ជីវិតឥតន័យ
ដោយ សុទ្ធ ប៉ូលីន
©រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង
****************************************
ទស្សនៈអ្នកចុះផ្សាយ
ដោយកែ ឈុន
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី16.មិថុនា 2018.ម៉ោង 10:25
ប្រហែលជានៅឆ្នាំ១៩៦៨- ៦៩ ស្រុកទេសយើង មិនទាន់សម្បូរណ៌យានយន្ដ ដឹកជញ្ជូន រឺ ធ្វើដំណើរនៅឡើយ នៅតាមជនបទស្រុកស្រែចំការ យើងប្រើរទេះសេះជាយាន ដឹកជញ្ជូនយ៉ាងសំខាន់។ ពូបរទេះសេះម្នាក់ បានប្រទះឃើញសៀភៅ រឿង ជីវិតឥតន័យ នៅលើរទេះសេះរបស់គាត់ មិនដឹងជានរណាភ្លេចចោល រឺ ទុកចោលនៅទីនោះ ពូបររទេះសេះ ក៏បានអោយសៀវភៅនោះមកខ្ញុំ។ សៀវភៅមានភាពទក់ ដាច់ដាចរេចរិលខ្លះៗ។ ខ្ញុំអានរឿងជីវិតអិតន័យ ហើយចាប់ចិត្ដដិតអារម្មណ៍ យ៉ាងខ្លាំងក្រៃលែងក្នុងសាច់រឿង វាគឺជាទស្សនម្យ៉ាង ពិបាករកអ្នកនិពន្ធណា មកប្រៀបប្រដូចបានឡើយ។
នៅក្នុងសាច់រឿងអ្នកនិពន្ធបានទាញយក ទំនាស់វណ្ណៈសង្គម តាមបែបវិទ្យាសាស្ដ្រនិយមផង បែបពុទ្ធសាសនានិយមផង ហើយរឿងនេះ មានទំនាស់វណ្ណៈសង្គមប្រហាក់ប្រហែលគ្នា នឹង រឿងចៅស្រទបចេកដែរ។
នាងរ័តនា ដែលជាកូនអ្នកមានទ្រព្យសម្បត្ដិយ៉ាងស្ដុកស្ដម្ភម្នាក់ នាងសុខចិត្ដយល់ព្រមទទួលគូដណ្ដឹង តាមចិត្ដឪពុកម្ដាយរបស់នាងដែលលើកទៅអោយបុរសម្នាក់ឈ្មោះចំរើនជាកូនអ្នកមានទ្រពសម្បត្ដិដូចគ្នាដែរ។ ក្រមុំរ័តនា មិនមានចិត្ដស្រលាញ់គូដណ្ដឹងរបស់នាងទេ នាងបានលួចស្រលាញ់បុរសម្នាក់ ឈ្មោះសារ៉ាក់ ដែលជាកូនអ្នកក្រខ្សត់ ហើយដែលនាងមិនដែលបានឃើញ បានស្គាល់បុរសនោះទាល់តែសោះទៀតផង។ សេចក្ដីស្នេហានេះ បានដុតពុះងំនៅក្នុងដួងចិត្ដក្រមុំរ័តនា ទាំងនាងខ្លួនអែងមិនដឹងខ្លួន។
បើយើងក្រលេកទៅមើល អំពីការសិក្សា របស់យុវវ័យបញ្ញវ័ន្ដខ្មែរ យើងឃើញថា កម្រណាស់ ដែលយុវវ័យមានចំណង់ចំណូលចិត្ដ ធ្វើការសិក្សាទៅលើសីលធម៌សង្គម បែបធម៌អាថិ បែបពុទ្ធសានានិយម «ឈ្នាន់កង់សារ៉ាក់វិលចុះឡើងមួយៗ ហើយស្រែកថ្នូរថា ង៉ីត! ង៉ីត! កើត! ចាស់! ឈឺ! ស្លាប់! »ដែលអ្នកនិពន្ធសុទ្ធ ប៉ូលីន ជាបញ្ញវ័ន្ដវ័យក្មេងម្នាក់ ហើយកាលដែលលោកសរសេរ ជីវិតឥតន័យ នៅក្នុងអំលុងឆ្នាំ ១៩៦៤ លោកមានអាយុប្រហែលត្រឹមតែ ២៥ ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ លោកជាអ្នកនិពន្ធ ដ៏មានទស្សនយ៉ាងជ្រាលជ្រៅអស្ចារ្យ ក្នុងការតែងនិពន្ធជាសាច់រឿង ហើយជាពិសេសគឺសាច់រឿងស្នេហា បែបតណ្ហា ស្រីផ្កាមាស ដែលអ្នកអានគិតថាជារឿងអាសអាភៀសទៀតផង «ខូចសតិព្រោះកាមតណ្ហា, ចំតិតឥតអាសូរ, ជីវិតឥតន័យ, អ្នកផ្សងព្រេងអារាត់អារាយ ជាដើម»។ អ្នកនិពន្ធច្រើនបង្កប់នូវអាថិកំបាំងបែបអាសអាភៀសម្យ៉ាងមានអន័យយ៉ាងធំធេង ក្នុងភាពប្រាកដនិយម ដែលនិយាយអំពីនារីរូបស្រស់ស្អាតម្នាក់ គឺជាអសុភខ្មោចអីទៅវិញ។ នៅក្នុងរឿង «អ្នកផ្សងព្រេងអារាត់អារាយ» នាងក្លូដនារីស្រស់ស្អាតម្នាក់ កើតចេញពីគំនរឆ្អឹងគ្របដណ្ដប់ដោយស្បែកទេតើ។ «យើងទាំងពីរនាក់ចាប់ផ្ដើមស្រាតដំណាលគ្នា។ ខ្ញុំឈ្ងោកដោះខោស្លីបខ្ញុំមួយសន្ទុះ ហើយងើបមុខឡើងឃើញមីក្លូដ ជំរុះសំលៀលបំពាក់វារួចស្រេច ហើយដេកននៀល ចំខែងលើគ្រែនៅចំពោះមុខខ្ញុំ។ ប៉ុន្ដែខ្ញុំធ្លាក់ថ្លើមក្ដុក ហើយគាំងស្មារតីមួយសន្ទុះ ចំពោះទិដ្ឋភាពនេះ។ ដៃខ្ញុំកាន់ខោស្លីបឆ្កឹង លើកក៏មិនលើក ដាក់ក៏មិនដាក់។ ព្រោះអីនៅនឹងមុខខ្ញុំ គឺពុំមែនជារូបស្រីដ៏ក្មេងខ្ចីទន់ភ្លន់ម្នាក់ធំមុនអាយុ ហើយពេញទៅដោយសាច់មូល ទ្រលុកទ្រលន់ ដែលខ្ញុំបានស្រមៃឃើញនោះទេ ប៉ុន្ដែជាគំនរឆ្អឹងមួយដែលមានគ្របតែដោយស្បែកប៉ុណ្ណោះ។ ភាពមូលក្រឡុញនៃត្រគាករបស់នាង នៃគូថរបស់នាង ដែលខ្ញុំបានស្មានថាមាននៅក្នុងមីនីរ៉ូប គឺជាភាពបោកប្រាស់សោះ។ »
ព្រះសិទ្ធត្ថ គោតម មានការនឿយណាយ ខ្ពើមរអើមរូបសង្ខារ លោកសន្និវាសនេះយ៉ាងខ្លាំង ហើយព្រះអង្គ សព្វព្រះហរទ័យ ដោះស្រាយបញ្ហាជិវិត ដោយការចេញសាងព្រះផ្នួស ដើម្បីស្វែងរក នូវព្រះសម្មាសម្ពោធិញាណធម៌។ វគ្គនីមួយៗ ក្នុងជីវិតឥតន័យ អ្នកនិពន្ធ បានភ្ជាប់ នឹង ភាពនឿយណាយ ក្នុងជីវិត រូបសង្ខារ ជាវត្ថុអិតខ្លឹមសារ អិតន័យ អិតមានប្រយោជន៏អ្វី គឺ រូបំ ទុក្ខំ អនត្ដា។ «អញនេះ គ្មានហួចពី ដុំខ្ទុះ ដុំឈាម ដុំរបស់ឆ្អេះឆ្អាបសោះឡើយ» យើងឃើញអ្នកនិពន្ធបានទាញយកសាច់ធម៌ដែលជាបឋមទេសនារបស់ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ កាលដែលព្រះទ្រង់ត្រាស់ដឹង ហើយប្រាសទេសនាដល់បញ្ចវគ្គីភិក្ខុ៥រូប ដែលមាននៅក្នុងព្រះត្រៃបិតកលេខ៦ ទំព័រ ៣០ និយាយអំពី ទុក្ខអរិយសច្ច «ជាតិទុក្ខា ជរាបិទុក្ខា មរណម្បិទុក្ខំ បរិទេវ ទុក្ខទោ មនស្សបាយាសាបិ ទុក្ខា ប្រែថា ៖ សេចក្ដីកើតក៏ជាទុក្ខ សេចក្ដីចាស់គ្រាំគ្រាក៏ជាទុក្ខ សេចក្ដីស្លាប់ ក៏ជាទុក្ខ លំបាក កាយ លំបាកចិត្ដ និង សេចក្ដីចង្អៀតចង្អល់ចិត្ដក៏ជាទុក្ខ ។ទុក្ខ! ទុក្ខ! ទុក្ខ! គ្មាន! លោះមួយពេលវេលាសោះ។» ជាដើម។
