ពង្សាវតារសម្ដេចវាំងជួន បានត្រឹមតែបញ្ជាក់ថាស្ដេចពញាក្រែក ឬ ព្រហ្មកិល ឬ ព្រះបាទសន្ធពអនុរាជ បានកោះហៅ​ហោ​រា​ឲ្យ​ទស្សន៍​ ទាយ​។ ព្រះ​អង្គ​ចង់​ដឹង​ថា តើមានអ្នកមានបុណ្យណាមួយអាច នឹងមកដណ្ដើមរាជ្យព្រះអង្គឬទេ? ក្រោយដែលបាន​គន់​គូរ គូស​វាស​យ៉ាង​ល្អិត​ ល្អន់​មក ហោរា​បាន​ទាយ​ទូលថ្វាយព្រះមហាក្សត្រថា «អ្នកមានបុណ្យ បានកើតក្នុងត្រកូលក្សត្រហើយ។ ឥឡូវនេះអ្នក​មាន​បុណ្យ​អាយុ​បាន​ ៧​ឆ្នាំ ហើយ​បន្លំ​ខ្លួន​រស់​នៅ​ធ្វើជារាស្រ្ដសាមញ្ញធម្មតា នៅតំបន់មួយឆ្ងាយអំពីមហានគរ។ អ្នកមានបុណ្យនេះ អាចនឹង​មក​ដណ្ដើម​យក​ព្រះ​រាជ​ បល្លង្គ អ្នក​មាន​បុណ្យ​នេះ​មាន សញ្ញាកងចក្រប្រចាំខ្លួននៅលើបាទដៃ និងបាទជើងជសញ្ញាសំគាល់។

     ដូចដែលយើងរៀបរាប់នៅផ្នែកដើម ព្រះបាទចក្រព័ត្រ ព្រះមហាក្សត្រខ្មែរទី១៦ មានមហេសីមួយឈ្មោះអ្នកម្នាងកែវ ព្រះ​នាង​ទ្រង់​មាន​ គភ៌​នៅ​ក្នុង​ឆ្នាំ​ជូត ព.ស.១៥៤៤ ដែលត្រូវជា គ.ស.១០០០ គឺនៅក្នុងសម័យកាលដែលដំបងគ្រញូង បានបះបោរ លើកកង​ទ័ព​មក​វាយ​ប្រហារ​ ដណ្ដើម​យក​រាជ្យ។ ក្នុងឱកាសនោះ ព្រះនាងបានបន្លំធ្វើជាអ្នកស្រុកអ្នកភូមិសាមញ្ញ លួចរត់គេចភៀសខ្លួន ចេញផុតពី​មហា​នគរ ទៅ​រស់​នៅ​ តាម​ជាយ​ជន​បទ​ ឆ្ងាយ​ដាច់​ស្រយាលពីគេឯង។ ព្រះនាងបានតាយាយពីរនាក់ប្ដីប្រពន្ធ តាគហេ យាយលក្ខណ៍ ទទួលយក​ទៅ​ចិញ្ចឹម​បី​បាច់​ថែ​ រក្សា ជួយ​លាក់​បំពួន​បំបិទ​បំបាំង ឆ្ងាយពីភ្នែកច្រមុះ ពួកក្រុមស្ដេចដំបងគ្រញូង។ ខែមាឃ ឆ្នាំឆ្លូវ ព.ស.១៥៤៥ ត្រូវជា ម.ស.៩២៣ ច.ស.៣៦៣ និង គ.ស​១០០១ ព្រះ​នាងប្រសូត្របានបុត្រមួយព្រះអង្គ មានសំបុរភ្លឺស្រស់បំព្រង ហើយមានសញ្ញាកងចក្រលើបាទ​ដៃ និង​បាទ​ជើង​ដែល​ បញ្ជាក់​លក្ខណ៍​ជា​អ្នក​មាន​បុណ្យ។

     តាគហេយាយលក្ខណ៍ បានស្រលាញ់ថ្នាក់ថ្នមទំនុកបំរុងព្រះនាងកែវ និង ទារកដូចជាកូន និង ចៅបង្កើត សម័យថ្ងៃមួយ ប្ដី​ប្រពន្ធ​តា​គហេ យាយ​លក្ខណ៍ និង ព្រះ​នាង​កែវ​បាន​នាំព្រះរាជបុត្រទៅច្រូតស្រូវជាមួយ ទៅដល់កន្លែងធ្វើការ គេបានយកព្រះរាជបុត្រទៅ​ដាក់​ឲ្យ​ផ្ទុំ​ក្រោម​ម្លប់​ ​ឈើ​។ ដោយ​រវល់​ជាប់​ជក់ នឹង ការងារពេក ម្នាក់ៗមិនបាននឹកភ្នកចាប់អារម្មណ៍ដល់ទារកដែលកំពុងតែត្រូវស្ថិតនៅ​ក្រោម​កំដៅ​កាំ​រស្មី​ព្រះ​ អា​ទិត្យ​ឡើយ​។ ពេល​នោះ ទិដ្ឋភាពដ៏សែនអស្ចារ្យ ដែលគេមិនធ្លាប់ឃើញ ហើយដែលមិនធ្លាប់កើតមាននោះ បានកើត​ឡើង «គឺ​ទេព​ឥន្រ្ទី​ និង​ បក្សា​បក្សី​ជា​ច្រើន​ ទាំងហ្វូងបានហោះចុះមក កកកុំ ក្រុងព័ទ្ធជិតជុំ ការពារទារកមិនឲ្យត្រូវកំដៅថ្ងៃ។ តាគហេឃើញ​ដូច្នេះ ភ័យ​លោះ​ព្រលឹង​ ខំ​រត់​យ៉ាង​លឿន​ស្លេវ​ទៅ​ដេញបង្អើលហ្វូងសត្វបក្សាបក្សី ទៅដល់ តាគហេខំពិនិត្យមើលខ្លាចក្រែងទារករងគ្រោះថ្នាក់ ឬ​មាន​របួស​ស្លា​ស្នាម​ តែ​គាត់​មើល​មិន​ឃើញ​មានអ្វី ដែលជាការគួរឲ្យភ័យព្រួយបារម្ភឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញទា រកហាក់បីដូចជាបានទទួល​នូវ​សេច​ក្ដី​សុខ និង​ការ​ ថ្នាក់​ថ្នម​ឥត​ហ្មង​ពីហ្វូងបបក្សាបក្សី។ ហេតុដ៏សែនអស្ចារ្យនេះបានបណ្ដាលឲ្យព្រះនាងកែវ តាគហេ និងយាយលក្ខណ៍​ដាក់​ឈ្មោះ​ទារក​នោះ​ថា បក្សី​ចាំ​ក្រុង។

