ការផ្សាយរបស់មណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
ចុះផ្សាយដោយ កែវ ឈុន
****************************************
រឿងខ្ញុំមានទោសព្រោះអ្វី?
ដោយ ទ្រីញ វ៉ាញ
តំណាងរាស្ដ្រ ជាសមាជិកការិយាល័យរដ្ឋសភា និង
ជារដ្ឋមន្ដ្រីក្រសួងឃោសនាការ នៅសម័យសាធារណរដ្ឋខ្មែរ
រក្សាសិទ្ធិ
ព.ស ២៥០៣ គ.ស ១៩៦០
------------------------------------------------------------------------------
វគ្គទី៨
ស្ដ្រីជាសត្រូវ
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី6.កុម្ភៈ 2021.ម៉ោង 13:47
នាងឆវីម្ជុលពេជ្រ ជាកញ្ញាមួយរូបមានអាយុប្រមាណ ២០ឆ្នាំ។ ប្រសិនបើគេចោលភ្នែកក្រលេកមើលនាង ដោយការសង្កេតពិនិត្យ គេមុខជាដឹងថា នាងជាស្ត្រីកូនកាត់ ព្រោះពណ៌សម្បុរសាច់ឈាមរបស់នាងមិនខុសគ្នាពីស្រីកូនកាត់ចិនខ្មែរប៉ុន្មាន។ នាងមានវង្វង់មុខមូលទ្រវែងដូចរាងពងមាន់។ ខ្ទង់ច្រមុះមានចុងស្រួច បបូរមាត់ស្ដើង មានពណ៌ក្រហមស្រស់ ភ្នែកទាំងគូខ្មៅរលោងស្រិលដូចនិល ដុំក្រោមរោមចញ្ចើមដ៏តូចខ្វង់ភ្លឺរលើបដូចស្លាបកំភេម បានធ្វើរង្វង់មុខរបស់នាង ឲ្យមានសំរស់គួរជាទីចាប់ចិត្ដនៃបុរសដែលបានឃើញ។ នាងទុកសក់វែងធ្លាក់ចុះទៅបបោសអង្អែលស្មា ដែលមានពណ៌សទ្រលុកទ្រលន់ដូចភ្លុកដំរី។ នាងចូលចិត្ដពាក់អាវវាលកធំបញ្ចេញសាច់ទ្រូងដ៏សម៉ដ្ឋ ដែលធ្វើឲ្យបុរសមានការសំរើបចិត្ដជាខ្លាំងកាលបើបានឃើញរូបនាងហើយ។
ពិតណាស់នាងឆវីពុំមែនជានារីខ្មែរសុទ្ធសាធទេ។ ឪពុកនាងជាខ្មែរសុទ្ធ ហើយត្រូវជាបងប្អូនរបស់ដាបឈួន ម្ជុលពេជ្រ អែម្ដាយនាងជាយួនសុទ្ធ។ នាងបានរៀនសូត្រចេះជ្រៅជ្រះណាស់ដោយបញ្ញាវៃឆ្លាត តាំងពីឪពុកនាងបានពាក់ស័ក្ដិពីរក្នុងកងទ័ព ដាប ឈួន។
នៅពេលដែលខ្ញុំត្រូវទៅប្រតិបត្ដិការនៅខេត្ដសៀមរាប តាមបញ្ជាការរបស់អគ្គសេនាធិការយោធពលខេមរភូមិន្ទនោះ ខ្ញុំខ្ញុំបានស្គាល់នាងឆវីនេះ ដោយសារមិត្ដភ័ក្ដិម្នាក់ណែនាំឲ្យស្គាល់។ ក្នុងសប្ដាហ៍ដំបូងដែលខ្ញុំបានឈានជើងចូលទៅកាន់ដីសៀមរាបនោះ ខ្ញុំបានស្គាល់នាង ហើយរាប់អានជិតដិត