ការផ្សាយរបស់មណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
ចុះផ្សាយដោយ កែវ ឈុន
****************************************
រឿងខ្ញុំមានទោសព្រោះអ្វី?
ដោយ ទ្រីញ វ៉ាញ
តំណាងរាស្ដ្រ ជាសមាជិកការិយាល័យរដ្ឋសភា និង
ជារដ្ឋមន្ដ្រីក្រសួងឃោសនាការ នៅសម័យសាធារណរដ្ឋខ្មែរ
រក្សាសិទ្ធិ
ព.ស ២៥០៣ គ.ស ១៩៦០
------------------------------------------------------------------------------
ជំពូកទី១
១. រឿងអាថិកំបាំងបិទមុខ
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី5.ធ្នូ 2020.ម៉ោង 18:25
នៅក្រុងបាងកករាជធានី នៃ ប្រទេសថៃឡង់ ក្នុង គ.ស. ១៩៦២ មានរឿងចំលែកអស្ចារ្យ បានធ្វើអោយមហាជនភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្ឡាំង ព្រោះរឿងអាថិកំបាំង ឋិតនៅក្នុងការងឿងឆ្ងល់ នៃ មហាជន ចាប់តាំងពីជនសាមញ្ញធម្មតា រហូតដល់អ្នកកាសែត អ្នកនិព្វរឿងបិទមុខ អ្នកចិត្ដសាស្ដ្រ អ្នកវិញ្ញាណសាស្ដ្រ តែងនាំគ្នាស៊ើបសួរថា តើរឿងរ៉ាវពិតប្រាកដនោះយ៉ាងណាខ្លះ?
ភ្លើងសង្គ្រាមលោកលើកទី២ បានរលត់ទៅក៏ពិតមែនហើយ តែប្រជាជនទាំងឡាយនៅពុំទាន់បាត់ស្រៀវឆ្អឹងខ្នងនៅឡើយ។ ការប្រែប្រួល នៃ ពិភពលោក ដែលអាចកើតឡើងពីផល នៃ សង្គ្រាម សម័យថ្មី សង្គ្រាមត្រជាក់ សង្គ្រាមពិសេស សង្គ្រាមឥតប្រកាសសង្គ្រាម ដែល គេច្រើតែស្មានថា នឹង ប្រព្រឹត្ដទៅបែបនេះ បែបនោះយ៉ាងណា រឿងអាថិកំបាំងបិទមុខ ដែលកំពុងកើតមានឡើងក្នុងពេលនេះ ក៏នៅតែទទួល នូវ ការងឿងឆ្ងល់ និង ការដៅស្មាន នៃ មហាជន ពុំប្លែកគ្នាប៉ុន្មានពីរឿងសង្គ្រាមទាំងនោះដែរ....
ប្រជាជនភាគច្រើននៅបាងកក នាំគ្នាជឿថា មានខ្មោចបិសាចមួយដែលមានឥទ្ធិរិទ្ធិ តែពុំប្រទូសរ៉ាយ នឹង មនុស្ស ព្រោះវាមិនដែលធ្វើអ្វីឲ្យរំខានដល់អ្នកណាសោះឡើយ។
បិសាចនេះ គឺ គ្រាន់តែជាបិសាចស្នេហាតែប៉ុណ្ណោះ ព្រោះវាមកជួបតែមនុស្សដែលវាស្រឡាញ់ ដោយវាអាច សំដែងរូបកាយអោយក្លាយខ្លួនទៅជាមនុស្សបាន។
មនុស្សដែលបិសាចនៅស្រលាញ់ គឺស្រីម្នាក់ឋិតនៅក្នុងមជ្ឈិមវ័យឈ្មោះនាង យូរ៉េត។ ឈ្មោះនេះក៏ល្មមជាឈ្មោះរបស់ជនជាតិថៃបាន តែអ្នកផងបានដឹងច្បាស់ថា នាងយូរ៉េតជាជនជាតិខ្មែរ។ នាងមានប្ដីជាជនជាតិខ្មែរដែរ ហើយមានកូនប្រុសតូចម្នាក់ ដែលនៅក្នុងបន្ទុករបស់នាងសព្វថ្ងៃនេះ..
