សិក្សាកថា អំពីលោកបណ្ឌិតសាស្ដ្រាចារ្យ
កេង វ៉ាន់សាក់
ដោយកែវ ឈុន
****************************************
គុកកាមកិលេស
ដោយបណ្ឌិតសាស្ដ្រាចារ្យ
កេង វ៉ាន់សាក់
Prof.Dr. Keng Vannsak
ចំណាត់ផ្សាយលេខ
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី23.មីនា 2019.ម៉ោង 7:46
គុកកម្មចំណង់និស្ស័យ បញ្ហាអតីតកាល |
| ព្រលឹងមាសអើយ | អូនមិនដឹងឡើយ | បងរស់សព្វថ្ងៃ |
| បែងជាពីរភាគ | មួកងាកអាល័យ | អាឡោះថ្លើមថ្លៃ |
| | អតីត(1)កន្លង។ | |
| ភាគពីរពេលមុខ | ហើរចេញពីគុក | គឺចិត្ដបំណង |
| ដល់រួចចេញហើយ | អូនអើយអោយបង | ស្រលាញ់នួនល្អង |
| | ហើយធ្វើអីទៀត។ | |
| ពេលមុនសន្ធប់ | នៅក្នុងបន្ទប់ | អោយបងចង្អៀត |
| ពេលក្រោយទាញចិត្ដ | អោយបងខំឆ្លៀត | គិតធ្វើអ្វីទៀត |
|
|
ដល់បានសេរី។ |
|
ក្រែងតែពុំបាន |
| បងនឹងរត់លេង | កញ្ឆក់កញ្ឆេង | ដូចក្មេងលេងដី |
| បងស្រេកឃ្លានណាស់ | អាកាសលោកិយ | ឃ្លានដូចបេតី |
| | ស្រស់ស្រីកនិដ្ឋា។ | |
| រួចបងអង្វរ | អោយកែវកិន្នរ | នាងមានមេត្ដា |
| បើបងថើបដៃ | ថ្លើមថ្លៃមិនថា | នោះសូមប្រវា |
| | អោបអោយក្សិនក្ស័យ។ | |
| យូរហើយខានបាន | នែបនិត្យជិតប្រាណ | អោបអោយអាល័យ |
| យល់សប្ដិកៀកកើយ | ភ្ញាក់ហើយស្រមៃ | ស្រមោលស្រីថ្លៃ |
| | អន្ទោលតាមបង។ | |
| រួចសូមថ្នាក់ថ្នម | អង្អែលលើកដាក់ | ថែថើបសាសង |
| មិនអស់ចិត្ដឡើយ | អូនអើយអោយបង | បីបមត្រកង |
| | លុះផុតសង្ខារ។ | |
| ភ្លេចបាយភ្លេចទឹក | ពិតមែនតែនឹក | ពីនំផល្លា |
| អោយមាសពាលពៅ | សូមនៅចរចា | ឆ្ងាញ់ជាងអាហរ |
| | បើអូនពេញចិត្ដ។ | |
| រឺមួយកៀកដៃ | បណ្ដើរថ្លើមថ្លៃ | ប្រកៀកប្រកិត |
| ដើរលេងលំហែ | តាមស្នេហ៍តាមស្និទ្ធ | កៀកកើយផ្ដេកផ្ដិត |
| | មើលមេឃមើលផ្កាយ។ | |
| មើលអ្វីស្រលះ | វែងជាងអាកាស | ឆ្ងាយហើយសែនឆ្ងាយ |
| ធំជាងគុកបង | ចំណងចិត្ដកាយ | អោយវែងអន្លាយ |
| | ឆ្ងាយជាងកប្បកាល។ | |
| រួចហើយម្នីម្នា | កៀកដៃនាំគ្នា | មកត្រេកត្រអាល |
| នៅឋានយើងវិញ | បំពេញស្និតស្នាល | ស្រងេះស្រងាល |
| | ដូចទឹករលក។ | |
| | *************** | |
| ព្រលឹងមាសអើយ | ស្នេហាមែនហើយ | តែបានអ្វីជ្រក |
