ការផ្សាយរបស់មណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
ចុះផ្សាយដោយ កែវ ឈុន
****************************************
រឿងខ្ញុំមានទោសព្រោះអ្វី?
ដោយ ទ្រីញ វ៉ាញ
តំណាងរាស្ដ្រ ជាសមាជិកការិយាល័យរដ្ឋសភា និង
ជារដ្ឋមន្ដ្រីក្រសួងឃោសនាការ នៅសម័យសាធារណរដ្ឋខ្មែរ
រក្សាសិទ្ធិ
ព.ស ២៥០៣ គ.ស ១៩៦០
------------------------------------------------------------------------------
វគ្គទី២
ដើមហេតុ នៃ រឿង
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី12.ធ្នូ 2020.ម៉ោង 17:50
មេឃស្រឡះអាកាសក្ដៅ។ ព្រះអាទិត្យកំពុងតែរៀបអស្ដង្គតទៅហើយ ដោយបានបញ្ចេញ នូវ រស្មីពណ៌ក្រហមឆ្អៅពាសពេញផែនដី។
នាកណ្ដាលភាពក្ដៅស្អាប់ស្អុះ នៃ ធាតុអាកាសយ៉ាងនេះ នៅតាមដងផ្លូវភ្នំពេញ - កំពត មានរយន្ដធ្វើចរាចរទៅមកជាច្រើន ដែលជាការអាចធ្វើអោយមនុស្សវិលមុខបាន ប្រសិនបើមនុស្សនោះ ឈរចាំតែមើលរថយន្ដទាំងនោះ។ ប៉ុន្ដែថ្ងៃនេះ ការធ្វើចរាចរ នៃ រថយន្ដចូលមកទីក្រុងភ្នំពេញច្រើនជាងចេញទៅកំពត ព្រោះថ្ងៃនេះជាថ្ងៃអាទិត្យ។ ពួកអ្នកធំ និង អ្នកមាននៅរាជធានី តែងនាំគ្នាធ្វើដំណើរទៅស្រូបយកអាកាសបរិសុទ្ធនៅកែប នៅវេលាល្ងាចថ្ងៃសៅរ៍ លុះល្ងាចថ្ងៃអាទិត្យគេត្រូវធ្វើដំណើរត្រលប់មករាជធានីវិញ ម៉្លោះហើយនៅតាមដងផ្លូវភ្នំពេញ - កំពត តែងមានស្នូរ នៃ គ្រឿងចក្រ និង ស៊ីហ្វ្លេ នៃ រថយន្ដគ្រប់ម៉ាក គ្រប់ធុនជាប់ៗគ្នាស្ទើរពុំដាច់សូរ។
ល្ងាចនេះខ្ញុំបានរួមដំណើរត្រលប់មកភ្នំពេញវិញ ជាមួយនឹង មិត្រជិតស្និតម្នាក់ ដោយរថយន្ដដេអេះ របស់គេ ហើយដែលម្ចាស់គេជាអ្នកកាន់ចង្កូតដែរ។ មិត្រខ្ញុំធ្លាប់បើកឡានដូចគេហោះ តែពេលនោះ គេបើកក្នុងល្បឿនដ៏យឺត ព្រោះយើងរវល់ជជែកគ្នាពីនេះពីនោះលេង ដោយការសប្បាយរីករាយ ដែលជួយបន្លប់ នូវ ការធុញទ្រាន់ក្នុងពេលដែលយើងធ្វើដំណើរត្រលប់មកផ្ទះវិញ។
- សំលាញ់! គ្នាដូចជាឆ្ងល់ឯងណាស់ (មិត្ដរបស់ខ្ញុំ បានសួរខ្ញុំ ក្នុងខណដែលរថយន្ដបានលូនឆ្លងចេញផុតពីទ្វារកំពត) ហេតុម្ដេច ក៏បានជាឯងចេះតែប្រកែក នឹង បំណងល្អរបស់ប៉ា និង ម៉ាក់ឯង ក្នុងរឿងគូស្រកររបស់ឯង។
ខ្ញុំងាកមើលមុខសំលាញ់ខ្ញុំ ដោយងឿងឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វី ក៏បានជាគេលើកយករឿងគូស្រករនេះមកនិយាយ
-
សំឡាញ់! គ្នាមិនចង់លឺរឿងហ្នឹងសោះ តែបើឯងចង់ដឹង គ្នាក៏ពេញចិត្ដប្រាប់ឯងអោយបានដឹងដែរ (ខ្ញុំឆ្លើយ) រឿងប្រពន្ធមិនខុសគ្នាពីផ្ទះប៉ុន្មានទេ ផ្ទះដែលយើងនៅជាសុខសាន្ដបាន ក៏គឺផ្ទះដែលយើងពេញចិត្ដ ដូច្នេះមុន នឹង សង់ផ្ទះត្រូវយើងលៃលកទៅតាមចិត្ដបន្ដិច ដែលយើងស្រលាញ់ បើយើងអោយគេសង់អោយដោយពុំបានប្រាប់ថា យើងស្រលាញ់ផ្ទះបែបនេះបែបនោះទេ ផ្ទះនោះមុខជាទាស់ចិត្ដយើង អែប្រពន្ធវិញក៏យ៉ាងនោះដែរ បើប៉ាម៉ាក់ខ្ញុំពេញចិត្ដ តែគ្នាពុំស្រលាញ់ តើអោយគ្នារៀបការជាមួយយ៉ាងម៉េចកើត អែងគិតមើល យើងត្រូវនៅរួមរស់ជាមួយគ្នាអស់មួយជីវិត ចុះបើយើងពុំពេញចិត្ដ នឹង គ្នា ពុំស្រលាញ់គ្នា តើអោយនៅជាមួយគ្នាយ៉ាងម៉េចកើតសំលាញ់!...
