ធម្មទេសនា
ការផ្សាយរបស់មណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
អំពីរការសូត្រមន្ដ
ដោយ កែវ ឈុន
ថ្ងៃសុក្រ
ទី9.តុលា 2015.ម៉ោង 22:15
ដើម្បីបញ្ជៀសឧបទ្រពចង្រៃ រោគាទុក្ខភ័យទាំងឡាយ ពុទ្ធសានិកនិមន្ដព្រះសង្ឃចំរើនព្រះបរិត្ដ ឬលើករាសី ចំរើនសេរីសួស្ដីជាដើម មិនមែនតែក្នុងពិធីបុណ្យធំៗទេ សូម្បីតែក្នុងពិធីរៀបការ ខួបកំណើតជាដើម ក៏ពុទ្ធសាសនិកនិមន្ដព្រះសង្ឃចំរើនព្រះបរិត្ដដែរ ពុទ្ធបរិសទ្ធជឿថា ទឹកមន្ដមានរិទ្ធខ្លាំងពូកែ ផ្ដល់សិរីសួស្ដី អាចជួយធ្វើអោយជាស្បះស្បើយរោគាបានបាន ទើបយកទឹកមន្ដមកផឹក មកលុបមុខលាងខ្លួន រហូតដល់មានការនិមន្ដលោកអោយស្រោចទឹក សូត្ររំដោះគ្រោះលើករាសីទៀងផង។
ករណីដែលពុទ្ធសាសនាយល់ព្រមអោយមានទឹកមន្ដ អ្នកស្រាវជ្រាវបានរកឃើញក្នុងសូត្រមួយឈ្មោះ រតនសូត្រ ស្ដីអំពីភ័យ ៣ប្រការគឺ ៖ ទុព្ភភ័យ អមនុស្សភ័យ និងរោគភ័យ។ ភ័យនេះកើតឡើងក្នុងក្រុងវេសាសី រាជធានីវជ្ជី។ ប្រជារាស្ដ្រកើតភ័យអំពីរោគឆ្លង ដែលបច្ចុប្បន្នគេហៅថាអាសន្នរោគ គ្រួសារនីមួយៗ ស្លាប់ស្ទើរតែទាំងអស់។ ស្ដេចនៃរដ្ឋវជ្ជីមានទុក្ខព្រួយយ៉ាងខ្លាំង បានចាត់អោយគេទៅនិមន្ដព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធមកកាន់ទីដែលកើតរាគកាចនេះ។ ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធបានទទួលនិមន្ដ ហើយយាងចេញពីរដ្ឋមគធទៅកាន់រដ្ឋវជ្ជី ដោយឆ្លងកាត់ទន្លេខ្សែបន្ទាត់ព្រំដែននៃរដ្ឋទាំងពីរ គ្រាន់តែព្រះអង្គដាក់ព្រះបាទជាន់លើដីរដ្ឋវជ្ជីភ្លាម មហាមេឃក៏បង្អុរភ្លៀងយ៉ាងធំ លាងនូវភាពស្មោករោគ កខ្ខក់ បណ្ដាលអោយរោគឆ្លងស្ងប់ទៅអស់។ ក្នុងពេលគង់ប្រថាប់ក្នុងក្រុងវេសាលី ព្រះអង្គបានបង្រៀនព្រះអានន្ទនូវអត្ថបទនៃរតនសូត្រ «យានីធ ភូតានិ សមាគតានិ»៘ ព្រះអានន្ទក្រោយពីបានទន្ទេញចាំហើយ លោកបានយកបាត្រដាក់ទឹកប្រស់ព្រំក្នុងបរិវេណក្រុងជាទូទៅ ពួកអមនុស្សក៏រត់គេចអស់ទៅ ហេតុកំណាចផ្សេងៗ ក៏បានបាត់ស្ងាត់អស់ក្នុងពេលនោះ។
ដូចករណីក្នុងរតនសូត្រនេះហើយ ទើបបណ្ដាលអោយមានតំកល់ទឹកមន្ដក្នុងពេលចំរើនព្រះបរិត្ដក្នុងកន្លែងនានា លុះចប់ពិធីចំរើនព្រះបរិត្ដហើយគេនិមន្ដព្រះសង្ឃត្ថេរ អោយប្រស់ព្រំទឹកមន្ដដល់គ្រួសារទាំងអស់ផងដល់គេហដ្ឋានរបស់គេផង ដើម្បីជោគជ័យសិរីមង្គល និងដើម្បីកំចាត់គ្រោះកាចចង្រៃ។ ទំលាប់ប្រស់ព្រំទឹកមន្ដនេះ ក្រោយមកបានក្លាយមកជាការបាចទឹកមន្ដទៅវិញ ប៉ុណ្ណោះហើយនៅតែមិនទាន់ល្មមដល់ចិត្ដរបស់មនុស្ស គេក៏និមន្ដព្រះសង្ឃស្រោចទឹកត្រង់ៗតែម្ដងទៅ។
