ការផ្សាយរបស់មណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
ចុះផ្សាយដោយ កែវ ឈុន
****************************************
រឿងខ្ញុំមានទោសព្រោះអ្វី?
ដោយ ទ្រីញ វ៉ាញ
តំណាងរាស្ដ្រ ជាសមាជិកការិយាល័យរដ្ឋសភា និង
ជារដ្ឋមន្ដ្រីក្រសួងឃោសនាការ នៅសម័យសាធារណរដ្ឋខ្មែរ
រក្សាសិទ្ធិ
ព.ស ២៥០៣ គ.ស ១៩៦០
------------------------------------------------------------------------------
វគ្គទី៥
បែកគ្នាគ្រាលំបាក
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី16.មករា 2021.ម៉ោង 17:13
ខ្ញុំបាននាំនាងយូរ៉េតត្រលប់មកភ្នំពេញវិញ នៅវេលាម៉ោង ៩ កន្លះនៃថ្ងៃអាទិត្យ។
ខ្ញុំបានយកនាងទៅផ្ញើ នឹង មីងម្នាក់ ដែលខ្ញុំធ្លាប់ស្គាល់នៅស្ទឹងមានជ័យ។ ខ្ញុំតែងទៅមើលសុខទុក្ខនាងរាល់ពេលល្ងាច ក្រោយចេញពីធ្វើការ។
យប់មួយ ខ្ញុំបាននិយាយប្រាប់នាង យូរ៉េត ពីគោលបំណងរបស់ខ្ញុំដែលចង់ស៊ើបសួររកការពិតពីរឿងអត្ដឃាតកម្មដែលគេសន្និដ្ឋានថា ខ្មោចនោះ ជាខ្មោចនាងយូរ៉េត។ ខ្ញុំចង់ដឹងថាខ្មោចនោះជាខ្មោចអ្នកណា? ជាខ្មោចដែលសំលាប់ខ្លួនអែនមែន រឺ ក៏មានគេសំលាប់? ប៉ុន្ដែនាង យូរ៉េតចេះតែងហាមឃាត់ខ្ញុំ ពុំចង់ឲ្យខ្ញុំរវីរវល់ នឹង រឿងនោះ។
-
យូរ៉េតអូន! (ខ្ញុំសួរ) ម៉េចក៏អូនហាមបងពុំឲ្យស៊ើបសួររកការពិតអញ្ចឹង?
-ព្រោះអូនគិតថា ក្រែងលោមានគ្រោះថ្នាក់ដល់បង ព្រោះគេជាអ្នកមានអំណាច មានអិទ្ធិពល...
- ទេ! បងដូចជាពុំឃើញថា មានគ្រោះថ្នាក់អីទេ ថ្វីបើគេមានអំណាច គេសំលាប់រូបបងលេងៗ បានរឺ? ស្រុកនេះ ជាស្រុកមានច្បាប់ទំលាប់ យើងពុំគួរខ្លាចអញ្ចឹងសោះ។
ណ្ហើយ ខាតពេលអិតប្រយោជន៍ទេ រឿងរបស់គេស្រេច នឹង គេចុះ.. សុំបងបណ្ដោយទុកឲ្យវាងងឹតងងល់អញ្ចឹងទៅចុះ បងមើល៍ ផ្ទៃមេឃទាំងមូលជាផ្ទៃមេឃងងិត ងងិតជារឿងដែលនាងយូរ៉េត និយាយមែន។ ពេលនោះយើងឋិតនៅក្នុងសភាពងងិត។ នាងយូរ៉េតប្រុងប្រៀបចំអុជភ្លើងនៅពេលដែលខ្ញុំទៅដល់ តែខ្ញុំបានហាមកុំឲ្យអុជ ព្រោះពុំមែនជាការចាំបាច់។ ខ្ញុំគិតថា គ្រាខ្លះ ឱកាសខ្លះ និង ក្នុងសភាវការណ៍ខ្លះ សភាពងងិតបានផ្ដល់នូវការរីករាយដល់យើង ជាជាងសភាពភ្លឺ។
