អក្សរសិល្ប៍ខ្មែរ
រឿងជំទាវកាកី
ដោយលោក យូ សុភា
សាស្រ្ដាចារ្យអក្សរសាស្រ្ដខ្មែរគរុកោសល្យ ភូមិភាគកំព់ងចាម
****************************************
ជំទាវកាកី២
ថ្ងៃអាទិត្យ ទី23.ធ្នូ 2012.ម៉ោង 10:23
អំពើល្អរបស់លោកជំទាវចំពោះសុចិត្រ បានកើតជារឿងចចាមអារាមយ៉ាងខ្លាំង ហើយរហូតដំណឹងនេះបាន លេចលឺដល់ឯកឧត្ដម ផល្លា ដែលជាស្វាមី។ យប់នេះឯកឧត្ដមកំពុងតែដំលើងសរសៃក ដាក់ភរិយាទាំងកែវភ្នែកក្រេវក្រោធ។
- - ប្រាប់អោយត្រង់មកថា អាក្មេងប្រុសនោះជានរណា? ខ្ញុំដឹងថា ឯងផ្គត់ផ្គង់វាសំបើមណាស់!
- - អ្វីដែលខ្ញុំធ្វើទៅលើគេ គឺក្នុងនាមជាមនុស្សធម៌ ស្រោចស្រង់យុវជនកំព្រាម្នាក់ អោយរួចចាកផុតពីភាពលំបាកវេទនាតែប៉ុណ្ណោះ។
- - ចុះក្មេងកំព្រាមួយគំនរគរគោកម៉េចក៏មិនទៅជួយពួកគេផងទៅ? ឬក៏ឃើញវាសង្ហា នៅក្មេង ហើយចង់យកវាធ្វើជាសហាយ?
- លោកជំទាវមារីគ្រវីក្បាលស្រដីទាំងហួសចិត្ដ
- - សូមកុំមានប្រសាសន៍អោយខ្ញុំហួសហេតុពេក! ក្មេងនោះខ្ញុំអាចបង្កើតបានណា។
- ឯកឧត្ដមផល្លា ញញឹមបង្កប់ពិសពុល
- - កុំអោយខ្ញុំចាប់បាន ប្រយ័ត្នអោយមែនទែនណា កុំផ្ដេសផ្ដាសអោយសោះ។
- បញ្ចប់សំដី ឯកឧត្ដមក៏ចុះទៅខាងក្រោម រួចអោយសូហ្វ័របញ្ជារថយន្ដ ជូនទៅកន្លែងចាស់ដែលជាទីសុខសាន្ដនៃកាមារម្មណ៍។
************************************
- - ក្មេងម្នាក់នោះមានរបួសជាស្នាដៃរបស់បងតើមានទេ?
- ឯកឧត្ដមឆ្លើយដោយព្រងើយកន្ដើយ
- - ត្រូវហើយ! នេះគ្រាន់តែជាមេរៀនលើកទីមួយប៉ុណ្ណោះ ថ្ងៃក្រោយអាចនឹងអស់ជីវិត។
- - លោកនេះអាក្រក់ខ្លាំងណាស់! យល់តែពីចិត្ដខ្លួនឯង គ្មានធម៌មេត្ដាបន្ដិចណាសោះ!។
ឯកឧត្ដមមិនខ្ចីឆ្លើយតបទៀត ព្រោះខ្លាចខូចអារម្មណ៍ ហើយក៏ចាកចេញទៅ ទុកអោយភរិយានៅឈរទួញយំឯកា។ កន្លះខែក្រោយមក របួសសុចិត្រ ក៏បានជាសះស្បើយឡើងវិញ ក្រោមការជួយយកចិត្ដទុកដាក់ខ្ពស់ពីលោកជំទាវម៉ារី ចំពោះរូបគេ។ ខណនេះលោកជំទាវ និងកំលោះសុចិត្រ កំពុងយំអោបគ្នាដោយក្ដីរំភើប ឯកឧត្ដមផល្លា ក៏ចូលមកដល់ ហេតុការណ៍នេះ ហើយស្រែកសន្ធាប់ឡើងទាំងកំហឹងពេញដើមទ្រូង។
- - មេស្រីកាកី ! មេស្រីចិត្ដចើក ! មេស្រីពស់វែក!
