៦ - ចិត្តម្តាយរិស្យា សង្សារកើតទុក្ខ
ថ្ងៃសុក្រ ទី1.ឧសភា 2015.ម៉ោង 20:23
****************************************
មួយខែកន្លងមក ... ។
សូផានបានចូលធ្វើការជាយន្តការីនៅរោងចក្រឯកជនក្រុងកំពង់ចាម។ រៀងរាល់ទិវារាត្រី មានពនឹកមមៃដល់ភរិយាឧត្តមស្នេហា មិនដឹងនាងព្រួយលំបាកយ៉ាងណារស់នៅជាមួយគ្រួសារ។ នាយព្រួយបារម្ភជានិច្ចចំពោះចិត្តកាចសាហាវរបស់ម្តាយអ្នកមិនពេញចិត្តនឹងកូនប្រសាដែលមានជាតិសាសន៍ វណ្ណ ខុសគ្នាដូចមេឃ នឹងស្មៅ។ មែន ! បើអស់លោកអ្នកនាង រេចក្ខុទៅមើលគ្រួសារមីងតៅម្តងតើមានប្រតិកម្មយ៉ាងណាខ្លះ?
- - នែ ! នាងស្រីល្អ ផ្លាស់សំពត់អាវថ្មីៗចេញ នាងអែងស្លៀកពាក់សំពត់អាវរហែកៗនេះបានសម ក្រែងនៅព្រៃភ្នំស្លៀកពាក់តែស្លឺកឈើ វ័ណ្ឌកន្ទបទេតើ!។
- មីងតៅចាប់សំរាតសំពត់ខ្មៅពីចង្កេះគិរីចេញ បោះសំពត់រហែករាប់រយបំណាស់អោយមណ្ឌលគិរីស្លៀក។ ស្រីអភ័ព្វក៏ធ្វើតាមបញ្ជាម្តាយក្មេកចិត្តកាចរិស្យា។
- - ម៉ែអោយខ្ញុំធ្វើការអ្វីទៀត ស្រូវមួយជង្រុកខ្ញុំកើបច្រកបាវអស់ហើយ!
- - អើ ! បើអស់ហើយជ្រះទឹកសិនទៅ នឹងអាលរែកទឹកចាក់អោយពេញពាងទាំង១៥កុំខាន តែរែកមិនពេញអញវាយបំបែកក្បាល!
- - ចា៎ ! ចា៎ ! ខ្ញុំអស់កំលាំងណាស់សុំសំរាកមួយស្របក់សិន!
- - ទេ ! ទេ ! គ្មានសំរាកអ្វីទេ មកនៅផ្ទះអញត្រូវតែធ្វើការគ្មានសំរាក បើពុំសុខចិត្តទៅស្រុកភ្នំនាងអែងវិញទៅ !
មណ្ឌលគិរីដោយស្រលាញ់ប្តីងប់ងល់ពេក នាងដើរទៅខាងក្រោយផ្ទះយកប៉ោតរែកទឹកអណ្ដូងដែលនៅឆ្ងាយពីផ្ទះជាងមួយគីឡូម៉ែត្រ។ នាងរែកបណ្ដើរ យំបណ្ដើរតាមផ្លូវ។ កំលាំងនាងអន់ថយជាលំដាប់។ នារីនឹកឃើញសព្វគ្រប់កាលនៅជាមួយបីតា មិនដែលធ្វើការអ្វីធ្ងន់ រឺត្រូវថ្ងៃក្តៅ ខ្លោចស្បែកដូច្នេះឡើយ។ អីលូវខ្លួន នាងមានកម្ម, ត្រូវទទួលទណ្ឌកម្មពីធម្មជាតិអាក្រក់គ្រប់ជំហាន។ កាលបើរែកទឹកចាក់ពេញពាងហើយ នាងអស់កំលាំង ពេកចូលទៅដេកសំរាកក្នុងបន្ទប់ដោយស្ងៀមស្ងាត់។ ដោយការល្វើយអស់កំលាំង ស្រីអភ័ព្វបិទភ្នែកគេងលក់ទាំងជលនេត្ររហាមអែព្រះសុរិយាក៏បានរំកិលព្រះកាយខិតជិតរូងបព្វតានាបស្ចិម។ មីងតៅដែលដេកចាំតែបរិភោគស្រាប់នោះ ចាំបាត់ៗពុំឃើញគិរីលើកម្ហូបអាហារមកក៏ឆ្ងល់ខ្លាំងដើរទៅរកបន្ទប់នាង។ គាត់ថយក្រោយភ្លាមទៅកាច់រំពាត់ ផ្តៅប៉ុនមេដៃមកកាន់ ស្ទុះចូលទៅក្នុងបន្ទប់។
- - ខ្វាប់ ៗ ខ្វាប់ ៗ ខ្វាប់ ! ៗ
- - អូយ ៗ អូយ ម៉ែ អភ័យទោសកុំវាយខ្ញុំ ខ្ញុំឈឺណាស់ !