ស្និទ្ធស្នាល នឹង គ្នាដូចជាធ្លាប់ស្គាល់មកយូរហើយ។ ប៉ុន្ដែការរាប់អានដ៏ជិតស្និទ្ធស្នាលនេះ ពុំមែនបានសេចក្ដីថា ខ្ញុំស្រលាញ់នាង រឺ ជាប់ចិត្ដជាប់ថ្លើម នឹង នាងឡើយ។ ខ្ញុំស្រលាញ់ឆវីដូចម្ដេចកើត បើខ្ញុំនៅតែនឹកស្រមៃឃើញនាងយូរ៉េត របស់ខ្ញុំនៅជាប់ នឹង ភ្នែកជានិច្ច គ្មានពេលភ្លេច ពេលរសាយដូច្នេះ បេះដូងរបស់ខ្ញុំដែលមានតែមួយនេះ ខ្ញុំបានប្រគល់ឲ្យនាងយូរ៉េត រួចទៅហើយ ខ្ញុំគ្មានបេះដូងអែណាទៀតសំរាប់ប្រគល់ឲ្យនាងឆវីឡើយ ម៉្លោះហើយការជិតដិតស្និទ្ធស្នាលគ្នារវាងខ្ញុំ នឹង នាងឆវីនោះ កើតឡើងពីនាងឆវី ដែលចេះតែម្ញ៉ិកម្ញ៉ក់រកខ្ញុំតែប៉ុណ្ណោះ។
រាត្រីមួយ នៃ សប្ដាហ៍ទីពីរដែលខ្ញុំនៅសៀមរាប នៅគេហដ្ឋានរបស់នាងឆវី មានការរៀបពិធីជប់លៀងមួយយ៉ាងគគ្រឹកគគ្រេង ដោយឪពុករបស់នាងជាអ្នកចាត់ចែង។ ខ្ញុំក៏ត្រូវបានគេអញ្ជើញឲ្យទៅចូលរួមសប្បាយក្នុងពិធីនេះដែរ។ យប់នេះដូចជាគ្រោះអាក្រក់បន្ដិចសំរាប់រូបខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំបានត្រូវមិត្ដភ័ក្ដិបង្អកស្រាជាច្រើន។ មួយកែវហើយមួយកែវទៀតតាមសេចក្ដីសុំពីមិត្ដភ័ក្ដិនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំលែងដឹងខ្លួនប្រាណនៅពេលយប់ជ្រៅ....
ខ្ញុំបានដឹងខ្លួនប្រាណឡើងវិញ នៅពេលអរុណរះ...
នៅពេលដឹងខ្លួននេះ ខ្ញុំបានឃើញនាង ឆវី រួមដំណេកជាមួយខ្ញុំនៅលើផ្ទះនាង ដោយកដាក់ក្បាលផ្ទាល់ នឹង ដើមទ្រូងរបស់ខ្ញុំ ហើយដៃឆ្វេងរបស់នាងអោបខ្ញុំ។ ខ្ញុំនឹកឆ្ងល់ក្រៃណាឆ្ងល់ ហេតុអ្វីក៏បានជាខ្ញុំត្រូវមករួមដំណេកជាមួយនាងដូច្នេះ? ខ្ញុំលើកដៃនាង ឆវី ដែលអោបខ្ញុំចេញ នាងភ្ញាក់ដឹងខ្លួនហើយសំឡឹងមើលមុខខ្ញុំ ដោយក្រសែភ្នែកដែលមានលេស មានន័យ...
- - លោក! (នាង ឆវី សួរខ្ញុំមុន) លោកភ្ញាក់ហើយរឺ?
- - បាទ! (ខ្ញុំឆ្លើយហើយសួរទៅនាងវិញ) ហេតុអីក៏បានជាខ្ញុំត្រូវមកគេងជាមួយអ្នកនាងនៅទីនេះអញ្ចឹង?
- - ពីយប់មិញនេះ លោកស្រវឹងស្រាជាខ្លាំង លោកប៉ាបានឲ្យគេគ្រាហ៍លោកមកគេងនៅកន្លែងនេះ ហើយបានឲ្យខ្ញុំនៅកំដរលោក...
