ការផ្សាយរបស់មណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
ចុះផ្សាយដោយ កែវ ឈុន
****************************************
រឿងខ្ញុំមានទោសព្រោះអ្វី?
ដោយ ទ្រីញ វ៉ាញ
តំណាងរាស្ដ្រ ជាសមាជិកការិយាល័យរដ្ឋសភា និង
ជារដ្ឋមន្ដ្រីក្រសួងឃោសនាការ នៅសម័យសាធារណរដ្ឋខ្មែរ
រក្សាសិទ្ធិ
ព.ស ២៥០៣ គ.ស ១៩៦០
------------------------------------------------------------------------------
ចំពូកទី៣
វគ្គទី13
តើឪពុកបំបែកកូនពីគូស្នេហាបានឬ?
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី20.មីនា 2021.ម៉ោង 11:45
ខ្ញុំបានកំណត់ពេលទុកថា បីថ្ងៃទៀត នឹង ត្រឡប់ទៅភ្នំពេញវិញ...
ប៉ុន្ដែថ្ងៃទី២ នៃ ថ្ងៃកំណត់នេះ ខ្ញុំបានទទួលដំណឹងថ្មីមួយតាមទូរលេខពីឪពុករបស់ខ្ញុំ... ដំណឹងនេះជាដំណឹង កាចសាហាវ ជាដំណឹងដែលដូចជាមានអានុភាពអាចចូលទៅកាត់ផ្ដាច់ នូវ ទងបេះដូងរបស់ខ្ញុំ... គឺដំណឹងអំពីការអនិច្ចកម្ម នៃ ម្ដាយរបស់ខ្ញុំ... ឪពុករបស់ខ្ញុំបានប្រាប់ថា ម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានស្លាប់តាំងពីម្សិលមិញ ដោយរោគដាច់សរសៃឈាម...
សេចក្ដីទុក្ខសោករបស់ខ្ញុំក្នុងពេលនេះ ដូចជាមានទំហំធំហួសវិស័យ នឹង ពណ៌នាដូចម្ដេចបាន... ខ្ញុំត្រូវសម្ងំនៅស្ងៀម ស្ងាត់បណ្ដោយពេលវេលាឲ្យកន្លងផុតទៅអំពីចិត្ដ នៃ អារម្មណ៍ដែលពោរពេញដោយសេចក្ដីទុក្ខសោកនោះ...
លុះដល់ថ្ងៃត្រឡប់ទៅភ្នំពេញវិញ ខ្ញុំក៏ប្រែចិត្ដ គិតថាប្រសិនបើម្ដាយរបស់ខ្ញុំគ្រាន់តែមានជំងឺធ្ងន់ នៅពុំទាន់ស្លាប់ទេនោះ ខ្ញុំគួរតែប្រញាប់ប្រញាល់ត្រឡប់ទៅឲ្យទាន់ដង្ហើម តែនេះលោកស្លាប់ផុតទៅហើយ បើទុកជាខ្ញុំត្រឡប់ទៅវិញក៏គ្មានប្រយោជន៍អ្វី ក្រៅពីការរឹងរិតតែនាំឲ្យមានទុក្ខសោកធ្ងន់ទៀតឡើយ។ លុះគិតដូច្នេះហើយ ខ្ញុំក៏សំរេចចិត្ដថា ត្រូវតែសម្ងំនៅទីនេះបន្ដិចទៀតសិន ដើម្បីឲ្យបានធូរស្រាល នូវ សេចក្ដីទុក្ខក្រៀមក្រំ។
ប្រាំថ្ងៃក្រោយបានទទួលដំណឹងមរណភាព នៃ ម្ដាយរបស់ខ្ញុំ នៅភូមិពោធិហ្មស្ដ្រី បានកន្លងផុតទៅជាប់ដោយសេចក្ដីទុក្ខសោកក្រៀមក្រំសំរាប់រូបខ្ញុំ ខ្ញុំក៏មានគំនិតថ្មីមួយផុសឡើងថា កាលម្ដាយរបស់ខ្ញុំមានជីវិតរស់នៅឡើយ រឿងប្រពន្ធកូនរបស់ខ្ញុំនោះ ក៏ស្រេចនៅលើលោកជាអ្នកចាត់ចែង គឺថាលោកពេញចិត្ដនារីណា ខ្ញុំត្រូវចូលចិត្ដតាមខានពុំបាន។ ការដែលធ្វើយ៉ាងនេះ ខ្ញុំក៏ឥតមានអាក់អន់ចិត្ដអ្វី នឹង លោកដែរ ព្រោះម្ដាយខ្ញុំនៅកាន់ទម្លាប់បូរាណ ដែលពុំបានបើកសិទ្ធិឲ្យបុត្ររើសគូតាមចិត្ដរបស់ខ្លួនឡើយ។ ឯឪពុករបស់ខ្ញុំវិញមិនជាការអ្វីទេ លោកមុខជាយល់ដល់ចិត្ដថ្លើមរបស់ខ្ញុំខ្លះជាពុំខាន ព្រោះលោកក៏ជាប្រុសដូចខ្ញុំដែរ ហើយមានការសិក្សាចេះដឹងគួរសមផង។ ខ្ញុំគិតថា បើទុកជាយ៉ាងណា ក៏ខ្ញុំអាចអង្វរករលោកបាន។ លុះគិតដូច្នេះហើយ ខ្ញុំក៏សំរេចខ្លួនឯងថា និង ធ្វើដំណើរទៅតាមនាង យូរ៉េត របស់ខ្ញុំ។