ការសូត្រព្រះបរិត្ដ រឺការសូត្រមន្ដ ជារឿយៗ ព្រះសង្ឃតែងលើកសូត្រអំពីមង្គលសូត្រ បរាភវសូត្រ (សូត្រអំពីសេចក្ដីនាស) មកចែកជូនអោយពុទ្ធបរិសទ្ធបានស្ដាប់អំពីហេតុផលនៃសេចក្ដីកើតសេរីមង្គ ឬពីហេតុផលនៃសេចក្ដីវិនាស ហើយក៏ដូចជាយើងគ្រប់ៗ គ្នាធ្លាប់បានដឹងរួចមកហើយថា នៅក្នុងសូត្រទាំងអស់នេះ ព្រះពុទ្ធសាសនាមិនបានបង្រៀនអោយមនុស្សដេកចាំទទួលសេចក្ដីសុខដែលផ្ដល់អោយដោយធម្មជាតិ ឬដោយអាទិទេព ឬរង់ចាំជោគវាសនា ដែលរិក្សយាម ថ្ងៃខែឆ្នាំល្អ ផ្ដល់អោយឡើយ។ ពុទ្ធសាសនាគ្មានបង្រៀនមនុស្សអោយផ្ញើជោគវាសនារបស់ខ្លួនលើទេព ឬនរណាក្រៅពីខ្លួនអែងឡើយ ខ្លួនទីពឹងខ្លួន វៀរចាគអំពើបាបទាំងឡាយ ដោយអោយខំប្រព្រឹត្ដនូវអំពើបុណ្យ ព្រោះថា បុណ្យឬកម្មដែលខ្លួនបានធ្វើយ៉ាងណា នឹង បានទទួលផលយ៉ាងនោះ។ រូបរាងកាយរបស់សត្វលោកគ្រាន់តែជារូប រមែងបែកធ្លាយទៅតាមធម្មជាតិ ជាអនិច្ចំ ទុក្ខំ អនត្ដា មិនទៀងស្ថិតស្ថេរ ប្រែប្រួលទៅតាមកាលវេលា កើតចាស់ឈឺស្លាប់ជាធម៌ទៀង ជាធម៌ពិត សំរាប់សត្វលោកគ្រប់រូបគ្រប់កាយ ឥតមានខ្មោចព្រាយបិសាចឯណា មកកាច់មកធ្វើអោយឈឺអោយជានោះទេ។
ព្រះពុទ្ធសាសនា បង្រៀនអោយមនុស្សស្វែងរក ប្រយោជន៍ ស្វែងរកសុភមង្គល ស្វែងរកសុខសេរីសួស្ដី ដូចមានក្នុងមង្គលសូត្រដូចតទៅនេះ៖
មង្គលសូត្រ
ឯវមេ សុត្តំ (សូត្រនេះឈ្មោះមង្គលសូត្រ) គឺខ្ញុំ (ឈ្មោះអានន្ទ បានស្តាប់មកហើយយ៉ាងនេះថា)ឯកំ សមយំ ភគវា សាវត្ថិយំ វិហរតិ ជេតវនេ អនាថបិណ្ឌិកស្ស អារាមេ សម័យមួយ ព្រះដ៏មានព្រះភាគទ្រង់គង់នៅ ក្នុងវត្តជេតពន ជាអារាមរបស់អានាថបណ្ឌិកសេដ្ឋី ទៀបក្រុងសាវត្ថី។ អថខោ អញ្ញតរា ទេវតា អភិក្កន្តាយ រត្តិយា អភិក្កន្តវណ្ណា កេវលកប្បំ ជេតវនំ ឧភាសេត្វា យេន ភគវា តេនុបសង្កមិ ឧបសង្កមិត្វា ភគវន្តំ អភិវាទេត្វា ឯកមន្តំ អដ្ឋាសិ លំដាប់នោះឯង ទេវតាអង្គ១ កាលដែលវេលារាត្រីបឋមយាម កន្លងទៅហើយ មានរស្មីដ៏ល្មមញ៉ាំងវត្តជេតពន ជុំវិញទាំងអស់អោយភ្លឺស្វាង ហើយព្រះដ៏មានព្រះភាគទ្រង់គង់ក្នុងទីណា ក៏ចូលទៅក្នុងទីនោះ លុះចូលទៅដល់ហើយ ទើបថ្វាយបង្គំចំពោះព្រះអង្គដ៏មានព្រះភាគ ហើយឈរនៅក្នុងទីដ៏សមគួរ ឯកមន្តំ ឋិតា ខោសា ទេវតា ភគវន្តំ គាថាយ អជ្ឈភាសិ កាលទេវតានោះឈរក្នុងទីដ៏សមគួរហើយ ទើបក្រាបទូលព្រះដ៏មានព្រះភាគដោយពាក្យជាគាថា (យ៉ាងនេះ) ថា៖
