ការផ្សាយរបស់មណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
****************************************
១៧. បទពំនោល
ថ្ងៃអាទិត្យ ទី18.តុលា 2020.ម៉ោង 10:117
កាលនោះព្រះព្រហ្មទត្ដរាជា | ស្ដេចស្ដាប់វាចា | ពាក្យគាមភោជកក្រាបទូល។ |
ព្រើសព្រមព្រះទ័យជួបចូល | ក្សិណក្សត្រឥសូរ | បន្ទូលត្រាស់ប្រើសេនា។ |
ចៅចេញបរពលអាសា(១) | រួសរាន់ម្នីម្នា | ឲ្យបានចូលមកឆាប់ៗ។ |
អាមាត្យបត់បាទស្ដែងស្ដាប់ | ទទួលបង្គាប់ | បង្គំប្រណម្យលុតលា។ |
បរចេញប្រាមប្រាប់គ្នីគ្នា | ទាហានអាសា | យាត្រាប្រញាប់បរពល។ |
ប្រជារាស្ដ្រក្នុងមណ្ឌល | ខេត្ដខណ្ឌសកល | ពារាណសីសីមា។ |
ករកាន់គ្រប់គ្រឿងសាស្ដ្រា | ចួតចងគាថា | ប្រទាលតេជគជគង់។ |
ពាក់មួកពាក់អាវក្រោះផ្ចង់ | ប្រដាប់ការអង្គ | ប្រយោជន៍ប្រយ័ត្នប្រុងប្រាណ។ |
ស្រេចចូលមីរមូលមកថ្កាន | ដល់មុខព្រះលាន | ប្រកិតអាវុធត្រៀបត្រា។ |
កាលនោះព្រះព្រហ្មទត្ដរាជា | ស្ដេចឲ្យយកបា | ដំរីទីនាំងនិរភ័យ។ |
ចងគ្រឿងកញ្ចោងមាសមៃ | ភ្លឺផ្លេកប្រពៃ | ពិចិត្ដសឹងរត្នដាំដាក់។ |
ក្បាច់ក្បាំងទង្គន់ខ្សែឆ្នាក់ | ដងក្រពាត់ពាក់ | ច្រវាក់មាសមានរស្មី។ |
ស្នាប់មុខស្រោមភ្លុកដំរី | សឹងមាសមណី | កង្វេសឹងរត្នរចនា។ |
ស្ដេចឲ្យរៀបពលយោធា | ទាហានអាសា | ចេញជាចតុព្យូហ៍យុទ្ធ។ |
ស្រួចប៉ែកឆ្វេងស្ដាំមោះមុត- | ណាន់ណែនប្រាកដ | ប្រកបដោយលេខទីទៃ។ |
សេនាភូមានិរភ័យ | សឹងកាន់ទង់ជ័យ | បញ្ឃរបញ្ឈប់ត្រាត្រៀម។ |
អណ្ដាប់នោះសោតសឹងសៀម | រាយរៀបមេរៀម | ដាក់លើដំរីផ្គងផ្គូ។ |
សេនាខ្មែរសឹងកាន់ធ្នូ | ចេះបាញ់ត្រង់ត្រូវ | មុតមែនក្វែនស្ទាត់តម្រង់។ |
អណ្ដាប់នោះចិនហៃហុង | រឹងរូសទ្រនង់ | ករកាន់ដាវខ្លីស្រោងស្រាង។ |
ប៉ែកស្ដាំសោតសឹងបារាំង | ករកាន់ស្នាប់បាំង | ម្នោម្នះក្រៃលែងមហិមា។ |
អណ្ដាប់នោះសឹងកូឡា | កាន់សាមសែងាវ | គ្រវីពព្លាមពន់ពេក។ |
អណ្ដាប់នោះសេនាខែក | កាន់សេឡោស្បែក | នូវដាវកូនស្រាលងងា។ |
ប៉ែកឆ្វេងសោតសឹងសេនា | យួនយកអាសា | ករកាន់កាំភ្លើងស្នូកកោង។ |
