ការផ្សាយរបស់មណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
ចុះផ្សាយដោយ កែវ ឈុន
****************************************
រឿងខ្ញុំមានទោសព្រោះអ្វី?
ដោយ ទ្រីញ វ៉ាញ
តំណាងរាស្ដ្រ ជាសមាជិកការិយាល័យរដ្ឋសភា និង
ជារដ្ឋមន្ដ្រីក្រសួងឃោសនាការ នៅសម័យសាធារណរដ្ឋខ្មែរ
រក្សាសិទ្ធិ
ព.ស ២៥០៣ គ.ស ១៩៦០
------------------------------------------------------------------------------
វគ្គទី៩
បំពេញបេសកកម្មពិសេស
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី13.កុម្ភៈ 2021.ម៉ោង 10:02
រាត្រីនេះ ជារាត្រីមួយប្រកបដោយមេឃស្រឡះអាកាសស្ងប់។ យើងបានធ្វើដំណើរចេញផុតពីផ្សារកំពង់ក្ដីហើយ។ ភ្នាក់ងារសំងាត់លេខ ៨ បានកាន់ចង្កូតរថយន្ដ ហើយបញ្ជាឲ្យលូនទៅមុខ ក្រោមស្រមោលនៃរុក្ខជាតិនានា។
ការស្ងាត់ស្ងៀមក្នុងការធ្វើដំណើរនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំជញ្ជឹងគិតដល់បេសកកម្មរបស់ខ្ញុំ... ខ្ញុំសញ្ជឹងគិតដោយការងឿងឆ្ងល់ជាខ្លាំង នូវ កិច្ចការដែលខ្ញុំទៅធ្វើ ក្នុងគោលបំណងបំភាន់មតិខ្លាំង ដែលអាចមានមនុស្សរាប់រយរាប់ពាន់នាក់ ត្រូវជាប់អន្ទាក់នេះ... ខ្ញុំសំលឹងមើលរុក្ខជាតិដែលដុះរត់ជួរតាមបណ្ដោយផ្លូវឃើញដូចជាស្រមោលស្ទុងៗ..។ ស្រមោលរុក្ខជាតិទាំងនេះ ហាក់ដូចជាបានខ្សិបដាក់ត្រចៀករបស់ខ្ញុំថា៖
- អាក្បត់!!.. អាក្បត់!!!។
- ខ្ញុំបានចោលកន្ទុយភ្នែកមើលនាឡិការបស់ខ្ញុំ ឃើញទ្រនិចខ្លីចង្អុលម៉ោងម្ភៃ។ ខ្ញុំបានសួរភ្នាក់ងារលេខ ៨ថា៖
- - ជិតដល់ហើយ រឺ នៅ?
- - បាទទាន! ជិតដល់ហើយ ពួកវាត្រូវនៅចាំយើងត្រង់កន្លែងមួយជិតព្រំប្រទល់ខេត្ដសៀមរាប កំពង់ធំ ដែលមានផ្លូវរទេះកាត់ ជិតភូមិប្រឡាយ ហើយវាឲ្យសញ្ញាយើង ដោយពន្លឺភ្លើងពិល...
- មន្ដិចក្រោយមក យើងក៏បានឃើញសញ្ញាពន្លឺភ្លើងពិលបីដង។ ភ្នាក់ងារលេខ ៨ ក៏បញ្ឈប់រថយន្ដតែជ្រុលហួសទៅមុខប្រហែល១០ ម៉ែត្រ។ យើងត្រូវថយរថយន្ដមកក្រោយវិញ ហើយឈប់ចំងាយ ៥ ម៉ែត្រ ពីកន្លែងភ្លើងសញ្ញា។ ខ្ញុំសង្កេតឃើញថា ពួកវាចតរថយន្ដចាំតាមផ្លូវនេះ ដែលចុះពីផ្លូវថ្នល់ទៅប្រហែលជា ៥ម៉ែត្រដែរ។ ភ្នាក់ងារលេខ ៨ បាននិយាយ នឹង ខ្ញុំតិចៗថា៖
- - ខ្ញុំត្រូវឈប់រថយន្ដ ៥ម៉ែត្រអញ្ចឹង ក្រែងលោមានការអីពុំស្រួល សុំលោករង់ចាំខ្ញុំមួយភ្លែត ចាំខ្ញុំទៅមើលសិន បើបានការតាមសន្យាហើយ ចាំខ្ញុំមកនាំលោកទៅ...