ខ្ញុំសាកសួរមីងឆែម និង នាងសា ម៉ុន ពីអាសយដ្ឋានរបស់នាង យូរ៉េត នៅទីក្រុងបាងកក។ គេឆ្លើយថា គេពុំបានដឹងដែរ ដោយដឹងត្រឹមតែថា នាងមានឪពុកមាធ្វើការនៅក្នុងក្រសួងការបរទេសនៃប្រទេសថៃ។ គេបានបញ្ជាក់ថា ប្រសិនបើ នាងយូរ៉េត ទៅបាងកកមែននោះនាងមុខជាទៅនៅជាមួយ នឹង ឪពុកមាដែលឈ្មោះ ឌីរ៉ង នោះ។
មួយសប្ដាហ៍ក្រោយមក ខ្ញុំប្រថុយធ្វើដំណើរទៅក្រុងបាងកកតែម្នាក់អែង ដោយពុំបានប្រាប់ឲ្យអ្នកណាដឹងសោះឡើយ សូម្បីមីឆែម ជាម្ចាស់ផ្ទះនេះ ក៏ខ្ញុំពុំបានជំរាបឲ្យដឹងដែរ។
លុះទៅដល់ក្រុងបាងកក ខ្ញុំក៏បានទៅសំណាក់នៅសណ្ឋាគារដ៏តូច ហើយស្ងាត់នៅសួនលំ នៅជិតស្ថានឯកអគ្គរាជទូតកម្ពុជាប្រចាំក្រុងបាងកក។ ខ្ញុំពុំបានបណ្ដោយពេលវេលាឲ្យកន្លងផុតទៅដោយឥតប្រយោជន៍ ក្នុងការស៊ើបសួររកនាងយូរ៉េត របស់ខ្ញុំឡើយ។ បីថ្ងៃនៅក្រុងបាងកក ខ្ញុំបានទៅរកផ្ទះលោក ឌីរ៉ង ឃើញ ហើយខ្ញុំបានជួបនាង យូរ៉េតរបស់ខ្ញុំនៅទីនោះ។
ខ្ញុំពុំអាចអធិប្បាយដល់ទឹកចិត្ដរបស់ខ្ញុំ នឹង នាងយូរ៉េត ក្នុងពេលនោះបានឡើយ... ក្នុងពេលដែលប្រាប់នាងថា មានមនុស្សមករកនាងនោះ នាងក៏ដូចជាឆ្ងល់ តែលុះនាងចេញដើរមកជិតខ្ញុំ នាងក៏ឈរសំឡឹងមើលមុខខ្ញុំស្រឡាំងកាំង ដោយឥតមាននិយាយស្ដីថាអ្វី... បើតាមខ្ញុំស្មានថាដោយសារការត្រេកអរខ្លាំងពេក នាងពុំអាចហានិយាយស្ដីអ្វីរួច... ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្ដើមសួរនាងមុនថា៖
- - យូរ៉េតអូន! អូនសុខសប្បាយជាទេ?
- - ច៎ាស! ពុំសូវជាសុខប្បាយប៉ុន្មានទេ...
- - ម៉េចអញ្ចឹង?
- - ប៉ុន្មានថ្ងៃមកហើយ ខ្ញុំដូចជាបានធូទ្រូងសប្បាយរីករាយបន្ដិចទៅហើយ តែលុះមកឃើញមុខបង ចិត្ដក៏ដូចជាលែងសប្បាយរីករាយដូចថ្ងៃមុន ប្រែទៅជាក្រៀមក្រំទៅវិញ។
- - ម៉េច ក៏យូរ៉េតនិយាយអញ្ចឹង?
- - ក៏ព្រោះខ្ញុំបានចួបមុខមនុស្សដែលខ្ញុំស្រលាញ់ ដែលខ្ញុំពុំបាននឹកនាសោះថា នឹង បានចួប មនុស្សដែលខ្ញុំស្រលាញ់នោះ បានធ្វើគុណប្រយោជន៍ដល់រូបខ្ញុំជាច្រើន ដែលខ្ញុំបានចងចាំទុកក្នុងចិត្ដជានិច្ចថា ខ្ញុំពុំអាចបំភ្លេចគុណគេចោលបានក្នុងមួយជីវិតនេះ ខ្ញុំបានលះបង់អ្វីគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីបូជាគុណបំណាច់មនុស្សនោះ ទីបំផុតខ្ញុំសុខចិត្ដលះបង់សេចក្ដីស្នេហាដ៏ធំរបស់ខ្ញុំ ចំពោះមនុស្សនោះ ដើម្បីអនាគតរបស់គេ ហើយតមកខ្ញុំបានលឺដំណឹងយ៉ាងក្រៀមក្រំថា មនុស្សដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ស្មើដោយជីវិតនោះ ត្រូវស្លាប់បាត់បង់ជីវិតទៅហើយ ដែលជាការរឹងរិតតែធ្វើឲ្យខ្ញុំមានជីវិតរស់ពោរពេញដោយការទុក្ខសោក នឹង អស់សង្ឃឹម...
