ការផ្សាយរបស់មណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
ចុះផ្សាយដោយ កែវ ឈុន
****************************************
រឿងខ្ញុំមានទោសព្រោះអ្វី?
ដោយ ទ្រីញ វ៉ាញ
តំណាងរាស្ដ្រ ជាសមាជិកការិយាល័យរដ្ឋសភា និង
ជារដ្ឋមន្ដ្រីក្រសួងឃោសនាការ នៅសម័យសាធារណរដ្ឋខ្មែរ
រក្សាសិទ្ធិ
ព.ស ២៥០៣ គ.ស ១៩៦០
------------------------------------------------------------------------------
វគ្គទី10
ការកាត់ទោសប្រហារជីវិត
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី20.កុម្ភៈ 2021.ម៉ោង 16:12
យប់នេះ ខ្ញុំដេកលង់លក់អិតដឹងខ្លួនប្រាណ ព្រោះខ្ញុំអត់ងងុយទាល់តែយប់ជ្រៅ។ ខ្ញុំភ្ញាក់ដឹងខ្លួនឡើងនៅពេលដែលស្នូរគោះទ្វារពីខាងក្រៅ។ ខ្ញុំចោលភ្នែកក្រលេកមើលនាឡិកា ឃើញទ្រនិចចង្អុលលេខ ៦។ ខ្ញុំក្រោកពីដំណេកទៅបើកទ្វារទាំងងងុយដោយមានការស្ងាបពីរបីដង។
ខណដែលខ្ញុំបើកទ្វារភ្លាម ខ្ញុំបានឃើញកងរាជអាវុធហត្ថប្រហែល ១០នាក់ ឈរត្រៀបត្រានៅក្រៅដោយមានអនុសេនីយត្រីម្នាក់ជាអ្នកឈរមុខគេ។ ខ្ញុំដូចជាធ្លាក់ថ្លើមត្ដុក ព្រោះពុំដឹងមានការអ្វី? ក្នុងពេលដែលខ្ញុំឈរស្រឡាំងកាំងនៅមាត់ទ្វារ អនុសេនីយត្រីនេះក៏គំនាប់ខ្ញុំហើយនិយាយឡើង៖
- លោក! អគ្គសេនាធិការបានបញ្ជាពួកខ្ញុំឲ្យមកអញ្ជើញលោកទៅ...
- គ្រាន់តែលឺពាក្យនេះខ្ញុំថ្លស់ទឹកមុខ ព្រោះគិតថា ការដែលគេប្រើកំលាំងយ៉ាងនេះ ក៏សំរាប់តែមនុស្សដែលមានទោស។ ខ្ញុំខំទប់ស្មារតី ហើយសួរទៅវិញថា៖
- - ចុះបើគ្រាន់តែមកហៅខ្ញុំទេ ហេតុអីក៏ចាំនាំទានហានមកច្រើនម៉្លេះ?
- - បាទ! ខ្ញុំកំពុំដឹងដែរ តែខ្ញុំធ្វើតាមបញ្ជាអគ្គសេនាធិការ...
- - គេបញ្ជាថាម៉េចខ្លះ?
- - បាទ! ឲ្យមកអញ្ជើញលោកទៅឲ្យខាងតែបាន តែបើលោករឹងរូស ត្រូវប្រើកំលាំងអាវុធ,
- - បើអញ្ចឹងបានសេចក្ដីថា រូបខ្ញុំជាមនុស្សមានទោស?
- - ការនេះ ខ្ញុំក៏ពុំដឹងដែរ ស្រេចតែលោកគិតចុះ។
- ក្រោយពេលបានលុបមុខ និង ស្លៀកពាក់ ស្រួលបួលហើយ ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរទៅទីបញ្ជាការអគ្គសេនាធិការ ជាមួយក្រុមរាជអាវុធហត្ថ ដោយរថយន្ដដែលចតចាំនៅខាងមុខផ្ទះ។
- ពួកនេះបាននាំខ្ញុំ ចូលទៅចួប នឹង លោកវរសេនីយត្រី មាស ស្អាត នាយក្រុមប្រឆាំង នឹង ចារកម្ម។ ខ្ញុំត្រូវដើរឆ្លងកាត់ពួករាជអាវុធហត្ថ ដែលឈរយាមច្រើនសង្កាត់។ ខ្ញុំបានដើរចូលទៅគំនាប់លោកវរសេនីយត្រី ដែលកំពុងតែអង្គុយនៅក្នុងការិយាល័យទាំងព្រឹកព្រហាម។
- - អើ! (លោកវរសេនីយត្រីនិយាយហើយសំលឹងមើលខ្ញុំដោយក្រសែភ្នែកដ៏មុត) ចូលមកលោកស័ក្ដិពីរ...
