ការផ្សាយរបស់មណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
ចុះផ្សាយដោយ កែវ ឈុន
****************************************
រឿងខ្ញុំមានទោសព្រោះអ្វី?
ដោយ ទ្រីញ វ៉ាញ
តំណាងរាស្ដ្រ ជាសមាជិកការិយាល័យរដ្ឋសភា និង
ជារដ្ឋមន្ដ្រីក្រសួងឃោសនាការ នៅសម័យសាធារណរដ្ឋខ្មែរ
រក្សាសិទ្ធិ
ព.ស ២៥០៣ គ.ស ១៩៦០
------------------------------------------------------------------------------
វគ្គទី១២
តើចក្រព័ត្ដិបំបែកប្រទេសខ្មែរជាពីរបានឬ?
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី6.មីនា 2021.ម៉ោង 9:49
ខ្ញុំចេះតែខំប្រឹងសំងំនៅស្ងៀម ដើម្បីលាក់ខ្លួនពួនអាត្មា នៅក្នុងបន្ទប់ដ៏ស្ងាត់លើគេហដ្ឋានរបស់លោកវរសេនីយទោ មាស ស្អាត តទៅទៀត ដោយពុំដឹងថា ថ្ងៃណា នឹង បានរួចខ្លួនបានចេញមុខមាត់ នឹង គេ។ ខ្ញុំនឹករលឹកដល់ឪពុកម្ដាយបងប្អូន និង នាងយូរ៉េត របស់ខ្ញុំជាខ្លាំង ទាល់តែពុំអាចពណ៌នាបាន។ ខ្ញុំនឹករហូតដល់ពេលខ្លួន ខ្ញុំចង់លបទៅចួប នឹង អ្នកទាំងនោះ ស្ទើរតែទ្រាំពុំបាន។
ថ្ងៃមួយ គឺថ្ងៃទី ១៧ រាប់ពីថ្ងៃដែលមានចារកម្មនៅលើគេហដ្ឋានរបស់លោកវរសេនីយទោ មាស ស្អាត នោះមក លោកវរសេនីយទោ ក៏បានហៅអោយខ្ញុំចេញទៅចួប នឹង លោកនៅខាងក្រៅតែពីរនាក់។
- - លោក (លោកវរសេនីយទោនិយាយ) ខ្ញុំសុំសរសើរលោកដោយស្មោះស្ម័គ្រ ក្នុងការដែលលោកបំពេញបេសកកម្មពិសេសជូនចំពោះជាតិមាតុភូមិ ហើយឯកឧត្ដម ទេសរដ្ឋមន្ដ្រីក្រសួងការពារប្រទេស ក៏បានផ្ដាំផ្ញើខ្ញុំឲ្យខ្ញុំសំដែង នូវ អំណរគុណចំពោះលោកផងដែរ។
- - ព្រះតេជគុណ! បើអញ្ចឹងបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំបាទបានត្រូវចប់ហើយឬ? ហើយខ្ញុំបាទអាចចេញមុខមាត់បានហើយទានប្រោស។
- - ហ្នឹងហើយ! លោកអាចចេញពីទីនេះបាន ប្រសិនបើលោកចង់ចេញ តែលោកកុំអាលប្រញាប់បង្ហាញមុខមាត់ឲ្យគេឃើញច្រើនពេក ព្រោះក្រែងមានគ្រោះថា្នក់ដល់រូបលោកថ្ងៃក្រោយ។
- - បើអញ្ចឹង ខ្ញុំបាទអាចចេញទៅចួបមុខឪពុក ម្ដាយ របស់ខ្ញុំបាទបាន ឬ ទានប្រោស?។
- - បាន! លោកអាចទៅចួបឪពុកម្ដាយលោកបាន តែសុំលោកទៅជួបយ៉ាងស្ងាត់ៗ កុំឲ្យគេឃើញច្រើនពេកហើយខ្ញុំសុំផ្ដាំលោកថា បើលោកអាចលាក់ខ្លួនពួនអាត្មាឲ្យបានយូរតទៅទៀតនោះ ក៏ជាការប្រសើរណាស់ដែរ...
