ឯកសារ មហាបុរសខ្មែរ
ព្រះរាជពង្សាវតារខ្មែរ តាមសាស្ដ្រាស្លឹករិត
អ្នកស្រាវជ្រាវ អេង សុត
សមាជិកនៃគណកម្មការប្រវត្ដិសាស្ដ្រ
រក្សាសិទ្ធិ គ្រប់យ៉ាង
ព្រះរាជពង្សាវតារខ្មែរ
តាមសាស្ដ្រាស្លឹករិត
ការផ្សាយរបស់មណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
**********************************************
|
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី22.កញ្ញា 2018.ម៉ោង 8:45
ផែនដីព្រះបរមិន្ទរាជា លេខ២
ចៅពញាអរជូនឃើញការណ៍យ៉ាងនេះហើយនឹកខឹងណាស់ ទើបឲ្យក្រមការចាប់ម៉ឺនឯកយកទៅចាក់កសំលាប់ចោលនៅឯកៀនស្រែក្រៅរបងទៅ។ នាងទាវឃើញគេសំលាប់ប្ដីដូច្នេះ ក៏ហៅនាងនោ ជាភិលៀងឲ្យយកកាំបិតកោរមកឲ្យហើយក៏លបដើរចុះទៅត្រង់ខ្មោចម៉ឺនឯករួចអារកខ្លួនឯងស្លាប់នៅប្របគ្នានោះទៅ។ ចៅពញាអរជូនកាលក្រោយឲ្យចាប់ម៉ឺនឯកទៅសំលាប់នោះ ក៏ឃើញ ព្រះរាជឱង្ការធ្លាក់នៅលើកន្ទេលឃើញហើយភ័យណាស់លាន់មាត់ថា : អញគិតនេះខុសហើយព្រោះអញពុំបានសាកសួរពីមុនឲ្យអស់។ អ្នកស៊ីការទាំងប៉ុន្មានក៏ភ័យជ្រួលច្របល់រាល់គ្នា។ ម៉ឺនពេជឃើញគេសំលាប់ម៉ឺនឯកដូច្នោះ ភ័យណាស់បន្លំរត់ ក្នុងពេល ដែលអ្នកស៊ីការកំពុងតែភ័យនោះដែរ។ ម៉ឺនពេជរត់ទាំងថ្ងៃទាំងយប់ទៅក្រាបបង្គំទូល ព្រះបរមបពិត្រតាមរឿងដំណើរគ្រប់ប្រការ។ ព្រះបរមនាថបរមបពិត្រទ្រង់ជ្រាបគ្រប់ប្រការហើយ ទ្រង់ព្រះពិរោធណាស់ហើយទ្រង់ត្រាស់ថា : អានេះ ពេញទីជាព្រហើនកោងកាចពន់ប្រមាណពេក នឹង ទុកវាតទៅពុំបានឡើយត្រូវតែសំលាប់វាទាំង ៧ជួរគោត្រព្រមទាំងមនុស្សដែលមកស៊ីការផង។ ត្រាស់តែប៉ុណ្ណេះហើយព្រះអង្គក៏ទ្រង់ត្រាស់បង្គាប់សេនាធិបតីមន្ត្រីខាងជើងទឹកឲ្យរៀបក្បួនព្យូហនាវាសង្គ្រាម។ ស្រេចស្ដេចយាងទៅគង់លើព្រះទីនាំងមករ។ អស់ពួកយោធាទាំងឡាយក៏លើកទង់ជ័យទូងស្គរ រគាំង តាំងហ៊ោចេញទៅ។
នេះ នឹង និយាយអំពីអ្នកមុខអ្នកការមេបាបណ្ដាជាភ្ញៀវដែលរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ម៉ឺនជូវិញ។ កាលដល់ពេលល្ងាចស្វាងស្រាគ្រប់គ្នាហើយមេបាទាំងឡាយរកហៅនាងទាវមកផ្សំដំណេកជាមួយ នឹង ម៉ឺនជូស្រាប់តែមិនឃើញនាងទាវសោះ។ លុះឲ្យតាមរកទៅក៏ឃើញនាងទាវដេកស្លាប់ជាមួយ នឹង ម៉ឺនឯក។ មេបា នឹង បណ្ដាអ្នកការទាំងឡាយ ឃើញព្រឹត្តិការណ៍យ៉ាងនេះហើយ ក៏រឹតតែភ័យណាស់ទៅទៀត ហើយគេចវេះទៅផ្ទះទីទៃៗរៀងខ្លួនទៅ។
ចំណែកចៅពញាអរជូនជ័យអ្នកភ័យ នឹង រឿងនេះណាស់គេចចោលបុត្រភរិយាហើយទៅពូននៅភ្នំសុពណ៌កាឡី។ ព្រះបរមបពិត្រ និង សេនាបតីមុខមន្ត្រីអាមាត្យសេនា ទាហាន កាលទ្រង់លើកព្យូហនាវាទៅដល់មាត់ឃ្មុងហើយនោះ ទ្រង់ជ្រាបថាចៅពញាអរជូនជ័យរត់បាត់ទៅហើយមួយរំពេចនោះទ្រង់ចាត់សេនាទាហានជា ៤ កង គឺមួយកងឲ្យទៅតាមចាប់ចៅពញាអរជូនជ័យ ពីភ្នំសុពណ៌កាឡីមកវិញមួយកងទៀតឲ្យទៅចាប់បុត្រភរិយាព្រមទាំងរបស់ទ្រព្យចៅពញាអរជូនជ័យ និង ញាតិវង្សាទាំង ៧ជួរគោត្រឲ្យជីកដីកប់ខ្លួនហើយវាស់ នឹង រនាស់ឈើរនាស់ដែក មួយកងទៀតឲ្យទៅយកបញ្ជីឈ្មោះមនុស្សដែលចូលមកស៊ីការនោះ ចំងាយមួយល្បឺស្គរ។ ទ្រង់ដាក់ទោសដល់មនុស្សទាំងនោះក្នុង ៣ឆ្នាំឲ្យបង់ថ្លៃជាកាសមួយបាតអង្ករមួយតៅម្នាក់ឲ្យចៅហ្វាយស្រុកថ្មីម្ដង ទ្រង់ត្រាស់បង្គាប់ស្រេចហើយ ព្រះបរមបពិត្រទ្រង់តំរិះថា : ស្ដេចត្រាញ់ទាំង ៥នេះនឹងទុកកិត្តិយសឲ្យហៅថា