- ខ្ញុំសំលឹងមើលមុខលោកវរសេនីយត្រីពុំដាក់ភ្នែក។ ខ្ញុំធ្លាប់ស្គាល់នាយទាហានជាន់ខ្ពស់រូបនេះតែក្នុងកិត្ដិសព្ទដ៏ល្បីល្បាញតែប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំបានសង្កេតឃើញថា ទឹកមុខ នឹង អាកប្បកិរិយា របស់លោក មានសភាពសម នឹង កិត្ដិយសកេរ្ដិ៍ឈ្មោះ ដ៏ល្បីល្បាញរបស់លោកមែន។ លោកជាអ្នកចូលចិត្ដកីឡា។ រូបរាងរបស់លោកស្អាតស្អំ។ ទឹកមុខរបស់លោកបានបង្ហាញ នូវ សភាពម៉ឺងម៉ាត់។ ក្រសែភ្នែករបស់លោក ដែលឆ្លុះទំលាយចេញពីកែវកញ្ចក់វ៉ែនតាសបានបញ្ចេញឲ្យឃើញលក្ខណវាងវៃឆ្លៀវឆ្លាត និង ប៉ិនប្រសប់ក្នុងការសង្កេត។ លោកវរសេនីយត្រី មាស ស្អាត មិនមែនមានកិត្ដិយសល្បីល្បាញក្នុងការប៉ិនប្រសប់ តែក្នុងមុខតំណែងរបស់លោកប៉ុណ្ណោះទេ លោកមានកិត្ដិសព្ទល្បីល្បាញខាងការទាក់ទងស្រីទៀតផង។ ថ្វីបើលោកមានវ័យចាស់បន្ដិច។ ប៉ុន្ដែចួនកាលលោកអាចដណ្ដើមយកជ័យជំនះ ក្នុងរឿងស្នេហាពីគូប្រណាំងប្រជែងកំលោះៗ ខ្លះបានក៏មាន។ ថ្វីដៃប៉ិនប្រសប់រឿងស្នេហារបស់លោកវរសេនីយត្រីនេះ បានធ្វើឲ្យអ្នកដែលធ្លាប់ស្គាល់លោកដាក់ឈ្មោះក្រៅសំរាប់ហៅលេងថា «ស្អាត ជាប់ចិត្ដ»។
- - លោកស័ក្ដិពីរ (លោកវរសេនីយត្រីចាប់និយាយឡើង) ខ្ញុំមានសេចក្ដីស្ដាយណាស់ក្នុងការដែលខ្ញុំបានដឹងថា លោកក្បត់ជាតិ មនុស្សដូចលោកពុំគួរជាប្រព្រឹត្ដ នូវ អំពើថោកទាបយ៉ាងនេះសោះ រង្វាន់ធម្មតាសំរាប់មនុស្សក្បត់ជាតិគឺប្រហារជីវិត ខ្ញុំត្រូវទទួលភារ បញ្ជូនខ្លួនលោកឲ្យតុលាការសិកជំនំជំរះ កាត់ទោស ខ្ញុំជឿ។ជាក់ថាតុលាការសិកមុខជាកាត់ទោសប្រហារជិវិតពុំខាន...
- ខ្ញុំភ្ញាក់ខ្លួនព្រើតដូចគេកន្ត្រាក់។ ខ្ញុំថ្លស់ទឹកមុខ ត្រជាក់ខ្លួនស្រិប ហើយព្រឺព្រួចសព្វសព៌ាង្គកាយ។
- លោកវរសេនីយត្រីនិយាយតទៅទៀតថា៖
- - រឿងនេះជារឿងពិត! លោកដឹងខ្លួនៗអែងស្រាប់ហើយ...
- - បាទ! (ខ្ញុំជំទាស់ឡើង) រឿងនេះខ្ញុំធ្វើតាមបញ្ជា...