- នារីយំអោបជើងមីងតៅ ។ អែស្រីកំនាចគ្មានត្រាប្រណីទេ វាយកូនប្រសា ដូចវាយត្រី ។
- - មេសត្វតិរច្ឆាន ថ្មើរនេះហើយវាដេកភ្លេចដាំបាយទឹកអស់ ធ្វើការបន្តិចបន្តួចវាហត់ វាថ្ងូរ វាធ្វើដូចជាហត់ណាស់!
- - អូយ ! អូយ ! ម៉ែអើយឈឺណាស់ ខ្ញុំរាងហើយ ! ស្រីកំនាចវាយវាត់ផ្តៅពេញកាយស្រី ក្រហមពេញប្រាណជាំឈាម។ នារីទុគ៌តខាំមាត់ សង្កត់ធ្មេញទទួលទណ្ឌកម្មយ៉ាងមហាទារុណ។
- -ទៅ ! ទៅ ! រកដាំបាយអោយលឿនៗ ។
- - ចា៎ ! ចា៎ ! ឈប់វាយខ្ញុំទៅម៉ែ ខ្ញុំទៅដាំបាយ !
- នារីដើរចូលទៅក្នុងបន្ទប់បាយ រកឆ្នាំងច្រកអង្ករ។ នាង-ដណ្ដាំបាយបណ្ដើរយំសសិតខ្សឹកខ្សួលបណ្ដើរ។ កញ្ញាសារឿនដែលទើបត្រលប់ពីស្រុកស្រែ ផ្លាស់សំលៀកបំពាក់ទុករត់រកបងស្រីនាងលឺសំណោកក្តុកក្តួលក្នុងផ្ទះបាយ។
- - បង ! បង !នរណាធ្វើអីបង បងយំយ៉ាងហ្នឹង ?
- - អូយ ! អូនកុំពាល់បងខ្លាំងពេក បងឈឺក្រហាយរោលរាលពេញខ្លួនអស់!
- សារឿនដោះអាវបងថ្លៃមើលឃើញឈាមក្រហម ឃើញស្នាមរំពាត់ជាំខ្មៅនាងអោបថើបបងស្រីយំទាំងពីរនាក់
- - បង ! ម៉ែវាយបងច្រើនណាស់ទៅរឺអីបង! ខ្ញុំពុំចង់ទៅណាចោលបងទេ តែទៅម៉ែវាយធ្វើបាបបង ហ៊ី!.ហ៊ី!.បងឈប់ដាំបាយទៅសំរាន្តចុះទុកអោយអូនធ្វើជួស!
- - មិនបានទេអូន ! ម៉ែវាយបងទៀតអីលូវ !
- - ទេ ! ទេ ! ខ្ញុំមិនទុកអោយម៉ែវាយបងទៀតទេ !
- - កុំអី ទុកអោយបងទ្រាំតាមកម្មរបស់បង ! ស្របពេលដែលនារីទាំងពីរ យំអោបគ្នាក្នុងផ្ទះបាយ មីងតៅមកទាន់ ។
- - នែ ! មីសារឿន ម៉ែង៉ែង រឺបានជាមកយំអោបគ្នាយ៉ាងហ្នឹង !