ចៅពញា ដូចពញាអរជូននេះឲ្យគង់យសជាស្ដេចតទៅទៀតមិនបានឡើយព្រោះវាកំរើកចិត្តណាស់។ ទើបទ្រង់ត្រាស់បង្គាប់តែងព្រះរាជបញ្ជាជាថ្មីថា : ស្ដេចត្រាញ់ទាំង ៥នេះអំណើះតទៅចុះក្នុងសំបុត្រ ថាឧកញ៉ាទាំងអស់លើកលែងហៅខ្លួនជា ចៅពញានោះចេញទៅ ហេតុដូចបាននិយាយខាងលើនេះហើយទើបបានជាអ្នកស្រុកត្បូងឃ្មុំ និង ចៅហ្វាយស្រុកទាំងឡាយដែលមានងារជាស្ដេចត្រាញ់នោះស្អប់ពូជម៉ឺនឯកនាងទាវ និង ពូជចៅពញាអរជូនជ័យទាំងអស់គ្នា។ ព្រះបាទបរមនាថ បរមបពិត្រ ជាអម្ចាស់ជីវិតលើត្បូងទ្រង់ដាក់ទោសអ្នកស្រុកត្បូងឃ្មុំ រួចហើយទ្រង់លើកព្យូហ នាវាត្រឡប់មកក្រុងលង្វែកវិញ ហើយទ្រង់គង់នៅក្នុងព្រះសិរីរាជសម្បត្តិជាសុខតរៀងមក។
ឆ្នាំវក ចត្វាស័ក ព.ស. ២១១៦ (គ.ស. ១៥៧២) ព្រះបរមនាថ បរមបពិត្រជាអម្ចាស់ព្រះសោយរាជ្យអង្គបាន ៥ឆ្នាំ ថ្ងៃមួយ ស្ដេចយាងចេញពីព្រះរាជរោងរម្យជួបជុំព្រះរាជសេវកាមាត្យហើយទ្រង់ត្រាស់ប្រឹក្សាថា : សៀម និង លាវធ្លាប់ចាញ់ព្រះបារមីសម្ដេចព្រះរាជបិតាជារឿយៗមើលទៅវាមុខជា នឹង មានសេចក្ដីគុំគួនចំពោះយើងពុំលែងឡើយដូច្នេះ ហើយយើងត្រូវតែធ្វើទូកចំបាំង ត្រូវតែរកដំរី សេះ និង សេនា ទាហាន ឲ្យបានច្រើនដើម្បីបំរុងការរក្សាព្រះរាជសីមាឲ្យបានសុខក្សេមក្សាន្តតទៅ។ ថាបើស្ដេចទាំងពីរនគរនោះលើកទ័ពមកកាលណាយើងមានរបស់បំរុងទុកជាស្រេច។ ថាបើស្ដេចទាំងពីរនគរនោះពុំលើកទ័ពមកធ្វើអ្វីយើងទេ យើងត្រូវតែលើកទៅវិញព្រោះ សៀមវាបានកៀរយក គ្រួយើងទៅជាច្រើនណាស់ ក្នុងពេលដែលវាមកវាយបែកព្រះមហានគរ "អង្គរ" នោះ។ តែអស់មន្ត្រីសេនាបតី យល់ដូចម្ដេច។ គ្រានោះព្រះបរមរាជវង្សានុវង្សអង្គអគ្គមហាសេនាសេនាបតីក្រាបបង្គំទូលថា : "ព្រះបរមនាថ បរមបពិត្រជាអម្ចាស់ព្រះអង្គទ្រង់ព្រះចិន្តានោះត្រូវសមល្អណាស់"។
កាលបើអស់សេនាបតីមន្ត្រីទាំងពួងយល់ព្រមតាមព្រះរាជតំរិះហើយព្រះបរមនាថ បរមបពិត្រជាអម្ចាស់ជីវិត តំកល់លើត្បូងព្រះអង្គទ្រង់ចាត់ឲ្យមុខងារព្រះសុរិយោដី និង ក្រុមមេការ ជាងឈើ ទៅសាងព្រះរាជវាំងដោយគ្រឿងឫស្សី និង ស្បូវគង់នៅកំពង់ក្រសាំងក្នុង ខេត្តសំរោងទង "សព្វថ្ងៃក្នុងខេត្តកំពង់ស្ពឺ" ជាអគ្នេយ៍ភ្នំរាជទ្រព្យ។ ទ្រង់ឲ្យជាងលើកទូកចំបាំងយ៉ាងធំ ៥០០ យ៉ាង តូច ៣០០ ទូកលំហាច ២០០ ហើយទ្រង់ឲ្យបង្ហាត់សេនាទាហានជើងទឹក ជើងគោកទ្រង់ឲ្យរើសដំរីសឹក បាន ១០០០ ប្លាយ សេះ ៥០០០ ប្លាយ ក្របី ៥០០០ ប្លាយ។ សេនាទាហានបានហាត់ចំបាំងលើខ្នងដំរីសេះក្របីនោះគិតយកតែយ៉ាងឯក ២០០០ នាក់យ៉ាងទោ ២០០០ ប្លាយនាក់សេនាទាហានខាងជើងទឹកដែលមុជទឹកបានអស់រយៈពេលមួយយប់មួយ ថ្ងៃនោះចំនួន ២៣នាក់ មុជទឹកបានតែ ៣ រឺ ៤ ម៉ោងនោះបាន ១០០ ប្លាយនាក់។ សេនាទាហានម្នាក់ៗ គិតតែហាត់គុនផឹកថ្នាំគង់ កាប់មិនមុតដាល់មិនត្រូវ បើត្រូវក៏មិនឈឺ។ លុះក្រមការចាត់ការបានសំរេចហើយ ព្រះអង្គទ្រង់ត្រាស់បង្គាប់ឲ្យចេញ ព្រះរាជប្រកាស ប្រាប់ដល់ទៅចៅហ្វាយស្រុកគ្រប់ខេត្ត ឲ្យហ្វឹកហាត់សេនាទាហានឲ្យបានច្រើន ហើយឲ្យសន្សំគ្រឿងស្បៀងអាហារនាំយកដាក់ក្នុងព្រះនគរ និង ក្នុងឃ្លាំងគ្រប់ចៅហ្វាយស្រុក និង ស្ដេចត្រាញ់ទាំងប្រាំកុំឲ្យខ្វះខាត។ទ្រង់ចាត់សំពៅពីរឲ្យទៅទិញកាំភ្លើងគ្រឿងសាស្ត្រាវុធអំពីប្រទេសក្រៅមកទុកក្នុងព្រះនគរជាច្រើនក្រៃពេក។ ទ្រង់ត្រាស់ឲ្យធ្វើរោងដាក់ទុកព្រះទីនាំង និងទូកចំបាំងត្រៀមតាមស្ទឹងពញាឮនោះរហូតទៅដល់ខាងត្បូងពេញទាំងបឹង។