ពហូ ទេវា មនុស្សា ច មង្គលានិ អចិន្តយុំ អាកង្ខមានា សោត្ថានំព្រូហិ មង្គលមុត្តមំ ទេវតានិងមនុស្សទាំងឡាយជាច្រើន ប្រាថ្នានូវសេចក្តីសួស្តី បានគិតរកនូវមង្គលទាំងឡាយ សូមព្រះអង្គទ្រង់ព្រះមេត្តា សំដែងប្រាប់នូវមង្គលដ៏ឧត្តម (ព្រះដ៏មានព្រះភាគទ្រង់ត្រាស់សំដែងតបពាក្យទេវតានោះដោយពុទ្ធភាសិតជាគាថាយ៉ាងនេះថា)
អសេវនា ច ពាលានំ បណ្ឌិតានញ្ខ សេវនា បូជា ច បូជនិយានំ ឯតម្មង្គលមុត្តមំ កិរិយាមិនសេពគប់ នូវបុគ្គលពាលទាំងឡាយ១ កិរិយាសេពគប់នូវបុគ្គលជាបណ្ឌិតទាំងឡាយ១ កិរិយាបូជាដល់បុគ្គល ដែលគួរបូជាទាំងឡាយ១ ទាំង៣នេះ ជាមង្គលដ៏ឧត្តម ។
បដិរូបទេសវាសោ ច បុព្វេ ច កតបុញ្ញតា អគ្គសម្មាបណីធិ ច ឯតម្មង្គលមុត្តមំ កិរិយានៅក្នុងប្រទេសដ៏សមគួរ១ ភាវៈនៃបុគ្គលបានធ្វើបុណ្យ ទុកហើយក្នុងកាលមុន១ កិរិយាដំកល់ខ្លួនដោយប្រពៃ១ ទាំង៣នេះ ជាមង្គលដ៏ឧត្តម ។
ពាហុសច្ចញ្ច សិប្បញ្ច វិនយោ ច សុសិក្ខិត្តោ សុភាសិតា ច យា វាចា ឯតម្មង្គលមុត្តំ ភាវៈនៃបុគ្គលបានស្តាប់ បានរៀនហើយដោយច្រើន១ សិល្ប៍សាស្ត្រគឺសេចក្តីឆ្លៀវឆ្លាស់ក្នុងហត្ថកម្ម របស់អ្នកបួសនិងគ្រហស្ថ១ វិន័យដែលបុគ្គលសិក្សាដោយប្រពៃ១វាចាដែលបុគ្គលពោលត្រឹមត្រូវ១ ទាំង៤នេះ ជាមង្គលដ៏ឧត្តម។
មាតាបិតុឧបដ្ឋានំ បុត្តទារស្ស សង្គហោ អនាកុលា ច កម្មន្តា ឯតម្មង្គលមុត្តមំ កិរិយាបំរើនូវមាតា១ កិរិយាបំរើនូវបិតា១ សេចក្តីសង្រ្គោះដល់បុត្រនិងភរិយា១ ការងារទាំងឡាយដែលមិនច្របូកច្របល់១ ទាំង៤នេះ ជាមង្គលដ៏ឧត្តម។
ទានញ្ច ធម្មចរិយា ច ញាតិកានញ្ច សង្គហោ អនវជ្ជានិ កម្មានិ ឯតម្មង្គលមុត្តមំ កិរិយាបរិច្ចាគទាន១ កិរិយាប្រព្រឹត្តនូវធម៌១ សេចក្តីសង្រ្គោះ ដល់ញាតិទាំងឡាយ១ ការងារទាំងឡាយដែលមិនមានទោស១ ទាំង៤នេះ ជាមង្គលដ៏ឧត្តម។
អារតី វិរតី បាបា មជ្ជបានា ច សញ្ញមោ អប្បមាទោ ច ធម្មេសុ ឯតម្មង្គលមុត្តមំ កិរិយាមិនត្រេកអរក្នុងបាប និងកិរិយាវៀរចាកបាប១ សេចក្តីសង្រួមចាកកិរិយាផឹកនូវទឹកស្រវឹង១ សេចក្តីមិនប្រមាទក្នុងធម៌ទាំងឡាយ១ ទាំង៣នេះ ជាមង្គលដ៏ឧត្តម ។
គារវោ ច និវាតោ ច សន្តុដ្ឋី ច កតញ្ញតា កាលេន ធម្មស្សវនំ ឯតម្មង្គលមុត្តមំ សេចក្តីគោរពចំពោះបុគ្គល ដែលគួរគោរព១ កិរិយាប្រព្រឹត្តបន្ទាបនូវខ្លួន១ សេចក្តីត្រេកអរចំពោះរបស់ដែលមាន១ ភាវៈនៃបុគ្គលអ្នកដឹងនូវឧបការៈ ដែលអ្នកដទៃធ្វើហើយដល់ខ្លួន១ កិរិយាស្តាប់នូវធម៌តាមកាល១ ទាំង៥នេះ ជាមង្គលដ៏ឧត្តម។
ខន្តី ច សោវចស្សតា សមណានញ្ច ទស្សនំ កាលេន ធម្មសាកច្ឆា ឯតម្មង្គលមុត្តមំ សេចក្តីអត់ធន់១ ភាវៈនៃបុគ្គលដែល គេប្រដៅបានដោយងាយ១ កិរិយាបានឃើញបានជួបនូវសមណៈទាំងឡាយ១ ធម្មសាកច្ឆាគឺកិរិយា សន្ទនាទៅវិញទៅមក នូវធម៌តាមកាល១ ទាំង៤នេះ ជាមង្គលដ៏ឧត្តម។
