ការផ្សាយរបស់មណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
ចុះផ្សាយដោយ កែវ ឈុន
****************************************
រឿងខ្ញុំមានទោសព្រោះអ្វី?
ដោយ ទ្រីញ វ៉ាញ
តំណាងរាស្ដ្រ ជាសមាជិកការិយាល័យរដ្ឋសភា និង
ជារដ្ឋមន្ដ្រីក្រសួងឃោសនាការ នៅសម័យសាធារណរដ្ឋខ្មែរ
រក្សាសិទ្ធិ
ព.ស ២៥០៣ គ.ស ១៩៦០
------------------------------------------------------------------------------
វគ្គទី៦
លាហើយស្នេហា
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី23.មករា 2021.ម៉ោង 8:52
មួយសប្ដាហ៍ក្រោយមក ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរទៅតាមនាង យូរ៉េត អែស្រុកពោធហ្មស្រី ជាមួយនឹង សុខ សម្បូរជាមិត្ដចិត្ដមួយរបស់ខ្ញុំ។
នៅពោធិហ្មស្រី គ្មានហេតុការណ៍អ្វី នឹង ពោលក្រៅពីការសប្បាយរីករាយ ដែលខ្ញុំបានជួបនាង យូរ៉េត ឡើយ។
ទេសភាព នៃ វាលស្រែដ៏ធំល្វឹងល្វើយ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំចាំពុំភ្លេច... យើងតែងនាំគ្នាដើរលេងនៅពេលល្ងាច ដើម្បីស្រូបយកអាកាសត្រជាក់ ដ៏ល្អបរិសុទ្ធនៅវាលស្រែ...
នៅថ្ងៃទី ៣ ថ្ងៃដដែលខ្ញុំគិតថា ជាថ្ងៃអាក្រក់សំរាប់រូបខ្ញុំ ខ្ញុំនឹកដល់រឿងឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំ ដែលបង្ខំខ្ញុំឲ្យរៀបមង្គលការ... នឹកដល់រឿងនេះកាលណា ខ្ញុំព្រួយចិត្ដពេលនោះ ព្រោះខ្ញុំដោះស្រាយបញ្ហានោះពុំរួច... ខ្ញុំបាននិយាយរឿងនេះប្រាប់សុខ សម្បូរ ដោយល្អិនល្អន់... ទីបំផុត គេក៏បានសួរមកខ្ញុំវិញថា៖
- - បើអញ្ចឹងអែងគិតយ៉ាងម៉េច?
- - ទេ! គ្នាពុំដឹងគិតយ៉ាងម៉េចទេ! គ្នាសុំឲ្យអែងជួយគិតផងទៅចុះ។
- - អែង នឹង ឲ្យគ្នាធ្វើយ៉ាងម៉េចបាន ព្រោះរឿងនេះពុំមែនជារឿងរបស់គ្នា។
- - ចុះបើឧបមាថា រឿងនេះជារឿងរបស់អែងវិញ? អែង នឹង សំរេចយ៉ាងណា?
- - ចុះខាងណាល្អជាង!
- - ចាញ់យូរ៉េត ឆ្ងាយណាស់។
- - ចុះនិស្ស័យចិត្ដថ្លើម ខាងណាស្រួលជាង?
- - រឿងនេះគ្នាពុំដឹងទេ ព្រោះគ្នាពុំដែលបានស្គាល់គំនិត ជិតស្និតស្នាល នឹង នាងខាងណោះ តែសំរាប់នាងយូរ៉េត វិញនោះ គ្នាពេញចិត្ដគ្រប់យ៉ាង គ្នាពុំជឿថា នឹង រកគូជីវិតអែណាឲ្យវិសេសជាងយូរ៉េត បានឡើយ។
- - នេះជាបញ្ហា នៃ ការជ្រើសរើស ស្រេចហើយ តែអែងជ្រើសរើសយកខាងណាដែលអែងយល់ថាគួរទៅចុះ។
- - យើងជ្រើសរើសស្ដ្រី រឺ ជ្រើសរើសប្រពន្ធនោះ មិនងាយឡើយ មិនថាអញ្ចឹង?
- - ចុះបើអែងជំរាបលោកតាមត្រង់ ហើយសុំអង្វរករលោកទៅមិនបាន រឺ?