     តែបើយោងទៅតាមពង្សាវតារវត្ដកោកកាកវិញ គេអាចដឹងថា មហេសីរបស់ព្រះបាទចក្រព័ត្រទ្រង់មានគភ៌ នៅពេល​ដែល​ដំបង​គ្រញូង​ លើក​ទ័ព​មក​វាយ​ប្រហារដណ្ដើមរាជ្យ។ ព្រះនាងបានរត់រួចទៅលាក់ខ្លួនពួនអាត្មា នៅតាមភូមិស្ថាន តំបន់ឆ្ងាយដាច់ស្រយាល​។ បន្ទាប់មក​ព្រះ នាង​ប្រសូត​បាន​បុត្រ​មួយ​ព្រះអង្គ។ តែគេមិនបាស្គាល់ឈ្មោះព្រះរាជបុត្រអង្គនេះទេ ធំឡើងពេញវ័យកាលណាព្រះរាជ​បុត្រ​បាន​មាន​មហេសី​ ព្រះ​មហេសី​ទ្រង់​គភ៌​បាន​១០ខែ កាលក្នុងរាជ្យ និងសម័យដែលស្ដេចពញាក្រែក ឬព្រហ្មកិល ឬព្រះបាទសន្ធពអនុរាជ កោះ​ហៅ​ហោរា​ឲ្យ​មក​ ទស្សន៍​ទាយ​មើល​រក​អ្នកមានបុណ្យ។ គ្រានោះព្រះរាជបុត្រក៏បានសុគតដែរ តែគេមិនបានដឹងដោយប្រការណាមួយឡើយ​ទេ​។ ព្រះ​រាជ​បុត្រ​ អង្គ​នេះ បើ​តាម​ពង្សាវ​តារ​វត្ដ​ទឹកវិល មានឈ្មោះថាពញាពេជ្រ។ ព្រះមាតា ដែលជាមហេសីព្រះបាទចក្រព័ត្រ មាន​ឈ្មោះ​ថា អ្នក​ម្នាង​ទង​។​ ឯ​មហេសី​របស់​ពញា​ពេជ្រ​ឈ្មោះ អ្នកម្នាងទេព។

     ស្ដេចពញាក្រែក ឬ ព្រហ្មកិល ឬ សន្ធពអនុរាជ កាលបើបានព្យាករទាយថា អ្នកមានបុណ្យ បានមកចាប់កំនើតបាន ១០ ខែ ក្នុង​ត្រកូល​ ក្សត្រ​ហើយ ក៏​ចេញ​បញ្ជា​ឲ្យនាម៉ឺនពលទ័ពសេនាគ្រប់ទិសទី ចាប់ប្រមូលស្រ្ដីទាំងអស់ក្នុងនគរ ដែលមានផ្ទៃពោះចំនួន ១០​ខែ យក​ទៅ​ប្រហា​ ជីវិត​កុំ​ឲ្យ​មាន​សល់​។ ពេជ្ឈឃាតត្រូវកាប់ស្ដ្រីទាំងនោះជាបីកង់ គឺត្រង់ ក និង ពោះ។

     អ្នកម្នាងទេព ដែលកាលនោះ បានមកលាក់ខ្លួនរស់នៅក្នុងស្រុកស្ទោង មិនបានគេចផុតពីគ្រោះកំណាចនោះទេ។ ព្រះ​នាង​ត្រូវ​ស្ដេច​ចាម​ សេន្រ្ទា ជា​ស្ដេច​ចាម​ចំណុះ​ខ្មែរ តាំងតែពីសម័យរាជ្យព្រះថោងនាងនាគ ឬ ស្ដេចកុម៉ែរាជ្យ ព្រះមហា ក្សត្រខ្មែរទី១ នៅ​ស្រុក​ស្ទោង​ចាប់​យក​ ទៅ​ថ្វាយ​ព្រះ​រាជា​ ព្រះ​សន្ធព​អនុរាជ​ក៏បង្គាប់ឲ្យក្រុមពេជ្ឃឃាតស្ដេចចាម យកទៅប្រហារជីវិតដោយគ្មាស្រណោះ​ប្រោស​ប្រណី​។ កន្លែង​ ពិឃាត​អ្នក​ម្នាង​ទេព​ស្ថិតនៅខាងត្បូង កំពង់ព្រះជិន(១) ហើយ នៅខាងលិចវាំងស្ដេចចាមសេន្រ្ទា។ នៅពេលដែលពួក​ពេជ្ឃ​ឃាត​កាប់​ប្រហារ​ ត្រង់​ពោះ​ព្រះ​នាងទេព ទារកនោះរត់ឡើងទៅនៅទ្រូងម្ដាយ ហើយដល់ពួកពេជ្ឈឃាតចេញទៅបាត់ទារកក៏ធ្លាក់ចេញ​មក​ក្រៅ​។ គឺ​នៅ​ពេល​ នោះ​ហើយ​ដែល​ទេពឥន្រ្ទី និងហ្វូងបក្សាបក្សីជាច្រើនបានហោះកុះករ កកកុំចុះមករោមក្រុងការពារព័ទ្ធជុំវិញ។ សត្វ​ខ្លះ​ទៀត​ត្រដាង​ស្លាប​ដាក់​ ក្រោម​ទារក​ការ​ពារ​កុំឲ្យប៉ះប្រលាក់នឹងដី។ តាគហេដែលឃ្វាលគោនៅជិតនោះ ឃើញហ្វូងសត្វបក្សាបក្សីជាច្រើនហោះ​ក្រវែល​ក្រលឹង​ចុះ​ ក្រលឹង​ឡើង ឆ្វាត់​ឆ្វែល​ច្រើនពេកក្នុងមេឃ កើតក្ដីឆ្ងល់សង្ស័យ ហើយក៏ដើរតំរង់ទៅមើលដល់កន្លែង។ ស្រាប់តែគាត់​ភ្ញាក់​ព្រើត នឹក​គិត​ទៅ ​អស្ចារ្យ​ខ្លាំង​ពេក កាល​បើឃើញទារកមួយ ត្រូវបានហ្វូងបក្សាបក្សីចោមរោម ក្រុងការពារ គាត់ក៏លើកបីទារកយកមក​ចិញ្ចឹម​បី​បាច់​ថែរ​ក្សា ថ្នាក់​ថ្នម​យ៉ាង​ប្រុង​ប្រយ័ត្ន​ និង​ស្រលាញ់​ជាទីបំផុត តាគហេបានដាក់ឈ្មោះ បក្សីចាំក្រុង ឲ្យទារកនោះជាប់រៀងរហូតមក។