សេនាជ្វាគាតក្រអោង | ជួតក្បាលសំពោង | ករកាន់នូវក្រឹសគ្រប់ដៃ។ |
សេនាចាមចិនហ៊ានក្រៃ | កាន់កាំភ្លើងដៃ | បញ្ឈរច្រូងច្រាងទទាស។ |
ទ័ពណូនលន្ទាស្ទាត់ណាស់ | កាន់មេសរបាស់ | របៀបប្រាំបីសំញែង។ |
សេនាជប៉ុនខះខែង | ករកាន់ដាវវែង | គ្រវីគឃ្លើនគឃ្លាវ។ |
អណ្ដាប់នោះសេនាលាវ | កាន់លំពែងសាវ | ចាមរីចងចុងរន្ទាល។ |
សេនាមននៅកណ្ដាល | ជិតជើងគជសារ | គជេន្ទ្រទីនាំងក្សត្រា។ |
កាន់ស្នែងក្របីងងា | ខ្លះកាន់គ្រទា | ខ្លះកាន់ដបខចាំបែរ។ |
ខ្លះកាន់តូរ្យតន្ដ្រីត្រែ- | ស័ង្ខសឹងដើរហែ | អណ្ដាប់អណ្ដោយរៀងគ្នា។ |
ទើបក្សត្រព្រហ្មទត្ដរាជា | ទ្រង់ពរពស្ដ្រា | ប្រដាប់អស់អង្គឥន្ទ្រីយ។ |
ទ្រង់ក្រោះពេជ្ររត្នមណី | ឡើងគង់ដំរី | ទីនាំងបើកបាំងក្លស់ក្លំ។ |
ស្ដេចឲ្យដំរីសារសម | រូបរាងធាត់ធំ | ចុះប្រេងហូរហៀរដល់ភ្លុក។ |
ដាក់ឲ្យទៅគាមភោជក | ជិះបរនាំមុខ | ទីនាំងព្រះបាទក្សត្រា។ |
ស្ដេចលើករេហ៍ពលយោធា | ឆ្ពោះត្រង់ចំការ | ព្រះពោធិសត្វនិម៌ល។ |
ដល់ស្រេចស្ដេចឲ្យអស់ពល | ចោមជុំមណ្ឌល | ប្រាំពីរជាន់ជិតត្រៀបត្រា។ |
ហ៊ោហាខ្ទរខ្ទារមហិមា | ទើបស្ដេចត្រាស់ថា | ហៃចៅភោគកុលកុមារ។ |
ចៅនាំភរិយាក្រអាល | ចេញទៅគិតការណ៍ | គំនិតនឹងក្សត្រទីទៃ។ |
ចៅយកទ្រព្យមានដំឡៃ | ទៅថ្វាយប្រស្រ័យ | យឺតយោងអន្ទងមកក្បត់។ |
យើងមានដំណឹងប្រាកដ | យើងនឹងធ្វើគត | សម្លាប់ចៅនេះឥឡូវ។ |
ដ្បិតចៅចេញជាសត្រូវ | ពុំគួរទុកនៅ | ឲ្យរស់ជីវិតជន្មា។ |
កាលនោះព្រះពង្សពុទ្ធា | ស្ដែងស្ដាប់វាចា | ស្ដេចព្រហ្មទត្ដដិរ្ថិយ។ |
ព្រះអង្គឥតភ្លឹកភ័យពី | សឹកដូចកេសរី | សីហានាថចេញចាកគុហា។ |
មានព្រះបន្ទូលទៅថា | វ៉ីយក្សត្រមោហា | អង្គអន្ធពាលឆាតឆុត។ |
ដោយតែពាក្យគាមភោជក | នាំទៅនរក | ពុំគិតបាបពៀរវេរា។ |
រកកលនឹងធ្វើទោសា | ឲ្យយើងមរណា | នឹងយកភរិយាយើងទៅ។ |
ទាល់តែនាងនាថពុំនៅ | នាងវិលវឹងទៅ | ដល់ព្រះបិតាក្សត្រក្សាន្ដ។ |
យើងត្រាច់ទៅតាមព្រួយប្រាណ | យកនាងមកបាន | អំពីព្រះវរបិតា។ |