តពីនោះមក លោកវរសេនីយទោ មាស ស្អាត និយាយរឿងរ៉ាវពិតឲ្យខ្ញុំស្ដាប់ដូចតទៅ៖
ពួកសេ- អាតូ ដែលមានអាមេរិកាំងជាមេក្លោង ចង់សំលាប់ប្រទេសខ្មែរយើង ដែលប្រកាន់ នូវ មាគ៌ានយោបាយអព្យាក្រិត ក្រោមព្រះរាជកិច្ចដឹកនាំ នៃ សម្ដេច ព្រះនរោត្ដម សីហនុ ប្រធានចលនាសង្គមរាស្ដ្រនិយម ពង្រួបពង្រួមជាតិ ហើយពុំព្រមចុះចូលជាមួយ នឹង ពួកគេ។ គេបានណែនាំសៀម និង យួនខាងត្បូង ឲ្យពន្យុះឆ្កែជាកញ្ជះរបស់គេគឺ ថាញ់ សារី និង ឈួន ឲ្យបង្កបង្កើតជាបក្ស ដោយមានពួកគេជួយពីខាងក្រោយ នូវ គ្រឿងអាវុធយុទ្ធោបករណ៍ជាច្រើនផង។ ក្រុមចារកម្មរបស់យើងបានស៊ើបការដឹងច្បាស់ ឈួន ប្រុងក្បត់វាយដណ្ដើមយកខេត្ដសៀមរាប កំពង់ធំ និង បាត់ដំបង ហើយប្រកាសធ្វើរដ្ឋខ្មែរសេរី ដើម្បីវាយដណ្ដើមយកអាណាចក្រកម្ពុជា ទាំងមូលទៅទៀត ពួកយើងបានស៊ើបដឹងច្បាស់ដល់ពេលវេលាដែលវាបានកំណត់ទុក។ ដើម្បីបំភាន់គំនិតរបស់ពួក ឯ.ឧ.ទេសរដ្ឋមន្ដ្រីក្រសួងការពារប្រទេស លោកហង្ស ចំរើន និង រូបខ្ញុំ បានសំរេចចិត្ដថា យើងត្រូវប្រើកលល្បិចក្នុងរឿងនេះ គឺត្រូវរៀបចំផែនការសំងាត់មួយ ដើម្បីវាយតទប់ នឹង ពួកវា រួចហើយយើងត្រូវរកវិធីធ្វើឲ្យវាដឹងថា យើងប្រើវិធីនេះ តែលឿនពេលជាងពួកវាមួយថ្ងៃ ដើម្បីពួកវាគ្រាកចិត្ដ ត្បិតវាយល់ថា ផែនការរបស់វាបានត្រូវពួកយើងដឹង ហើយពួកយើង ក៏មានផែនការទប់ទល់ កាលបើពួកវាបានដឹងដូច្នេះហើយ ពួកវាមុខជាប្ដូរផែនការថ្មីយកមកប្រើទៀត ដើម្បីកុំឲ្យពួកយើងយកផែនការតទល់របស់យើងនោះទៅប្រើកើត។ ប៉ុន្ដែតាមពិត ពួកយើងធ្វើដូច្នេះ ក៏គ្រាន់តែជាការបង្វែងដានវាតែប៉ុណ្ណោះ ព្រោះយើងធ្វើឲ្យពួកវាដឹងទៀតថា ផែនការតទប់របស់ពួកយើងនោះ បានត្រូវពួកវាដឹងហើយៗ ពួកយើង នឹង ពុំប្រើផែនការនោះដែរ។ ដូច្នេះហើយ បានជាអគ្គសេនាធិការ នៃ កងយោធពលខេមរភូមិន្ទរបស់យើង ត្រូវការរូបលោក ឲ្យដើរតួជាអ្នកក្បត់ជាតិ លួចយកផែនការសំងាត់របស់យើងនោះទៅលក់ឲ្យពួកវា ដើម្បីធ្វើឲ្យពួកវាបានដឹង នូវ ផែនការនោះ។ តែក្រោយមកយើងធ្វើជាចាប់លោកទៅប្រហារជីវិត ថាលោកក្បត់ជាតិ ដោយលួចយកផែនការសំងាត់របស់ពួកយើងទៅលក់ឲ្យពួកវា ដើម្បីបង្វែងដានពួកវាថា ផែនការសំងាត់របស់ពួកយើង ត្រូវបានដឹងទៅដល់ពួកវាហើយៗ យើង នឹង លែងប្រើផែនការនោះ។ តែតាមពិតយើងយកផែនការនោះទៅប្រើដដែល គ្រាន់តែប្រើមុនពេលកំណត់ថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ។ ដោយសារការដែលពួកយើងធ្វើដូច្នេះ ពួកយើងក៏បានទទួល នូវ ជោគជ័យជាទីពេញចិត្ដ។