ចរន្ដអក្សរសិល្ប៍ខ្មែរបានបង្ហាញអំពីទំនៀមទំលាប់ ទឹកចិត្ដ ចរិត ភាពស្លូតបូតស្មោះត្រង់ ភក្ដីភាព មនោសញ្ចេតនា របស់មនុស្សខ្មែរគ្រប់បែបយ៉ាង នាងវិធាវី ក្នុងរឿងផ្កាស្រពោន មានវិបត្ដស្នេហា ព្រោះតែម្ដាយបង្ខំនាងអោយរៀបការ នឹង ណៃស៊ត នាងឈឺរីងរៃរហូតបាត់បង់ជីវិត បានបង្ហាញពីបេះដូង ស្ពឹកក្រៀមស្វិតស្រពោននៃនារីម្នាក់ ដែលមិនអាចទទួលបុរសដទៃ ក្រៅពីបុរសម្នាក់ដែលនាងស្រលាញ់បាន។ វិបត្ដស្នេហ៍ ក្នុងរឿងទុំទាវ ទុំបានជ្រើសរើស ផឹកទឹកស្រវឹងយ៉ាងច្រើនរហូតភ្លេចភ្ឡាំងស្មារតី ភ្លេចរាជសារអន្ដរាគមរបស់ព្រះមហាក្សត្រ នៅពេលដែលទៅជួប នាងទាវកំពុងរៀបការជាមួយម៉ឺនងួន តាមកលល្បិចរបស់ម្ដាយនាង ទុំបានច្រៀងរៀបរាប់ពីស្នេហ៍របស់ខ្លួនចំពោះទាវ ត្រូវគេចាប់យកទៅសម្លាប់ចោល នាងទាវដែលបង្ហាញពីបេះដូង ស្មោះស្ម័គ្ររបស់នាង បានធ្វើអត្ដឃាតក្រោមដើមពោធិ៍ស្លាប់ទៅតាមទុំដែរ។
ជីវិតឥតន័យ ជួបនឹងវិបត្ដស្នេហ៍ប្រហាក់ប្រហែលគ្នាក្នុងរឿងទាំងពីរខាងលើដែរ សារ៉ាក់ បញ្ញវន្ដដ៍ក្រខ្វក់ម្នាក់ មានបេះដូងដែក ស្អប់ខ្ពើមសង្គមរស់នៅ មិនព្រមទទួលស្នេហាស្រលាញ់ នារីណាទេ ហើយនៅទីបំផុតរូបគេបានលង់ស្នេហ៍ ស្រលាញ់នារីរ័តនា។ គូស្នេហ៍ទាំងពីរ ស្រលាញ់គ្នាណាស់ យ៉ាងល្អោកល្អើនគ្មានថ្ងៃព្រាត់។ មួយប៉ព្រិចភ្នែកប៉ុណ្ណោះ វិបត្ដស្នេហាមួយ បានកើតឡើងមិនអាចគេចផុតបាន ម្ដាយនាងរ័តនា ពង្រត់នាងទៅកោះលួង ដើម្បីរៀបការជាមួយចំរើន គូដណ្ដឹងនាង ។ សារ៉ាក់បានជិះកាណូតទៅតាមនាង ហើយបានផឹកទឹកស្រវឹងយ៉ាងជោគជាំធ្លាក់ចូលក្នុងភាពវិកលចរិត នាងរ័តនាដែលជាប់ឃុំក្នុងបន្ទប់ចាំថ្ងៃរៀបការ។ តួអង្គទាំងពីរបានបង្ហាញពីភាពស្មោះស្ម័គ្រចុងក្រោយ ដ៏កាចសាហាវក្នុង អន្លង់ស្នេហ៍ ខ្មៅងងឹត ដែលគេមិនអាចជ្រើសទទួលយកបាន។
អារម្ភកថា
សុទ្ធ ប៉ូលីន
ជីវិតឥតន័យ នឹង លាតត្រដាងជូនមិត្ដនូវទំនាស់រវាងវណ្ណៈ និង វណ្ណៈ។ ប៉ុន្ដែសូមមិត្ដជ្រាបថា អ្នកនិពន្ធគ្មានបំណងជ្រៀតជ្រែកចូលក្នុងបញ្ហានយោបាយ សង្គម រឺ សេដ្ឋកិច្ចឡើយ។ ទំនាស់រវាងវណ្ណៈ និង វណ្ណៈ ជារឿងចាំបាច់មួយ និង ជាឱកាសមួយដ៏កម្រតែប៉ុណ្ណោះដែលអនុញ្ញាតអោយអ្នកនិពន្ធ ថ្លឹងស្ទង់ឆ្លុះដល់ជំរៅដួងចិត្ដនៃបញ្ញវន្ដម្នាក់ដ៏ «កខ្វក់»។ ដូច្នេះបំណងនៃប្រលោមលោកនេះ គឺការស្រាវជ្រាវជាបឋម និង ការវិនិច្ឆ័យនៃព្រលឹង ចិត្ដថ្លើមមនុស្ស។ អ្នកនិពន្ធមានសេចក្ដីត្រេកអរអិតឧបមា ដោយបានបំរើវប្បធម៌ អារ្យធម៌ និង អក្សរសាស្ដ្រខ្មែរទៅតាមលំនាំចិត្ដសាស្ដ្រ និង ទស្សនវិជ្ជា។
ភ្នំពេញថ្ងៃទី ២០ មីនា ឆ្នាំ ១៩៦៥