     យូរឆ្នាំកន្លងមក ស្ដេចពញាក្រែក ឬ ព្រហ្មកិល សុបិនឃើញសត្វគ្រុឌហោះចេញពីទិសខាងត្បូង មកខ្វះយកភ្នែកព្រះ​អង្គ​ទាំង​គូ ព្រះ​អង្គ​ ភ័យ​រន្ធត់​ញាប់​ញ័រ ព្រួយបារម្ភយ៉ាងខ្លាំង ហើយកោះហៅហោរា បង្គាប់ឲ្យទស្សន៍ទាយមើលជតារាសី ហោរាទាយថា «អ្នក​មាន​បុណ្យ នឹង​ យាង​មក​យក​រាជបល្ល័ង្គ ឥឡូវនេះអ្នកមានបុណ្យអាយុបាន ៧ឆ្នាំហើយ ហើយមានសញ្ញាកងចក្រលើបាទដៃ និង បាត​ជើង រូប​កង​ចក្រ​នេះ ​បើ​មើល​នឹង​ភ្នែក មើល​មិន​ឃើញលុះត្រាតែយកបាទដៃបាទជើងទៅដាក់លើម្សៅ ដូច្នេះហើយទើបបានជាព្រះមហា​ក្សត្រ​បង្គាប់​បញ្ជា​ឲ្យ​ នា​ម៉ឺន​ពល​រេហ៍​កេណ្ឌ​កៀរ ក្មេងអាយុ ៧ឆ្នាំ ពីគ្រប់ទិសទីតំបន់ក្នុងនគរ យកមកពិសោធន៍ដាក់បាទដៃបាតជើងលើចង្អេរម្សៅ។

     តាគហេត្រូវនាំបក្សីចាំក្រុង ទៅមហានគរធ្វើការពិសោធន៍នឹងគេដែរ បក្សីចាំក្រុងដាក់ដៃដាក់ជើទៅលើម្សៅ ហើយដក​មក​វិញ​កាល​ណា ស្រាប់​តែ​រូប​កង​ចក្រ​ដាមដិតជាប់ក្រឡៅ ធ្វើឲ្យមនុស្សម្នានាម៉ឺនពលរេហ៍ទាំងឡាយភ្ញាក់ផ្អើលឆោឡោ ឈូឆរ ច្របូក​ច្របល់​ទ្រហឹង​អឹង​កង​។​ មើល​ឃើញ​មិន​ស្រួល​ យល់​ថាស្ថានការណ៍មិនល្អ អាចនាំមកនូវគ្រោះថ្នាក់ តាគហេក៏ចាប់កញ្ឆក់ដៃ លើក​បក្សី​ចាំ​ក្រុង​ដាក់​អៀវ​លើក​រត់​ យ៉ាង​លឿន​ ហើយ​គេចខ្លួនយ៉ាងរហ័ស ចេញផុតពីទីប្រជុំជនដែលមានមនុស្សអ៊ូអរ។ គ្រានោះមានសត្វម្រឹគី្គម្រឹគាប​ក្សា​បក្សី​ទាំង​ហ្វូង​ៗ រត់​ ស្រុះ​ស្រ​ដង្ហែ​អម​តាម​ផ្លូវ ចាំការពារបក្សីចាំក្រុងពីក្រោយ។ ព្រះមហាក្សត្រព្រះសន្ធពអនុរាជ ឬ ស្ដេចព្រហ្មកិល គ្រាន់តែ​បាន​ទទួល​ដំណឹង​ដឹង​ អស់​គ្រប់​ហេតុ​ការណ៍​ច្បាស់លាស់ភ្លាមកាលណា ក៏បញ្ជាឲ្យកងទ័ពដេញតាមចាប់បក្សីចាំក្រុង និង តាគហេ។

     ព្រឹកព្រហាម តាគហេនាំបក្សីចាំក្រុង ធ្វើដំណើររត់ភៀសខ្លួនទៅមុខទៀត ទៅដល់ព្រែកមួយ គាត់បានជួបអ្នកកំលោះ​ម្នាក់​ឈ្មោះ​ជី​ក្រែង​ ដែល​កំពុង​តែ​អុំ​ទូក​ស្ទូចត្រី ជីក្រែងបានយកអាសារ ជួយចំលងទូកយកទៅដាក់ត្រើយម្ខាង ព្រែកនោះជាប់ឈ្មោះថា«ព្រែក​ជី​ក្រែង» រហូត​មក​​ដល់​សព្វ​ថ្ងៃ ដើម្បីរំលឹកប្រវត្ដិបក្សីចាំក្រុង និងគុណបំណាច់របស់ជីក្រែង

     តាគហេនិងបក្សីចាំក្រុង ខំធ្វើដំណើរទៅមុខទៀត កាត់វាលចូលព្រៃ កាត់ព្រៃចូលវាលរហូតដល់ភ្នំមួយ នៅទីនេះគាត់​បាន​ជួប​តា​ម្នាក់​ ឈ្មោះ​តា​ម៉ឹង​ គាត់​រៀបរាប់រឿងរ៉ាវទាំងអស់ប្រាប់តាម៉ឹង ពីដើមដល់ចប់ គាត់បានពោលបន្ថែមថា «ឥឡូវនេះ តាក៏រឹងរិតតែ​អាសន្ន​មាន​ទុក្ខ​ ពិបាក​យ៉ាង​ធ្ងន់​ ពី​ព្រោះគាត់អស់ស្បៀងអាហារ» តាម៉ឹងស្ដាប់លឺសូរដូច្នេះ កើតមានចិត្ដអានិតអាសូស្រលាញ់រាប់​អាន ហើយ​ជួយ​លាក់​ បំពួន​ផ្គត់​ផ្គង់ តាគហេ និង បក្សីចាំក្រុង រួចហើយគាត់ចេញទៅប្រមែប្រមូល វេចខ្ចប់ បាយទឹក អង្ករត្រីសាច់ ទុកឲ្យតាគ​ហេធ្វើ​ជា​ស្បៀង​ ក្នុង​ការ​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅមុខ។ កន្លែងព្រៃ ភ្នំនោះ តាំងតែពីសម័យបក្សីចាំក្រុងមកដល់សព្វថ្ងៃបានទទួលឈ្មោះថា ភ្នំអាសន្នទុក្ខ ដែល​ឥឡូវ​ក្លាយ​ ទៅ​ជា​ភ្នំ​សន្ទុក​ ឆ្លង​ផុតពីព្រៃភ្នំចូលមកដល់វាល តា និង ចៅនាំគ្នាឈប់សំរាក។ សត្វល្មាំងមួយហ្វូងបានចេញមកយាម​កាពារ​បក្សី​ចាំ​ក្រុង​ កន្លែង​នោះ ក៏​ជាប់​ឈ្មោះ​ថា «គោកល្មាំង» ឬ គោកព្រះកង តរៀងមក។ អ្នកខ្លះហៅថា គោកព្រះកង ពីព្រោះនៅ ក្បែរ​បឹង​ជិត​នោះ ពេល​ បក្សី​ចាំ​ក្រុង ព្រះ​អង្គ​ច្រត់​ដៃអោនក្បាល សោយទឹក ស្នាមកងចក្របានដិតដៅក្រលៅជាប់លើដីភក់។