- - ឈប់! ឈប់និយាយលោកស័ក្ដិពីរ! (លោកវរសេនីយត្រីទះតុហើយស្រែកគំហក) លោកដឹងខ្លួនស្រាប់ហើយតើ នៅក្នុងអគ្គសេនាធិការរបស់យើង គេបានបាតសំណុំរឿងផែនការ សំងាត់សំរាប់វាយលុកចូលទៅចាប់ខ្មាំង ផែនការនេះជារបស់មានតំលៃថ្លៃណាស់ ព្រោះជាផែនការដែលគេរៀបចំឡើង សំរាប់ការពារអាយុជីវិតនៃប្រទេសជាតិ អីលូវនេះ ការស៊ើបអង្កេតបានឲ្យដឹងថា លោកជាអ្នកលួចយកផែនការនេះទៅលក់ឲ្យបច្ចាមិត្ដ ដោយមានភស្ដុងតាងគ្រប់គ្រាន់ លោកដឹងហើយថារង្វាន់របស់អ្នកក្បត់ជាតិនោះគឺគ្រប់កាំភ្លើង ១២ គ្រាប់ បើខ្ញុំពុំរវីរវល់ធ្វើទោសដល់លោកដែលជាមនុស្សក្បត់ជាតិទេនោះ ក៏ដូចជាខ្ញុំចូលដៃជើងជាមួយលោក...
- ខ្ញុំស្រឡាំងកាំងដូចរូបតុក្កតា រឺ ដូចមនុស្សដែលគ្មានវិញ្ញាណ។ ក្រសែភ្នែករបស់ខ្ញុំបែកអំពិលអំពែកព្រោង។ ដំណក់ញើសដ៏ធំៗ បានជ្រាបចេញពីថ្ងាសដោយពុំដឹងខ្លួន។ វិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំ ដូចជាហោះហើរចេញពីរាងកាយបាត់។ ខ្ញុំលែងនឹកឃើញអ្វីទាំងអស់... លោកវរសេនីយត្រីសំលឹងមើលមុខខ្ញុំដោយក្រសែភ្នែកក៏មុត។ លោកប្រហែលជាសង្កេតឃើញថា ខ្ញុំមានសេចក្ដីភិតភ័យខ្លាំង។ ខណនោះលោកក៏បញ្ជាឲ្យអនុសេនីយត្រី ក្រុមរាជអាវុធហត្ថចេញទៅក្រៅវិញហើយលោកក៏និយាយ នឹង ខ្ញុំ ដោយសម្លេងធូរជាប្រក្រតីថា៖
- - លោកស័ក្ដិពីរ សុំលោកកុំភ័យខ្លាំងពេក ចាំខ្ញុំនិយាយប្រាប់លោក ឲ្យបានដឹងកិច្ចកលក្នុងរឿងនេះ... លោក! ការក្បត់របស់លោកជាការមានប្រយោជន៧ធំណាស់ ព្រោះអាចធ្វើឲ្យយើងមានជោគជ័យ... ហេតុនេះការក្បត់របស់លោកមានន័យថា ជាពលិកម្មដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ដែលអ្នកដទៃពុំអាចធ្វើបានក្នុងការបំរើប្រទេសជាតិ... ខ្ញុំសុំបញ្ជាក់ប្រាប់លោកថា ការប្រហារជីវិតលើរូបលោកនោះ ក៏គ្រាន់តែជាការដែលត្រូវធ្វើលើភាពខាងក្រៅតែប៉ុណ្ណោះ សុំលោកកុំយល់ច្រលំឲ្យសោះ...
- - ព្រះតេជគុណ! ភាពខាងក្រៅយ៉ាងម៉េចទានប្រោស?
- - លោកស័ក្ដិពីរ ខ្ញុំនិយាយប៉ុណ្ណេះគួរលោកយល់ហើយ លោកពុំបាច់សួរខ្ញុំឲ្យវែងឆ្ងាយទៀតទេ លោកមើលមើល៍! នេះគឺជាសំណុំរឿងដែលខ្ញុំបានធ្វើទុករួចស្រេចហើយ ដើម្បីចោទប្រកាន់លើរូបលោកពីការក្បត់ជាតិ... អីលូវនេះខ្ញុំត្រូវបញ្ជូនរូបលោកទៅឃុំឃាំងទុក រង់ចាំពេលជំនុំជំរះកាត់ទោសលោកតែប៉ុណ្ណោះ។
- - បើអញ្ចឹងសុំព្រះតេជគុណ មេត្ដាអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំបាទជូនដំណឹងនេះដល់ឪពុកម្ដាយខ្ញុំបាទសិន ទានប្រោស ដើម្បីកុំឲ្យលោកព្រួយចិត្ដ...