គ្រាន់តែនិយាយផុតពាក្យប៉ុណ្ណោះ នាង ឆវី ក៏ក្រោកឡើងហើយចេញទៅក្រៅបន្ទប់។ មួយសន្ទះក្រោយមក នាងក៏ចូលមកក្នុងបន្ទប់វិញ ដោយមានចានដែកទឹកក្ដៅ និង កន្សែងពោះគោ។ នាងបានជូតមុខមាត់ និង ខ្លួនប្រាណឲ្យខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏ចេះតែសម្ងំឲ្យនាងជូតទៅ។
ខ្ញុំក្រោកឡើងជក់បារីយ៉ាងឈ្ងុយឆ្ងាញ់ ដូចជាធ្វើឲ្យការសាំញ៉ាំនៅក្នុងខ្លួនប្រាណ និង ចិត្ដគំនិត ហើររសាត់បាត់ទៅតាមផ្សែងបារី...
ខ្ញុំនឹកដូចជាចង់បន្ទោសខ្លួនអែងថា ពុំគួរបណ្ដោយឲ្យមានការថ្លស់ធ្លោយដូច្នេះកើតឡើងសោះ ព្រោះជាការពុំសមគួរដល់ឋានៈ នៃ នាយទាហានដូចជារូបខ្ញុំ ... អគ្គសេនាធិការរង់កងយោធពលខេមរភូមិន្ទ បានចាត់រូបខ្ញុំឲ្យទៅប្រតិបត្ដិការនៅសៀមរាប ពុំគួរជាខ្ញុំទៅមានរឿងពុំល្អ ពុំគប្បីនេះឡើយ...
- នាងឆវីបានចូលមកម្ដងទៀត។ នាងបានប្រាប់ខ្ញុំថា ឪពុកនាងកំពង់អង្គុយចាំខ្ញុំនៅបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវ។ ខ្ញុំក៏រៀបចំខ្លួនចេញទៅជួបទាំងខ្មាសអៀន។
- - ម៉េចលោក? (លោកអនុសេនីយទោនោះសួរខ្ញុំ) លោកបាត់ស្រវឹងហើយរឺ?
- - បាទ! បាត់ហើយ .. (ខ្ញុំឆ្លើយដោយការអៀនខ្មាស)
- - ពីយប់មិញនេះ លោកស្រវឹងខ្លាំងណាស់
- - បាទ! ខ្ញុំស្រវឹងទាល់តែលែងដឹងខ្លួន
- លោកអនុសេនីយទោចាស់ បានសំលឹងមើលមុខខ្ញុំស្ទើរតែពុំព្រិចភ្នែកដែលមើលទៅ ហាក់ដូចជាចង់សង្កេត ពិនិត្យមើលការពិតអ្វីម្យ៉ាងពីរូបខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏ដាក់មុខចុះ ព្រោះពុំហ៊ានប៉ះក្រសែភ្នែក នឹង លោក ហើយបរិយាកាសបានស្ងប់ស្ងៀមទៅមួយសន្ទុះធំ។
- - លោក! (លោកអនុសេនីយទោចាស់បានទំលាយនូវបរិយាកាសស្ងប់ស្ងៀមនោះឡើង) អីលូវលោកគិតយ៉ាងម៉េចចំពោះរឿងយប់មិញ?
- - រឿងយប់មិញយ៉ាងម៉េចលោក? (ខ្ញុំសួរទៅវិញ ព្រោះពុំយល់ដល់សំនួរនោះ)
- - ឱ! លោកនៅតែធ្វើពើដូចមិនដឹងទៀត រឺ! ឆវី ជាកូនស្រីរបស់ខ្ញុំ លោកបានរួមរ័កជាមួយកូនស្រីរបស់ខ្ញុំ អីលូវខ្ញុំចង់ដឹងថា តើលោកគិតយ៉ាងណាក្នុងរឿងនេះ?
