សិក្សាកថា អំពីលោកបណ្ឌិតសាស្ដ្រាចារ្យ
កេង វ៉ាន់សាក់
ដោយកែវ ឈុន
****************************************
គុកកាមកិលេស
ដោយបណ្ឌិតសាស្ដ្រាចារ្យ
កេង វ៉ាន់សាក់
Prof.Dr. Keng Vannsak
ចំណាត់ផ្សាយលេខ
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី23.កុម្ភៈ 2019.ម៉ោង 7:29
- វាចាអ្នកនិពន្ធ
- ពាក្យកាព្យក្នុង «គុកកាមកិលេស» មានឈ្មោះខុសៗគ្នា ប៉ុន្ដែមានអែកភាព ទាក់ទងពីដើមរហូតដល់ចុងចប់ ពីព្រោះអធិប្បាយអំពីបញ្ហាតែមួយ គឺ ដល់ចុង ពីព្រោះអធិប្បាយអំពីបញ្ហាមួយ គឺ «គុក»។
- គុក គឺ៖
- ១- ខ្លួនអែង ជាប់ ខ្លួនអែង
- ២- ខ្លួនអែង ជាប់នឹង មនុស្សអែទៀត
- ៣- មនុស្ស ជាប់នឹង ជីវិតមនុស្ស។
- ខ្នោះច្រវាក់របស់ គុក គឺ៖
- នាម, រូប, ចិត្ដ, កាយ, ការរស់នៅ ហើយនឹង ទុក្ខវេទនា។ បច្ចុប្បន្នក៏គុក គុក ទាំងអស់។
- ដូច្នេះ តើមនុស្សអាចរំដោះខ្លួនចេញអំពី គុក បែបនេះបានដែររឺទេ?។
- កំណាព្យ «គុកកាមកិលេស» បានឆ្លើយថា «បាន» ដោះបានដោយសារ សេចក្ដីស្នេហា ហើយនឹង សេចក្ដីសង្ឃឹម។
- ដោយសារ ស្នេហា
- - អូនអើយ មានតែ ក្ដីស្នេហា
- - ទើបជួយស្រោចស្រង់សត្វលោកបាន
- - អោយមានកំសាន្ដ ដោយប្រាថ្នា
- - សង្ឃឹម អាណិត ចិត្ដមេត្ដា
- - កើតពី ស្នេហា មនុស្សគ្រប់គ្នា។ (ទំព័រ?)
- ដោយសារ សង្ឃឹម
- រស់ គឺ ប្រាថ្នា សង្ឃឹមចេតនា
- រាល់រូបរាងកាយ ទោះបានក្រីក្រ
- បាន អរ បាន ស្ដាយ ព្រួយ ឬ សប្បាយ
- សង្ឃឹម ទៀតដែរ។ (ទំព័រទី ?)
អោយតែ រស់ គឺ សង្ឃឹម ជាដរាប។ ដូច្នេះសេចក្ដីសង្ឃឹម គឺជាចំណងមួយយ៉ាងធំ ដែលដាក់មនុស្សគ្រប់គ្នានៅក្នុង «គុកស្ឃឹម»។
«គុកសង្ឃឹម» អាចធ្វើឲ្យមនុស្ស រស់នៅក្នុង «គុកកម្មជីវិត»។
ប៉ុន្ដែ តម្លៃ របស់មនុស្ស ឋិតនៅលើ ការដែលចេះយក គុកសង្ឃឹម មករំលាយ គុកការរស់នៅ នេះអោយបែកធ្លាយ ហើយប្រែជាស្ថានសួគ៌ទៅវិញ។
អ្នកនិពន្ធ
គុកគឺក្នុងចិត្ដ កេង វ៉ាន់សាក់ |
១ - |
ព្រលឹងមាសអើយ | បងជាប់គុកហើយ | ខានឃើញកនិដ្ឋា |
|
ឃើញតែជញ្ជាំង |
រារាំងនេត្រា |
ភ្នាក់ឡើងកាលណា |
|
|
ឃើញតែខ្លួនអែង។ |
|
|
ព្រលឹងមាសអើយ |
ទុក្ខបងមិនស្បើយ |
កណ្ដោចកណ្ដែង |
|
ថ្ងៃយប់ទុក្ខព្រួយ |
ជាប់មួយកន្លែង |
ឃើញតែខ្លួនអែង |
|
|
ឆ្ងាយពីជីវ៉ា។ |
|
|
