ឯកសារ មហាបុរសខ្មែរ
ព្រះរាជពង្សាវតារខ្មែរ តាមសាស្ដ្រាស្លឹករិត
ចាងហ្វាងការផ្សាយ លឹម យាន
អ្នកស្រាវជ្រាវ អេង សុត
សមាជិកនៃគណកម្មការប្រវត្ដិសាស្ដ្រ
រក្សាសិទ្ធិ គ្រប់យ៉ាង
ការផ្សាយរបស់មណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
**********************************************
|
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី2.មិថុនា 2018.ម៉ោង 7:34
ផែនដី ព្រះបរមខត្ដិយាមហាចន្ទរាជា ២១
នេះនឹងនិយាយ អំពីក្រុងទេពបុរី ស្រីអយុធ្យា ប្រទេសសៀមវិញ។
សម្ដេចព្រះចៅ ចក្រពត្រាធិរាជ សម័យថ្ងៃមួយនោះ ចេញគង់ចុងព្រះរោងរមជួបជុំអគ្គមហាសេនា សេនាធិបតី មន្ត្រីតូចធំខ្ញុំរាជការ ក្រាបបង្គំគាល់ តាមតំណែងទើបព្រះអង្គទ្រង់មានព្រះរាជឱង្ការ ត្រាស់ប្រឹក្សាថា ចៅពញាចន្ទរាជា បានត្រឡប់ទៅក្រុងកម្ពុជា ប្រាបសឹកសង្គ្រាមបានជាធំនោះព្រោះដោយអំណាចរេហ៍ពល ស្បៀងអាហារគ្រឿងសាស្ត្រាវុធ ដំរីសេះ របស់យើងឲ្យទៅ។ ឥឡូវបានសម្រេចហើយ តែពុំឃើញឲ្យនាំសួយសារ មកថ្វាយយើងនៅឡើយ។ ដូច្នេះ យើងគួរលើកទ័ពទៅប្រាបប្រាម ឬធ្វើដោយប្រការដូចម្ដេច ទើបអគ្គមហាសេនា សេនាបតី មន្ត្រីតូចធំ ខ្ញុំរាជការ ទទួលព្រះរាជបរិហារ ប្រឹក្សាយល់ព្រម ក្រាបបង្គំទូលថា : កាលចៅពញាចន្ទរាជា ទទួលព្រះរាជឱង្ការទៅទាក់ដំរីស ហើយមានពុតត្បុតរត់ទៅស្រុកនោះ យើងបានឲ្យបម្រើទៅតាមយកខ្លួនមកនោះ ពញាចន្ទរាជាបានសញ្ញាថា បើខ្លួនបានសម្រេចព្រះនគរកាលណា នឹង នាំសួយសារមកក្រាបទូលថ្វាយ។ ឥឡូវនេះ ពញាចន្ទ បានសម្រេចហើយ តែកន្តើយព្រងើយទៅនេះ គួរតែយើងលើកយោធាទាហានទៅប្រាបប្រាមឲ្យដឹងថ្វីដៃ។ តែថា ធ្វើដូច្នេះ ដូចជាទាស់នឹងច្បាប់ទំនៀមទៅហើយ ព្រោះដែនដីក្រុងកម្ពុជានេះ ពីដើមជាឯករាជ្យដែរ តែក្រោយមកបានពឹងបារមីផែនដីក្រុងទេពនេះជាច្រើនដង មានទាំងខ្លួនពញាអុង សុវណ្ណខៈលោក នៅជាតួយ៉ាងសព្វថ្ងៃនេះស្រាប់។ ដូច្នេះ ទូលព្រះបង្គំយល់ថា គួរតែមានព្រះរាជសារឲ្យទៅរំលឹកម្ដងសិន បើកាលណាឃើញថា ចៅពញាចន្ទ រឹងទទឹង សឹមយើងលើកទៅធ្វើទោសឲ្យបានសម្រេច។
ព្រះចៅចក្រពត្រាធិរាជ ទ្រង់ព្រះសណ្ដាប់អស់មន្ត្រីទៅ ទ្រង់យល់ផ្លូវត្រូវសេចក្ដីហើយ ទើបទ្រង់ត្រាស់ឲ្យតែងព្រះរាជសារ ចាត់ឲ្យចៅពញាមហាទេព មហាមន្ត្រី និង ព្រះរាជវរានុកូល ជារាជទូត ឧបទូត ត្រីទូត អញ្ជើញព្រះរាជសារនោះ មកដល់ក្រុងកម្ពុជាធិបតី។ ទូតទាំង៣នាក់ មកដល់ក្រៅបន្ទាយនគរក៏ឲ្យបម្រើទៅប្ដឹងសេនាបតី តាមជើងសារ ដែលចៅហ្វាយស្រុកពោធិ៍សាត់ បញ្ជូនមកនោះគ្រប់ប្រការ។
ក្នុងខណៈនោះ សម្ដេចចៅហ្វាទឡ្ហៈ និងសេនាបតីទាំង ៤ សម្រាប់នាំយកសេចក្ដីក្រាបបង្គំទូលព្រះបាទបរមនាថ បរមបពិត្រ ជាអម្ចាស់ជីវិតលើត្បូង ទ្រង់ជ្រាបសព្វគ្រប់ហើយ ព្រះបរមនាថ បរមបពិត្រ ស្ដេចត្រាស់ថា : ជាតិអាសៀមនេះ ចិត្តវាលាមក អាក្រក់ពន់ប្រមាណណាស់ បានជាកាលផែនដី ប្រឋមក្ស័ត្រ ខត្តិយាវង្សតម្រងរាជ្យ ក្នុងមហានគរនោះរៀងមក ទ្រង់ឲ្យសាងប្រាសាទរាជដំណាក់ជាន់ក្រៅ ចាំទទួលព្រះរាជទូតគ្រប់ប្រទេសច្រើនតំបន់នោះ ឥឡូវ សៀមវាឲ្យរាជទូតវា អញ្ជើញព្រះរាជសារវាមកនេះ ត្រូវយើងឲ្យធ្វើព្រះរោង ព្រះពន្លា