- ខ្ញុំបានអធិប្បាយរឿងរ៉ាវទាំងអស់ប្រាប់នាង យូរ៉េតរហូតដល់រឿងមរណភាពម្ដាយរបស់ខ្ញុំ... ខ្ញុំបានប្រាប់នាងថា ខ្ញុំមានសង្ឃឹមថា ឪពុករបស់ខ្ញុំមុខជាបណ្ដោយតាមចិត្ដ របស់ខ្ញុំក្នុងរឿងនេះជាពុំខាន... ទីបំផុត ខ្ញុំបានប្រាប់នាងថា៖
- - គ្នានអំណាចអ្វីក្នុងលោកនេះ ក្រៅពីសេចក្ដីស្លាប់អាចមកពង្រាត់បង្រាសយើងទាំងពីរ ឲ្យព្រាត់ប្រាសនិរាសចាកចេញពីគ្នាបានឡើយ...
- នាង យូរ៉េត ក៏ពុំនិយាយស្ដីអ្វី... នាងអង្គុយសម្រក់ទឹកភ្នែកនៅចំពោះមុខខ្ញុំ...
- តពីនោះមកប្រាំថ្ងៃ ខ្ញុំក៏លេងសំណាក់នៅលើសណ្ឋាគារសួនលំ។ ខ្ញុំបានទៅជួលផ្ទះនៅ ហើយបាននាំនាងយូរ៉េតទៅជាមួយ។
- ខ្ញុំបានផ្ញើសំបុត្រទៅជំរាបឪពុករបស់ខ្ញុំ នូវ ហេតុការណ៍ទាំងអស់។ ជាពិសេសខ្ញុំបានជំរាបអំពីរឿងនាង យូរ៉េត និង ខ្លួនខ្ញុំយ៉ាងល្អិតល្អន់។ ខ្ញុំបានសុំអង្វរករលោកឲ្យលោកមេត្ដាយល់ព្រមតាមខ្ញុំ គឺសុំឲ្យលោកព្រមទទួលយកនាងយូរ៉េត ធ្វើជាកូនប្រសា ដែលក្នុងពេលពុំយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំ នឹង ត្រូវនាំនាងត្រឡប់ទៅស្រុកខ្មែរវិញ។
- ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ខ្ញុំក៏បានប្រកបការងារចិញ្ចឹមជីវិតគ្រប់បែបយ៉ាង ដែលខ្ញុំអាចធ្វើបាន ហើយយើងក៏មានជីវភាពយ៉ាងបង្គួរ។
- ប្រហែលបីខែក្រោយមក ខ្ញុំបានទទួលដំណឹងតាមសំបុត្រពីឪពុករបស់ខ្ញុំមួយច្បាប់។ ដំណឹងនេះជាដំណឹងអាក្រក់សំរាប់រូបខ្ញុំ ឬ បើយ៉ាងហោចណាស់ ក៏ជាដំណឹង ដ៏អាក្រក់សំរាប់ឪពុកដែលផ្ញើមកកូនដែរ ព្រោះ លោកបានសរសេរផ្ញើមកទាំងសេចក្ដីទោមនស្សជាខ្លាំងចំពោះរូបខ្ញុំ ដែលហ៊ានតាមស្ដ្រីដល់ក្រុងបាងកក។ លោកបានបញ្ជាក់ត្រង់ចំណុចខាងចុងថា លោកនឹងពុំព្រមឲ្យខ្ញុំយកនាងយូរ៉េតធ្វើជាប្រពន្ធជាដាច់ខាត។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ លោកបាននិយាយយ៉ាងដាច់ខាតទៀតថា ឲ្យខ្ញុំត្រឡប់ទៅស្រុកវិញយ៉ាងឆាប់ ហើយត្រឡប់ទៅតែម្នាក់ឯង ដើម្បីរៀបខ្លួនប្រាណរៀបមង្គលការតាមបណ្ដាំម្ដាយរបស់ខ្ញុំ។ នាងយូរ៉េតនោះត្រូវតែលែងលះគ្នាឲ្យជ្រះស្រឡះទៅ។
- បញ្ហានេះជាបញ្ហាដ៏សំខាន់សំរាប់រូបខ្ញុំ ជាបញ្ហាដែលខ្ញុំពុំហ៊ានប្រាប់ឲ្យនាងយូរ៉េតឲ្យដឹងឡើយ ព្រោះកាលដើម ខ្ញុំបានប្រាប់នាងថា សំរាប់ឪពុករបស់ខ្ញុំនោះ ពុំជាអ្វីប៉ុន្មានទេ បើអង្វរករលោកយូរៗទៅ លោកមុខជាយល់ព្រមតាមជាពុំខាន... ហើយខ្ញុំបានទាំងបញ្ជាក់ប្រាប់នាងថា នៅសង្ឃឹម នឹង អង្វរករឪពុករបស់ខ្ញុំបានទៀតផង តែឥឡូវដល់រឿងរ៉ាវប្រែដូច្នេះ ខ្ញុំក៏ពុំហ៊ានប្រាប់នាងឲ្យដឹងឡើយ...