     ចេញផុតពីស្រុកអាសន្នទុក្ខ ទៅដល់វាលផ្សេងមួយទៀត បក្សីចាំក្រុងបានជួបនឹងសេះពណ៌ខៀវមួយមានកំពស់ប្រមាណ​ជា​បី​ហត្ថ​។ សេះ ​ពណ៌​ខៀវ​ដើរ​ចេញ​មកលុតជង្គង់សំពះបក្សីចាំក្រុងបីដង។ បក្សីចាំក្រុងក៏បានសេះនោះមកធ្វើជាជំនិះ ឯតាគហេវិញគាត់ដើរពី​មុខ​នាំ​ផ្លូវ កន្លែង​ ដែល​បក្សី​ចាំ​ក្រុង​ជួប​សេះ បានមានឈ្មោះជាប់មកថា «គោកសេះ»។

     តាគហេ និង បក្សីចាំក្រុង ទាំងតាទាំងចៅ នាំគ្នារត់គេចបន្ដជានិច្ច ឆ្លងកាត់ព្រែកស្ទឹងទន្លេធ្លាក់ទៅដល់ខេត្ដជើងព្រៃ ពេល​នោះ កង​ទ័ព​ពល​ រេហ៍​របស់​ស្ដេច​ពញា​ក្រែក ឬ ព្រហ្មកិល ឬ សន្ធពអនុរាជ ក៏បានដេញតាមប្រកិតផិតមកដល់ដែរ អ្នកទាំងពីរខំពួនលាក់​ខ្លួន​ក្នុង​ព្រៃ​យ៉ាង​សែន​ វេ​ទនា​ជា​ទី​បំ​ផុត យប់ឡើងគេយកផែនពសុធាធ្វើជាគ្រែយកមេឃធ្វើមុង យកសូរស័ព្ទសព្វសត្វ ក្នុងព្រៃស្ងាត់ជ្រៅ​ជ្រ​ងំ ធ្វើ​ជា​វង់​ដូ​តន្រ្ដី​ប្រគំ​ បទ​ភ្លេង​ បំពេរ​លួង​លោមក្ដីទុក្ខព្រួយ ទៅដល់កន្លែង មួយឈ្មោះ ត្រពាំងកងមាស ជួនចំជាពេកយប់ តា និង ចៅនាំគ្នាឈប់​សំរាក​និន្រ្ទា​យក​ កំលាំង​ទី​នោះ មាន​មូសច្រើនណាស់ ដែលរំខានធ្វើឲ្យសំរាកមិនបាន បក្សីចាំក្រុង ក៏បន់ស្រន់សំបូងសង្រូង សុំកុំឲ្យមានមូស រំពេច​នោះ​មូស​ យ៉ាង​ច្រើន​ខ្មៅ​ងងឹត ក៏បាត់អស់ដូចតាមមាត់មែន កន្លែងនោះ បើតាមពង្សាវតារវត្ដទឹកវិល មានឈ្មោះថា មុងមាសអ្នក​តា​គហេ តែ​ពង្សាវ​តារ​ របស់​សម្ដេច​វាំង​ជួន បញ្ជាក់ថា កន្លែងដែលបក្សីចាំក្រុង សំពះបន់កុំឲ្យមានមូសមានឈ្មោះថា ទូលតាគហេ ដែលស្ថិតនៅក្នុង​ស្រុក​មុខ​កំពូល​ ខេត្ដ​កណ្ដាល​សព្វ​ថ្ងៃ។

     តាគហេ និង បក្សីចាំក្រុង ចេះតែខំប្រឹងរត់តទៅទៀត ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ ឥតមានហ៊ានឈប់ឈរ យូរថ្ងៃមក គេបានរត់ទៅដល់​មាត់​ទន្លេ​ធំ ដែល​សព្វ​ថ្ងៃ ​ខ្មែរ​យើងបានដាក់ឈ្មោះថា ទន្លេមេគង្គ ចំណែកខាងកងទ័ពរបស់ស្ដេចព្រហ្មកិលវិញ ក៏ដេញកិតជាប់ពីក្រោយ​ដែរ​។ តា និង​ចៅ​ ទាំង​ពីរ​នាក់​ ស្ថិត​ក្នុង​ស្ថានភាពទាល់ច្រក ចង់ឆ្លងទឹកក៏មិនរួច ព្រោះគ្មានទូក ចង់ថយក្រោយរកផ្លូវផ្សេងទៀតរត់ក៏មិនរួច។ គ្រា​នោះ​បក្សី​ចាំ ក្រុង​ក្រលេក​មើល​ទៅមាត់ទន្លេ ឃើញដើមរកា និង ដើមល្វា ហើយនឹកគិតថា បើដើមរកាកោងទៅ ហើយដើមល្វាទេរមក នោះ​យើង​ច្បាស់​ ជា​អាច​ឆ្លង​រត់​រួចជាមិនខាន ។ ទាល់ចំនេះ អស់មធ្យោបាយ បក្សីចាំក្រុងក៏លុតជង្គង់ទៅនឹងដីលើដៃប្រទូលដាក់លើក្បាល ឧទ្ទិស​បួង​សួង​ថា​ បើ​ទូល​ព្រះ​បង្គំ​ជា​ខ្ញុំពិតជាអ្នកមានបុណ្យមែន ហើយត្រូវឡើងគ្រងនគរនោះ សូមឲ្យរកាកោងទៅ ល្វាទេរមក! ភ្លាម នោះ​ដោយ​អំណាច​គុន​ បុណ្យ​តេជ​បារមី​ និង មាត់ទិព្វរបស់បក្សីចាំក្រុង ដើមរកាក៏កោងទៅមែន ហើយដើមល្វាក៏ទេរមកជួមគ្នា ក្លាយជាស្ពានដូច​ក្ដី​ប្រាថ្នា​។ បក្សី​ចាំ ​ក្រុង និង​តាគ​ហេ​ក៏​នាំ​គ្នា​ដើរសួលើដើមឈើទាំងពីរឆ្លងកាត់ទៅត្រើយម្ខាង កងទ័ពស្ដេចពញាក្រែកក៏មកដល់ដែរ តែ​រក​ឆ្លង​ដេញ​ចាប់​មិន​ បាន ពី​ព្រោះ​ដើម​រកា​ និង ល្វាបានងើបឡើងត្រង់វិញដូចដើម ដោយសារភាពអច្ឆរិយៈដ៏អស្ចារ្យនេះ ទើបបានជាទីកន្លែង​នោះ មាន​ឈ្មោះ​ជាប់​ មក​ថា​ «រកា​កោង​»និង «ល្វាទេ»ហើយ​ថ្ងៃក្រោយមកក៏កើតមានជាលំនៅស្ថានភូមិស្រុក «រកាកោង ល្វាទេរ» រៀងរហូត​មក​ដល់​បច្ចុប្បន្ន​ ចំណែក​សេះ​ពណ៌​ខៀវវិញ មកដល់កន្លែងរកាកោង ល្វាទេរនេះ ក៏បាត់រូបរាងក្នុងភាពយ៉ាងអស្ចារ្យដែរ ពីពេលនោះមក បក្សី​ចាំ​ក្រុង​ចាប់​ផ្ដើម​ មាន​ជំនឿ​ថា​ខ្លួន​ ពិត​ជា​អ្នក​មាន​បុណ្យ មានរិទ្ធិអំណាចតេជៈបារមីខ្លាំងពូកែមែន។