ក្នុងគ្រានោះប្រទេស ចិន ចាម ជ្វា យួន ចូលមកជ្រកកោនពឹងបុណ្យព្រះបារមីថ្វាយមាសប្រាក់ និង សារបាប់ទួនគាតខៀនព្រៃជាច្រើន។ អាស្រ័យហេតុនេះហើយទើបត្រាស់ឲ្យហៅស្ទឹងបឹងពញាឮនោះថាស្ទឹងរោងទូក ថាបឹងត្រងប្រាក់វិញ អ្នកស្រុកហៅយារៗមកក៏ក្លាយទៅជាស្ទឹងដងប្រាក់ជាប់ ដល់មកបច្ចុប្បន្នកាលនេះ។
ឆ្នាំវក ចត្វាស័ក ព.ស. ២១១៦ (គ.ស. ១៨៧២, ម.ស. ១៤៣៩, ច.ស. ៩៣២) ព្រះបាទបរមនាថបរមបពិត្រ ទ្រង់ព្រះចិន្តាយល់ថា : ទិសខាងលិច និង ទិសខាងជើងនោះកាលផែនដីសម្ដេចព្រះវររាជបិតាព្រះអង្គទ្រង់ចាត់ធ្វើបន្ទាយចាត់ឲ្យសេនាទាហាន និង ចៅហ្វាយស្រុករក្សាព្រះរាជសីមាមាំមួនណាស់ ហើយនៅឡើយតែទិសខាងត្បូង និង ខាងកើតដែលមានព្រៃជាប់ នឹង សមុទ្រទៅទល់ នឹង ស្រុកចាមស្រុកយួននោះ។ ឥឡូវនេះយួន និង ចាមនៅកំពុងតែវិវាទជាចម្បាំង នឹង គ្នា។ ប្រសិនបើជាចាម ឬ យួន មានជ័យហើយ នឹង កំរើកចូលវាយព្រះនគរកម្ពុជានេះ យើងពុំទាន់បានទៅធ្វើកំពែងបន្ទាយ ឲ្យជាប់មាំនៅឡើយ។ ទ្រង់ព្រះចិន្តាយល់ដូច្នេះហើយទើបទ្រង់ព្រះ បង្គាប់ឲ្យមុខងាររៀបព្រះទីនាំងនាវា និង ទុកក្បួនហែឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់។ លុះបានពិជ័យឫក្សហើយ ព្រះបាទបរមនាថ បរមបពិត្រ និង រាជសេវកាមាត្យមុខមន្ត្រី លើកព្យុហនាវាត្រាច់ចេញទៅដល់មាត់សមុទ្រ ហើយទ្រង់តាងព្រះរាជវង្សមួយព្រះអង្គ ព្រះនាមព្រះបាទអភ័យទោស ឲ្យឈររក្សាមាត់សមុទ្រ។ ទ្រង់តាំងស្រុកនោះឲ្យហៅថា "ស្រុកព្រៃនគរ"។ ទ្រង់តាំងឲ្យសម្ដេចព្រះអភ័យទោសនោះឡើងយស មានឧកញ៉ាពិជ័យសតមួយទៀតជារងហើយឲ្យធ្វើបន្ទាយរាយល្បាតយាមឲ្យមុតមាំកាលណាបើមានទ័ពជើងទឹកខាងចាម ឬយួនចូលមកឲ្យការពារព្រះនគរឲ្យបានមាំមួន។ លំដាប់ក្រោយមកទៀតព្រះអង្គទ្រង់លើកព្យុហនាវា ត្រឡប់មកដល់កោះស្លាកែតទ្រង់ ឲ្យបញ្ឈប់ព្រះទីនាំងប្រថាប់នៅទីនោះ ១៦ថ្ងៃ។ ចៅហ្វាយស្រុក និង ក្រមការខេត្តក៏រៀបទទួលព្រះអង្គយ៉ាងធំគឺមាន របាំល្បែងមហោស្រពលេងសន្ធឹក គឹកកងណាស់អស់ចៅហ្វាយស្រុក និង ក្រមការខេត្តដែលនៅជិត នឹង ទៅមកទាន់ក៏ចូលមកក្រាបបង្គំថ្វាយមាសប្រាក់បណ្ណាការជាច្រើន។
នៅទីនោះព្រះអង្គទ្រង់គង់ព្រះទីនាំងទន្សាយស្លឹក ចេញទតព្រះនេត្រ អស់ទីនានា ទ្រង់ទតឃើញមានកំផែងជាប់ដោយអន្លើៗ និង មានព្រះធរណីដល់គោលរញ៉ាដំរី ច្រើនកន្លែងទើបទ្រង់សួរអស់ចាស់ប្រជាអ្នកស្រុកណាដែលបានដឹងការណ៍នេះ។ អ្នកស្រុកក្រាបបង្គំទូលថា : ការណ៍នេះទូលព្រះបង្គំទាំងឡាយបានឮចាស់ៗ និយាយតៗមកថា "កាលផែនដីបឋមក្សត្រ គឺព្រះបាទកុមេរុរាជព្រះថោងនោះ ព្រះអង្គទ្រង់ឈ្នះសង្គ្រាមព្រះបាទអស្សចយរាជ ព្រះអង្គចាប់បាន ព្រះរាជបុត្រ ព្រះបាទអស្សចយរាជទាំង ៥អង្គ គឺព្រះនាមព្រះសុរិយោវរ្ម័នមួយ ព្រះសុរិយង្គវរ្ម័នមួយ ព្រះសុរិយាវរ្ម័នមួយ ព្រះបរមិន្ទវរ្ម័ន និង ព្រះសូរេន្ទ្រាវរ្ម័នមួយ។ ព្រះរាជបុត្រទាំង ៥ព្រះអង្គនេះសូមចុះចាញ់ព្រះបារមី ថ្វាយព្រះនគរហើយព្រះអង្គទ្រង់ត្រាស់ឲ្យព្រះសុរិយោវរ្ម័ន គ្រប់គ្រងប្រការ ឲ្យព្រះសុរិយង្គវរ្ម័នគ្រប់គ្រងស្រុកទ្រាំង ភ្នំបាយ៉ង់កោ ឲ្យព្រះបរមិន្ទវរ្ម័នគ្រប់គ្រងស្រុកត្បូងឃ្មុំ ព្រះសុរិយាវរ្ម័ន ដែលគ្រប់គ្រងស្រុកស្លាកែត ឲ្យព្រះសូរេន្ទ្រាវរ្ម័នគ្រប់គ្រងស្រុកស្ទោង។ សុរិយាវរ្ម័ន ដែលគ្រប់គ្រងស្រុកស្លាកែត នោះបានតាំងវាំងប្រាសាទសុទ្ធសឹងតែថ្ម និង ឈើជើងចាប ឈើតាត្រាវមានរោងសេះ រោងដំរីជាគ្រឿងលំអ។ ទ្រង់តាំងពញាតេជោឲ្យធ្វើទ្វារមួយនៅ មាត់ទន្លេខាងទិសបស្ចឹមជាទ្វារព្រះនគរប៉ែកខាងលិច។ ទ្រង់តាំងពញាជ័យឲ្យសំរេចការខាងជើងគោក។