| ដល់បងរួចទៅ | តើពៅពន្លក | អោយបងទៅមក |
| | សិទ្ធស្នេហ៍អែណា។ | |
| ឆ្អែតមែនស្រលាញ់ | តែកាយខ្មួលខ្មាញ់ | ឃ្លានដែរអាហារ |
| បាយទឹកចំណិ | បានអីភោក្ដា | រកស៊ីធ្វើការ |
| | ចិញ្ចឹមក្រុមញាតិ។ | |
| ល្អមែនបើស្នេហ៍ | តែបងចង់ដែរ | ចង់អោយជនជាតិ |
| បើកទ្វារអោយចូល | មិនបូលមារយាទ | ក្រែងតែក្រុមញាតិ |
| | គេខ្មាសខ្ឡួនគេ។ | |
| ស្នេហ៍មែនពីរនាក់ | តែបើមិត្ដភក្ដិ | ញាតិមិនរិះរេ |
| រាក់ទាក់រាប់អាន | ម្ដេចបានទំនេរ | ស្បើយពីបុព្វេ |
| | គុកគ្រប់គ្រួសារ។ | |
| រួចមួយជាប់មួយ | រួចគុកជាប់ព្រួយ | ព្រោះជាប់សង្កា |
| ភ័យខ្លាចអ្នកផង | ចំណងលោកា | ហេតុតែអាត្មា |
| | ចង់ចេញពេញមុខ។ | |
| ពេលណាចង់បាន | ពេលបាត់ក្សេមក្សាន្ដ | ពេលបានទួញទុក្ខ |
| ភ័យខឹងសង្ស័យ | រាល់ថ្ងៃជាប់គុក | ពេលមុនពេលមុខ |
| | ជាប់គុកជីវិត។ | |
បានហើយក្រែងកន្លះ |
| ដូច្នេះអូនអើយ | បើបងចេញហើយ | ពីគុកងងឹត |
| មានតែបួងសួង | ជូនដួងជិវិត | អោយតែវរមិត្ដ |
| | អូនបានសប្បាយ។ | |
| គ្មានទេផ្ទះថ្ម | គ្មានទេរូបល្អ | បុណ្យសក្ដិសុសសាយ |
| មានតែចិន្ដា | ស្នេហាខ្វល់ខ្វាយ | អោយអូនសប្បាយ |
| | រាល់ថ្ងរាត្រី។ | |
| មាសពេជក៏គ្មាន | មានតែពោះឃ្លាន | អាហារលោកិយ |
| ថេមទាំងភ័យខ្លាច | អំណាចបេតី | ថ្នាក់ថ្នមស្រស់ស្រី |
| | ពុំដូចប្រាថ្នា។ | |
| តែភ្លេចសាកសួរ | ជាការគប់គួរ | ថាឱជីវ៉ា |
| សុខទុក្ខដូចម្ដេច | រឺភ្លេចសង្សារ | រឺនៅមេត្ដា |
| | គូធ្លាប់ជាប់គុក។ | |
| សប្បាយរឺទេ | ឱកែវមាសមេ | ដែលបានជួបមុខ |
| រឺធ្វើស្នេហ៍ស្នង | ព្រោះបងមានទុក្ខ | ស្រលាញ់តែមុខ |
| | អាសូរក្នុងចិត្ដ។ | |
| រឺមួយទើសទាស់ | ហាក់ស្នេហ៍តែពាល់ | ប៉ះហើយហាក់ស្និទ្ធ |
| ប្រសិនបើស្រលាញ់ | ខ្មួលខ្មាញ់ផ្ដេកផ្ដិត | ក្រែងធ្វើតាមចិត្ដ |
| | អាណិតគួរសម។ | |
| ធ្វើម្ដេចក៏បាន | អោកែវកល្យាន | បងមិនបង្ខំ |
| អរណាស់បើពិត | រឺមិត្ដបន្លំ | ក៏បងសន្សំ |
| | ទាន់អូនដាក់អោយ។ | |
| ធ្វើម្ដេចអោយតែ | ចិត្ដបានលំហែ | សង្ឃឹមពេលក្រោយ |
| ថាបានជួបពៅ | នាងនៅបណ្ដោយ | បណ្ដែតអំណោយ |
| | អោយតាមមេត្ដា។ | |