ដែកដុល រនាំង |
តូចបួនជញ្ជាំង |
ធំសោអស្ចារ្យ |
|
ខាងលើដំបូល |
ខាងក្រោមថ្មដា |
ងាកមើលទៅណា |
|
|
អ្នកយាមមើលដែរ។ |
|
|
ព្រលឹងមាសអើយ |
កាលបងកៀកកើយ |
សូមស្និទ្ធ សូមស្នេហ៍ |
|
អូនស្រែកថា «ទេ» |
មាសមេគេចកែ |
ថាចាំ... ទាល់តែ |
|
|
បងឃើញជញ្ជាំង។ |
|
៥ - |
ព្រលឹងមាសអើយ |
បងឃើញមែនហើយ |
តែ គ្មានអ្វីរាំង |
|
អាល័យ អាឡោះ |
ផ្លោតផ្លោះជញ្ជាំង |
គុក មិន ឃុំឃាំង |
|
|
ចិត្ដដែលស្នេហា។ |
|
|
រនាំងដែកអី |
រឹងជាងបេតី |
ស្រស់ស្រីសង្សារ |
|
អ្នកយាមប៉ុនភ្នំ |
ក៏ពុំក្ងៀវក្ងា |
ជាងចិត្ដស្នេហា |
|
|
រត់រកថ្លើមថ្លៃ។ |
|
|
ព្រលឹងមាសអើយ |
ស្រលាញ់មែនហើយ |
ស៊ូឥតខ្លាចក្ស័យ |
|
ខ្លាចតែនឹមនួន |
ប្អូនស្ងួនដោះដៃ |
ថាប្រុសចង្រៃ |
|
|
ម្ដេចឡើយជាប់គុក |
|
|
ព្រលឹងមាសអើយ |
បងមិនឆ្លើយឡើយ |
ឆ្លើយបានទួញទុក្ខ |
|
គ្រាន់តែលោមលួង |
បួងសួងអោយសុខ |
បើអូនថាគុក |
|
|
ដាក់ជនទុច្ចរិត។ |
|
៩ - |
គុកដាក់បងបាន |
លុះណាកល្យាណ |
ឈប់ស្នេហ៍បែរស្និទ្ធ |
|
ព្រោះព្រួយទោសទុក្ខ |
គឺ គុក ក្នុង ចិត្ដ |
ខំបើក គេបិទ |
|
|
ស្នេហាម្នាក់អែង។ |
|
((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((Prof.Dr. Keng Vannsak)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) |
គុកកាមតណ្ហា កេង វ៉ាន់សាក់ |
១ | ព្រលឹងមាសអើយ | ជាប់គុកមែនហើយ | តែហាក់ស្រមៃ |
| បងស្មាននៅជិត | នែបនិត្យថ្លើមថ្លៃ | ស្រាប់តែយប់ថ្ងៃ |
| | នៅមួយកន្លែង។ | |
| ព្រលឹងមាសអើយ | ចិត្ដហោះទៅហើយ | កាយនៅតឹងតែង |
| រឹងធុញរែងថប់ | គ្រប់សព្វចម្បែង | ឆ្ងាយពីប្រលែង |
| | ប្រលោមក្នុងក្រៅ។ | |
| ឆ្ងាយលួងលោមស្រី | ថ្នាក់ថ្នមបមបី | មិនអោយហ្មងសៅ |
| ចង់អ្វីបន្ដិច | បងហិចហោះទៅ | រត់រកចៅរ៉ៅ |
| | ផ្គាប់ចិត្ដពុំងា។ | |
| ព្រាត់ត្រេកត្រអាល | ព្រាត់ស្និទ្ធស្នេហ៍ស្នាល | ត្រអាលរកគ្នា |
| ព្រាត់ពាក្សសំដី | ព្រាត់ស្រីមាយា | ធ្វើរក ធ្វើពា |
| | អោយបងស្រលាញ់។ | |
៥ | ឃ្លាតពេលងរង៉ក់ | ខឹងហើយតប់គក់ | ក្ដិចខាំ គ្នាន់ក្នាញ់ |
| អូនបាត់ខឹងហើយ | លោកអើយស្រលាញ់ | អោបរិតខ្មួលខ្មាញ់ |
| | ស្រងេះស្រងាល។ | |