ទ្រង់តាំងពញាយោឲ្យសំរេចការខាងជើងទឹក ព្រះរាជវង្សានុវង្សនៃព្រះរាជបុត្រអង្គនេះសោយរាជ្យតៗមកអស់ជាច្រើនតំណ។ ស្ដេចចាមទីមួយមានព្រះរាជបុត្រីមួយព្រះអង្គព្រះនាមនាងពៅសក់ក្រអូប មានរូបឆោមលោមពណ៌ និង ក្លិនក្លែបក្រអូបណាស់លើសស្រីទាំងឡាយ។ ស្ដេចចាមស្រលាញ់នាងសក់ក្រអូបនេះខ្លាំងណាស់ ទ្រាំពុំបានទើបទ្រង់ចូលទៅរួមមនោរម្យ នឹង នាងនោះទៅ។ ក្នុងខណៈនោះព្រះធរណីក៏កំរើក ខ្ទ័រខ្ទារអស់ ៥ថ្ងៃ។ ស្ដេចចាមទ្រង់សាកសួរហោរាអំពីព្រឹត្តិការណ៍ចំឡែកនេះ។ ហោរាក្រាបទូលថា នៅខ្វះតែ ២ថ្ងៃទៀតព្រះធរណី នឹង ស្រូបព្រះអង្គហើយ។ ស្ដេចចាមសួរហោរាទៀតថា : បើដូច្នោះយើងគិតធ្វើដូចម្ដេច នឹង បានរួចហោរាទូលថា ដើម្បីឲ្យរួចនោះត្រូវតែព្រះអង្គធ្វើពិធីឆាន់ព្រុត ទើបបានរួចខ្លួន។ មួយរំពេចនោះ ស្ដេចចាមឲ្យហោរាធ្វើហោម ពិធីរួចហើយទើបស្ដេចយាងចុះទូកព្រះទីនាំងមួយ ហោរាចុះទូកមួយនាំស្ដេចរត់ចេញទៅបាន ២យប់ ២ថ្ងៃ។ ពេលនោះទឹកគួចលិចទូកហោរានោះស្លាប់ទៅ។ ហេតុនេះហើយបានជាស្រុកនេះហៅថាស្រុកលង់ហោរ។
ព្រះរាជវាំងដែលស្ដេចគង់នោះត្រូវព្រះធរណីស្រូប ជាបន្ទាន់ ក្នុងពេលដែលស្ដេចឡើងគង់លើព្រះទីនាំងនាវា ហេតុនេះហើយបានជាកន្លែងនោះហៅថា បឹងប្រាសាទឃុំជៃយោ តែយារៗមកហៅថាឃុំទយោ ភូមិបន្ទាយដែករៀងរហូតមកទល់សព្វថ្ងៃនេះ។ ឯស្ដេចចាមដែលរត់ទៅនោះ កាលបើឃើញហោរាលង់ទឹកស្លាប់បាត់ទៅហើយភ័យណាស់ទើបខំស្រូតព្រះទីនាំងឲ្យដល់ស្រុកក្រោមឯនាយ។ ខណៈនោះទួនភិន ដែលត្រូវជាព្រះអនុជជីទួតមួយ នឹង ព្រះអង្គកាលបើបានដឹងរឿងនេះហើយក៏មកទទួលអញ្ជើញព្រះបាទសូរិយាវរ្ម័នឲ្យគង់នៅក្នុងប្រាសាទនោះ។ លុះវេលាយប់ព្រះធរណីក៏ស្រូបទាំងវាំងប្រាសាទនោះទៅទៀត។ ហេតុនេះហើយបានជាមានពាក្យហៅប្រាសាទស្រុតរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ។ ព្រះបរមនាថ បរមបពិត្រ ទ្រង់បានជ្រាបហើយទ្រង់ប្រែឈ្មោះកោះស្លាកែតនោះឲ្យហៅថាខេត្តលើកដែកវិញ។ តមកព្រះអង្គត្រឡប់មកភ្នំពេញព្រះអង្គទ្រង់ឡើងគង់ព្រះទីនាំងគជេន្ទ្រាលើកព្យូហនាវាតំរង់ទៅទន្លេបាទីទៀត។ នៅទីនោះទ្រង់ទតព្រះនេត្រឃើញប្រាសាទថ្មល្អថ្ងៃថ្លា។ ទ្រង់ត្រាស់សួរបណ្ដាអ្នកស្រុកចាស់ទុំដែលបានដឹងការណ៍គ្រប់ៗគ្នា។ អ្នកស្រុកក្រាបបង្គំទូលថា : កាលដើមផែនដី ព្រះថោងកុមេរុរាជ ព្រះអង្គទ្រង់ឈ្នះទ័ពព្រះបាទអស្សច័យរាជ ព្រះអង្គមានបុណ្យទ្រង់ប្រោសព្រះរាជបុត្រព្រះបាទអស្សច័យរាជទាំង ៥ ព្រះអង្គឲ្យគ្រប់គ្រង ស្រុកត្បូងឃ្មុំមួយ ស្រុកបាយ៉ង់កោមួយ ក្នុងខេត្តតាកែវ ស្រុកភ្នំរាជជីសូរ ភ្នំជីសូរក្នុងខេត្តតាកែវមួយ កោះស្លាកែតមួយ ស្រុកស្ទោងមួយ។