- ពេលនេះ សំរាប់រូបខ្ញុំវិញ ខ្ញុំក៏ពុំអាចលះបង់នាង យូរ៉េតចោល ហើយត្រឡប់ទៅស្រុកវិញតែម្នាក់ឯងបានឡើយ... សូម្បីតែត្រូវបែកគ្នាមួយពេលមួយគ្រាសិនក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំដូចជាធ្វើពុំកើតដែរ... ការនេះប្រែសេចក្ដីថា ខ្ញុំពុំអាចត្រឡប់ទៅស្រុកវិញតែម្នាក់ឯងបានទេ ប្រសិនបើឪពុករបស់ខ្ញុំពុំយល់ព្រមតាមពាក្យអង្វររបស់ខ្ញុំ...
- ខ្ញុំបានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅជូនឪពុករបស់ខ្ញុំវិញ ដោយបាននិយាយចង្អុលហេតុផលគ្រប់យ៉ាងជូនលោកស្ដាប់។ ខ្ញុំយល់ថា ការឆ្លើយឆ្លងគ្នាតាមសំបុត្ររវាងខ្ញុំ និង ឪពុករបស់ខ្ញុំនោះត្រូវប្រើពេលយូរបន្ដិច។
- យើងនៅរួមរស់ជាមួយគ្នាដោយសេចក្ដីសុខ តែសេចក្ដីសុខនេះជាសេចក្ដីសុខដែលខ្ញុំពុំអាចដឹងថា នឹង អាចឋិតថេរចីរកាលយឺនយូរទៅបានអស់ពេលត្រឹមណា...
- ឪពុករបស់ខ្ញុំ ពុំបានសរសេរសំបុត្រឆ្លើយមកខ្ញុំវិញភ្លាមទេ...
- ការដែលលោកពុំឆ្លើយភ្លាមដូច្នេះ ក៏ប្រហែលជាលោកខឹងសម្បា នឹង ខ្ញុំខ្លាំងណាស់ ហើយចង់កាត់កាល់ខ្ញុំចោលក៏ពុំដឹង តែសំរាប់រូបខ្ញុំវិញ ខ្ញុំក៏គ្មានខឹង សម្បាអ្វី នឹង លោកឡើយ... ខ្ញុំគិតថាប្រសិនបើលោកខឹង នឹង ខ្ញុំនោះ ក៏គួរ នឹង ហេតុមែន ព្រោះបើឧបមាថារូបខ្ញុំជាឪពុកហើយមានកូនដែលខ្លួនខ្ញុំបានថ្នាក់ថ្នម ចិញ្ចឹមបីបាច់ថែរក្សា តាំងពីតូចរហូតធំ ដោយបានទំនុកបំរុងឲ្យរៀនសូត្រទាល់តែបានចេះដឹងប៉ុណ្ណេះ ហើយទីបំផុតកូននោះពុំស្ដាប់បង្គាប់ខ្ញុំជាឪពុកនោះ ក៏គួរឲ្យខ្ញុំខឹងនឹងវាដែរ... តែយ៉ាងណាក៏ដោយចុះ ខ្ញុំក៏នៅតែមានសង្ឃឹមថា ឳពុករបស់ខ្ញុំក៏មុខជាយល់ព្រមតាមពាក្យអង្វរកររបស់ខ្ញុំជាពុំខាន...
ក្រោយពីពេលនេះបន្ដិចមកនាង យូរ៉េត បានប្រាប់ខ្ញុំថា នាងមានផ្ទៃពោះជាងពីរខែមកហើយ។ ដំណឹងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំរឹងរិតតែធ្ងន់ចិត្ដឡើងទៀត។
ពិតណាស់ហើយ កូនដែល នឹង ត្រូវកើតមកនោះ វាមុខជានឹងក្លាយទៅជាចំណងសំរាប់ចងកខ្ញុំ ឲ្យរឹងរិតតែតឹងឡើងទៀត លឺពាក្យប្ដេជ្ញាដែលយើងបានសន្យាចំពោះមុខគ្នាថា នឹង ពុំព្រមឲ្យអំណាចអ្វីមួយក្នុងលោកមកពង្រាត់បង្រាសយើងបានក្រៅពីសេចក្ដីស្លាប់នោះឡើយ... ប៉ុន្ដែជួនកាលកូនដែល នឹង ត្រូវកើតមកនេះ ក៏អាចជាប្រយោជន៍ដល់យើងខ្លះដែរ ព្រោះប្រសិនបើឪពុករបស់ខ្ញុំបានជ្រាបថា ឥឡូវនេះនាង យូរ៉េត មានផ្ទៃពោះហើយនោះ លោកមុខជាមានចិត្ដទោរទន់អាណិតអាសូរខ្លះៗជាពុំខាន... ខ្ញុំបានសរសេរសំបុត្រទៅជំរាបលោកថា ពេលនេះលោកឪពុកកំពុងតែក្លាយខ្លួនទៅជាជីតារបស់ទារកម្នាក់ដែលកើតពីនាងយូរ៉េត ព្រោះសព្វថ្ងៃនេះ នាងកំពុងតែមានផ្ទៃពោះ... ខ្ញុំបានអង្វរករលោកថា ប្រសិនបើលោកឪពុកពុំអាណិតអាសូរនាងយូររ៉េតទេនោះ ក៏សូមឲ្យអាណិតតែទារកដែលកំពុងតែប្រុងប្រៀបខ្លួនចេញមកបើកភ្នែកមើលពិភពលោក ហើយដែលវាជាសាច់ឈាមរបស់លោកឪពុកដោយពិតៗ នោះផងទៅចុះ...