- - គ្នាបានប្រើវិធីនេះរួចហើយ តែលលោកពុំព្រមជាដាច់ខាត។
- - បើអែងជំរាបលោកតាមត្រង់ ហើយបណ្ដោយឲ្យលោកខឹងបន្ដិចទៅ ក៏វាអស់រឿងទៅហើយ។
- - សំរាប់អ្នកដទៃឃើញថាធ្វើបាន តែសំរាប់ឪពុកម្ដាយគ្នា មើលទៅដូចជាធ្វើពុំបានទេ ហើយចំពោះឪពុកគ្នាមើលទៅពុំសូវជាអីទេ លោកគង់យល់ចិត្ដថ្លើមគ្នាខ្លះៗ ដែរ តែចំពោះម្ដាយរបស់គ្នាវិញ ពុំបានជាដាច់ខាត។
- - ចុះបើអញ្ចឹង តើអែងគិតធ្វើយ៉ាងម៉េច?
- - ពុំដឹងទេ។
- - ចុះបើអញ្ចឹង គួរប្រាប់រឿងនេះឲ្យនាង យូរ៉េត បានដឹងផងដែរ រឺ ទេ?
- - ក៏គួរតែប្រាប់ឲ្យគ្នាដឹងដែរ
- - ចុះគួរ នឹង ប្រាប់ដោយវិធីណា?
- - ហ្នឹង គ្នាពុំដឹងទៀត។
- - ប្រែសេចក្ដីថា អែងពុំដឹងស្អីទាំងអស់មែនរឺទេ?
- - ព្រោះបញ្ហានេះធំ ហើយពិបាកដោះស្រាយជាងបញ្ហាអីទាំងអស់ គ្នាអាចលះបង់ស្អីគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីយូរ៉េតបានទាំងអស់ តែគ្នាពុំអាចលះបង់ឪពុកម្ដាយចោល ដើម្បី យូរ៉េតឡើយ។
- - បើអញ្ចឹង អែងដាច់ចិត្ដតាមឪពុកម្ដាយអែង?
- - ត្រង់ហ្នឹង គ្នាពុំដឹងដែរ។
- - ចុះបើអែងពុំដឹងអីទាំងអស់អញ្ចឹង ឲ្យគ្នាធ្វើម៉េច?
- - អែងជួយគ្នាបន្ដិចបាន រឺទេ?
- - អែងចង់ឲ្យគ្នាធ្វើអី គ្នា នឹង ធ្វើទាំងអស់។
- - គ្នាសុំពឹងអែងឲ្យនិយាយរឿងនេះប្រាប់ដល់នាង យូរ៉េត។
- - ចុះម៉េចក៏អែងពុំប្រាប់ខ្លួអែង?
- - គ្នាដូចជារកហាមាត់ពុំរួច។
- - គ្នាពុំដែលនឹកនាថា អែងខ្លាចដល់ម្លឹងសោះ។
- - គ្នាពុំដែលខ្លាចអញ្ចឹងមែន តែពេលនេះ គ្នាបានក្លាយខ្លួនទៅជាមនុស្សកំលាចកំសាកញីទៅហើយ។
សុខ សម្បូរ បានទទួលនាទី ជាអ្នកនាំរឿងនេះទៅប្រាប់នាងយូរ៉េត។ ខ្ញុំសង្កេតឃើញថា គេត្រូវប្រើពេលវេលាគិតច្រើនណាស់ដែរ ថា នឹង ទៅប្រាប់នាងដូចម្ដេច? ប្រហែលជាងមួយម៉ោង បានគេដាច់ចិត្ដទៅប្រាប់។
គេបានត្រលប់មកប្រាប់ខ្ញុំវិញថា នាងយូរ៉េត បានដេញដោលសាកសួរជាច្រើន។ ទីបំផុតនាងកាត់ចិត្ដថា ខ្ញុំត្រូវតែចូលខ្លួនទៅរៀបមង្គលការតាមបំណងរបស់ឪពុកម្ដាយ តែនាងត្រូវការចួប នឹង ខ្ញុំ ដើម្បីពិភាក្សាក្នុងរឿងនេះ នៅពេលអីលូវនេះអែង។
ខ្ញុំទទួលខ្លួនថា ក្នុងការចូលទៅចួប នឹង នាង យូរ៉េតគ្នុងគ្រានេះ ខ្ញុំខ្លាចជាងការចូលទៅក្រាបបង្គំគាល់ម្ចាស់ផែនដី រឺ ខ្លាចជាងការចូលទៅចួបមុខសត្រូវ ដែលត្រូវតែតស៊ូប្ដូរជីវិតគ្នាទៅទៀត។ ខ្ញុំធ្លាក់ថ្លើមក្ដុក ក្នុងខណឃើញនាងយូរ៉េត។ ខ្ញុំរកនិយាយស្ដីអ្វីពុំរួច។
បង! លោកសម្បូរបាននិយាយប្រាប់ខ្ញុំពីរឿងបងអស់ហើយ បងគួរតែបំពេញតាមបំណងលោកអ្នកមានគុណទៅមិនថាអញ្ចឹង?