     អ្នកទាំងពីរធ្វើដំណើរគេចខ្លួន កាត់វាលកាត់ព្រៃតទៅមុខទៀត។ ទៅដល់ក្រោមដើមល្វាមួយយ៉ាងធំ មានម្លប់ត្រឈឹងត្រ​ឈៃ គេ​ឈប់​ សំរាក​ប្រាស​ខ្លួន​លើក​ផែនថ្មដាមួយធំ ដែជាប់ឡើងដោយទេវតារក្សាដើមល្វា សំរាប់ទុកថ្វាយបក្សីចាំក្រុង។ កន្លែងនោះក៏ជាប់​ឈ្មោះ​ថា​ថ្ម​ដា​ ដែល​សព្វ​ថ្ងៃស្ថិតនៅក្នុងឃុំព្រែកពោធិ ស្រុកស្រីសន្ធរ ខេត្ដកំពង់ចាម។

     ថ្ងៃមួយតាគហេ និងបក្សីចាំក្រុង ធ្វើដំណើរទៅដល់ទីទួលមួយកន្លែង ដែលមានបឹងនោះ តាគហេបានទៅកាច់មែកជ្រៃ យក​មក​ដោត​បាំង​ ធ្វើ​ម្លប់​ឲ្យ​បក្សី​ចាំ​ក្រុង ដោយអស់កំលាំងពេក បក្សីចាំក្រុងក៏ផ្ទំលក់ទៅ គ្រានោះមានហ្វូងបក្សី ទាំងនោះស្រែកផ្អើលកោក​កាក​ឆោ​លោ​ហោះ ​ហើរ​ចេញ​ទៅ លឺ​សូរ​ខ្ញៀវខ្ញាសន្ធឹកសន្ធប់ដូច្នេះ តាគហេនឹកស្មានថាកង ទ័ពស្ដេចលើកមកដល់ហើយ កំពុងតែលោមព័ទ្ធ​ចាប់ តាគ​ហេ​ភ័យ ណាស់​ខំ​រត់​ទៅ​ដាស់បក្សីចាំក្រុង បក្សីចាំក្រុងភ្ញាក់ ទាំងសើងមម៉ើងភ័យចំប្រប់ ហើយខំស្ទុះស្ទាឡើងដើមជ្រៃសំលឹង​មើល​គ្រប់​ទិស​ទី​។ តែ​ បក្សី​ចាំ​ក្រុង​មើល​មិនឃើញកងទ័ពស្ដេចទេ ឃើញតែហ្វូងសត្វជាច្រើនដែលកំពុងតែហោះហើរ បាត់ភ័យធូរទ្រូងបន្ដិច បក្សី​ចាំ​ក្រុង​ចុះ​ពី ​មែក​ជ្រៃ​ដោយ​ទាំង​ទុកស្នាមដានជើងជាប់នៅលើមែកឈើ។ ដើមជ្រៃនោះបានគង់រស់រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ។ បក្សី​ចាំ​ក្រុង​នឹក ខឹង​មួរ​ម៉ៅ ​ចំពោះ​តាគ​ហេ​ដែល​បានធ្វើឲ្យខ្លួនភ័យលួសព្រលឹង ព្រះអង្គមានបន្ទូលលលេងថា «កាលណាបានឡើងសោយរាជ្យខ្ញុំនឹង​កាប់​តា​ធ្វើ​បុណ្យ!^(២) ​។ ទី​ទួល​ដែល​តាគ​ហេ​បានយកមែកជ្រៃទៅដោតធ្វើម្លប់ ត្រូវបានគេឲ្យ ឈ្មោះថា «ទួលស្រួលទឹកមិនលិច» ចំណែកដើម​ជ្រៃ​វិញ យូរ​ខែ​ឆ្នាំ​ ​មក ក៏​ដុះ​ធំ​ត្រសុំ​ត្រសាយ​ ក្លាយទៅជាទីកន្លែងសក្ការ បូជាយ៉ាឆុតឆាប់ ដែលខ្មែរតែងតែនាំគ្នាមកបន់ស្រន់ជាហូរហែ ឈ្មោះ​នេះ​ក្លាយ​បន្ដិច​ ម្ដងៗ​ ទៅ​ជា​ទួល «សួគ៌​លោក​» ហើយ​ឥឡូវនេះទៅជាវិហារសួគ៌(៣)។