ក្នុងពេលនោះ ខ្ញុំថ្នាក់ថ្នមនាង យូរ៉េត ដូចកែវភ្នែក ឬ ដូចកែវនៃជីវិត.. ខ្ញុំជឿជាក់ថាកូនដែល នឹង ត្រូវកើតមកនេះ មុខតែពុំមែនជាកូនដែលមានសភាពទន់ខ្សោយ ឬ ល្ងង់ខ្លៅឡើយ... ឯនាង យូរ៉េតវិញ ក៏បានប្រព្រឹត្ដខ្លួនជាប្រពន្ធដ៏ល្អជាទីបំផុត... ខ្ញុំពុំដែលមានប្រពន្ធ ខ្ញុំពុំអាចលើកយកនាងទៅប្រៀបធៀប នឹង អ្នកណាឲ្យសមឡើយ តែប្រសិនបើរំពឹងគិតថា នៅមានអ្វីខ្លះទៀតដែលខ្ញុំត្រូវការពឹងនាង យូរ៉េត ហើយនៅពុំទាន់បាននោះ ខ្ញុំក៏ដូចជារកនឹកពុំឃើញ ព្រោះសព្វថ្ងៃ ខ្ញុំមានអ្វីគ្រប់បែបគ្រប់យ៉ាង ត្រូវតាមសេចក្ដីប្រាថ្នាទាំងអស់... រូបខ្ញុំក្នុងពេលនេះដូចជាត្រូវតាមពុទ្ធដីការបស់ព្រះសង្ឃដែលតែងប្រទានពរថា «សូមសេចក្ដីប្រាថ្នាទាំងឡាយទាំងពួងបានសំរេចដល់អ្នក»។
មានពេលច្រើនដងណាស់ ដែលនាងយូរ៉េត សួរខ្ញុំ កាលណាយើងត្រឡប់ទៅស្រុកវិញ? សំនួរនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំពិបាកចិត្ដខ្លាំង ព្រោះខ្ញុំពុំដឹងជាឆ្លើយប្រាប់នាងវិញថាដូចម្ដេច... ខ្ញុំពុំអាចឆ្លើយប្រាប់នាងវិញថា ឪពុករបស់ខ្ញុំពុំព្រមទទួលយកនាងធ្វើជាកូនប្រសា ឬ ក៏ខ្ញុំបានទទួលសំបុត្ររបស់ឪពុកខ្ញុំ ដែលមានពាក្យបង្គាប់ថា ឲ្យខ្ញុំត្រឡប់ទៅស្រុកវិញតែម្នាក់ឯង ឬ ក៏អ្វីៗ ដែលជាពុំមែនជាដំណឹងល្អ សំរាប់រូបនាងនោះបានឡើយ... ខ្ញុំគិតថា ខណនេះនាងកំពុងតែមានផ្ទៃពោះ កូនដែលឋិតនៅក្នុងពោះរបស់នាងនោះ ជាជីវិតទីពីររបស់ខ្ញុំ... កូននេះ នឹង អាក្រក់ ឬ ល្អ ក៏ស្រេចទៅលើសភាពដួងចិត្ដរបស់ម្ដាយ ក្នុងពេលមានទម្ងន់ ព្រោះរឿងនេះ វាមានការទាក់ទងគ្នាសំខាន់ណាស់...
- ប៉ុន្ដែកាលបើនាងចេះតែសួររឿយៗ ខ្ញុំត្រូវរកពាក្យដោះសារផ្សេងៗដែរ.. ខ្ញុំបានប្រាប់នាងថា ខ្ញុំដូចជាលែងចង់ត្រឡប់ទៅស្រុកវិញហើយ ព្រោះការរកស៊ីចិញ្ចឹមជីវិតសព្វថ្ងៃនេះ ក៏ដូចជាបានចំរើនគួរសមដែរ...។
- - បើអញ្ចឹង (នាងយូរ៉េតនិយាយ) ក៏ប្រែសេចក្ដីថា រូបអូនជាអ្នកតម្លាយ នូវ អនាគតរបស់បង...
- - សុំអូនកុំនិយាយអញ្ចឹង យើងអាចគិតថា នេះជាការប្រែប្រួល នៃ ជីវិតទៅចុះ...
