ការផ្សាយរបស់មណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
****************************************
២.បទព្រហ្មគីតិ
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី27.មិថុនា 2020.ម៉ោង 10:26
នាក្នុងរាត្រីកាល | នោះនាងនាថវរទេវី | ភរិយាភោគវុឌ្ឍី | យង់យល់សប្ដិបូព៌និមិត្ដ។ |
យល់ដូចផើងសុវណ្ណា | តម្រួតគ្នាទាំងពីរពិត | នៅនាក្នុងឋានឋិត | ដាក់កណ្ដាលមណ្ឌលទី។ |
មានដើមចម្ប៉ាដុះ | ក្នុងផើងនោះល្អសោភី | លូតលាស់ស្លឹកខៀវខ្ចី | លង់លុះបាន១០ឆ្នាំគត់។ |
ផើងដែលចម្ប៉ាដុះ | លើផើងនោះបែកបង់បាត់ | លុះលង់ទៅទៀតថ្វាត់ | យូរប្រមាណ៥វស្សា។ |
ផើងមាសមួយវិញទៀត | បែកបង់សៀតសូន្យសោះប្រា- | កដកូវដើមចម្ប៉ា | នោះអណ្ដែតត្រសែតទៅ។ |
ឋិតកណ្ដាលនភី | មានរស្មីភ្លឺសន្ធៅ | ហើយធ្លាក់ចុះមកនៅ | នាកណ្ដាលនគរា។ |
មានមែកបែកសន្លឹក | ល្អពន្លឹកពេកមហិមា | ប្រកបនូវបុប្ផា | ពិដោរសាយសព្វទិសផង។ |
នាងភ្ញាក់ឡើងប្រាយប្រាប់ | ស្វាមីស្ដាប់ដោយទំនង | យល់អស្ចារ្យកន្លង | ដោយនិមិត្ដមិនដែលយល់។ |
លុះព្រឹកភ្លឺស្រេចស្រស់ | ក្សិណនោះនាងនាថនិម៌ល | កាន់ស្លាម្លូរដើរដល់ | ឋានអ្នកប្រាជ្ញរាជបណ្ឌិត។ |
ថ្លែងដូចដំណើរយល់ | សប្ដិមង្គលបូព៌និមិត្ដ | ឲ្យអ្នកប្រាជ្ញគន់គិត ទាយតាម | ដោយក្បួនសាស្ដ្រសៃយ1។ |
កាលនោះអ្នកប្រាជ្ញប្រាយ | ស្រដីទាយទៅថាហៃ | នាងអើយសប្ដិល្អក្រៃ | នាងនឹងកើតបុត្រប្រុសប្រាណ។ |
មួយមានរូបឆោមឆាយ | តាមទំនាយនិមិត្ដមាន | អាយុបរិបូណ៌បាន | ដល់១០ ឆ្នាំពុំឃ្លៀងឃ្លាត។ |
អង្គនាងជាមាតា | នឹងមរណាជីពជន្មជាតិ | ក្សីណក្ស័យឯងអង្គអាត្ម2 | សូន្យអាសារប្រាកដក្ដាត់។ |
លុះបុត្របានគ្រាន់គ្រាប់ | ដល់ឆ្នាំដប់ប្រាំទៀងទាត់ | បិតា នឹង បង់បាត់ | ជន្មជីវិតនឹងក្សីណក្ស័យ។ |
បុត្រនាងនោះនឹងបាន | បុណ្យថ្កើងថ្កានជាធំក្រៃ | លើសលែងអ្នកដទៃ | ក្នុងនគរនេះជាងជាក់។ |
កាលនោះនាងទេវី | ស្ដាប់សំដីពាក្យនៃអ្នក | ប្រាជ្ញប្រាយប្រុសប្រត្ស័ក្ស3 | ទាយនិមិត្ដសព្វសេចក្ដី។ |
នាងលាអ្នកប្រាជ្ញទៅ | ថ្កានលំនៅមណ្ឌលទី | ប្រាយប្រាប់ព្រះស្វាមី | គ្រេច4សព្វសេចពុំភ្លាំងភ្លាត់។ |
នាងនាថនៅរក្សា | គភ៌ព្រះមហាបុរសរ័ត្ន | លុះទសមាសទៀតទាត់ | ប្រសូតចាកព្រះឧទរ។ |
បុត្ររ័ត្នរូបសោភ័ន | ដូចសុវណ្នថ្លៃបវរ | ទៀងទើបព្រះនាមករណ៍ | ឈ្មោះភោគកុលកុមារា។ |
