សុភមង្គលស្ត្រី ស្ថិតនៅលើប្ដី
ដោយ សុទ្ធ ប៉ូលីន
©រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង
****************************************
៨ -តើស្នេហាជាន័យ ឬ ជានុយ
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី18.សីហា 2018.ម៉ោង 7:52
«QUINZE ans, ô Roméo ,l’âge de Juliette» Le passionné est un homme excessif, en rupture d’équilibre. Il ne s’adapte pas aux situations réelles, car il vit dans l’imaginaire. La prevue, c’est que Roméo et Juliette se suicident, critère ultime de leur incapacité d’assumer l’existence. A.Vergez, D.Huisman.
សារ៉ាក់ និង រ័តនា បានជួបសន្ទនាគ្នាជាកំសាន្ដនៅបណ្ណាល័យជាតិចំនួនប្រាំដងមកហើយ។ សារ៉ាក់មិនទាន់ហ៊ានសារភាពសេចក្ដីស្នេហារបស់អ្នកប្រាប់រ័តនានៅឡើយ។ ម្ដងនេះសារ៉ាក់ឈ្លក់វង្វេងពេញទំហឹង រសាត់ទៅតាមរលកស្នេហ៍ ដោយគ្មានសង្ឃឹមថា នឹងបានត្រលប់។ គំនិតខ្មៅក្រខ្វក់ទាំងប៉ុន្មាន... គំនិតអស់សង្ឃឹមក្នុងជីវិត ដែលធ្លាប់បានមកយាយីដួងព្រលឹងសារ៉ាក់ក៏ត្រូវអោនថយអានុភាព ហាក់ដូចជាភ្លើងចង្កៀងកំពុងអស់ប្រេង។ ឱ! សេក្ដីស្នេហាធ្វើអោយមនុស្សវង្វេងពិតមែន ។ សារ៉ាក់ដែលធ្លាប់មានបេះដូងក្រៀមក្រំជូរចត់ ធ្លាប់តែមើលឃើញពីភពលោកគ្រប់ទិសទីប្រលាក់ប្រលូកទៅដោយបញ្ញាខ្មៅងងឹត ទៅដោយសំណាមនៃការព្រួយមួហ្មង ក៏ប្រែប្រួលដួងចិត្ដមួយរំពេច។ អ្នកកំលោះត្រលប់ជាត្រេកត្រអាល នឹង ធម្មជាតិ នឹង ទេសភាពប្លែកៗ នឹង វត្ថុល្អៗ គ្រប់ប្រភេទ។ អ្នកដកដង្ហើមស្រូបយករសជាតិខ្យល់ពេញសួត។ ពេលអ្នកស្រេកអ្នកក្រេបទឹកទាំងផ្ដិល ពេលឃ្លានអ្នកញ៉ាំដោយគ្មានត្រាប្រណី...។ ឱ! ជីវិតចំជាមានរសជាតិវិសេសវិសាលមែន។ ជីវិតចំជាមានតំលៃពិតមែន។
សារ៉ាក់គិតថា៖«កិលេសស្នេហានេះហើយធ្វើអោយយើងវង្វេង! ការវង្វេងនេះហើយជាតំលៃ ជាន័យនៃជីវិត ! ការវង្វេងនេះជារសជាតិ ជាភាពឆ្ងាញ់! ពេលនោះអ្នកកំលោះនឹកឆ្ងល់ នឹង គំនិតចាស់ទុំខ្លាំងណាស់ ចាស់ៗពីបូរាណភាគច្រើនម្ដេចក៏គាត់បន្ដុះបង្អាប់កិលេសខ្លាំងម៉្លេះ? គាត់ពុំព្រមទទួលស្គាល់នូវតំលៃកិលេសសោះ។ បើគាត់ទុកដាក់កូនចៅអោយមានគូស្រករ គាត់មិនព្រមយកស្នេហាជាធំទេ។ បើគាត់មានកូនស្រីដូចដូនផាន់ មីងនួន គាត់ចាត់ចែងលក់ដូរបុត្រីគាត់ដូចជាទំនិញ យកតែពីខាងចំណេញ។ ត្រង់រឿងសុភមង្គលកូនធ្លាក់ទៅដល់ក្រហែងណា គាត់អិតគិតពិចារណាអោយវែងឆ្ងាយឡើយ។ បើគាត់មានកូនប្រុស គាត់រើសរកប្រពន្ធអោយកូនគាត់ដូចរើសត្រីនៅផ្សារ។ គាត់ផ្ដាំកូនប្រុសកុំអោយយកប្រពន្ធល្អពេក វានាំអោយតែយើងស្រលាញ់ប្រពន្ធហួស នោះប្រពន្ធគេនឹង ដឹកនាំយើងបានតាមចិត្ដ។ ចាស់ៗ បូរាណយល់ខុសស្រឡះតែម្ដង ប្រពន្ធគេដឹកនាំយ៉ាងដូចម្ដេចក៏ដោយ ទោះបីជាគេប្រើអោយទៅស្លាប់ក៏ដោយ បើយើងមានសេចក្ដីស្នេហាហើយគឺសប្បាយហើយ។ ធ្វើដូចម្ដេចអោយតែសប្បាយ អោយតែមានសោភ័ណ។ យើងសប្បាយនឹងបំរើបេះដូងគេ។ យើងសប្បាយនឹងអង្អែលសក់របស់គេ... យើងសប្បាយនឹង ថើបបបូរមាត់របស់គេ។ សារ៉ាក់យល់ថា បើគ្មានកិលេសស្នេហាទេ អ្នកមិនដឹងជារស់នៅធ្វើអ្វី... ជីវិតមានសភាពគួរអោយធុញទ្រាន់ពេកណាស់។ សកម្មភាពធំៗ របស់មនុស្ស បើបង្រួញអោយខ្លីទៅគ្មានអ្វីប៉ុន្មានទេ មានតែស៊ីដេក ដេកស៊ីហើយបង្កបង្កើតកូនចៅ។ ដដែលៗ!!! ប៉ុន្ដែកិលេសទេតើដែលធ្វើអោយយើងភាន់វង្វេងភ្លេចការជិនណាយ។ «ឱ! កិលេសអើយ! ខ្ញុំអរគុណ នឹង រូបអ្នកខ្លាំងណាស់.. បើគ្មានកិលេសទេ ខ្ជិលនៅរស់អោយធ្ងន់ផែនដី»។
សារ៉ាក់តែងនឹកថា «អញមានសំណាងខ្លាំងណាស់បានប្រទះនឹងស្រីស្នេហ៍។ គេអែទៀតគេយកប្រពន្ធគ្រប់គ្នា ប៉ុន្ដែភាគច្រើនយកប្រពន្ធដោយគ្មានស្រលាញ់ ... ដោយគ្រាន់តែជាការគម្រប់កិច្ច ដោយគ្រាន់តែចង់បំពេញចិត្ដឳពុកម្ដាយអោយស្របទៅតាមប្រពៃណី។ ប៉ុន្ដែកម្រនរណាដែលបានប្រទះស្រីស្នេហ៍របស់ខ្លួននោះណាស់ ...។ ស្រីស្នេហ៍ គឺស្រីដែលបេះដូងប្រតិព័ទ្ធពេញគ្មានចន្លោះ។ ស្រីរបៀបនេះគេជួបប្រទះបានតែមួយដងគត់ក្នុងមួយជីវិតនេះ បើយើងមានសំណាង នឹង បានជួបផង...ដូចអញជាដើម»។
«ឱ! មុននេះបន្ដិច អញជាមនុស្សអស់សង្ឃឹម ជាមនុស្សខ្ពើមជីវិត! កុំអីអញមិនដឹងជាក្លាយខ្លួនទៅជាមនុស្សប្រភេទណាទេ! អញចេះតែសំលឹងមើលឃើញថា ជីវិតអិតន័យ! ជីវិតអិតន័យ! យូរៗទៅអញប្រាកដជាធ្លាក់ខ្លួនទៅក្នុងជ្រោះសែនជ្រៅនៃវិកលចរិត។។ ឱ! អញមានភ័ព្វវាសនាមែន។ ពេលដែលអញរមៀលខ្លួនហៀបតែធ្លាក់ទៅក្នុងជ្រោះអពមង្គលនោះ ស្រាប់តែអញឃើញបុប្ផាទិព្វមួយគុម្ពនៅក្បែរមាត់ជ្រោះ អញក៏ខំស្រវាតោងខ្ជាប់។ អញតោងបុប្ផានេះគ្មានអោយរបេះទេ! បុប្ផានេះគឹជាបង្គោលនៃជីវិតរបស់អញគឺ រ័តនា...។
«ឱ! មុននេះបន្ដិចអញស្អប់ខ្ពើមស្រី អញស្អប់ខ្ពើមប្រាក់ ព្រមទាំងរតនវត្ថុវិសេសគ្រប់យ៉ាង។ នរណាដែលលឺកំលោះអាយុ ម្ភៃមួយឆ្នាំ មានសញ្ញាប័ត្រខ្ពង់ខ្ពស់ប៉ុណ្ណេះដែរ ហើយខ្ពើមរអើមជីវិត រហូតដល់មិនចង់បានប្រពន្ធ,,»។
«ឱសថស្នេហាទេតើ ដែលបានជួយអញអោយរួចពីរណ្ដៅវិកលចរិត..។ ជយោកិលេស! ជយោសេចក្ដីស្នេហា!»។
ចំនែកនាងរ័តនាវិញ នាងមានទឹកមុខស្រស់បស់ខុសប្រក្រតី ។ ពេលនាងទៅជួបសារ៉ាក់ម្ដងៗ នាងសប្បាយចិត្ដហាក់ដូចជាបានទៅទស្សនាទេសភាព នៅវិមានសួគ៌។ឈាមនាងគ្រប់ដំណក់ដែលរត់ក្នុងសរសៃ គឺជាហ្វូងតំណក់សុភមង្គល។ បេះដូងនាងនៅគ្រប់វិនាទី វាយចង្វាក់ញាប់ត្របាញ់ គឺចង្វាក់សុមង្គល។ សុភមង្គលរបស់នាងបង្ហាញខ្លួននៅគ្រប់កន្លែង នៅលើ សម ស្លាបព្រាដែលនាងកាន់ នៅលើបាយដែលនាងញ៉ាំ នៅលើរស្មីចក្ខុរបស់នាង នៅលើបបូរមាត់របស់នាង..។ សន្ដានចិត្ដដែលធ្លាប់សន្ដោសចំពោះបាវព្រាវ និង ញាតិមិត្ដជិតឆ្ងាយរបស់នាងខ្លះ ក៏កាន់តែបង្ហាញនូវសេចក្ដីមេត្ដាធម៌ខ្លាំងឡើង។ ឱ! បុប្ផាកំពុងរីក... កំពុងផ្សាយគន្ធពិដោរ!