- - តាមពិតខ្ញុំអិតបានដឹងអ្វីទាំងអស់ ព្រោះខ្ញុំស្រវឹងស្រា។ អ្នកណាគ្រាហ៍ខ្ញុំទៅដាក់ឲ្យដេកលើគ្រែនោះ ហើយនាង ឆវី ទៅដេកជាមួយខ្ញុំពីពេលថ្មើណានោះ ខ្ញុំក៏អិតបានដឹងទាល់តេសោះ។ ខ្ញុំជឿជាក់ថា ខ្ញុំអិតបានប្រព្រិត្ដលើសលស់អ្វីលើរូបនាង ឆវី ដល់តិចតួចសោះឡើយ កាលបើខ្ញុំស្រវឹងស្រាទាល់តែលែងដឹងខ្លួនដូច្នេះ។ ប៉ុន្ដែខ្ញុំក៏គ្មានហេតុផលអ្វីដែល នឹង ត្រូវលើកយកមកធ្វើជាសំអាងដែរ ព្រោះតាមធម្មតាកំលោះ និង ក្រមុំ កាលបើដេករួមគ្រែមួយជាមួយគ្នាយ៉ាងនេះ ក៏ពិបាក នឹង និយាយឲ្យគេជឿថាខ្លួនជាមនុស្សត្រឹមត្រូវមិនប៉ះពាល់គ្នា ក្រៅពីពួកទេវតាដែលមានភ្នែកទិព្វត្រចៀកទិព្វប៉ុណ្ណោះ។
- - រឿងនេះ! (ខ្ញុំឆ្លើយទាំងប្រថុយ ព្រោះមិនដឹងជាឆ្លើយថាដូចម្ដេចក្រៅពីនេះ) ខ្ញុំក៏ក៏ពុំដឹងជាគិតយ៉ាងណាដែរ សុំឲ្យលោកមេត្ដាជួយគិតខ្ញុំឲ្យបានស្រួលផងចុះ...
- - រឿងនេះ ខ្ញុំក៏មិនថាអីដែរ ព្រោះវាបានជាជ្រុលហួសទៅហើយ ខ្ញុំសុំឲ្យលោកកុំធ្វើឲ្យខ្ញុំខ្មាសគេតែប៉ុណ្ណោះ... ខ្ញុំសុំបញ្ជាក់ថា យើងជាទាហានទាំងអស់គ្នា កាលបើលោកមិនទុកមុខទុកមាត់ឲ្យខ្ញុំទេ ខ្ញុំក៏គ្មានអីឆ្លើយទៅលោកវិញក្រៅពីគ្រាប់កាំភ្លើងទេ... ណ្ហើយលោកនៅផឹកតែលេងសិនចុះ ខ្ញុំទៅធ្វើការហើយ...។
- - លោកអនុសេនីយទោនេះ ក្រោកដើរចេញទៅ ក្នុងខណដែលនិយាយផុតពាក្យ ដោយមិនទុកពេលឲ្យខ្ញុំនិយាយតទៅទៀត។ ខ្ញុំចង់ឆ្លើយថា ខ្ញុំក៏ជាទាហានដែរ ហើយការប្រើគ្រាប់រំសេវ ក៏ចេះប្រើដូចគ្នាដែរ តែខ្ញុំទប់ទាន់ព្រោះគិតថា ខ្ញុំពុំគួរជាប្រើគ្រាប់រំសេវជាមួយ នឹង បងប្អូនរួមលោហិតឡើយ..