ផ្ទះរបស់មីងនេះ មានយ៉ខាងមុខបន្ដិច។ យ៉នេះជាវិមានសួគ៌របស់យើង។ ជើងម៉ាលើយ៉នៃផ្ទះនោះ បានផ្ដល់នូវសេចក្ដីសុខឲ្យយើង ពិបាក នឹង បំភ្លេចចោលបានក្នុងជីវិតនេះ ព្រោះមាននាងយូរ៉េត នៅជិតខ្ញុំ។
ខ្ញុំធ្លាក់ខ្លួនចុះក្នុងអន្លង់ស្នេហ៍របស់នាងយ៉ាងពិតប្រាកដ តែខ្ញុំយល់ថា ការនេះ ពុំមែនមកពីសភាពនៃទឹកចិត្ដមិនរឹងប៉ឹងរបស់ខ្ញុំ រឺ ក៏នាង យូរ៉េត មានស្នេហ៍ រឺ មានអំណាចអាចស្រូបទាញទឹកចិត្ដបុរសឲ្យវង្វេងនោះឡើយ។ យើងនាំគ្នាអង្គុយសំលឹងមើលមេឃ។ យើងរិតតែឃើញច្បាស់តាមពាក្យដែលគេតែងនិយាយថា ផ្ទៃមេឃរិតតែងងិត ផ្កាយរិតតែភ្លឺឡើងមែន។ កាលបើឃើញសភាពដូច្នេះ ខ្ញុំក៏គិតថាយើង នឹង ដឹងដល់មិត្ដល្អ រឺ មិត្តអាក្រក់នោះ ក្នុងខណដែលយើងធ្លាក់ខ្លួនទៅក្នុងសេចក្ដីទុក្ខលំបាក ដែលទុកដូចជាសភាពងងិតនេះ។ ក្នុងសម័យរុងរឿងដែលទុកដូចជាពេលភ្លឺ យើងក៏ពិបាកដឹងថា មិត្ដណាល្អ មិត្ដណាអាក្រក់។
យើងនាំគ្នាអង្គុយសំលឹងហ្វូងតារាលើផ្ទៃមេឃ ហើយយើងសួរគ្នាលេងថា ផ្កាយណាជាផ្កាយប្រចាំជីវិតរបស់អ្នកណា? នាងយូរ៉េត ចូលចិត្ដតែរើសយកផ្កាយណាដែលធំៗ ហើយភ្លឺថ្លាថាជាផ្កាយប្រចាំជីវិតរបស់ខ្ញុំ ហើយនាងរើសយកផ្កាយណាដែលតូចៗ មានពន្លឺស្រអាប់ៗ ថាជាផ្កាយប្រចាំជីវិតរបស់នាង តែផ្កាយដែលនាងរើសយកថាជាផ្កាយប្រចាំជីវិតរបស់នាងនោះ នាងក៏រើសយកតែផ្កាយតូចៗ ណាដែលឋិតនៅជិតផ្កាយធំៗ ដែលនាងប្រាប់ថា ជាផ្កាយប្រចាំជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ យើងបានសច្ចាប្រណិធានចំពោះមុខដួងតារាទាំងនោះ ដោយសុំឲ្យដួងតារាទាំងនោះ ជួយធ្វើជាសាក្សីទិព្វរបស់យើងថា យើង នឹ�� ស���មោះត្រង់រកគ្នាដោយមិនបោះបង់គ្នាចោលអស់មួយជីវិត។