ធីតាពុំទាន់ដឹងចិត្ដសារ៉ាក់ជាប្រាកដទេ ប៉ុន្ដែនាងមានសេចក្ដីសង្ឃឹមច្រើន។ ចិត្ដសារ៉ាក់គង់តែទោរទន់ប្រតិព័ទ្ធរូបនាងជាមិនខាន។ មាណវីព្រួយបារម្ភតែបន្ដិចទេ គឺនៅពេលខ្លះដែលស្រីស្រស់ កំពុងសន្ទនាជាមួយប្រុសស្នេហ៍ គេចេះតែធ្វើភ្នែកស្លឹងហាក់ដូចផ្ញើចិត្តនៅស្ថានណា។ គេមានផ្លូវអែណាទៀតទេដឹងអេះ? គេមកជួបនាងនេះ គឺក្នុងបំណងមិត្ដភាពសុទ្ធសាធទេរឺអី? គួរតប់ប្រមល់ក្នុងចិត្ដខ្លាំងណាស់!
ព្រឹកនេះគឺព្រឹកថ្ងៃអង្គារ...។ រ័តនាដើរចូលទៅក្នុងបណ្ដាល័យជាតិ ១៥នាទីមុនពេលណាត់ជួបគ្នាជាមួយសារ៉ាក់ នាងកញ្ញាកាន់កាបូបតូចមួយព៌ណបៃតង និង សៀវភៅប្រលោមលោកពីរយកទៅដាក់លើតុមួយ ដែលស្ថិតនៅឆ្ងាយពីចំណោមគេបន្ដិច។ នាងដាក់ខ្លួនអង្គុយយ៉ាងថ្នម ហើយបើកសៀវភៅមើល ដើម្បីបន្លប់ការអផ្សុក។ គឺរឿងប្រលោមលោក «ចោរភ្នំត្បែង» ដែលសារ៉ាក់បានអោយនាងខ្ចី។ បេះដូងយុវតីនៅស្រណោះអាល័យនឹករឿងស្នេហានេះនៅឡើយ។ គឺរឿងចៅអធិការដ៏ក្លាហានម្នាក់ ដែលបានពុះពារគ្រោះថ្នាក់គ្រប់យ៉ាងដើម្បីសន្ដិសុខជាតិ និង ដើម្បីដោះលែងនារីបណ្ដូលចិត្ដខ្លួនអោយផុតពីកណ្ដាប់ដៃចោរកំណាច។ ឱ! រឿងស្នេហានេះ ពីរោះហើយក្រអូបទៀតផង!
- បន្ដិចក្រោយមកសារ៉ាក់ដើរចូលមកដល់។ កញ្ញាបិទសៀវភៅទុកហើយញញឹមទៅរកអ្នកកំលោះ។ សារ៉ាក់ប្រញាប់ទាញកៅអីអង្គុយចំពីមុខនាង ភក្ដ្រស្រស់ប៉ប្រឹមមាត់សងញញឹមទៅធីតាវិញ។
- - រ័តនាមករង់ចាំខ្ញុំយូរហើយរឺ?
- - ច៎ាស ទើបតែមកអម្បាញ់មិញនេះដែរ... ឱ ! រឿងរបស់លោកពីរោះមែន... ខ្ញុំអានចប់ហើយ។ លោកមានរឿងអ្វីទៀតអោយខ្ញុំខ្ចីមើលទេ?
- សារ៉ាក់ស្ទើរលង់សតិ កាលលឺសំលេងពីរោះរបស់រ័តនាម្ដងៗ។
- - បាទមានខ្លះទៀត។ ចាំលើកក្រោយខ្ញុំនឹងយកមកអោយរ័តនាខ្ចី..ហ្ន៎ា!
- រ័តនាពេញចិត្ដនឹងសំដីនេះណាស់។ ជាបន្ទាន់នោះនាងបើកកាបូបទាញយកស្ករស៊ុកូឡាពីរប្រអប់ចេញមក។
- - លោកញ៉ាំស៊ុកូឡាជាមួយខ្ញុំ!
