសេចក្ដីឃ្លានបាយ១ ឃ្លានទ្រព្យ១ ឃ្លានស្រលាញ់១ ទាំងបីនេះជារោគពាលជំងឺ តែជំងឺនេះមានដល់រូបណាហើយ រូបនោះគង់នឹងឆោតមិន លែង ហើយមនុស្សពាលវាចូលបៀតបៀនមិនខានឡើយ ព្រោះសេចក្ដីឃ្លានអ្នកស្រុកសន្សំទុកមករឿយៗ ហើយដូចយ៉ាងចៅពាលម្នាក់ទៅ បៀតបៀនលោកសង្ឃអោយបង់ប្រាក់៥០រៀល ឯងស្ដាប់មើលចុះ អញនឹងសំដែងប្រាប់ថា៖
ចំនួនអ្នកចូលទស្សនា