- - ពុំបានទេលោកស័ក្ដិពីរ លោកធ្វើអញ្ចឹងពុំបានជាដាច់ខាត លោកត្រូវដឹងថា យើងត្រូវធ្វើការនេះដោយស្ងាត់កំបាំងជាទីបំផុត កុំឲ្យរឿងនេះបែកការ យើងសង្ឃឹមថា ផែនការអាថិកំបាំងនេះ អាចធ្វើឲ្យយើងមានជោគជ័យ បើរឿងនេះបែកការ ប្រទេសជាតិទាំងមូល នឹង ត្រូវទទួល នូវ សេចក្ដីអន្ដរាយណ៎ាលោក...
- - ការចង្អៀតចង្អល់ចិត្ដយ៉ាងខ្លាំងបានកើតឡើងដល់រូបខ្ញុំ។ ខ្ញុំមានទឹកចិត្ដពោរពេញដោយការមួរហ្មង ព្រោះខ្ញុំនឹកដល់វាសនាអាក្រក់របស់ខ្ញុំ ដែលកើតមកខុសគេ។ ខ្ញុំនឹកគូសវាសដល់ភាពទុក្ខព្រួយនៃឪពុកម្ដាយបងប្អូនរបស់ខ្ញុំ និង ពាក្យជេរប្រទេចផ្ដាសារបស់មាហាជនចំពោះរូបខ្ញុំ គ្រួសារខ្ញុំ ព្រោះជាអំពើដែលគេស្អប់ខ្ពើម។
- បួនថ្ងៃក្រោយមក សារព៌តមានទាំងអស់នៅទីក្រុងភ្នំពេញ បានចុះផ្សាយដំណឹងមួយក្រោមចំណងជើងថា៖
- អនុសេនីយទោម្នាក់ នៃ កងយោធពលខេមរភូមិន្ទ (គេដាក់ឈ្មោះខ្ញុំ) ត្រូវចាប់បានក្នុងរឿងក្បត់ជាតិ ហើយអីលូវត្រូវតុលាការសឹកកាត់ទោសប្រហារជីវិត...
- ការប្រហារជីវិតជនក្បត់ជាតិនេះ នឹង ត្រូវធ្វើនៅពេលព្រឹកនៃថ្ងៃទី ២ កុម្ភ ស្អែកនេះនៅទួលកី...
- ដំណឹងនេះ បានធ្វើឲ្យមហាជនភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង...
- នៅពេលម៉ោង ៥ព្រឺកនៃថ្ងៃទី ២កុម្ភ ... អនុសេនីយទោម្នាក់នៅក្នុងក្រុមប្រឆាំង នឹង ចារកម្ម បាននាំពលបាលឯកម្នាក់ និង ក្រុមនាយទាហានប្រហារមួយក្រុម មកយកខ្ញុំចេញពីបន្ទប់ឃុំឃាំង បណ្ដើរឆ្ពោះទៅកាន់ទីកន្លែងប្រហារដោយរថយន្ដ។ ខ្ញុំត្រូវគេដាក់ខ្នោះដៃជាប់។ នោះទីនោះគេបានជីរណ្ដៅមួយសំរាប់កប់ខ្មោចខ្ញុំ។ មិនឆ្ងាយពីរណ្ដៅនោះប៉ុន្មាន គេដាំបង្គោលមួយមានទំហំធំល្មម ហើយមានកំពស់ប្រហែលពីរម៉ែត្រ។ បង្គោលនេះហើយដែលគេត្រូវយកខ្ញុំទៅចងភ្ជាប់ហើយប្រហារជីវិត?
- នៅក្រោមពន្លឺព្រិលៗ នៃអរុណដែលរះរៀបផុតជើងមេឃខាងកើត អនុសេនីយទោចមចៅ ជាសហការីរបស់លោកវរសេនីយត្រី មាស ស្អាត បានបញ្ជាឲ្យខ្ញុំលុតជង្គង់ប្រប នឹង បង្គាល ហើយក្រោបមុខ នឹង បង្គោលនោះ។ នៅពីខាងក្រោយខ្ញុំប្រហែលជា ១២ម៉ែត្រ ពលទាហានមួយក្រុមចំនួន ១២នាក់ បានឈររាយគ្នាជាជួរបែរមុខមករកខ្ញុំ ក្រោមកិច្ចបញ្ជារបស់ពលបាលឯកម្នាក់។
- លុះបានរៀបចំស្រេចហើយ អនុសេនីយទោ ចម ចៅ បានលើកដៃស្ដាំឡើងជាសញ្ញា។ ពលទាហានទាំងអស់បានលើកាំភ្លើងតំរង់មករកខ្ញុំ។ ក្នុងខណដែលអនុសសេនីយទោ ចម ចៅ ទំលាក់ដៃចុះវិញ ពលបាលឯកនោះក៏ស្រែកឡើងខ្លាំងថា៖
- - បាញ់!