ទទួលព្រះរាជសារនោះ ក្រៅកំផែងព្រះនគរដែរ។ អគ្គមហាសេនា សេនាបតី ទទួលព្រះរាជឱង្ការហើយ ចាត់មន្ត្រីក្រុមមេការ ឲ្យកេណ្ឌរាស្ត្រ ធ្វើព្រះរោង ព្រះពន្លា រាយទ័ពទាហាន ឲ្យចាំរក្សា ច្រើនសង្កាត់ កំណត់តែ ៣ថ្ងៃ៣ យប់ក៏រួចដូចព្រះរាជបញ្ជាការ ទើបក្រុមមេការ ក៏យកសេចក្ដីចូលទៅប្ដឹងសេនាបតី សេនាបតីយកសេចក្ដី នាំឡើងក្រាបបង្គំទូល ទ្រង់ជ្រាបគ្រប់ប្រការ។ សម័យថ្ងៃនោះ ព្រះបរមបពិត្រ ទ្រង់ព្រះចិន្តាថា : រាជទូតសៀមមកនេះយើង នឹង ចេញទទួលវា ឲ្យរួសរាន់ពេក ហាក់ដូចជាយើងកោតខ្លាចវាខ្លាំងណាស់ ទើបទ្រង់ត្រាស់បង្គាប់លួងរាជាមាត្រ មហាមាត្យថា : ឲ្យទៅប្រាប់រាជទូតសៀមថា ឲ្យវារង់ចាំ ១៥ថ្ងៃទៀត ព្រះករុណានឹងចេញទទួល។ តែស្ដេចបានអាយ័តរាជាមាត្យ មហាមាត្យថា : ឲ្យចាត់ស្បៀងអាហារ នាំយកទៅឲ្យវាឲ្យបរិបូណ៍។ ព្រះរាជបម្រើទាំងពីរ ក៏ថ្វាយបង្គំលាចេញទៅធ្វើតាមព្រះរាជបញ្ជាគ្រប់ប្រការ។
ក្រោយនោះ១៥ថ្ងៃ ព្រះបាទបរមនាថ បរមបពិត្រ ជាអម្ចាស់ជីវិតលើត្បូង ស្ដេចទ្រង់គ្រឿងអលង្ការ មហាឧត្តម ព្រមទាំងព្រះបរមវង្សានុវង្ស និង អគ្គមហាសេនា សេនាបតី មន្ត្រីតូចធំ ខ្ញុំរាជការចាំដង្ហែស្ដេចព្រះរាជដំណើរទៅប្រថាប់នៅព្រះពន្លាកាក។ លង់លុះព្រឹកព្រាងហើយ ព្រះបរមបពិត្រ ជាអម្ចាស់ជីវិតលើត្បូង ព្រះអង្គចេញទៅគង់លើ ព្រះរាជហានុកាមាត្យមាស ឱកាសឧត្តម ព្រះបរមវង្សា សេនាបតី មន្ត្រីតូចធំ ខ្ញុំព្រះរាជការ ហែស្ដេចចេញប្រថាប់ លើព្រះពន្លាកាកខាងជើងបន្ទាយព្រះនគរ ១០សិនប្លាយ។ រាជទូតសៀមទាំង ៣ ក៏ក្រាបថ្វាយបង្គំ ថ្វាយព្រះរាជសារ។ ព្រះបរមនាថ បរមបពិត្រទ្រង់ត្រាស់ឲ្យលាម ប្រែសេចក្ដី អាលក្ស ប្រែថ្វាយថា :
ព្រះរាជសារ សុន្ទរបវរសេដ្ឋា មហាវិមល ពលាការ សម្ដេចព្រះចៅចក្រពត្រាធិរាជ ព្រះចៅក្រុងមហានគរ បវរធារាវតី ស្រីអយុធ្យា មហារដ្ឋរាជធានី បុរីរម្យ ឧត្តមមហាឋាន ជាសម្ដេចព្រះបិតុលាធិរាជ។
បម្រើផ្លូវព្រះរាជមេត្រីមក សម្ដេចព្រះបរមរាជា រាមាធិបតី ព្រះចៅក្រុងកម្ពុជា ជាសម្ដេចព្រះអគិនេយ្យោ។បានទ្រង់ជ្រាប។ដ្បិតក្រុងកម្ពុជានេះ កាលពីដើម តាំងពីផែនដីព្រះលំពង់រាជា ព្រះបាទសម្ដេចព្រះស្រីសុរិយោវង្សនោះ សៀមបានវាយបែកមហានគរ ពីរបីដង ហើយបានយកមហានគរនេះ ជាចំណុះទៀត។ ក្រោយមកទៀត ក្នុងផែនដី ព្រះបាទសម្ដេចព្រះធម្មរាជា ព្រះធម្មរាជាក៏មានព្រះរាជសារ ទៅដល់យើងឲ្យសង្គ្រោះព្រះអង្គផង។ យើងក៏បានជួយ បានយកទាំងសម្ដេចព្រះស្រីរាជា ព្រះសុរិយោទ័យ ទៅទុកក្នុងក្រុងយើង ហើយរាជសម្បត្តិខ្មែរ ក៏យើងឲ្យស្រេច ជារបស់សម្ដេចព្រះធម្មរាជា ជាព្រះបិតារបស់សម្ដេចព្រះក្មួយ។ ចំពោះព្រះក្មួយទៀត កាលភិតភ័យក្នុងគ្រា អាព្រះស្ដេចកន វាយបែកព្រះនគរនោះ សម្ដេចព្រះក្មួយ ក៏បានរត់ចូលទៅពឹង បុណ្យបារមីក្រុងទេពបុរី ស្រីអយុធ្យាដែរ ក្រុងទេពបូរី ក៏ចាត់ពលថ្មើរជើង និង ពលសេះដំរី ឲ្យជូនសម្ដេចព្រះក្មួយត្រឡប់មកក្រុងកម្ពុជា ហើយព្រះក្មួយបានសន្មត់ នឹង ម៉ឺនពេជ្រពិចិត្តថា : តែព្រះក្មួយ បានសម្រេចព្រះនគរកាលណា ព្រះក្មួយ នឹង នាំសួយទៅថ្វាយយើងជាព្រះបិតុលា។ ឥឡូវព្រះក្មួយសម្រេចព្រះនគរហើយ ម្ដេចឡើយក៏ពុំឃើញនាំសួយសារ ផ្កាមាសទៅថ្វាយយើងតាមទំនៀម ដូច្នេះឲ្យព្រះក្មួយ ចាត់ឲ្យនាំសួយសារ ផ្កាមាស ប្រាក់ ទៅថ្វាយយើងជាព្រះបិតុលា ឲ្យត្រឹមត្រូវតាមទំនៀម។