ខ្ញុំហ៊ានស្បថចំពោះវត្ថស័ក្ដិសិទ្ធិថា ខ្ញុំពុំដែលប្រព្រឹត្ដល្មើសលើសលស់លើរូបនាង យូរ៉េត ក្រៅពីការអោបថើបឡើយ។ ខ្ញុំលើកនាងទុកដូចជាទេពអប្សរនៃការស្អាតល្អបរិសុទ្ធ។ ខ្ញុំ នឹង ខំព្យាយាមរក្សាទុក នូវ គុណសម្ប័ទទាំងនោះឲ្យបានយឺនយូរជាទីបំផុត ដែលខ្ញុំអាចរក្សាទុកបាន។ នាង យូរ៉េត បានទុកចិត្ដខ្ញុំ។ ប្រសិនបើខ្ញុំប្រព្រិត្ដសើលលស់លើនាងជាងនោះទៀត ខ្ញុំជឿជាក់ថានាងមុខជាបណ្ដោយតាមចិត្ដខ្ញុំទាំងអស់ តែខ្ញុំស្រលាញ់នាង ស្រលាញ់ដោយទឹកចិត្ដបរិសុទ្ធ។ សេចក្ដីស្នេហាដ៏បរិសុទ្ធនេះ បានហាមប្រាម នូវគំនិតអាក្រក់របស់ខ្ញុំ ខ្ញុំចង់ឃើញនាង យូរ៉េតឋិតនៅបរិសុទ្ធស្អាត ដូចបុប្ផាដែលរីកឡើងជាប់នៅ នឹង សណ្ដង់ ឲ្យបានយឺនយូរជាទីបំផុត ដែលអាចឋិតនៅបាន។ ខ្ញុំអាចសរសើរខ្លួនអែងបានថា ខ្ញុំអាចរក្សា នូវ ការបរិសុទ្ធរបស់ស្ដ្រីភេទទុកបាន សូម្បីនៅជាមួយគ្នាតែពីរនាក់អស់ពេលដ៏យូរក៏ដោយ។
យប់មួយ នាង យូរ៉េត បានថ្លែង នូវ ការព្រួយបារម្ភប្រាប់ខ្ញុំថា នាងបានសង្កេតឃើញបុរសចំលែកពីរនាក់ចេះតែនាំគ្នាដើរចុះឡើងកាត់មុខផ្ទះនេះ។ ហើយចេះតែងាកមើលមកក្នុងផ្ទះដោយការសង្កេតពនិត្យ។ នាងគិតថា ក្រែងបុរសចំលែកពីរនាក់នោះ ជាដៃជើងរបស់អនុសេនីយទោស៊ឺ។
ការនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំព្រួយបារម្ភដែរ ព្រោះក្រែងមានរឿងមិនល្អកើតឡើង។ នាងយូរ៉េត បានបញ្ចេញយោបល់ថា ប្រសិនបើរឿងនេះ បានលេចលឺដឹងដល់អនុសេនីយទោស៊ឺ ពិតមែន គួរតែផ្លាស់ទីកន្លែងយ៉ាងឆាប់ជាទីបំផុត ដើម្បីកុំឲ្យមានការអ្វីកើតឡើងបាន។
ការធ្ងន់ធ្ងរក្នុងចិត្ដបានកើតឡើងដល់ខ្ញុំហើយ ព្រោះម្យ៉ាងក្រែងលោកស័ក្ដិពីរ ស៊ឺ ដឹងថាខ្ញុំនាំនាង យូរ៉េត យកមកលាក់ទុកនៅកន្លែងនេះ ហើយម្យ៉ាងទៀត រឿងឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំ ដែលចេះតែបង្ខំខ្ញុំឲ្យរៀបការជាមួយ នឹង នារីម្នាក់ដែលខ្ញុំពុំពេញចិត្ដ។ រឿងនេះខ្ញុំបានសារភាពអង្វរករលោកពីរបីដងហើយថា ខ្ញុំពុំអាចរៀបការបានឡើយ ព្រោះខ្ញុំបានស្រលាញ់នាង យូរ៉េត ជ្រុលទៅហើយ ប៉ុន្ដែលោកពុំព្រមទាល់តែសោះ។ រហូតដល់ទីបបំផុត លោកបាននិយាយយ៉ាងដាច់អហង្ការថា លោកពុំព្រមឲ្យខ្ញុំយកនាង យូរ៉េត ធ្វើជាប្រពន្ធជាដាច់ខាត។ ប្រសិនបើខ្ញុំពុំប្រតិបត្ដិតាមលោកទេនោះ លោក នឹង កាត់កាល់ខ្ញុំចោល។