- ក្រោយពេលដែលឪពុកនាងចុះចេញផុតបន្ដិចទៅ នាងឆវី បានចូលមកអង្គុយនិយាយលេងពីនេះពីនោះជាមួយខ្ញុំ។ ខ្ញុំប្រើវិធីត្រជាក់ និយាយលេងជាមួយនាង ហាក់ដុចជាគ្មានរឿងរ៉ាវអ្វីកើតឡើង។ នៅម៉ោង ៩ កន្លះ ខ្ញុំក៏បានលានាងត្រលប់ទៅកន្លែងវិញ។
- ខ្ញុំអង្គុយគិតម្នាក់អែងក្នុងបន្ទប់ ... ខ្ញុំគិតពុំយល់ថា ហេតុអ្វីក៏គេគ្រាហ៍ខ្ញុំ ដែលស្រវឹងស្រាលែងដឹងខ្លួនឲ្យទៅដេកជាមួយនាង ឆវី ដូច្នេះ? មានខណចិត្ដខ្លះ ខ្ញុំចង់គិតថា ក្រែងគេត្រូវការអ្វីពីរូបខ្ញុំជាអនុសេនីយទោ ហើយនៅធ្វើការក្នុងក្រុមចារកម្មទៀតផង។ នាង ឆវី ជានារីមានការសិក្សាជ្រៅជ្រះ ឪពុកនាងទៀតសោត ក៏មានថានន្ដរស័ក្ដិជាអនុសេនីយទោដែរ មិនគួរណាជាពុំដឹងការអាក្រក់ល្អយ៉ាងនេះទេ។ ពិតណាស់គេប្រហែលជាត្រូវការអ្វីម្យ៉ាងពីរូបខ្ញុំហើយមើលទៅ... បើពុំដូច្នោះទេ គេមុខជាពុំធ្វើយ៉ាងនេះឡើយ...
- លុះគិតដូច្នេះហើយ ខ្ញុំក៏សំរេចចិត្ដថា ពុំត្រូវបោះបង់នាង ឆវីចោល។ ខ្ញុំត្រូវតែបំពេញបំណងរបស់នាងឆវី ដែលចង់បានរូបខ្ញុំធ្វើជាប្ដី និង បំណងរបស់ឪពុកនាង ដែលចង់បានរូបខ្ញុំធ្វើជាកូនប្រសា ក្រែងលោកបានដឹងការណ៍អាថិកំបាំងអ្វីពីអ្នកទាំងនេះ។ ខ្ញុំជានាយទាហានធ្វើការក្នុងក្រុមចារកម្ម កាលបើបានមកជួបប្រទះ នឹង ហេតុការណ៍ដូច្នេះហើយ បោះបង់ចោលដោយដកខ្លួនថយនោះក៏ដូចឆោតពេក។ ខ្ញុំគិតថា គួរតែប្រថុយចាំមើលបន្ដិចតទៅទៀតសិន។
- ខ្ញុំពុំមែនស្រលាញ់នាងឆវីទេ ប៉ុន្ដែពាក្យដែលគេតែងនិយាយថា បើមានផ្កានៅជិតដៃបេះថើបលេងទៅ នោះជាពាក្យត្រូវណាស់សំរាប់រូបខ្ញុំ។ ខ្ញុំបេះបុប្ផានេះថើបលេង ក៏ព្រោះវានៅជិតដៃ ហើយបុប្ផា ដ៏ក្រអូបនេះអាចហុចប្រយោជន៍អ្វីម្យ៉ាងឲ្យខ្ញុំក្នុងពេលដ៏ឆាប់ៗនេះផង។
- ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះមក ក្នុងចំណោមមិត្ដភក្ដិរបស់ខ្ញុំគេដឹងគ្រប់គ្នាថា ខ្ញុំស្រលាញ់នាង ឆវី យកធ្វើជាប្រពន្ទ។ អែរូបខ្ញុំវិញ ក៏ពុំធ្វើឲ្យនាងដឹងថាខ្ញុំពុំស្រលាញ់នាងឡើយ។
- ព្រលប់ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំត្រូវធ្វើដំណើរត្រលប់ទៅភ្នំពេញតាមទូរលេខបញ្ជាការពិសេស ពីលោកវរសេនីយត្រី ហង្ស ចំរើន នាយក្រុមចារកម្ម ដែលត្រូវជានាយចៅហ្វាយផ្ទាល់របស់ខ្ញុំ។