តបោ ច ព្រហ្មចរិយញ្ច អរិយសច្ចាន ទស្សនំ និព្វានសច្ឆិកិរិយា ច ឯតម្មង្គលមុត្តមំ សេចក្តីព្យាយាមដុតនូវបាបធម៌១ កិរិយាប្រព្រឹត្តនូវធម៌ដ៏ប្រសើរ១ កិរិយាឃើញនូវអរិយសច្ចៈទាំងឡាយ១ កិរិយាធ្វើអោយជាក់ច្បាស់នូវព្រះនិព្វាន១ ទាំង៤នេះ ជាមង្គលដ៏ឧត្តម ។
ផុដ្ឋស្ស លោកធម្មេហិ ចិត្តំ យស្ស ន កម្បតិ អសោកំ វិរជំ ខេមំ ឯតម្មង្គលមុត្តមំ ចិត្តនៃបុគ្គលឯណា ដែលលោកធម៌ទាំងឡាយពាល់ត្រូវហើយ មិនរំភើបញាប់ញ័រ១ មិនមានសេចក្តីសោក១ មានធុលីគឺរាគៈទៅប្រោសហើយ១ ជាចិត្តក្សេមក្សាន្ត១ ទាំង៤នេះ ជាមង្គលដ៏ឧត្តម ។
ឯតាទិសានិ កត្វាន សព្វត្ថមបរាជិតា សព្វត្ថ សោត្ថឹ គច្ឆន្តិ តន្តេសំ មង្គលមុត្តមន្តិ ទេវតានិងមនុស្សទាំងឡាយ ធ្វើនូវមង្គលទាំងឡាយ ប្រាកដដូច្នេះហើយ ជាអ្នកមិនចាលចាញ់ក្នុងទីទាំងពួង តែងដល់នូវសេរីសួស្តីក្នុងទីទាំងពួង (ម្នាលទេវតា ចូរអ្នកប្រកាន់ជឿថា) មង្គលទាំង៣៨ប្រការ មានកិរិយាមិនសេពគប់ នូវបុគ្គលពាលជាដើមនោះ របស់ទេវតានិងមនុស្ស ទាំងអម្បាលណោះ ជាមង្គលដ៏ឧត្តម ។(ចប់)
បរាភវសូត្រ (បទបឋ្យាវត្ត)
បរាភវន្តំ បុរិសំ មយំ បុច្ឆា… មគោតមំ ភវន្តំ បុដ្ឋុមាគម្ម កឹ… បរា…ភវតោ មុខំ។ យើងខ្ញុំទាំងឡាយ មកសូមទូលសួរ នូវហេតុដែលគួរ ចម្រើនវិនាស ប្រុសស្រីក្នុងលោ កសន្និវាស ដែលនឹងវិនាស សាបសូន្យចាកគុណ។ ឆ្ពោះព្រះគោត្ដម ព្រះអង្គមានបុណ្យ មេត្តានិមន្ត សម្តែងអោយទាន ធម្មជាតិដូចម្តេច ដែលជាប្រធាន នាំសត្វ…អោយមាន… សេចក្តីវិនាស។
សុវិជានោ ភវំ ហោតិ សុវិជានោ បរាភវោ ធម្មកាមោ ភវំ ហោតិ ធម្មទេស្សី… បរាភវោ។ អ្នកដែលចម្រើន គេអាចស្គាល់ងាយ អ្នកដែលអន្តរាយ គេអាចស្គាល់ពិត អ្នកប្រាថ្នាធម៌ ល្អិតល្អក្នុងចិត្ត ហើយខំប្រព្រឹត្ត នឹងបានចម្រើន។ អ្នកដែលទ្រូស្តធម៌ ស្អប់ធម៌ឥតកើន ឥតកើន…ចម្រើន… វិនាសទៅមុខ។
ឥតិ ហេ…តំ… វិជានាម បឋមោ សោ…បរាភវោ ទុតិយំ ភគវា ព្រូហិ កឹ…បរា…ភវតោ មុខំ។ បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាម��ភគវ័��្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងអោយទាន វិនាសទី២ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វអោយមាន សេចក្តីវិនាស។