ព្រះបរមនាថ បរមខត្តិយាមហាចន្ទរាជាធិរាជ ជាអម្ចាស់ជីវិតលើត្បូង ទ្រង់ជ្រាបសេចក្ដីក្នុងព្រះរាជសារហើយ ទ្រង់ព្រះពិរោធណាស់ តែទ្រង់ខំសង្កត់អត់ទុកក្នុងព្រះរាជហឫទ័យ ហើយក្លែងធ្វើជាទ្រង់ព្រះសម្រួល ក្អាកក្អាយ ទើបទ្រង់ត្រាស់ថា ក្រុងកម្ពុជាធិបតី មហាឥន្ទបត្តបុរីនេះ កាលដើមឡើយជានាយលើនគរនានាទាំងអស់ ទាំងអាសៀមនេះ ក៏តាំងនាំសួយសារ មកក្រាបទូលថ្វាយ ព្រះមហាក្សត្រខ្មែរ ក្នុងមហានគរនេះ ពុំដែលខាតខានមួយរដូវឡើយ។ លុះក្រោយមក ដល់ផែនដី ព្រះបទុមសូរ្យវង្ស ព្រះអង្គមានព្រះនេត្រទិព្វ ទ្រង់យល់ថា : ពញារោងនោះ ជាព្រះរៀមផ្ទាល់ព្រះអង្គរួមព្រះមាតាមួយ បែកទៅនៅស្រុក សុខោទ័យ ក៏ទ្រង់តាំងឲ្យជាឯករាជ្យនៅ ក្នុងស្រុកនោះ ឲ្យសៀមទាំង៧ស្រុកឡើងស្ដាប់បង្គាប់ សម្ដេចព្រះជេដ្ឋា។ ទ្រង់ខ័ណ្ឌព្រំបុរី ត្រឹមនគរាជសីមា។ លុះឥតពីព្រះរោងទៅស្រុកសៀមក៏នៅឲ្យនាំសុវណ្ណបុប្ផាតម្បារផ្កាមាស មកក្រាបទូលថ្វាយ ជាចំណុះស្រុកមហានគរ តមកទៀត។ លុះដល់ស្រុកសៀមកើតសង្គ្រាម នឹងលាវពោះខ្មៅ លាវនោះតាំងជា ព្រះមហាក្សត្រហើយបានបង្ក្រាបព្រះរាជត្រកូលពញារោងបាន ក៏តាំងខ្លួនជាឯករាជ្យ។ លុះដល់មកផែនដី សម្ដេចព្រះបរមរាជា សៀមឡើងរាជ្យ ជាសម្ដេចព្រះរាមាធិបតី សៀមលើកទ័ពមកធ្វើសង្គ្រាម នឹង ព្រះបរមរាជា តែពុំបានធ្វើតាមទំនៀមព្រះមហាក្សត្រ គឺឲ្យសំបុត្រចុតហ្មាយ មកប្រាប់ជាមុនថា សុំធ្វើសង្គ្រាមទេ។ ស្រាប់តែឲ្យលបលើកជាទ័ព មកចោមបំបែកមហានគរ ដោយខ្មែរពុំដឹងខ្លួន។ ជ័យជំនះនឹងរាប់ថា មានរិទ្ធីអានុភាពក៏ពុំបាន។ កាលយើងទៅនៅស្រុកសៀម ៩ឆ្នាំនោះទៀតយើងបានសុំឲ្យកងទ័ពមកជួយយើងច្រើនដង ក៏ព្រះចៅចក្រពត្តិ ពុំឲ្យកងទ័ព នឹងស្បៀងអាហារយើងសោះ។ ហេតុតែ កុសលផងរបស់ក្រុងកម្ពុជាធិបតី មិនឲ្យប្រទេសយើងទាបថោក ក៏បណ្ដាលឲ្យព្រះចៅចក្រពត្តិ ចាញ់ឧបាយកលយើងឲ្យយើងទៅទាក់ដំរីស យើងក៏រត់មកច្បាំងបាន ដោយបញ្ញាធិការ និង តម្រិះប្រាជ្ញា បុណ្យវាសនារបស់យើងទៅ។ តើព្រះចៅចក្រពត្តិ មានឲ្យអ្វីជាកម្លាំងមក ក៏បានជាឲ្យមកតាមទារ សួយសារដូច្នេះ ឥឡូវនេះ បើយើងព្រមថ្វាយ ក៏ជាការឥតប្រយោជន៍ដែរ។ ទ្រង់ត្រាស់តែម៉្លោះហើយ ក៏ទ្រង់ឲ្យអាលក្សតែងព្រះរាជសារ ប្រគល់ឲ្យព្រះរាជទូតទាំង ៣នាយ នាំត្រឡប់ទៅក្រុងទេពបុរី ស្រីអយុធ្យាវិញ។ ព្រះរាជទូតទាំង៣ នាក់ បានឮព្រះបរិហារត្រាស់កណ្ដាលជំនុំ ជាសេចក្ដីផ្ទុញផ្ទាល់ដូច្នោះ ក៏នឹងក្រេវក្រោធពន់ប្រមាណ តែពុំហ៊ានឆ្លើយទាស់ព្រះរាជឱង្ការ ព្រោះសេចក្ដីដែលព្រះអង្គត្រាស់ទាំងប៉ុន្មាននោះ ជាសេចក្ដីសុចរិត ពិតត្រង់ប្រាកដទាំងអស់ ក៏ថ្វាយបង្គំទទួលព្រះរាជសារហើយ នាំត្រឡប់ទៅក្រាបទូលថ្វាយព្រះចៅចក្រពត្តិវិញ។
ស្ដេចសៀម ឲ្យសៀមប្រែព្រះរាជសារទៅ មានសេចក្ដីថា :
"ព្រះរាជាសុន្ទរ បវរ ព្រះបាទសម្ដេច ព្រះរាជឱង្ការ ព្រះបរមរាមា មហាចន្ទរាជាធិរាជ រាមាធិបតី សិរីយសោធរ បវរវង្សកូល កំពូលកម្ពុជា មហាឥន្ទបត្តបុរីរម្យ ឧត្តមកុរុរដ្ឋ រាជធានី។