| សូមទោសទៅចុះ | បើបងស្មានខុស | ថាកែវកនិដ្ឋា |
| ប្រែចិត្ដរឺភ្លេច | ធ្វើម្ដេចស្នេហា | ប៉ុនប៉ងកាលណា |
| | កាលនោះមានភ័យ។ | |
| ចង់ភ្លាមបានខ្លាច | បានខឹងរឺកាច | ខ្លាចមានទោសពៃរ៍ |
| ខឹងក្រែងរំខាន | មិនបានជោគជ័យ | កាចព្រោះខ្លួនភ័យ |
| | ខ្លួនខ្លាចខ្លួនអែង។ | |
| បានហើយខ្លាចទៀត | ខ្លាចគេឆ្លៀតបៀត | រឺភ័យចំបែង |
| ក្រែងមិនថ្កុំថ្កើង | ធំឡើងជាក់ស្ដែង | ខ្ពស់ជាងគេអែង |
| | ធំណាស់ ណាស់ខ្លាច។ | |
| នេះហើយទោសៈ | កើតតាមលោភៈ | អោយភ័យខឹងកាច |
| ហេតុនាំអោយប្រើ | អំពើអំណាច | អោយខ្លបខ្លាច |
| | កំលាចអែងវិញ។ | |
| ភ័យខ្លាចមិនបាន | បានហើយរំខាន | ខ្លាចមិនបានពេញ |
| បើឃ្លានស្ងប់ស្ងាត់ | ក្រែងបាត់ទៅវិញ | ខ្លាចបានដោយទិញ |
| | ចិត្ដអោយបានជាប់។ | |
| បានហើយនៅខែ | សង្ស័យនៅបារម្ភ | ក្រេងមិនជាប់លាប់ |
| ខ្លាចស្នេហ៍មិនស្និទ្ធ | ពេញចិត្ដគូគាប់ | រឺពេញទំលាប់ |
| | បានអីអោយអស់។ | |
| បើបានកន្លះ | ចិត្ដនៅបម្រះ | ព្រោះនៅចន្លោះ |
| ហេតុចង់បញ្ជាក់ | ស្មោះស្ម័គ្រស្រីស្រស់ | តើស្នេហ៍ទាំងអស់ |
| | ចិត្ដផងកាយផង។ | |
| គ្រាន់តែមេត្ដា | បើមិនស្នេហា | នោះនាំនួនល្អង |
| បានតែកន្លះ | នៅខ្វះបំណង | នារីខំផ្សង |
| | សំរេចស្នេហា។ | |
| អូនមិនសប្បាយ | បងមិនរីករាយ | ព្រោះតែមេត្ដា |
| ធ្វើម្ដេចអូនអើយ | នេះហើយកាមា | នាំអោយប្រាថ្នា |
| | ហោះហួសវិស័យ។ | |
| បើអូនអបអរ | បងអាមអំណរ | ឆ្លងឆ្លើយថ្លើមថ្លៃ |
| រឺអូនញញឹម | សង្ឃឹមប៉ប្រៃ | រីករះដូចថ្ងៃ |
| | ក្នុងគុកងងឹត។ | |
| តែមានប្រាថ្នា | តែងមានសង្កា | ភ័យនាំគូរគិត |
| ចង់ដឹងចិត្ដស្រី | ព្រោះអីការពិត | អោយបងផ្គាប់ចិត្ដ |
| | អូនបានសប្បាយ។ | |
| ឱមាសអូនអើយ | មេត្ដាបានហើយ | ភ្លឺឆ្លុះសុសសាយ |
| បំភ្លឺយប់បង | ចំណងចិត្ដកាយ | ក្រែងបានបន្លាយ |
| | មេត្ដាជាស្នេហ៍។ | |
| គិតទៅអតីត | នាំខ្វល់គំនិត | ស្ដាយធ្លាប់ហូរហែ |
| គិតទៅពេលមុខ | ក៏ទុក្ខមានដែរ | ដូច្នេះជាប់តែ |
| | គុកគ្រប់វេលា។ | |
| អូនអើយមានតែ | មេត្ដា រឺ ស្នេហ៍ | ទើបជួយការពារ |
| អោយរស់មានន័យ | អោយភ័យទៅជា | សង្ឃឹមគ្រប់គ្នា |