អសន្តស្ស បិយា ហោន្តិ សន្តេន កុរុតេ បិយំ អសតំ ធម្មរោចេតិ តំ… បរា…ភវតោ មុខំ។ អ្នកដែលស្រឡាញ់ ពេញចិត្តសេ្នហា តែនឹងមនុស្សណា អសប្បុរស តែងមិនស្រឡាញ់ ពេញចិត្តទាំងអស់ នឹងអ្នកសប្បរស មកធ្វើជាមិត្រ។ សេចក្តីស្រឡាញ់ ពេញចិត្តគំនិត ហើយទៅគប់មិត្រ អសប្បុរស គាប់ចិត្តក្នុងធម៌ ឬមួយរបស់ ហេតុនោះទាំងអស់ នាំអោយវិនាស។
ឥតិ ហេ…តំ… វិជានាម ទុតិយោ សោ… បរាភវោ តតិយំ ភគវា ព្រូហិ កឹ… បរា…ភវតោ មុខំ។ បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងអោយទាន វិនាសទី៣ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វ…អោយមាន (សេចក្តីវិនាស)។
អ្នកដេកច្រើន១ និយាយច្រើន១ និងអ្នកឥតព្រួយ ឥតគិតប្រឹងប្រែង
អ្នកខ្ជិលច្រអូស មិនមានខ្នះខ្នែង ខឹងច្រើនសម្តែង អោយគេឃើញបាន។
ហេតុធម៌ទាំងនោះ មិនជាកល្យាណ នាំអោយខកខាន ខាតខូចប្រយោជន៍ មានជាប្រធាន
តិចច្រើនដោយហោច នាំបង់ប្រយោជន៍ ហើយអោយវិនាស។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងអោយទាន វិនាសទី៤
អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វអោយមាន សេចក្តីវិនាស។
នរជនណា មានទ្រព្យធនធាន ហើយខ្លួនមិនបាន ចិញ្ចឹមរក្សា មាតាបិតា
ដែលចាស់ជរា ហេតុនោះទៅជា នាំអោយវិនាស។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងអោយទាន វិនាសទី៥
អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វអោយមាន សេចក្តីវិនាស។
ជនបញ្ឆោតព្រាហ្មណ៍ ឬពួកសមណៈ ពួកស្មូម ឬអ្នកដទៃ ដោយមុសាវាទ
ឃ្លាតពាក្យប្រពៃ នោះប្រធាននៃ សេចក្តីវិនាស។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងអោយទាន វិនាសទី៦
អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វអោយមាន សេចក្តីវិនាស។
បុរសអ្នកមាន ទ្រព្យធនធានច្រើន មាសប្រាក់ចម្រើន និងគ្រឿងអាហារ លបលាក់របស់
ដែលឆ្ងាញ់ពិសា ស៊ីម្នាក់…ឯងជា ប្រធានវិនាស។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងអោយទាន វិនាសទី៧
អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វអោយមាន សេចក្តីវិនាស។
អ្នកដែលប្រកាន់ ជាតិទ្រព្យត្រកូល ហើយមិនប្រមូល សាច់ញាតិសន្តាន
មើលងាយញតិខ្លួន ដោយអាងខ្លួនមាន នោះជាប្រធាន សេចក្តីវិនាស។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងអោយទាន វិនាសទី៨
អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វអោយមាន សេចក្តីវិនាស។
ជនអ្នកប្រព្រឹត្ត ល្បែងបីប្រការ ល្បែងស្រីល្បែងស្រា ល្បែងភ្នាល់ទាំងឡាយ