ខ្ញុំពុំឆ្លើយថាអ្វី ព្រោះដូចជាណែនបំពង់ករកនិយាយស្ដីថាអ្វីពុំរួច។
-
សំរាប់អូន (នាង យូរ៉េត និយាយឡើងទៀត) អូនបានប្ដេជ្ញាចិត្ដរួចស្រេចហើយថា អូនស្រលាញ់តែបងម្នាក់ក្នុងជីវិត អូនប្រគល់ជីវិតជូនបង តែបើដូច្នេះ សុំបងបំពេញតាមបំណងរបស់លោកឪពុកអ្នកម្ដាយទៅចុះ អូនបានប្ដេជ្ញាទៀតថា អូនពុំបូជាជីវិតស្នេហានេះ ឲ្យបុរសដទៃក្រៅពីរូបបងឡើយ ថ្វីបើយើងពុំបានចួបនៅរួមរ័កជាមួយគ្នាក៏ដោយ...
ខ្ញុំពុំអាចនិយាយឆ្លើយឆ្លង នឹង ពាក្យសំដីរបស់នាងយូរ៉េតបានឡើយ។
ការនេះពុំមែនជាកំហុសរបស់ឪពុកម្ដាយទេ (នាងយូរ៉េត និយាយ) ព្រោះឪពុកម្ដាយគ្រប់រូបសុទ្ធតែចង់សាងអនាគតដ៏ល្អប្រសើរឲ្យកូនទៅតាមផ្លូវដែលលោកយល់ឃើញថាល្អ យើងត្រូវតែស្ដាប់។
- - ចុះ យូរ៉េត? (ខ្ញុំសួរ)
- - អូនចេះតែនៅទ្រាំតាមកម្មរបស់អូនអញ្ចឹងទៅ អូនអិតត្រូវការរៀបការជាមួយអ្នកណាជាដាច់ខាត អូនបូជាចំពោះតែបងម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ បងក៏គួរទុកចិត្ដចំពោះរូបអូនក្នុងរឿងនេះបានដែរថា អូន នឹង ពុំប្រគល់ខ្លួនឲ្យបុរសណាដទៃទៀតក្រៅពីរូបបងឡើយ។
- សំដីនេះ ជាសំដីដែលមានអានុភាពអាចចូលទៅកាត់ទងបេះដូងរបស់ខ្ញុំ... ខ្ញុំពុំដឹងជា នឹង និយាយជាមួយដូចម្ដេចតទៅទៀត...
- - ចុះបងកំណត់ពេល ត្រលប់ទៅភ្នំពេញវិញនៅថ្ងៃណា?