| | មុនចូលនិព្វាន។ | |
ត្មាត ជ្រូកព្រៃ ពស់វែក និង គុក |
| ព្រលឹងមាសអើយ | ព្រលឹមទៀតហើយ | បងភ្ញាក់ដូចគេ |
| តែភ្ញាក់ម្នាក់អែង | ចំបែងរិះរេ | រកកែវមាសមេ |
| | អូននៅអែណា។ | |
| ព្រលឹមរួសរាន់ | គេភ្ញាក់អោយទាន់ | ពេលម៉ោងធ្វើការ |
| លៃលករកស៊ី | មមីប្រាថ្នា | អោយអង្គអាត្មា |
| | ចំរើនសប្បាយ។ | |
| កាយបងសំរាក | តែសែនលំបាក | ចិត្ដនៅខ្វល់ខ្វាយ |
| អូសខ្លួនទៅមក | រិះរកសប្បាយ | មើលរួបរាងកាយ |
| | ក្រែងចាស់មិនទាន់។ | |
| ដូចគ្នានឹងត្មាត | ព្រឹកឡើងសង្វាត | ហិចហើររួសរាន់ |
| ភ្នែកមើលនាយអាយ | ខ្វល់ខ្វាយវិលវ័ណ្ដ | រកស៊ីអោយទាន់ |
| | ចំណង់ចង់បាន។ | |
| ព្រឹកគឺក្រពះ | អន្ទែងអន្ទះ | ឃ្លានមិនស្រាកស្រាន្ដ |
| ឃ្លានបាយឃ្លានទឹក | ឃ្លាននឹកគិតអាន | ឃ្លានតាមចិត្ដស្មាន |
| | ភ័យចេះកំដៅ។ | |
| ថ្ងៃឡើងឃ្លានណាស់ | ភ័យខឹងរហ័ស | ក្រពះហ្មងសៅ |
| លោកធៀប នឹង ជ្រូក | អ៊ូកៗមួម៉ៅ | អ៊ូកស្រែកហៅ |
| | អោយគេមើលមុខ។ | |
| ព្រលឹងមាសអើយ | ថ្ងៃត្រង់ទៀតហើយ | បងបានបាយគុក |
| អ្នកផងខ្វល់ខ្វាយ | ឆ្អែតបាយស្បើយទុក្ខ | ឃ្លានទៀតពេលមុខ |
| | ពេលនេះមួយគែ។ | |
| ក្រពះញញឹម | ធ្វើភ្នែកព្រឹមៗ | ចាក់ធ្មេញផឹកតែ |
| យីកយោកកៅអី | បារីស្និទ្ធស្នេហ៍ | ទ្រែលទ្រលលើគ្រែ |
| | ឆ្អល់ពោះភើភាយ។ | |
| លោកប្រៀបនឹងជ្រូក | ស៊ីហើយអ៊ូកៗ | ច្រមុះរីករាយ |
| ធ្ងន់ពោះយីកយោក | ងុយងោកនិយាយ | អ៊ូកៗភើភាយ |
| | លក់លង់ចំអែត។ | |
| ព្រលឹងមាសអើយ | ពេលល្ងាយទៀតហើយ | ស្រេកឃ្លានភ្លឹបភ្លែត |
| ពោះទើបស្កប់ស្កល់ | ស្រងល់ឆ្អល់ឆ្អែត | ចិត្ដបងអណ្ដែត |
| | រិះរកកនិដ្ឋា។ | |
| ពេលល្ងាចអួអាប់ | ស្រងូតស្រងាប់ | ចេញពីធ្វើការ |
| ស្រងេះស្រងាល | ហាក់ស្រាលអាត្មា | តេអែងអែកា |
| | ដំអែដំអក់។ | |
| ល្ងាយធៀបបានឹង | ពស់វែកទ្រមឹង | អើតកក្រងក់ |
| ខំដកពពារ | រេរាសំងក់ | ចង់លូនចង់ហក់ |
| | ចង់ផង ខ្លាចផង។ | |
| ត្មាតគឺតំរេក | ងប់ងល់ស្រេចឃ្លាន | ជ្រូកគឺបំណង |
| កំពុងស្កប់ស្កល់ | ស្រងល់ប៉ុនប៉ង | រួចហើយសាសង |
| | ងើបដូចពស់វែក។ | |
| គឺពេលក្រពះ | ស៊ីរួចប្រទះ | និងឃ្លានវែកញេក |