- អ្នកកំលោះទទួលយកស្ករស៊ុកូឡាមួយប្រអប់មកញ៉ាំយ៉ាងរីករាយ និងដោយក្ដីបេតី។
- កំលោះក្រមុំទាំងពីរញ៉ាំស្ករទល់មុខគ្នា។ គេលួចសំលឹងមើលគ្នាម្ដងៗ ដោយប្រើអាកប្បកិរិយាញញឹមខ្ជិប។ គេរកពាក្យអ្វីនិយាយស្ដីនឹងគ្នាពុំបាន ក៏ចេះតែនៅស្ងៀមរៀងខ្លួនអស់ពីរបីនាទីទទេ។ ធីតានាងអៀនខ្លាំងនៅក្នុងចិត្ដ ប៉ុន្ដែអ្នកកំលោះក៏អៀនខ្លាំងណាស់ដែរ ។ បន្ដិចក្រោយមកយុវតីចាប់ផ្ដើមនិយាយថា៖
- - សូមលោកអត់ទោស បើសិនជាពុំយល់ទាស់ទេ! ខ្ញុំសូមលោកអនុញ្ញាតអោយខ្ញុំដឹងអំពីគ្រួសារលោកបន្ដិចបានទេ។ តើលោកមានបងប្អូនប៉ុន្មាននាក់?
- - បាទ! ខ្ញុំមានប្អូនបួននាក់ទៀតរ័តនា សុទ្ធតែប្រុសៗ។ ខ្ញុំនេះត្រូវជាបងបង្អស់!..
- - ប្អូនសុទ្ធតែប្រុស! អញ្ចឹងអិតមានប្អូនស្រីទេរឺ?
- - បាទគ្មានទេ!
- - ហ៊ី! ចំនែកខ្ញុំវិញប្អូនប្រុស ក៏គ្មាន ប្អូនស្រីក៏គ្មាន...។
- រ័តនា នាងពុំហ៊ានសួរថា តើឳពុកសារ៉ាក់ធ្វើអ្វី ព្រោះនាងខ្លាចក្រែងសារ៉ាក់អៀនខ្លួន ឬ តូចចិត្ដ..។ ចំនែកអ្នកកំលោះពុំសូវបានស្ដាប់សំដីស្រីស្រល់នៅឃ្លាចុងក្រោយប៉ុន្មានទេ ព្រោះអ្នកកំពុងគិតវិលវល់ខ្លាំង «តើអញគិតយ៉ាងដូចម្ដេច? អញសារភាពសេចក្ដីពិតប្រាប់ទៅរ័តនា អីលូវនេះតែម្ដងទៅរឺអ្វី? អីលូវនេះតើអញត្រូវធ្វើយ៉ាងដូចម្ដេចមុន? ... ចាប់កាន់ដៃនាងហើយសាកសួរចិត្ដនាងរឺ? ស្ដាយណាស់អញមិនដែលចេះមេរៀនចែចង់ស្រីបន្ដិចសោះ»។
- - ផ្ទះលោកនៅកន្លែងណាអញ្ចេះ?(ធីតាសួរ)
- - អូ! ផ្ទះខ្ញុំរឺ... ផ្ទះខ្ញុំនៅមួយដុំបឹងកេងកង..ពិបាករកណាស់រ័តនា!
- នឹកទៅដល់ផ្ទះខ្លួនអ្នកកំលោះសារ៉ាក់អន់ស្រពន់ចិត្ដជាខ្លាំង។ «បើប្រសិនជាអញបានរ័តនាជាភរិយាទៅ អញ នឹង ត្រូវចាកចេញពីផ្ទះអញ ពីគ្រួសារអញហើយ។ ឱ! គួរអោយស្ដាយណាស់ ។ បើយករ័តនាទៅនៅផ្ទះអញ អញ គឺមិនកើតសោះឡើយ! ផ្ទះកំព្រីកកំព្រួកដូច្នេះ។ អញខ្មាសនាងណាស់។ បើអញយកគ្រួសារទៅនៅជាមួយរ័តនាវិញ ក៏មិនកើតទៀត ហាក់ដូចជាសុំទានគេ។ ណ្ហើយ! សុខចិត្ដចាកចេញពីគ្រួសារទៅចុះ តើអោយអញធ្វើដូចម្ដេចកើត? ព្រោះរ័តនាជាបុប្ផាមួយទងគត់ ដែលអាចសង្គ្រោះជីវិតអញបាន។ គឺជាឱសថទិព្វតែមួយ ដែលអាចកែរោគរបស់អញអោយជាស្រឡះ រោគអស់សង្ឃឹមក្នុងជីវិត។ បើពុំបានរ័តនាជាគូជីវិតទេ អញអស់មានសង្ឃឹមថា នឹង បានទៅជាមនុស្សអ្នកជា ទៅជាមនុស្ស នឹង ហ្នដូចគេអែងរាល់គ្នាហើយ»។
- - លោក! ម្ដេចចេះតែភ្លេចខ្លួនដូច្នេះ? លោកប្រហែលជាមានកិច្ចការណាប្រចាំខ្លួនទេដឹង?
- - អុះ ! សូមទោសរ័តនា.. អត់មានទេ!
- រ័តនាងើបឈរឡើង
- - តើលោកអញ្ជើញចេញទៅក្រៅជាមួយខ្ញុំមួយភ្លែតបានទេ?