- - ត្រូវទៅស្អែក ព្រោះសុំច្បាប់បានតែប្រាំថ្ងៃ។
- - អូនត្រូវជូនបងទៅដល់បាត់ដំបង។
សភាពរបស់ខ្ញុំក្នុងវេលានេះ ដូចក្មេងដែលឆោតល្ងង់ខ្លៅ គ្មានដឹងការអ្វី ក្រៅពីការចាំស្ដាប់ និង ប្រតិបត្ដិតាមពាក្យសំដីរបស់ឪពុកម្ដាយ ពាក្យសំដីរបស់មិត្ដភ័ក្ដិ ពាក្យសំដីរបស់នារីជាទីស្នេហា ហើយលុះត្រលប់ទៅដល់ភ្នំពេញវិញ ក៏ប្រុងប្រៀបខ្លួនចូលទៅកាន់ពិធីមង្គលការតាមបំណងដ៏ធំរបស់ឪពុកម្ដាយ ហើយក្រោយពិធីមង្គលការនោះទៅ ខ្ញុំក៏ នឹង ត្រូវនៅជាមួយនារីម្នាក់ដែលខ្ញុំពុំដែលស្រលាញ់ ព្រមទាំងត្រូវប្រតិបត្ដិតាមពាក្យសំដីរបស់គេទៀត ព្រោះគេ នឹង ត្រូវជាប្រពន្ធ។ ក្នុងវេលានេះ ខ្ញុំលែងគិតអ្វីឃើញទាំងអស់ក្រៅពីការដែលត្រូវនាំខ្លួនចូលទៅក្នុងទ្រុងដែក ក្នុងអនាគតដ៏ឆាប់របស់នារីដែលឪពុកម្ដាយរកឲ្យ ដោយខ្ញុំត្រូវជឿតាមថា ជាមនុស្សល្អត្រឹមត្រូវ ព្រោះឪពុកម្ដាយ នឹង ពុំសាងអនាគតដ៏ខ្មៅងងិតឲ្យកូនឡើយ។
មុនពេលធ្វើដំណើរចេញពីស្រុកពោធិហ្មស្រី យើងបានទៅជំរាបលាមីឆែម គាត់បានឲ្យពរសព្ទសាធុការដល់ខ្ញុំ និង សុខ សម្បូរ ឲ្យបានប្រកប នូវ សេចក្ដីសុខសួស្ដី ហើយ គាត់សង្ឃឹមថា នឹង បានឃើញខ្ញុំត្រលប់ទៅលេងស្រុកពោធិហ្មស្រីនេះទៀតជាពុំខាន។
ខ្ញុំក៏ឆ្លើយថា ខ្ញុំក៏មានសង្ឃឹមដូច្នោះជានិច្ចដែរ តែតាមពិត ខ្ញុំគ្មានសង្ឃឹមអ្វីបន្ដិចបន្តួចសោះ ព្រោះអនាគតដ៏ឆាប់នេះ ខ្ញុំ នឹង ត្រូវចូលទ្រុងដែក ដែលគ្មានសង្ឃឹមថា នឹង មានថ្ងៃណាបានរួចខ្លួនចេញមកនៅខាងក្រៅសោះឡើយ។
- យើងបាននាំគ្នាចេញពីភូមិពោធិហ្មស្រីនៅវេលាម៉ោង៤ រសៀល។ មីងឆែមនាងសាមុន និង នាងយូរ៉េតក៏បានជូនដំណើរយើងមកដែរ។ យើងបានដើរតាមផ្លូវលំមាត់អូរបត់ខ្វាត់ខ្វែងអស់ពេលពីរម៉ោង ទើបបានមកដល់ផ្សារបាត់ដំបង ដែលយើងប្រមាណមើលផ្លូវនេះ មានចំងាយប្រហែលជាងប្រាំបីគីឡូម៉ែត្រ។
នៅបាត់ដំបង យើងបានសំណាក់នៅសណ្ឋាគារមួយនៅក្បែរផ្សារ។
អ្នកទាំងអស់គ្នាដែលមកជាមួយ សុទ្ធតែបានដឹងថា នាងយូរ៉េត និង ខ្ញុំជាអ្វីនឹងគ្នា។ គេបានបណ្ដោយពេលទុកឲ្យយើងនៅតែពីរនាក់ ដេកតែពីរនាក់នៅក្នុងបន្ទប់មួយ។
ខ្ញុំចេះតែខំរាប់នាទីជាទីអវសាននៃសេចក្ដីសុខ ដែលចេះតែខិតចូលសន្សឹមៗមកជានិច្ច។ ខ្ញុំមានពេលត្រឹមតែមួយយប់ប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំដែលត្រូវបាននែបនិត្យជិតនាង យូរ៉េត ជាទីស្នេហារបស់ខ្ញុំ។ រាត្រីកាលរបស់យើងបានកន្លងទៅជាប់ដោយសេចក្ដីលសោកសៅ ច្រើនជាងរីករាយ។