| អាល័យអាឡោះ | ស្រណោះនំនែក | ស៊ីរួចយំយែក |
| | ចង់ស៊ីឡើងវិញ។ | |
| នាំអោយសោកស្ដាយ | ពេលសេពសប្បាយ | រួចទើបទោម្នេញ |
| តូចចិត្ដភិតភ័យ | មមៃបំពេញ | អោយឆ្អែតឡើងវិញ |
| | ឆ្អែតយប់ឆ្អែតថ្ងៃ។ | |
| ដូចជាយល់សូង | ខំបាចអណ្ដូង | លុះត្រាក្សីណក្ស័យ |
| ក៏មិនរីងឡើយ | អូនអើយអាល័យ | ក្រពះនោះនៃ |
| | អណ្ដូងប្រៀបបាន។ | |
| ពេលធ្វើការរួច | រំភើបព្រឺព្រួច | ហាក់បានស្រាកស្រាន្ដ |
| តែអស់កំលាំង | តតាំងមិនបាន | និងឃ្លានប៉ុន្មាន |
| | ច្រើនវែងអន្លាយ។ | |
| ល្ងាចនាំភ័យព្រួយ | រលេះរលួយ | ភ័យដល់ពេលបាយ |
| បានអ្វីដាក់ចាន | ដាក់បានគ្រប់កាយ | ក្រុមញាតិប្រញាយ |
| | ពឹងលើខ្លួនមួយ។ | |
| ភ័យខ្លាចគ្មានការ | រកស៊ីរក្សា | កូនចៅរងួយ |
| ខ្លាចចាស់ជរា | គ្មានគ្នាមកជួយ | ភ័យរកជំនួយ |
| | បានមកពីណា។ | |
| គួរអោយខ្លោចចិត្ដ | សង្វេគអាណិត | អាសូរអាត្មា |
| ណ្ហើយចុះដោះស្រាយ | សប្បាយលោកា | បានតាមស្នេហា |
| | តាំងរកស្រលាញ់។ | |
| ដូចជាពស់វែក | ងេងើបិទភ្នែក | រមួលខ្មួលខ្មាញ់ |
| ដំអែដំអក់ | សម្លក់សម្លាញ់ | រួចហើយគ្នាន់ក្នាញ់ |
| | សោកស្ដាយភិតភ័យ។ | |
| ខ្លះតៅបឹងស្នោ | ខ្លះលេងបៀរប៉ោ | ខ្លះនៅមមៃ |
| ដើរលេងកំសាន្ដ | អោយបានបាត់ភ័យ | ខ្លះលក់ខ្លះលៃ |
| | ប្រាក់ទៅផ្សារព្រឹក។ | |
| ស្អែកឡើងត្មាតទៀត | ហោះហើរឈ្លបឆ្លៀត | រកស៊ីគគឹក |
| ថ្ងៃឡើងដូចជ្រូក | អ៊ូកៗវរវឹក | ល្ងាចភ័យពន្លឹក |
| | រេដូចពស់វែក។ | |
| ដូច្នេះរៀងទៅ | អោអូនពាលពៅ | ខ្លះក៏យំយែក |
| ដឹងហើយភិតភ័យ | តាំងគិតវែកញែក | ដោះស្រាយបំបែក |
| | គុកកម្មជីវិត។ | |
| ត្មាតគឺលោភៈ | ជ្រូកគឺទោសៈ | ជំពាក់រួមរិត |
| ពស់គឺមោហៈ | ស្មោះស្ម័គ្រមូលមិត្ដ | ទាំងបីចាក់ជិត |
| | ជារិសតណ្ហា។ | |
| មោហ៍គឺចំបែង | ស្នេហាខ្លួនអែង | លោកអោយអាត្មា |
| ឋិតឋេរធំឡើង | តំកើងប្រាថ្នា | ទោសៈសង្កា |
| | ភ័យខឹងឆួលឆេះ។ | |
| ត្មាតជ្រូកគ្រប់គ្នា | ឱអូនពុំងា | ពស់វែកមិនចេះ |
| ចប់ពេលណាឡើយ | ចប់ហើយកិលេស | ឈប់ឆួលឆាបឆេះ |
| | គឺព្រះនិព្វាន។ | |
(1) តទៅនេះសូមអានពាក្យ អតីត ថា អឌិត ដើម្បីសំរួលការចាប់ជួន