- ហ៊ឹះ!, (សំលាញ់របស់ខ្ញុំដកដង្ហើមធំ ហើយនិយាយតទៅទៀត) រឿងនេះដូចពិបាកដែរ តែគ្នាសង្កេតឃើញថា ប៉ា និង ម៉ាក់អែង ពិបាកចិត្ដ នឹង អែងខ្លាំងណាស់ ព្រោះលោកគិតថា អែងតាមអោវាទលោក
- រឿងអ្វីៗ គ្នាអាចធ្វើតាមបំណងលោកបានទាំងអស់ តែរឿងនេះគ្នាដូចជាធ្វើពុំកើត ព្រោះគ្នាយល់ថា រូបគ្នានេះទេតើ ដែលជាអ្នកទទួលបន្ទុកដ៏ធ្ងន់ ក្នុងគ្រួសារទៅអនាគត..
- ពិតណាស់ហើយសំលាញ់! គ្នាក៏យល់ចិត្ដយល់ថ្លើមអែងណាស់ហើយដែរ តែការដែលគ្នាលើកយករឿងនេះមកនិយាយ ក៏ពុំមែនប្រែសេចក្ដីថា គ្នាបង្ខិតបង្ខំអែងទេ។
បរិយាកាសបានស្ងប់ស្ងៀមមួយសន្ទុះ ដោយយើងគ្មានលឺអ្វីក្រៅពីស្នូរនៃរថយន្ដ។ បន្ដិចមកយើងក៏បានចាប់ផ្ដើមនិយាយលេងពីនេះពីនោះតទៅទៀត ដោយការសប្បាយរីករាយ។ យូរៗ សំលេងសើចក្អាកក្អាយ នៃ យើងទាំងពីរ ក៏បនាលាន់លឺឡើងបង្គ្របលើសំលេងរថយន្ដម្ដងៗ។
ការធ្វើដំណើរដូចជាឆាប់រហ័សសំរាប់អ្នកពុំគិតគូរពីរយៈចំងាយផ្លូវ។ រថយន្ដបានចូលមកដល់អង្គតាសោម ក្នុងខណៈដែលយើងពុំបានជានឹកនា។ សំលាញ់ខ្ញុំក៏បានបញ្ឈប់រថយន្ដនៅទីនោះ ហើយយើងទាំងពីរនាក់ ក៏ចុះទៅទទួលទានភេសជ្ជនៅក្នុងភោជនីយដ្ឋានមួយ។
អង្គតាសោមជាកន្លែងពិសេសសំរាប់ភ្ញៀវទេសចរទាំងទៅទាំងមក... ក្នុងភោជនីយដ្ឋានមួយៗ តែងមានភ្ញៀវចូលទៅអង្គុយបរិភោគអាហារ ឬ ភេសជ្ជយ៉ាងត្រៀបត្រា ពុំសូវមានកន្លែងទំនេរ...