ចំរើនផ្លូវព្រះរាជមេត្រី តបមកសម្ដេច ព្រះចៅចក្រពត្តិ ព្រះចៅក្រុងទេពបូរី ស្រីអយុធ្យា ជាសម្ដេចព្រះបិតុលាបានទ្រង់ជ្រាប។ដ្បិតយើងជាក្មួយ បានឃើញព្រះរាជសារ មើលឃើញសេចក្ដីទាល់ច្រើនប្រការណាស់ ពុំត្រូវតាមប្រវេណី អំពីបុរាណរាជ្យរៀងមកទេ។ ឯក្រុងកម្ពុជាធិបតី មហានគរនេះ ជានគរធំ ឧត្តមប្រសើរណាស់ ក្រុងស្រីអយុធ្យា ធ្លាប់តែជាចំណុះចុះចូល ថ្វាយសួយសាររៀងមក ច្រើនផែនដី។ កាលយើងធ្វើសង្គ្រាមនឹងអាព្រះស្ដេច កន នោះទៀត ក៏សៀមពុំបានជួយកម្លាំងសឹកអ្វីសោះ នឹង ឲ្យនាំសួយសារមកថ្វាយសម្ដេចព្រះបិតុលានេះ មិនគួរ។ យើងបានជំនុំយល់ព្រម នឹង ព្រះវង្សានុវង្ស អង្គអគ្គមហាសេនា សេនាបតី មន្ត្រីតូចធំ ខ្ញុំព្រះរាជការទាំងប៉ុន្មានទៅយល់ថា សៀមពុំបានមានគុណជួយអ្វីសោះទេមានតែលបលើកជាទ័ពចោរប្លន់រាស្ត្រយកព្រះនគរ ពុំមានព្រះរាជសារណាត់សង្គ្រាម តាមប្រវេណីក្រស័ត្រហើយកំហែងកៀរគ្រួខ្មែរ ប្រែទុច្ចរិតខ្លាំងណាស់ នឹងជឿស្ដាប់យកជាទីពឹងពុំគួរ។"
សម្ដេចព្រះចៅចក្រពត្រាធិរាជ ទ្រង់ព្រះសណ្ដាប់ចប់ ទ្រង់ព្រះពិរោធណាស់ ទ្រង់ត្រាស់ថា : ពញាលង្វែក និយាយតមកយើង ក្នុងព្រះរាជសារនេះ ឃើញថា ជាសេចក្ដីព្រហើនភ្លើនព្រះរាជអាជ្ញាខ្លាំងណាស់ ដូច្នេះមានតែយើងគិតធ្វើសង្គ្រាម នឹងពញាលង្វែកឲ្យឃើញថ្វីដៃម្ដង។ ខ្មែរធ្លាប់បែកនគរ នឹង ដៃសៀម ពីរបីដងហើយ នៅតែពុំទាន់រាង បើយើងឈ្នះបានព្រះនគរម្ដងនេះទៀត យើង នឹង កៀរយករាស្ត្រឲ្យអស់ពីនគរវា មកទុកក្នុងនគរយើងឲ្យស្យាមប្រទេសនេះរាងចាលថ្វីដៃយើងតទៅ។ តើអស់សេនាបតី មន្ត្រីគ្រប់ក្រសួង យល់ដូចម្ដេច សេនាបតី មន្ត្រីទាំងពួង ក៏ថ្វាយបង្គំក្រាបទូលថា ទ្រង់ព្រះតម្រិះនេះ យើងខ្ញុំទូលព្រះបង្គំយល់ថាត្រូវព្រមៗគ្នា។
ព្រះបាទចក្រពត្តិរាជាធិរាជ បានទ្រង់ព្រះសណ្ដាប់ អស់មុខមន្ត្រី យកសេចក្ដីក្រាបបង្គំត្រូវនឹងព្រះតំរិះនោះ ពេញព្រះរាជហឫទ័យណាស់ ទើបទ្រង់ត្រាស់ឲ្យកេណ្ឌកងទ័ព។ លុះបានរេហ៍ពល មកជួបជុំហើយ នៅ ព.ស. ២០៧៤, គ.ស. ១៥៣០, ម.ស. ១៤៥២, ច.ស. ៨៩២ ឆ្នាំខាលទោស័ក សម្ដេចព្រះចៅចក្រពត្តិ រាជាធិរាជ ត្រាស់ចាត់មេកងទ័ពមុខក្រោយ ឆ្វេងស្ដាំ ស្រេច សម្ដេចព្រះចៅចក្រពត្រាធិរាជ ទ្រង់គ្រឿងសម្រាប់ពិជ័យយុទ្ធនាស្រេច ស្ដេចឡើងគង់ព្រះទីនាំគជេន្ទ្រឈ្មោះ ប្លាយមង្គលទ្វីបហើយក៏ឲ្យគោះគង ទូងភេរី លើកយោធា មុខក្រោយ ឆ្វេងស្ដាំ តាមក្បួនពិជ័យសង្គ្រាមដើរ។ ទ័ពធំមក ត្រូវនគររាជសីមា និង មហានគរ។
ឯព្រះបាទបរមបពិត្រ ឧត្តមបរមខត្តិយា មហាចន្ទរាជាធិរាជ ក្រោយរាជទូតសៀមត្រឡប់ទៅវិញនោះ ស្ដេចមានព្រះរាជឱង្ការនឹងអស់មុខមន្ត្រីថា : កាលមុន ពញាដែកទាយថា : ពីរឆ្នាំទៀត សៀមនឹងលើកទ័ពនោះ ឃើញហេតុថាត្រូវ នឹង ទំនាយដែកហើយ។ ពញាដែកនោះ ដូចជាមានទេវតាសណ្ថិតមាត់ ប្រសិនណាបើគាត់នៅរស់ យើងនឹងតាំងគាត់ជាហោរាក៏បាន។
ឧកញ៉ាចក្រី ទេព ក្រាបទូលថា : ពញាដែកនោះ កាលទ្រង់ប្រោសព្រះរាជទានរង្វាន់ឲ្យធ្វើជាចៅហ្វាយស្រុកលង្វែក និង ប្រាក់មួយហាប ហើយនិងសំពត់អាវ ១០០ មួយមុខនោះគាត់មិនទទួលទេ។ គាត់ថាឲ្យចែកសេនាទាហានចុះ សំដីនេះ ឃើញថាគាត់គ្មានចិត្តលោភសោះ បើទុកជាគាត់រស់នៅក៏ពុំព្រមចូលធ្វើរាជការដែរ ដែលគាត់ទៅជាបិសាច បានជាគូនឹងបិតាទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំនេះ ឃើញប្រសើរជាង។