- សារ៉ាក់ក្រោកឈរតាម
- - បាទបាន! រ័តនាដឹងទេ? ខ្ញុំដែលចេះតែភ្លឹកៗដូច្នេះ មកពីកំពុងគិតគូររឿងម្យ៉ាងៗ រឿងហ្នឹងជារឿងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំ។ ព្រោះកាលពីមុនម្ដាយខ្ញុំគិតដណ្ដឹងកូនគេម្នាក់អោយខ្ញុំ ហើយកូនក្រមុំគេនោះហ...
- សារ៉ាក់ចង់និយាយថា «កូនក្រមុំនោះគឺរ័តនាអែង» ប៉ុន្ដែនិយាយពុំចេញ។ រ័តនាស្លុតស្រយង់ក្បាលជង្គង់ស្ទើររលំប្រាណ។ គឺមានការជ្រួលច្របល់វឹកវរមួយរំពេចក្នុងបេះដូងនាង «ឱ! បើដូច្នេះ សារ៉ាក់ប្រហែលជាមានគូដណ្ដឹងរួច ទៅហើយទេដឹង... បើអញ្ចឹងអញ ហើយនិង បងសារ៉ាក់ប្រហែលជាគ្មានសំណាងបានជួបគ្នាទេមើលទៅ ពុទ្ធោអើយ!» ។ មាណវីខំទប់ស្មារតីស្ទើរមិននឹង។ ចំនែកកំលោះពុំបានសង្កេតអាការប្លែករបស់កញ្ញាស្រស់ទេ ព្រោះអ្នកកំពុងតែគិតវិលវល់មករឿងខ្លួនអែង។ ធីតានាងដើរចេញទៅក្រៅមួយៗដោយឱនមុខជ្រប់ មាណពក៏ដើរតាមក្រោយនាងកញ្ញា រហូតមកដល់រថយន្ដមួយដែលចតនៅក្រៅថ្នល់ក្រោមម្លប់ឈើត្រឈឹងត្រឈៃ។
- - រ័តនាហៅខ្ញុំមកនេះមានការអ្វី?
- ធីតាញញឹមទាំងប្រឹង ហើយបើកទ្វារឡាន។
- - សូមលោកបើកទ្វារខាងនោះ ហើយចូលមកក្នុងឡានមួយភ្លែត!
- កំលោះសារ៉ាក់ធ្វើតាមបង្គាប់។ លុះចូលអង្គុយក្នុងរថយន្ដហើយ រ័តនានាងប្រាប់អ្នកកំលោះថា៖
- - អម្បាញ់មិញ ខ្ញុំបានចូលហាងក្រោយកូលែសនរោត្ដម ខ្ញុំបានទិញនំប៉័ងប៉ាតេ សមបុង ប្រហិតសន់វិច (Sandwich) និង ណែមបួនប្រាំដុំយកមកញ៉ាំ...។ ខ្ញុំពីបាកយកចូលទៅខាងក្នុងពេក ទើបខ្ញុំអញ្ជើញលោកមកញ៉ាំនៅកន្លែងនេះវិញ..។
- រ័តនានាងនិយាយបណ្ដើរ ស្រាយកញ្ចប់បណ្ដើរ។ ឆ្លៀត ឱកាសនោះយុវកំលោះយើងច្រវាចាប់កាន់ដៃស្រីស្រស់ខ្លាប់។ យុវតីភ្ញាក់ព្រើតបំរុងដកដៃចេញ តែកំលោះសារ៉ាក់ពុំព្រមលែងដៃនាងសោះ។ នាងមានការព្រឺព្រួច និង សេចក្ដីអៀនខ្មាសជាពន្លឹក ដោយពុំដែលមានប្រុសណាហ៊ាន កាន់ពាល់ សាច់នាងយ៉ាងសិទ្ធរបៀបនេះ។ នាងពុំដឹងគិតធ្វើយ៉ាងដូចម្ដេចក៏បណ្ដោយអោយអ្នកប្រុសកាន់ដៃនាងដូច្នេះទៅ។
- - រ័តនា! .. (សារ៉ាក់និយាយដោយសំលេងថ្នម ហើយប្លែករាងញ័របន្ដិច)
- - ច៎ាស!...
- - ខ្ញុំសុំរ័តនាកុំហៅខ្ញុំលោក... លោក ... ទៀតបានទេ?... ខ្ញុំសុំចិត្ដនេះតាំងពីយូរមកហើយ.. ខ្ញុំមានធ្វើលោកអ្វីខ្ញុំ! ... (ធីតាស្រស់នៅស្ងៀម)។
- រ័តនាមិនស្រដីបែរជាសំលឹងមើលកែវភ្នែកសារ៉ាក់។ នាងហាក់យល់ជំរៅចិត្ដអ្នកកំលោះច្បាស់ នៅវេលានោះ ។ នាងត្រេកអរអិតឧបមា។
- - បានទេរ័តនា?
- - ច៎ាស... បាន យី!.. លោកញ៉ាំនំប៉័ងសិនទៅទាន់វានៅស្រួយ!