យើងបានចូលទៅអង្គុយកន្លែងទំនេរមួយ ដែលឋិតនៅចំកណ្ដាល ព្រោះអ្នកដែលចូលទៅមុន បានរើសយកតុដែលនៅខាងៗអស់។ យើងបានទទួលទានទឹកដូងដ៏មានអោជារស ព្រោះការស្រេកទឹករបស់យើង។ យើងបានអង្គុយសន្ទនាគ្នាយ៉ាងស្ងប់ស្ងៀម។ ក្នុងខណជាមួយគ្នានេះ ខ្ញុំបានចាប់អារម្មណ៍ទៅលើតុមួយ ដែលឋិតនៅពីខាងលិចខ្ញុំ។ តុនោះមានមនុស្សអង្គុយបីនាក់ គឺបុរសឋិតនៅក្នុងវ័យកណ្ដាលម្នាក់ ស្រីចំណាស់ម្នាក់ និង សុភាពនារីម្នាក់ទៀត។ ការប្លែកដែលធ្វើអោយខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍នោះ គឺខ្ញុំបានសង្កេតឃើញថា មនុស្សទាំងបីនាក់នេះ និយាយគ្នាយ៉ាងតិចបំផុត។ ម្នាក់ៗសុទ្ធតែមានទឹកមុខស្រពោនក្រៀមក្រំ វៀរលែងតែបុរសចេញ។ ដែលមើលទៅហាក់ដូចជាមានការសប្បាយរីករាយណាស់ ក្នុងការដែលគេខំយកចិត្ដយកថ្លើមសុភាពនារី។ ប្រសិនបើការស្មានរបស់ខ្ញុំពុំខុស ខ្ញុំគិតថា បុរស និង ស្រីទាំងពីរនាក់នេះ ជាប្ដីប្រពន្ធ នឹង គ្នា អែយាយចាស់ម្នាក់ទៀតនោះ ក៏ប្រហែលជាម្ដាយរបស់បុរស រឺ ស្ដ្រីនោះ។
ខ្ញុំបានលួចចោលកន្ទុយភ្នែកក្រលេកមើលយូរៗទៅ ឃើញសុភាពនារីនោះ ដូចជារិតតែស្អាតឡើងៗ ស្អាតទាល់តែស្រូបទាញក្រសែភ្នែករបស់ខ្ញុំ អោយចេះតែលួចសំលឹងទៅនាង។ ប្រសិនបើការសង្កេតពិនិត្យរបស់ខ្ញុំ ពុំខុសទេនោះ ស្រីស្អាត់ដែលខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍នេះ គ្មានការត្រេកត្រអាល រឺ រីករាយអ្វីជាមួយ នឹង បុរសដែលនាងមកជាមួយនេះឡើយ។ ទឹកមុខរបស់នាងសំដែងអោយឃើញ នូវ ការពុំសូវជាសប្បាយរីករាយ។ សូម្បីក្នុងពេលដែលបុរសនោះនិយាយជាមួយ ក៏មើលទៅនាង ហាក់ដូចជាពុំយកចិត្ដទុកដាក់ នឹង ស្ដាប់ឡើយ ហើយនិយាយឆ្លងឆ្លើយទៅបុរសនោះវិញក៏តិចតួចដែរ ហើយក្នុងពេលនិយាយនោះទៀត នាងពុំសំលឹងមើលមុខបុរសនោះផង។ ខ្ញុំលួចគិតតែម្នាក់អែងថា អាការជ្រប់ស្រពោនយ៉ាងនេះ ជាការសំដែងអោយដឹងថា នាងប្រហែលជាមានទុក្ខព្រួយអ្វីម្យ៉ាងក្នុងខ្លួន។
- - នែ! សំលាញ់ (សំលាញ់របស់ខ្ញុំសួរតិចៗ ក្នុងខណដែលខ្ញុំកំពុងលួចសង្កេតមើលគេ) គ្នាសង្កេតមើលទៅអែង ហាក់ដូចជាចាប់អារម្មណ៍ នឹង ស្រីនោះណាស់។
- - អញ្ចឹង រឺ? (ខ្ញុំសួរទៅវិញ)
- - ជាប់ចិត្ដមែនទេសំលាញ់? (គេសួរបញ្ជាក់ខ្ញុំម្ដងទៀត)
ខ្ញុំពុំឆ្លើយថាអ្វី។ ខ្ញុំលួចចោលកន្ទុយភ្នែកមើលនាងតទៅទៀត។ សភាពការក៏បានប្រព្រិត្ដទៅដូចដើមគឺ បុរសនិយាយច្រើន ស្រីនិយាយតិច។ នេះជាលក្ខណ ដែលនិយាយបានយ៉ាងងាយថា អ្នកទាំងពីរនាក់នេះមុខជាមានការអរិចិត្ដ នឹង គ្នាក្នុងរឿងអ្វីមួយពុំខាន។