| អីលូវព្រាត់ហើយ | ម៉្លេះសមត្រាណត្រើយ | កំព្រាតេលតោល |
| បងគង់មានគុក | មានទុក្ខអុជអាល | ស្នេហ៍ស្និទ្ធដុតរាល |
| | គុក គប់ តណ្ហា។ | |
| ចំណីណាល្អ | មួយមាត់មួយក | យើងធ្លាប់ភោក្ដា |
| បញ្ចុកគ្នាលេង | ប្រលែងចរចា | ថើមដៃ ថើបស្មា |
| | សួរសើចក្អាកក្អាយ។ | |
| ធ្លាប់បងបំពេរ | ព្រលឹងមាសមេ | ដោះសក់រំសាយ |
| គេងលើទ្រូងបង | ត្រកងកៀកកាយ | កៀកកើយសប្បាយ |
| | ស្រាប់តែប្រាត់ប្រាស។ | |
| អីលូវកៀកកើយ | ព្រួយកល់ជាខ្នើយ | គងដៃលើថ្ងាស |
| ដកធំដង្ហើម | រឿងដើមដេរដាស | រាវរកអាកាស |
| | ក្នុងគុកស្នេហ៍ស្នង។ | |
១០ | នឹកដល់ពេលយប់ | ដូចផ្កាយីហ៊ុប | ពិដោរនួនល្អង |
| ក្រអូបជាប់ជិត | ឈ្ងុបឈ្ងិតជាប់ចង | ក្លិនជាចំណង |
| | ចងគុកតណ្ហា។ | |
| ស្ដាយស្ដាប់សំលេង | ពីរោះដូចភ្លេង | សូរស័ព្ទកាមា |
| បំពេរសាច់ឈាម | អ្នកយាមនោះណា | គឺកាមតណ្ហា |
| | យាមមិនឈប់សោះ។ | |
| ព្រលឹងមាសអើយ | យប់ចុះមកហើយ | ឱ! សែនស្រណោះ |
| រូបរៀវរាងក្លំ | មើលសមអិតខ្ចោះ | ទ្រូងស្រួចមាត់ស្រស់ |
| | ស្រៀវស្រើបគុកបង។ | |
| អង្អែលត្រង់ណា | រំភើបមំសា | ព្រឺព្រួចឆ្លើយឆ្លង |
| ទន់ភ្លន់ស្រឡូន | ឱអូនមាសបង | ធំណាស់ចំណង |
| | កិលេសគុកកម្ម។ | |
| គុកធំ ធំអី | ជាងគុកបេតី | នឹងក្ដីចងចាំ |
| សោកស្ដាយអាឡោះ | ស្រណោះដោតដាំ | កំពែងគុកកម្ម |
| | កិលេសក្រាស់ក្រៃ។ | |
១៥ | ព្រលឹងមាសអើយ | គុកបងធំហើយ | តែដល់ខែថ្ងៃ |
| បងរួចចេញបាន | រកឋានស្រីថ្លៃ | គុកកាម នេះនៃ |
| | ចេញពុំរួចឡើយ។ | |
| ទោះរត់ទៅណា | អំពើកាមា | មិនស្រាកស្រានស្បើយ |
| អន្ទោលតាមមក | ជ្រៀតជ្រកក្រោយខ្នើយ | ធ្មេចភ្នែកលក់ហើយ |
| | ក៏តាមជាប់ទៀត។ | |
| ទោះបីយ៉ាងណា | ជាប់គុកធម្មតា | នោះនាំចង្អៀត |
| ចិត្ដថ្លើមតឹងណាស់ | ព្រាត់ប្រាសស៊កសៀត | ប្រសិនជាប់ទៀត |
| | ស៊ូជាប់ស្នេហា។ | |
១៨ | ព្រោះបងនឹងបាន | រូបកែវកល្យាណ | ភ្ជាប់តាមសង្ខារ |
| អន្ទោលតាមគ្នា | កម្មពៀរយ៉ាងណា | ព្រោះអីស្នេហា |
| | ស្រោចស្រង់មនុស្សលោក។ | |
((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((Prof.Dr. Keng Vannsak)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) |