បួនខែកន្លងផុតទៅទៀត ប្រសិនបើរាប់ពីពេលដែលខ្ញុំបានសរសេរសំបុត្រទៅជំរាបឪពុករបស់ខ្ញុំថា នាងយូរ៉េតមានផ្ទៃពោះនោះ ខ្ញុំក៏បានទទួលនូវសំបុត្ររបស់ឪពុកខ្ញុំមួយច្បាប់ទៀត។ សំបុត្រនោះក៏ពុំបានធ្វើឲ្យសភាពការណ៍ផ្លាស់ប្ដូរប្រែប្រួលទៅជាយ៉ាងណាឡើយ ព្រោះឪពុករបស់ខ្ញុំនៅតែប្រកាន់យ៉ាងម៉ឺងមាត់ថា លោកនៅតែពុំព្រមទទួលនាង យូរ៉េត ធ្វើជាកូនប្រសាដដែល សូម្បីនាងមានកូនប៉ុន្មាននាក់ហើយក៏ដោយ។ ក្រៅពីនោះលោកនៅតែប្រាថ្នាឲ្យខ្ញុំត្រឡប់ទៅស្រុកវិញ ដើម្បីរៀបការជាមួយនារីម្នាក់ដែលលោកបានដណ្ដឹងទុកឲ្យតាមបណ្ដាំម្ដាយរបស់ខ្ញុំ ហើយលោកឲ្យត្រឡប់ទៅវិញតែម្នាក់ឯង ពុំព្រមឲ្យយកនាង យូរ៉េត ឬ កូនទៅជាមួយផងឡើយ។
តាមពិត ឪពុករបស់ខ្ញុំក៏ពុំអាចរារាំង ឬ ហាមឃាត់ពុំឲ្យយកនាង យូរ៉េត ទៅជាមួយផងនោះបានឡើយ ខ្ញុំអាចនាំយកនាងទៅលាក់ទុកនៅកន្លែងណាមួយក៏បាន ដោយពុំជូនលោកជ្រាប តែប្រសិនបើខ្ញុំធ្វើដូច្នេះទៅ ផលអាក្រក់ នឹង កើតឡើងដល់នាងយ៉ាងណា! ខ្ញុំគិតថា ថ្ងៃណាមួយនាងមុខជាដឹងថា ឪពុកក្មេកនាងពុំព្រមទទួលនាងឲ្យចូលជាសមាជិកគ្រួសារ ហើយពេលនោះនាងមុខជាមានសេចក្ដីទុក្ខទោមនស្សយ៉ាងខ្លាំង។ ពិសេសជាងនោះទៅទៀត ប្រសិនបើខ្ញុំត្រូវរៀបការជាមួយ នឹង នារីណាម្នាក់ទៀតនោះ ផលអាក្រក់យ៉ាងខ្លាំងក៏មុខជាកើតឡើងដល់នាង យូរ៉េត យ៉ាងពិតប្រាកដ គិតដូច្នេះហើយ ខ្ញុំក៏បានសរសេរសំបុត្រដោះសារផ្ញើទៅជូនលោកឪពុកខ្ញុំទៀត ក្នុងការដែលខ្ញុំនៅពុំទាន់បានត្រឡប់ទៅស្រុកវិញនោះថា ដោយសារតែពេលនេះ នាង យូរ៉េត កំពុងតែមានផ្ទៃពោះនោះ បានជាខ្ញុំពុំអាចលះបង់នាងចោល។ ខ្ញុំបានអង្វរករលោកថា សូមឲ្យខ្ញុំបាននៅជាមួយនាង ទាល់តែដល់ពេលដែលនាងបានសម្រាលកូនរួចសិន ឬ ក៏ទុកពេលឲ្យខ្ញុំចាត់ការរៀបចំឲ្យនាង យូរ៉េត មានមុខរបររកស៊ីចញ្ចឹមជីវិតឲ្យបានស្រួលបួលដល់អត្ដភាពសិននោះ ខ្ញុំ នឹង ត្រឡប់ទៅស្រុកវិញភ្លាម។
ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ខ្ញុំក៏លែងបានទទួលសំបុត្រ ឬ ដំណឹងអ្វីពីឪពុករបស់ខ្ញុំទៀតសោះ។
ឥឡូវនាងយូរ៉េត បានសំរាលកូនហើយ ៗ ជាកូនប្រុសផង។ ខ្ញុំពុំអាចអធិប្បាយអំពីមនោសញ្ចេតនារបស់ខ្ញុំឲ្យច្បាស់លាស់ជាលាយលក្ខអក្សរបានឡើយ... សភាព នៃ ទឹកចិត្ដដែលដឹងខ្លួនថាជាឪពុក ឪពុកដែលមានកូនកើតមកដោយឈាមមួយដុំរបស់ខ្លួននោះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានសេចក្ដីត្រេកអររីករាយយ៉ាងលើសលប់រកអ្វីប្រៀបគ្មាន... ជាសេចក្ដីស្នេហាដែលខ្ញុំពុំធ្លាប់មានពុំធ្លាប់ដឹងមកពីពេលមុនឡើយ... ការបានមាសប្រាក់ ការប្រឡងជាប់ជាដើម ទាំងនេះ ក៏បានធ្វើឲ្យខ្ញុំត្រេកអររីករាយសប្បាយចិត្ដជាខ្លាំង ឬ ការបានចួប នឹង នាងយូរ៉េត វិញនោះ ក៏បានធ្វើឲ្យខ្ញុំត្រេកអរ ឬ រីករាយសប្បាយចិត្ដខ្លាំងណាស់ដែរ តែការត្រេកអរ ឬ រីករាយសប្បាយចិត្ដទាំងនោះ ក៏នៅតែពុំទាន់ដែលជ្រួតជ្រាបដូចការត្រេកអរ និង រីករាយសប្បាយចិត្ដ ក្នុងពេលដែលខ្ញុំបានកូនប្រុសមួយនេះដែរ សូម្បីរូបខ្ញុំជាអ្នកសរសេររឿង ក៏ ខ្ញុំពុំអាចបរិយាយឲ្យបានច្បាស់លាស់ ថាការត្រេកអរ និង សេចក្ដីរីករាយសប្បាយចិត្ដនោះ មានសភាពយ៉ាងណាឡើយ...