ក្នុងខណដែលយើងនៅស្ងៀមនេះ អ្នកទាំងបីនាក់ ក៏នាំគ្នាក្រោកដើរចេញពីតុសំដៅទៅរករថយន្ដ ដែលគេទុកនៅខាងក្រៅ ដោយបុរសជាអ្នកដើរនាំមុខ។ ភោជនីដ្ឋាននេះ មានតុកៅអីជាច្រើន ម៉្លោះហើយទីកន្លែងក៏ចង្អៀតស្ទើរតែគ្មានផ្លូវដែរ។ នៅពេលដែលដើរចេញមកដល់តុដែលយើងអង្គុយ គេគួរតែលៃលកដើរអោយបានស្រួល ដើម្បីកុំអោយមានការបះទង្គិច រឺ បើមានប៉ះទង្គិចបន្ដិចបន្ដួចក៏គួរណាស់តែសូមអភ័យទោសពីយើង តែនេះផ្ទុយទៅវិញ គេដើរធ្វើរិកព្រងើយ មកប៉ះ នឹង កៅអីដែលសំលាញ់របស់ខ្ញុំអង្គុយ ហើយ ក៏ធ្វើរិកព្រងើយដើរហួសទៅទៀត។ ការដើរមកប៉ះនេះ ក៏ខ្លាំងល្មមធ្វើអោយទឹកដូងក្រឡកចេញពីកែវហៀរទៅលើតុ នារីដែលដើរតាមក្រោយមកនោះ ក៏ហាក់ដូចជាភ្ញាក់ស្រឡាំងកាំង នឹង អាការៈបែបនេះដែរ តែនាងក៏ពុំស្ដីថាអ្វី ហើយក៏ដើរហួសទៅទៀត។ តាមការសង្កេត ខ្ញុំយល់ឃើញថា នាងដឹង នូវ កំហុសរបស់បុរស ដែលនាងមកជាមួយនោះដែរ ហើយនាងក៍ពុំពេញចិត្ដ នឹង សភាពបែបនេះដែរ តែនាងពុំដឹងជាធ្វើដូចម្ដេច ក្រៅពីគ្រាន់តែចោលក្រសែភ្នែកក្រលេកមើលមុខខ្ញុំដោយអង្វរករនោះឡើយ។
គ្រាន់តែងាកមុខមកខាងគេភ្លាម សំលាញ់ខ្ញុំក្រោកយ៉ាងឆាប់រហ័ស ហើយស្ទុះទៅតាមបុរសនោះ ដែលដើរផុតទៅហើយប្រហែលជាប្រាំម៉ែត្រ។ សំលាញ់របស់ខ្ញុំក៏ជាសភាពបុរស ដែលមានទឹកចិត្ដជាអ្នកកីឡាដែរ។ គេពុំវាយមនុស្សពីក្រោយដោយអ្នកម្ខាងពុំដឹងខ្លួនឡើយ គេស្ទុះទៅតាមបុរសនោះហើយ ក៏កេះស្មាបុរសនោះអោយងាកមុខមករកគេ។
ដោយសារពាក្យសំដីតិចពេក ខ្ញុំក៏ពុំអាចលឺឲ្យបានច្បាស់លាស់ថា តើសំលាញ់ខ្ញុំបានសួរបុរសជំលើយនោះថាដូចម្ដេចឡើយ តែថាខ្ញុំសង្កេតឃើញថា សំលាញ់របស់ខ្ញុំបានប្រើកិរិយាយ៉ាងសុភាពរាបសា ទៅរកបុរសនោះ។ ខ្ញុំបានលឺជាក់ច្បាស់ នូវ ពាក្យសំដីរបស់បុរសនោះ ដែលនិយាយមករកសំលាញ់ខ្ញុំ។ ពាក្យសំដីនោះជាពាក្យសំដីយ៉ាងព្រហើនកោងកាច ដែលសូម្បីតែខ្ញុំមើលទៅក៏ពិបាកអត់អោនអោយដែរ។ គេនិយាយទាំងកម្រោលថា «គេដើរតាមផ្លូវទេ គេអិតដើរជាន់ក្បាលអ្នកណាទេ»។