- ស្នូរគ្រាប់កាំភ្លើង ១១គ្រាប់ ក៏បានលាន់លឺឡើងព្រមគ្នា។ ខ្ញុំបានសំរុតខ្លួនចុះហើយផ្ទប់មុខទៅលើស្មៅ។ អនុសេនីយទោចម ចៅ បានដកកាំភ្លើងខ្លីចេញពីចង្កេះ ហើយមកផ្ជង់បាញ់ត្រង់ក្បាលរបស់ខ្ញុំជាការបង្ហើយ រួចហើយគេបញ្ជាទៅពលបាលឯកថា ឲ្យនាំពលទាហានត្រលប់ទៅបន្ទាយវិញចុះ ឯរូបគេ ត្រូវទទួលបង្គាប់ឲ្យនៅចាំប្រគល់សពទៅឲ្យក្រុមញាតិរបស់ខ្ញុំ ដែលនឹង ត្រូវមកទទួលយកក្នុងពេលអីលូវនេះ។
- នៅពេលដែលក្រុមទាហានប្រហារ បានត្រលប់ទៅបន្ទាយវិញអស់ហើយ លោកអនុសេនីយទោចម ចៅ បានយកជើងមកឆ្កើះគូថរបស់ខ្ញុំ ហើយគេនិយាយតិចៗថា៖
- - រួចហើយសំលាញ់! រឿងកំប្លែងរបស់សំលាញ់ឯង ត្រូវចប់សព្វគ្រប់អស់ហើយ...
- ខ្ញុំងើបមុខឡើងទាំងប្រលាញ់ស្រមក។ អនុសេនីយទោ ចម ចៅ បានស្រាយចំណងដៃចេញ ហើយនិយាយ នឹង ខ្ញុំទៀតថា៖
- - ទៅសំលាញ់ ឡានខ្ញុំចតចាំសំលាញ់ឯងនៅខាងនោះ ខ្ញុំប្រាប់សំលាញ់ឯងពុំបានថា ខ្ញុំត្រូវនាំសំលាញ់ឯងទៅណាទេ។
- យើងនាំគ្នាដើរតំរង់ទៅជិះរថយន្ដនោះ។ អនុសេនីយទោ ចម ចៅ ជាអ្នកកាច់ចង្កូត ហើយបើកចេញពីទីនោះទៅ។
- ក្នុងពេលដែលរថយន្ដកំពុងតែលូនលឿនស្លៅទៅនោះ ខ្ញុំបានសាកសួរចង់ដឹងដល់រឿងប្រហារជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ គេបានថ្លែងប្រាប់ខ្ញុំថា៖
- - សំលាញ់! សំលាញ់ឯងឆ្ងល់ធ្វើអ្វី សព្វបើរឿងកំប្លែងអញ្ចឹង ... រូបខ្ញុំហ្នឹងអែង ដែលជាអ្នករៀបចំកាំភ្លើងទាំង ១២ដើម ព្រឹកមិញខ្ញុំបានច្រកគ្រាប់ក្លែងក្លាយក្នុងកាំភ្លើងទាំងនោះ រួចបានយកទៅឲ្យពលបាលឯកឲ្យចែកដល់ពួកទាហានទាំងនោះ ពួកទាហានទាំងនោះ ក៏ពុំបានដឹងថាសំលាញ់អែងពុំទាន់ស្លាប់ដែរ... (អនុសេនីយទោសើចក្អាកក្អាយរួចនិយាយតទៅទៀត) គ្រាន់តែ ១២គ្រាប់ចូលទៅក្នុងខ្លួនសំលាញ់ផង សំលាញ់អែងប្រហែលជាបានទទួលរង្វាន់មិនតិចទេមើលទៅ...