នាងយូរ៉េត បានខំព្យាយាមរក្សា នូវ កំលាំងចិត្ដរបស់ខ្ញុំ ដោយពុំនិយាយអ្វីឲ្យខ្ញុំពិបាកចិត្ដឡើយ តែពាក្យមួយមាត់ដែលនាងប្រកាន់ខ្ជាប់នោះ គឺនាងនិយាយថា នាងពុំព្រមយកប្ដីអស់មួយជីវិត។ នាងបានប្ដេជ្ញាចំពោះវត្ថុសក្ដិសិទ្ធទាំងឡាយថា នាង នឹង រក្សាខ្លួនទុកជាសម្បត្ដិរបស់ខ្ញុំ តែម្នាក់ក្នុងជាតិនេះ និង ជាតិមុខ។
នាងយូរ៉េត បានជួយចង្អុលហេតុផលដល់ខ្ញុំថា ឪពុកម្ដាយតែងធ្វើការគ្រប់យ៉ាងជាផ្លូវល្អចំពោះកូន។ ដូច្នេះ កូនគួរតែប្រតិបត្ដិតាមឪពុកម្ដាយ។ នាងបានរំលឹកដល់សេចក្ដីល្អដែលខ្ញុំបានធ្វើចំពោះនាង ហើយដោយសារសេចក្ដីល្អនេះនាងសុខចិត្ដលះបង់ជីវិតទាំងមូលដើម្បីបូជាខ្ញុំ។ អែរូបនាងវិញនោះ នាងគ្មានបានធ្វើគុណប្រយោជន៍អ្វីដល់ខ្ញុំសោះ។ ដោយសារការយល់យ៉ាងនេះ ទើបនាងពុំត្រូវការឲ្យខ្ញុំលះបង់អ្វីច្រើនជាងការដែលខ្ញុំបានធ្វើរួចមកហើយនោះឡើយ។
នាងយូរ៉េត និយាយច្រើនជាងខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំដូចជាទាល់ប្រាជ្ញរកនិយាយស្ដីពុំរួច។ ការប្រព្រឹត្ដទៅនៃជីវិតប្រែប្រួលបានបិទមាត់ខ្ញុំពុំឲ្យនិយាយស្ដីអ្វីរួច។ អែការដែលនាងជូនដំណើរខ្ញុំមកដល់ពាក់កណ្ដាលផ្លូវដូច្នេះ ក៏ដូចជាដាក់ទោសយ៉ាងធ្ងន់មកលើរូបខ្ញុំ ព្រោះធ្វើឲ្យទឹកចិត្ដរបស់ខ្ញុំរសាប់រសល់វិលវល់យ៉ាងខ្លាំង។ នាងរឹងរិតតែសាចជះ នូវ សេចក្ដីស្នេហាមកលើរូបខ្ញុំ ខ្ញុំរឹងរិតតែមានចិត្ដចង្អៀតចង្អល់ខ្លាំងឡើងៗ នៅពេលជិតបែកគ្នា។
រាត្រីនេះ ជារាត្រីទីបំផុតនៃសេចក្ដីសុខរបស់យើង ព្រោះនាងជូនដំណើរខ្ញុំមកត្រឹមនេះ ហើយព្រឹកឡើងយើងត្រូវបែកគ្នា ដោយខ្ញុំត្រូវធ្វើដំណើរទៅភ្នំពេញ នាងយូរ៉េតត្រូវធ្វើដំណើរត្រលប់ទៅស្រុកពោធិហ្មស្រីវិញ។
នៅពេលយប់ជ្រៅនាង យូរ៉េតអង្គុយសំរក់ទឹកភ្នែក។ ខ្ញុំគិតថា នាងយូរ៉េត ប្រហែលជាលួចសំរក់ទឹកភ្នែកជាច្រើនមកពីថ្ងៃមុនហើយ ហើយនាងខំលាក់ពុំឲ្យខ្ញុំឃើញ តែយប់នេះនាងរកលាក់ពុំកើត។ ទឹកភ្នែករបស់នាងបានធ្វើឲ្យខ្ញុំតឹងចិត្ដ និង ពិបាកចិត្ដយ៉ាងខ្លាំង។ ខ្ញុំបានឲ្យឈ្មោះរាត្រីនោះថា ជារាត្រីអវសានស្នេហា ដែលខ្ញុំពុំអាចបំភ្លេចបានក្នុងជីវិតនេះ។
យូរៗ យើងលឺសូរមាន់រងាវម្ដង។ មាត់មាន់រងាវនេះ ពុំមែនរងាវតាមពេលវេលាទេ តែមកពីយើងដេកពុំលក់រហូតដល់យប់ជ្រៅ ទឹកសន្សើមធ្លាក់ត្រជាក់សព៌ាង្គកាយ។ នាងយូរ៉េត ពុំបានឃ្លាតចេញពីដើមទ្រូងរបស់ខ្ញុំឡើយដែលមើលទៅហាក់ដូចជា រាងកាយទាំងពីររលាយចូលគ្នាតែមួយ។ ខ្យល់បក់ វឺៗ ចូលតាមបង្អួច ជាប់ដោយអាកាសត្រជាក់មកជាមួយផង បានជំរុញយើងទាំងពីរនាក់ឲ្យរឹងរិតតែខិតចូលជិតគ្នាថែមទៀត។
- - អូននៅមានសង្ឃឹមម្យ៉ាង ជាសេចក្ដីសង្ឃឹមក្នុងជីវិតរបស់អូន (នាង យូរ៉េត និយាយ)
- - អូនយូរ៉េតសង្ឃឹមអ្វី?