រឿងរ៉ាវមានតទៅទៀតថា កាលបើគូស្វាមីភរិយា នៅរួមសុខទុក្ខជាមួយគ្នា បានកូនប្រុសមួយនេះហើយ ប្ដីក៍ស្លាប់ចោលនាងទៅ ដោយសារឧបទ្ទហេតុក្នុងពេលរាត្រីមួយ ដែលគេបានបើករថយន្ដផ្ទាល់ខ្លួនចូលទៅទីក្រុង ដើម្បីកិច្ចធុរអ្វីមួយ ហើយទៅបុកដើមឈើនៅទីពាក់កណ្ដាលផ្លូវ។ ដោយសារការបើកបរលឿនពេក រថយន្ដនោះបានជ្រុលជ្រួសទៅបុកដើមឈើយ៉ាងខ្លាំងក្រៃណាខ្លាំង ទាល់តែរថយន្ដនោះឆេះខ្ទេចខ្ទីទាំងអស់។ ឯម្ចាស់រថយន្ដគឺប្ដីនាងយូរ៉ត ដែលជាអ្នកបើករថយន្ដនោះ ក៏ត្រូវភ្លើងឆាបឆេះរោលរាល ស្លាប់នៅជាប់ នឹង ដៃចង្កូតរថយន្ដ។ ភាពនេះជាភាពគួរឲ្យស្លុតរន្ធត់ជាខ្លាំង..
ទីកន្លែងដែលរថយន្ដបុកដើមឈើ ទាល់តែស្លាប់ម្ចាស់នោះ ជាកន្លែងស្ងប់ស្ងាត់គ្មានផ្ទះសម្បែងអ្នកស្រុកឡើយ។ សងខាងផ្លូវថ្នល់មានដើមគគីរដុះជាជួរ តែឃ្លាតៗពីគ្នា។ បើតាមការសន្និដ្ឋាន របស់ក្រុមព្រះនគរបាល ដែលបានទៅពិនិត្យមើលសាកសព និង កំទេចរថយន្ដក្នុងវេលានោះថា ប្រហែលជាម្ចាស់រថយន្ដបើកបរលឿនពេក ពុំប្រយ័ត្នប្រយែង លុះមានហេតុការណ៍កើតឡើងចាប់ហ្វ្រាំងពុំទាន់ រថយន្ដក៏ជ្រុលទៅបុកដើមឈើ។ ដោយការបុកខ្លាំងពេក រថយន្ដក៏ឆេះខ្ទេចខ្ទី បណ្ដាលអោយអ្នកម្ចាស់រថយន្ដ ដែលជាអ្នកបើកបរនោះត្រូវភ្លើងឆេះរោលរាលទៅជាមួយ នឹង រថយន្ដដែរ។ ការពិនិត្យ និង សេចក្ដីរាយការណ៍ របស់ក្រុមព្រះនគរបាល បានផ្អែកទៅលើជំនឿថា រថយន្ដដែលត្រូវភ្លើងឆេះនេះ ជារថយន្ដរបស់ប្ដីនាង យូរ៉េត ឯអ្នករងគ្រោះស្លាប់ក្នុងរថយន្ដ ក៏គឺប្ដីរបស់នាង យូរ៉េតនុះឯង....
ហេតុការណ៍ដូចពោលមកនេះ បានកើតឡើងបីឆ្នាំកន្លងមកហើយ...