     រីឯកងទ័ពពលរេហ៍របស់ស្ដេចព្រហ្មកិល នៅតែបន្ដបេសកម្មរុករកដេញតាមចាប់បក្សីចាំក្រុងឥតសំចៃដៃ បក្សី​ចាំ​ក្រុង និង​តា​គហេ​នៅ​​តែ​ខំ​រត់​គេច​ដដែល ហើយបានធ្វើដំណើរចុះទៅទិសខាងត្បូង ទៅជិតដល់មាត់ទន្លេ ប្រះទះឃើញមានផ្លែល្វាល្អល្អះគួរឲ្យឆ្ងាញ់ បក្សី​ចាំ​ក្រុង​ក៏​បេះ​ផ្លែ​ល្វា​យក​មក​សោយចំអែតកាយ ផ្លែល្វាមានរស់ជាតិផ្អែមឆ្ងាញ់ពិសា ធ្វើឲ្យបក្សីចាំក្រុងកើនកំលាំងខ្លាំងក្លា។ ទឹក​ដី​ម្ដុំ​ដើម​ល្វា​ក៏​ជាប់​ ឈ្មោះ​ថា «ល្វាផ្អែម» ហើយ​ក្លាយទៅ ជាល្វាអែមរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ គឺនៅក្នុងខេត្ដកណ្ដាល។

     កងទ័ពស្ដេចពញាក្រែក ឬ ព្រហ្មកិល ឬ សន្ធពអនុរាជ ដែលដឹកនាំដោយមេទ័ពពីរនាក់គឺ ចៅពញាចក្រី និង ចៅពញា​​រាជា​សេដ្ឋា បាន​តាម​ ដាន​ដេញ​រក​ចាប់​បក្សី​ចាំក្រុងអស់រយៈពេលបីឆ្នាំ តែនៅតែរកចាប់មិនបាន។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ មេទ័ ពស្ដេចទាំងពីរនាក់ត្រូវ​បាត់​បង់​ជីវិត​នៅ​ភ្នំ​ អាសន្ន​ទុក្ខ ដោយ​ចាញ់​បុណ្យបារមី របស់បក្សីចាំក្រុង។ ព្រះមហាក្សត្រខ្មែរ ខឹងច្រលោតខ្លាំងណស់ ដោយមេទ័ព​របស់​ខ្លួន​ទាំង​ប៉ុន្មាន​គ្មាន​ សមត្ថ​ភាព ទទួល​បរា​ជ័យ រកចាប់ចង និង កំទេចសំលា ប់បក្សីចាំក្រុងមិនបានដូចបំនង។ ព្រះអង្គរឹងរឹតតែភ័យព្រួយបារម្ភខ្លាំង​ឡើង​ៗរក​បិទ​ ភ្នែក​មិន​ជិត ពីព្រោះព្រះអង្គភ័យខ្លាចអស់បុណ្យ អស់អំណាច អស់រាជសម្បត្ដិ អស់បានធ្វើជាស្ដេច ព្រះអង្គក៏សំរេច​ចិត្ដ លើក​កង​ទ័ព​ពល​ សេនា​ទៅ​ដោ យ​ខ្លួនឯង ដើម្បីដេញតាមរុករកចាប់សំលាប់បក្សីចាំក្រុង អ្នកមានបុណ្យឲ្យទាល់តែបាន នេះបើតាម​ពង្សាវ​តារ​វត្ដ​ទឹក​វិល​។

     ចំណែកតាគហេ និង បក្សីចាំក្រុង កាលបើដល់មាត់ទន្លេ ក៏សុំតាមទូកគេឆ្លងទៅត្រើយខាងលិចត្រង់ម្ដុំកោះរិស្សី​កែវ (៤) គ្រា​នោះ​កង​ទ័ព​ ស្ដេច​ក៏​តាម​មក​ដល់ដែរ តាគហេ និងបក្សីចាំក្រុង នាំគ្នារត់ចូលពួនក្នុងបឹងរាជ ដែលមានឈូកដុះពាសពេញ កងពល​សេនា​ស្ដេច​ដេញ​តាម​ ស្អិត​ពី​ក្រោយ ហើយ​យកដំរីគោក្របី មកឲ្យដើរសាចុះសាឡើងជាន់ឈ្លីបឹងឈូក បែកភក់វក់វ៉ាល់ ដើម្បីសំលាប់បក្សី​ចាំ​ក្រុង​កុំ​ឲ្យ​រត់​រួច​។ តែ​ ដំរី​គោ​ក្របី​ កាល​ដើរ​មកដល់ម្ដុំដើមឈូក ដែលបក្សីចាំក្រុង និង តាគហេពួន ចេះតែនាំគ្នាដើរឃ្វាងរហូត តា និង ចៅ​បាន​រួច​ជីវិត​ជា​ថ្មី​ម្ដង​ ទៀត​។ បឹង​ឈូក​ដោយ​សារគោក្របីដំរីដើរជាន់ឈ្លីមិនឈប់ឈរ ក៏រឹងខះទឹកបែរជាគោកស្ងួត ដើម្បីទុកជាអនុស្សាវរីយ​រំលឹក​ដល់​ប្រ​វត្ដិ​តស៊ូ​រត់​គេច​ភៀស​ខ្លួន​របស់​បក្សី​ចាំ​ក្រុង និង​តាគហេគេបានដាក់ឈ្មោះទឹកដីនោះថា «គោកបញ្ជាន់»។

     បក្សីចាំក្រុង និង តាគហេ នាំគ្នារត់បន្ដដំណើរសំដៅទៅទិសខាងលិច តាមផ្លូវបក្សីចាំក្រុងបានប្រទះជួបឃើញនារី​ក្រមុំ ម្នាក់​មាន​រូប​រាង​ ដំណើរ​សម្ផស្ស សាច់​ល្អ​ស្រស់​ស្អាតគួរឲ្យចាប់ចិត្ដស្នេហា នាងកំពុងតែដងទឹក កន្លែងជួបប្រទះស្រីស្រស់ ត្រូវគេដាក់​ឈ្មោះ​ថា «ប្រទះនាង» ដែល​ក្លាយ​ជា «ប្រទះឡាង»។

     នៅតាមផ្លូវ ទៅដល់ទួលមួយ តា និង ចៅ ដោយស្រេកឃ្លានខ្លាំងពេក បានបេះផ្លែឈើឳជ្រឹង យកមកបរិភោគចំអែត​កាយ ទី​នោះ​ជាប់​ ឈ្មោះ​ថា «ទ្រនុំ​ជ្រឹង»ជា​រៀងរហូតតមក។ ដើរហួសកន្លែងនោះឆ្ងាយបន្ដិច ស្រាប់តែបក្សីចាំក្រុង និង តាគហេត្រូវកង​ពល​ទា​ហាន​ស្ដេច​ លោម​ចោម​ចាំ​ចាប់ កន្លែងចោមចាប់ទី១ បានក្លាយទៅជាភូមិចោមចាប់ កន្លែងចោមចាប់ទីពីរ នៅម្ដុំជិតគ្នានោះដែរ បាន​ក្លាយ​ទៅ​ជា​ភូមិ​ ចោម​ចៅ។