ក្នុងពេលជាមួយគ្នានេះ ខ្ញុំបាននឹកទៅដល់ឪពុករបស់ខ្ញុំ ថាលោកប្រហែលជាត្រេកអររីករាយសប្បាយស្រឡាញ់ខ្ញុំ ដូចខ្ញុំស្រឡាញ់កូនខ្ញុំដែរ នៅពេលដែលខ្ញុំកើត... បើដូច្នេះជាការសមគួរ ឬ ដែលខ្ញុំរឹងទទឹង នឹង លោក ជំទាស់ នឹង លោក ក្នុងការដែលលោកបានសំដែង នូវ សេចក្ដីប្រាថ្នា យ៉ាងខ្លាំងក្លាថា ឲ្យខ្ញុំបោះបង់ចោលនាងយូរ៉េត បោះបង់ចោលកូន ហើយត្រឡប់ទៅស្រុកវិញតែម្នាក់ឯង?... ឧបមាថា កូនរបស់ខ្ញុំដែលទើប នឹង កើតនេះ កាលបើវាធំឡើងវារឹងទទឹងជំទាស់ នឹង បំណងល្អរបស់ខ្ញុំ វាហ៊ានទៅយកប្រពន្ធតាមទំនើងវាវិញនោះ តើខ្ញុំ នឹង ធ្វើយ៉ាងណា?...
ខ្ញុំពិបាកចិត្ដជាខ្លាំង... ខ្ញុំគិតថា រូបខ្ញុំហាក់ដូចជាត្រូវឋិតនៅក្នុងចន្លោះថ្មដាដ៏ធំពីរដុំ ដែលកំពុងតែរមៀលខិតចូលជិតគ្នាមកសន្ធប់ខ្ញុំ... ម្ខាងឪពុក ម្ខាងទៀតកូន!.. ខ្ញុំពុំដឹងជាគេចទៅខាងណាឡើយ... ក្នុងមួយជីវិតរបស់ខ្ញុំនេះ ខ្ញុំពុំដែលមានពេលណាទាល់ប្រាជ្ញដូចជាពេលនេះសោះឡើយ...
ខ្ញុំបានសរសរសំបុត្រជំរាបឪពុករបស់ខ្ញុំមួយច្បាប់ទៀតថា ឥឡូវនេះ នាង យូរ៉េត បានសំរាលកូនហើយៗ កូននេះជាប្រុសទៀតផង។ ខ្ញុំបានជំរាបលោកថា ខ្ញុំពុំចាំបាច់អធិប្បាយដល់មនោសញ្ចេតនារបស់ខ្ញុំថា យ៉ាងណាឡើយ ព្រោះខ្ញុំជឿជាក់ថា នៅពេលខ្ញុំកើតនោះ លោកឪពុកក៏ត្រេកអររីករាយសប្បាយចិត្ដ ហើយស្រឡាញ់កូនរកអ្វីប្រៀបស្មើពុំបានដែរ ហើយប្រសិនបើពេលនោះមានអំណាចអ្វី ទៅពង្រាត់បង្រាស់លោកឪពុកពីកូន ឲ្យព្រាត់ប្រាស់បែកខ្ញែកចេញពីគ្នាងនោះ លោកឪពុកក៏មុខជាទុក្ខទោមនស្សជាខ្លាំងដែរ។ ខ្ញុំជឿជាក់ថាលោកឪពុកមុខជាហ៊ានប្រថុយស្លាប់ ដោយពុំព្រមព្រាត់ពីកូនឡើយ ឯឋានរបស់ខ្ញុំក្នុងពេលនេះ ក៏ដូចគ្នា នឹង លោកឪពុកដែរ គឺខ្ញុំពុំអាចបែកចេញពីកូនខ្ញុំបានទេ សូម្បីខ្ញុំបានសន្យា នឹង លោកឪពុកថា កាលបើនាង យូរ៉េតសំរាលកូនរួចរាល់ហើយនោះ ខ្ញុំក៏នឹងបោះបង់នាងចោល តែឥឡូវនេះ ខ្ញុំនៅពុំទាន់ដាច់ចិត្ដបោះបង់នាងចោលបានឡើយ ព្រោះពីមុនខ្ញុំមានត្រឹមតែចំណងដៃ តែឥឡូវ ខ្ញុំមានចំណងកបន្ថែមមកមួយជាន់ទៀត។ ដោយសារចំណងទាំងពីរនេះតឹងណែនជាប់ពេក ខ្ញុំក៏ពុំដឹង នឹង ស្រាយដូចម្ដេចបាន ដើម្បីឲ្យបានវិលត្រឡប់ទៅស្រុកវិញ។
រឿងរ៉ាវទាំងអស់នេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំពិបាកចិត្ដជាខ្លាំង ព្រោះខ្ញុំត្រូវគិតតែម្នាក់ឯង ដោយខ្ញុំពុំអាចនិយាយប្រាប់ឲ្យនាង យូរ៉េត ដឹងបានឡើយ ព្រោះនាងទើបនឹងសំរាលកូនថ្មីៗ សរសៃនៅខ្ចី នាងនៅត្រូវការរក្សាខ្លួនក្នុងដំណេកនៅឡើយ ម៉្លោះហើយខ្ញុំត្រូវតែប្រយ័ត្នប្រយែងជាទីបំផុត ដើម្បីកុំឲ្យមានរឿងរ៉ាវអ្វីពុំល្អប៉ះទង្គិចដល់ទឹកចិត្ដនាងជាដាច់ខាត។