កាលបើអត់ពីខ្មោចប្ដីទៅហើយ នាងយូរ៉េត ក៏នៅតែសំណាក់អាស្រ័យនៅក្រុងបាងកកដដែល។ ក្រោយពេលចាត់ការធ្វើបុណ្យបូជាសពជូនខ្មោចប្ដី ហើយ នាងយូរ៉េតរស់នៅដោយការស្ងប់ស្ងៀម ពុំសូវមានទាក់ទងវីវរ នឹង អ្នកណាឡើយ។ ផ្ទះរបស់នាងជាផ្ទះឈើប្រក់សង័្កសី សង់នៅលើដីភូមិមួយនៅជាយក្រុង តាមផ្លូវដែលចេញពីទីក្រុងទៅចន្ទបូរី។
រឿងរ៉ាវអាថិកំបាំងបិទមុខនេះ កាលពីបីឆ្នាំកន្លងទៅនេះមានដំណឹងលេចលឺថា ខ្មោចប្ដីនាង យូរ៉េត អាចសំដែងឥទ្ធិរិទ្ធ អោយកើតទៅជារូបមនុស្សបាន។ មិនតែប៉ុណ្ណោះខ្មោចនេះ អាចនិយាយស្ដីឆ្លើយឆ្លង ជាមួយនឹង នាងបានទៀតផង។ ដំបូងមានអ្នកឃើញតែពីរបីនាក់ប៉ុណ្ណោះ តែលុះដំណឹងនេះ ចេញពីមាត់មួយ ចូលត្រចៀកមួយទៀត ក៏រឹងរិតតែលេចលឺសុសសាយច្រើនឡើងៗ ស្ទើរតែពាសពេញប្រទេសថៃទាំងមូល។
កាលបើដំណឹងនេះ លេចលឺច្រើនឡើង ការងឿងឆ្ងល់របស់មហាជន ក៏រឹងរិតតែច្រើនឡើងដែរ ទាល់តែក្លាយទៅជារឿងអាថិកំបាំងបិទមុខ និង ជារឿងដែលមានជាប់នៅលើទំព័រសារពត៌មាន។
ក្នុងការនាំសារចុះឡើងនៃពាក្សសំដី របស់សង្គមមនុស្ស សូម្បីអ្នកដែលពុំជឿខ្មោចបិសាចសោះក៏ដោយ ក៏បែរជាបណ្ដោយពេលវេលាអោយខូចខាតទៅ ដោយសារតែការចង់ដឹង ចង់លឺ នូវ រឿងនេះដែរ។
ដោយហេតុថារឿងនេះ ពុំមែនជារឿងអាជ្ញា ពុំមែនជារឿង ដែលច្បាប់អាចចូលទៅជ្រៀតជ្រែក ឬ ចូលទៅទាក់ទាមបានផងនោះ ខាងក្រុមព្រះនគរបាល ក៏គ្មានអំណាចកោះហៅ នាងយូរ៉េត យកទៅសាកសួររកហេតុការណ៍បានឡើយ។
មានអ្នកងឿងឆ្ងល់ជាច្រើនបាននាំគ្នាទៅចោមរោម សាកសួរនាងស្ទើរតែគ្មានចន្លោះពេលសោះ តែនាងយូរ៉េត ពុំព្រមឆ្លើយថាអ្វីឡើយ ក្រៅពីថា នាងពុំអាចបដិសេធ នូវ ពាក្យចចាមអារាមដែលលេចលឺថា បិសាចខ្មោចប្ដីនាងប្រែក្រឡាខ្លួនជាមនុស្សមកជួប នឹង នាង តែក៏ពុំអាចធនារ៉ាប់រងថារឿងនេះជារឿងពិតដែរ។
- «តែរឿងនេះ មានមនុស្សឃើញច្បាស់ នឹង ភ្នែកថា៖ បិសាចខ្មោចប្ដីរបស់អ្នកស្រីអង្គុយនិយាយគ្នាជាមួយអ្នកស្រីនៅលើគ្រែក្រោមដើមប្រខុបខាងមុខផ្ទះ» (អ្នកកាសែតម្នាក់និយាយជាមួយនាងយូរ៉េត)។
- - បើគេឃើញច្បាស់ នឹង ភ្នែកយ៉ាងនោះហើយលោកចាំមកសួរខ្ញុំធ្វើអ្វីទៀត នាងយូរ៉េតឆ្លើយ
- - តែខ្ញុំចង់ដឹងនូវការពិត ដែលចេញពីមាត់អ្នកស្រីអោយបានច្បាស់លាស់
- - ប្រសិនបើមានមនុស្សបានឃើញ នឹង ភ្នែកគេទៅហើយលោកគួរតែជឿតាមគេទៅចុះ ពុំបាច់មកសាកសួរខ្ញុំធ្វើអ្វីទៀតទេលោក
- - ប្ដីអ្នកស្រីស្លាប់ដោយគ្រោះថ្នាក់ចរាចរមែនទេ?
- - ច៎ាស!
- - អ្នកស្រីធ្វើសក្ដារបូជាសពប្ដីរបស់អ្នកស្រីជានិច្ចឬ?
- - ច៎ាសខ្ញុំធ្វើជានិច្ច! នេះជាកិច្ចវត្ដពិសេសដែលខ្ញុំធ្វើរាល់ល្ងាចពុំដែលខានសោះ។
- - ចុះអ្នកស្រីបានឃើញបិសាចខ្មោចប្ដីរបស់អ្នកស្រីរាល់ល្ងាចដែរឬ?