ព្រះបរមនាថ បរមបពិត្រ ទ្រង់ព្រះសណ្ដាប់ហើយ ទ្រង់ត្រូវព្រះទ័យណាស់ ទើបទ្រង់ត្រាស់បញ្ញត្តិមុខងារថែមទៀតថា : ឲ្យព្លីការ ឲ្យគ្រប់រដូវចូលឆ្នាំ និង ចេញចូលវស្សា ហើយនិងភ្ជុំបិណ្ឌ នៅកន្លែងពញាមឿង និង ពញាដែកនោះ កុំឲ្យខ្វះខាតឡើយ ហើយទ្រង់ត្រាស់បង្គ្រាប់ឲ្យសមហាត់ សេនាទាហានទុកបំរុងរាជការ កុំឲ្យធ្វេសប្រហែស។
ឯបំរើសេះ ខាងក្រុងកម្ពុជា ដែលឲ្យទៅស៊ើបកិច្ចរាជការ ក្នុងក្រុងទេពនោះដឹងថា សៀមឲ្យកេណ្ឌរេហ៍ពល មកត្រៀមទ័ពហើយ ក៏ប្រញាប់មកប្ដឹងសេនាបតី សេនាបតីនាំយកសេចក្ដីក្រាបបង្គំទូល ព្រះបាទជាអម្ចាស់។ ស្ដេចទ្រង់ជ្រាបគ្រប់ប្រការហើយ ទ្រង់ត្រាស់ឲ្យកេណ្ឌកងទ័ព តាមជនបទតូចធំថែមទៀត។ លុះមកជួបជុំហើយ ទ្រង់ត្រាស់បង្គាប់ សម្ដេចព្រះរាមា ជាព្រះឱរសាធិរាជ និង សម្ដេចចៅហ្វាទឡ្ហៈ នៅចាំក្រោយព្រះមហានគរ ចាត់ដូច្នេះរួចហើយ ទើបទ្រង់ត្រាស់អស់មុខមន្ត្រីតូចធំថា បើយើងចាំទទួលទ័ពសៀមក្នុងព្រះនគរនោះ ឃើញថា អស់រាស្ត្រ ដែលនៅតាមផ្លូវមុខសឹក នឹង ទៅជាឈ្លើយសៀម ប្រាសវិនាសពីភូមិលំនៅអស់ពុំខាន។ ដូច្នេះ អញយល់ថា យើងត្រូវលើកទ័ពទៅទទួលទ័ពសៀម នៅទីប្រទល់ដែនទើបជា។
នោះអស់មុខមន្ត្រី ក៏ក្រាបទូលថា ទ្រង់ព្រះតំរិះយល់សេចក្ដី ទ្រង់ព្រះមហាករុណាដល់ប្រជានុរាស្ត្រនេះ ជាត្រឹមត្រូវណាស់។
ទើបព្រះបាទបរមនាថ បរមបពិត្រជាអម្ចាស់ជីវិតលើត្បូង ទ្រង់ត្រាស់ឲ្យក្រុមព្រះរាជគ្រូបុរោហិត និង ក្រុមពិជ័យរាជហោរា តាំងព្រះរាជពិធីប្រក់ពលស្រេច លុះបានឫក្សជាពេលាល្អហើយ សម្ដេចព្រះបរមនាថ បរមបពិត្រ ជាអម្ចាស់ផែនដី ស្ដេចទ្រង់គ្រឿងអលង្ការសំរាប់រាជ្យ ចេញរណយុទ្ធឡើងគង់លើព្រះទីនាំងពិជ័យគជេន្ទ្រយុទ្ធកុញ្ជរក្លាខ្លាំងបាំងនូវបវរស្វេត្រច្ឆ័ត្រ មានជាន់ ៧ ដោយពុំទាន់ប្រាប្ដាភិសេកនៅឡើយ ហើយទ្រង់ចាត់ឲ្យអស់អគ្គសេនាចតុរង្គ ជាទ័ពមុខក្រោយ ឆ្វេងស្ដាំ ព្រមដោយគ្រឿងអភិរម្យរាជនានា និងដាវ កាំភ្លើង គ្រឿងប្រដាប់សម្រាប់យុទ្ធទង់ជ័យ ប្រពៃថ្លៃថ្លា និងសេះសឹក សន្ធឹកមហិមា។ នោះព្រះពិជ័យរាជហោរាគោះកង ទូងភេរី ព្រះរាជគ្រូបុរោហិត ថ្វាយទឹកស័ង្ខ ប្រាប្ដាភិសេកហែទង់ជ័យផ្លុំត្រែស័ង្ខ សុរិយាតន្ត្រី ដំណើរក្បួនទ័ពចេញអំពីព្រះនគរ តាមរយៈផ្លូវទៅដល់ស្រុកពោធិ៍សាត់។
ឯទ័ពសៀម លុះមកដល់ស្រុកនាងរង ក៏រំលងមកដល់ស្រុកមហានគរវត្ត។ ចៅហ្វាយស្រុកនគរវត្ត កេណ្ឌបានពល ៥០០០នាក់ ចេញទទួលច្បាំងនឹងទ័ពមុខ។ សៀមបានច្បាំងដោយអាវុធវែងខ្លីពលស្លុតស្លាប់ទាំងសងខាង តែពលខ្មែរ ឃើញពលសៀមច្រើនណាស់ លប់កម្លាំងនឹងទប់ទល់ពុំបាន ក៏រត់បែកទ័ពចេញទៅទីទៃ។ ទើបចៅហ្វាយស្រុកមហានគរ ឃើញកងទ័ពខ្លួន បែកទ័ពរត់ចោលខ្លួនដូច្នោះក៏នាំតែទាហានរួមចិត្តចំនួន ៥០នាក់ រត់ទៅដល់ខេត្តពោធិ៍សាត់ ជួបនឹងទ័ពហ្លួង ត្រេកអរណាស់ ក៏ចូលទៅក្រាបថ្វាយបង្គំគាល់ ក្រាបទូលតាមហេតុសព្វសេចក្ដី ហើយថាដែលទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំ រត់ចោលស្រុកនេះមានទោសដល់ជីវិត ស្រេចនៅព្រះករុណា ជាអម្ចាស់ជីវិតលើត្បូង ទ្រង់ព្រះមេត្តាប្រោស។