ខ្ញុំបានសួរលោកវរសេនីយទោ ពីរឿងនាងឆវី និង យ៉ូ យ៉ាំងញ៉ លោកមានប្រសាសន៍ថា៖
រូបលោកទទួលការត្រូវចាត់ចែង រៀបចំ នូវ អក្សរកូនសោរសំងាត់ សំរាប់ប្រើប្រាស់ក្នុងកងទ័ពជាតិយើង ពួកវាដឹងដូច្នេះ ក៏បញ្ជូនអ្នកទាំងពីរនេះឲ្យមកធ្វើល្បិចកលលួចយកអក្សរកូនសោសំងាត់នោះ។ ទៅពិនិត្យមើលមួយជាន់ទៀត។
ទីបំផុតលោកបាននិយាយរៀបរាប់ពីជោគជ័យ នៃល្បិចកិច្ចកលរបស់កងទ័ពយើងថា៖
កងទ័ពរបស់យើងបានវាយប្រហារខ្មាំងបានជ័យជំនះយ៉ាងស្រួល ព្រោះវាមិនដឹងខ្លួន។ លោកបានបញ្ជាក់ថា ទាហានយើងបានព័ទ្ធចាប់បាន ប៉ុស្ដវិទ្យុ និង អ្នកបច្ចេកទេសយួនពីរនាក់ដែល ង៉ោ ត្រុង ហីវ អ្នកតំណាងយួនខាងត្បូងបាននាំមក ដោយបន្លំឈ្មោះជាចិន កំពុងតែប្រតិបត្ដិការក្បត់ជាមួយ សរិយា ឈប់ឈិត ជាប្អូនបង្កើតរបស់ឈួន ព្រមទាំងមាសចំនួនជាង ២០០គីឡូផង។ ចំណែក ដាប ឈួន វាបានរត់ចេញទៅតែខោមួយចង្កេះ ហើយក៏ត្រូវពួកទាហានយើងដេញទាន់ សំលាប់បាននៅស្រែណូយទៅ។
លោកបានបញ្ជាក់ថា ដាប ឈួន, សម សារី ហ៊ានធ្វើនដូច្នេះ មកពីសំអាងដល់ការធានាគាំទ្រនៃឧត្ដមនាវីអាមេរិកកាំងនាម ហ្វិល្ដ (Amiral Felt) នៃឧត្ដមសេនីយ ឡាវសុន កុលឡាំង (Général Lawson - Collins) នៃវរសេនីយឯក ឡង់ស្ដាល (Colonel Landsdale) នៃឧត្ដមនាវី ហុបវុត (Amiral Hopwood) និង នៃ លិខិតរបស់លោកប្រធានាធិបតី អាយ ស៊ីនហ្វវ័រ (Eisenhower) ដែលអះអាងនូវគំរោងក្បត់កំចាត់សម្ដេច ព្រះនរោត្ដម សីហនុ និង អព្យាក្រិតភាពខ្មែរ ធ្វើជាសាធារណរដ្ឋកម្ពុជាសេរីមួយថ្មី។
ខ្ញុំបានជំរាបលាលោកវរសេនីយទោមាស ស្អាត ទៅរកឪពុកម្ដាយខ្ញុំ ក្រោយដែលលោកបាននិយាយរឿងរ៉ាវចប់សព្វគ្រប់ហើយ។
- សូមអោយបានសុខចំរើន (លោកឲ្យពរសព្ទសាធុការដល់ខ្ញុំ ព្រមទាំងហុចកញ្ចប់មួយឲ្យខ្ញុំ) នេះជាប្រាក់មួយសែនរៀល ដែលអគ្គសេនាធិការរបស់យើង បានឲ្យជារង្វាន់ដល់លោក សុំលោកយកទៅចាត់ចែង ចាយវាយតាមត្រូវការ ហើយលោក នឹង ត្រូវបានឡើងសក្ដិជាអនុសេនីយឯក ប៉ុន្ដែលោកអាចឈប់សំរាក ៦ខែ ឬ ១ឆ្នាំសិនចុះ ទំរាំពេលណាដែលអគ្កសេនាធិការត្រូវការរូបលោក សុំគេហៅមក...