- - ហ្នឹងហើយទៅចុះ
- - លោក! (ភ្នាក់ងារលខ ៨ និយាយបែបចំអក ក្រោយពេលដែលគ្រឿងចក្ររថយន្ដរលត់) លោកប្រហែលជាពេញចិត្ដក្នុងការក្បត់នេះដែរមែនទេលោក?
- - ខ្ញុំពុំសូវពេញចិត្ដ ប៉ុន្មានទេ តែខ្ញុំពេញចិត្ដទៅប្រយុទ្ធជាមួយខ្មាំងជាង។
- - លោក! មុខងារចារបុរសក៏ពុំខុសគ្នាពីមុខងារដទៃដែរ... មុខងារនេះមានសារប្រយោជន៍សំខាន់ណាស់ ក្នុងខណដែលខ្មាំងនៅពុំទាន់ដឹងខ្លួន តែនៅពេលដែលខ្មាំងវាដឹងខ្លួនហើយ វាចាប់រូបចារបុរសនោះបាន ក៏គ្មានអ្វីក្រៅពីគ្រាប់កាំភ្លើង ១២គ្រាប់របស់ខ្លាំងជារង្វាន់ទេលោក...
- ខ្ញុំនៅស្ងៀមពុំឆ្លើយថាអ្វី ព្រោះខ្ញុំគិតថា មុខងារជាចារបុរសពុំមែនជាងារស្រួលឡើយ ហើយខ្ញុំក៏ដូចជាពុំទើង1លឺ នូវ ពាក្យថាចារបុរសនេះផង។
- ភ្នាក់ងារលខ ៨ ក៏និយាយបន្ដទៅទៀ៖
- - ខ្ញុំដូចជាចង់តែអស់សំណើច កាលបើខ្ញុំនឹកឃើញដល់រឿងដែលថា វាពុំគួរជាយកប្រាក់សាមសិបម៉ឺនរៀលមកទិញក្រដាសអិតតំលៃនេះសោះ!...
- និយាយចប់ហើយភ្នាក់ងារលេខ ៨ ក៏ចុះដើរតម្រង់ទៅកន្លែងដែលខ្មាំងរង់ចាំ។ សភាពងងិតបានបិទបាំងរូបរាងកាយគេឲ្យមើលទៅឃើញតែស្រមោលស្ទុងៗ។ ខ្ញុំអុចបារីហើយដើរត្រេះត្រុសជុំវិញរថយន្ដ។
- ប្រហែលជាដប់នាទីបានកន្លងផុតទៅ សេចក្ដីបារម្ភរបស់ខ្ញុំបានផុសឡើង។ ខ្ញុំគិតថា ភ្នាក់ងារសំងាត់របស់ខ្មាំងប្រហែលជាបានដឹង នូវ ឧបាយកលទុច្ចរិតរបស់ខ្ញុំ តែក្នុងពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែបារម្ភនោះ ខ្ញុំបានលឺសូរស្បែកជើងមនុស្សដើរចូលមកជិតខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានពិនិត្យឃើញស្រមោលខ្មៅស្ទុងៗ ពីរបានខិតចូលមកជិតខ្ញុំ។ បន្ដិចមកភ្នាក់ងារលេខ ៨ និង មនុស្សម្នាក់ទៀតបានដើរចូលមកជួប នឹង ខ្ញុំ។ ភ្នាក់ងារលេខ ៨ បានបញ្ចេញ នូវ អាកប្បកិរិយាគោរពខ្ញុំប្លែកពីធម្មតា។
- - ព្រះតេជគុណ! (ភ្នាក់ងារលេខ ៨ ណែនាំខ្ញុំ ក្រោយដែលបានគោះកែងគោរពខ្ញុំ) ខ្ញុំបាទសុំបង្ហាញមនុស្សដែលយើងត្រូវចួបទានប្រោស។
- - លោក! (ខ្ញុំសួរដោយពាក្យដាច់ខាត) លោកមានប្រាក់គ្រប់ចំនួនហើយរឺ?