- បញ្ចប់សំដីកំហឹងនេះភ្លាមឯកឧត្ដមដកកាំភ្លើងពីចង្កេះមកបាញ់សុចិត្រ តែត្រូវលោកជំទាវស្ទុះយ៉ាងរហ័សមករងគ្រាប់ជំនួសសុចិត្ររួមនឹងសំរែក។
- - សុចិត្រ គេជាកូនបង្កើតរបស់យើងទេ!...
ឯកឧត្ដមភ្ញាក់ចំពោះសំរែករបស់ភរិយា រួមនឹងគ្រប់កាំភ្លើង ដែលកំពុងបៀមជាប់សាច់ស្មាខាងស្ដាំរបស់លោកជំទាវជាភរិយា។ លោកជំទាវ ខំទប់ស្មារតីអោយរឹង ហើយលាត់អាវរបស់សុចិត្រ បង្ហាញស្នាមខ្មៅមួយដ៏ធំនៅលើស្មាខាងស្ដាំរបស់សុចិត្រអោយស្វាមីបានឃើញ។
- - បងមើលខ្នៅនេះ! ហើយបងមើលមុខមាត់រូបរាងរបស់គេទៅ គឺមិនខុសពីបងនៅកំលោះទេ! ម៉្យាងទៀតឈាមរបស់សុចិត្រ និងឈាមរបស់បងជាឈាមប្រភេទតែមួយទៀតផង។
- វាចាបានប៉ុណ្ណេះលោកជំទាវក៏សន្លាប់បាត់ស្មារតីទៅ ឯកឧត្ដមក៏បញ្ជាអោយពេទ្យប្រញាប់យកភរិយារបស់លោកទៅសង្រ្គាះជាបន្ទាន់។ មួយរយៈក្រោយមករបួសលោកជំទាវម៉ារីក៏បានជាសះស្បើយដូចដើមវិញ។ ឯកឧត្ដមដើរចូលមកជិតឈរក្បែរភរិយា ដែលខណៈនេះលោកជំទាវ កំពុងតែឈរបណ្ដែតអារម្មណ៍ទៅឆ្ងាយសែនឆ្ងាយនៅជាន់ទីបីនៃភូមិគ្រឹះ។ ឯកឧត្ដមមានប្រសាសន៍៖
- -ម៉ាក់វា! អោយខ្ញុំសូមទោសផង ព្រោះខ្ញុំពុំបានដឹងសោះថា សុចិត្រគេជាកូនរបស់យើង។ ម៉េចក៏ម៉ាក់វាពុំប្រាប់ខ្ញុំតាំងពីដំបូង ចាំបាច់លាក់បាំងរហូតធ្វើអោយកើតមានរឿងដូច្នេះ តើធ្វើដូច្នេះមានប្រយោជន៍អ្វី? គឺបានត្រឹមតែទទួលរងនូវក្ដីអាម៉ាស់ និងការឈឺចាប់ ប៉ុណ្ណោះ។
- លោកជំទាវដកដង្ហើមធំបន្ដិច ទើបមានប្រសាសន៍ទាំងកែវភ្នែកបាញ់ឆ្ពោះទៅឆ្ងាយសែនឆ្ងាយ។
- - អ្វីដែលខ្ញុំបានធ្វើទៅនេះ គឺជាគ្រឿងដើម្បីធ្វើការដកពិសោធ និងវាស់ស្ទង់ពីដួងចិត្ដរបស់លោកបងមើលថា តើលោកបងចេះមានចិត្ដ និងបេះដូងឈឺចាប់ដែរទេ កាលដែលលោកបងឃើញភរិយា ទៅស្និទ្ធស្នាលជាមួយប្រុសកំលោះ ដែលធ្វើជាកូនរបស់ខ្លួនបាន នោះ?