ខ្ញុំបានទទួលយកកញ្ចប់ប្រាក់ពីដៃលោក ហើយក៏លាលោកម្ដងទៀត។
ខ្ញុំបានជិះត្រីចក្រយានសំដៅទៅផ្ទះខ្ញុំ។ ខ្ញុំមើលនាឡិកាដៃឃើញម៉ោង ២២ ហើយ ខ្ញុំនឹកអរព្រួច ព្រោះពេលថ្មើរនេះជាពេលស្ងាត់ ដែលខ្ញុំអាចលបទៅជួបឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានដោយស្រួល ព្រោះបងប្អូន និង ក្មួយៗ គេដេកលក់អស់ហើយ។
- ខ្ញុំបានចូលទៅជួប នឹង ម្ដាយរបស់ខ្ញុំ ដែលកំពុងតែអង្គុយសូត្រធម៌ក្នុងងងឹតតែម្នាក់អែង។ ម្ដាយខ្ញុំភ្ញាក់ព្រើតរៀប នឹង ស្រែកឡូឡាឡើង ដោយការភិតភ័យ ព្រោះលោកគិតថាជាខ្មោចបិសាចរបស់ខ្ញុំទៅលងលោក តែខ្ញុំនិយាយកាត់ទាន់។
- - ម៉ែ! សុំម៉ែកុំភិតភ័យ... ខ្ញុំមកវិញហើយ!
- - កូន! កូនឬ?.. (ម្ដាយរបស់ខ្ញុំ និយាយតែប៉ុណ្ណោះ ហើយក៏អោបខ្ញុំជាប់)
- - បាទខ្ញុំ! ... ខ្ញុំមកវិញហើយ...
- - ចុះក្រែងកូនស្លាប់ហើយ...?
- - ទេម៉ែ! កូននៅពុំទាន់ស្លាប់ទេ.. ចុះប៉ានៅឯណា?