- - គ្មានបានទទួលវង្វាន់អ្វីទេ! ... ខ្ញុំឆ្លើយឡើង ព្រោះខ្ញុំគិតថា ស្នូរគ្រាប់កំភ្លើង ១២ គ្រាប់នេះបានចាក់ទំលុះនូវ បេះដូងឪពុកម្ដាយ និង បងប្អូនរបស់ខ្ញុំ ព្រមទាំងបាន បំផ្លាញ នូវ កិត្ដិយសរបស់ខ្ញុំមួយជីវិតទៀតផង...
- ដោយសារហេតុអ្វីក៏មិនដឹង នៅពេលនោះខ្ញុំចេះតែនឹកស្រមៃដល់នាងយូរ៉េត ទៀត យូរ៉េតដែលខ្ញុំបានខំអត់ទ្រាំបំភ្លេចនាងចោលច្រើនសប្ដាហ៍ណាស់់មកហើយ... ខ្ញុំនឹកថា នាងយូរ៉េត នឹង មានទុក្ខទោមនស្សយ៉ាងណា នៅពេលដែលនាងបានទទួល នូវ ដំណឹងអកុសលរបស់ខ្ញុំនេះ។
- -ខ្ញុំអង្គុយស្ងៀម ចោលកន្ទុយភ្នែកសំលឹងមើលទៅខាងមុខដោយទឹកមុខសៅហ្មង។ អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំហាក់ដូចអណ្ដែតត្រសែតទៅរកនាងយូរ៉េត...
- - សំលាញ់! សំលាញ់អែងកុំឆ្ងល់ធ្វើអ្វី (អនុសេនីយទោ ចម ចៅ និយាយ នឹង ខ្ញុំ ក្នុងខណដែលខ្ញុំអង្គុយនៅស្ងៀមនោះ) ខ្ញុំបានទទួលបង្គាប់ពីលោកស័ក្ដិ ៤ មាស ស្អាតថា ឲ្យខ្ញុំនាំសំលាញ់ទៅផ្ទះលោក ព្រោះលោករង់ចាំយើងនៅទីនោះ...
- ខ្ញុំងក់ក្បាលទទួលដឹងដោយពុំចេញស្ដីថាអ្វី។
- លុះបានទៅដល់គេហដ្ឋានរបស់លោកវរសេនីយត្រី មាស ស្អាត ហើយ អនុសេនីយទោ ចម ចៅ បាននាំខ្ញុំចូលទៅក្នុងបន្ទប់ដ៏ស្អាតមួយនៅជាន់ខាងលើ។ បន្ទប់នេះពុំមែនជាបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវទេ គឺជាបន្ទប់ដេក។ ខ្ញុំនឹកឆ្ងល់ជាខ្លាំងថា ហេតុអ្វីក៏បានជាគេនាំខ្ញុំចូលមកក្នុងបន្ទប់នេះ? តែខ្ញុំពុំសួរថាអ្វី ដោយទុកចាំមើលតទៅទៀត។ គេបានប្រាប់ខ្ញុំថា ឲ្យខ្ញុំអង្គុយចាំគេនៅក្នុងបន្ទប់នោះ រូបគេ នឹង ចេញទៅក្រៅបន្ដិច។
- មួយសន្ទុះក្រោយមក ក្នុងខណដេលខ្ញុំអង្គុយឆ្ងល់តែម្នាក់អែងនោះ លោកវរសេនីយត្រី មាស ស្អាត ក៏ដើរចូលមករកខ្ញុំ។ លោកបាននិយាយយ៉ាងខ្លីហើយដាច់ខាតថា ឲ្យខ្ញុំដេកនៅក្នុងបន្ទប់ដ៏ស្ងាត់នេះ កុំឲ្យអ្នកណាឃើញឲ្យសោះ ដោយលោកបានចាត់ឲ្យលោកអនុសេនីយទោ ចម ចៅ ជាអ្នកចាត់ចែងរៀបចំឲ្យបានស្រួលអស់ហើយ។ ជាអ្នកត្រូវទទួលខុសត្រូវក្នុងរឿងនេះទៀតផង...
- ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ខ្ញុំក៏ត្រូវលាក់ខ្លួនពួនអាត្មា នៅក្នុងបន្ទប់ដ៏តូច លើគេហដ្ឋានរបស់លោកវរសេនីយត្រី មាស ស្អាត យ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម។
«ការប្រហារជីវិតជនក្បត់ជាតិ»