ឯស្ដេចដែលគង់នៅភ្នំរាជជីសូរនោះព្រះអង្គទ្រង់ បានឲ្យសាងប្រាសាទរាជវាំងជាវិការនៃថ្មនៅលើភ្នំនោះហើយ ទ្រង់ឲ្យសាងប្រាសាទថ្មមួយនៅមុខភ្នំ សឹងមានធ្វើជាត្រឡែងកែងមានស្រះស្រង់ថ្លាច្បារដំណាំ។ ព្រះអង្គគង់នៅទីនោះបាន ៤ខែ។ តមកដល់រាជ្យព្រះបាទសុរិយោទ័យវរ្ម័ន ព្រះអង្គទ្រង់យល់ថាទីនោះមានទឹកពុំបរិបូរណ៍ ទើបព្រះអង្គលើកគ្រប់គ្រួឲ្យមកសាងប្រាសាទនៅទន្លេបាទីវិញ។ លុះដល់មកផែនដីរបស់ព្រះអង្គទើប ព្រះអង្គទ្រង់បានត្រាស់ ឲ្យសេនាទាហានមករំលាយស្ដេចចាមទាំងនោះអស់ទៅ ហើយទ្រង់ចាត់ឲ្យព្រះរាជបុត្ររបស់ព្រះអង្គមកគ្រងស្រុកទាំង ៥នោះវិញ។ លុះមកដល់ផែនដីព្រះធនញ្ជ័យគោរព្យរាជស្ដេចទាំង ៥ព្រះអង្គនោះពុំព្រមខ្លបខ្លាចព្រះអង្គ។ សេនាបតីបង្គាប់ ការអ្វីៗមកព្រះអង្គ ព្រះអង្គពុំសូវយកព្រះទ័យទុកដាក់សោះ។
ដូច្នេះហើយទើបព្រះបាទធនញ្ជ័យគោរព្យរាជទ្រង់បន្ថយទីសម្ដេចនោះចេញពុំឲ្យហៅសម្ដេចចៅពញាទេ ទ្រង់ឲ្យហៅត្រឹមតែចៅពញាវិញ ដូចជាសេនាបតីក្នុងព្រះនគរ។ ព្រះបាទបរមនាថ បរមបពិត្រទ្រង់ជ្រាបគ្រប់ប្រការហើយព្រះអង្គទ្រង់ប្រែងារចៅហ្វាយស្រុកទាំងពីរនោះ ជាឧកញ៉ាវង្សាអនុជិត ដោយទ្រង់គិតថាវង្សា គឺពីដើមជាវង្សស្ដេចចាមអនុជិតនោះ គឺ ព្រះអង្គអនុញ្ញាតិឲ្យមន្ត្រីខ្មែរដែលជិតដិត នឹង ព្រះអង្គនោះឲ្យគ្រប់គ្រងស្រុកបាទីនោះតទៅ។ លុះព្រះបរមបពិត្រ ទ្រង់រៀបចំស្រេចបាច់ហើយស្ដេចលើកយោធាទាហានទៅថ្កាននៅភ្នំបាយ៉ង់កោ។ លុះទ្រង់យាងទៅដល់ស្ទឹងស្លាគូ ព្រះអង្គឲ្យតាំងព្រះពន្លាហើយព្រះអង្គឡើងគង់សំរាកព្រះហឫទ័យ និង សំរាកកំលាំងនៃសេនាទាហាននៅទីនោះ។ ក្នុងខណៈនោះមានបណ្ឌិតម្នាក់ឈ្មោះកែវ ខ្លួនតូចស្ដើងរាងមូល ដៃទន់វែងឱបប្រណម្យសំពះទៅក្រោយខ្នងបាន។ កែវនេះចេះមន្តវិជ្ជាការមាំមួនណាស់គាត់យកដែកសាក់ ដាក់ជាតិហិង្គុលនៅបាតដៃបាត ជើងធ្វើជាកងចក្រហើយចូលទៅតាំងសិល្ប៍នៅភ្នំបាយ៉ងកោបាន ១ឆ្នាំ ៧ខែ ៧ថ្ងៃ រួចមកហើយមានអ្នកស្រុកចុះចូលជាច្រើន។ កែវតាំងខ្លួនជាព្រះបាទជាន់ជុំ។
លុះដឹងថាព្រះបរមបពិត្រស្ដេចយាងមកដល់ស្ទឹងស្លាគូហើយ ក៏គិតថាព្រះអង្គមុខជា នឹង លើកទ័ពទៅធ្វើទោសខ្លួន។ កែវក៏ប្រជុំស្ម័គ្របក្សពួកបានជាច្រើន តាំងពិធីប្រក់ព្រំពលហើយតាំងចាត់នាយកង នាយទ័ព ឲ្យឃុំរេហ៍ពលជាប៉ែក ឆ្វេង ស្ដាំ មុខ ក្រោយចែកជា ៣កងហើយលបលើកទាំងយប់នោះឲ្យចូលដេញលុកទ័ព ឧកញ៉ាពិស្ណុការ ចៅហ្វាយស្រុកខេត្តទ្រាំង ខ្លះទៀតទៅខាងពាមខាងបន្ទាយមាស។ ចៅហ្វាយស្រុកទាំង ៣ខេត្តនោះបានដឹងខ្លួនទាន់ក៏គេចបាត់អស់ទៅ។ កែវបានឲ្យទ័ពទៅបង្ក្រាបខេត្តឧម៉ោ បាសាក់ ព្រះត្រពាំង ក្រមួនស បានខេត្តជាច្រើននៅខាងជើងភ្នំបាយ៉ង់កោគាត់ឲ្យឈ្មោះហៅថា : ព្រះរាជវាំងព្រះបាទជាន់ជុំ។ ព្រោះហេតុនោះហើយបានជាហៅភូមិនោះថា : ភូមិព្រះបាទជាន់ជុំរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ។ ចៅហ្វាយស្រុកខេត្តទ្រាំង បន្ទាយមាស ពាម កំពត កំពង់សោម បែកទ័ពរត់ចោលបុត្រភរិយាទៅពួនព្រៃ។ លុះដឹងថា ព្រះបរមបពិត្រស្ដេចយាងទៅ ប្រថាប់នៅស្ទឹងស្លាគូដូច្នេះ ត្រេកអរសោមន្សណាស់ទើប នាំគ្នាចូលទៅក្រាបបង្គំគាល់ទូលតាមដំណើរសព្វគ្រប់ប្រការ។