- - ចា៎ ! ទេម៉ែ ! ម៉ែវាយបងចេញឈាម របកស្បែកអស់ ចុះបងឈឺយ៉ាងណា ? ត្រង់រូបម៉ែគ្រាន់តែបន្លាមុត រឺដើរជំពប់ជើងបន្តិចបន្តួចម៉ែថ្ងូរថាឈឺ ចុះបើវាយគេដូចសត្វតើគេឈឺយ៉ាងណា?
- - មីសារឿន ! ង៉ែងចង់ធ្វើម្តាយអញរឺ? ចេញអោយឆាប់ៗសារឿនមិនព្រមចេញ ស្ទុះទៅអោបជើងបងថ្លៃយំ
- - ខ្វាៗ ខ្វាប់ ៗ ប៉ាំង !ៗ ......។
- មីងតៅវាយកញ្ញាទាំងពីរនាក់។ មណ្ឌលគិរីឃើញប្អូនស្រីត្រូវរំពាត់ នាងស្ទុះក្រាបលន់តួម្តាយក្មេក។
- - ម៉ែ ! ម៉ែ វាយខ្ញុំនេះវិញ ខ្ញុំទេតើដែលខុស !។
ថារួចស្រស់ស្រីចូលរងរំពាត់ជួសសារឿន ប៉ុន្តែសារឿនមិនព្រម នាងយកខ្នងការពារជួសបងស្រី។ មេផ្ទះកំណាចដូចរន្ទះបាញ់ កាលបើវាយបុត្រីទាំង ២រួចក៏ចូលកាន់គ្រែដេកយកកំលាំង។ មណ្ឌលគិរី និងសារឿននៅអោបគ្នាយំពេញបន្ទប់ដោយឈឺក្តៅពេញប្រាណ។
- កុប ! កុប ! កុប ! ។ សូរជើងសេះមកដល់ ។ សារឿនស្ទុះចេញទៅក្រៅមើល ។
- - បង ! បង ! បង សូផាន ! បងសូផាន !
- សារឿនអោបចង្កេះបងប្រុសយំ ។ មណ្ឌលគិរីស្ទុះតោងចង្កេះប្តី ។
- - អូន ! អូន ! នរណាធ្វើអីអូន បានជាអូនយំទាំង២នាក់ ?
- - ហ៊ី ! ហ៊ី ! បងអើយ ...ម៉ាក់វាយបងស្រីបែកឈាមពេញខ្នងអស់ហើយ !
- - ពុទ្ធោ ! ម៉ាក់វាយអូនគិរី ?
- បុរសស្ទុះអោបបន្តូរជីវិត ដោះអាវមើលឃើញស្នាមរំពាត់កន្ទួលចេញឈាម ។
- - អូនគិរីមាសបង ! អូនឈឺយ៉ាងណា អូខ្លោចផ្សាយ៉ាងណាដែរអូន ! ប្រាប់បងមកអូនបងរកថ្នាំ រកស្លឺចេកស្អំអោយអូន ! ។
- បុរសអភ័ព្វនិយាយ ដៃអង្អែលកាយស្រីសង្សារថ្នម ៗទឹកភ្នែកមេត្តាករុណា អានិតប្រពន្ធហូររហាមធ្លាក់លើទ្រូង ។
- - មិនឈឺទេបងប៉ុណ្ណេះ សូមអោយតែចិត្តបងស្មោះត្រង់លើរូបអូន! ។
- - អូននៅសង្ស័យអ្វីទៀត បងស្រលាញ់អូនស្មោះអស់ពីពោះទៅហើយ បងស្រលាញ់អូនរកអ្វីប្រៀបប្រដូចគ្មានឡើយ !
- - អូន ! អូនកុំយំ !បងស្រលាញ់អូនណាស់ ! ។
- ខណដែលបុរសគូលលកញីឈ្មោលថ្នាក់ថ្នមបីបមលួងគ្នានោះស្រីកំណាចរិស្យាឈរស្តាប់នៅក្រៅជញ្ជាំង។ មុខឡើងក្រហមការ់រំពាត់ចូលក្នុងបន្ទប់។ គាត់លើកដំបងសំពងក្បាលមណ្ឌលគិរី និង សូផាន។
- - អាសូផាន ! អាអែងមិនត្រូវអោបក្រសោបមេស្រីចង្រៃនេះទៀតទេ! មើលអែងតាមអញជាម្តាយ រឺតាមប្រពន្ធ ថាមកអោយឆាប់ៗ អញនឹងអាលចាត់ការទៅទៀត?