- - មើលហ្ន៎!... លោកទៀតហើយ។ បើរ័តនានៅតែហៅខ្ញុំអញ្ចឹងទៀត ខ្ញុំនឹងកាន់ដៃហ្នឹងជាប់រហូតដល់ស្អែក!
- រ័តនានាងញញឹមតបសំនួរ។
- - ញ៉ាំនំប៉័ងសិនទៅ.. លោ... បងសារ៉ាក់!
- កំលោះក្រមុំទាំងគូនេះសំលឹងមើលមុខគ្នា ដោយពេញចិត្ដរៀងខ្លួនហើយនាំគ្នាសើចឡើងតិចៗ ដោយមនោរម្យ។
- សារ៉ាក់លែងដៃរ័តនា រំពេចនោះ នាងក្រមុំក៏ប្រញិបប្រញាប់ស្រាយកញ្ចប់ចំណី ដើម្បីបន្លប់ការអៀនខ្មាស និង ការសប្បាយដ៏រន្ធត់ក្នុងដើមទ្រូងរបស់នាង។ សារ៉ាក់សូកដៃកាច់នំប៉័ងមកបរិភោគហើយសំលឹងមើលភក្ដ្ររ័តនាបណ្ដើរ។ «អញមានភ័ព្វវាសនាមែន.. រ័តនាល្អលើសលែងស្រីទាំងឡាយនៅគ្រប់ចក្រវាឡ សារ៉ាក់អែងឡើងជណ្ដើរតែមួយកាំទៀតនឹងផុតហើយ ..។ ឱកាសនេះហើយដែលអែងត្រូវសារភាពសេចក្ដីស្នេហារបស់អែង។ គួរអោយភ័យណាស់នៅកាំចុងក្រោយនេះ រឺ មួយអញឡើងដល់កំពូលភ្នំ ឬអញរអិលជើងដួលរមៀលធ្លាក់ទៅដល់បាតភ្នំវិញតែម្ដង រឺ មួយសុភមង្គលដ៏ធំធេង រឺមួយការអស់សង្ឃឹមផុតកំរិត»
- រ័តនាយកណែមមួយមកបកសំបកចេញ ហើយហុចអោយសារ៉ាក់ នាងក្រមុំមានភក្ដ្រស្រស់ប្រឹមប្រិយ ហាក់ដូចជាកូលាបក្រពុំលាតត្រដាងស្រទាប់ ក្រោមរស្មីក្រហមឆ្អៅនៃព្រះទិនករពេលព្រហាម។
- - រ័តនា!
- - ច៎ាស! បងសារ៉ាក់,,,
- - រឿងភ្នំត្បែង ដែលខ្ញុំអោយរ័តនាខ្ចីនោះតើបង្ហាញសកម្មភាពអ្វីដ៍ជាធំ?
- - តស៊ូដើម្បីប្រទេសជាតិ... បន្ទាប់មកដើម្បីស្នេហា!
- - ស្នេហា? (សារ៉ាក់ ផ្ទួនពាក្យដោយរវើរវាយ)
- - ស្នេហានេះកំសត់ទេរ័តនា?
- - ហីមិនកំសត់! តួប្រុសជាចៅអធិការខាងក្រសួងសន្ដិសុខជាតិ បានតំណែងខ្លួនជាគ្រូខ្មែរកំបុតដៃ បន្លំចូលដល់ជំរុំចោរ ហើយលួចពង្រត់បុត្រីលោកចៅហ្វាយស្រុក ដែលត្រូវជាប់ឃុំឃាំងទាល់តែបាន។ លុះក្រោយមកអ្នកទាំងពីរក៏ក្លាយខ្លួនទៅជាគូស្នេហាប្ដូរផ្ដាច់ជីវិត។
- - ឱ! ស្នេហាកំសត់! យីខ្ញុំឆ្ងល់ណាស់រ័តនា.. ស្នេហាទាល់តែសំសត់ ទាល់តែលាយដោយការតស៊ូ និង ការពិបាកគ្រប់យ៉ាង ទើបស្នេហានោះមានរសជាតិមានខ្លឹមសារមែនទេ?
- - ច៎ាស! អញ្ចឹងមែន! ស្នេហាធម្មតា ស្នេហាដែលគ្មានការប្លែក គូប្រុស-ស្រីដែលបានគ្នាដោយស្រួលពេក មិនមែនជាស្នេហាទេ!
- - ការតស៊ូ! ការប្លែក! ខ្ញុំឆ្ងល់ណាស់! ចាស់ៗ! បូរាណទុកដាក់កូនចៅអោយមានគូស្រករ ចាប់គ្នាជល់ដូចមាន់ នៅពេលផ្សំដំណេកតែម្ដង រួចគាត់ហ៊ានពោលថាអញ្ចឹងជាស្នេហាមួយដែរ!
- - គាត់ថាស្នេហាគង់តែកើតមាននៅពេលថ្ងៃក្រោយ...មិនដឹងជាស្នេហាយ៉ាងម៉េចគាត់ទេ... ឱ! គាត់យល់ច្រលំ គាត់យល់ថា ការទំលាប់ជាស្នេហាមួយដែរ...