- មកដល់ត្រឹមនេះ ទឹកភ្នែកលោកជំទាវក៏ចាប់ស្រក់មកឯងៗ ស្ងាត់បន្ដិច ទើបលោកជំទាវបន្ដមានប្រសាសន៍ទៀតថា៖
- - ឆ្លងកាត់នូវការពិសោធនេះ បើលោកបងមានបេះដូងឈឺចាប់អាម៉ាស់យ៉ាងណា លោកបងក៏គួរទទួលគិតផងថា ខ្ញុំនេះក៏មានបេះដូងឈឺចាប់ ដូចលោកបង ឬច្រើនជាងការឈឺចាប់របស់លោកបងទៀតផង ទង្វើរបស់លោកបង ទៅលើស្រីក្មេងៗ អាយុស្រករកូនស្រីខ្លួនយ៉ាងណាខ្លះ នោះលោកបងគួរតែជ្រាបខ្លួនឯងច្បាស់ហើយ។ ខ្ញុំមិនដែលប្រឆាំងទេ គឺខ្ញុំបានរស់ដោយគ្រាំគ្រាជាទីបំផុត។ លោកបងក៏មិនធ្លាប់បានទទួលនូវពាក្យដំនៀលអ្វីពីរូបខ្ញុំដែរ គឺមានតែខ្ញុំវិញទេដែលជាស្រីចិត្ដកាកីនោះ។
- លោកជំទាវ យកកូនកន្សែងជូតទឹកនេត្រាកំសត់ រួចងាកមុខមកសំលឹងមុខស្វាមី ទើបពោលបន្ដ៖
- - ថ្ងៃរំដោះពួកយើងរត់កាត់គ្រាប់ផ្លោង គ្រាប់កាំភ្លើងរំសេវ ព្រាត់ប្រាស់កូនគួរអោយវេទនា ឆ្លងកាត់នៃសេចក្ដីលំបាក ក្នុងរយពេលនេះ យើងធ្លាប់បានសច្ចាស្បថស្បែនឹងគ្នាថា ស៊ូរួមស្លាប់រស់នឹងគ្នា ស្មោះត្រង់នឹងគ្នាលុះអស់ជីវិត មិននឹកស្មានថា ខ្ញុំត្រូវរស់ដោយរកាំចិត្ដ លេបទឹកភ្នែក ខ្លួនឯងដោយសារខ្វះសុភមង្គលផ្លូវចិត្ដនៅក្នុងគ្រួសារទៅវិញសោះ?។
- ឯកឧត្ដមដកដង្ហើមធំសំដែងការព្រួយចិត្ដ៖
- - ខ្ញុំគ្មានពាក្យអ្វីសំរាប់និយាយក្រៅពីការសូមអភ័យទោស ពីម៉ាក់វានូវទង្វើខុសឆ្គងកន្លងមក ដែលខ្ញុំបានសាងនោះទេ! ដោយសារកំហឹងខ្ញុំប៊ិសតែនឹងធ្វើអោយម៉ាក់វាស្លាប់ទៅហើយ។
- ខណនោះ កំលោះសុចិត្រ និង នីតាជាប្អូនស្រីក៏ចូលមកដល់ ទាំងទឹកមុខញញឹមមកកាន់មាតាបិតាទាំងពីរប្រាណ។ ឯកឧត្ដមទាញកាយកូនប្រុសមកអោបបញ្ជាក់នូវចិត្ដរំភើប។ នីតានិយាយឡើង៖
- - កូនត្រេកអរណាស់ ! កាលបើឃើញលោកប៉ា អ្នកម៉ាក់ស្រលាញ់គ្នា ត្រូវគ្នាវិញ កូនទៅរៀនបានស្ងប់ចិត្ដហើយហើយក៏លែងឈឺនៅថ្នាក់រៀនទៀតដែរ។
- ឯកឧត្ដមអង្អែលក្បាលបុត្រីថ្មមៗ ហើយមានប្រសាសន៍
- - រឿងនេះពិតជាព្រហ្មលិខិតមែន ព្រោះតែកូនឧស្សាហ៍ឈឺ សន្លាប់នៅមហាវិទ្យាល័យ ទើបធ្វើអោយម៉ាក់របស់កូនទៅមើលកូនហើយក៏ត្រូវជុះបាត់កាបូប ដែលកាបូបនោះត្រូវធ្លាក់លើដៃរបស់សុចិត្រ។
- លោកជំទាវញញឹមទាំងស្រដី៖
- - កូនៗ របស់យើងធំហើយ ! អូនចង់អោយការជួបជុំនេះមានន័យរហូតតទៅ ដើម្បីរស់នៅទទួលបាននូវសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរពីសង្គម ដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាតែងតែផ្ដល់តំលៃ។
ឯកឧត្ដមទាញកាយភរិយាមកអោបថ្នមៗ នៅក្រោមក្រសែភ្នែកនៃបុត្រាបុត្រីដែលមានអត្ថន័យរំភើប និងពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីសង្ឃឹម និងជឿជាក់មុតមាំថា សុភមង្គលនៃជីវិតគ្រួសារនេះ នឹងស្ថិតស្ថេរជានិច្ចតរៀងទៅ។
ចប់បរិបូរណ៌