មាតាបិតាពេញ | ចិត្ដស្រឡាញ់ថ្នមរក្សា | ស្ងួនគ្រងបុត្រពុំងា | ហើយឲ្យទានភោជន៍អាហារ។ |
ធ្វើបុណ្យរក្សាសីល | ប្រាំពុំខ្ជិលជានិច្ចកាល | ដ្បិតដឹងដោយអាចារ្យ | អ្នកប្រាជ្ញប្រាយទាយទុកថា។ |
អង្គឯងនឹងក្សីណក្ស័យ | មរណ៍ប្រល័យជីពជន្មា | ចំរើនធម៌ភាវនា | ជានិរន្ដរ៍ប្រក្រតី។ |
លុះបុត្របានដល់ដប់ | ឆ្នាំគ្រាន់គ្រប់ទើបជននី | នាងក្ស័យជនជីវី | ដូចទំនាយពុំឃ្លាតឃ្លា។ |
ហេតុផលនាងឲ្យទាន | កាន់សីលបានបុណ្យមហិមា | ទៅកើតនៅសួគ៌ា | ឋិតលើប្រាង្គប្រាសាទរ័ត្ន។ |
ចំណេរទៅទៀតលង់ | ទើបព្រះពង្សពោធិសត្វ | ចំរើនព្រះជន្មថ្វាត់ | បានដប់ប្រាំព្រះវស្សា |
ទៀងទើបអង្គសេដ្ឋី | ភោគវុឌ្ឍីជាបិតា | មានព្យាធិរោគា | ជរាមកបៀតបៀនប្រាណ។ |
ទុរាទុរន់សល់ | កម្មមកផ្ដល់ពីបុរាណ | ហៅបុត្ររ័ត្នកល្យាណ | ទៅទៀបទើបផ្ដែផ្ដាំថា។ |
ឱកូនស្ងួនសំឡាញ់ | អាពុកពេញចិត្ដស្នេហា | ឥឡូវកម្មវេរា | អង្គឯងឲ្យប្រាសព្រាកព្រាត់។ |
ពុំបាននៅរក្សា | បុត្រពុំងាថ្លៃសូរ័ត្ន5 | ចូរកូនស្ងួនស្នេហ៍ស្និទ្ធ | អ្នកចាំពាក្យពីបិតា។ |
ថាបើឪពុកមរណ៍ | ចូលអ្នកបបួលគ្នីគ្នា | មកសែងសពបិតា | ទៅដាក់ដល់ព្រៃស្មសាន6។ |
ឲ្យអស់សត្វត្មាតក្អែក | ចឹកហួហែកឆីសោះឃ្លាន | ដងទឹកដាក់ឲ្យទាន | ឲ្យអស់សត្វវាផឹកឆី។ |
បើសត្វវាឆីសាច់ | សរសៃដាច់អស់ឥន្ទ្រីយ | បាយកឆ្អឹងសិរសី | មកដំកល់ទុករក្សា។ |
តាងតួ7អាពុកនៅ | បើចង់ទៅធ្វើចំការ | បាយកឆ្អឹងបិតា | ចងបង្អូសទង់ទាញទៅ។ |
បើឆ្អឹងអាពុកអ្នក | ជាប់ជំពាក់នឹងនិត្យនៅ | ទីឋានណាចូរចៅ | គិតចាប់ឈើធ្វើចំការ។ |
ផ្ដាំបុត្របរិបូណ៌ស្រេច | ផុតខ្យល់ដាច់ជីពជន្មា | បានទៅកើតសួគ៌ា | ហេតុបុណ្យបានសាងសីលទាន។ |
ភោគកុលកុមារា | យល់បិតាបាត់វិញ្ញាណ | សោយសោកសល់ប្រះប្រាណ | ពិលាបទួញទំនួញក្ដាត់។ |
សង្វេគអនិច្ចា | ដ្បិតកំព្រាប្រាសព្រាកព្រាត់ | អង្គឯងអួលអនាថ8 | អាណិតលន់ពន់ប្រមាណ។ |
ស្រេចចរចេញទៅរក | មូលគ្នាមកសែងសពបាន | ទៅដាក់នៅស្មសាន | តាមបណ្ដាំពាក្យបិតា។ |
ដងទឹកទុកឲ្យទាន | សត្វផងបានបរិភោក្ដា | ស្រេចភោគកុលកុមារ | អ្នកយកតែឆ្អឹងសិរសី។ |
វិលមកទុកតំកល់ | ក្នុងមណ្ឌលយកផ្កាភ្ញី | បូជាជាប្រក្រតី | ប្រណិប័ត៍សព្វទិវា។ |
(1) គម្ពីរ ក្បួនច្បាប់ដ៏ប្រសើរ។ (2) អាត្មាខ្លួនឯង។ (3) ច្បាស់លាស់ ជាក់ប្រាកដ។ (៣) ស្រេចគ្រេច=សេចក្ដីសព្វគ្រប់។ (4) ដូចកែវ។ (5) ព្រៃស្ងាត់សំរាប់កប់ខ្មោច។ (6) ជំនួសកាយ។ (7) អាត្មា ខ្លួនឯង។ (8) គ្មានទីពឹង។