- - មិនដែលឃើញទេ ទើបតែឃើញក្នុងពេលថ្មីៗនេះ
- - បើអញ្ចឹងបានសេចក្ដីថា អ្នកស្រីបានឃើញបិសាចខ្មោចប្ដីរបស់អ្នកស្រីពិតប្រាកដមែន មែនឬទេអ្នកស្រី?
- - ត្រង់នេះខ្ញុំពុំអាចបដិសេធបានទេលោក
- - អ្នកស្រីជឿឬទេថា ជាបិសាចខ្មោចប្ដីរបស់អ្នកស្រី?
- - ខ្ញុំពុំជឿថាជាអីទេ ហើយក៏ពុំដឹងថាអ្វីទាំងអស់
- - និយាយឆ្លើយឆ្លងគ្នាបានមែនទេលោកស្រី?
- - អ្នកណាជំរាបលោកថា និយាយឆ្លើយឆ្លងគ្នាបាន?
- - ទេ! នេះខ្ញុំសួរអ្នកស្រី
- - ចុះលោកយករឿងអីមកសួរខ្ញុំ?
- - គឺមានមនុស្សនិយាយលាន់់ៗថា មានគេបានឃើញអ្នកស្រីនិយាយឆ្លើយឆ្លងគ្នា នឹង បិសាចខ្មោចប្ដីរបស់អ្នកស្រី
- - បើអញ្ចឹងគួរតែលោកអញ្ជើញទៅសាកសួរអ្នកណាដែលគេនិយាយនោះទៅវិញទៅស្រួលជាជាង
- - លោកស្រីពុំពេញចិត្ដ នឹង ជួយបំភ្លឺខ្ញុំខ្លះក្នុងរឿងនេះទេឬ?
- - ខ្ញុំសុំជំរាបលោកតាមត្រង់ថា ខ្ញុំពុំពេញចិត្ដទាល់តែសោះ
- - បើខ្ញុំសុំដឹងបន្ដិចតទៅទៀតបានឬទេ ថាព្រោះហេតុអ្វី?
- - ព្រោះយើងត្រូវការគោរពវិញ្ញាណក្ខន្ធ របស់បុគ្គលដែលស្លាប់ទៅហើយ ប្ដីរបស់ខ្ញុំស្លាប់ទៅហើយ ខ្ញុំពុំពេញចិត្ដឲ្យអ្នកណានាំយករឿងនេះ ទៅនិយាយឲ្យលេចលឺឡើងយ៉ាងនេះយ៉ាងនោះគ្មានទីបំផុតសោះ ព្រោះពេលនេះជាពេលដែលគួរតែទុកឲ្យវិញ្ញាណក្ខន្ធនៃសពប្ដីរបស់ខ្ញុំ បានទទួល នូវ ការឈប់សំរាកដ៏សុខក្សេមក្សាន្ដ ពុំគួរ នឹង ត្រូវរុកគួនអ្វីទេ
- - តែរឿងដែលទាក់ទង នឹង ការងឿងឆ្ងល់ របស់មហាជន
- - សុំលោកជួយប្រាប់មហាជន តាមទំព័រកាសែតរបស់លោកផងថា នេះជារឿងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំតែឯកឯងទេ ពុំមែនជារឿងរបស់អ្នកដទៃឡើយ។
ក្រោយពេលដែលអ្នកកាសែតចេញពីផ្ទះរបស់នាង យូរ៉េតទៅ ហើយនាំយកពាក្យឆ្លងឆ្លើយ ដូចពោលខាងលើទៅចុះផ្សាយតាមទំព័រសារព៌តមាននេះ គឺរឹងរិតតែធ្វើឲ្យមហាជនងឿងឆ្ងល់ខ្លាំងឡើងទៀត។ ប៉ុន្ដែមានមនុស្សជាច្រើនគេគិតថា ពុំគួររវល់ក្នុងរឿងនេះ ដែលជាហេតុនាំឲ្យនាង យូរ៉េត ខ្វល់ចិត្ដនោះទេ ព្រោះម្ចាស់របស់រឿងគេពុំចង់ប្រាប់សោះ ដោយនាងគិតថា ជារឿងរបស់បុគ្គលដែលស្លាប់ទៅហើយ ហើយបុគ្គលអ្នកស្លាប់ មានសិទ្ធិត្រូវតែទទួលសំរាកសំរាន្ដជាសុខសាន្ដ ពុំគួរជាត្រូវគេរុកគួនអ្វីឡើយ។