ខ្ញុំស្រឡាញ់កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំយ៉ាងពេញចិត្ដជាខ្លាំង។ វាជាក្មេងស្អាតបាតពុំដូចខ្ញុំទេ តែវាដូចម្ដាយរបស់វា។ កាលបើថ្ងៃ និង យប់ចេះតែកន្លងទៅ វាក៏ចេះតែចំរើនធំឡើងគ្រប់ខណដែរ។ ខ្ញុំបានដាក់ឈ្មោះវាថា យូរ៉ា ដោយយកឈ្មោះម្ដាយ នឹង ឪពុកមកផ្សំគ្នា ព្រោះវាជាដុំឈាម ជាដួងកែវជីវិត និង ជាដួងចិត្ដរបស់យើងទាំងពីរនាក់។
ដោយសារការនឹកដល់សភាពពុំទៀងទាត់ នៃ សង្ខារ និង ដោយសារការយល់ព្រមពីនាង យូរ៉េត ផងនោះ ខ្ញុំក៏បានទៅធានាជីវិតរបស់ខ្ញុំទុកជាប្រាក់ចំនួនបីសែនបាត (ប្រហែលជាប្រាំសែនរៀល នៃ ប្រាក់ខ្មែរ)។ ក្នុងការធានានេះ មានកិច្ចសន្យាថា ប្រសិនបើខ្ញុំស្លាប់ដោយគ្រោះថ្នាក់ ក្រុមហ៊ុនដែលទទួលធានារ៉ាប់រង នឹង ត្រូវសងប្រាក់បីសែនបាតនេះដល់នាង យូរ៉េត ឬដល់ យូរ៉ា ជាកូនរបស់ខ្ញុំ។
ប្រាំបីខែកន្លងផុតទៅ យូរ៉ា កូនប្រុសខ្ញុំក៏មានអាយុប្រាំបីខែដែរ។ ស្ថានការណ៍ក៏គ្មានអ្វីផ្លាស់ប្ដូរប្រែប្រួលដែរ។ ជីវិតក្នុងគ្រួសាររបស់យើងក៏បានប្រព្រឹត្ដទៅដូចជាធម្មតា។ ដូចដែលយើងនិយាយថា ល្មមប្រព្រឹត្ដទៅបាន ព្រោះមុខរបររកស៊ីចិញ្ចឹមជីវិតរបស់យើង ក៏បានចំរើនគួរសមដែរ រហូតដល់មានប្រាក់កាសយកទៅធានាជីវិត។
នាងយូរ៉េត បានធ្វើខ្លួនជាប្រពន្ធដ៏ល្អជាទីស្រឡាញ់ពេញចិត្ដរបស់ខ្ញុំរហូតមក។ យើងពុំដែលទាស់ទែងខ្វែងគំនិតគ្នា ឬ ឈ្លោះប្រកែកគ្នាសោះឡើយ។ យើងតែងស្រុះស្រួលជាមួយគ្នាជានិច្ច ហាក់ដូចជា បេះដូងពីរត្រូវយកមកផ្គុំគ្នាក្នុងដើមទ្រូងតែមួយ។
តាំងពីនោះមក ខ្ញុំបានទិញរថយន្ដមួយ។ ការទិញរថយន្ដនេះពុំមែនដើម្បីហ៊ឺហាទេ តែដើម្បីទុកសំរាប់ប្រើការចាំបាច់ ព្រោះខ្ញុំនៅជាយក្រុង ប្រសិនបើប្រពន្ធកូនឈឺថ្កាត់ ខ្ញុំអាចទៅតាមគ្រូពេទ្យបានឆាប់រហ័ស។ រថយន្ដដែលខ្ញុំទិញនេះ ជារថយន្ដតូចជំនំ ដែលមានតំលៃយ៉ាងថោកគួរសម។
វេលានេះ ខ្ញុំពុំដែលទទួលសំបុត្រ ឬ ដំណឹងអ្វីពីឪពុកខ្ញុំទេ។ ខ្ញុំចេះតែនឹកព្រួយថា ក្រែងលោលោកមានជម្ងឺដំកាត់ ឬ អន្ដរាយអ្វីបានជាបាត់ដំណឹងយ៉ាងនេះ។
ខ្ញុំគិតម្យ៉ាងទៀតថា បើពុំដូច្នេះទេ ក៏ប្រហែលលោកកាត់កាល់ខ្ញុំចោល លែងនឹកនាខ្ញុំថាជាកូនទៀត ព្រោះឪពុករបស់ខ្ញុំពុំមែនមានកូនតែរូបខ្ញុំម្នាក់ឯងទេ នៅមានបងប្រុសរបស់ខ្ញុំម្នាក់ និង ប្អូនស្រី ប្រុសរបស់ខ្ញុំពីរនាក់ទៀត។