ធ្វើទ្រព្យខ្លួនមាន អោយអន្តរាយ ការល្បែងទាំងឡាយ នោះនាំវិនាស។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងអោយទាន វិនាសទី៩
អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វអោយមាន សេចក្តីវិនាស។
សេហិ ទារេហិ អសន្តុដ្ឋោ វេសិយាសុ បទុស្សតិ ទុស្សតិ បរទារេសុ តំ…បរា…ភវតោ
មុខំ។
ប្រុសមិនត្រេកអរ នឹងប្រពន្ធខ្លួន ហើយទៅជាប់ជួន នឹងស្រីពេស្យា
ទ្រុស្តនឹងប្រពន្ធ កូនជននានា ហេតុនោះទៅជា នាំអោយវិនាស។
ឥតិ ហេ…តំ… វិជានាម នវមោ សោ… បរាភវោ ទសមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ… បរា…ភវតោ មុខំ។ បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងអោយទាន វិនាសទី១០ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វអោយមាន សេចក្តីវិនាស។
អតីតយោព្វនោ បោសោ អានេតិ តិម្ពរុត្ថនឹ តស្សា ឥស្សា ន សុបតិ តំ… បរា…ភវតោ មុខំ។ បុរសមានវ័យ ដែលចាស់ហួសពេក ហើយមានតម្រេក ដោយក្តីតណ្ហា នាំយកស្រីក្មេង មកធ្វើភរិយា ហេតុនោះទៅជា នាំអោយវិនាស។
ឥតិ ហេតំ… វិជានាម ទសមោ សោ… បរាភវោ ឯកាទសមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ… បរា…ភវតោ មុខំ។ បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងអោយទាន វិនាសទី១១ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វអោយមាន សេចក្តីវិនាស។
ឥត្ថឹ សោណ្ឌឹ វិកិរណឹ បុរិសំ វាបិ តាទិសំ ឥស្សរិយស្មឹ ឋបេតិ តំ… បរា…ភវតោ មុខំ។ បុរសតាំងស្រី អ្នកលេងខ្ជះខ្ជាយ ឬស្រីទាំងឡាយ តាំងបុរសនោះ ដែលជាអ្នកលេង ខ្ជះខ្ជាយដូច្នោះ អំពើទាំងនោះ នាំអោយវិនាស។
ឥតិ ហេតំ… វិជានាម ឯកាទសមោ សោ… បរាភវោ ទ្វាទសមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ… បរា…ភវតោ មុខំ។ បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងអោយទាន វិនាសទី១២ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វអោយមាន សេចក្តីវិនាស។
អប្បភោគោ មហាតណ្ហោ ខត្តិយេ ជាយតេ កុលេ សោ ច រជ្ជំ បត្ថយតិ តំ… បរា…ភវតោ មុខំ។ ជនណាកើតក្នុង ត្រកូលជាក្សត្រ អ្នកក្សត់សម្បតិ្ត ហើយប្រាថ្នាធំ ចង់បានជាស្តេច សោយរាជ្យស្តុកស្តម្ភ ហេតុនោះនឹងនាំ អោយដល់វិនាស។
ឯតេ បរាភវេ លោកេ បណ្ឌិតោ សមវេក្ខិយ អរិយទស្សនសម្បន្នោ ស លោកំ… ភជតេ សិវំ៕ ជនជាបណ្ឌិត គំនិតប្រសើរ បានឃើញដំណើរ នៃហេតុវិនាស ដល់សត្វក្នុងលោ- កសន្និវាស គេចពីវិនាស គប់រកចម្រើន៕ បរាភវសុត្តំ និដ្ឋិតំ (បរាភវសូត្រ ចប់)
ចំនួនអ្នកចូលទស្សនា