នាង យូរ៉េត ចេះតែបដិសេធ ពុំព្រមបំភ្លឺអ្វីឲ្យបានសម នឹង សេចក្ដីស្រេកឃ្លានរបស់អ្នក ដែលចង់ដឹងចង់ឃើញនោះឡើយ។
ការចង់ដឹងចង់ឃើញរបស់មហាជន រឹងរិតតែមានទ្វេឡើងៗ។ នាង យូរ៉េត ចេះតែព្យាយាមគេចពីការរុកគួនរបស់ពួកអ្នកស្មូមសួរ តែក៏ពុំអាចគេចផុតឡើយ។ ពេលដែលនាងត្រូវអុជទៀនធូប ធ្វើសក្ការបូជាសពប្ដីរបស់នាងនោះ ជាពេលយប់។ នាងដឹងខ្លួនថា មានមនុស្សលបមើលជានិច្ច។ កាលបើត្រូវគេរុកគួនខ្លាំងឡើងៗ នាងយូរ៉េត ក៏លក់ផ្ទះ ហើយនាំកូនធ្វើដំណើរចេញពីទីក្រុងបាងកក។ អ្នកស្រុកជិតខាងក៏ឥតបានដឹងថានាងទៅនៅទីណាសោះឡើយ។
រឿងដែលម្ដាយ និង កូនភៀសខ្លួនចេញបាត់ពីក្រុងបាងកកនោះ ជារឿងដែលគេអាចសន្និដ្ឋានបានដោយងាយ គេនាំគ្នានិយាយថា នាង យូរ៉េត ធុញទ្រាន់ នឹង ពួកអ្នកចង់ដឹង ចង់ឃើញ ដែលចេះតែទៅរំខានសាកសួរនាងអំពីរឿងរ៉ាវ ដែលនាងពុំចង់ប្រាប់។ ហេតុនេះហើយបានជានាងត្រូរភៀសខ្លួនចេញ។ នាង យូរ៉េត ទៅតែខ្លួន ពុំបានយកអដ្ឋិធាតុប្ដីរបស់នាងទៅជាមួយផងឡើយ។ ឯបិសាចនោះកាលបើនាង យូរ៉េត ភៀសខ្លួនបាត់ទៅ ក៏លែងសំដែងរិទ្ធិ ប្រែក្រឡាឲ្យអ្នកណាឃើញទៀតដែរ។
រឿងរ៉ាវទាំងអស់នេះ តែងឋិតនៅជារឿងបិទមុខនៅក្នុងក្រុងបាងកកដដែល។ សូម្បីនាងយូរ៉េតបានភៀសខ្លួនបាត់យូរខែហើយក៏ដោយ ក៏មហាជននៅតែងឿងឆ្ងល់ដដែល។ ពួកអ្នកកាសែត ដែលពុំទាន់អស់ការងឿងឆ្ងល់ក្នុងរឿងនេះ ក៏នៅតែលើកយករឿងដដែលៗនេះ ទៅចុះផ្សាយក្នុងទំព័រកាសែតរបស់ខ្លួនតាមការដៅស្មានរបស់ខ្លួន និង តាមពាក្យចចាមអារាម ដែលគេបានលឺមកពីប្រភពនេះខ្លះនោះខ្លះ។ យូរៗទៅពាក្យចចាមអារាមក្នុងទំព័រកាសែតនោះ ក៏ជំទាស់គ្នាឯង ពុំអាច នឹង ស្ដាប់យកសេចក្ដីត្រង់ណា ឬ កាសែតណាថាជាការពិតប្រាកដឡើយ។ អ្នកខ្លះថា ឃើញនាងយូរ៉េតទៅឯណេះ អ្នកខ្លះថាឃើញនៅឯណោះ អ្នកខ្លះទៀតថា បិសាចខ្មោចប្ដីរបស់នាងយកនាងទៅ... គិតៗទៅមានអណ្ដាតចេះតែរលាស់ ពុំពិចារណាឲ្យហ្មត់ចត់។ ដោយអាងតែអណ្ដាតអត់ឆ្អឹង គេក៏ចេះតែនិយាយឲ្យតែរួចពីមាត់។ លុះគេនិយាយយូរៗទៅ ហើយច្រើនឡើងៗ ពាក្យសំដីពុំអាចចុះសំរុងយល់ស្របគ្នាបានឡើយ។
រហូតមកដល់ពេលឥឡូវនេះទៀត មើលទៅក៏ដូចជាគ្មាននរណាបានដឹងនូវការពិតប្រាកដ នៃ រឿងរ៉ាវរបស់នាង យូរ៉េតនោះសោះឡើយ។ ប៉ុន្ដែខ្ញុំបានដឹង....