- - បាទ! មានគ្រប់ចំនួនហើយ (ចារបុរសរបស់ខ្មាំងបានឆ្លើយឡើងព្រមទាំងហុចកញ្ចប់ប្រាក់មកឲ្យខ្ញុំ)។
- ខ្ញុំទទួលយកហើយ ក៏ហុចស្រោមសំបុត្រដែលបង្កប់ នូវ ឯកសារពិសេសទៅឲ្យគេវិញ។ គេញញឹមញញែមដោយការពេញចិត្ដជាខ្លាំង។ គេបានសំដែង នូវ អំណរគុណចំពោះខ្ញុំ រួចហើយក៏លាត្រលប់ទៅវិញដោយមានភ្នាក់ងារលេខ៨ជាអ្នកជូនដំណើរទៅដល់កន្លែងដើម។
- មួយសន្ទុះក្រោយមក ភ្នាក់ងារលខ ៨ បានរាយការណ៍ប្រាប់ខ្ញុំពីរឿងនេះ។ គេនិយាយរឿងនេះ ដូចជារឿងត្លុកកំប្លែងគួរឲ្យចង់សើចថា៖
- - លោក! ខ្ញុំនយាយប្រាប់ពួកវាថា លោកបានធ្លោយក្នុងការលេងល្បែងស៊ីសង ដោយយកប្រាក់រាជការទៅលេងចាញ់អស់ជាច្រើន ហើយក្នុងការរកប្រាក់បង្គ្រប់វិញនេះ ជារឿងអាយុជីវិតរបស់លោកដែលត្រូវតែរកឲ្យទាន់នៅថ្ងៃខានស្អែកនេះ..,
- តពីនោះមក ខ្ញុំបានដេកលក់នៅលើរថយន្ដ។ លុះភ្ញាក់ឡើង ក៏ស្រាប់តែឃើញរថយន្ដ ឋិតនៅលើសាឡាងព្រែកក្ដាមដែលឆ្លងមកជិតដល់ត្រើយខាងលិចទៅហើយ។
- ខ្ញុំអុជបារីជក់ ហើយបណ្ដោយឲ្យភ្នាក់ងារលេខ ៨ បើករថយន្ដដោយស្ងប់ស្ងៀម...
- រថយន្ដបានលូនចូលដល់ទីក្រុងភ្នំពេញនៅម៉ោង ២៤អាធ្រាត្រ។ ខ្ញុំចេះតែមានសតិអារម្មណ៍រសាប់រសល់ ហើយគិតការមួយម៉ឺនជំពូក។ ខ្ញុំក៏បាននិយាយទៅកាន់ភ្នាក់ងារលេខ ៨ ថា៖
- - សុំនាំយកខ្ញុំទៅដាក់ឯផ្ទះចុះ...
- - បាទ! លោកវរសេនីយត្រីបានផ្ដាំថា បើបានសំរេចការហើយ នៅពេលដែលត្រលប់មកដល់រាជធានីវិញ លោកឲ្យខ្ញុំទៅកំសាន្ដ ក្នុងរង្គសាលណាមួយសិន ដើម្បីជាការឆ្លង នូវ ជោគជ័យរបស់យើង... ហេតុនេះយើងគួរទៅរកដាក់ម្នាក់មួយកែវសិន...
- - យោបល់របស់ភ្នាក់ងារលេខ ៨ និង បណ្ដាំរបស់លោកវរសេនីយត្រីដូចជាគួរស្ដាប់ណាស់។ ខ្ញុំក៏យល់ព្រមតាម។ ភ្នាក់ងារលេខ ៨ បាននាំខ្ញុំចូលទៅរង្គសាល (ម៉ាឡៃយ៉ា) ឋិតនៅជិតវាលវង់សេះ។ យើងបានអង្គុយផឹក និង ជជែកគ្នារអ៊ូៗ ។ នៅទីនោះ ភ្នាក់ងារលេខ ៨ បានខ្សិបប្រាប់ខ្ញុំថា ចៅកែរង្គសាលនេះឈ្មោះយ៉ូយ៉ាំងញ៉... វាត្រូវក្រុមប្រឆាំង នឹង ចារកម្មរបស់យើងសង្ស័យថា វាជាចារបុរសរបស់ពួក ដាប ឈួន.. ការដែលយើងចូលមកកន្លែងនេះ វាមុខជានាំពត៌មាននេះទៅប្រាប់ចៅហ្វាយវា... ប្រសិនបើរឿងនេះពិតដូច្នោះមែន ក៏ជាការប្រសើរណាស់ដែរ ព្រោះវាអាចនាំ នូវ ភាពសក្ដិសិទ្ធិ នៃ រឿងក្បត់ជាតិរបស់យើង ឲ្យរឹងរិតតែពិតប្រាកដឡើងទៀត។
1. ទើង ជាកិរិយាសព្ទប្រែថាចង់