     ដើម្បីរត់ដោះដៃរករួចខ្លួន ម្ដងនេះដូចលើកមុនដែរ តាគហេ នាំបក្សីចាំក្រុងចុះពួនក្នុងបឹងទៀត។ ពួកពលរេហ៍ស្ដេចក៏ នាំ​យក​ដំរី​គោ​ក្របី​ ប្រើ​ឲ្យ​ជាន់​ដី​ជាន់​ឈ្លីបញ្ជាន់បឹងដូចលើកមុន តែនៅតែមិនបានសំរេច បក្សីចាំក្រុងនិងតាគហេ នៅតែរត់រួចពីកន្ដាប់​ដៃ​ស្ដេច​ពញា​ក្រែក​ ឬ​ ព្រហ្ម​កិល ឬ សន្ធព​អនុរាជ បឹងនោះត្រូវបានគេដាក់ឈ្មោះថា «បឹងបុកបែន» ដែលថ្ងៃក្រោយមក ក្លាយជាបឹង «បឹងក្បែន»។

     រត់រួចចេញពីបឹងកាលណា ចៅ និង តានាំគ្នារត់ទៅលាក់ខ្លួនពួនអាត្មា ក្នុងព្រៃក្រាស់ជិតនោះ ព្រៃនោះមានឈ្មោះថា «ព្រៃពួន» ដែល​ឥឡូវ​ ក្លាយ​ទៅ​ជា​ «ព្រៃពួច»^(៥)។ កងទ័ពស្ដេចនៅតែដេញតាមប្រកិតពីក្រោយជានិច្ច។ តាគហេ និង បក្សីចាំក្រុង​ចេះ​តែ​ខំ​រត់​ពួន​គេច​វេះ ខំ​ដើរ​ខំរត់​កាត់​វាល​ចូល​ព្រៃ​ទៅ​ដល់ជើងភ្នំរូង^(៦) នៅក្នុងភ្នំនេះមានរូងមួយយ៉ាងធំ របស់ស្ដេចកណ្ដុរស។ ស្ដេចកណ្ដុរសក៏​បាន​ជួយ​សង្គ្រោះ​យក​ អា​សារ​បក្សី​ចាំ​ក្រុង នាំ​យកទៅលាក់ទុកក្នុងរូងរបស់ខ្លួន រំពេចនោះដែរ ពីងពាងជាច្រើនក៏នាំគ្នាបញ្ចេញកំលាំងធ្វើមង ចាក់​ស្រះ​ព័ទ្ធ​ព័ន្ធ​បិទ​ បាំង​មាត់​រន្ធ​ស្ដេច​កណ្ដុរ​ស។ កងទាហា នស្ដេចព្រហ្មកិលមកដល់ទីនោះដែរ តែរកបក្សីចាំក្រុង និង តាគហេមិនឃើញ។

     មកដល់រូងភ្នំបក្សីចាំក្រុង និង តាគហេបានបុណ្យគុណបារមីវត្ថុស័ក្ដិសិទ្ធ និងអ្នកសច្ចំបំបាំងបាត់ ជួយថែរក្សាទំនុកបំរុង ឧបត្ថម្ភ​នែ​នាំ​បង្ហាត់​ បង្រៀន​អប់​រំ​ប្រដែ​ប្រដៅ​ ផ្ដល់​នូវមុខវិជ្ជាសិល្ប៍សាស្រ្ដគ្រប់បែបបទ និងជួយចំលងឲ្យផុតពីគ្រោះកាចចង្រៃគ្រប់បែប​យ៉ាង​។ តាំង​តែ​ពី​ពេល​ នោះ​មក បក្សី​ចាំ​ក្រុង​ និង តាគហេ រស់នៅឯភ្នំរូងដោយសុវត្ដិភាព សុខសប្បាយគ្មានសៅហ្មង គ្មានភ័យព្រួយបារម្ភខ្លាច​ស្ដេច​សន្ធព​អនុ​រាជ ​ឡើយ​។

     ទោះបីជាដឹងខ្លួនមានជាប់ឈាមជ័រជាបុត្រព្រះមហាក្សត្រ ទោះបីធ្លាប់ត្រូវរងគ្រោះរងទុក្ខទោសវេទនាលំបាកលំបិន ស្ទើរ​ស្លាប់​ស្ទើរ​រស់​ រត់​ចោល​ស្រុក ព្រាត់​ប្រាស់ម្ដាយកូនជីដូនជីតា ដោយចិត្ដកាចសាហាវយង់ឃ្នងរបស់ស្ដេចព្រហ្មកិល ទោះបីស្គាល់ដឹងថា ស្ដេច​អង្គ​នេះ​គ្មាន​ គិត​នឹក​ឃើញ​អ្វី​ក្រៅអំពីចង់បានអំណាច ហើយដើរកាប់សំលាប់ប្រជានុរាស្រ្ដ កំចាត់គ្រប់អស់អ្នកចេះដឹង មាន​សមត្ថ​ភាព មាន​បុណ្យ​បារមី​ ខ្លាំង​ពូ​កែ​ជាង​ខ្លួន​ សូម្បីបក្សីចាំក្រុង មិនដែលមាននឹកចង់បង្កើតឲ្យមានក្រុមបក្សពួក មានទាហានទ័ពទីង ឬ ទៅបំបះ​បំបោរ​បំផុះ​បំផុល​ប្រជា​ ជន​ បង្ក​ឲ្យ​មាន​ចលាចល រំជើបរំជួលគ្មានសន្ដិសុខ សង្គ្រាមបង្ហូរឈាមក្នុងនគរដែរ គឺបក្សីចាំក្រុងមានឧត្ដមគតិច្បាស់​លាស់ ក្នុង​បញ្ហា​ប្រ​ ទេស​ជាតិ​ ហើយ​យល់​ថាចំបាំងរាំងជលរវាងបងប្អូនឯង ព្រោះតែអំណាច និង ប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន អាចនាំមកនូវទុក្ខ​វេទ​នាគ្រប់​បែប​យ៉ាង​ ដល់​ប្រជា​នុ​រាស្រ្ដ និង ប្រទេសជាតិ។ ដូច្នេះហើយបានជាបក្សីចាំក្រុងមិនព្រមយកគំនុំគំគួនផ្ទាល់ខ្លួន ឬ ការសងសឹក មក​ធ្វើ​ជា​ត្រី​មុខ​ជា​ធំ​។​ ព្រះ​អង្គ​មិន​សុខ​ចិត្ដ​ពឹង​ផ្អែក ឬ ប្រើកំលាំងបាយ កំលាំងអាវុធដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាផ្ទាល់ខ្លួន ហើយដណ្ដើមយកអំណាច និង​រាជ​បល្ល័ង្គ​ទេ​។​