ការពិតដែលទាក់ទង នឹង រឿងរ៉ាវរបស់នាងយូរ៉េតនោះឋិតនៅក្នុងក្រញ៉ាំដៃរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំអាចសរសេររឿងនេះផ្សាយដំណឹង ដើម្បីបំបាត់ នូវ ការងឿងឆ្ងល់ នៃ អ្នកស្រេកឃ្លានដឹងបាន ពោះខ្ញុំបានពិនិត្យមើលទៅពុំឃើញថា ជារឿងដែលត្រូវបិទបាំងធ្វើអ្វីតទៅទៀតឡើយ។ ប៉ុន្ដែក្នុងពេលនេះខ្ញុំនៅពុំទាន់ជំរាបនរណាឲ្យដឹងថា នាង យូរ៉េត នៅឯណា ខ្ញុំនៅឯណា មានជីវិតប្រព្រិត្ដទៅយ៉ាងណាឡើយ។
ការដែលខ្ញុំត្រូវលាក់ខ្លួនពួនអាត្មានោះ ក្រៅពីមានហេតុផលតាមផ្ទៃរឿង ដែលនឹង ត្រូវបរិយាយតទៅខាងមុខនោះចេញ ខ្ញុំនៅមានសេចក្ដីត្រូវការម្យ៉ាងទៀត គឺការស្ងប់ស្ងាត់ក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំធុញទ្រាន់ចំពោះការប្រព្រិត្ដទៅ នៃ ពិភពលោកជាខ្លាំង។ ខ្ញុំបានឧទ្ទិសដល់វត្ថុសក្ដិសិទ្ធិក្នុងលោក សុំជួយបណ្ដាលឲ្យមនុស្សលោកចេះស្រលាញ់រាប់អានគ្នា ចេះជួយអនុគ្រោះគ្នា សន្ដោសគ្នា កុំឲ្យមានចិត្ដដូចក្នុងរឿងរ៉ាវរបស់នាងយូរ៉េត ដែលខ្ញុំ នឹង សរសេរតាមការពិតដែលខ្ញុំបានដឹងបានលឺនេះ។
រឿងរ៉ាវក្នុងជីវិតនាងយូរ៉េត ជារឿងដែលគួរដឹង ព្រោះជារឿងរ៉ាវក្នុងជីវិតមួយ មានសភាពប្លែកពីជីវិតធម្មតា តែក៏ពុំមែនជាប្លែកទាល់តែផុតវិស័យមនុស្សលោកទេ។ បើយើងព្រមទទួលថា ក្នុងលោកនេះ គ្មានអ្វីប្លែក គ្មានអ្វីថ្មី រឿងរ៉ាវរបស់នាងយូរ៉េតនេះ ក៏ជារឿងធម្មតាដែរ តែថារឿងរ៉ាវធម្មតានេះឯង មានច្រើនបែបច្រើនយ៉ាងណាស់ ហើយការប្រព្រិត្ដទៅ នៃ ជីវិត របស់មនុស្សយើង ជាការដែលយើងរៀនពុំចេះអស់ពុំចេះចប់ និង គ្មានទីបំផុត។ ក្នុងលោកនេះគ្មានអ្នកណាមួយសន្និដ្ឋានបានថា ខ្លួនបានរៀនចេះចប់ នូវ រឿងរ៉ាវនៃជីវិតនេះឡើយ ព្រោះថារឿងរ៉ាវ នៃ ជីវិតនោះ បើយើងរៀនច្រើនៗទៅ យូរទៅៗ ក៏រឹងរិតតែដឹងខ្លួនៗឯងថា យើងចេះតិចចេះពុំអស់ ចេះពុំចប់ ហើយចេះតែត្រូវការចង់រៀនទៅមុខទៀតជានិច្ច។