គ្រាន់តែលឺបុរសនោះនិយាយដោយពាក្យសំដីប្រហើនកោងកាចដូច្នេះ ខ្ញុំក៏ស្ទុះចូលទៅដែរ។ ការដែលខ្ញុំស្ទុះចូលទៅនេះ គ្មានបំណងអ្វីក្រៅពីគិតថា ស្ទុះទៅឃាត់អ្នកទាំងពីរកុំឲ្យមានរឿងរ៉ាវឈ្លោះទាស់ទែងគ្នាទេ ព្រោះខ្ញុំធ្លាប់ស្គាល់ចិត្ដសំលាញ់របស់ខ្ញុំថា ជាមនុស្សមានចិត្ដឆេវឆាវពុំសូវគិតមុខគិតក្រោយ។ ខ្ញុំមានស្ទុះទៅទាន់អែណា ពុំទាន់ស្ទុះទៅដល់ផងស្នូរផាច់ក៏លាន់លឺឡើង។ នេះជាស្នូរដៃដែលសំលាញ់ខ្ញុំបានដាល់ត្រូវកញ្ចប់មាត់របស់បុរសព្រហើននោះ បន្ទាប់គ្នា នឹង ពាក្យកោងកាច ដែលគេបាននិយាយមកកាន់សំលាញ់របស់ខ្ញុំ។ បុរសនោះទ្រេតទ្រោតតតេះតតះទៅខាងក្រោយ តែវាទប់ខ្លួនបាន ក៏ស្ទុះចូលមកម្ដងទៀតដូចខ្លាត្រូវរបួស ប៉ុន្ដែក៏ត្រូវថែមមួយផាច់ទៀត។ ម្ដងនេះ បុរសនោះដួលអុកគូថទៅលើដី។ ខ្ញុំក៏ចូលទៅរាំងពីមុខសំលាញ់ខ្ញុំ ហើយទាញដៃគេដើរត្រលប់ទៅតុវិញ។
- - គួរប្រដៅវាឲ្យខ្លាំងជាងនេះបន្ដិច អាជំលើយបែបហ្នឹង (សំលាញ់ខ្ញុំបាននិយាយ)
- - ណ្ហើយ! ប៉ុណ្ណឹងបានហើយកុំឲ្យខ្មាសគេ សព្វបើរឿងតិចតួចអញ្ចឹង (ខ្ញុំនិយាយ)
មនុស្សម្នាក់បានផ្អើលឆោឡោឡើងមើលការដែលកើតឡើងនោះ។ បុរសនោះក្រោកឈរឡើង ហើយក៏និយាយឡូឡា តែខ្ញុំក៏ពុំអាចស្ដាប់បានថា គេនិយាយអ្វីឡើយ ព្រោះសម្លេងអ៊ូរអែនៃមនុស្សដែលភ្ញាក់ផ្អើលនោះ លឺឡើងខ្លាំងពេក។
មួយសន្ទុះក្រោយមក បុរសនោះដើរទៅឡើងជិះរថយន្ដហើយបើកបរចេញបាត់ទៅ។
សភាពឆោឡោក៏រលាយបាត់ បរិយាកាសស្ងប់ស្ងាត់ក៏កើតមានឡើងវិញ។ ក្នុងបរិយាកាសស្ងប់ស្ងាត់នេះ ការងឿងឆ្ងល់ក៏កើតឡើងទៀតដល់រូបខ្ញុំ ពីដើមខ្ញុំគិតថា បុរសស្ដ្រីនេះជាប្ដីប្រពន្ធរបស់គេ អីលូវខ្ញុំដូចជានឹកសង្ស័យថា ពុំមែនទៅវិញ ព្រោះខ្ញុំបានសង្កេតឃើញបុរសនោះកាន់ចង្កូតរថយន្ដបើកបរដោយខ្លួនអែង ហើយស្រីចាស់អង្គុយខាងមុខជាមួយ អែសុភាពនារីអង្គុយខាងក្រោយតែម្នាក់អែងទៅវិញ ឃើញដូច្នេះខ្ញុំប្រែសេចក្ដីថា បុរសស្ដ្រីនេះ ពុំមែនជាប្ដីប្រពន្ធឡើយ ព្រោះបើប្ដីប្រពន្ធរបស់គេ គេមុខជាអង្គុយទន្ទឹមគ្នានៅខាងមុខ ដោយទុកអោយស្ដ្រីចាស់នោះអង្គុយខាងក្រោយជាពុំខាន។
លុះរថយន្ដរបស់បុរសព្រហើននេះ ចេញផុតបន្ដិចទៅបុរសម្នាក់ដែលអង្គុយនៅជិតតុខ្ញុំ បានងាកមកនិយាយប្រាប់សំលាញ់ខ្ញុំថា បុរសជំលើយអំបាញ់មិញនេះ ជាអនុសេនីទោ លោកមេទ័ពដាប ឈួន នៅសៀមរាប អែស្ដ្រីពីរនាក់នោះ គេពុំបានស្គាល់ដែរ តែគេបានបញ្ជាក់ថា ពុំមែនប្រពន្ធរបស់បុរសនោះឡើយ ព្រោះគេធ្លាប់ស្គាល់គ្រួសារ នៃ អនុសេនីទោនោះ។ គេនិយាយតទៅទៀតថា អនុសេនីទោនេះឈ្មោះ ស៊ី ជាមនុស្សកោងកាចសាហាវជាទីបំផុត។ អនុសេនីទោនេះជាសេនាឆ្វេងរបស់ដាប ឈួន។ អ្នកស្រុកសៀមរាបខ្លបខ្លាចនាយទាហាននេះ ស្ទើរពុំហ៊ានមើលមុខផង ព្រោះវាធ្លាប់សំលាប់មនុស្សស្ទើរតែរាប់ពុំអស់មកហើយ...