ខ្ញុំចង់ប្រាប់នាង យូរ៉េត ពីរឿងនេះពីរបីដងហើយ តែខ្ញុំពុំហ៊ានប្រាប់ ព្រោះគិតថា ប្រសិនបើខ្ញុំប្រាប់នាងទៅ នាងមុខជាខូចចិត្ដខូចថ្លើមជាពុំខាន។
ខ្ញុំដកដង្ហើមធំ ព្រោះការពិបាកចិត្ដ។ ក្នុងខណនេះ ខ្ញុំហាក់ដូចជាមានភ្នំសង្កត់នៅលើដើមទ្រូងពីរបីត្រួត។ មួយត្រួតគឺ នារីជាទីស្នេហា មួយត្រួតទៀតគឺសត្រូវ ហើយមួយត្រួតទៀត គឺឪពុកម្ដាយ។
សំរាប់រឿងអ្វីដទៃ ពុំជាការអ្វីឡើយ។ ប៉ុន្ដែរឿងឪពុកម្ដាយ និង នារីជាទីស្នេហានោះ ជាបញ្ហាដែលខ្ញុំពិបាក នឹង ដោះស្រាយបាន ព្រោះតាំងពីដើមរៀងមក ខ្ញុំបានតាំងខ្លួនជាកូនដ៏ល្អ ជាកូនដែលឋិតនៅក្នុងឱវាទរបស់ឪពុកម្ដាយជានិច្ច។ ក្នុងវ័យសិក្សារៀនសូត្រ ខ្ញុំតែងប្រព្រឹត្ដខ្លួនបានល្អដរាប។ រឿងស្នេហាពុំដែលមានក្នុងជីវភាពសិក្សារបស់ខ្ញុំឡើយ។ មើលទៅប្រហែលជាដោយសារហេតុយ៉ាងនោះក៏ពុំដឹង បានជាឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានសំរេចចិត្ដរើសប្រពន្ធឲ្យខ្ញុំដោយមិនបាច់សាកសួរដល់ការពេញចិត្ដរបស់ខ្ញុំផងនោះ។
ខ្ញុំ នឹង ធ្វើដូចម្ដេច កាលបើខ្ញុំបានស្រលាញ់នាង យូរ៉េត ជ្រុលហួសទៅហើយ ៗសេចក្ដីស្រលាញ់នោះ ក៏បានរីកខ្លួនឡើងធំណាស់ទៅហើយ? បញ្ហានេះ ធំជាងបញ្ហាអ្វីដទៃទាំងអស់ ដែលខ្ញុំធ្លាប់បានជួបប្រទះមកក្នុងជីវិត។ ខ្ញុំអាចលះបង់អ្វីដទៃបានទាំងអស់ ដើម្បីនាង យូរ៉េត តែខ្ញុំពុំអាចលះបង់អ្នកមានគុណចោល ដើម្បីនាង យូរ៉េត បានឡើយ។
ប៉ុន្ដែថ្វីបើមានការពិបាកចិត្ដច្រើនបែបយ៉ាងនេះក៏ដោយ ខ្ញុំគិតថា ពេលនេះ គួរតែដោះស្រាយរឿងផ្លាស់ទីកន្លែងជាមុនសិន ដោយទុកបញ្ហាដទៃដោះស្រាយជាក្រោយ។ ខ្ញុំបានសំរេចចិត្ដថា នឹង នាំនាងយូរ៉េតឲ្យទៅនៅជាមួយ នឹង មីងឆែម អែភូមិពោធិហ្មស្រី ឃុំចំការសំរោង (បាត់ដំបង) ព្រោះខ្ញុំគិតថា ទីនោះឆ្ងាយពីក្រុងពុំងាយ នឹង អ្នកណាតាមរកឃើញ។
- - ការនេះ មិនធ្វើឲ្យបងពិបាកណាស់ទៅហើយ (នាងយូរ៉េតសួរខ្ញុំ) ព្រោះបងជាប់ធ្វើការផង។
- - មិនអីទេ ចាំបងចាត់ការរកស្ដ្រីម្នាក់ ដែលបងទុកចិត្ដឲ្យជូនអូនទៅ។
- - ប្រែសេចក្ដីថា យើងពុំងាយបានជួបគ្នាទៀតទេ?