- - នុ៎ះ! ... នៅឯក្នុងឯណោះ។
ម្ដាយខ្ញុំគិតក្រោកទៅបើកភ្លើងអគ្គិសនីបំភ្លឺ តែខ្ញុំបានសុំកុំឲ្យបើក ព្រោះក្រែងពួកក្មេងៗវាដឹង ជាហេតុនាំឲ្យបែកការ។ ម្ដាយខ្ញុំដឹកដៃខ្ញុំទាំងទឹកភ្នែកទៅរកឪពុកខ្ញុំនៅក្នុងបន្ទប់។
ខ្ញុំពុំអាច នឹករកពាក្យណា យកមកសរសេរឲ្យសមតាមសេចក្ដីត្រេកអរ នៃ ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំ នៅពេលដែលលោកបានចួបមុខខ្ញុំវិញ ព្រោះលោកបានគិតថា គ្មានសង្ឃឹម នឹង បានជួបនោះឡើយ។ ខ្ញុំសង្កេតឃើញលោកទាំងពីរនិយាយមករកខ្ញុំ ដោយការប្រោសប្រណី ដែលមានទឹកភ្នែកជាសក្ដីភាព នៃ សេចក្ដីមេត្ដាករុណា។
យប់នេះ យើងស្ទើរតែពុំបានដេក ព្រោះរវល់តែសំណេះសំណាលរឿងផ្សេងៗ ក្នុងជីវិត ដែលមើលទៅម្ដាយខ្ញុំដូចជានិយាយច្រើនជាងគេ ព្រោះលោកចេះតែចង់ដឹងពុំចេះអស់ពុំចេះហើយ។
នៅយប់ទីពីរ ខ្ញុំបានលបទៅជួប នឹង សុខ សម្បូរ ដែលជាមិត្ដសំលាញ់ស្មើដោយេជីវិតរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីសាកសួរដំណឹងពីនាងយូរ៉េត នារីជាទីស្នេហារបស់ខ្ញុំ។
ខ្ញុំស្រងាកចិត្ដ នៅពេលដែលបានលឺសុខ សម្បូរ និយាយប្រាប់ថា គេបានទទួលសំបុត្រមួយច្បាប់ពីនាងយូរ៉េត ក្រោយពេលដែលខ្ញុំត្រូវគេយកទៅប្រហាជីវិត ប្រហែលជាប្រាំពីរប្រាំបីថ្ងៃ។ ក្នុងសំបុត្រនោះ នាងបានសរសេររៀបរាប់យ៉ាងវែងឆ្ងាយពីជីវិត អភ័ព្វរបស់នាង ដែលគ្មានទីពឹងទីសង្ឃឹម។ នាងបានសុំលាគេដោយគ្មានថ្ងៃសង្ឃឹមថា នឹង បានឃើញមុខគ្នាទៀត ដោយនាងត្រូវដើរផ្សងព្រេងទៅរកកន្លែងថ្មី ហើយនាងបានបួងសួងឲ្យវិញ្ញាណក្ខន្ធរបស់ខ្ញុំ ដែលនាងជឿជាក់ថា ខ្ញុំស្លាប់មែននោះ ទៅនៅរង់ចាំនាង នាជាតិខាងមុខ។
សុខ សម្បូរ បានខំបើកកកាយរកសំបុត្ររបស់នាងយូរ៉េត នោះមកឲ្យខ្ញុំអានដែរ តែរកពុំឃើញសោះ ព្រោះពុំដឹងជាគេច្រឡំដៃទុកនៅត្រង់ណា។
សុខសម្បូរ ក៏ដូចជាខ្ញុំដែរ យើងបានសន្និដ្ឋានថា នាងយូរ៉េត ពេលនេះមុខជាចេញផុតពីភូមិ ពោធិហ្មស្ដ្រី ទៅហើយ តែថានាងទៅនៅឯណានោះ ក៏ជាការពិបាក នឹង ដឹងដល់ដែរ។
សេចក្ដីទុក្ខក្រៀមក្រំបានគ្រប់សង្កត់លើបេះដូងរបស់ខ្ញុំយ៉ាងធ្ងន់។ ខ្ញុំគិតថា ការដែលនាងយូរ៉េត ដើរចេញលែងនៅស្រុក ពោធិហ្មស្ដ្រី នោះ ព្រោះនាងជឿជាក់ថា ខ្ញុំស្លាប់ពិតប្រាកដមែននុ៎ះអែង។