ព្រះបរមនាថបរមបពិត្រទ្រង់ជ្រាបហើយត្រាស់បង្គាប់ចៅហ្វាយស្រុកទ្រាំង ៥ខេត្តឲ្យចេញកេណ្ឌកងទ័ព ចាត់ជាទ័ព មុខ ក្រោយ ឆ្វេង ស្ដាំ ស្រេចហើយ ឲ្យលើកទៅបង្ក្រាបព្រះបាទជាន់ជុំ។ ឈ្មោះកែវដែលតាំងខ្លួនជាព្រះបាទជាន់ជុំដេញកងទ័ពឲ្យចេញពីបន្ទាយច្បាំងត នឹង ទ័ពចៅហ្វាយស្រុកទាំង ៥ខេត្តនោះដែរ។ កងទ័ពចៅហ្វាយស្រុកទាំង ៥ខេត្តបានចិត្តដោយព្រះបរមបពិត្រព្រះអង្គទ្រង់ប្រថាប់នៅជិតទីនោះដែរ ក៏ឥតមានសេចក្ដីកោតញញើត នឹង សត្រូវទាំងនោះឡើយនាំគ្នាបុករុកចូលទៅដល់ជើងបន្ទាយហៀបតែ នឹង យកបន្ទាយបានទៅហើយ ប៉ុន្តែព្រះបាទជាន់ជុំ ឃើញដូច្នោះ ក៏ឡើងទៅលើបញ្ជាក្បាលបន្ទាយ យកអង្ករមកសែកមន្តវិជ្ជាការកើតជាឃ្មុំ ឪម៉ាល់ ដេញទិចកងទ័ពចៅហ្វាយស្រុកទាំង ៥ ខេត្តកងទ័ពទាំងនោះ ទ្រាំពុំបានក៏រត់ចោលចៅហ្វាយស្រុកទាំង ៥ខេត្ត យករួចតែខ្លួន។ ចៅហ្វាយស្រុកទាំង ៥ខេត្ត ក៏យកការណ៍មកក្រាបបង្គំទូលព្រះករុណា។ ព្រះករុណាទ្រង់ព្រះមេត្តាប្រោស ទ្រង់មានព្រះរាជឱង្ការថា : សិល្ប៍ជាដំបូងរបស់កែវនេះកំពុងខ្លាំងពូកែណាស់ វាតែងតែមានជ័យជំនះជាមុនដូច្នេះហើយ។ លុះទ្រង់មានព្រះបន្ទូលដូច្នេះហើយ ទ្រង់ត្រាស់បង្គាប់ទៅឧកញ៉ាចក្រីសំឲ្យធ្វើជា មេទ័ព ស្ដាំឲ្យ ឃុំពល ៥០០០នាក់ឲ្យសម្ដេចព្រះពញាទេពជាមេទ័ពឆ្វេងឃុំពល ៥០០០ នាក់។ មេទ័ពទាំងពីរ ថ្វាយបង្គំលាចេញមកចាត់សេនាទាហានជាមេទ័ពមុខក្រោយ ឆ្វេង ស្ដាំរួចស្រេចហើយ ក៏លើកទៅព័ទ្ធបន្ទាយព្រះបាទជាន់ជុំទៀត។
ព្រះបាទជាន់ជុំឃើញហើយក៏ឡើងលើបញ្ជាក្បាលបន្ទាយ សំដែងសិល្ប៍មន្តវិជ្ជាការកើតជាឃ្មុំ ឪម៉ាល់ ដេញទិចកងទ័ពហ្លួងទាំងពីរកងដូចមុនទៀត។ កងទ័ពហ្លួងទ្រាំពុំបានក៏ដោះទ័ពថយមកវិញ។ លុះមកដល់វាលចុងអង្ករមេទ័ពហ្លួង ឲ្យបញ្ឈប់ទ័ព ដើម្បីប្រមូលកងទ័ព ហើយឲ្យតាំងបន្ទាយរាយល្បាត តាមក្បួនពិជ័យសង្គ្រាមទើបធ្វើសំបុត្រមកថ្វាយ ព្រះបរមបពិត្រតាមដំណើរ សូមឲ្យព្រះអង្គថែមកងទ័ពមកទៀត។ ក្នុងគ្រានោះ ព្រះបរមបពិត្រប្រថាប់ទ័ពនៅឃុំគូ ខេត្តទ្រាំង ជូនពេលជាមួយគ្នានោះមាន បុរសម្នាក់ឈ្មោះសូរ បួសនៅវត្តភ្នំជីសូរ ទើបតែចូលទៅថ្វាយខ្លួនថ្មី កាលបើបានដឹងសេចក្ដីហើយ ក៏ទូលសូមធ្វើការថ្វាយ។ ព្រះបរមបពិត្រ ទ្រង់ពិសោធន៍តំរិះប្រាជ្ញា និង សិល្ប៍វិជ្ជា ការសព្វសារពើលុះទ្រង់ យល់ថាល្មមធ្វើការបានហើយ ព្រះអង្គ ក៏ឲ្យគ្រងងារជា ឧកញ៉ាវង្សាអគ្គរាជ ហើយទ្រង់ចាត់យោធាទាហាន ៥០០ នាក់ឲ្យទៅ។ ឧកញ៉ាវង្សាអគ្គរាជសូរ ទទួលយកកងទ័ពទាំង ៥០០នាក់នោះទៅចូលរួមជាមួយកងទ័ព ឧកញ៉ាចក្រី សម្ដេចព្រះពញា។ នៅទីនោះ ឧកញ៉ាវង្សាអគ្គរាជប្រឹក្សាព្រមគ្នាឲ្យរើសស្រីផ្កាមាសពីរនាក់ ដែលមានរូបយ៉ាងល្អៗ គឺឈ្មោះនាង "ស" មួយ នាង "នួន" មួយ ហើយឲ្យរើសបានចៅកៅ នាងពេញមួយ ចៅទិតនាងសៅមួយ ឲ្យធ្វើជា ឪពុកម្ដាយ នាងស និង នាងនួននោះ។
លុះបានហើយ "សូរ" ក៏និយាយ នឹង ឪពុកម្ដាយ នាងស និង នាងនួន ឲ្យគិតធ្វើឧបាយកលដល់ព្រះបាទជាន់ជុំនោះច្រើនប្រការ។ ថាបើធ្វើឧបាយកលបានហើយគាត់ នឹង ឲ្យរង្វាន់ជាមាសប្រាក់ឲ្យពេញចិត្ត។ លុះបានទទួលបណ្ដាំជាស្រេច ឈ្មោះទាំង ៤នាក់ដែលធ្វើជាឪពុកម្ដាយនាងស និង នាងនួននោះ នាំនាងទាំងពីរនាក់ព្រមទាំងផលានុផលទៅក្រាបបង្គំទូលថ្វាយ ព្រះបាទជាន់ជុំ។ ព្រះបាទជាន់ជុំចេញពីក្នុងមកនាងទាំងពីរ ក៏ថ្វាយបង្គំប្រើចុងភ្នែក ឲ្យសមរម្យជាដង្វាយសំរាប់ព្រះបាទជាន់ជុំ។ ព្រះបាទជាន់ជុំឃើញក៏ពេញព្រះទ័យណាស់ ទើបត្រាស់សួរចៅកៅ នាងពេញ ចៅទិត្យ នាងសៅ តាមដែលខ្លួនចង់ដឹង។ អ្នកទាំង ៤នាក់ឆ្លើយថា នាងទាំងពីរ នាក់នេះជាកូនរបស់ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំ ខ្ញុំម្ចាស់សូមចូលមកជ្រកកោនសុំពឹងបុណ្យព្រះបារមី នៃព្រះអង្គជាម្ចាស់ ត្បិតកងទ័ពហ្លួងខាងជើងនេះ កំហែងរឹបជាប់ពន់ប្រមាណណាស់។