- - ពុំមែនអញ្ចឹងទេ បងពឹងឲ្យគេជូនអូនទៅមុន ហើយបើយូរណាស់ដប់ថ្ងៃទៀត បង នឹង លៃលករកពេលទៅតាមអូនហើយ។
- - អញ្ចឹងបងក៏នៅតែពិបាកដែរ ព្រោះខាតពេលទៅតាមអូន។
- - មិនជាការអីទេសំរាប់រូបបង ព្រោះដូចបងធ្លាប់បាននិយាយប្រាប់អូនហើយថា បងអាចលះបង់ពេលវេលា ដើម្បីយូរ៉េត បាន។
- យើងបានកំណត់ពេលថា ត្រូវរៀបចំចាត់ចែងឲ្យយូរ៉េត ធ្វើដំណើរទៅស្រុកពោធិហ្មស្រី (បាត់ដំបង) នៅព្រឹកស្អែក តាមអយស្ម័យរថ ជាមួយ នឹង នាងសា មុន ជាកូនមីងឆែម ដែលខ្ញុំបានពឹងពាក់ឲ្យជូនទៅ។ ខ្ញុំបានលានាងត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ ដើម្បីចាត់ការក្នុងរឿងនេះ។
- ខណនោះនាងយូរ៉េត អោបខ្ញុំ។ នេះជាគ្រាដំបូងដែលនាងអោបហើយថើបខ្ញុំ ព្រមទាំងខ្សិបដាក់ត្រចៀកខ្ញុំថា៖
- - អូន នឹង មិនភ្លេចគុណបងអស់មួយជីវិត។
- ខ្ញុំពុំដឹងជាឆ្លើយដូចម្ដេច។ យើងនាំគ្នាឈរនៅស្ងៀមមួយសន្ទុះ បណ្ដោយពេលវេលាឲ្យកន្លងផុតទៅ ក្នុងការអោបថើប ដោយមិនបាននិយាយស្ដីអ្វីឡើយ។
- - បង! (នាងយូរ៉េត និយាយថែមទៀត) សុំបងកុំបោះបង់ចោល យូរ៉េតណ៎ាបង ណ៎ា!..
ខ្ញុំបានទទួល នូវ ពាក្យសន្យា ហើយខ្ញុំក៏ដើរមក ដោយមនោសញ្ចេតនាដែលពិបាក នឹង អធិប្បាយ។ ខ្ញុំចុះចេញពីផ្ទះនោះមកទាំងការពិបាកចិត្ដ និង សប្បាយចិត្ដ។ ការដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំពិបាកចិត្ដនោះ គឺការដែលខ្ញុំ នឹកទៅដល់រឿងឪពុកម្ដាយខ្ញុំបានបង្ខំខ្ញុំ ឲ្យរៀបការប្រពន្ធ អែការដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំសប្បាយចិត្ដនោះ គឺការដែលខ្ញុំនឹកពេញចិត្ដក្នុងការសំរេចរបស់ខ្ញុំ ... ខ្ញុំនឹកសប្បាយរីករាយក្នុងចិត្ដថា រឿងល្ខោនដ៏វែងរបស់ខ្ញុំហៀប នឹង បានសំរេចទីអវសានហើយ។
នៅវេលាម៉ោង ៥ កន្លះព្រឹក ខ្ញុំក៏បាននាំនាងសា មុនទៅទទួលនាង យូរ៉េត អែស្ទឹងមានជ័យយកទៅដាក់ស្ថានីយអយស្ម័យយានដោយរថយន្ដ។ ខ្ញុំបាននិយាយណែណាំអ្នកទាំងពីរឲ្យស្គាល់គ្នា ហើយបានបញ្ជាក់ប្រាប់នាង យូរ៉េតថា នាងសាមុននេះអែងហើយ ដែលត្រូវជូនទៅនៅអែផ្ទះនាងនៅភូមិពោធិហ្មស្រី។
យើងបានបែកគ្នាទាំងក្រៀមក្រំ ទាំងក្ដីអាល័យ។