ព្រះបាទ បរមបពិត្រ ទ្រង់ព្រះសណ្ដាប់ហើយ យល់ថា ទ័ពសៀមជាទ័ពក្រស័ត្រ ពលក៏ច្រើនត្រាស់តែម៉្លោះហើយ ក៏តឿនឲ្យគ្រប់នាយកងទ័ព ឲ្យលើកចេញពីខែត្រពោធិ៍សាត់ ទៅទល់ដែនស្រុកនគរវត្ត។ ទ្រង់ត្រាស់ឲ្យតាំងទ័ព នៅមាត់វាលខាងលិចរង់ចាំស្ដាប់ជើងសឹក ព្រះចៅចក្រពត្តិ។
ឯព្រះចៅចក្រពត្តិ លុះចៅហ្វាយស្រុកមហានគររត់ទៅហើយ ក៏ឲ្យលើកកងទ័ពចូលទៅក្នុងបន្ទាយមហានគរ ហើយទ្រង់ទតអស់ប្រាសាទ រាជរដ្ឋខ្មែរ។ ទ្រង់យល់ល្អត្រកាលណាស់ទ្រង់ត្រាស់សរសើរថា : ស្រុកនេះគប្បីជាស្រុក សម្ដេចអម្រិន្ទ្រាធិរាជសាងថ្វាយព្រះបាទ អរត្តពលពាលោ ជាព្រះបុត្រមែន សមជាស្រុកមហានគរ មានក្សត្រាធិរាជ ១២១ជាចំណុះមែន។ ស្ដេចកំពុងតែត្រាស់សសើរដូច្នេះ កងល្បាតសេះចូលទៅក្រាបទូលថា ទ័ពស្ដេចខ្មែរលើកមកតាំងបន្ទាយ នៅមាត់វាលខាងលិចចំងាយប្រមាណ ៥០ សិន។ ឯព្រះចៅចក្រពត្រាធិរាជ ទ្រង់ព្រះសណ្ដាប់ហើយ ទ្រង់ត្រាស់បង្គាប់អស់នាយកងទ័ពឲ្យប្រុងខ្លួនគ្រប់គ្នា។ លុះព្រឹកឡើងទ្រង់ត្រាស់បង្គាប់ ឲ្យរៀបក្បួនទ័ពមុខក្រោយ ឆ្វេងស្ដាំ និងដំរី សេះសឹក ជាសន្ធឹកពន្លឹកមហិមា ឲ្យទាហានពាក់អាវក្រហម មួកក្រហម ដែលមានចៅពញាមហាសេនា ជាមេកងទ័ពមុខ។ ឯទ័ពឆ្វេងឲ្យព្រះសន្ធរសង្គ្រាមជាមេកង រេហ៍ពលពាក់ អាវខៀវ មួកខៀវប៉ែកស្ដាំឲ្យចៅពញាព្រះឃ្លាំងធិបតីជាមេកង រេហ៍ពល ពាក់អាវបៃតងមួកបៃតង។ ឯទ័ពក្រោយឲ្យចៅពញាចក្រី ជាមេកងរេហ៍ពល ពាក់អាវខ្មៅ មួកខ្មៅ។ ឯទ័ពហ្លួង រេហ៍ពលពាក់អាវលឿង មួកលឿង។ លុះបាននពឫក្សហើយ សម្ដេចព្រះចៅចក្រពត្រាធិរាជ ទ្រង់គ្រឿងសុវណ្ណរាជភូសា ព្រះមណីរតន៍ សង្វារប្រដាប់ដោយមណីរតន៍ សំរាប់រាជសង្គ្រាម ស្រេចស្ដេចឡើងគង់ព្រះទីនាំង ប្លាយមង្គលទ្វីប ចុះប្រេង បាំងនូវស្វេត្រច្ឆ័ត្រ ៩ជាន់ គង់នៅលើរយាងបិទមាសឱភាសសោភា ហើយឲ្យមន្ត្រីម្នាក់នៅជិះជាកណ្ដាល កាន់កន្ទុយក្ងោក ឲ្យមន្ត្រីម្នាក់ទៀតជិះកន្សៃ វាយខ្ជែង ឲ្យអស់នាយកង នាយទ័ពជិះដំរី សេះ សឹក ហើយវាយគងទូងស្គរសុរិយាតន្ត្រី ប្រគុំរងំរអើកកក្រើក លើកទ័ពតំរង់ទៅទ័ពស្ដេចខ្មែរ។
ឯព្រះចៅក្រុងខេមរាប្រទេស វិសេសខត្តិយាមហាចន្ទរាជាធិរាជ ក្នុងវេលាយប់នោះ ព្រះអង្គត្រាស់ប្រាប់ឲ្យប្រុងខ្លួន គ្រប់នាយកងទ័ព។ លុះព្រឹកឡើង ទ្រង់ចាត់សម្ដេចព្រះរាមា ជាព្រះរាជបុត្រាច្បង ឲ្យធ្វើជាមេទ័ពមុខ គង់ព្រះទីនាំងពិជ័យកុញ្ជរបវរហត្ថី ឲ្យចៅពញាសួគ៌ាលោកសុខ កូនពញាមឿងទី៣ ជាមេទ័ពមុខបង្អស់ ឧកញ៉ាចក្រីទេព កូនពញាមឿងទី៤ ជាមេកងទ័ព ប៉ែកស្ដាំ ឲ្យឧកញ៉ាយមរាជសួស ជាមេកងទ័ព ប៉ែកឆ្វេង ឲ្យសម្ដេចព្រះសុទត្ត ជាមេកងក្រវែលក្រោយ។ លុះបានដល់ឫក្សល្អហើយ ព្រះរាជគ្រូហោរាចារ្យ អញ្ជើញសម្ដេចចៅពញាចន្ទរាជា បរមនាថបរមបពិត្រជាអម្ចាស់ព្រះអង្គចូលស្រង់ទឹកមន្តភិសេកហើយ ព្រាហ្មណ៍ថ្វាយទឹកស័ង្ខ រួចទ្រង់គ្រឿងសិរីរាជ្យ អលង្ការ បវរពិចិត្រ ពិភិតភូសា សម្រាប់ទ្រង់រាជរណយុទ្ធ ស្ដេចឡើងគង់ព្រះទីនាំងកុញ្ជរ គជសារសឹកពន្លឹកចុះប្រេងមហិមា គង់នៅលើរយាងទិព្វមាស បោះបាំងនូវស្វេត្រច្ឆ័ត្រ មានមន្ត្រីជិះកណ្ដាល កាន់កន្ទុយមយូរា សម្រាប់ឲ្យសញ្ញាទ័ព ហើយបង្គាប់ឲ្យមន្ត្រីម្នាក់ ជិះកន្សៃសម្រាប់វាយខ្ជែ។ ឯអស់មន្ត្រីខ្ញុំរាជការដែលជាសេនាទាហាន ធំតូច ក៏ជិះដំរី សេះសឹក រាល់ខ្លួនតាមពួកតាមកង ជាអធិកពន្លឹកដោយក្លស់ ក្លំ អភិរម្យ សែនត្វាន់ កាន់នូវទង់ជ័យ ប្រពៃថ្លៃថ្លា សស្ត្រាវុធ។ លុះព្រះសុរិយារឿងរះ ស្រឡះនភាកាស ស្ដេចត្រាស់ឲ្យសម្ដេចព្រះរាជបុត្រា គឺសម្ដេចព្រះរាមាធិបតី ចេញទ័ពមុខ ទាហានក៏គោះគង ទូងភេរីតាំងហ៊ោ ដំណើរពេលទៅជាមុន ឯព្រះទីនាំងគជេន្ទ្រ ក៏ស្រែក។