- - ម៉ាក់ ! ម៉ាក់ ! អាណិតទ្រូងកូនទៅ កូនស្រលាញ់មណ្ឌលគិរីណាស់ !
- - អ្ហា៎ ! អែងស្រលាញ់វាជាងម្តាយទៅទៀត ? ប៉ាំង ! ប៉ាំង ! ប៉ាំង .........។
- ម្តាយចិត្តក្តៅវាយសំពងសូផាន។ មណ្ឌលគិរីឃើញដូច្នេះយកខ្លួននាងរងមុខដំបង។
- - ប៉ាំង ! ប៉ាំង ! ប៉ាំង ។
- - ង៉ែងពូកែរឺ? សំពងង៉ែងអោយងាប់ ! ។
- - ម៉ាក់ ! ម៉ាក់ ! ឈប់ ឈប់ កុំវាយគេ ខ្ញុំតាមម៉ាក់ហើយ !
- - អែងតាមអញមែន រឺ?
- - បាទ ! បាទ ! ។
- - អើបើតាមអញត្រូវងូតទឹកអោយជ្រះស្លៀកពាក់អោយស្អាតឡើងរថយន្តទៅក្រចេះជាមួយអញ ។
- - ទៅធ្វើអ្វីម៉ាក់ !
- - អញនាំអែងទៅមើលកូនក្រមុំគេ ដែលអញបានស្តីដន្ដឹងទុកយូរហើយនោះណា៎ !
- - ពុទ្ធោ ! បានសេចក្តីថាម៉ាក់សំលាប់ជីវិតស្រីកំសត់ម្នាក់អោយស្លាប់ទៅហើយ រឺអ្វី ?
- - អើ ! អញមិនអោយអាអែងយក មេស្រីព្រៃភ្នំដូចសត្វពន្លាត់នេះទៀតទេ ត្រូវលែងវាចោលទៅ?
- បុរសឈ្ងោកមុខយំខ្សឹកខ្សួលសម្លឹងមុខប្រពន្ធដែលឈរយំក្បែរនោះ ។
- - អូន ! អូន! គិរីអើយ យើងបែកគ្នាហើយជាតិនេះបងត្រូវម្តាយបង្ខំអោយយកប្រពន្ធថ្មី... តែទោះបីយ៉ាងណាក៏បងពុំចោលអូនទេ បងត្រូវបំពេញចិត្តម្តាយរបស់បងមួយគ្រាសិន !។
គូស្វាមីភរិយាយំអោបរឹតទ្រូងគ្នាសែនវេទនាភ្នែក។ រំពេចនោះ មីងតៅស្លៀកពាក់ចាប់ទាញដៃសូផានអោយចេញពីមណ្ឌលគិរីទៅរករថយន្តដែលឈប់មុខគេហដ្ឋាន។ មណ្ឌលគិរី នារីរងកម្មយំសស្រាក់អិតដាច់ទឹកភ្នែកជាមួយសារឿន:
- - សារឿនអូន ! បងពុំអាចរស់នៅជាមួយអូនបានទៀតទេ បងនឹងវិលទៅរស់នៅជាមួយឳពុកវិញ បងៗលាអូនក្នុងថ្ងៃនេះហើយ ...ទុកអោយបងសូផានរស់សុខសាន្តជាមួយប្រពន្ធក្រោយចុះ ។
- - ទេ ! ទេ ! បងខ្ញុំទៅតាមបងដែរ ខ្ញុំមិនអាចរស់នៅដោយខ្វះរូបបងទេ !
- - កុំអូនសារឿន ទៅមិនបានទេស្រុកបងឆ្ងាយណាស់ !
- - ទោះបីឆ្ងាយយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏អូនសុខចិត្តជូនបងទៅដែរ អោយស្គាល់កន្លែងរបស់បង !