ខ្ញុំបានលាសុខ សម្បូរ ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញទាំងក្រៀមក្រំ។ នៅតាមផ្លូវ ខ្ញុំចេះតែនឹកស្រមៃដល់នាង យូរ៉េត។ ខ្ញុំនឹកនាងជាខ្លាំង ខ្លាំងទាល់តែខ្ញុំសំរេចចិត្ដថា ខ្ញុំត្រូវតែធ្វើដំណើរទៅស្រុកពោធិហ្មស្ដ្រី ថ្ងៃស្អែកនេះ ទោះបីចួបនាងក៏ដោយពុំចួបនាងក៏ដោយ ឲ្យតែបានទៅដល់ទីកន្លែងដែលនាងធ្លាប់នៅនោះ ខ្ញុំ នឹង បានធូរស្បើយរំហើយទុក្ខខ្លះៗ ជាពុំខាន។
យប់នេះ ខ្ញុំបានចូលទៅជំរាបឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំ។ ដំបូងលោកពុំចង់ឲ្យខ្ញុំទៅណាឆ្ងាយពីលោកឡើយ។ ខ្ញុំព្យាយាមអធិប្បាយជំរាបលោកថា ពេលនេះ ខ្ញុំក៏នៅពុំទាន់ចេញមុខមាត់បាន បើទុកជានៅទីនេះក៏គ្មានប្រយោជន៍អ្វីដែរ ហើយសព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំមានការធុញទ្រាន់ នឹង ជីវិតក្នុងទីក្រុងជាខ្លាំង ខ្ញុំមានបំណងចង់ចេញទៅសំរាកកាយសំរាកចិត្ដ នៅឯស្រុកស្រែចំការ ហើយស្រុកស្រែចំការដែលខ្ញុំជ្រើសរើសនោះគឺស្រុកពោធិហ្មស្ដ្រី ព្រោះស្រុកនោះខ្ញុំមានមិត្ដភ័ក្ដិរាប់អានស្គាល់គេច្រើផង។ កាលបើខ្ញុំចង្អុលហេតុផលយ៉ាងនេះ លោកក៏ព្រមអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំទៅ។
- - សុំរក្សាខ្លួនប្រាណណាកូន! (ម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានផ្ដែផ្ដាំ) ម៉ែសង្ឃឹមថា កូនអាចមករកម៉ែវិញ ឲ្យម៉ែបានចួបមុខកូនទៀតជាពុំខាន
- - កូន! (ឪពុករបស់ខ្ញុំសួរ) កូនឯងទៅប៉ុន្មានថ្ងៃ?
- - ពុំកំណត់ទេប៉ា! បើទីនោះស្រួលខ្ញុំក៏ចេះតែនៅឯណោះ ព្រោះពុំចង់ឲ្យអ្នកណាឃើញមុខមាត់ តែយូរៗ ខ្ញុំគង់ នឹង មកលេងម្ដង
- - កូន! (ម្ដាយរបស់ខ្ញុំឆ្លើយឡើង) សុំកូនកុំទៅយូរពេកណ៎ា ឆាប់មកវិញ...
ព្រឹកស្អែកឡើង ខ្ញុំក៏សំពះលាឪពុកម្ដាយធ្វើដំណើរទៅបាត់ដំបង តាមរថភ្លើង ដើម្បីទៅកាន់ស្រុកពោធិហ្មស្ដ្រី។
ខ្ញុំទ្រាំនៅភូមិ ពោធិហ្មស្ដ្រីនេះ ទាំងទុក្ខក្រៀមក្រំ ព្រោះពុំបានចួប នឹង នាង យូរ៉េតរបស់ខ្ញុំ។
មីងឆែម សាម៉ុន ជាម្ចាស់ផ្ទះ ដែល នាង យូរ៉េតសំណាក់នៅ បាននិយាយប្រាប់ខ្ញុំពីរឿង នាងយូរ៉េត យ៉ាងល្អិតល្អន់... និយាយពីរឿងដែលនាងមានសេចក្ដីទុក្ខសោក... អស់សង្ឃឹមនៅពេលដែលនាងបានដឹងតាមសារព៌តមាន និង វិទ្យុថា ខ្ញុំត្រូវប្រហារជីវិតព្រោះរឿងក្បត់ជាតិ... និយាយពីការដែលនាងបានចាកចេញពីស្រុកពោធិហ្មស្ដ្រី នេះដោយឥតបានប្រាប់គេថា នាងទៅនៅទីណាពិតប្រាកដ តែនាងបញ្ចេញចេតនាយ៉ាងខ្លាំងថា នាងចង់ទៅប្រទេសសៀម ប្រសិនបើនាងអាចទៅបាន ព្រោះនាងមានបងប្អូនម្នាក់នៅក្រុងបាងកក...។