"សាស្ត្រាវត្តកំពង់ត្រឡាចក្រោម ដែលយើងបានចម្លង តាំងពីដើមរហូតមកដល់ត្រឹមនេះ បាត់អស់មួយកណ្ឌ គឺកណ្ឌទី១៧ កណ្ឌដែលសំដែងអំពីសង្គ្រាម រវាងព្រះបរមខត្តិយា មហាចន្ទរាជា នឹង ព្រះចៅចក្រពត្តិ (ស្ដេចសៀម) និងដែលសំដែងអំពីសង្គ្រាមរវាងសម្ដេចព្រះបរមខត្តិយាមហាចន្ទរាជានិងចៅពញាអុង ដែលជាព្រះរាជបុត្រធម៌ស្ដេចសៀមទៀត។
ឯព្រះរាជពង្សាវតារ របស់ព្រះរាជបណ្ណាល័យ មាននិយាយត្រង់នេះដែរ តែខ្លីណាស់ គឺគ្រាន់តែនិយាយថា ស្ដេចស្រុកសៀមឲ្យរាជសារមកសុំដំរី ទ្រង់ពុំព្រមថ្វាយ។ ស្ដេចសៀមខ្ញាល់ណាស់ លើកកងទ័ពមកច្រើន។ សម្ដេចព្រះបរមបពិត្រ ទ្រង់លើកសេនាទាហាន ទៅទទួលច្បាំង នៅមហានគរវត្ត។ ទ័ពសៀមបរាជ័យ រត់ខ្ចាត់ខ្ចាយអស់។ ទ័ពខ្មែរដេញតាមទាល់តែផុតដែនហើយ ទ្រង់លើកទ័ពត្រឡប់មកបន្ទាយមានជ័យវិញ។
ព្រះរាជពង្សាវតា ភាគ ៣ គ. ៥៣-៣
លុះដល់ឆ្នាំវក អដ្ឋស័ក ព្រះធម្មរាជា ព្រះចៅក្រុងស្រីអយុធ្យា នឹកខ្ញាល់នឹងសម្ដេចព្រះបរមរាជាហើយទ្រង់ប្រឹក្សា នឹង សេនាបតី ខ្ញុំរាជការទាំងពួងថា ... យើងសុំដំរីស អំពីព្រះចន្ទរាជា ព្រះចន្ទរាជាពុំព្រមឲ្យ មិនព្រមនាំរាជសារមកថ្វាយ ជាចំណុះយើង យើងឲ្យលើកកងទ័ពទៅច្បាំងក៏ចាញ់ត្រឡប់មកវិញ។ ឥឡូវឮដំណឹងថា ក្រុងកម្ពុជា កើតសឹកពុំទាន់បានរាបទាប គួរយើងឲ្យលើកទ័ពទៅម្ដងទៀតចុះទើបព្រះចៅក្រុងស្រីអយុធ្យា ត្រាស់ឲ្យហៅ ព្រះសិទ្ធានរាជា គឺចៅពញាអុង ពីស្រុកសុវណ្ណខាត់ លោកមកគាល់ហើយត្រាស់ថា ឥឡូវនេះ យើងឲ្យអ្នកលើកទ័ព ទៅវាយស្រុកខ្មែរ បើវាយបានយើងនឹងឲ្យអ្នកសោយរាជ្យនៅទីនោះ។ ចៅពញាអុងក៏ថ្វាយបង្គំ ទទួលអាសាគ្រប់ប្រការ ក្រាបថ្វាយបង្គំលាចេញមក។ ទើបព្រះចៅក្រុងស្រីអយុធ្យា ទ្រង់ឲ្យកេណ្ឌពលបាន ៩០០០០នាក់ លុះបានឫក្សហើយ ព្រះសិទ្ធានរាជា នឹងមន្ត្រី ច្រើននាក់លើកទ័ពជើងគោក ចេញពីក្រុងស្រីអយុធ្យា ចូលមកក្នុងដែនក្រុងកម្ពុជាធិបតី។ ចាត់ឲ្យពញាវាំង "សាន" លើកទ័ពជើងទឹក ៥០០០០ នាក់ចូលមកកាត់ផ្លូវកំពត។
ចំណែកព្រះសិទ្ធានរាជា វេលាដែលលើកទ័ពចេញមក ស្ដេចហាមសេនាទាហានថា កុំឲ្យដំណឹងថាព្រះចៅលើកទ័ពមកព្រះអង្គឯង កុំឲ្យឮថា ឈ្មោះយើងឲ្យសោះតែនរណាមិនធ្វើតាម នឹងយកទោសដល់ជីវិត។ ឯចៅហ្វាយស្រុកទល់ដែន ជើងទឹក ជើងគោក ឮរន្ទឺថា ស្ដេចសៀមលើកទ័ពមកនោះ ពុំបានតតាំងច្បាំងឡើយ ហើយប្រមូលគ្រួរត់ចូលព្រៃអស់ទៅ។ ទើបចាត់បម្រើ ឲ្យនាំយកសេចក្ដីចូលមកក្រាបបង្គំទូល សូមទ្រង់ជ្រាបគ្រប់ប្រការ។ សម្ដេចព្រះបរមបពិត្រ ទ្រង់ជ្រាបហើយត្រាស់បង្គាប់ឲ្យ ឧកញ៉ាក្រហោម "កែវ" កេណ្ឌរេហ៍ពលខែត្របាសាក់ ព្រះត្រពាំង ក្រមួនស និងបាទី បន្ទាយមាស បាន ៦០០០០នាក់ ចុះទូកចម្បាំង ទៅទទួលច្បាំងនឹងទ័ព ពញារាជវាំង "សាន" ខាងជើងទឹក។ ឲ្យកេណ្ឌពលពីខេត្តត្បូងឃ្មុំ កំពង់សៀម កំពង់ស្វាយ បាភ្នំ ព្រៃវែង និង សំរោងទង បានពល ២០០០០០នាក់ ដំរី ៥០០ និង សេះ ៥០០០។