     ឥរិយាបថបក្សីចាំក្រុង មិនធ្វើសង្រ្គាមបង្កបង្កើតចលាចល បានទុកឱកាសឲ្យស្ដេចពញាក្រែក ឬ ព្រហ្មកិល ឬ សន្ធព​អនុ​រាជ​រស់​នៅ​ សោយ​រាជ្យដោយ​សុខ​សប្បាយក្សេមក្សាន្ដ រហូតដល់ថ្ងៃស្លាប់ ពង្សាតារភាគច្រើនបានសរសេរកត់ត្រាប្រហាក់ប្រហែល​គ្នា​ថា ព្រះ​បាទ​ សន្ធព​អនុ​រាជ​គ្មាន​បុត្រាបុត្រីសំរាប់បន្ដព្រះរាជវង្សទេ ដែលជាហេតុធ្វើឲ្យព្រះអង្គមួហ្មងខឹងក្រេវក្រោធក្ដៅក្រហាយ​មិន​សប្បាយ​ចិត្ដ​។​

     យូរខ្មែរឆ្នាំកន្លងមក បើតាមពង្សាវតារវត្ដទឹកវិល សេះរបស់ព្រះសន្ធពអនុរាជ ឬ ព្រហ្មកិលដែលតាព្រាហ្មណ៍ចាស់ បាន​យក​ប្រគល់​ឲ្យ​ បាន​អស់​ជីវិត​ក្លាយ​ទៅជាថ្មនៅក្នុងឆ្នាំមមែ បញ្ចក្សត្រទាំងប៉ុន្មានប្រែក្លាយទៅជាផ្លែឈើបីផ្ដុំផ្គុំជាប់គ្នា ចំណែកឯព្រះ​ខ័ន​រាជ្យ និង​រំពាត់​ក៏​ ត្រលប់​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ស្រោម ធ្វើអំពីសំពត់ហូលវិញដែរ។ នៅចំពោះមុខបាតុភូតខុសប្លែកអំពីធម្មតានេះ ព្រះសន្ធពអនុរាជ យល់​ច្បាស់​ណាស់​ ថា​ ព្រះ​អង្គ​ដល់​ថ្ងៃ​អវ​សាន​អស់បុណ្យហើយ។ ព្រះអង្គរឹង រិតតែភ័យព្រួយបារម្ភ រន្ធត់តក់ស្លុតខ្លាំងឡើង រហូតដល់ធ្លាក់​ខ្លួន​មាន​ជំងឺ​ឈឺ​រាំ​រៃ​ មើល​មិន​ជា។

     ព្រះបាទសន្ធពអនុរាជ ឬ ពញាក្រែក ឬ ព្រហ្មកិល ព្រះមហាក្សត្រខ្មែរទី១៨ បានចូលទីវង្គត់ក្នុងឆ្នាំមមែ ក្នុងព្រះជន្ម ៣១​វស្សា ក្រោយ​ដែល​ បាន​សោយ​រាជ​សម្បត្ដិ​អស់ចំនួន ២០ឆ្នាំ^(៧) នេះបើតាមពង្សាវតាររបស់សម្ដេចវាំងជួន។ ព្រះអង្គមិនបានទុកនូវស្នាដៃ ​កេរ​ដំណែល​អ្វី​ដែល​គួរ​ឲ្យ​កត់​សំគាល់​បាន​ឡើយ ពង្សាវតារវត្ដទឹកវិល បានបញ្ជាក់ថាព្រះអង្គមានគំនិត ចង់ផ្លាស់ប្ដូរសករាជថ្មី តែគំរោងនេះមិន​ត្រូវ​បាន​យក​មក​ អនុវត្ដ​ទេ។

(១) ប្រហែលជាកំពុងចិន ក្នុងស្រុកស្ទោង ខេត្ដកំពុងធំ។
(២)តាមអូវពុកខ្ញុំ ដែលធ្លាប់និទានរឿងបក្សីចាំក្រុងឲ្យស្ដាំ កាលខ្ញុំនៅក្មេង ពាក្យសំដីនេះគ្រាន់តែជាការនិយាយ ចំអន់លេងសើចកំប្លែងតែប៉ុណ្ណោះ បក្សីចាំក្រុង​មិន​ដែល​មាន​ ចិត្ដ​អាក្រក់​រមឹល​គុណដូច្នេះឡើយ។ (៣) =ក្នុងសៀវភៅ ប្រជុំរឿងព្រេងភាគ៥ លេខយោង ឲ្យសរសេរថា វិហារសួរ មិនត្រូវសរសេរ វិហារសួគ៌យ៉ាងនេះទេ
(៤) សង្កាត់មួយ នៅផ្នែកខាងជើងនៃទីក្រុងភ្នំពេញ
(៥) ឈ្មោះទីកន្លែង ភូមិស្ថាន ដែលយើងបានរៀបរាប់ជាហូរហែ ក្រោយពេលដែលបក្សីចាំក្រុងរត់មកដល់កោះរិស្សី កែវ
(៦) គឺភ្នំបាសិទ្ធ សព្វថ្ងៃ ដែលស្ថិតនៅប្រវែងប្រមាណជាជាង ២០គ.ម. ខាងជើងក្រុងភ្នំពេញ។ ភ្នំបាសិទ្ធមានកំពូល ទាំងអស់ពីរ មួយ​ក្នុង​ឃុំ​ម្កាក់​ ស្រុក​ភ្នំ​ពេញ ខេត្ដ​កណ្ដាល និង កំពូលមួយទៀត ក្នុងខេត្ដកណ្ដាលដដែល តែក្នុងឃុំពញាលឺ
(៧) ព្រះជន្មរបស់ព្រះបាទសន្ធពអនុរាជ ឬ ស្ដេចព្រហ្មកិល ត្រូវបានពង្សាវតារផ្សេងៗកត់ត្រាខុសគ្នាទាំងអស់។