- - ទៅមិនកើតទេអូន ! ទុកអោយបងដើរកាត់ព្រៃផ្សៃម្នាក់អែងបានហើយ !
- - ទេ ! ខ្ញុំទៅជាមួយបងហើយ ! កុំឃាត់ខ្ញុំមិននៅទេ !
- និយាយចប់ មណ្ឌលគិរីរៀបចំខ្លួនប្រាណចុះដី លាប្អូនស្រី ។
- - អូនកុំទៅ !បងងលាហើយ ! ។
នាងយំអាលោះអាល័យប្តី អាល័យប្អូនថ្លៃ ។ មណ្ឌលគិរីអោបបង្វេចខោអាវ ដើរកាត់ព្រៃទៅរកភ្នំយុកណាំលៀរដែលនៅសែនឆ្ងាយរាប់រយយោជន៍។ នាងដើរងាកក្រោយ ម្តងៗ មើលមកលំនៅស្វាមី។ ស្រស់ស្រីអភ័ព្វដើរបានប្រហែល ៥គីឡូម៉ែត្រស្រាប់តែ លឺស្នូរជើងសេះតាមពីក្រោយ។
- - បងគិរី ! បងគិរីចាំអូនផងអូនទៅនៅជាមួយបងដែរ! បងគិរី ! បងគិរី ! នាងឈប់ ! យកដៃជូតទឹកភ្នែកសំលឹងប្អូន
- - វិលវិញទៅអូន កុំតាមបង ! ៗ
- - ខ្ញុំទៅជាមួយបងហើយកុំឃាត់ ។ ឡើងជិះសេះមកបង !
មណ្ឌលគិរី និង សារឿនឡើងជិះសេះទាំងពីរនាក់បំផាយយ៉ាងលឿនទៅភ្នំយុកណាំលៀរ។ ការធ្វើដំណើរកាត់ព្រៃជ្រៅ ស៊ីពេលវេលាអស់មួយយប់គត់។ នារីក្លាហានទាំង២ នាក់ឥតបានដេកសំរាកមួយនាទីឡើយ។ រីអែអានេយ្យក៏លុនគ្មានសំចៃកំលាំងដែរ។ ព្រឹកនេះ ប្រហែលម៉ោងប្រាំពីរ លោកមណ្ឌលអង្គុយកត់ត្រាមុខជំនួញភ្លុក កុយរមាស ស្បែកខ្លានៅក្នុងរោងប្រកបដោយទឹកមុខក្រៀមក្រំ ចោលកន្ទុយភ្នែកម្តងៗទៅក្រៅ។ សូរជើងសេះ កុប កុប ៗ ចូលមកក្នុងភូមិ។ នារីលោតចុះពី ខ្នងសេះ។
- - ពុក ! ពុក ! ពុក ! ខ្ញុំមកវិញហើយពុក ! លោកមណ្ឌលភ្លឺកស្មារតី ជ្រុះដងប៉ាកកាពីដៃស្ទុះចាប់ត្រកងបុត្រីយំសោកទាំង២នាក់។
- - កូនមាសឳពុក! កូនទៅណាចោលឳពុកយ៉ាងហ្នឹងកូន ?
- - ចា៎ ! កូនសូមទោសពុក កូនខុសហើយ កូនរត់តាមប្រុសដោយស្រលាញ់គេជ្រុលពេក អីលូវកូនមករស់នៅជាមួយពុកវិញហើយ!
- - កូនរត់តាមប្រុស ...កូនមកនៅជាមួយពុកវិញ.....អ្ហា៎ ! ប្រសើរហើយកូន ...ចុះប្តីកូនវានៅអែណា ?
- - ចា៎ ! គេត្រូវម្តាយគេបង្ខំអោយយកប្រពន្ធថ្មីមួយទៀត .....ប៉ុន្តែគេពុំចោលរូបកូនទេ មុខជាមកតាមពុំខានឡើយ នៅពេលខាងមុខ ព្រោះខ្ញុំមកនេះលួចរត់ចេញ ...ហើយនាងដែលមកជាមួយជាប្អូនថ្លៃរបស់ខ្ញុំ សូមពុកទទួលស្គាល់រក្សានាងផង .......នាងស្មោះត្រង់ស្រលាញ់ខ្ញុំណាស់។
- - អើ ! នាង ក្មួយមកអង្គុយក្បែរអុំមក !