- - មានតែការប្លែក និង ការតស៊ូទេ ដែលអាចបង្កើតតំលៃស្នេហាបាន! យោបល់របស់រ័តនាមួយនេះត្រូវល្អណាស់! តែនាងដឹងទេ? ថា កាលពី គ.ស ១៩៣៦ ព្រះមហាក្ស ចក្រភពអង់គ្លេស ព្រះនាមអេឌូដារដ៍ ទី៨ (Edouard VIII) ទ្រង់បានចាប់ព្រះទ័យប្រតិព័ទ្ធស្នេហាស្រីមេម៉ាយម្នាក់ឈ្មោះវ៉ាលិស ស៊ីម្បសុន (Mrs Wallis Simpson) ប៉ុន្ដែប្រជាជាតិអង់គ្លេសទាំងមូល ព្រមទាំងព្រះរាជវង្សានុវង្ស បានប្រឆាំងជាដាច់ខាត នឹង បំណងព្រះអង្គ ដែលខុស នឹងសាសនា ដែលផ្ទុយ នឹង ទំនៀមទម្លាប់អង់គ្លេស ... ព្រោះស្រីនោះបានលែងប្ដីពីរដងរួចមកហើយ។ ទីបំផុតព្រះចៅអេឌូអារដ៍ ទ្រង់ដាក់រាជសម្បត្ដិ ហើយទ្រង់យាងទៅគង់នៅប្រទេសបារាំងជាមួយ នឹង ស្រីជាទីស្នេហារបស់ទ្រង់ទៅ ។ រ័តនាឃើញទេ! ទ្រង់លះបង់រាជសម្បត្ដិ នៃប្រទេសចក្រពត្ដិមួយដែលមានកំលាំងខ្លាំងក្លាបំផុតកាលជំនាន់នោះ។ ព្រះអង្គលះបង់កិត្ដិយសគ្រប់យ៉ាងដើម្បីតែស្នេហា។ ស្នេហានេះមានភាពធំធេងអស្ចារ្យមែន...។
- កញ្ញាស្ដាប់ពាក្យពេចន៍ប្រុសថ្លៃដោយត្រេកត្រអាល។ នាងក្រមុំនៅស្ងៀមគ្រាន់តែញញឹមប៉ុណ្ណោះ។
- - លុះយូរលង់មក ព្រះអង្គមានព្រះបន្ទូលថា «កាលព្រះអង្គទ្រង់ដាក់រាជសម្បត្ដិ មិនមែនដោយភ្លើតភ្លើនទេ បើប្រសិនជាស្ថានការណ៍ហុចអោយព្រះអង្គធ្វើដូច្នេះទៀត... ព្រះអង្គទ្រង់ប្រាកដជាធ្វើដូច្នេះទៀត»។ អស្ចារ្យមែន! ស្នេហាគឺធំជាងអ្វីៗទាំងអស់... រ័តនាឃើញទេតំលៃស្នេហារបស់ព្រះអង្គស្ថិតនៅលើការប្លែក និង ការតស៊ូ..
- រ័តនាទន្ទេញនៅក្នុងចិត្ដ «ការប្លែក ! ការតស៊ូ!»
- - មានរឿងស្នេហាប្លែកជាងនេះទៅទៀត ប៉ុន្ដែជារឿងល្ខោន’«រុយប្លាស» របស់កវីវិកទ័រ ហ៊យគ្ហោ។ ការប្លែកគឺឋិតត្រង់ «ជន្លេនដែលស្នេហាផ្កាយ»។ រុយប្លាសជាទាសារបស់គេ ហ៊ានស្នេហារហូតដល់ព្រះអគ្គមហេសីនៃស្ដេចផែនដី។ មានការតស៊ូអស្ចារ្យណាស់រុយប្លាសហ៊ានឡើងតាមកំផែងប្រាសាទ ដើម្បីយកផ្កាទៅថ្វាយព្រះមហេសី លុះដល់រលាត់រហែកសព៌ាងកាយ។
- - ចុះស្នេហានោះបានសំរេចទេ?
- - ជន្លេនធ្វើម្ដេចនឹងឈោងចាប់ផ្កាយបាន? នៅនាទីចុងក្រោយបង្អស់រុយប្លាស សំលាប់ខ្លួនអែងដោយផឹកទឹកថ្នាំពុល។
- - ឱ! អាណិតគ្នាណាស់ហ្ន៎ !... ។ យី! បងសារ៉ាក់គិតតែនិយាយ រួចមិនគិតញ៉ាំនំប៉័ងផងទៅ!
- - ខ្ញុំនៅមានរឿងស្នេហាមួយទៀតប្រាប់រ័តនាអែង។
- កញ្ញារ័តនាមានការងឿងឆ្ងល់ «បងសារ៉ាក់ថ្ងៃនេះនិយាយតែរឿងស្នេហា» ប៉ុន្ដែក្នុងដួងចិត្ដនិមលវិញ នាងត្រេកអរណាស់។
- - នេះគឺរឿងជន្លេនដែលស្នេហាផ្កាយដែររ័តនា... គឺរឿងស្នេហារបស់ខ្ញុំ
- សារ៉ាក់ញញឹមស្ងួត។ រ័តនាបុកពោះ!!...