ថ្ងៃ ៧ រោច ខែមាឃ ឆ្នាំវក អដ្ឋស័ក វេលាបានឫក្សហើយ ស្ដេចឡើងគង់ ព្រះទីនាំងគជេន្ទ្រព្រមដោយសេនានិករ លើកព្យូហយាត្រា ចេញពីព្រះរាជវាំងលង្វែក តាមរយៈផ្លូវ ដរាបដល់បន្ទាយមានជ័យ ខែត្រពោធិ៍សាត់។ ស្ដេចបោះទ័ពប្រថាប់ នៅក្នុងបន្ទាយនោះ។ វេលានោះមានឧប្បត្តិហេតុជាអស្ចារ្យ មានពោធិ៍មួយដើម នៅទីនោះ ដែលសុគតយូរឆ្នាំកន្លងមកហើយ ត្រឡប់ជាលូតលាស់រស់ឡើងវិញ។ ក្រមការបានឃើញហេតុនេះហើយ ក៏យកសេចក្ដីទៅក្រាបបង្គំទូលតាមរឿង។ ព្រះអង្គជ្រាបហើយ ទ្រង់ព្រះសោមនស្សណាស់។ ស្ដេចយកគ្រឿងសក្ការៈ ទៅបូជាដើមពោធិ៍នោះ ហើយទ្រង់មានព្រះតម្រាស់ត្រាស់ នឹង នាយទ័ពថា : ដើមពោធិ៍ ដែលសុគតយូរឆ្នាំហើយ ត្រឡប់ជារស់ឡើងវិញនេះត្រូវលើយើងជាវង្សព្រះមហាក្សត្រ ដ៏ប្រសើរក្នុងខេមរាជប្រទេស។ អា "កន" វាជ្រែករាជ្យយើងបានដោះខ្លួនទៅនៅប្រទេសដទៃ។ យើងចូលមកវិញបានបង្ក្រាបអា "កន" សម្លាប់ចោលរាបទាបហើយ។
ឥឡូវ សៀមប្រើពញាអុង ឲ្យលើកទ័ពមកទៀត គង់តែនឹងចាញ់បារមីយើងមិនខាន។ ពញាអុងជាព្រះរៀមយើង ពុំសូវស្ទាត់ជំនាញក្នុងការសង្គ្រាមឡើយ ធ្លាប់តែសុខ។ វេលានេះ យើងចង់ចេញប្រជល់ដំរីនឹងពញាអុង តែព្រះអង្គ នឹង ព្រះអង្គ ព្រោះជាតិជាក្សត្រដូចគ្នា តើអស់អ្នកទាំងពួងយល់ដូចម្ដេច។ នាយកងទ័ពទាំងពួង ក៏យល់ព្រមតាមព្រះរាជតំរិះនេះ ទើបទ្រង់ព្រះរាជបញ្ជាព្រះសន្ធរយសឲ្យតែងព្រះសុភអក្សរទៅដល់ពញាអុងថា:
ព្រះបាទសម្ដេច ព្រះបរមរាជា រាមាធិបតី សិរីសរិយោវង្ស ព្រះចៅក្រុងកម្ពុជាធិបតី ចម្រើនផ្លូវព្រះរាជមេត្រីមក ព្រះសិទ្ធានរាជា ជាសម្ដេចព្រះរៀម ដែលជាព្រះរាជបុត្រធម៌ស្ដេចសៀម។ ខ្ញុំជាអនុជ គិតស្មានថា ព្រះចៅក្រុងស្រីអយុធ្យា លើកទ័ពចេញមក នឹង ព្រះអង្គឯង ខ្ញុំជាអនុជ ក៏ចាត់កងទ័ពមកចាំទទួល។ លុះមកដល់ទីនេះហើយ ទើបដឹងថាព្រះរៀម។ សម្ដេចព្រះរៀម យាងមកនេះ គឺប្រាថ្នាយកមហាស្វេត្រឆ័ត្រ ក្រុងកម្ពុជា ថ្វាយស្ដេចសៀម ប្រយោជន៍ នឹង មិនឲ្យវង្សក្រស័ត្រក្រុងកម្ពុជានៅជាឯករាជ្យ ព្រោះសៀមប្រកបតែដោយនូវលោភចេតនា ប្រាថ្នាឲ្យក្រុងកម្ពុជានៅក្នុងអំណាចរបស់ខ្លួន។ ឥឡូវព្រះរៀម លើកទ័ពមកនេះ បើខ្ញុំអនុជ នឹង តយុទ្ធ ដោយនូវសេនាទាហាន បើទុកជាឈ្នះ ឬចាញ់ ក៏មិនប្រសើរដែរ ព្រោះយើងទាំងពីរជាមហាក្រស័ត្រ មានវង្សតែមួយជាមួយគ្នា ហើយតាំងព្រះទ័យថា នឹងយកជ័យជំនះដោយសព្វខ្លួន។ ខ្ញុំអនុជ សុំប្រជល់ដំរី តែព្រះអង្គ នឹង ព្រះអង្គ ឲ្យនាយកង នាយទ័ពមើល អំណើះតទៅ គ្មានក្រស័ត្រណាហានក្លា ចេញប្រជល់ដំរី ដូចជាខ្ញុំអនុជ និង ព្រះរៀមឡើយ។ បើព្រះរៀមមានជ័យជំនះ ខ្ញុំអនុជ នឹង ថ្វាយព្រះមហាស្វេតឆ័ត្រ បើព្រះរៀមបរាជ័យឲ្យថយទៅប្រាប់ស្ដេចសៀម កុំឲ្យលោភ ពីព្រោះក្រុងសៀម និង ក្រុងកម្ពុជាធិបតី មានខ័ណ្ឌសីមាដោយឡែកពីគ្នា តាំងពីបុរាណរៀងមក។ បើសម្ដេចព្រះរៀមជ្រាបហើយ ទ្រង់ពុំសព្វព្រះទ័យ នឹង ប្រជល់ដំរីទេ ឲ្យស្ដេចត្រឡប់ទៅស្រុកសៀមវិញ ហើយឲ្យស្ដេចសៀមរើសនាយទ័ព ក្នុងវង្សក្រស័ត្រឲ្យចេញមកប្រជល់ដំរី ឲ្យឃើញថ្វីដៃ។ បើព្រះរៀម សព្វព្រះទ័យ សុំឲ្យឆ្លើយកំណត់ថ្ងៃ និង វេលាទៅដល់ខ្ញុំអនុជ។
ចំនួនអ្នកចូលទស្សនា