- - អូនសង្ឃឹមថា សេចក្ដីស្នេហាបរិសុទ្ធរបស់យើងនេះ អាចបណ្ដាលឲ្យអូនមានកូនជាមិនខាន ប្រសិនបើបានកូនមែននោះ ការធ្ងន់ធ្ងរក្នុងជីវិតក៏ នឹង បានធូរស្រាលឡើង ព្រោះជីវិតរបស់អូន នឹង មិនស្ងាត់ស្ងៀមក្រៀមក្រំតែអែកអែង អូន នឹង បានកូនគ្រាន់បានជាគ្នា ហើយមុខជា នឹង ធូរទ្រូងខ្លះ បងបានទុកកូនឲ្យអូនក្នុងពេលអរុណជិតរះ ដែលមាន់រងាវឆ្លើយឆ្លងគ្នាដង្ហោយហៅឲ្យព្រះអាទិត្យប្រញាប់រះឡើង ជួយបំភ្លឺផ្លូវឲ្យកូនយើង អូនសុំឲ្យកូននេះល្អដូចជារស្មីនៃព្រះអរុណ។
- ទីបំផុត ពេលព្រះអរុណរះក៏មកដល់ អរុណនៃការកំណាចសាហាវ អរុណដែលរះឡើងដូចបំបែកយើងទាំងពីរឲ្យបែកឆ្ងាយពីគ្នា។
ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំពុំអាចត្រលប់មកជួបនាងយូរ៉េតវិញបានឡើយ ព្រោះកាលបើខ្ញុំទៅដល់ភ្នំពេញហើយ ច្រវាក់អាពាហ៍ពិពាហ៍ក៏មុខជាវ័ណ្ឌកខ្ញុំជាប់។ ខ្ញុំត្រូវឋិតនៅក្រោមការត្រួតត្រានៃស្ត្រី ដែលខ្ញុំពុំដែលមានមេត្រីចិត្ដ មិនដែលស្គាល់និស្ស័យចិត្ដថ្លើម។ កាលបើពិធីមង្គលការបានឆ្លងផុតទៅ សេរីភាពជាទីស្នេហារបស់ខ្ញុំ ក៏ នឹង អស់អាយុជីវិតតាំងពីពេលនោះទៅដែរ។
យើងលាបែកគ្នាទៅ ពេលអូតូរ៉ៃចេញ។ ខ្ញុំក្រលេកមើលទៅក្រោយវិញទាំងអាល័យ។ ខ្ញុំបានឃើញនាងយូរ៉េត និង អ្នកដែលជូនមកជាមួយ ឈរនៅត្រង់កន្លែងដដែល លើកដៃឡើងសញ្ញានៃការលាគ្នា។ ខ្ញុំខំសំលឹងមើលទាល់តែស្រវាំងភ្នែក ក្លាយទៅជាសមុទ្រផុតកន្ទុយភ្នែក... ខ្ញុំងាកមុខមកវិញ ក្នុងខណដែលបេះដូងបានស្រែកទាំងក្ដីអាល័យថា៖
«លាហើយស្នេហា»