ឥឡូវលើកពលយោធា | មកចោមប្រាថ្នា | ចង់ចាប់សម្លាប់យើងទៀត។ |
រកកលមុសាឆ្លាស់ឆ្លៀត | ថាយើងបែរបៀត | ចូលនឹងសត្រូវដទៃ។ |
ចូរចេញថយទៅវៃៗ | បើខំនៅក្ស័យ | ព្រះជន្មឥឡូវនេះថ្វាត់។ |
កាលនោះព្រះបាទព្រហ្មទត្ដ | ស្ដាប់ហើយក្រោធក្ដាត់ | ថាពះអស់ពលយោធា។ |
ចូរចោមចាប់យកតួវា | មកកាត់សិរសា | ឲ្យបានឥឡូវឆាប់ៗ។ |
អស់អង្គសេនាស្ដែងស្ដាប់ | រត់ចូលប្រញាប់ | តាមដោយព្រះរាជអាជ្ញា។ |
ឯអង្គពូជពង្សសាស្ដា | ឥតភិតភយា | ស្ដេចយកព្រះកៅទណ្ឌជ័យ។ |
ទធាក់ដំឡើងវាត់វៃ | ព្រះហស្ដក្សត្រថ្លៃ | ថ្លែងថ្វាត់បន្លោះចេញទៅ។ |
លាន់ឮកក្រើកក្រៀលក្រៅ | ទូទាំងលំនៅ | កណ្ដាប់នៃចក្រវាឡ។ |
ដូចសែនរន្ទះមហិមា | បាញ់ចុះព្រមគ្នា | ហាក់ដូចនឹងផ្កាប់ប្រថពី។ |
ពុះពោរជន់ជោរជលធី | សុមេរុគិរី | កក្រើករំពើកពេកក្ដាត់។ |
កាលនោះឯអង្គមហាក្សត្រ | ព្រះបាទព្រហ្មទត្ដ | នូវគាមភោជកអប្រិយ។ |
ភិតធ្លាក់ពីលើដំរី | ដួលដល់ផែនដី | ក្សិណក្ស័យជីវិតជន្មា។ |
ធ្លាក់ទៅសោយទុក្ខវេទនា | នៅនរកមហា- | តាបន៍ដល់កន្លះកល្បគត់។ |
អស់ពលផងភិតរន្ធត់ | ស្លើតស្លាំងស្លន់ស្លុត | ដួលដេករណែលត្រៀបត្រា។ |
អស់មុខមន្ដ្រីឯណា | ដែលគិតនឹងមហា- | ក្សត្រាសឹងក្ស័យជីវិត។ |
ឯណាពុំបានចូលគិត | មូលមួយគំនិត | ក៏សឹងរួចរស់ជន្មា |
ក្រោកឡើងញ័រអស់អង្គា | ភិតភ័យតក្កមា | បង្គំប្រណម្យទូលទៅ។ |
បពិត្រអម្ចាស់ចាមចៅ | សូមទានទ្រង់នៅ | មេត្ដាករុណាអត់ទោស។ |
ឲ្យទានជីវិតសន្ដោស | អាសូរប្រាណប្រោស | ឲ្យគង់ជាខ្ញុំតទៅ។ |
ទើបពូជព្រះពង្សពុទ្ធផៅ | បើកបន្ទូលទៅ | ហៃអស់មុខមន្ដ្រី។ |
គ្រប់គ្នាកើតមានទោសអ្វី | កុំភ័យទៅថ្វី | អញសោតពុំយកទោសា។ |
មន្ដ្រីត្រេកអរគ្រប់គ្នា | ដ្បិតស្ដេចមេត្ដា | ប្រោសទុកជីវិតឲ្យគង់។ |
ទូលថាបពិត្រព្រះអង្គ | អម្ចាស់ថ្លៃទ្រង់ | ព្រះគុណព្រះករុណាណាស់។ |
ឥតអ្វីផ្ទឹមគុណក្រៃក្រាស់ | អញ្ជើញអម្ចាស់ | ទាំងពីរទៅសោយរាជ្យរម្ប។ |
ជាឥសូរអស់យើងខ្ញុំ | គ្រងផ្ទៃក្រោមក្រម | ពិភពពិភក្ដិរាស្ដ្រផង។ |
១ . ពលដែលមានចិត្ដស្មោះស្ម័គ្រយកអាសា។