សារឿនអង្គុយក្បែរលោកមេកន្ទ្រាញយុកណាំលៀរ។ ពេលនោះលោកមណ្ឌលវាយស្គរប្រមូលកូនឃុំអោយមកជុំគ្នាដើម្បីប្រកាសថា បុត្រីរបស់គាត់មកវិញហើយ។ ១៥នាទីក្រោយមក បណ្ដាជនមកឈរកកកុញមីដេរដាសពេញបរិវេណ។ លោកមណ្ឌលនាំបុត្រីទៅឈរលើវេទិកាបង្ហាញបណ្ដារាស្ត្រ :
លោកទាំងអស់គ្នា ! កូនខ្ញុំមកវិញហើយ នាងមានទាំងនារីម្នាក់ជាបរិវារមកជាមួយផង។ ល្ងាចនេះសូមបណ្ដាជនទាំងអស់ រកទាក់ដំរី ទាក់ឈ្លូសមកស៊ីផឹកសប្បាយ។ ព្រឹក ស្អែកយើងដង្ហែរកូនយើង ទៅសុំទោសដល់អ្នកតាម្ចាស់ស្រុក ដល់ព្រះគ្រូព្រៃភ្នំ។
លោកមណ្ឌលប្រកាសចប់ ស្នូរទះដៃ អបអរសារទរលឺរំពងព្រៃព្រឹក្សា។ បណ្ដាកូនឃុំរត់បែកខ្ញែកគ្នាខ្លះរកដំរី ខ្លះបាញ់ឈ្លូសប្រើសយកមកជប់លៀងសប្បាយ និងសុំទោសដល់អ្នកតាចាំស្រុក។
*.............*...........*............*...........*............*............*...........*...........*
- ម្តងនេះ សូមមិត្តអ្នកអានមេត្តាចោលភ្នែកទៅផ្សារអូររាំងម្តង ។
- - សារឿន ! សារឿនអា៎ ! យីទៅណាអស់អីចេះ ? មីងតៅហៅបុត្រី ។
- សូផានច្រានទ្វារចូលរកគ្រប់ច្រកល្ហកពុំឃើញ។
- - ម៉ាក់ ! ម៉ាក់ យីប្រពន្ធខ្ញុំ ទៅណាអស់ហើយ ... ប្អូនសារឿនក៏បាត់ដែរ ...! អូនមណ្ឌលគិរីអើយ ! អូនគិរី
- ទោះបីជនទាំង ២ ហៅយ៉ាងណាក៏គ្មាន លឺចំលើយផង ។
- - ម៉ាក់ ! ប្រពន្ធខ្ញ,ប្រាកដជារត់ទៅនៅជាមួយអូវពុកនាងវិញហើយ !
- - អើ ! អោយវាទៅចុះ កូនអែងនៅជាមួយម៉ាក់ ម៉ាក់នឹងរៀបការឆាប់ៗ នេះពុំខាន។ មីសារឿនបើវាចិត្តដាច់ពីម៉ែពីឳហើយ កុំគិតវា កាត់កាលវាមួយចោលទៅ កុំទៅតាមវាមួយជំហាន។ គង់តែថ្ងៃណាមួយវាត្រលប់វិលវិញទេ។
សូផានយំសោកបោកខ្លួនដូចអកព្រាត់គូ រហូតលង់លក់ឥតដឹងខ្លួន។ ឯមីងតៅវិញ ចិត្តកំហឹងពុះពេញទ្រូង ខ្នាញ់នឹងបុត្រីដែលរត់ចោលគាត់។ បន្ទាប់មក គាត់ស្លៀកពាក់ជាថ្មីប្រញិបប្រញាល់ទៅរកគ្រូអាចារ្យដេញលេខអត្ត រកពេលាល្អរៀបការ សូផាននឹងកញ្ញា សារុននៅក្រុងក្រចេះ ។