ព្រះបាទជាន់ជុំទ្រង់ព្រះសណ្ដាប់ហើយ ដោយសេចក្ដីស្នេហាចំពោះនាងទាំងពីរនាក់នោះ ក៏ទទួលយកទាំងប្រញាប់ព្រមទាំងទទួលនាំនាងទាំងពីរនាក់ចូលទៅក្នុងផង។ លុះវេលាយប់ ព្រះបាទជាន់ជុំ ក៏ចូលទៅសេពសម្ផស្ស នឹង នាងទាំងពីរនាក់នោះតាមសេចក្ដីស្នេហា។ នាងទាំងពីរនាក់ក៏តាំង ធ្វើកិរិយាសំរើបរាជហឫទ័យ។ នៅពេលដែលព្រះរាជា ស្រង់ទឹកក្ដីសោយក្ដីនាងទាំងពីរនាក់ក៏យកទឹកស្មោគគ្រោកមកលាងថ្វាយស្រង់សោយជាអចិន្ត្រៃយ៍។ លុះគ្រប់ ៧ថ្ងៃហើយនាងទាំងពីរឲ្យចៅកៅ នាងពេញ ចៅទិត នាងសៅ ដែលក្លែងធ្វើជាមាតាបិតាខ្លួននោះទៅជំរាបមេទ័ពហ្លួងទាំង ៣កង។ មេទ័ពហ្លួងទាំង ៣កងកាលបានដឹងហើយ ក៏ចាត់កងទ័ពឲ្យស្ទាក់ផ្លូវទាំង ៤ទិសហើយឲ្យលើក ទ័ពទៅឡោមបន្ទាយព្រះបាទជាន់ជុំនោះជា ៣ផ្លូវ។ ព្រះបាទជាន់ជុំនឹកស្មានថា ខ្លួនមានមហិទ្ធិឫទ្ធិខ្លាំងពូកែប្រសិទ្ធីបានដូចដើមនៅឡើយ ក៏ឡើងលើបញ្ជាហើយរាយមន្តវិជ្ជាការដូចមុនទៀត។
ប៉ុន្តែសិល្ប៍នោះ រាយទៅមិនកើតដូចដើមសោះទើប ព្រះបាទជាន់ជុំ ក៏រត់ចេញពីបន្ទាយទៅទិសខាងត្បូងប្រាថ្នាឲ្យរួចខ្លួន។ តែពេលនោះគាត់រត់ទៅជួប នឹង ទ័ពវង្សាអគ្គរាជសូរ វង្សាអគ្គរាជ ក៏ឲ្យទាហានដេញចាប់បានខ្លួន ព្រះបាទជាន់ជុំ យកដាក់ទ្រុងហើយនាំមកជួបជុំទ័ព។ វង្សាអគ្គរាជសូរ ក៏នាំទ្រង់នោះមកក្រាបថ្វាយព្រះបរមបពិត្រ ឲ្យទ្រង់ជ្រាបគ្រប់ប្រការ។ ព្រះបរមបពិត្រ ទ្រង់បានឲ្យប្រហារជីវិត ព្រះបាទជាន់ជុំនោះចោលទៅ ហើយទ្រង់បង្វែប្រាសាទវាំងនៅភ្នំបាយ៉ង់កោ ភ្នំជីសូរ និង ទៅទន្លេបាទីនោះឲ្យទៅជាវត្ត។ ទ្រង់ឲ្យនិមន្ត ព្រះសង្ឃទៅគង់ចាំព្រះវស្សា។ ឯនាងស នាងនួន ចៅកៅ នាងពេញ ចៅទិត នាងសៅ ដែលទទួលធ្វើកលបន្សាប ព្រះបាទជាន់ជុំនោះ ព្រះបរមបពិត្រ ទ្រង់ព្រះប្រទានមាសប្រាក់ស្រែចំការ ជារង្វាន់ហើយស្ដេចឲ្យរួចពន្ធ ព្រះរាជធានីផង។ លុះចាត់ចែងសំរេចដូចព្រះរាជហឫទ័យហើយ ព្រះអង្គលើកព្យូហបាត យាត្រាវិលមកព្រះរាជវាំងលង្វែក ដែលជាព្រះរាជធានីវិញ។
គ្រានេះ នឹង ស្រដីពីក្រុងអយុធ្យា នគរសៀមដូចតទៅ :
ស្ដេចព្រះចៅចក្រពត្រាធិរាជ ជាស្ដេចស្រុកសៀម ស្ដេចមានដំរីសឈ្មោល ៥ ញី ២ ទាំងអស់ត្រូវជា ៧។ អស់សមណៈព្រាហ្មណ៍ នាម៉ឺនមុខមន្ត្រីស្យាមប្រទេស ឃើញព្រះរាជាខ្លួនមាន បុណ្យដូច្នេះ ក៏ថ្វាយព្រះនាមទៀតថា : សម្ដេចព្រះមហាចក្រពត្តិរាជាធិរាជ ព្រះចៅឆាងភឿក ប្រែជាខ្មែរថា ព្រះចៅចក្រពត្រាធិរាជ ស្ដេចដំរីស ព្រោះព្រះអង្គមានដំរី ៧។ ស្ដេចនេះមានព្រះរាជបុត្រា ពីរព្រះអង្គគឺ ព្រះរាជបុត្រាច្បងទ្រង់ព្រះនាម ព្រះនរេន្ទ្រសូរ ព្រះរាជបុត្រាប្អូនព្រះនាម ឯកាទសរ័ត្ន។ កាលនោះដំណឹងថា ស្ដេចសៀមមានដំរីសនោះ បានឮទៅដល់ស្ដេចប្រទេសភូមា ទ្រង់ព្រះនាមព្រះចៅហ្វារាំងម៉ុងសូយ ដែលលើកទ័ពមកវាយនគរមន ហើយបានសោយរាជ្យក្នុងក្រុងហង្សាវត្តី។
លុះស្ដេចជ្រាបថា នគរសៀមមានដំរីស ៧ ដូច្នេះហើយទ្រង់ក៏ឲ្យធ្វើព្រះរាជសារមកក្រាបទូលសុំដំរីឈ្មោលពីរ ពីស្ដេចសៀម។ ស្ដេចសៀមក៏ទ្រង់ជំនុំ នឹង ព្រះរាមេសូរមួយ ពញាចក្រីមួយ ព្រះសុន្ធោរសង្គ្រាមមួយ អំពីពាក្យសុំរបស់ស្ដេចភូមានេះ។ អង្គប្រជុំសំរេចថា ពុំព្រមថ្វាយដំរីសនោះទៅស្ដេចមនទេ។