គ្រាន់តែលឺដូច្នេះ ខ្ញុំដូចជាមានការព្រួយបារម្ភបន្ដិចដែរ ព្រោះខ្ញុំគិតថា ក្រែងលោថ្ងៃក្រោយ នឹង កើតរឿងរ៉ាវធំដុំតទៅទៀត ព្រោះបក្សពួក ដាប ឈួន សម័យនោះមានអិទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំង។ តែចិត្ដមួយគិតថា ពុំគួរភ័យខ្លាចអ្វីទេ ព្រោះថា បើទុកជាបក្សពួកកូនចៅ ដាប-ឈួន វាមានអិទ្ធិពល ក៏វាមានតែអែសៀមរាបអែណោះទេ វាពុំអាចប្រើអិទ្ធិពលរបស់វាអោយមកគ្របសង្កត់លើរូបខ្ញុំ និង សំលាញ់របស់ខ្ញុំ ដែលនៅភ្នំពេញអែណេះបានឡើយ ហើយម្យ៉ាងទៀត ខ្ញុំ និង សំលាញ់របស់ខ្ញុំ ក៏ជានាយទាហានដែរ តែសភាពនាយទាហានរបស់យើងនេះ យើងពុំដែលប្រើអំណាចកោងកាចជិះជាន់អ្នកណាឡើយ។ យើងបានតាំងចិត្ដជានិច្ចថា សភាពជានាយទាហានរបស់យើងនេះ ជារបងសំរាប់ការពារប្រទេសជាតិមាតុភូមិ.. ហើយក្នុងសម័យសង្គម ដែលសម្ដេចសហជីវិនទ្រង់បានដឹកនាំនេះ ទាហានយើងក្រោមកិច្ចចាត់ចែង នៃ លោកឧត្ដមសេនីយ លន់ នល់ ជាទេសរដ្ឋមន្ដ្រីការពារប្រទេស និង ជានាយអគ្គនាយកសេនាធិការកងទ័ពជាតិ ពុំគ្រាន់តែជារបងការពារប្រទេសប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងបាននាំគ្នា ជួយស្ថាបនាជាតិគ្រប់វិស័យ មានការស្ថាបនា ផ្លូវថ្នល់ ស្ពាន សាលារៀន ផ្ទះពេទ្យ វត្ដអារាម និង ទីតាំងខេត្ដថ្មីៗ ជាដើមទៀតផង....
ក្រោយការកើតហេតុនោះបន្ដិមក យើងក៏នាំគ្នាបន្ដដំណើរមកភ្នំពេញទៀត។ ខ្ញុំភ្លេចបញ្ចេញឈ្មោះសំលាញ់របស់ខ្ញុំនេះ តើគេឈ្មោះអ្វី? គេឈ្មោះសុខ សម្បូរ។ យើងធ្លាប់រៀននៅក្នុងសាលាទាហានជាមួយគ្នា។ ក្នុងសម័យនោះ សុខ សម្បូរ ក៏ដូចរូបខ្ញុំដែរ យើងមានឋានន្ដរស័ក្ដិជាអនុសេនីយទោដែរ តែគេធ្វើការនៅក្នុងកងកាំភ្លើងធំ អែរូបខ្ញុំវិញ ធ្វើការនៅការិយាល័យទី ២ នៃ អគ្គសេនាធិការកងយោធពលខេមរភូមិន្ទផ្នែកចារកម្ម។