- - ខ្ញុំស្រលាញ់នារីម្នាក់ដែលខ្ញុំឈោងដៃទៅពុំដល់ នារីម្នាក់ដែលខ្ញុំចាប់បានតែស្រមោល។ បើរ័តនាដឹងគំនិតអាក្រក់របស់ខ្ញុំ រ័តនាគង់ស្អប់ខ្ពើមខ្ញុំជាមិនខាន!
- រ័តនារំជួលក្នុងចិត្ដ! «យ៉ាងម៉េចអញ្ចេះ?»
- - ខ្ញុំសូមចិត្ដរ័តនា! បើដឹងរឿងខ្ញុំហើយ សូមកុំប្រកាន់ខ្ញុំធ្វើអ្វី... សូមទុកខ្ញុំជាមិត្ដដូចដើមទៅណ៎ា!...
- - បងសារ៉ាក់ហាក់ដូចជាពុំស្គាល់ចិត្ដខ្ញុំសោះ! តើខ្ញុំហ្នឹងជាអ្វីទៅ?
- - ឱ! ស្រីដែលខ្ញុំស្រលាញ់នោះ គឺព្រះច័ន្ទរបស់ខ្ញុំ... គឺ ...គឺ...គឺ «រ័តនា»!
- សារ៉ាក់និយាយពាក្យរ័តនាក្រោយនេះដោយល្វើយៗ។ សារ៉ាក់ពុំហ៊ានសំលឹងមើលទៅនាងទេ ចក្ខុអ្នកបែរឆ្ពោះទៅទេសភាពនៅខាងក្រៅឡាន។ រ័តនាស្រឡាំងកាំងភាំងស្មារតី នាងញ័រចំប្រប់ បំពង់កនាងហាក់ដូចជាស្ទះដង្ហើម។ ឱ! រ័តនានាងសប្បាយហួសព្រំដែន។
- - ខ្ញុំសូមទោសចុះណ៎ារ័តនា...
- ធីតាស្រស់ងាកសំលឹងមើលប្រុសថ្លៃ ហើយទន្ទេញតិចៗ ក្នុងបំពង់កថា៖
- «ឱ! បងសារ៉ាក់ស្រលាញ់ខ្ញុំរឺ? ... ស្រលាញ់អូនរឺ?»។
- ពេលនោះ សារ៉ាក់ងាកមកឃើញកែវភ្នែករ័តនារលីងរលោង អ្នកក៏យល់ថា ស្នេហារបស់អ្នកគ្មានសង្ឃឹមទេ «អញអស់ផ្លូវហើយ» អ្នកអោនមុខជ្រប់។
- - ខ្ញុំសូមអភ័យទោសណ៎ារ័តនា! ខ្ញុំមិនគួរសារភាពស្នេហានេះប្រាប់រ័តនាសោះ។ ខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា ស្នេហាគ្មានសង្ឃឹមទេ រ័តនាពុំអាចស្រលាញ់តបមកខ្ញុំវិញបានឡើយ ប៉ុន្ដែខ្ញុំនៅតែប្រថុយសារភាពសេចក្ដីស្រលាញ់របស់ខ្ញុំប្រាប់រ័តនាទៀត។ នេះពីព្រោះខ្ញុំយល់ថាចិត្ដខ្ញុំកំពុងមានជំងឺពេញទំហឹង គ្មានឱសថអ្វីអាចកែជំងឺខ្ញុំបានទេ ក្រៅពីរូបរ័តនា។ ការសារភាពនេះគ្រាន់តែជាការសាកល្បងទេតើ... ក្រែងលោជីវិតខ្ញុំមានរស្មីដូចគេអែងដែរ។ អីលូវឃើញថា ពុំសំរេចហើយ ខ្ញុំពុំហ៊ាននៅរំខានរ័តនាទៀតទេ! ខ្ញុំសូមទោសម្ដងទៀតចុះណ៎ារ័តនា!
- កំលោះបើកទ្វារឡានហៀបចេញក្រៅ មាណវីចាប់តោងដៃអ្នកគ្មានរបេះ ព្រមទាំងពោលវាចាដោយពាក្យដំអូញថា៖
- - បងសារ៉ាក់ បងមិនមិនព្រមយល់ចិត្ដអូនទេរឺ? អូនស្រលាញ់បងយូរណាស់មកហើយ!...
- កំលោះយើងអរស្ទើរផុតព្រលឹង។ ក្នុងដើមទ្រូងមានការជ្រួលច្របល់ហួសកំរិត។
- - រ័តនា!... អូន!!!
- សារ៉ាក់ រវើរវាយសំលឹងមើលភក្ដ្រស្រីស្នេហ៏របស់គេឃើញព្រិល។ អ្នកចាប់ដៃរ័តនាមកថើបថ្នមៗ។ អ្នកនិយាយស្ដីអ្វីលែងកើតទាំងអស់!
- ម្ដងនេះជន្លេនឈោងចាប់ផ្កាយបាន ព្រោះផ្កាយសុខចិត្ដបន្ទាបខ្លួនមកស្មើនឹងជន្លេន....។