សម្ដេចក្រុងហង្សាវតីកាលទ្រង់ព្រះសណ្ដាប់ព្រះរាជសារឆ្លើយតបដូច្នេះហើយទ្រង់ពិរោធណាស់ ទ្រង់ត្រាស់ថា ឲ្យលើកពល ៩០០ ០០០នាក់ មកចោមរោមក្រុងស្រីអយុធ្យា។ ស្ដេចសៀមឃើញពល មនច្រើនមិនហ៊ានទទួលច្បាំង ក៏សុំទទួលជាព្រះរាជរោមមេត្រី នឹង ស្ដេចមននោះទៅ។ ក្នុងការទទួលព្រះរាជមេត្រីនេះស្ដេចមន ព្រម យក ដំរីស ៤ និង ព្រះរាមេសូរ ជាព្រះរាជបុត្រច្បងមួយ ចៅពញាចក្រីមួយ ព្រះសុន្ធោរសង្គ្រាមមួយ សេះដ៏ល្អៗដំរីដ៏ល្អៗ និង ទ្រព្យមានតំលៃជាច្រើន ហើយលើកទ័ពត្រឡប់ទៅហង្សាវតីវិញ។ ក្រោយពីនោះយូរមក សម្ដេចចៅហ្វារាំងម៉ុងសូយសុគតទៅ អស់ពួកមនក៏ក្បត់ដេញកាប់នាម៉ឺនភូមា នាម៉ឺនភូមាទប់មិនឈ្នះក៏រត់ខ្ចាត់ខ្ចាយអស់ទើបពួកមនលើកព្រះរាជវង្សស្ដេចខ្លួនឲ្យឡើងសោយរាជ្យក្នុងនគរហង្សាវតីវិញ។
ស្ដេចមនថ្មីនេះព្រះនាមព្រះចៅចដុកត។ ដំណឹងថា មនបះដេញភូមា ហើយផ្លាស់រាជ្យស្ដេចថ្មីនេះ ដឹងដល់សម្ដេចចៅហ្វា រាំងម៉ុងត្រី ដែលមាននាទីជាចៅពញាមហាឧបរាជ សោយរាជ្យនៅមហានគរតនអាងវ៉ារ ស្រុកភូមា ពញាមហាឧបរាជនេះ ក៏លើកទ័ពមកច្បាំង នឹង ស្ដេចនគរហង្សាវតី ហើយបានជ័យជំនះលើទ័ពមន។ ស្ដេចមនថ្មីនេះ ក៏រត់ទៅកជាទ័ពក្នុងព្រៃ ដើម្បី នឹង លើកមកច្បាំងទៀត តែមិនសំរេចដូច្នេះ ព្រះអង្គក៏ទ្រង់សុវណ្ណគត ក្នុងពេលនោះទៅ។ ព្រះចៅហ្វារាំងម៉ុងត្រី ក៏នៅសោយរាជ្យក្នុង ក្រុងហង្សាវតីនោះ ជាតំណប្រយូរវង្សភូមាតរៀងមកទៀត។ ព្រះចៅហ្វារាំងម៉ុងត្រីអង្គនេះ ព្រះអង្គមានបុញ្ញាធិការណាស់ក្នុងរាជ្យព្រះអង្គនេះមានអណ្ដូងកែវ អណ្ដូងមាស អណ្ដូងប្រាក់ អណ្ដូងប្រេងជាសំរាប់ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គបានវាយនគរទៀតជាចំណុះច្រើន តែដល់មកពេលក្រោយ ព្រះអង្គកើតវិវាទ នឹង ស្ដេចសៀម ទ្រង់ឲ្យលើកពល ១០០០០០០នាក់ មកចោមរោម ក្រុងស្រីអយុធ្យា។ សម្ដេចចក្រពត្រាធិរាជ ដែលមានដំរីសច្រើននោះ ទ្រង់បរាជ័យ ហើយសុគតក្នុងចំណោមនគរសៀម ក៏បែកក្នុងពេលនោះទៅ។ ស្ដេចភូមាបានឲ្យផាត់កៀរគ្រួសារសៀម ហើយរឹបយកទ្រព្យព្រមទាំងចាប់សម្ដេចព្រះ មហិន្ទ្រាធិរាជ ដែលជាព្រះរាជបុត្រទី២ នៃស្ដេចសៀមយកទៅ ហើយទ្រង់អភិសេក ព្រះមហាធម្មរាជាធិរាជ ចៅហ្វាយស្រុកពិស្ណុលោក ដែលជាព្រះសុណិសា (កូនប្រសា) ចៅចក្រពត្រាធិរាជស្ដេចដំរីសជាស្ដេចនគរសៀមនេះ។
ស្ដេចភូមាអង្គនេះបានទុកគ្រួ ជាងមួយម៉ឺននាក់សំរាប់ស្រុកសៀមឲ្យសៀមទទួលជាចំណុះក្រុងហង្សាវតី ហើយទុកពល មួយម៉ឺនឲ្យនៅរក្សាស្រុក រួចស្ដេចភូមាផាត់កៀរគ្រួ យករូបព្រះគោ និង សត្វចតុប្បាទ ទ្វេបាទ ដែលសៀមបានយកពីកម្ពុជាទៅជាន់មុននោះ ព្រមទាំងកាំភ្លើង គ្រឿងអាវុធត្រឡប់ទៅក្រុងហង្សាវតីវិញ។ សម្ដេចចៅហង្សាវតីអង្គនេះ មានបុណ្យណាស់ជាធំលើ នគរមនមួយ (ហង្សាវតី) នគរភូមាមួយ (តនអាងវ៉ារ) នគរសៀមមួយ (អយុធ្យា) លាវឆៀងម៉ៃមួយ (លាននា) នគរជៃយ៉ៃមួយ នគរទៀវមួយ នគរឭមួយ នគរអញ្ញាវតីមួយ នគរព្រែកមួយ (ប្រំម៍) នគរវេសាលីមួយ ស្រុកល្វោមួយ (លពបុរី) ស្រុកខាបវាយមួយ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះសោត ស្ដេចលង្កាទ្វីបបានសុំចងស្ពានមេត្រី នឹង ព្រះអង្គ ហើយថ្វាយបុត្រីមកព្រះអង្គជាព្រះរាជទេពីទៀតផង។ ស្ដេចភូមាអង្គនេះមានបុណ្យណាស់ អាណាប្រជានុរាស្ត្រថ្វាយព្រះនាមថា : សម្ដេចព្រះរាជហង្សាវតី ល្បី ១០ ទិស (ព្រះរៀមអង្គយោធិននព្វរត្ន)។
ព្រះបរមិន្ទរាជា លេខ៣
ចំនួនអ្នកចូលទស្សនា